ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Αναδημοσιεύουμε εδώ από το μπλοκ «Lenin Reloaded», μια σειρά αναρτήσεων για τις επισκέψεις του ηγετικού κλιμακίου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τα κορυφαία Think Tanks τα οποία καθορίζουν τη στρατηγική καθολίκευσης της διεθνοποιημένης μορφής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς.
Δεν χρειάζεται πλέον να επεκταθούμε αναλυτικότερα για να ερμηνεύσουμε από πού και με βάση ποια συμφέροντα καθορίζεται η συστηματική υποστήριξη του καθ’ ολοκληρία εκφυλισμένου αυτού «αριστερού κόμματος» και των «θυγατρικών» του στον ελευθεριακό χώρο, απέναντι στον εξανδραποδισμό των λαών είτε στην περιφέρεια – και ειδικά στην Ελλάδα – μέσω μηχανισμών όπως η ΕΕ/ΟΝΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπ…, είτε στην ημιπεριφέρεια με τις επιχειρήσεις «εκδημοκρατισμού» μέσα από την «απελευθερωτική» διαμεσολάβηση παρακρατικών μισθοφορικών ομάδων θανάτου και του ΝΑΤΟ (Λιβύη, Συρία κλπ…). Οι επίσημες αυτές συναντήσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τα κορυφαία αυτά συστημικά Think Tanks διατυμπανίζουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την «ευτυχή» κατάληξη – από πλευράς συστήματος – της ανάδειξης και στην Ελλάδα ως «αριστερής αντιπολίτευσης» την «αριστερά» που το ίδιο το σύστημα έχει στήσει και επιλέξει να τοποθετήσει «απέναντί» του.
Ωστόσο θα πρέπει να κάνουμε εδώ μια απαραίτητη διευκρίνιση για μια υποτιθέμενη «αντίθεση» που ανακύπτει απο τις πολιτικές και την «ιδεολογία» των ισχυρών αυτών ινστιτούτων που δυστυχώς η αντισυστημική αριστερά εδώ στην Ελλάδα δεν έχει ασχοληθεί λόγω της απουσίας από την θεώρησή της, ανάλυσης για την Παγκοσμιοποίηση.
Έτσι έχουμε το εξής «παράδοξο» – αλλά όχι επί της ουσίας- φαινόμενο: Από τη μια η πολιτική των Think Tanks αυτών να αφορά την καθολίκευση της Νέας Διεθνής Τάξης που διαχειρίζεται η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, δηλ. το άνοιγμα και απελευθέρωση όλων των αγορών (προϊόντων, κεφαλαίου, εργασίας, υπηρεσιών) σε διεθνή επίπεδο με τον ουσιαστικό έλεγχό της οικονομίας στις πολυεθνικές και την αντίστοιχη αποδόμηση κάθε κρατικού προστατευτικού παρεμβατισμού απέναντι στις αγορές, και από την άλλη η «ιδεολογία» των υπερεθνικών αυτών «δεξαμενών σκέψης» να αυτοχαρακτηρίζεται «Κεϋνσιανή»… Είναι περιττό να υπενθυμίσουμε επίσης ότι όλες οι Νατοϊκές επεμβάσεις (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ) για το άνοιγμα των αγορών των χωρών αυτών υποστηρίχτηκαν από αυτά τα ινστιτούτα. Να υπενθυμίσουμε επίσης την υποστήριξη του G. Soros – του βασικού υποστηρικτή και θεμελιωτή των παραπάνω Think Tanks, για την πρόσφατη «κρίση στην ευρωζώνη» να δίνει κατευθύνσεις για αποφυγή του «κινδύνου» «εθνικών λύσεων» κατά της οικονομικής κρίσης. Πολλά τέτοια παραδείγματα για την «δράση» του «σοσιαλιστή» Σορος και των αντίστοιχων «αριστερών» ιδρυμάτων μπορεί να βρει κανείς με ένα απλό ψάξιμο αν δε τα γνωρίζει. Πώς λοιπόν δικαιολογείται η Κευνσιανή προμετωπίδα; Η απάντηση είναι απλή και ουσιαστικά έχει απαντηθεί ήδη από την αρθογραφία του Τ. Φωτόπουλου από τη δεκαετία του 90 που έδειξε την ανεδαφικότητα της εφαρμογής κεϋνσιανών/προστατευτικών πολιτικών μέσα σε καθεστώς λειτουργίας της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης που ουσιαστικά προϋποθέτει το ακριβώς αντίθετο από τα προστατευτικά μέτρα του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Έτσι η επίκληση για την «σοσιαλδημοκρατία» και η συνακόλουθη ρητορολογία της εκφυλισμένης «αριστεράς» για τις «κακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές» που εφαρμόζουν κάποιοι «κακοί πολιτικοί», η οποία δεν θίγει τους μηχανισμούς που μας ενσωματώνουν στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία (η ενσωμάτωση στον Ευρωπαϊκό χώρο γίνεται βασικά μέσα από την ΕΕ/ΟΝΕ), αποτελεί το καλοστημένο διαχειριστικό τέχνασμα της υπερεθνικής ελίτ και φυσικά των χρήσιμων για την συνέχιση της εξαπάτησης του κόσμου «αριστερών» της υποστυλωμάτων.
