ΟΜΑΔΑ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΠολιτική ομάδα για "Δημοκρατία εν δράσει" στο λεκανοπέδιο της Αττικής

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο από το μπλοκ της ανεξάρτητης δημοσιογράφου και ακτιβίστριας Lizzie Phelan.

Μετά την καταστροφή της Λιβύης και τον εξανδραποδισμό του λαού της που αποτελούσε ένα από τα καθεστώτα που δεν ήταν ενταγμένα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αναρωτιόμασταν πως θα δικαιολογηθεί επικοινωνιακά πλέον η επερχόμενη επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ, κυρίως στον Αραβικό κόσμο και στις αλληλέγγυες πολιτικές ομάδες στον αγώνα των Παλαιστινίων και του Λιβάνου. Η επικοινωνιακή συστημική προπαγάνδα, έπρεπε να λύσει αυτό το «γρίφο» ώστε να στηριχθούν σε επιπεδο προπαγάνδας οι παραστρατιωτικές επιχειρήσεις των δολοφονικών ταγμάτων που υποστηρίζονται από τις μυστικές υπηρεσίες και βαφτίστηκαν «εξεγερμένοι», «ελεύθερος στρατός της Συρίας» κλπ… Έπρεπε να βρεθεί μια φόρμουλα που να δικαιολογεί  στα ματια των Αράβων κυρίως, τους Ισλαμιστές «εξεγερμένους» που αγωνίζονται κατά του βασικού υποστηριχτή της Παλαιστινιακής και Λιβανέζικης αντίστασης.

Γι αυτό ακριβώς το παρακάτω κείμενο είναι σημαντικό, αφού αποδομεί το συγκεκριμένο επικοινωνιακό δόγμα που χρησιμοποιείται για το νέο έγκλημα κατά του λαού της Συρίας.

 

Εχει υπάρξει μια γελοία αντίληψη ανάμεσα σε πολλές αριστερές ομάδες, αυτών που αντιτίθενται στη συριακή κυβέρνηση, ότι το καθεστώς του Ισραήλ δεν θέλει να δει την πτώση του Άσαντ. καθώς οι αυτο-διακηρυγμένοι “αντισιωνιστές”, πολλοί σε αυτές τις ομάδες ικανοποιούνται να αυταπατώνται πιστεύοντας ότι και οι δύο εχθροί είναι στην ίδια πλευρά. στην περίπτωση των διαφόρων σοσιαλιστικών ομάδων, πιστεύουν ότι ερμηνεύοντας την Συριακή κρίση με την “αντιεξουσιαστική ” κάλυψη της εκδοχής τους (ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία έχει εφαρμογή η εν λόγω εκδοχή) τους επιτρέπει να διατηρούν μια πρόσοψη του αντι-ιμπεριαλισμού .

Η Λονδρέζικη σοσιαλιστική εφημερίδα The Socialist Review γράφει: “Το Ισραήλ, αν και εχθρικό προς τη Συρία, θα μπορούσε να βασισθεί στο καθεστώς του κόμματος Μπάαθ για να κρατήσει ήσυχα τα σύνορα. γι’ αυτό η κριτική του Μπασάρ είναι πιο υποτονική στο Τελ Αβίβ. ”

και ο Simon Assaf του SocialistWorker γράφει:

η ιδέα ότι οι απλοί Σύριοι που αγωνίζονται για να αλλάξουν τη χώρα τους είναι τα πιόνια της “Δυτικής πλεκτάνης» είναι παράλογη … στην πραγματικότητα, ο Αραβικός Σύνδεσμος προσπαθεί να ρίξει το καθεστώς ανέκαθεν.

Η άποψη αυτή είναι επίσης διάχυτη μεταξύ της ισλαμικής αντιπολίτευσης της Συρίας. ο Rafiq Α. Tschannen των The Muslims Times γράφει:

το Ισραήλ πιστεύει ότι θα ήταν ασφαλέστερο υπό καθεστώς Άσαντ από ότι με τη νέα κυβέρνηση της οποίας η ταυτότητα είναι άγνωστη ή από το νέο ισλαμικό καθεστώς των εξτρεμιστών που θα ανοίξει ένα νέο μέτωπο του πολέμου με το Εβραϊκό κράτος.

Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του Ισραήλ έχουν τροφοδοτήσει ενεργά αυτή τη χειραγώγηση, καθώς αποδείχθηκε ευεργετική για το κράτος του Ισραήλ για να δυσφημίσουν την κυβέρνηση της Συρίας στα μάτια των Αράβων αλλά και των Σύριων μεταξύ των οποίων η συνεργασία με το Ισραήλ ήταν ανέκαθεν μια κόκκινη γραμμή. ως εκ τούτου ο στόχος των εκθέσεων αυτών ήταν να δημιουργήσει την εσφαλμένη αντίληψη ότι το Ισραήλ είναι αμέτοχο στην εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης της Συρίας. ομοίως για το πώς οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ήταν πρόθυμες να απεικονίσουν τη λιβυκή εξέγερση ως “γηγενή επανάσταση”.

Σε αυτό το άρθρο, η Haaretz στις αρχές του 2011 με τίτλο “ο αγαπημένος δικτάτορας του Ισραήλ”, προσπάθησε να ζωγραφίσει τον Πρόεδρο της Συρίας ως ένα αδύναμο υποχείριο του Ισραηλινού κράτους. το άρθρο ανάγεται στην κριτική των απλών Συρίων και σε πηγές απογοήτευσης για την αποτυχία της συριακής κυβέρνησης να πάρει πίσω τα Υψίπεδα του Γκολάν. φτάνει μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζεται τιμωρία του Ασαντ για τη μη επίθεση στο Ισραήλ. Η ειρωνεία είναι ότι to ισραηλινό “χαρτί” θα είναι κρίσιμης σημασίας στην αποτυχία ενός προέδρου να επιτεθεί στο Ισραήλ και προφανώς αποτέλεσμα να χαθούν πολλά. Το πιο απίστευτο  γεγονός είναι ότι αυτές οι «αντι-σιωνιστές» ομάδες επέλεξαν να πιστεύουν στην αναστροφή των ισραηλινών κρατικών μέσων ενημέρωσης.

Η Συριακή αντιπολίτευση το Syrian National Council (SNC) που έχει τη βάση του στην Τουρκία ακολούθησε την ίδια μόδα. ο έκπτωτος πια ηγέτης της SNC, Burghan Ghallion είπε στην ισραηλινή εφημερίδα Ynetnews “Είμαστε πεπεισμένοι ότι ο ισχυρότερος σύμμαχος στο συριακό καθεστώς είναι το Ισραήλ”.

Απομυθοποιώντας το Μύθο

Ωστόσο, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά εκθέτουν όλα τα παραπάνω απλώς ως μέρος της μηχανής του ψυχολογικού πολέμου που κατευθύνεται από το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και τις χώρες του ΝΑΤΟ, η οποία αποτελεί ουσιαστικό μέρος της συνολικής επίθεσης ενάντια στη Συρία, και ότι οι αριστεροί έχουν γίνει πρόθυμα ένα μέρος της:

Ο πιο σημαντικός σύμμαχος του Ισραήλ, οι ΗΠΑ, μεταξύ των άλλων συμμάχων τους έχει εκφράσει επανειλημμένα την επιθυμία για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία.

Ο πιο σημαντικός σύμμαχος του Ισραήλ, οι ΗΠΑ, έχουν πιεσθεί για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία πριν αρχίσουν τα πρώτα σημάδια της “εξέγερσης”. Το πιο διάσημο (σημάδι) το 2007, ο στρατηγός Wesley Clarke, ο οποίος υπηρέτησε ως Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ μεταξύ 1997 και 2000 δήλωσε ότι είχε λάβει ένα σημείωμα από το Γραφείο του Αμερικανού Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, στο οποίο διάβασε ότι η κυβέρνηση της Συρίας θα είναι μία από τις επτά κυβερνήσεις, που θα καταστρέψει στα επόμενα πέντε χρόνια (στο παραπάνω βίντεο η συνέντευξη του Clarke στην Amy Goodman).

