Με τους λαούς σε όλο τον κόσμο να διαπιστώνουν καθημερινά την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», η ιστορική τάση της αυτονομίας που εκδηλώνεται με αμεσοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης σε κάθε επανάσταση και εξέγερση, από τη Γαλλική επανάσταση και την κομούνα του Παρισιού, στη σύγχρονη εποχή, μέχρι τα σοβιέτ και τις συνελεύσεις του Ισπανικού Εμφυλίου και την εξέγερση της Αργεντινής, η ίδια τάση βρίσκεται σήμερα πάλι στο προσκήνιο, όχι μόνο σε χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα όπως στον Αραβικό κόσμο όπου τώρα η υπερεθνική ελίτ θέλει να μαντρώσει τους λαούς σε κάποιο είδος αντιπροσωπευτικής ψευτο-δημοκρατίας, αλλά και στην ίδια την Δύση, όπου ξέρουμε καλά πώς λειτουργεί αυτή η «δημοκρατία» από την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα.

Στη χώρα μας, με την αγανάκτηση να πνίγει τα λαϊκά στρώματα, μαζεύτηκαν χιλιάδες λαού στις πλατείες των Ελληνικών πόλεων για να ακούσουν και να μιλήσουν, χωρίς ταμπέλες και τίτλους, να προβληματιστούν ζωντανά, μακριά από την πνευματική δικτατορία των καναλιών, πολίτης με πολίτη, άνθρωπος με άνθρωπο, διαφορετικοί ίσως, αλλά ίσοι μεταξύ τους. Ακριβώς αντίθετα δηλαδή απ’ ό,τι συμβαίνει μέσα στη Βουλή, όπου τα νήματα κινούν –από μακριά– οι ντόπιες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, ενώ η κοινοβουλευτική διαδικασία είναι απλά μια «συζήτηση» κουφών. Αυτή την παρωδία δημοκρατίας είναι που χαρακτήρισαν πολλοί «αγανακτισμένοι» στις πλατείες ‘μπουρδέλο’, με τις ανοιχτές παλάμες υψωμένες. Κι όμως, η μετουσίωση αυτής της «χυδαίας» (κατά τους «καθωσπρέπει» καναλόβιους) λέξης σε πολιτικό σύνθημα, ήταν για την άγουρη πολιτική ή ακόμα και εθνικιστική λαϊκή συνείδηση ένα μικρό πρώτο βήμα, όταν ο λαός αυτός ένιωσε όσο ποτέ άλλοτε ότι είναι υπήκοος και ότι η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» είναι μια καλοστημένη απάτη.

Όμως, το ίδιο το γεγονός πως με τις συγκεντρώσεις στις πλατείες γινόταν μια απόπειρα να ξεπεραστεί η απάτη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με τη δημιουργία αμεσοδημοκρατικών νησίδων μέσα σε μια έρημο ψευτο-δημοκρατίας, δημιουργούσε μια θεμελιακή αντίφαση: ότι ουσιαστικά επιχειρούνταν η συμβίωση άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και όχι η αντικατάσταση της δεύτερης από την πρώτη. Μπορεί οι πιο συνειδητοποιημένοι μέσα στις συνελεύσεις να θεωρούσαν ότι οι πλατείες αποτελούσαν το σπέρμα για την αντικατάσταση αυτή, όμως τα κόμματα και οι ινστρούχτορές τους, που δήθεν σαν απλοί πολίτες μετείχαν στις συνελεύσεις για να τις καθοδηγήσουν μέσω της γραφειοκρατίας που δημιούργησαν και των ομιλητών που επέλεξαν, άλλο είχαν σκοπό, (όπως άλλωστε φανερά τον διατύπωσαν οι ομιλητές που κάλεσαν στην ημερίδα για …την Άμεση Δημοκρατία): να δημιουργήσουν μια «καλύτερη» δημοκρατία που θα συνδυάζει την αντιπροσωπευτική με την Άμεση!

Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε σειρά μεθοδεύσεων.

Πρώτον, αντί η Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα να αναλωθεί στο μοναδικό κρίσιμο θέμα, τη βαθιά οικονομική κρίση και την παράλληλη πολιτική/πολιτειακή κρίση, από την επίλυση άλλωστε του οποίου θα κρινόταν και κάθε άλλο θέμα που αναφέρεται στις άλλες διαστάσεις της κρίσης (κοινωνική, πολιτιστική κλπ), αναλώθηκε σε συζητήσεις επί παντός επιστητού. Αποτέλεσμα: ο αποπροσανατολισμός (ότι δήθεν όλα αυτά τα προβλήματα είναι ξεχωριστά «κουτάκια» που τα συζητάμε χωριστά το καθένα και όχι σαν ένα ενιαίο σύνολο —κατά τη γνωστή μεταμοντέρνα αντίληψη της ρεφορμιστικής Αριστεράς), αλλά και η διάσπαση της συζήτησης και η δημιουργία προβλήματος χρόνου για τις παρεμβάσεις των πολιτών. Όλοι κάτι είχαν να πουν όταν συζητούνται τα πάντα σαν χωριστά κουτάκια και έτσι καθιερώθηκε ο δίλεπτος περιορισμός χρόνου για τους πολίτες «από κάτω». Η ίδια μεθόδευση επέβαλε και τη δημιουργία επιτροπών για κάθε χωριστό κουτάκι. Στα λόγια οι επιτροπές αυτές ήταν δήθεν ανοικτές, αλλά στη πραγματικότητα επανδρωνόντουσαν από τα ίδια στελέχη των κομμάτων που επέβαλλαν την παραπάνω μεθόδευση γιατί, σε αντίθεση με τον μέσο πολίτη σε αγώνα επιβίωσης, αυτοί διέθεταν άπλετο χρόνο για να συνεδριάζουν και να κανονίζουν τις λίστες των «ειδικών» που θα καλούσαν για ν’ αναπτύξουν το κάθε θέμα-κουτάκι, στο οποίο ειδικευόταν –υποτίθεται– ο καθένας.

Δεύτερον, καθιερώθηκε η διάκριση μεταξύ απλών πολιτών στη Λαϊκή Συνέλευση από τη μια μεριά και «ειδικών» από την άλλη, οι οποίοι έπρεπε να επανδρώσουν τα διάφορα πάνελ, στα οποία θα ανέλυαν τα «θέματα-κουτάκια» – υποτίθεται – «εμπεριστατωμένα». Οι πρώτοι με ένα δίλεπτο στη διάθεσή τους και συνήθως με κλήρο, οι δεύτεροι με άνετο χρόνο στη διάθεσή τους για να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Δεδομένου λοιπόν ότι οι ανοικτές επιτροπές αποτελούνταν, για τους παραπάνω λόγους, από μέλη που «κατά σύμπτωση» ανήκαν στη συντριπτική πλειοψηφία τους στον χώρο της ρεφορμιστικής Αριστεράς, ανάλογοι ήταν και οι προσκληθέντες «ειδικοί» με άνετο χρόνο στη διάθεσή τους για να αναπτύξουν «προοδευτικές» παραλλαγές των συστημικών απόψεων. Και αυτό, παρά το γεγονός βέβαια ότι η απήχηση της Αριστεράς αυτής στον Ελληνικό λαό είναι οριακή! Έτσι, η δημοκρατική ανταλλαγή απόψεων αντικαταστάθηκε από τους από καθέδρας διδάσκοντες «ειδικούς», που προσκαλούνταν κατ’ επιλογήν μιας επιτροπής, η οποία απλά έβαζε σε ψηφοφορία τις επιλογές της χωρίς διάλογο στη Λαϊκή Συνέλευση γι’ αυτές και αναφορά στις διάφορες απόψεις που υπάρχουν για το θέμα που συζητιόταν, ούτε λογοδοτούσε για τις επιλογές της.

Το συνδυαστικό αποτέλεσμα των παραπάνω μεθοδεύσεων ήταν ότι στο Σύνταγμα φτάσαμε να έχουμε δυο παρωδίες της δημοκρατίας: την παρωδία της ίδιας της δημοκρατίας μέσα στη Βουλή και την παρωδία της Άμεσης Δημοκρατίας έξω από αυτήν! Και ακριβώς για να μη συντελέσουμε στη λαϊκή «νομιμοποίηση» της δεύτερης αυτής παρωδίας, η ΠΔ δεν μετείχε σε κάποια από αυτές τις παρωδίες δημοκρατικής συζήτησης αφού οι προϋποθέσεις δημοκρατικής ισηγορίας που έθεσε απορρίφτηκαν από τους «οργανωτές», δηλαδή τα μέλη των παντοδύναμων «ανοικτών» επιτροπών που αποφασίζουν ποιο πρέπει να είναι το επικρατούν ρεύμα απόψεων στα πάνελ (και επομένως και στη Λαϊκή Συνέλευση) και ποιες απόψεις να περιθωριοποιούνται ή να εξαφανίζονται. Κάτι που άλλωστε διαπιστώσαμε με την εικονική πρόσκληση του Τάκη Φωτόπουλου να μετάσχει στη συζήτηση για το «θέμα-κουτάκι Χρέος» (προς Θεού όχι για την κρίση αλλά μόνο για το σύμπτωμα της, ώστε να μη θιγούν τα συστημικά αίτια της κρίσης και η ΕΕ η οποία χρηματοδοτεί και την ΕΛΕ που δρούσε και δρα ανενόχλητα στο Σύνταγμα) καθώς και στην παρωδία συζήτησης για την Άμεση Δημοκρατία, όπου οι προσκεκλημένοι «ειδικοί» ήταν μέχρι πρόσφατα …βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ή διανοούμενοι που πρεσβεύουν τη μόνιμη συμβίωση άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας!

Με βάση αυτές τις εμπειρίες προτείνουμε ένα νέο ξεκίνημα για το «κίνημα» των πλατειών που αυτή τη στιγμή βέβαια δεν είναι καν κίνημα. Σήμερα, οι στόχοι του κινήματος των αγανακτισμένων παραμένουν ασαφείς, όπως: να φύγει το μνημόνιο, να φύγει η τρόικα κλπ. χωρίς να συζητιέται καν από ποιους τα ζητούν αυτά ή με ποιες διαδικασίες θα πραγματοποιηθούν. Παράλληλα δημιουργούνται δραστηριότητες όπως π.χ. η δημιουργία συσσιτίων ή ανταλλακτικής οικονομίας, και γενικότερα «κοινωνικής» οικονομίας που επικροτεί και η κοινοβουλευτική Χούντα του γιωργάκη. Κάπως έτσι τη φαντάζεται αυτός και η παρέα του την Ελλάδα. Όμως ο στόχος ενός κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της επίθεσης που δεχόμαστε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα στα πλαίσια της λειτουργίας του κανιβαλικού συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της όποιας δωσίλογης κυβέρνησης την πραγματοποιεί. Και όχι μόνο. Εφόσον μέσα στο υπάρχον σήμερα θεσμικό πλαίσιο όποια κυβέρνηση διαδεχτεί τη σημερινή Χούντα θα εφαρμόσει τις ίδιες πολιτικές, το βασικό πρόβλημα είναι πώς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις, πολιτικές και οικονομικές, για μια πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα όπου εμείς, σαν πολίτες, θα παίρνουμε άμεσα όλες τις σημαντικές οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις σε ένα σύστημα που οι οικονομικοί πόροι θα ανήκουν και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις μας. Αυτό που εμείς ονομάζουμε Περιεκτική Δημοκρατία. Έτσι μόνο η Άμεση Δημοκρατία μπορεί να γίνει τρόπος ζωής για όλους μας είτε στον τρόπο που αποφασίζουμε σε πολιτικό επίπεδο για τα μεγάλα κοινά μας προβλήματα, είτε στον τρόπο που παράγουμε και χρησιμοποιούμε προϊόντα και υπηρεσίες σε οικονομικό επίπεδο, είτε στη γενική κοινωνική μας δραστηριότητα στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στη διασκέδαση κλπ., είτε τέλος στη σχέση μας με τη Φύση που είναι το κοινό μας σπίτι και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο ιδιωτικής και αλόγιστης εκμετάλλευσης. Τότε ο άνθρωπος θα γίνει Άνθρωπος.