Και φυσικά ανάλογα μπορεί να προστεθούν για το μύθο του τέλους της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που συνήθως αφορούν μόνο το επιθετικό συστατικό της λέξης, τον νεοφιλελευθερισμό, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που υποστηρίζουν αυτή την (θεωρητικά αλλά και στη πράξη) παραπλανητική ανοησία δεν έχουν πρόβλημα με την ίδια τη παγκοσμιοποίηση, που τη θεωρούν σαν ένα στάδιο πριν φτάσουμε στο τέλος του καπιταλισμού και από εκεί στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Με αλλά λόγια, όλοι αυτοί είναι απλά ενάντια στη σημερινή παγκοσμιοποίηση που καταδικάζουν ως "κακό ιδεολόγημα" η "κακό δόγμα" αλλά όχι ενάντια στην ίδια τη παγκοσμιοποίηση. Όμως σε μια καπιταλιστική διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς με ανοικτές και απελευθερωμένες τις αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων, η μόνη δυνατή παγκοσμιοποίηση είναι η σημερινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση απο την οποία καμιά μέχρι τώρα σοσιαλδημοκρατική ή αριστερή κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αποκοπεί με δήθεν Κεϋνσιανές λύσεις.
Στην ανακοίνωσή του για την επερχόμενη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα με τίτλο "Η Ελλάδα και οι οικονομικές προκλήσεις του μέλλοντος" που θα πραγματοποιηθεί στις 22 Ιανουαρίου, το Ινστιτούτο Brookings σημειώνει ότι οι θέσεις στην αίθουσα έχουν ήδη εξαντληθεί. [1] Αυτό είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη τιμή για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ελλάδα ευρύτερα. Γιατί το Brookings δεν είναι απλώς άλλη μια "δεξαμενή σκέψης" της Ουάσινγκτον. Είναι, σύμφωνα με το σχετικό με το ινστιτούτο λήμμα της wikipedia, "η υπαριθμόν ένα δεξαμενή σκέψης στην ετήσια βαθμολογία δεξαμενών σκέψης που δημοσιεύει το περιοδικό Foreign Policy"[2]. Θυμίζουμε ότι το ίδιο περιοδικό ενέταξε φέτος τον φίλο του Αλέξη Σλαβόι Ζίζεκ στους εκατό σημαντικότερους στοχαστές του κόσμου. [3]
Το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς, που είναι από τις αρχαιότερες δεξαμενές σκέψης των ΗΠΑ, ιδρύθηκε το 1916 με αρχική ονομασία "Ινστιτούτο για την Κυβερνητική Έρευνα." Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική Ρούζβελτ κατά την αμερικανική Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Το 1948, ηγήθηκε της εφαρμογής του Σχεδίου Μάρσαλ για την ανάκαμψη της Ευρώπης. [4] Δημοσιεύει πληθώρα εργασιών και βιβλίων, όπως για παράδειγμα το Η Αμερική χωρίς δεσμά: Η επανάσταση Μπους στην εξωτερική πολιτική, ένα βιβλίο για τον επαναστατικό χαρακτήρα της εξωτερικής πολιτικής του ριζοσπάστη προέδρου Τζορτζ Μπους, που μπορείτε να προμηθευτείτε και να μελετήσετε από το amazon [5]. Αύριο, σκεφτείτε, μπορεί να δημοσιευτούν από το Ινστιτούτο παρόμοια βιβλία και για τον ριζοσπάστη πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Κάποιοι κακόβουλοι κριτικοί στις ΗΠΑ έχουν δείξει καχύποπτη στάση απέναντι στον ριζοσπαστικά αριστερό χαρακτήρα του Ινστιτούτου Μπρούκινγκς. Για παράδειγμα, ένας ανάγωγος ανώνυμος δημοσιογράφος των New York Times σημείωνε το 2006 ότι εξέδωσε από κοινού ανακοίνωση για την οικονομία με το συντηρητικό ίδρυμα Heritage.[6] Το 1991 ο κακοήθης Lawrence Soley, για να δώσουμε άλλο ένα παράδειγμα του χαμηλού επιπέδου της αμερικανικής δημοσιογραφίας, έγραψε τα ακόλουθα στον ανυπόληπτο ιστότοπο "Δίκαιη στάση και ακρίβεια στο ρεπορτάζ":