Ο πρόσφατος τίτλος του Guardian “η Σαουδική Αραβία σχεδιάζει να χρηματοδοτήσει το στρατό ανταρτών στη Συρία” είναι στο χαρακτηριστικό στιλ των ελεύθερων μέσων μαζικής ενημέρωσης από τις χώρες του ΝΑΤΟ, μια κακοήθης χειραγώγηση. Το κείμενο του εν λόγω άρθρου αναφέρεται στα σχέδια των ΗΠΑ και κατ’ επέκταση των σημαντικότερων συμμάχων του Ισραήλ, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, για την πληρωμή των μισθών των ανταρτών. Αλλά, θαμμένο πιο κάτω, το ίδιο άρθρο αναφέρει επίσης ότι η στήριξη αυτή άρχισε μήνες πριν. Ενας λιγότερος παραπλανητικός τίτλος ως εκ τούτου θα αντικαταθιστούσε το “προγράμματα για τη χρηματοδότηση” με “αυξήσεις για την υποστήριξη”, και, ένας ειλικρινής κύριος τίτλος θα ανέφερε ότι ο εξωτερικός έλεγχος της εξέγερσης της Συρίας έχει υπάρξει από την εμφάνιση του.

Πράγματι, τόσο το Κατάρ όσο και η Σαουδική Αραβία έχουν μια μακρά ιστορία εχθρότητας με το κόμμα Μπάαθ της Συρίας και την εξωτερική πολιτική της Συρίας, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στην από τα δύο από τα κορυφαία μέσα ενημέρωσης τους (Al Jazeera και το Al Arabiya, αντίστοιχα) σοβαρά διαστρεβλωμένη κάλυψη των γεγονότων στη Συρία από την αρχή.

Αλλά για να τονίσουμε αυτό το πλαίσιο, θα δώσουμε πολύ μεγάλο βάρος στη συνεπή ανάλυση της συριακής κυβέρνησης ότι η κρίση εντός των συνόρων της δημιουργήθηκε εξωτερικά. Ενα γεγονός στο οποίο «αριστερές» ομάδες πέφτουν έξω και προσπαθούν να υποβαθμίσουν ή να απορρίψουν, με αποτέλεσμα την ενίσχυση της αντίπαλης άποψης που ο ιμπεριαλισμός έχει καταστήσει κυρίαρχη μέσα από τον ενημερωτικό μηχανισμό του.

Γιατί το ίδιο άρθρο του Guardian, και οι δυτικοι αριστεριστές οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο Άσαντ είναι καλός για το Ισραήλ, δεν ανέφεραν ότι για παράδειγμα στις αρχές Απριλίου, οι ΗΠΑ ανοιχτά υποσχέθηκαν να διπλασιάσουν τη βοήθειά τους προς τους αντάρτες της τάξης των πλέον των 12 εκατ. $, υπό την κάλυψη της «ανθρωπιστικής ενίσχυσης”; ή η πρόσφατη παραδοχή των ΗΠΑ ότι ενεργά εξοπλίζει την εξέγερση χρησιμοποιώντας το Κατάρ ως πληρεξούσιο; ή ότι τον Φεβρουάριο, ο συμπαγής σύμμαχος του Ισραήλ Βρετανός υπουργός Εξωτερικών William Hague δεσμεύθηκε περισσότερο εξοπλισμό των ανταρτών, επιμένοντας ότι “δεν υπάρχει όριο σχετικά με το τι πόρους” η Βρετανία θα προσφέρει;

Δεν θα πρέπει να εξηγηθεί στους «αντι-Σιωνιστές» ότι η αμερικανική και την ισραηλινή εξωτερική πολιτική είναι ένα και το αυτό.