Με βάση τα παραπάνω, για να ολοκληρωθεί το νέο ξεκίνημα στην πορεία της Άμεσης Δημοκρατίας, και για να αποκλείσουμε τις μεθοδεύσεις που μετέτρεψαν τη Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα σε παρωδία Άμεσης Δημοκρατίας, έχουμε να προτείνουμε τις παρακάτω βασικές αρχές λειτουργίας της Άμεσης Δημοκρατίας στα πλαίσια των Λαϊκών Συνελεύσεων (Λ.Σ.).

1) ΟΛΕΣ οι αποφάσεις παίρνονται από τη Λ.Σ. ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ.

2) ΜΟΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΕΣ των αποφάσεων διαδικασίες ανατίθενται σε επιτροπές (π.χ. πρακτικά θέματα για την αποστολή Δελτίων Τύπου, των οποίων το κείμενο αποφασίζεται από την Λ.Σ. κλπ.). Τα μέλη των επιτροπών λογοδοτούν σε τακτά διαστήματα στην Λ.Σ. και είναι ανακλητά.

3) Ο κύκλος των θεμάτων που απασχολούν την Λ.Σ. έχει αποκλειστικό κέντρο την κρίση (που δεν είναι μεν μόνον οικονομική αλλά σήμερα είναι πρωταρχικά οικονομική) και περιλαμβάνει την ανάλυση και εκλαΐκευση των θεμάτων για τα αίτια και τον τρόπο διεξόδου απ’ αυτήν καθώς και την οργάνωση της κοινής πάλης με το εργατικό, το φοιτητικό κίνημα κλπ. Μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο περιλαμβάνεται και η αυτοοργάνωση της Λ.Σ. και του κόσμου που την πλαισιώνει. Θέματα εκτός αυτού του κύκλου απορρίπτονται ως αποπροσανατολιστικά.

4) Κατοχυρώνεται η ισηγορία ως πρώτη αρχή της Άμεσης Δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπονται προνομιακές μεταχειρίσεις «ειδικών». Σε μια πραγματική ΑΔ/κή συνέλευση δεν υπάρχουν προνομιακές διακρίσεις, ούτε χρειάζονται πάνελ «ειδικών». Οι «ειδικοί» μπορούν να μιλούν από κάτω σαν απλοί πολίτες σε μια συνέλευση όπου όλοι θα έχουν τον ίδιο χρόνο ομιλίας π.χ. 15 λεπτά μάξιμουμ. Εάν η Λ.Σ. θεωρεί ότι η γνώμη ενός ομιλητή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μπορεί να δώσει παράταση χρόνου ομιλίας, αν δεν ολοκλήρωσε την ομιλία του. Ανάλογα ισχύουν και για το δικαίωμα δευτερολογίας.

5) Η ισηγορία όμως αναφέρεται στις απόψεις και όχι στα μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης διότι, βέβαια, αν όλα τα μέλη μιας Λ.Σ. 1.000 ατόμων ήθελαν να πάρουν το λόγο, θα χρειάζονταν μήνες για την κάθε συζήτηση! Οι εκάστοτε ασκούντες (εκ περιτροπής ή με κλήρο) καθήκοντα συντονιστή της συζήτησης, με τη σύμφωνη γνώμη Λ.Σ., θα μπορούσαν να κρίνουν αν ένας ομιλητής απλά επαναλαμβάνει θέσεις που έχουν ήδη διατυπωθεί, και μάλιστα με τα ίδια επιχειρήματα, και να αφαιρούν τον λόγο, ώστε να καλύπτονται όλες οι απόψεις και τα επιχειρήματα μέσα σε λογικό χρόνο.

10 ΙΟΥΛΗ 2011

Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]

Την Τετάρτη 1η Ιούνη, στις 7 μ.μ, το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και η ομάδα Αθήνας ΠΔ οργανώνουν στη Νομική Σχολή του Παν. Αθηνών (είσοδος από πεζόδρομο Μασσαλίας, αίθουσα 4, 3ος όροφος) συζήτηση με θέμα:

Για μια πραγματικά αντισυστημική πρόταση για την κρίση.

Προς μια κοινή πλατφόρμα αντεπίθεσης “από τα κάτω”

με ομιλητές τους Τάκη Φωτόπουλο, Γιάννη Ραχιώτη και μέλη της ομάδας Αθήνας ΠΔ

Στόχοι της συζήτησης θα είναι

– να γίνουν ξεκάθαροι οι λόγοι της βαθιάς και επιδεινούμενης κρίσης που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα και γενικά στον ευρωπαϊκό Νότο και

– να διερευνηθούν οι λύσεις που συνάγονται από την ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν στη σημερινή δραματική κατάσταση και απειλούν να ρίξουν το λαό για δεκαετίες στην έσχατη εξαθλίωση, οικονομική και γενικά κοινωνική.

– η συζήτηση μιας κοινής πλατφόρμας αντεπίθεσης “από τα κάτω” ως μια ΕΛΑΧΙΣΤΗ βάση προγραμματικής συμπαράταξης των ριζοσπαστικών δυνάμεων, τοπικών κινήσεων, της βάσης των συνδικάτων, απλών εργαζόμενων και πολιτών. Με στόχο, φυσικά, την οριστική διέξοδο από τη σημερινή κρίση και την θεμελίωση μιας αυτοδύναμης Οικονομίας, στον δρόμο για την οριστική ανατροπή και αντικατάσταση του συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς και της Αντιπροσωπευτικής “Δημοκρατίας”.

Η προσέγγιση αυτή συνεπάγεται την απόρριψη των ουσιαστικά αποπροσανατολιστικών και ουτοπικών (με την αρνητική έννοια) προτάσεων της Αριστεράς, ρεφορμιστικής και αντισυστημικής, που δεν οδηγούν σε κάποια λύση, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην απάθεια των πολιτών.

Παλεύουμε για τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) του ελληνικού λαού, σ' ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο, ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ. Σε αμέσως επόμενο στάδιο, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που έχουν παρόμοιο επίπεδο Ανάπτυξης (και  πλήττονται μαζικά από τη σημερινή δομική κρίση), όταν βγουν από την ΕΕ, θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ξέχωρη ένωση, με στόχο στο τελικό βήμα μια συνομοσπονδία Περιεκτικών Δημοκρατιών των λαών της περιοχής.

 

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 11 ΜΑΗ 2011

---

Η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε., Η ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΛΥΣΗ

---

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Η ΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΨΕΥΤΟ-“ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”

Σήμερα, είναι ορατό πως οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ στο εξωτερικό και την Ελλάδα καθημερινά “ανοίγουν σαμπάνιες” με την ουσιαστικά πενιχρή αντίσταση του λαού απέναντι στην πρωτοφανή λαίλαπα του συστήματος, τόσο στην Ελλάδα όσο και γενικά στην περιφέρεια, αλλά και στον Βορρά. Οι ντόπιοι δοσίλογοι της υπερεθνικής ελίτ –δηλαδή της κυρίαρχης ελίτ που ελέγχει το διεθνοποιημένο σύστημα της Οικονομίας της Αγοράς και της Aντιπροσωπευτικής ψευτο- “Δημοκρατίας”–, η κυβέρνηση του “Γιωργάκη” και ο κοινοβουλευτικός του λόχος, εξαπατούν ξεδιάντροπα και συστηματικά τον ελληνικό λαό, παίρνοντας μέτρα τελείως αντίθετα απ' ό,τι υπόσχονται, ενώ: 

• Εφαρμόζουν νέα μέτρα και προετοιμάζουν νέα Μνημόνια, τα οποία θα οδηγήσουν στο ξεπούλημα πελώριου τμήματος του κοινωνικού μας πλούτου, με «αντάλλαγμα» νέο δάνειο που θα αυξήσει παραπέρα το Χρέος και θα οδηγήσει στην ανάγκη και για άλλα ξεπουλήματα στο μέλλον, μέχρι να καταλήξουμε ξένοι στη χώρα μας, όπως άλλωστε ακριβώς έγινε σε όλες τις Λατινοαμερικάνικες «Μπανανίες» τα τελευταία χρόνια!  Και φυσικά το προηγούμενο Μνημόνιο ήδη έχει οδηγήσει σε ανάκληση κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών, και σε  εργασιακό Μεσαίωνα του 19ου αιώνα. Από  το πετσόκομμα των μισθών και συντάξεων, την αποδόμηση βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, μέχρι τον “Καλλικράτη στην Παιδεία και την Υγεία” (με συγχωνεύσεις νοσοκομείων και σχολείων, κατάργηση βασικών παροχών), αντιμετωπίζουμε μια ομοβροντία συστημικών μέτρων που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οδηγούν στην ανεργία (ήδη πάνω από 1.000.000 επίσημα άνεργοι), την πτωχοποίηση τεράστιου τμήματος του λαού και την κοινωνική υποτέλεια της μεγάλης πλειοψηφίας του.
• Ταυτόχρονα, παίζουν ρόλο πρόθυμων συμμάχων-ανδρείκελων στο γκανγκστερικό έγκλημα κατά των αραβικών λαών από την υπερεθνική και σιωνιστική ελίτ, και ιδιαίτερα κατά του λαού της Λιβύης και σύντομα της Συρίας, που ετοιμάζονται και αυτές να ενσωματωθούν “δημοκρατικότατα” στο διεθνές σύστημα, ώστε να γευτούν οι λαοί τους τα “καλά” της δυτικής ψευτο-“δημοκρατίας” και της πλήρους οικονομικής υποτέλειας. Μια εκστρατεία που έλαβε χώρα με τη βοήθεια των ψευτο- “εξεγερμένων”, που ελέγχονται από πράκτορες της CIA και άλλες “δημοκρατικές δυνάμεις” που κατέφτασαν από τη Δύση στις εξεγερμένες περιοχές. “Εξεγερμένοι” που ανακηρύχτηκαν από τα ΜΜΕ και μέρος της Αριστεράς “λαϊκοί άμαχοι επαναστάτες”, τους οποίους “αιματοκυλούσαν μαζικά” οι “χασάπηδες παρανοϊκοί δικτάτορες” με παραπλανητικά βίντεο και ρεπορτάζ, ενώ ουδέποτε διαχώρισαν τη θέση τους από την επέμβαση της υπερεθνικής ελίτ και του ΝΑΤΟ εναντίον των ίδιων των συμπολιτών τους!

Οι σημερινές δραματικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν τον όρο “κοινοβουλευτική Χούντα” για την πιο αδίστακτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και τον καλοθρεμμένο μηχανισμό προπαγάνδας (με τη βοήθεια των κρατικοδίαιτων και συστημικών παπαγαλακιών της) που έχει στηθεί για την προώθηση του “Μονόδρομου” που επιβάλλει, και για τον οποίον δήθεν δεν διατυπώθηκε εναλλακτική λύση!