Κατά τη διάρκεια της κρίσης στον Περσικό Κόλπο, η σημαντικότερη δεξαμενή σκέψης για τα αμερικανικά ΜΜΕ ήταν το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς. Μόνο για τον Αύγουστο του 1990, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι εκπρόσωποι του Ινστιτούτου μίλησαν 14 φορές σε βραδινά δελτία ειδήσεων, χωρίς να μετρηθούν οι εμφανίσεις τους στα Nightline, the MacNeil/Lehrer NewsHour και σε ειδικά αφιερώματα των μεγάλων καναλιών. Έρευνα στις βάσεις δεδομένων έξι εφημερίδων που εκδίδονται παναμερικανικά έδειξε 440 αναφορές στο Μπρούκινγκς, όσες σχεδόν στις επόμενες επτά δεξαμενές σκέψης μαζί.
Αν και οι αναλυτές των τηλεοπτικών δικτύων υπονοούν ότι το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς είναι δεξαμενή σκέψης της αριστεράς, αντιπαραθέτοντάς το με συντηρητικά Ινστιτούτα όπως το Κέντρο για Στρατηγικές και Διεθνείς Μελέτες και το Ινστιτούτο Αμερικανικού Επιχειρείν, ώστοσο είναι Ινστιτούτο της κεντροδεξιάς εδώ και μια δεκαετία. […] Από το 1977, ο πρόεδρος του Μπρούκινγκς είναι ο Bruce MacLaury, μέλος της κυβέρνησης Νίξον. […] Με τέτοιους ηγέτες, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί 160 επιχειρήσεις έκαναν δωρεές στο Ινστιτούτο ύψους 2.2 εκατομμυρίων δολαρίων το 1989. Οι δωρεές ήρθαν από την General Dynamics, την βιομηχανία αεροσκαφών Hughes, την TRW και άλλους επιχειρηματίες στην αμυντική βιομηχανία, καθώς και από εταιρίες εξόρυξης πετρελαίου, τράπεζες και εταιρείες επενδύσεων. [7]
Δυστυχώς, τα κακεντρεχή δημοσιεύματα για το Ινστιτούτο όπου ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε να ξεπουληθεί (είναι, όπως είπαμε, sold out η ομιλία του), εξακολουθούν και πιο κοντά στις μέρες μας. Το 2004, το voltaire net έγραψε τα ακόλουθα κακοήθη ψεύδη που δεν θα δημοσίευε ποτέ ένας αξιόπιστος ιστότοπος ενημέρωσης όπως το δικό μας left.gr:
Το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς παρουσιάζεται γενικά ως η κεντρική δεξαμενή σκέψης των αμερικανών Δημοκρατών […] αν και είναι κατά βάση μια οντότητα που εκπροσωπεί τις μετριοπαθείς ελίτ που προτιμούν έναν βαθμό ρύθμισης στην οικονομία, σε αντίθεση με τους libertarians του Ινστιτούτου Αμερικανικού Επιχειρείν. Σήμερα, το Μπρούκινγκς είναι πολύ ενεργό στην εξωτερική πολιτική, και, όπως και οι νεοσυντηρητικοί, προτείνει την χρήση [ιμπεριαλιστικής] βίας, πλην όμως για ανθρωπιστικούς σκοπούς και ως καθήκοντος και όχι με βάση των ευαγγελισμό ή τον προκατελειμμένο ενθουσιασμό των Δημοκρατικών. Οι μισοί από τους ερευνητές του είναι πρώην μέλη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας ή του Λευκού Οίκου. [8]
Εμείς βέβαια στην Ελλάδα, που γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο ριζοσπαστική είναι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα το οποίο μας επιβεβαίωσε και ο διακεκριμένος από το περιοδικό Εξωτερική Πολιτική [των ΗΠΑ] στοχαστής Σλαβόι Ζίζεκ, δεν χάνουμε χρόνο με τέτοιες ανοησίες. Αντ' αυτού, ας απολαύσουμε το βίντεο που ετοίμασε το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς στα πλαίσια της αναλυτικής του ενημέρωσης προς τον Μπαράκ Ομπάμα (με τίτλο "Μια εύπλαστη στιγμή για να δημιουργήσουμε μια φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη πραγμάτων"). [9] Και ας ευχηθούμε η ομιλία του Αλέξη μας να συνταράξει τα γνωστά ριζοσπαστικά αριστερά συναισθήματα του Ινστιτούτου Μπρούκινγκς και της παγκόσμια διάσημης Κομμούνας της Ουάσινγκτον.