Άξονας της Αντίστασης

Η Συρία είναι μέλος του Άξονα της Αντίστασης, η οποία είναι η μόνη αποτελεσματική στρατιωτική αντίσταση που έμεινε ενάντια στο Ισραήλ. Αποτελείται από τη Συρία, το Ιράν και την αντίσταση στο εσωτερικό του Λιβάνου, με τη Χεζμπολάχ στο τιμόνι. Μακράν του να είναι «ασφαλής» επιλογή για το Ισραήλ, όπως η συγγραφέας Amal Saad-Ghorayeb στο Al Akhbar αναφέρει στην τριμερή κριτική της στην θέση του τρίτου-δρόμου ότι έχει αδράξει πολλά από τη δυτική αριστερά, η Συρία έχει θέσει εαυτόν με συνέπεια στην πρώτη γραμμή, διακινδυνεύοντας τη δική της επιβίωση, και έχει συμμετάσχει σε όλες τις αραβο-ισραηλινές διενέξεις, απ’ όταν ανέλαβε την εξουσία. Η Συρία υπήρξε ο ισχυρότερος υποστηρικτής των κινημάτων αντίστασης του Λιβάνου κατά της ισραηλινής κατοχής: Η Χεζμπολάχ έχει επανειλημμένα αποδώσει απερίφραστα την ικανότητά της να κερδίσει αποτελεσματικά το 2006 τον πόλεμο κατά της ισραηλινής εισβολής στο Λίβανο στην υποστήριξή της από τη Συρία και το Ιράν.

Ενα χρόνο μετά την έναρξη της εξέγερσης στη Συρία, η γελοία ιδέα ότι το Ισραήλ δεν επιδιώκει καθεστωτική αλλαγή στη Συρία άρχισε να καταρρέει. Ο υπουργός Πληροφοριών του Ισραήλ, Νταν Μέριντορ αναφέρθηκε στο ισραηλινό ραδιόφωνο, επισημαίνοντας αυτό που ήταν προφανές σε όλο το μήκος: η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία θα έσπαζε το σύμφωνο αμοιβαίας άμυνας Ιράν-Συρίας, απομονώνοντας το Ιράν και μειώνοντας την προμήθεια όπλων στη Χεζμπολάχ. Τέλος, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ισραήλ, η Συρία, θα παρέλυε.

Αυτό δεν αναφέρθηκε στα ισραηλινά μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία διασφάλισαν ότι η κάλυψη στο προφανές, καθαρά υπ’ όψιν ότι θα έκανε την τοποθέτηση των εξεγερμένων μαριονέτων των αυτο-αποκαλούμενων «αντι-Σιωνιστών» στη Δύση και τον αραβικό κόσμο πιο ανυπόφορη. Ωστόσο, οι μαζορέτες που υποστηρίζουν ότι ο Άσαντ είναι καλός για το Ισραήλ δεν είναι ικανές να συμβιβάσουν τότε το γιατί το Ισραήλ χτυπάει ανελέητα τα τύμπανα του πολέμου εναντίον ενός από τους πιο σημαντικούς συμμάχους της Συρίας, του Ιράν.

Εκτός από την επιθυμία να απαλλαγεί από τον Άσαντ για να εξασφαλίσει στρατιωτική ηγεμονία του στην περιοχή, το Ισραήλ έχει επίσης οικονομικό συμφέρον να τορπιλίσει τον αγωγό πετρελαίου της Συρίας, του Ιράν, του Ιράκ που θα ανταγωνιστεί τόσο τον αγωγό BTC του Ισραήλ όσο και τα αιώνια εν τη γενέσει σχέδια για τον αγωγό Nabucco της Ευρώπης.

 Φιλο-Ισραηλινή Αντιπολίτευση [μέσα στο καθεστώς Ασαντ]

Με μια αυξανόμενη δυναμική, η ήδη αδύναμη βιτρίνα του «φιλο-Ασαντικού» [Δόγματος] στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης άρχισε να καταρρέει όλο και περισσότερο, οι φωνές μέσα από το εσωτερικό της αντιπολίτευσης της Συρίας, έχουν διασχίσει την κόκκινη γραμμή, ηχώντας φιλικές προς το Ισραήλ.

Το μέλος της Κνεσσέτ Γιτζάκ Χέρτσογκ, ο οποίος στο παρελθόν κατείχε θέσεις σε υπουργικά αξιώματα στην Ισραηλινή Βουλή, είπε ότι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης της Συρίας έχουν πει ότι θέλουν ειρήνη με το Ισραήλ μετά την πτώση του Σύριου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ.

Πράγματι, το μέλος του SNC Bassma Kodmani παρακολούθησε το συνέδριο Bilderberg 2012 όπου η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η Kodmani έχει ήδη ζητήσει για τις φιλικές σχέσεις μεταξύ της Συρίας και του Ισραήλ σε ένα γαλλικό talk show, φτάνοντας μέχρι του σημείου να πει: «χρειαζόμαστε το Ισραήλ στην περιοχή».