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ

Τη στιγμή που η συστημική επίθεση κατά των λαών του Νότου έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας, η Αριστερά, κρατικο-σοσιαλιστική και ελευθεριακή, έχει αγγίξει τα όρια του εκφυλισμού, είτε “αντικειμενικά” είτε εσκεμμένα, προωθώντας:

• “Λύσεις” (όπως ο πολυδιαφημισμένος Λογιστικός Έλεγχος Χρέους) που δεν είναι μόνο αποπροσανατολιστικές όσον αφορά στα αίτια για την κρίση, αφού κάνουν “τουμπεκί ψιλοκομμένο” τη δομική εξάρτηση της χώρας από τα καπιταλιστικά κέντρα μέσα σε μια ενιαία αγορά όπως η ΕΕ, που είναι η απώτερη αιτία του Χρέους, αλλά και ουτοπικές με την πιο αρνητική έννοια. Κι αυτό γιατί ακόμα κι αν μπορούσε να γίνει ο έλεγχος για να κοπεί ένα μέρος του Χρέους ως παράνομο, με τη σημερινή εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας μέσα στην ΕΕ, σε λίγα χρόνια θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος, ενώ στο μεταξύ θα είχαμε χάσει και όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις μας δεκαετιών.
• “Αναλύσεις” που μπλέκουν δύο διαφορετικά φαινόμενα του συστήματος: την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση στα μητροπολιτικά κέντρα με τη Δημοσιονομική Κρίση στην περιφέρεια, η οποία οφείλεται στην αποδόμηση της παραγωγικής δομής σε χώρες όπως η Ελλάδα, που ήταν ανέκαθεν ένα προτεκτοράτο των δυτικών ελίτ, και αυτή η εξάρτηση εντάθηκε ακόμα περισσότερο μέσα σε μια ένωση οικονομικά άνισων χωρών, όπως είναι η ΕΕ! Αντί λοιπόν μεγάλο μέρος της Αριστεράς να εστιάσει στη δομική ανισότητα που δημιούργησε στην Ελλάδα το φαινόμενο της “καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς παραγωγική βάση”, φαινόμενο που επιταχύνθηκε με την ένταξη στην ΕΕ και την ΟΝΕ, εντοπίζει τα αίτια στον Χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος όμως ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένος στην Ελλάδα και στην περιφέρεια της ΕΕ!
• “Υπερ-επαναστατικές” προτάσεις που απαιτούν τη συνολική διαγραφή του Χρέους σήμερα, λες και υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες, όταν δεν υπάρχουν καν εξεγερσιακές, ενώ η κοινοβουλευτική Χούντα (είτε με τη μορφή Γιωργάκη είτε με άλλη “ενωτική” μορφή) συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της!
• “Ψευτο-επαναστατικές” θέσεις που σχετίζονται και με τις “ίσες αποστάσεις” στο έγκλημα κατά του λιβυκού λαού (που κάθε άλλο παρά άσχετο είναι με το έγκλημα κατά του ελληνικού λαού σήμερα). Αυτές προφητεύουν κάποια… “διεθνιστική επανάσταση” των λαών της περιοχής, παρόλο το πλήθος στοιχείων που έχουν δει το φως για το είδος των “εξεγέρσεων” στη Λιβύη αλλά και στη Συρία, ως μέρος της εκστρατείας της υπερεθνικής ελίτ για ενσωμάτωση αυτών των χωρών –και τελικά, βέβαια, του Ιράν– στο διεθνοποιημένο σύστημα, με στόχο την αλλαγή του Χάρτη όλης της περιοχής. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς σήμερα καταλήγει να κάνει τελικά τον αριστερό ψάλτη του συστήματος..

Η ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Συνεπώς, το Χρέος και η Χρεοκοπία είναι συμπτώματα της κρίσης στην Ελλάδα και όχι το αίτιο. Ακόμα και αν αύριο μας χάριζαν οι πιστωτές μας ολόκληρο το χρέος, θα ήταν θέμα χρόνου να ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση, εφόσον παραμέναμε στην ΕΕ και διατηρούσαμε τις αγορές μας ανοιχτές και απελευθερωμένες, όπως αυτή επιβάλλει! Η Χρεοκοπία ή όπως αλλιώς ονομαστεί (αναδιάρθρωση, “κούρεμα” κτλ.) είναι δεδομένη.  Το ζητούμενο για εμάς είναι αν η Χρεοκοπία θα γίνει με τους δικούς μας όρους ή με τους όρους των ελίτ (οι οποίες ευθύνονται πλήρως για το Χρέος, που οι ίδιες δημιούργησαν), όπως γίνεται τώρα.

Η κίνηση της Περιεκτικής Δημοκρατίας έχει κάνει ολοκληρωμένη πρόταση για έξοδο από τη σημερινή κρίση,  με ένα πακέτο άμεσων μέτρων που θα πάρει μια Κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας, (χωρίς να περιμένουμε την «επανάσταση» κατά του καπιταλισμού που ανήκει αυτή τη στιγμή στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας), η οποία θα ανέτρεπε όχι μόνο το καθεστώς Γιωργάκη και τους συνοδοιπόρους του δεξιά και “αριστερά”, αλλά και όλα τα ληστρικά μέτρα που πήραν με το λεγόμενο “Μονόδρομο”, ανοίγοντας σταδιακά το δρόμο για την οριστική αποτίναξη της καπιταλιστικής Οικονομίας της Αγοράς και τη δημιουργία μιας αυτοδύναμης Οικονομίας.

Αυτό απαιτεί συνολικά:

1) την Άμεση Έξοδο από την Ευρωζώνη, ως την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας που θα μας επέτρεπε τη λήψη μέτρων σαν τα παρακάτω, που σήμερα είναι αδιανόητα μέσα στο θεσμικό πλαίσιο της ΟΝΕ.

2) τη Μονομερή Έξοδο από την ΕΕ, ως την επαρκή συνθήκη για την ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων και κυρίως του τελευταίου, για τη δημιουργία των προϋποθέσεων αυτοδυναμίας. Και αυτό, διότι χωρίς την έξοδο από την ΕΕ η χώρα εξακολουθεί να δεσμεύεται από τις «4 ελευθερίες» της συνθήκης του Μάαστριχτ που κάνουν αδύνατη την εφαρμογή αποτελεσματικών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και ουσιαστικά υπονομεύουν τα οφέλη από την όποια οικονομική κυριαρχία θα αποκτούσε η χώρα από την έξοδό της από την Ευρωζώνη.

3) Για να μην είναι όμως οδυνηρή η παραπάνω διαδικασία, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα Συμπληρωματικό «Πακέτο» Μέτρων όπως τα παρακάτω, που θα γίνουν εφικτά μετά την έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ και τη συνακόλουθη αποδέσμευσή μας από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Δηλαδή, μέτρα όπως:

5. Προσωρινή ολοκληρωτική Απαγόρευση της Εξόδου Κεφαλαίου από τη χώρα μέχρις ότου συντελεστεί η μετάβαση από το ευρώ στο νέο νόμισμα
5. Επανεισαγωγή της δραχμής που θα συνοδευόταν με μια λογική υποτίμηση π.χ. της τάξης του 30% που θα συνοδευόταν με ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων
5. Ταυτόχρονη με την έξοδο από ΟΝΕ/ΕΕ εθνικοποίηση όλων των Τραπεζών
5. Δραχμοποίηση του Χρέους
6. Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους, από θέση ισχύος πλέον, και με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας, (δηλαδή στάσης των πληρωμών τοκοχρεωλυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την περικοπή σημαντικού μέρους του (π.χ. του 50%), και
5. Σταδιακή Αποπληρωμή του Χρέους ΜΟΝΟ από τις ντόπιες και ξένες ελίτ που το δημιούργησαν, μετά από απογραφή της κινητής και ακίνητης περιουσίας καθώς και της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας.

Παλεύουμε για τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) του ελληνικού λαού, σ' ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο, ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ. Σε αμέσως επόμενο στάδιο, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που έχουν παρόμοιο επίπεδο Ανάπτυξης (και  πλήττονται μαζικά από τη σημερινή δομική κρίση), όταν βγουν από την ΕΕ, θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ξέχωρη ένωση, με στόχο στο τελικό βήμα μια συνομοσπονδία Περιεκτικών Δημοκρατιών των λαών της περιοχής.  

11 ΜΑΗ 2011

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

 

Τελευταία έχει αρχίσει μια μαζική διαφημιστική εκστρατεία της ρεφορμιστικής Αριστεράς (δηλαδή της Αριστεράς που δεν αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της έκφρασής της στον γεωγραφικό μας χώρο, της Ε.Ε.) για την προβολή μιας δήθεν «λύσης» στη βαθιά και κάθε μέρα επιδεινούμενη κρίση που μαστίζει τον Ελληνικό λαό. Σύμφωνα με την προτεινόμενη λύση που συνυπογράφουν όχι μόνο γνωστοί «ειδικοί» από τον ρεφορμιστικό χώρο, αλλά και κάποιοι που χρησιμοποιούν την αντικαπιταλιστική ρητορική όπως ανάλογα χρησιμοποιεί ο Γιωργάκης τη σοσιαλιστική, το αίτημα για Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους, το λιγότερο, αποτελεί «ταξικό όργανο πάλης», ενώ, στην καλύτερη περίπτωση,  θα μπορούσε να οδηγήσει, αν γίνει κοινωνικά ευρέως αποδεκτό, στη διέξοδο από την κρίση. Στην πραγματικότητα, δεν ισχύει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο και, αντίθετα, η πρόταση για τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους είναι όχι μόνο πρακτικά αδύνατη σε μη εξεγερσιακές συνθήκες και ανεπιθύμητη σε εξεγερσιακές, αλλά και διπλά αποπροσανατολιστική, εφόσον αποπροσανατολίζει τόσο για τα πραγματικά συστημικά αίτια της κρίσης, όσο και για τον πραγματικό τρόπο εξόδου από αυτή.

Είναι πρακτικά αδύνατη σε μη εξεγερσιακές συνθήκες γιατί απαιτεί τη σύμπραξη των ελίτ στη διενέργεια του Λογιστικού Ελέγχου. Όπου άλλωστε έγινε παρόμοιος λογιστικός έλεγχος υπήρχε τουλάχιστον η συμπαράσταση του κυβερνώντος κόμματος (Ισημερινός κ.λπ.), ή όπου κηρύχθηκε τμήμα ή και ολόκληρο το χρέος παράνομο ή απεχθές, αυτό έγινε μετά από απόφαση της κυβερνώσας πολιτικής ελίτ. Στην Ελλάδα είναι φανερό ότι κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν πρόκειται να συναινέσει, για προφανείς λόγους, σε μια διαδικασία λογιστικού ελέγχου του χρέους, όση πίεση και αν αναπτυχθεί «από κάτω», εκτός βέβαια αν η πίεση αυτή οδηγήσει στη δημιουργία εξεγερσιακών συνθηκών.

Είναι ανεπιθύμητη σε εξεγερσιακές συνθήκες: Όμως,  ακόμη και αν το προσεχές παραπέρα βάθεμα της κρίσης οδηγήσει πράγματι σε εξεγερσιακές συνθήκες, θα ήταν πράγματι γελοίο το αίτημα των εξεγερμένων να ήταν η… διενέργεια Λογιστικού Ελέγχου (που δυνητικά θα μπορούσε να καταλήξει στη διαγραφή κάποιου μέρους του Χρέους),  αντί να είναι η ανατροπή της κοινοβουλευτικής Χούντας και η ανάδειξη μιας Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, όπως έχουμε προτείνει, η οποία θα προχωρούσε:

• πρώτον,  σε δημοψήφισμα για την ακύρωση ΟΛΩΝ των μέτρων που επέβαλλε η Χούντα σε σχέση με (ή με αφορμή) το Χρέος και οδήγησαν στην κατεδάφιση κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών και,
• δεύτερον, στη λήψη των απαραίτητων μέτρων για τη δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς εξαρτήσεις από Χρέη και τις ξένες και ντόπιες ελίτ (βλ. άρθρο Τ. Φωτόπουλου, «Η αποχώρηση από την ΕΕ μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση και την αυτοδύναμη οικονομία», περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία τεύχος 22). Η ικανοποίηση αυτών των προϋποθέσεων θα έκανε δυνατή τη μελλοντική δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που θα την έλεγχαν άμεσα οι συνελεύσεις των πολιτώνκαι των εργαζόμενων.

