Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Αρχικά, να απολογηθούμε στους συνδρομητές και αναγνώστες μας για την καθυστέρηση στην έκδοση του τεύχους αυτού, η οποία όμως οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι τα καταιγιστικά γεγονότα των τελευταίων μηνών επέβαλαν τις συνεχείς αναβολές. Ελπίζουμε όμως ότι το πολύ πλούσιο αυτό τεύχος που καλύπτει όλα τα σημαντικά θέματα της επικαιρότητας θα ανταμείψει δίκαια την υπομονή σας! Το τεύχος χωρίζεται σε δυο ενότητες, η πρώτη από τις οποίες περιλαμβάνει άρθρα για την επιδεινούμενη συστημική κρίση στην Ελλάδα και διεθνώς ενώ η δεύτερη εξετάζει θεωρητικά ζητήματα για το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας.
Στα ζητήματα επικαιρότητας, επιλέξαμε εκείνα που αποκτούν τεράστια σημασία για την κοινωνική πάλη παγκοσμίως σε σχέση με την εξελισσόμενη συστημική κρίση. Η ενότητα αυτή αποτελείται από τέσσερα άρθρα του Τάκη Φωτόπουλου που πρωτοδημοσιεύθηκαν τους τελευταίους μήνες στο θεωρητικό περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracy. Με έναυσμα τη στυγνή δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον «ειδικό φρουρό» Επαμεινώνδα Κορκονέα, το πρώτο άρθρο του τεύχους «Αντι-συστημική εξέγερση στην Ελλάδα» δείχνει πως ο εν ψυχρώ φόνος του 15χρονου δεν ήταν ούτε «μεμονωμένο περιστατικό», ούτε «ατυχές συμβάν» (η λίστα των θυμάτων άλλωστε μετράει αρκετές δεκάδες ανεξαρτήτως κυβερνήσεων). Η οξυμμένη αστυνομική καταστολή, εκτός από την αναμενόμενη συνεχή ατιμωρησία των δολοφονιών, τραυματισμών και ξυλοδαρμών διαδηλωτών, μεταναστών και νεολαίων από τους μπάτσους, αποτελεί προϋπόθεση και συμπλήρωση των οικονομικών «αναδιαρθρώσεων» των τελευταίων 25 χρόνων και δείχνει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις μεθόδους με τις οποίες η πολιτική και οικονομική ελίτ αντιμετωπίζει τα θύματα της οικονομικής βίας που εντείνεται με την πρόσφατη οικονομική κρίση. Το σύστημα που προσπαθεί ωστόσο να διατηρήσει «δημοκρατικό» προσωπείο, δε διστάζει να προβεί στην ωμή και απροκάλυπτη βία προκειμένου να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό και να συνεχίσει ανενόχλητο τις οικονομικές και λοιπές αναδιαρθρώσεις που επιβάλλονται από την συμμετοχή του στην Ε.Ε. και τους υπερεθνικούς οργανισμούς. Το «σιδερένιο χέρι» του Κράτους σε αγαστή συμπαιγνία με το «σιδερένιο χέρι» της αγοράς επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά με τραγικό τρόπο ότι Κράτος και αγορά είναι ανοιχτές πληγές στο σώμα της κοινωνίας.
Στο άρθρο «Υπερεθνική ελίτ και Ρωσία: ένας νέος διπολικός κόσμος;» αναδεικνύεται, με αφορμή τα γεγονότα τoυ καλοκαιριού στην Γεωργία, γιατί ένας νέος διπολικός ή πολυπολικός κόσμος είναι σχεδόν αδύνατος στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς όπου κυριαρχούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, πράγμα που δεν ίσχυε στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα όπου τα μονοπώλια είχαν εθνικές βάσεις. Σήμερα όμως, το πρόβλημα εάν ένα «αντίπαλο δέος» είναι εφικτό και επιθυμητό αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όταν πια είναι φανερό ότι η αδιαμφισβήτητη ηγεμονία της υπερεθνικής ελίτ οδηγεί από την μια ανθρώπινη καταστροφή στην άλλη, από το Ιράκ και το Αφγανιστάν μέχρι την Γιουγκοσλαβία και την Παλαιστίνη.