Ενα άλλο μέλος της SNC, ο Ammar Abdulhamid δήλωσε την υποστήριξή του στις φιλικές σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Συρίας σε μια συνέντευξη στην Ισραηλινή εφημερίδα Ynetnews.

Στις αρχές του έτους σε μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του Radwan Ziyade και του Mouhammad Abdallah του SNC παρακάλεσαν τον ισραηλινό υπουργό Άμυνας Εχούντ Μπαράκ για περισσότερη υποστήριξη.

Εκτός από το SNC τα παιδιά των πρώην ηγετών, τώρα πια στην αντιπολίτευση, έχουν προσχωρήσει στην φιλο-Ισραηλινή φυλή των αρουραίων. ο Ribal al-Assad, ο γιος του θείου του Μπασάρ Άσαντ και ο εξόριστος πρώην αντιπρόεδρος Αλ-Rifaat Asaad δέχθηκαν τη δυνατότητα της Συρίας να κάνει ειρήνη με το Ισραήλ. Και ο γιος του πρώην πρωθυπουργού της Συρίας Nofal Αλ-Dawalibi, δήλωσε σε συνέντευξή του στο ισραηλινό ραδιόφωνο ότι ο συριακός λαός θέλει την ειρήνη με το Ισραήλ. Ο Dawalibi αποτέλεσε την “Ελεύθερη Μεταβατική Εθνική Κυβέρνηση της Συρίας», μια άλλη ομάδα εξωτερικής αντιπολίτευσης που ανταγωνίζεται την SNC για την εξουσία στην περίπτωση όπου η συριακή κυβέρνηση πέσει. Η θρησκευτική φαγωμάρα και ο διχασμός, που είναι ένας καθρέφτης της μετα-Καντάφι Λιβύης, απειλούν τώρα να μαστίσουν τη Συρία.

Ακόμη χαμηλότερα την ιεραρχία της αντιπολίτευσης, έχουν βρεθεί φωνές υπέρ του Ισραήλ.

Ο Σύριος Danny Abdul-Dayem, ο σχεδόν ανεπίσημος εκπρόσωπος της FSA, εμφανίστηκε στο CNN να επαιτεί το Ισραήλ να επιτεθεί στη Συρία.

Και σε μια συνέντευξη στο κανάλι 2 του Ισραήλ, ο σεΐχης Abdullah Tamimi, ένας εξόριστος ιμάμης από τη συριακή πόλη Χομς, δήλωσε ότι η συριακή αντιπολίτευση δεν έχει καμία εχθρότητα προς το Ισραήλ. Ο Tamimi έφτασε να ζητήσει τη νομισματική και στρατιωτική υποστήριξη για τους Σουνίτες στη Συρία και το Λίβανο.

Αντι-Άσαντ Σιωνιστές και ηγέτες του Ισραήλ

Οι σοσιαλιστές επέλεξαν να εθελοτυφλούν για το γεγονός ότι εξέχοντες σιωνιστές έχουν υποστηρίξει την εξέγερση στη Συρία από την έναρξή της.

Ο γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζον Μακέιν και Τζο Λίμπερμαν, που είναι πολύ γνωστοί ως στενοί φίλοι της σιωνιστικής οντότητας, αφού συναντήθηκαν με το SNC και τους αντάρτες της Συρίας στα τουρκικά σύνορα, στη συνέχεια, κάλεσαν τις ΗΠΑ να τους εξοπλίσει. Στην πραγματικότητα, Τζο Λίμπερμαν έχει ζητήσει πόλεμο κατά της Συρίας από το 2011.

                       

Ενας άλλος γνωστός σιωνιστής ο Bernard Henri-Levy, ο οποίος ήταν επικεφαλής στην καταστροφή της Λιβύης από τον εναέριο βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ , απηύθυνε επίσης έκκληση για μια επίθεση στην Συρία.

Πιο πρόσφατα φωνές στο εσωτερικό της ισραηλινής κυβέρνησης ήταν πιο έντονες και απαιτητικές στην επιθυμία τους να δουν την αντικατάσταση της συριακής κυβέρνησης με ένα πιο φιλικό κατοχικό καθεστώς.