Είναι αποπροσανατολιστική όσον αφορά τα αίτια της κρίσης, εφόσον δεν συζητάει καν τα συστημικά αίτιά της, αλλά απλά μια συνέπειά της: το Χρέος. Όμως, τα αίτια της χρόνιας οικονομικής κρίσης είναι δομικά και ανάγονται στη διαστρεβλωμένη οικονομική δομή που δημιούργησε το σύστημα της οικονομίας της αγοράς γενικά και η ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς ειδικότερα, μέσα από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Η κρίση αυτή συγκαλυπτόταν σε ολόκληρη την Μεταπολίτευση, αρχικά από τις επιδοτήσεις κ.λπ. της ΕΕ, οι οποίες δινόντουσαν όχι βέβαια για να μας βοηθήσουν αλλά για να αποκρύψουν την παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας, στην οποία οδήγησε το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που μας επέβαλε η ΕΕ και, στη συνέχεια, από τα εύκολα δάνεια με χαμηλό επιτόκιο που επέτρεπε η είσοδός μας στην Ευρωζώνη.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση επομένως απλώς λειτούργησε σαν καταλύτης για να εκδηλωθεί η συστημική κρίση της Ελλάδος και όχι σαν η αιτία της, όπως υποθέτουν οι «Μαρξο-Κεϊνσιανές» αναλύσεις πίσω από την  πρόταση για Λογιστικό Έλεγχο. Η ουσιαστική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, αναπόφευκτα, οδήγησε στη δημιουργία μιας «καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς παραγωγική βάση» και στη συνεχή αύξηση του εξωτερικού χρέους (και, συνακόλουθα, του δημόσιου τομέα), το οποίο έφτασε στα σημερινά εκρηκτικά επίπεδα.

Είναι λοιπόν φανερό ότι κάποια μελλοντική, τυπική η άτυπη, χρεοκοπία ήταν προαποφασισμένη όταν επιβαλλόταν το Μνημόνιο και ο στόχος των ελίτ από την αρχή ήταν, από τη μια μεριά, να ξεζουμίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο τα λαϊκά στρώματα ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές των κατόχων των ομολόγων, και, από την άλλη, να ολοκληρώσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι οποίες  δεν είναι παρά η υλοποίηση των «4 ελευθεριών» του Μάαστριχτ (δηλαδή η «απελευθέρωση» των αγορών  κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών), και κυρίως να μας αναγκάσουν στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, όπως κάνουν άλλωστε παντού οι δανειστές, είτε λέγονται ΔΝΤ, είτε ΕΕ.

Είναι αποπροσανατολιστική όσον αφορά τον τρόπο εξόδου από την κρίση, εφόσον ανάγει σε πανάκεια τη μερική ή ολική διαγραφή του Χρέους, την οποία (υποθετικά) θα μπορούσε να φέρει ο Λογιστικός Έλεγχός του! Το Χρέος, όμως, δεν είναι η αιτία της βαθιάς και επιδεινούμενης κρίσης, όπως υποστηρίζουν ανόητες συνωμοσιολογικές «θεωρίες» τύπου «Σοκ και Δέος» ρεφορμιστών «αναλυτών». Ακόμη και αν αύριο μας χάριζαν οι πιστωτές μας ολόκληρο το Χρέος θα ήταν θέμα χρόνου να ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση, εφόσον παραμέναμε στην ΕΕ και διατηρούσαμε τις αγορές μας ανοικτές και απελευθερωμένες, όπως αυτή επιβάλλει!

Επομένως, ο μοναδικός τρόπος διεξόδου από την κρίση περνά μέσα από τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) του ελληνικού λαού, σε ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχουν τα  μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ και τον εξαναγκασμό των ντόπιων και ξένων ελίτ να πληρώσουν αυτές το Χρέος, εφόσον άλλωστε αυτές το δημιούργησαν και όχι βέβαια τα λαϊκά στρώματα τα οποία κανένας δεν τα ρώτησε ποτέ.

Αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το χρέος είναι μη νομιμοποιημένο και όχι, όπως υποστηρίζουν οι υποστηρικτές του Λογιστικού Ελέγχου, κάποιο μέρος αυτού που οφείλεται σε καταχρήσεις, μίζες κ.λπ., το οποίο αν το έβρισκε κάποια Επιτροπή μετά από κάμποσα χρόνια, θα μπορούσαμε να το κηρύξουμε παράνομο ή απεχθές και κατόπιν να ζητήσουμε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ να το διαγράψουν! Επομένως, μετά το δημοψήφισμα για την κατάργηση όλων των μέτρων, από θέση ισχύος πια, θα απαιτούσαμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους του Χρέους δηλώνοντας αδυναμία να το πληρώσουμε, χωρίς ανόητους λογιστικούς ελέγχους, αλλά με μια απλή διαδικασία Στατιστικού Ελέγχου των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας. Μέσω αυτής της διαδικασίας είναι δυνατό να δειχθεί η αδυναμία πληρωμής του Χρέους, που επιβάλλει την ανάγκη για το «κούρεμά» του. Συγχρόνως, να επιβληθεί μια άγρια φορολόγηση περιουσίας στους προνομιούχους που θα πλήρωναν το υπόλοιπο Χρέος.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν την «Αλβανοποίηση» της Ελληνικής οικονομίας, όπως υποστηρίζουν οι κομισάριοι του συστήματος, αλλά, αντίθετα, την αποφυγή της Λατιναμερικανοποίησής της, μέσα από ένα νέο διεθνισμό, ο οποίος υιοθετεί μεν τις βασικές αρχές του παραδοσιακού διεθνισμού της Αριστεράς, αλλά και τον υπερβαίνει διότι θεμελιώνεται στις αυτοδύναμες οικονομικές δημοκρατίες των λαών (βλ. σχετικές παραγράφους για την οικονομική ένωση των αυτοδύναμων οικονομιών και τον νέο διεθνισμό στο σχετικό άρθρο του Τ. Φωτόπουλου, «Η Λατινοαμερικανοποίηση του Ευρωπαϊκού «Νότου», περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, τ. 22)

 

 

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

12/4/2011

http://www.inclusivedemocracy.org/pd

Οι Ομιλίες και η συζήτηση στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου: “Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη Οικονομία”.

Η συζήτηση με θέμα “Είναι αναγκαία η έξοδος από την ΕΕ για την έξοδο από την κρίση;” πραγματοποιήθηκε στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στις 9/11/2010. Συμμετείχαν οι Γιάννης Ελαφρός, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γιώργος Οικονομάκης, Γιάννης Ραχιώτης, Πάνος Δράκος και ο συγγραφέας.

http://vimeo.com/album/1478208

Στις 9 Νοεμβρίου, στην Κεντρική Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) και ώρα 7μμ θα παρουσιαστεί το νέο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου με τίτλο:

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την Ε.Ε. και για μια Αυτοδύναμη Οικονομία» (Εκδόσεις Γόρδιος).

Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τα πραγματικά (συστημικά) αίτια της σημερινής βαθιάς ελληνικής οικονομικής κρίσης, για την οποία δείχνεται ότι η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αυτό σημαίνει ότι η άμεση έξοδος από την ΕΕ, στο πλαίσιο του προτεινόμενου πλήρως επεξεργασμένου πακέτου εναλλακτικών μέτρων, δεν αποτελεί μόνο την αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση χωρίς τη σημερινή κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών απο τα ληστρικά μέτρα που επέβαλε η υπερεθνική ελίτ και η κοινοβουλευτική Χούντα. Είναι, επίσης, και η βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας) και τη συμβολή στο κτίσιμο μιας νέας Ευρώπης των λαών και των περιφερειών που θα βασίζεται στον αυτοκαθορισμό και την ποιοτική ανάπτυξη, στον δρόμο προς μια Περιεκτική Δημοκρατία.

To θέμα της συζήτησης στην παρουσίαση θα είναι: «Είναι αναγκαία η έξοδος από την ΕΕ για την έξοδο από την κρίση;»

Στο πάνελ των ομιλητών συμμετέχουν οι: Γιάννης Ελαφρός, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γιώργος Οικονομάκης, Γιάννης Ραχιώτης, Πανος Δράκος και ο συγγραφέας.

Διοργάνωση: Εκδόσεις Γόρδιος και Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

Η θέση που αναπτύσσεται στο βιβλίο αυτό, τόσο για τα αίτια της σημερινής οικονομικής κρίσης όσο και για τον τρόπο διεξόδου από αυτή, διαφέρει ριζικά τόσο από τη θέση των σοσιαλφιλελευθέρων, όσο και από αυτή της παραδοσιακής Αριστεράς.

Οι πρώτοι αποδίδουν την ουσιαστική (αν και ακόμη όχι τυπική) χρεοκοπία  στη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, τον υπέρογκο δημόσιο τομέα, τις ανελαστικές σχέσεις εργασίας, τα κλειστά επαγγέλματα κ.λπ.. Γι’ αυτό και η «λύση» που προτείνουν είναι τα ληστρικά κατά των λαϊκών στρωμάτων– μέτρα που ήδη παίρνει η κοινοβουλευτική «Χούντα» του ΠΑΣΟΚ χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, κατ’ εντολή των ντόπιων και ξένων ελίτ, τα οποία στοχεύουν στη πλήρη ενσωμάτωση της οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οδηγούν στη συνεχή επιδείνωση της κρίσης, τουλάχιστον όσον αφορά στα λαϊκά στρώματα.

Από την άλλη μεριά, οι εξηγήσεις της παραδοσιακής Αριστεράς συνήθως αποδίδουν τα αίτιά της στον «κακό» σχεδιασμό της ΟΝΕ που εγγενώς ευνοεί τα μητροπολιτικά  κέντρα και κυρίως την Γερμανία, η οποία αυξάνει την ανταγωνιστικότητά της σε βάρος των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, ή στις «κακές» νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών . Γι’ αυτό και η εναλλακτική «λύση» της Αριστεράς αυτής επικεντρώνεται στην έξοδό μας από την ΟΝΕ, αλλά όχι και την ΕΕ, πράγμα που κάνει εντελώς αντιφατικές τις προτάσεις της για παράλληλη διαγραφή όλου ή μέρους του Χρέους.

Αντίθετα, για το βιβλίο αυτό η απώτερη αιτία της κρίσης θεμελιώνεται στην μεταπολεμική υιοθέτηση από τις ντόπιες πολιτικές και οικονομικές ελίτ ενός εξωστρεφούς μοντέλου οικονομικής «ανάπτυξης», το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός διαστρεβλωμένου παραγωγικού προτύπου και ενός αντίστοιχου καταναλωτικού που οδήγησε σε ένα χρόνιο και συνεχώς διευρυνόμενο άνοιγμα μεταξύ του τι παράγουμε και τι καταναλώνουμε και σε μια χρόνια δομική κρίση που με την σημερινή έκρηξη του Χρέους σηματοδότησε το σκάσιμο της αναπτυξιακής «φούσκας». Όπως δείχνει το βιβλίο, η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι η άμεση έξοδος από την ΕΕ αποτελεί όχι μόνο την αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση χωρίς τη σημερινή κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών, αλλά και την βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας) και τη συμβολή στο κτίσιμο μιας νέας Ευρώπης των λαών και των περιφερειών που θα βασίζεται στον αυτοκαθορισμό και την ποιοτική ανάπτυξη.

ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΗΣ

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ!

ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ

Ενώ οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήδη άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία της κοινοβουλευτικής Χούντας στην επιβολή των πιο κτηνωδών μέτρων που έχει γνωρίσει η Ευρώπη, ήδη αρχίζουν όλο και περισσότεροι ν’ αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εξαπάτησης, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των ΜΜΕ της ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» σε μια συνεχή προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ενώ τελευταία επενδύουν σε νέο γύρο τρομοϋστερίας μετά την πρόσφατη επίθεση στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη». Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ούτε οι ίδιες οι ελίτ περίμεναν ότι αυτοί οι κρίσιμοι πρώτοι μήνες θα περνούσαν με απόλυτα ελεγχόμενες (από τα κόμματα εξουσίας και τους τοποτηρητές τους στα συνδικάτα) σποραδικές απεργίες και διαδηλώσεις, τις οποίες η ημι-ολοκληρωτική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα με τη μαζική αστυνομοκρατία που έχει εξαπολύσει, σε συνδυασμό με την γκρι και μαύρη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί, με τη βοήθεια της ΕΕ, του ΔΝΤ και των απεριόριστων κονδυλίων που μασούν τα πολλαπλασιαζόμενα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ για τα οποία η κρίση είναι πράγματι ευκαιρία!

Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη επίθεση από τις ντόπιες και ξένες ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο και η κοινοβουλευτική Χούντα που μας κυβερνά είναι η πιο αδίστακτη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση. Πρόκειται για μια στυγνή επίθεση που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος», ένας ισχυρισμός – καθαρή απάτη και γι’ αυτό χρησιμοποιεί την άμεση ή έμμεση βία, καθώς και τη βοήθεια μιας αγέλης επαγγελματιών πολιτικών που έχουν ως βασικό κίνητρο τη διατήρηση των οικονομικών και κοινωνικών προνομίων που τους παρέχει το «βουλευτιλίκι», των τηλεοπτικών ΜΜΕ που ελέγχουν οι ελίτ, και των εργατικών συνδικάτων που ελέγχονται από κομματικούς εγκάθετους. Ο λαός, την ίδια στιγμή, δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη ρεφορμιστική αριστερά η οποία παίρνοντας ως δεδομένους τους δυο πυλώνες του Ελληνικού «αναπτυξιακού» μοντέλου (την ένταξη μας στην Ε.Ε./ Ευρωζώνη και τις «απελευθερωμένες» αγορές εργασίας, κεφαλαίου και εμπορευμάτων) συμπεραίνουν ότι αρκεί η αλλαγή πολιτικής ΜΕΣΑ στην Ευρωζώνη και την ΕΕ για να ξεπεραστεί η κρίση, ακόμη και με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, με διάφορες ρεφορμιστικές ουτοπίες που ανήκουν στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, αν όχι της παραπλανητικής α-νοησίας. Και αυτό, γιατί από τη στιγμή που οικονομίες σε διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης (εξαιτίας σημαντικών αποκλίσεων στην παραγωγικότητα, στις οικονομίες κλίμακος και τελικά την ανταγωνιστικότητα) είναι ενσωματωμένες σε ένα σύστημα ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών όπως η ΕΕ, μπορεί εύκολα να δειχθεί, όχι μόνο με τη Μαρξιστική και τη γενικότερη ριζοσπαστική οικονομική θεωρία, αλλά ακόμη και την ορθόδοξη, ότι οι χώρες με τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα θα ωφεληθούν από το σύστημα αυτό, σε βάρος των χωρών με χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα και οι αποκλίσεις θα μεγαλώσουν. Με άλλα λόγια η απώτερη αιτία της κρίσης είναι η ίδια η Ε.Ε. και όχι απλά η Ευρωζώνη και οι πολιτικές της, όπως υποστηρίζουν απατηλά διάφορες δήθεν «αντικαπιταλιστικές» απόψεις που αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα ζητώντας μόνο έξοδο από την Ευρωζώνη (που ακόμη και κύκλοι στην ηγεσία της Ευρωζώνης προτείνουν για κάποιο στάδιο) ενώ το αίτημα για έξοδο από την ΕΕ είναι πιο ώριμο παρά ποτέ τώρα που είναι φανερό ότι γίναμε προτεκτοράτο της!

Όμως το ποια είναι η πραγματική αιτία της κρίσης έχει αποφασιστική σημασία όσον αφορά τα απαιτούμενα μέτρα για να ξεπεραστεί η κρίση. Η κατεδάφιση κάθε κοινωνικού ελέγχου στις αγορές εργασίας, στο ασφαλιστικό, όπου έμμεσα εισάγεται η ιδιωτική ασφάλιση, όπως το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας και το ξεπούλημα ειδών βασικής ανάγκης όπως το νερό, τα τρένα κ.λπ. σε ληστρικούς καπιταλιστές όπως η δήθεν «κομμουνιστική» Κίνα, όλα αυτά δεν είναι απλά συνέπειες της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη αλλά στην ΕΕ και αν δεν βγούμε μονομερώς από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, όχι μόνο δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τους όρους μας στους δανειστές  μας ώστε να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ που δημιούργησαν το χρέος μαζί με τα προνομιούχα στρώματα αλλά δεν θα έχουμε και καμιά δυνατότητα να επιβάλλουμε πραγματικούς ελέγχους στις αγορές και να προστατεύσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα! Με άλλα λόγια, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.

Ο μόνος επομένως τρόπος που έχουν οι πολίτες για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι η γενική απεργία διαρκείας, οργανωμένη «από τα κάτω» που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα και θα παρέλυε την κρατικό μηχανισμό, με αίτημα το άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση του συνόλου των μέτρων που θα εξέθετε με τον καλύτερο τρόπο στο σύνολο της κοινωνίας το έλλειμμα οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης (ακόμα και με αστικά κριτήρια) στην επιβολή των βάρβαρων μέτρων. Η έγκριση ενός τέτοιου αιτήματος για απόσυρση των μέτρων θα οδηγούσε σε ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας που τα εισήγαγε με περισσό θράσος, για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, υπό το βάρος της λαϊκής οργής, και θα ξεκινούσε τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας (που θα υποχρέωναν τους επαγγελματίες πολιτικούς στην Βουλή σε αντίστοιχη ψήφο στήριξης της νέας κυβέρνησης) και τις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, συμπεριλαμβανόμενης και της ελευθεριακής).

Σήμερα είναι φανερό ότι είναι εντελώς ώριμες οι συνθήκες για να συνδέσει η αντισυστημική Αριστερά το αίτημα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων με τη μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ και την κατάργηση της απελευθέρωσης των αγορών, μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν ακόμη και μέσα στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο, από μια άλλη κυβέρνηση «λαϊκής ενότητας». Ακόμη και τώρα, επομένως, θα μπορούσε ένα λαϊκό μέτωπο όλων αυτών των δυνάμεων να θέσει ένα πακέτο άμεσων μέτρων και να αγωνιστεί ώστε να υιοθετηθεί από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Αυτά είναι:

1) άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση όλων των μέτρων και συναφών νόμων/νομοσχεδίων (ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ κ.λπ.)

2) σε περίπτωση έγκρισης του δημοψηφίσματος να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση λαϊκής ενότητας (που θα αποκλείει βεβαία τη σημερινή κυβέρνηση)  στην οποία θα συμμετέχουν μονό όσοι συμφωνούν με τους παρακάτω  στόχους:

α) την άμεση έξοδο από ΟΝΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

β) την επανεισαγωγή αυστηρών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές

γ) υποτίμηση της “νέας δραχμής” που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγομένων ειδών πρώτης ανάγκης χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτέλειας,

δ) δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος,

ε) κοινωνικοποίηση των Τραπεζών για να αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των Ελληνικών καταθέσεων κ.λπ.

3) Αφού έχει θωρακιστεί η Οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέσης ισχύος, να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους

α) τη δραστική μείωση του (για να πληρώσουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ) και

β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας μετά από καταγραφή/εγγραφή, (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!) για να πληρώσουν και οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.

Άμεσα μετρά πάλης για την προώθηση του παραπάνω πακέτου μέτρων μπορούν να είναι:

Εάν η κυβέρνηση δεν υποχωρεί, να προκηρυχθεί άμεσα και νέα 48ωρη γενική πολιτική απεργία. Σε κάθε κλάδο, σε κάθε ομοσπονδία, να γίνουν συνελεύσεις και να παρθούν αποφάσεις για απεργιακούς αγώνες διαρκείας. Να παραλύσει η χώρα, να γίνει απεργιακό «μπλοκ άουτ» για να καταλάβουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ ότι τα μέτρα δεν πρόκειται ούτε να περάσουν ούτε να εφαρμοστούν.

Να δημιουργηθεί ένα πραγματικό μέτωπο αγώνα, το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συγκρότηση απεργιακών επιτροπών σε κάθε σωματείο, σε ρήξη με τη συναίνεση και την υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Με ενωτικές επιτροπές αγώνα σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά, ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Αιτήματα όπως τα παραπάνω θα έπρεπε ν’ αποτελέσουν ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα έβαζαν τις βάσεις για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη και το άνοιγμα του δρόμου για πραγματική συστημική αλλαγή. Ο λαός έχει σήμερα τη δύναμη, αν αυτό-οργανωθεί, να επιβάλλει μια αντισυστημική πρόταση στην κρίση που θ’ ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία ισοκατανομής κάθε είδους δύναμης, χωρίς να περάσουμε από ένα μακρύ Μεσαίωνα, με αβέβαιες πολιτικές εξελίξεις, περιμένοντας την αντικαπιταλιστική επανάσταση.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. –

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]

www.inclusivedemocracy.org, [email protected]

Ελευθεροτυπία (8 Μάη 2010)

---

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τα προχθεσινά τραγικά γεγονότα δεν αποτελούν ούτε «δολοφονία», όπως έσπευσε να δηλώσει ο μόνιμα και ασύστολα ψευδόμενος αρχηγός της κοινοβουλευτικής Χούντας που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα, ούτε «προβοκάτσια» όπως μόνιμα χαρακτηρίζει η παραδοσιακή Αριστερά κάθε εκδήλωση που δεν ελέγχει. Ήταν τμήμα της λαϊκής αντιβίας που είναι αδιανόητο ότι θα στόχευε στην αφαίρεση της ζωής καταπιεσμένων υπαλλήλων (στους οποίους το αφεντικό τους προφανώς είχε βάλει το δίλημμα «δουλειά ή απεργία», εξαναγκάζοντας τους, όπως καταγγέλθηκε, να δουλεύουν κλειδωμένοι σε κτίριο χωρίς πυρασφάλεια) και προφανώς στρεφόταν, με σημαντική δόση ανευθυνότητας, κατά της περιουσίας. Στις σημερινές άλλωστε εξεγέρσεις, παρόμοιες ενέργειες με στόχο την περιουσία πρωταρχικών «συμβόλων», όπως μια Τράπεζα, αποτελούν αυθόρμητη, και συχνή σε παγκόσμιο επίπεδο, λαϊκή αντιβία στην συστημική (οικονομική και φυσική) βία. Και, σήμερα, η συστημική βία στην Ελλάδα έχει πάρει διαστάσεις που έχουν οδηγήσει στην μετατροπή της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» σε σαφή κοινοβουλευτική Χούντα ―ένα μόλις στάδιο πριν και την τυπική αναστολή βασικών διατάξεων του Συντάγματος. Οι λόγοι που εξηγούν αυτή την μετατροπή είναι οι εξης:

― η κυριολεκτική υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου τον Οκτώβρη με απατηλό προεκλογικό πρόγραμμα, που εάν είχε κάποια σχέση με το συνηθισμένο κρατικιστικό «σοσιαλιστικό» πρόγραμμα, οπωσδήποτε δεν είχε καμιά σχέση με το αντίθετο νεο/σοσιαλφιλελεύθερο πρόγραμμα της δραστικής συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα, που ξεδιάντροπα σήμερα ο πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς τον ανάγει στον «μεγάλο ασθενή» που οδήγησε στην σημερινή χρεοκοπία. Και αυτό, όταν ακόμη και αστοί διεθνείς αναλυτές και οικονομολόγοι (καθώς και οι αγορές!) μιλούν για την χρόνια διαρθρωτική κρίση της Ελληνικής οικονομίας (που πράγματι αποτελεί την αιτία της συστημικής χρεοκοπίας και όχι ο δημόσιος τομέας που είναι απλό σύμπτωμα[1]).