Το άρθρο «Οι μύθοι για την οικονομική κρίση, η ρεφορμιστική Αριστερά και η οικονομική δημοκρατία» αφορά στην πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ήδη μετεξελίχθηκε σε παγκόσμια ύφεση με τάση να καταλήξει σε παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εφάμιλλη, αν όχι μεγαλύτερη, αυτής του μεσοπολέμου. Στο άρθρο εξετάζονται τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στην κρίση, αναλύονται οι ερμηνείες και παρερμηνείες για την κρίση που έχουν γίνει από όλο το φάσμα των αναλυτών του συστήματος και της αριστεράς και αναδεικνύεται η αναγκαιότητα για το χτίσιμο εναλλακτικών οικονομικών θεσμών «εδώ και τώρα» που θα οδηγήσουν σταδιακά σε ένα «άλλο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα» όπου το τι, πως και για ποιόν παράγεται, δε θα καθορίζεται από τις δυνάμεις της «ελεύθερης» αγοράς, αλλά από την ίδια την κοινωνία. Ένα τέτοιο εναλλακτικό οικονομικό σύστημα θα πρέπει να χτιστεί παράλληλα κι έξω απ’ την οικονομία της αγοράς, για να καλύψει τις βασικές ανάγκες όλων των πολιτών, αλλά κυρίως για να μείνει αλώβητο από τα εγκληματικά σκαμπανεβάσματα της άναρχης και καταστρεπτικής καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς.
Οι ισραηλινοί σιωνιστές στην Παλαιστίνη, αυτή την φορά ξεπέρασαν όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και τους ναζί δασκάλους τους με την αναλογία των θυμάτων των συλλογικών αντιποίνων που εφαρμόζουν να εκτοξεύεται στο αστρονομικό νούμερο των 100 κατοίκων της Γάζας για κάθε νεκρό ισραηλινό. Καθόλου περίεργο για μια ρατσιστική ιδεολογία (τη σιωνιστική) και ένα καθεστώς που στηρίζεται τόσο στο σιωνιστικό πρόταγμα όσο και στην υποστήριξη της υπερεθνικής ελίτ (με τα αμέτρητα εγκλήματα στην πλάτη της) και των υποτελών σε αυτήν τυραννικών αραβικών προτεκτοράτων. Το πραγματικό δυστύχημα είναι ότι οι εβραϊκές κοινότητες στο Ισραήλ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν υιοθετήσει πλέον ρητά ή υπόρητα την σιωνιστική ιδεολογία έτσι ώστε η στάση της φωτισμένης εβραϊκής Αριστεράς που μέχρι πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αντιτίθετο σθεναρά σε αυτή ή/και μιλούσε για ένα δι-εθνικό κράτος στην Παλαιστίνη να έχει σχεδόν ξεχαστεί. Η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού βαφτίζεται τρομοκρατία, η εκλεγμένη κυβέρνηση τους τίθεται στο στόχαστρο του μαντρόσκυλου της Δύσης στη Μέση Ανατολή και ο βρώμικος προπαγανδιστικός τους μηχανισμός μιλάει για «δίκαιη αυτοάμυνα» των «αμυνόμενων» ισραηλινών στα «εξελιγμένα βαρελότα» των «τρομοκρατών» και «επιτιθέμενων» Παλαιστινίων. Με δεδομένα τα συνεχή εγκλήματα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και το μίσος που αυτό έχει γεννήσει ανάμεσα στους δύο λαούς μοιάζει πλέον σχεδόν αδύνατη η μόνη πραγματικά «βιώσιμη» λύση δηλ. η δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού κράτους των δύο λαών που θα μπορούσε μελλοντικά να οδηγήσει στην δημιουργία μιας συνομοσπονδίας των λαών στην Παλαιστίνη βασισμένη σε μια Περιεκτική Δημοκρατία. Για όλα αυτά μπορείτε να διαβαστε στο άρθρο «Το έγκλημα των Σιωνιστών και της υπερεθνικής ελίτ και η στάση της Αριστεράς» με το οποίο κλείνει η ενότητα της επικαιρότητας.
Η δεύτερη ενότητα του περιοδικού περιλαμβάνει τις ομιλίες των Steven Best, John Sargis, Γιάννη Ελαφρού, Τάκη Νικολόπουλου, Νίκου Αναστασάτου, Παναγιώτη Κουμεντάκη και Τάκη Φωτόπουλου κατά την παρουσίαση του βιβλίου «Παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, η έκλειψη της Αριστεράς και η Περιεκτική Δημοκρατία» (εκδόσεις Κουκίδα, 2008) και «Περιεκτική Δημοκρατία: 10 Χρόνια Μετά» (εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 2008) που πραγματοποιήθηκε τα τέλη Μαΐου 2008 στην Αθήνα. Στα κείμενα των ομιλητών σκιαγραφείται η αναγκαιότητα της επαναδιατύπωσης ενός νέου απελευθερωτικού προτάγματος αλλά κυρίως της πάλης που απαιτείται για την οικοδόμηση του -ειδικότερα μάλιστα μετά την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ, την πλήρη ενσωμάτωση των κομμάτων της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, την ολοκληρωτική κατίσχυση της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και τη συνεχώς επιδεινούμενη οικολογική καταστροφή. Σκιαγραφείται, επίσης, η αναγκαιότητα μιας άλλης Παιδείας για μια αυτόνομη κοινωνία που θα δημιουργεί αυτόνομους ανθρώπους, αλλά και εξηγείται γιατί «η σημερινή παγκόσμια τάξη δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, αλλά πρέπει να μετασχηματιστεί ποιοτικά μέσα από μια βαθιά, θεμελιώδη και συστημική διαδικασία αλλαγής που μπορεί μόνο να χαρακτηριστεί ως κοινωνική επανάσταση.»