Ο Ισραηλινός πρόεδρος Σιμόν Πέρες, κατά την παραλαβή του “Μετάλλιου της Ελευθερίας” από τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε ότι ο κόσμος έπρεπε να ξεφορτωθεί τον Άσαντ. Η απονομή τέτοιου μεταλλίου είναι θέμα για ψυχανάλυση τη στιγμή που ενώ αποτελεί γεγονός ότι αυτός είναι μέρος ενός συστήματος που πραγματοποιεί μια από τις μεγαλύτερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ανθρώπινη ιστορία (κατοχή Παλαιστίνης), επικαλείται “ανθρωπιστικούς” λόγους για την απομάκρυνση του Άσαντ. Αυτή είναι η λεγόμενη Σιωνιστική σκέψη.

Άλλα μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης, όπως ο Ισραηλινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Σαούλ Μοφάζ, προέτρεψε παγκόσμιες δυνάμεις να εξαπολύσουν ένα Λιβυκό στυλ αλλαγής καθεστώτος στη Συρία.

και ο ισραηλινός υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπαράκ ζήτησε την «διεθνή δράση» για την απομάκρυνση Άσαντ.

Τέλος, ο Ισραηλινός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ντάνι Αγιαλόν κατηγόρησε τον «κόσμο» που κάνει λάθος για την απραξία κατά της κυβέρνησης της Συρίας και, στη συνέχεια, προσέφερε Ισραηλινή «βοήθεια» στους «πρόσφυγες» της Συρίας. Σικάτος ευφημισμός για τους οπλισμένους αντάρτες στα σύνορα.

Τελικό συμπέρασμα

Παρά την έκδηλη επιθυμία της κυβέρνησης των ΗΠΑ για την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, την οποία έχουν καταστήσει σαφή ξανά και ξανά, το Ισραήλ έχει προφανή οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα για την επιδίωξη αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, και κυρίως τη διάσπαση του Άξονα της Αντίστασης και την καταστροφή των σχεδίων για τους αντίπαλους πετρελαιαγωγούς. παρά τις επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις από μέλη της αντιπολίτευσης της Συρίας ότι είναι υπέρ του Ισραήλ και το πλήθος των ισραηλινών κυβερνητικών αξιωματούχων να ζητά την πτώση της κυβέρνησης της Συρίας καθώς και το σιωνιστικό λόμπι και τα βασικά σιωνιστικά στελέχη όπως ο Bernard Ανρί Λεβί να υποστηρίζουν την εξέγερση, οι λεγόμενες “σοσιαλιστές αντι-σιωνιστικές” και ισλαμικές ομάδες εξακολουθούν να επιμένουν στον ισχυρισμό τους ότι το Ισραήλ δεν έχει μερίδιο στην αλλαγή καθεστώτος στη Συρία και ότι η εξέγερση στο εσωτερικό της Συρίας προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα. αν και όλες οι πληροφορίες που αντιβαίνουν σ’αυτήν την αυταπάτη είναι ξεκάθαρες, φαίνεται ότι οι σοσιαλιστικές και ισλαμικές ομάδες είναι εκούσια τυφλές.

Αυτή η θέση έχει γίνει ολοένα και πιο αφόρητη, καθώς και πιο πρόσφατα η δολοφονία του αναπληρωτή Άμυνας της Συρίας υπουργού Asef Shawkat, που μαζί με την ταυτόχρονη δολοφονία του υπουργού Άμυνας Raoud Dajiha και βοηθού Αντιπροέδρου Χασάν Turkomani, που η κυβέρνηση της Συρίας ρίχνει την ευθύνη στο Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, νέα στοιχεία έρχονται στο φως, όπως αποκαλύπτεται από τον αρχισυντάκτη της Αλ Akhbar, Ιμπραήμ αλ-Αμίν.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε, ο Αμίν γράφει ότι ο Shawkat, ότι παρά τις συνεχείς προσπάθειες από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ κ.α. να τον δαιμονοποιήσουν, στην πραγματικότητα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή και γύρω από την Παλαιστίνη. Απ’ την αρχή ως στο τέλος, ανέλαβε την πρακτική χρέος να ανταποκριθεί στις ανάγκες των δυνάμεων της αντίστασης στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο, και των μελών και των στελεχών τους στη Συρία. Επέβλεψε τα πάντα από τη διαμονή και τη μεταφορά τους, σε στρατόπεδα εκπαίδευσης και τις διατάξεις τους, και μεριμνώντας για στελέχη από το εσωτερικό της Παλαιστίνης για να έρθουν στη χώρα κρυφά για την εκπαίδευση.