― η σαφής περιφρόνηση της βούλησης των εκατοντάδων χιλιάδων απεργών και διαδηλωτών, αλλά και του αιτήματος για δημοψήφισμα που θα μπορούσε, έστω εκ των υστέρων, να νομιμοποιήσει τα εξοντωτικά μέτρα. Δηλαδή, τα μέτρα που επιβάλλουν σήμερα οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μόνον και μόνον για ν’ αποφευχθεί η χρεοκοπία των πιστωτών μας (Γερμανικές, Γαλλικές, αλλά και Ελληνικές Τράπεζες ―π.χ. η Eurobank του Λατση που τώρα αγωνίζεται να αποκρύψει την «έκθεση» της στον κίνδυνο Ελληνικής χρεοκοπίας![2]), σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανάμεσα στα χαμηλά στρώματα στην Ελλάδα που καταδικάζονται, αντί των πιστωτών, στην χρεοκοπία!

― η σχεδόν Χουντική χρησιμοποίηση των καναλιών και ιδιαίτερα των κρατικών για να αποκρύψουν την λαϊκή οργή στην συστημική βία και να συσκοτίσουν (με τη βοήθεια γνωστών κομισαρίων του συστήματος και παπαγαλακιών) τις πραγματικές αιτίες της κρίσης για τις οποιες αποκλειστικά ευθύνονται οι ντόπιες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, οι οποίες όμως δεν θα αναγκαστούν να θυσιάσουν ούτε μια …πισίνα από τις δεκάδες χιλιάδες που κοσμούν τις βίλες τους. Αντίθετα, πετσοκόβονται οι χαμηλοί (συγκριτικά με τα Ευρωπαϊκά επίπεδα) μισθοί και συντάξεις, καταργούνται χιλιάδες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα, διευκολύνονται οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, κ.λπ. Είναι, επομένως, άκρο άωτο του θράσους η ΕΡΤ, που έχει μετατραπεί σε διαφημιστικό κανάλι της κοινοβουλευτικής Χούντας και του αρχηγού της να καταγγέλλει την σύντομη «κατάληψη» από αδιόριστους δασκάλους (που οι «σοσιαλιστές» τους πετούν τώρα στον δρόμο) για «αντιδημοκρατικό διάλογο», όταν την Πρωτομαγιά που όλα τα διεθνή κανάλια (BBC, AlJazeera κ.λπ.) είχαν πρώτη είδηση τις βίαιες συγκρούσεις στην Αθήνα, η γραφική ERT World τις παρουσίαζε σαν «μικροεπεισόδια» στα ψιλά των ειδήσεων, ενώ είχε σπαταλήσει μισή ώρα για να αναμεταδίδει τους …δεκάρικους «πατριωτικούς» λόγους του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού και παρακαθημένων του.

― η αστυνόμο-τρομοκρατία που επιβάλλεται δήθεν για την «προστασία» του πολίτη από την «τρομοκρατία», τους «κουκουλοφόρους» κ.λπ. Στην πραγματικότητα, όμως, η αστυνόμο-τρομοκρατία μοναδικό στόχο έχει την κατατρομοκράτηση των μεσαίων στρωμάτων, που για πρώτη φορά ίσως στη ζωή τους ξεπερνούν τους επαγγελματίες πολιτικούς που τους εξαπάτησαν, καθώς και τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα. Ο χείμαρρος οργής προχθές έξω από την Βουλή, που δεν έκανε τις συνηθισμένες ανώδυνες (για τις ελίτ) πορείες, αποτελούσε εντελώς άλλο κόσμο από τον αμέριμνο κόσμο των ελίτ μέσα στη Βουλή και στα ΜΜΕ τους ―γι’ αυτό και αντιμετωπίστηκε με τόνους χημικών: για να καταλάβουν όλοι ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά στην «δημοκρατία» μας που μπορούν να παίρνουν τις όποιες αποφάσεις σε βάρος τους…

― το μεγαλύτερο όμως έγκλημα της κοινοβουλευτικής Χούντας είναι η κατάφωρη διαστρέβλωση της αλήθειας, χωρίς να δίνεται καν η δυνατότητα από τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα κρατικά για οποιοδήποτε πραγματικό διάλογο ―κάτι που ούτε η Θάτσερ τόλμησε όταν ισχυριζόταν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Έτσι, ο πρωθυπουργός και τα παπαγαλάκια του (στα οποία παραδόξως φαίνεται ανήκει και η ανταποκρίτρια της εφημερίδας στο Λονδίνο, αν κρίνουμε απο τις αχαρακτήριστες συνεντεύξεις που έδωσε στα Βρετανικά ΜΜΕ) επαναλαμβάνουν συνεχώς το ασύστολο ψέμα ότι δήθεν τα κτηνώδη μέτρα του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης είναι «μονόδρομος» και ότι «η εναλλακτική πορεία θα ήταν «καταστροφή, μεγαλύτερος πόνος για όλους». O Πρωθυπουργός της κοινοβουλευτικής Χούντας δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει στην Βουλή ότι «δεν έχει ακούσει εναλλακτική λύση», πράγμα που υποδηλώνει είτε ασχετοσύνη, είτε απόπειρα περαιτέρω εξαπάτησης. Όπως έχω αναφέρει σε σειρά παραθεμάτων στα τελευταία άρθρα μου, σημαντικοί διεθνείς αναλυτές και οικονομολόγοι ―ακόμη και του Χαρβαρντ!― έχουν δείξει ότι είναι ακριβώς ο δήθεν μονόδρομος που είναι καταστροφικός για την Ελλάδα και όχι η εναλλακτική λύση. Προχθές ακόμη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου[3] υποστήριζε λύση παρόμοια με αυτή που πρότεινα απο τη στήλη (“E”, 27/2/201), δηλαδή τη λύση που ακολούθησε η Αργεντινή, η οποία αντί για καταστροφή οδήγησε σε ανάκαμψη ―αφού όμως προηγούμενα την είχε οδηγήσει στην καταστροφή το ΔΝΤ! Αλλά αυτό ακριβώς το έγκλημα διαπράττει σήμερα η κοινοβουλευτική («σοσιαλιστική») Χούντα για χάρη δήθεν του εθνικού συμφέροντος, «ξεχνώντας» την βασική σοσιαλιστική αρχή ότι στα οικονομικά θέματα υπάρχει μόνον ταξικό συμφέρον, ειδάλλως ο σοσιαλισμός δεν έχει νόημα. Και μάλιστα, όταν ακόμη και (αστοί) έγκυροι διεθνείς αναλυτές τονίζουν ότι «αυτο που ζητούν σήμερα από την Ελλάδα (ΕΕ/ΔΝΤ) είναι αυτό που έκανε η Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 (και) οδήγησε σε μια χαμένη δεκαετία, για χάρη των ξένων πιστωτών»[4].

Ακόμη και τώρα όμως το έγκλημα αυτό των ελίτ θα μπορούσε να σταματήσει, μέσα από αγώνα, με επικεφαλής τους αποδιοπομπαίους τράγους του συστήματος στον δημόσιο τομέα, με στόχο τη γενική απεργία διαρκείας που θα παρέλυε τον κρατικό μηχανισμό, και με αιτήματα: α) άμεση έξοδο απο το Ευρώ β) υποτίμηση δραχμής γ) μετατροπή όλου του χρέους σε δραχμές δ) επαναδιαπραγμάτευση του χρέους για δραστική περικοπή και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ε) αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφάλαιου στ) κοινωνικοποίηση Τραπεζών ζ) άγρια φορολόγηση (μετά από καταγραφή) κινητής και ακίνητης μεγάλης περιουσίας. Η εναλλακτική αυτή λύση βέβαια δεν σημαίνει, όπως τρομοκρατούν οι ελίτ τον λαό, ότι θα σταματούσε το Κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις! Απλώς θα σταματούσε να πληρώνει τα δισεκατομμύρια που χρωστά στους πιστωτές, μέχρι να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ το χρέος, ενώ συγχρόνως θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για αυτοδύναμη ανάπτυξη που θα καταργούσε την ανάγκη δανεισμού απο τους καρχαρίες των αγορών…

---

[1] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Η καταστροφική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος-υπό έκδοση).

[2] Izabella Kaminska, “Greek tycoons and EU commissioners,” FT Alphaville, The Financial Times (29/4/2010). http://ftalphaville.ft.com/blog/2010/04/29/215636/greek-tycoons-and-eu-commissioners/

[3] George Irvin, “Greece still has a choice,” The Guardian (3/5/2010). http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/may/02/greece-default-debt-choice

[4] Martin Wolf, “A bail-out for Greece is just the beginning,” The Financial Times (4/5/2010). http://www.ft.com/cms/s/0/de21becc-57af-11df-855b-00144feab49a.html

εκτύπωση

ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ/ΕΕ – ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ

Η φετινή επέτειος της Πρωτομαγιάς μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ και οι αιματοβαμμένες μέρες του Μάη του 1886 έρχονται σαν εικόνα από το μέλλον για τον ελληνικό λαό (αλλά και για λαούς άλλων χωρών της ημιπεριφέρειας της ΕΕ, όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα) αφού η επέλαση των πρωτοφανών ληστρικών μέτρων που επιβάλει η υποτελής ντόπια ελίτ υπό τις διαταγές της ευρωπαϊκής και υπερεθνικής ελίτ του διεθνοποιημένου συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς και της αντιπροσωπευτικής ψευτο-«δημοκρατίας» καλεί τα λαϊκά στρώματα να «ματώσουν», όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο με την καθίζηση των εισοδημάτων και των συντάξεων αλλά και με την  κατεδάφιση κάθε μετα-χουντικής κοινωνικής κατάκτησης, σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας εποχής σοσιαλφασιστικής βαρβαρότητας, που καταδικάζει τη μεγάλη πλειονότητα του λαού στην φτώχεια, τη μαζική ανεργία και την ανασφάλεια. Ο ΠΑΣΟΚικός λόχος, προεξάρχοντος του «πρωθ-ανδρείκελου» της εξαπάτησης που δε διστάζει ξετσίπωτα να δηλώνει «πιο σοσιαλιστής από παλιότερα» και «συμπόρευση» με τα αιτήματα των διαδηλωτών για διωγμό του ΔΝΤ (το οποίο ο ίδιος προσκάλεσε!), επιλέγει το ρόλο του φυσικού αυτουργού στο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού: τη Λατινο-Αμερικανοποίηση της χώρας. Δηλαδή, την κατάσταση όπου οι ελίτ, αφού καταχρεώσουν τους λαούς τους, κλέβοντας ουσιαστικά το δημόσιο με τις μίζες, τις ύποπτες συμβάσεις και τα έργα βιτρίνας (π.χ. Ολυμπιακοί) ―αντί να επενδύσουν στην παραγωγική δομή της χώρας― ενώ συγχρόνως φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα, στη συνέχεια καλούν το ΔΝΤ (στη περίπτωσή μας, πασπαλισμένο με… Ευρωπαϊκή σάλτσα) να πετσοκόψει τα εισοδήματα των αδύνατων και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι φυγαδεύουν τα  κεφάλαια που συσσώρευσαν με παρόμοιους τρόπους στο εξωτερικό.