[3] Περιοδικό Foreign Policy [Εξωτερική Πολιτική], "Οι 100 κορυφαίοι στοχαστές του 2012" http://en.wikipedia.org/wiki/Brookings_Institution. Δυστυχώς, πάνω από τον ριζοσπάστη αριστερό στοχαστή Ζίζεκ ιεραρχούνται οι ριζοσπάστες στοχαστές Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον (#3), Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς (#5), Μπαράκ Ομπάμα (#7), Άγκελα Μέρκελ (#12), ο υπουργός άμυνας του Ισραήλ Έχουντ Μπαράκ (#13), ο Μπένγιαμιν Νετανιάχου (#13), ο πρώην διευθυντής της Μοσάντ Μέιρ Νταγκάν και ο πρώην αρχηγός του Shin Bet στο ΙσραήλΓιούβαλ Ντίσκιν (#14), η αγαπημένη του Σλαβόι Ναντέζντα και τα άλλα μέλη των αγαπημένων του Πούσι Ράιοτ(#16), ο σύριος "ακτιβιστής" Μπασέλ Χαρταμπίλ (#19), ο Τζορτζ Σόρος (#21), η Κριστίν Λαγκάρντ (#27), οιΝταβούτογλου και Ερντογάν (#28), ο Ντικ Τσέινι (#38), η Κοντολίζα Ράις (#39), ο Εμίρης του Κατάρ (#59), και ο Γιούργκεν Χάμπερμας (#88). Ακόμη πιο απογοητευτικά για την ριζοσπαστική αριστερά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει συγκαταλεχθεί σε αυτή την λίστα σημαντικών στοχαστών.
[5] America Unbound: The Bush Revolution in Foreign Policy, http://www.amazon.com/America-Unbound-Revolution-Foreign-Policy/dp/0471741507
[6] "The Way to Save", New York Times, 20 Φεβρουαρίου 2006,
[7] Lawrence Soley, “Brookings: Stand-in for the Left” [Μπρούκινγκς: Υποκατάστατο για την αριστερά], Fairness and Accuracy in Reporting, 1 Απριλίου 1991, http://fair.org/extra-online-articles/Brookings:-Stand-In-for-the-Left/
[8] Voltaire Net, “The Brookings Institution: A Think Tank of Good Feelings” [Το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς: Μια δεξαμενή σκέψης με ωραία αισθήματα], 30 Ιουνίου 2004, http://www.voltairenet.org/article30065.html
[9] "Υπόμνημα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ: Μια εύπλαστη στιγμή για να δημιουργήσουμε μια φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη πραγμάτων", των Martin Indyk και Robert Kagan, Ινστιτούτο Μπρούκινγκς, 17 Ιανουαρίου 2013, http://www.brookings.edu/research/papers/2013/01/a-plastic-moment-to-mold-a-liberal-global-order
Λίγα λόγια για τον Leon Levy, το Ινστιτούτο Levy και τις πηγές του σοσιαλισμού του ΣΥΡΙΖΑ
Ο Leon Levy: Συνδημιουργός των hedge funds, φιλάνθρωπος, αρχαιοκάπηλος;
Το Ινστιτούτο Levy, το οποίο συνδιοργανώνει την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα και της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός, Δούρου, Σταθάκης, Παππάς) ιδρύθηκε από τον Leon Levy το 1986. Ο Leon Levy γεννήθηκε το 1925 και πέθανε το 2003. Ήταν, σύμφωνα με την Wall Street Journal, "μια επενδυτική ιδιοφυϊα της Wall Street", ο οποίος βοήθησε στη δημιουργία των hedge funds και των mutual funds. Ο πατέρας του, Jerome Levy, ήταν μεγαλοεπιχειρηματίας, και έδινε έμφαση στην σημασία των εταιρικών κερδών για την κατεύθυνση της εθνικής οικονομίας. [1]