Για την αντίσταση στο Λίβανο, ο Shawkat ήταν ένας αληθινός σύντροφος, παρέχοντας ό,τι βοήθεια χρειάζεται, χωρίς να χρειάζεται έγκριση ή εντολές από την ηγεσία. Ήταν ένας κεντρικός παίκτης στον πόλεμο του Ιουνίου του 2006. Πέρασε όλο το χρόνο στην κεντρική αίθουσα επιχειρήσεων που συστάθηκε σύμφωνα με την οδηγία του Άσαντ να παρέχει στην αντίσταση τα αναγκαία όπλα, ιδίως πυραύλους, από τα αποθέματα του στρατού της Συρίας. Ο Shawkat και άλλοι αξιωματικοί και άνδρες του συριακού στρατού – συμπεριλαμβανομένου του Muhammad Suleiman ο οποίος δολοφονήθηκε από τη Μοσάντ στη συριακή ακτή το 2008 – πέρασε εβδομάδες στον συντονισμό της διαδικασίας της προμήθειας που βοήθησε την αντίσταση στις επιτυχίες που οδήγησαν στην ήττα του Ισραήλ.

Παρά τις κατηγορίες που διατυπώνονται εναντίον του Asef Shawkat σχετικά με την ασφάλεια, τα πολιτικά ή άλλα θέματα, για τον Imad Mughniyeh, δολοφονημένο στρατιωτικό ηγέτη της Χεζμπολάχ, ήταν απλά ένας άλλος σύντροφος, ένας σεμνός άνθρωπος ο οποίος θα υποκλινόταν, όταν έκανε χειραψία με τον Χασάν Νασράλα, και ήθελε να ακούσω τα νέα από την Παλαιστίνη ως το τελευταίο πράγμα τη νύχτα.

Όμως, ότι και να διακηρύσσουν οι αυταποκαλούμενοι «αντι-σιωνιστές» [του δόγματος Αντί-Ασαντ], υπάρχουν λίγοι σε αυτόν τον κόσμο που να μπόρεσαν να κάνουν όσα οι παραπάνω για την παλαιστινιακή αντίσταση ενάντια στην σιωνιστική οντότητα. Αλλά έχοντας αποδείξει ότι αγνοούν εσκεμμένα το σύνολο των γεγονότων και της ιστορίας της μακράς ιστορίας της Συριακής αντίστασης ενάντια στο Ισραήλ, είναι μια μεγάλη τραγωδία το γεγονός ότι εκείνοι που προσκολλώνται στο επιχείρημα που πραγματεύεται το παρόν δοκίμιο, θα ήταν μόνο ίσως σε θέση να αφήσουν τη Συρία να νικηθεί. και στη συνέχεια η πραγματικότητα της συνολικής στρατιωτικής εγκατάλειψης της Παλαιστίνης να είναι πολύ οφθαλμοφανώς καταστροφική.

 

το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο μπλογκ της Lizzie Phelan

 

*μετέφρασα ως “αριστεριστές” τη λέξη leftist και όχι ως “αριστεροί” για να μην αδικήσω το κομμάτι της αριστεράς που έχει πάρει θέση κάθετα εναντίον της όποιας εξωτερικής παρέμβασης στα εσωτερικά της Συρίας και συγκεκριμένα στα Κ.Κ. Συρίας, Τουρκίας και Ελλάδας που στάθηκαν στο ύψος της αντι-ιμπεριαλιστικής θέσης τους καταδικάζοντας τους υποδαυλιστές της κρίσης στην περήφανη χώρα.

 

http://lizzie-phelan.blogspot.gr/search/label/Greek

Η μετάφραση του κειμένου έγινε εδώ:

http://iridizon.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html