Η αγυρτεία του σοσιαλφασιστικού λόχου με τη συνέργεια των ακριβοπληρωμένων και «έγκριτων» λαμόγιων των ΜΜΕ εξαπατά συστηματικά τους πολίτες από την ημέρα της  υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου πριν μερικούς μήνες, με κατάφωρα ψευδείς υποσχέσεις, και ενώ η πολιτική ελίτ γενικότερα, είχε πλήρη γνώση για την κρίση, η οποία ήταν από καιρό έτοιμη να εκραγεί. Δηλαδή, από τη στιγμή που έγινε κοινή συνείδηση ότι το μεταπολιτευτικό «αναπτυξιακό μοντέλο» της Ελλάδας ήταν μια «φούσκα» που βασικά στηριζόταν, πρώτον, στο δανεισμό, ο οποίος έγινε φθηνότερος με την ένταξη στο Ευρώ, και δεύτερον, στις Κοινοτικές επιχορηγήσεις, που στην πραγματικότητα δίνονταν από τις Ευρωπαϊκές ελίτ όχι για να βοηθήσουν την «ανάπτυξη» μας (ευκαιρία που, σύμφωνα  με τη ρεφορμιστική Αριστερά και τμήμα της «ελευθεριακής», απλώς σπατάλησε η δική μας «διεφθαρμένη και ανίκανη» ελίτ) αλλά για να συγκαλυφθεί η αναπόφευκτη παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας που επέβαλε η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ. Έτσι, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ πιο δύσκολος, εξαιτίας των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, και ενώ παράλληλα οι Κοινοτικές επιχορηγήσεις άρχισαν να στερεύουν, εξαιτίας της  επέκτασης της Ε.Ε στην Ανατολική Ευρώπη, τότε ήλθε η ώρα να σκάσει η Ελληνική «φούσκα».

Στη συνέχεια, για να αιτιολογηθεί το αρχικό ψέμα της δήθεν άγνοιας για τα μέτρα (που και τα δυο κόμματα εξουσίας ήξεραν πολύ καλά ότι θα έπαιρνε οποιοδήποτε κόμμα εκλεγόταν, αφού άλλωστε όλες οι εκθέσεις των θεσμών της υπερεθνικής ελίτ ―ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.λπ.― από καιρό μιλούσαν γι’ αυτά) ξεκίνησε μια εκστρατεία πατριδοκαπηλίας στην οποία μόνο χούντες συνήθως καταφεύγουν. Έπρεπε λοιπόν να συστρατευθούν «όλοι, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πολίτη» για να σωθεί δήθεν η «πατρίδα» που κινδύνευε, και να δεχτούν τα άγρια μέτρα. Όμως, όχι μόνο εξαιρέθηκαν, ουσιαστικά, τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα από τη συστράτευση, αλλά και αν κινδυνεύει σήμερα η χώρα, κινδυνεύει από τους «εταίρους» της στην ΟΝΕ που της αφαίρεσαν και το τελευταίο ίχνος οικονομικής κυριαρχίας, ενώ ο πρωθυπουργός θρασύτατα βαφτίζει «απελευθέρωση» της χώρας την απαρέγκλιτη εφαρμογή των ληστρικών μέτρων που μας επέβαλε το διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ―όπως ακριβώς στο Οργουελικό «1984» ο δικτάτορας βάφτιζε τον πόλεμο ειρήνη!

Έτσι ενώ η πελώρια προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου και τρομοκράτησης του κόσμου από τα ΜΜΕ, και κυρίως τα κρατικά, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη με στόχο να πεισθούν τα λαϊκά στρώματα ότι το πρώτο «πακέτο» ληστρικών μέτρων ήταν αναγκαίο για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας και να μπορεί να δανείζεται με τους ίδιους όρους όπως τα άλλα μέλη της Ευρωζώνης, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον η αλήθεια αφού τα επιτόκια δανεισμού μας (και τα σχετικά spreads) όχι μόνο δεν άρχισαν καθοδική πορεία αλλά έφθασαν τις τελευταίες μέρες σε πρωτόγνωρα ύψη για χώρα της Ευρωζώνης, υποδηλώνοντας άμεση «εισβολή» του ΔΝΤ στην Ελλάδα με τη χορήγηση ενός υπέρογκου δανείου ύψους πάνω από 100δις ευρώ την επόμενη τριετία, μια καθαρή ένδειξη για ακόμα πιο βάρβαρη αποικιοποίηση της χώρας. Όλα αυτά ενώ ο «σοσιαλιστής με πατέντα!» πρωθυπουργός, μας διαβεβαίωνε πριν μερικούς μήνες ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι εκτός συζήτησης. Παράλληλα, η μυθολογία ότι για όλα φταίνε οι φημολογίες που διαδίδουν όσοι εποφθαλμιούν τον «τρισχιλιετή πολιτισμό μας!!!», οι «κακοί» Γερμανοί, οι κερδοσκόποι και οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι φαίνεται να πιάνει τόπο, δημιουργώντας μια κατάφωρα στρεβλή εικόνα για την αιτία της κρίσης και ξυπνώντας μικροαστικά απωθημένα που αποπροσανατολίζουν και διχάζουν το λαό.

Οι κερδοσκόποι (οι οποίοι συνήθως είναι τα ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία κεφάλαια, hedge funds, οι τράπεζες κ.λπ.) ―και μερικοί από αυτούς Ελληνικής καταγωγής― δεν είναι παρά οργανικό τμήμα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, οι οποίοι κάνουν απλώς ό,τι επιβάλλει η δουλειά τους: να εντοπίζουν τους αδύνατους κρίκους στο σύστημα για να αποκομίζουν κέρδη με τις αγοραπωλησίες κρατικών ομολόγων κ.λπ. Ούτε βέβαια για την κρίση φταίνε οι «ρατσιστικές» αντιλήψεις των Γερμανικών ελίτ. Τόσο οι κερδοσκόποι όσο και οι Γερμανικές ελίτ (και αντίστοιχα οι δικές μας) φέρονται ακριβώς όπως τους επιτρέπουν οι κανόνες του συστήματος, στο οποίο φυσικά δεν αναφέρεται κανείς! Από τη στιγμή, που μια χώρα εισάγει ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών, όπως γίνεται με τη χώρα μας μέσα στην Ευρωζώνη, ο μόνος τρόπος που της απομένει σε περίπτωση «δομικών ανισορροπιών» είναι η καθήλωση των τιμών μέσα από την συμπίεση μισθών και εισοδημάτων, εφόσον ακόμη και η υποτίμηση του νομίσματος, που θα αντιστάθμιζε κάπως τα παραπάνω ανοίγματα, αποκλείεται στο σύστημα αυτό. Και οι «ανισορροπίες» αυτές είναι βέβαια αναπόφευκτες εξαιτίας των τεράστιων ανοιγμάτων στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα που χωρίζουν την Ελλάδα, καθώς και άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, από την βόρεια Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία.

Ήταν η ένταξη μας στον συστημικό θεσμό της Ε.Ε. που ολοκλήρωσε έναν εξαρτημένο ευρωπαϊκό καταμερισμό παραγωγής όπου η ελληνική βιομηχανική και αγροτική παραγωγή έγινε ένα ακόμα εξάρτημα/εργαλείο της αλυσίδας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και των μεγάλων «αγρομπίζνες» της Βόρειας Ευρώπης και η οποία επέτεινε την τεράστια ανισότητα μεταξύ Βορρά και Νότου. Σε αυτή την εξαρτημένη διαδικασία «Ανάπτυξης» ο λαός του Νότου παίζει το ρόλο φτηνής και ευέλικτης εργασίας από τη μία και μαζικής κατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών πρώτης ανάγκης της Ε.Ε. από την άλλη. Και αυτό, αφού πρώτα οι ξένες ελίτ χρύσωσαν το «χάπι» της ένταξης με μια τεχνητή ευμάρεια μέσω των επιδοτήσεων (που όλοι ήξεραν ότι έχουν ημερομηνία λήξης) και της δυνατότητας εύκολου δανεισμού που μας έδωσε το Ευρώ, τις οποίες μάλιστα οι ντόπιες ελίτ εκμεταλλεύτηκαν για να φτιάξουν το γνωστό πελατειακό τους κράτος, οδηγώντας σε αστρονομικά ποσά το δημοσιονομικό χρέος και στην τωρινή κρίση.

Την ίδια στιγμή, μεσούσης αυτής της δύσκολης περιόδου για τα λαϊκά στρώματα με την ανεργία να φουντώνει και την ψυχολογική πίεση για το αβέβαιο μέλλον να χειραγωγεί τις όποιες αντιδράσεις, ο παρασημοφορημένος από το FBI για την προσφορά του στην ανθρωπότητα (!), υπουργός – κυνηγός «τρομοκρατών» – Προστάτης του Πολίτη, καταφέρνει με τη βοήθεια των υπαλλήλων του στα ΜΜΕ να δημιουργήσει ένα τεχνητό κλίμα τρομοϋστερίας ανάλογο της υπόθεσης 17Ν, χρησιμοποιώντας φαιδρά ενοχοποιητικά στοιχεία, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και συσπείρωσης της γύρω από τις επιλογές της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η λοιδορία, η γκεμπελική λασπολογία και η προσπάθεια απονομιμοποίησης στα «παράθυρα» της τηλεοπτικής μας «δημοκρατίας» σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας που αντιστέκεται στη ληστρική και «νόμιμη» κατά τα άλλα, αυτή επιδρομή κατά των μη προνομιούχων στρωμάτων, είναι ενδεικτική της ημιολοκληρωτικής πλέον «δημοκρατίας» που απολαμβάνουμε.

Συνεπώς, το έγκλημα είναι καθαρά συστημικό και δεν είναι πρόβλημα «κακής» πολιτικής του ενός ή του άλλου κόμματος (ή «κακών» κερδοσκόπων) και γι’ αυτό οι φαντασιοπληξίες όσων μιλάνε για αναστροφή του νεοφιλελευθερισμού κι επιστροφή του κοινωνικού κράτους είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητας. Κοινωνικό κράτος θα σήμαινε αύξηση των κοινωνικών δαπανών, δηλαδή υψηλό επιχειρηματικό κι επενδυτικό κόστος και άρα μείωση των επενδύσεων και φυγή κεφαλαίων (όπως ήδη συμβαίνει), δηλαδή ταχύτερη χρεοκοπία.