Ο Leon Levy ήταν επίσης γνωστός για την φιλανθρωπική του δραστηριότητα, μέρος της οποίας αφορά αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ελλάδα (στην Πέλλα και την Κνωσσό). Το 2006, μετά το θάνατο του Levy, η συζυγός του Shelby White, η οποία επαγγέλεται "συλλέκτης έργων τέχνης"[2], υποσχέθηκε 200 εκατομμύρια δολάρια στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για τη δημιουργία Ινστιτούτου για την Μελέτη του Αρχαίου Κόσμου. Η προσφορά δημιούργησε εντάσεις στο πανεπιστήμιο, καθώς κάποιοι ακαδημαϊκοί συνέδεαν το ενδιαφέρον του Levy για τις ανασκαφές με την αρχαιοκαπηλία και όχι με τη φιλανθρωπία.[3]
Όταν η δωρεά έγινε δεκτή, ο καθηγητής του Κέντρου Σπουδών για την Αρχαιότητα του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Randall White παραιτήθηκε, διαμαρτυρόμενος για το γεγονός ότι έγιναν δεκτά τα χρήματα ενός ανθρώπου που συνδεόταν με "αμφισβητίσημες πρακτικές και παραεμπόριο" [questionable practices and trafficking]. Άλλοι ακαδημαϊκοί, στο Πανεπιστήμιο της Πεννσυλβάνια, το Κολλέγιο Bryn Mawr, και το Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, σχολίασαν την δωρεά αρνητικά.[4] Σύμφωνα με το άρθρο των New York Times, το ζεύγος Levy/White "έχει συσσωρεύσει μια από τις καλύτερες ιδιωτικές συλλογές αρχαίων αντικειμένων στον κόσμο", πυροδοτώντας κριτικές από ακαδημαϊκούς διότι τα περισσότερα από τα έργα της ιδιωτικής συλλογής ήταν άγνωστα πριν — γεγονός που δείχνει ότι κατά πάσα πιθανότητα αρπάχτηκαν από τις ανασκαφές που χρηματοδοτούσε φιλανθρωπικά ο κύριος Levy. Στα πλαίσια αυτά, ιταλοί αξιωματούχοι ερευνούσαν, την εποχή εκείνη, το ζήτημα οκτώ αρχαίων έργων τέχνης που η χώρα θεωρούσε ότι προήλθαν από παράνομες ανασκαφές του Levy στην Ιταλία. [5]
Το Ινστιτούτο Οικονομικών Levy
Το Ινστιτούτο Οικονομικών Levy βρίσκεται στο Κολλέγιο Bard, στη Νέα Υόρκη.[6] Πρόεδρός του είναι ο καθηγητής της έδρας Οικονομικών Jerome Levy Δημήτρης Παπαδημητρίου. Σύμφωνα με το βιογραφικό του, ο Παπαδημητρίου είναι μέλος των Συντακτικών Επιτροπών περιοδικών όπως το Επιθεώρηση για το Εισόδημα και τον Πλούτο [Review of Income and Wealth], καθώς και οργανισμών όπως το Οικονομικό Κλαμπ της Νέας Υόρκης, η Ελληνοαμερικανική Ένωση Τραπεζιτών, και η Επιτροπή Bretton Woods. [7] Σύμφωνα με την wikipedia, το Ινστιτούτο "έχει εδραιωθεί ως σπόνσορας εκτεταμένης έρευνας πάνω στην οικονομολογία του Κέυνς, και τα μετακεϋνσιανά οικονομικά." Πράγματι, στον ιστότοπο του Ινστιτούτου, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει εργασίες όπως "Ο Κέυνς 75 χρόνια μετά" [9], “Η προσέγγιση του Κέυνς στην πλήρη απασχόληση” [10], “Η χρηματική πολιτική του Κέυνς” [11], ή να μάθει για το βιβλίο του Hyman Minsky Τζον Μέιναρντ Κέυνς, με πρόλογο του καθηγητή Δημήτρη Παπαδημητρίου [12]. Ο Minsky ήταν "διακεκριμένος επιστήμονας" στο Ινστιτούτο Levy, και, σύμφωνα με το βιογραφικό του, "ένας από τους σημαντικότερους ακόλουθους του Τζον Μέιναρντ Κέυνς