Ακολουθούν δυο συνεντεύξεις. Η πρώτη είναι μια συνέντευξη «εφ’ όλης της ύλης» του Τάκη Φωτόπουλου στον Mika Pekkola και δημοσιεύθηκε σε φιλανδικά περιοδικά της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην συνέντευξη παρουσιάζονται, με την απλότητα και τη γλαφυρότητα των ερωταποκρίσεων, πλήθος ζητημάτων όπως η σημερινή πολυδιάστατη κρίση, η διάκριση μεταξύ καπιταλισμού και οικονομίας της αγοράς, η σχέση της Περιεκτικής Δημοκρατίας με το σοσιαλισμό και τον αναρχισμό, ο εργαλειακός ορθολογισμός και ο μεταμοντερνισμός, ο σοσιαλιστικός κρατισμός και το εργατικό κίνημα, η μετάβαση σε μια απελευθερωτική κοινωνία και άλλα. Η πληθώρα των ζητημάτων που καλύπτει η συνέντευξη την καθιστά πιθανότατα ως το πιο χρήσιμο εισαγωγικό κείμενο για την Περιεκτική Δημοκρατία που έχει παρουσιαστεί από τις σελίδες του περιοδικού. Καλύπτει τις περισσότερες πτυχές του προτάγματος οι οποίες έχουν αναλυθεί διεξοδικά σε όλα τα βιβλία και γραπτά του Τάκη Φωτόπουλου. Η δεύτερη είναι η έντυπη εκδοχή μιας βιντεοσυνέντευξης του Νίκου Πανάγου που δόθηκε στον Oliver Ressler στα πλαίσια ενός φιλμ που θα παρουσιαστεί το 2009 και θα έχει τίτλο «Τι είναι η Δημοκρατία;» και παρουσιάζει τις απόψεις ακτιβισμών απ’ όλο τον κόσμο για την έννοια της δημοκρατίας σήμερα. Ο Ressler είναι αυστριακός καλλιτέχνης του οποίου οι θεματικές εκθέσεις και βιντεοπαρουσιάσεις με πολιτικό περιεχόμενο έχουν παρουσιαστεί σε γκαλερί και δημόσιους χώρους σε διάφορες χώρες, με πιο επιτυχημένη την βιντεοπαρουσίαση με τίτλο «Alternative Economics, Alternative Societies», η οποία έχει ήδη παρουσιαστεί σε πάνω από 20 πόλεις σε όλο τον κόσμο με ομιλητές τoυς Τάκη Φωτόπουλο, John Holloway, Chaia Heller, Maria Mies, Michael Albert κ.α..
Τέλος, η ύλη του 18ου τεύχους κλείνει με το άρθρο του Παναγιώτη Κουμεντάκη «Το χάος που μας περιβάλλει: μεταρρύθμιση ή επανάσταση;». Ο συγγραφέας εξηγεί γιατί ούτε οι προτάσεις των σύγχρονων σοσιαλδημοκρατών, ούτε των νεοεθνικιστών, αλλά ούτε και της πολυδιαφημιζόμενης και πολυφορεμένης «κοινωνίας των πολιτών» μπορούν να δώσουν καίριες και ουσιαστικές λύσεις στα τεράστια προβλήματα που αφορούν όλες τις σφαίρες της κοινωνίας μας, εφόσον οι προσεγγίσεις αυτές αφήνουν ανέγγιχτες τις πραγματικές ρίζες των προβλημάτων. Εφόσον δηλαδή, «θα παραμένουν σε πλήρη ισχύ και δράση οι δομές εκείνες που δημιουργούν και διαιωνίζουν την φτώχεια και ανεργία, την εξαθλίωση πολλών κοινωνιών και την ανασφάλεια των πολλών, ακόμη και στις ανεπτυγμένες κοινωνίες και διαρκώς επιδεινώνουν την σοβαρότερη οικολογική κρίση και απειλή για όλους μας».
Καλή ανάγνωση!