Η «λύση» που ήδη άρχισαν να επιβάλλουν οι ξένες ελίτ (δηλαδή οι δανειστές μας) και οι ντόπιες ελίτ κατ’ εντολή τους, αποδεικνύεται καταδικαστική για τα λαϊκά στρώματα

Τα ψέματα, λοιπόν, τελείωσαν. Παρά τα ληστρικά μέτρα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η ουσιαστική χρεοκοπία είναι εδώ, εφόσον ο «μηχανισμός» που συμφωνείται με την τρόικα δίνει λύση μόνο στο άμεσο πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά όχι και στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της φερεγγυότητας  που δημιουργεί η δυναμική του υπέρογκου χρέους σε συνδυασμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια (5%) που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας για να μας «βοηθήσουν» με το αζημίωτο!  Έτσι, οδεύουμε αδυσώπητα σε μια νέα μορφή πολυετούς συστημικής βαρβαρότητας, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής που δεν θα έχει προηγούμενο, με τα εξαρτημένα από τα κόμματα εξουσίας, συνδικάτα, να παίζουν το ρόλο συναίνεσης με την εξουσία και την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να χαρακτηρίζει «παράνομες και καταχρηστικές» τις απεργίες που δεν βολεύουν τις ελίτ οι οποίες θα καταπνίγουν με τη βία κάθε προσπάθεια κοινωνικής εξέγερσης, αν δεν συγκροτηθεί άμεσα ένα μαζικό αντισυστημικό κίνημα με συνολική στρατηγική για άμεσα μέτρα που θα αναστρέψουν τη σημερινή προσπάθεια βάρβαρης αποικιοποίησης και μεσο-μακροπρόθεσμα μέτρα για το χτίσιμο μιας νέας δημοκρατικής κοινωνίας από τα κάτω όπου θα είναι αδιανόητη κάθε κοινωνική κρίση.

Η λύση που προκρίνει σημαντικό κομμάτι της αντισυστημικής Αριστεράς με το Σύνθημα για «ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας» είναι εντελώς ανεπαρκής και αποπροσανατολιστική, καθώς μεταθέτει το πρόβλημα μέσα στην Ευρωζώνη, που με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων και τις διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα που δημιουργήθηκαν λόγω της ίδιας της λειτουργίας του συστήματος, παραπέμπει τη  λύση του στον …αιώνα τον άπαντα, ενώ ο λαός θα έχει γονατίσει από το νέο Μεσαίωνα που μας προετοιμάζουν οι ντόπιες και υπερεθνικές ελίτ. Άλλωστε είδαμε το πού έγραψαν τα δημοψηφίσματα απόρριψης της Συνθήκης της Λισαβόνας οι ελίτ στην Ιρλανδία, στην Ολλανδία και αλλού και το θέμα αυτό (όπως και άλλα) έχει ήδη ξεχαστεί.

Ο στόχος δεν μπορεί να είναι, λοιπόν, να ανατρέψουμε απλά το «Σύμφωνο Σταθερότητας», αφού είναι η εξαρτημένη οικονομία και πολιτική μας στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. που σε συνδυασμό με το Σύμφωνο αυτό δημιουργούν την ανισότητα με το εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα και, φυσικά, μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ, στη θέση του «Συμφώνου Σταθερότητας» οι ελίτ μπορούν να θεσμίσουν άλλα παρεμφερή «Σύμφωνα» που δεν θα αλλάζουν την ουσία της σημερινής αποικιοποίησης. Το ίδιο, η προτροπή απλά για «ανυπακοή» και απειθαρχία στην Ε.Ε., τη στιγμή μάλιστα που τα συνδικάτα ελέγχονται αποφασιστικά από τα κόμματα εξουσίας είναι τουλάχιστον ουτοπική, πόσο μάλλον όταν δεν έχει οδηγήσει ποτέ σε συστημική αλλαγή!

Το πραγματικό δίλημμα, για τον Ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι:  χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας, ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Εάν η απόφαση αφεθεί στις ντόπιες και ξένες ελίτ, θα συνεχιστεί η σημερινή διαδικασία που θα γονατίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό με στόχο να μη χάσουν οι πιστωτές μας. Αντίθετα, η εντατικοποίηση της κοινωνικής πάλης και ο αγώνας γι’ αυτο-οργάνωση, πέρα από τις ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές συνδικάτα κ.λπ., μπορεί ν’ ανατρέψει  αυτή τη διαδικασία και θα αναγκάσει τη μεταφορά της πληρωμής του Χρέους σε αυτούς που το δημιούργησαν και ωφελήθηκαν βασικά από αυτό, ενώ συγχρόνως θα έβαζε τις βάσεις για μια πραγματική τοπική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) που θα κάλυπτε τις βασικές ανάγκες όλων μας, χωρίς την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Είναι λοιπόν ανάγκη να συσπειρωθούν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις γύρω από ένα μαζικό «αμυντικό» μέτωπο που θα πρέπει ως αρχικό βραχυπρόθεσμο στόχο, να πιέσει με τον αγώνα διαρκείας όλων των πολιτών (και όχι μόνο των εργαζομένων) σε αυτο-οργάνωση και μακροχρόνιες καταλήψεις πολιτικών, δημοτικών και εργασιακών χώρων που θα συντονίζουν συνομοσπονδιακά, ανεξάρτητες από τα καθεστωτικά συνδικάτα απεργίες, με στόχο μια ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ που θα παραλύσει το σύστημα και θα παίξει ρόλο ρητής αντιπολίτευσης και αντιπληροφόρησης στις επιλογές των ελίτ και της συστημικής προπαγάνδας, και που θα έχει ως ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ:

ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

1) άμεση και μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη (ΟΝΕ) και την ΕΕ για να μη δεσμευόμαστε πια από το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας και να μη μας διατάζει το Διευθυντήριο της ΕΕ,

2) επανεισαγωγή της δραχμής, σε ισοτιμία με το Ευρώ και τα άλλα νομίσματα που θα συμφέρει τη χώρα μας,

3) επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους ώστε να επιμηκυνθεί η εξόφληση του μέχρι να αποδώσουν τα μέτρα κατά των προνομιούχων στρωμάτων,

4) άμεση επιβολή φόρου μεγάλης περιουσίας (ακίνητης και κινητής) στις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (καθώς και της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας), που πρέπει να κληθούν να πληρώσουν για τη μακροχρόνια κρίση στην οποία έριξαν την χώρα (με το αζημίωτο φυσικά!), μετά από γενική απογραφή της ώστε να μην μπορούν να την κρύβουν, και στη συνέχεια την επιβολή ενός φόρου π.χ. 10%, με κατάσχεση ανάλογης αξίας από την καταγραφείσα περιουσία σε περίπτωση άρνησης πληρωμής του φόρου, ώστε να ξεπληρωθεί άμεσα όλο το Δημόσιο Χρέος,

5) εισαγωγή παράλληλων αυστηρών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίων για να μην μπλοκαριστούν τα παραπάνω μέτρα από τους κερδοσκόπους και τις ελίτ.

• σε περίπτωση που οι ελίτ και η ΕΕ δεν δέχονται τα παραπάνω, τότε η πάλη του κινήματος θα έπρεπε να είναι:

1)      για την άμεση έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και την κήρυξη χρεοκοπίας (δηλαδή την προσωρινή στάση πληρωμών των τοκοχρεολύσιων {ΚΑΙ ΜΟΝΟ}), ώστε να προχωρήσουμε στην αναδιαπραγμάτευση των όρων πληρωμής του Χρέους και

2)      για την εθνικοποίηση των Τραπεζών που θησαύρισαν από τη σημερινή κρίση, ώστε να μην μπορούν να εκμεταλλευθούν την κήρυξη προσωρινής χρεοκοπίας του Κράτους.

3)      για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη, άμεσα ελεγχόμενη από τους πολίτες οικονομία χωρίς καταναλωτισμό και χωρίς χρέη που θα ελέγχαν άμεσα οι ίδιοι οι πολίτες (οι «δήμοι») και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, για τη «δημοτικοποίηση» των μέσων παραγωγής (δηλαδή τον άμεσο συλλογικό τους ελέγχου από τους πολίτες, αντί της αποτυχημένης ιδιωτικοποίησης ή κρατικοποίησής τους) και, τέλος, για την συνομοσπονδιακή κατανομή των οικονομικών πόρων σε μια αποκεντρωμένη Ελληνική συνομοσπονδία «δήμων».

ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ/ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Πέρα όμως από τα άμεσα μέτρα στα οποία θα έπρεπε να συμφωνήσουν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις της Αριστεράς, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας εδώ και τώρα ενός μαζικού, αντισυστημικού, αμεσοδημοκρατικού κινήματος, που παράλληλα με την πάλη για την άμεση έξοδο της χώρας από την ΕΕ θα άρχιζε να χτίζει «από τα κάτω» εναλλακτικούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς με βάση τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών, ΕΞΩ από την Οικονομία της Αγοράς, τους «αντιπροσωπευτικούς» πολιτικούς και αλληλένδετους ιεραρχικούς θεσμούς (Κοινοβούλιο, Κράτος, Εκκλησία κλπ.) ενώ θα δημιουργούσε λαϊκά εκπαιδευτικά εργαστήρια σε κάθε Δήμο που θα διέδιδαν τις απελευθερωτικές δημοκρατικές αξίες σε αντίθεση με τις ετερόνομες κυρίαρχες, μέσω των αυτό-διαχειριζόμενων δημοτικών ΜΜΕ και της δημοκρατικής Παιδείας. Αυτό σημαίνει:

Θεσμούς με:

• Συλλογική λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων από συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας που συνέρχονται ανά Δήμο και συντονίζονται μεταξύ τους με εκλεγμένες επιτροπές (από εξουσιοδοτημένους με ειδικές εντολές και όχι «αντιπροσώπους»,) σε τοπικό επίπεδο και, σε περίπτωση συνομοσπονδιών παρομοίων δήμων, σε περιφερειακό, εθνικό, ή και σε διεθνές επίπεδο.

• Συλλογική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής (που θα διαχειρίζονται οι «δημοτικές» επιχειρήσεις τις οποίες  θα ελέγχουν οι δήμοι μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές) ώστε να ικανοποιούνται για όλους οι βασικές ανάγκες (σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, πλήρης κοινωνική πρόνοια για όλους τους πολίτες κ.λπ.).

• Αυτοδιεύθυνση στη δουλειά, στο Πανεπιστήμιο κ.λπ. και κατάργηση των διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα, την πολιτιστική και σεξουαλική ταυτότητα.

• Επανενσωμάτωση της κοινωνίας στη φύση, χωρίς την οικοκαταστροφική «Ανάπτυξη», με τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, την κατάργηση της καταναλωτικής κοινωνίας και την εξάλειψη όλων των δραστηριοτήτων που βλάπτουν το περιβάλλον και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής και την ανθρώπινη υγεία.

Μεσοπρόθεσμος στόχος του κινήματος θα έπρεπε να είναι η ανάληψη από το λαό, μέσα από τις δημοτικές εκλογές, όσο το δυνατόν περισσότερων Δήμων, με ένα πρόγραμμα Περιεκτικής Δημοκρατίας, που θα σήμαινε την εξάπλωση των νέων θεσμών ισοκατανομής της πολιτικής και οικονομικής δύναμης σε μεγάλη κλίμακα, με στόχο την ουσιαστική αντικατάσταση της σημερινής δημοτικής εξουσίας την επόμενη μέρα των εκλογών από τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών και την έναρξη υλοποίησης της μεταβατικής στρατηγικής για μια Περιεκτική Δημοκρατία.

ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΡΑ ΜΕ ΑΜΕΣΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε./Ε.Ε. – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]

Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org

περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd

Eπικοινωνία: [email protected]