στις ΗΠΑ" [13] Οι ιδέες του είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αν εξεταστούν στα πλαίσια της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία. Πιθανώς λόγω της προεδρίας Παπαδημητρίου ή της αγάπης του Leon Levy για τα ελληνικά αρχαία, το Ινστιτούτο έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, κι έτσι οι μη αγγλόφωνοι μπορούν να διαβάσουν μια σειρά εργασιών του, καθώς και αναδημοσιεύσεων από τον ελληνικό Τύπο, στα ελληνικά. [14]
Το Ινστιτούτο συνεργάζεται επίσης με την ελληνική οικονομική εφημερίδα Express, στο σχετικό κείμενο της οποίας μπορεί να βρείτε τις αληθινές πηγές του σοσιαλισμού του κόμματος: "Μέσα από αυτή τη συνεργασία φιλοδοξούμε να δώσουμε στους αναγνώστες μας και στο ευρύτερο κοινό γενικότερα την ευκαιρία να κατανοήσουν καλύτερα και υπό το πρίσμα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας, τα βαθύτερα αίτια της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, τους λόγους για τους οποίους απειλείται η σταθερότητα στην ευρωζώνη, τους ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες για την κρίση στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη περιφέρεια, αλλά και μια ευρύτερη σειρά επίκαιρων θεμάτων όπως: την πορεία της οικονομίας των ΗΠΑ, τη θέση της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία, τον ρόλο των τραπεζών και του χρηματικού κεφαλαίου στο ξέσπασμα των χρηματοοικονομικών κρίσεων, τη δυναμική του χρέους και τις επιπτώσεις του στην οικονομική μεγέθυνση, τα αίτια και τη σημασία (ή μη σημασία) των ελλειμμάτων, τα επακόλουθα των διεθνών οικονομικών ανισορροπιών, τα αίτια της ανεργίας, τον ρόλο του κράτους στην ανάπτυξη και στον περιορισμό της ανεργίας και της ανισότητας, τις ατέλειες του σημερινού παγκόσμιου χρηματοοικονομικού καθεστώτος και τις καταστροφικές επιπτώσεις του οικονομικού δόγματος του νεοφιλελευθερισμού."[15]
Μιας και μιλούμε για οικεία στους Έλληνες στοιχεία της ρητορικής του Ινστιτούτου Levy, αξίζει να θυμήσουμε κλείνοντας ότι η φράση του Αλέξη Τσίπρα "Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ" ανήκει στην πραγματικότητα στον διακεκριμένο καθηγητή, πρόεδρο του Ινστιτούτου Levy και μέλος του Συνδέσμου Ελληνοαμερικανών Τραπεζιτών Δημήτρη Παπαδημητρίου, ο οποίος δήλωσε, τον Φεβρουάριο του 2012 (δηλαδή αρκετούς μήνες πριν το επαναλάβει ο Αλέξης Τσίπρας ως δική του έμπνευση): "you need something similar to the Marshall Plan." [16] Αναμφίβολα, ο Γιάννης Μηλιός, γνωστός μαρξιστής οικονομολόγος, θα αισθάνεται σαν στο σπίτι του με τέτοια παρέα στη Νέα Υόρκη
Σημειώσεις
[1] Wikipedia, λήμμα "Leon Levy", http://en.wikipedia.org/wiki/Leon_Levy [2] New York Times, "Δωρεά 200 εκατομμυρίων πυροδοτεί διαφωνίες γύρω από αρχαιολογικά ευρήματα", 1 Απριλίου 2006, http://www.nytimes.com/2006/04/01/arts/01gift.html?pagewanted=all&_r=0 [3] Wikipedia, λήμμα "Leon Levy", http://en.wikipedia.org/wiki/Leon_Levy [4] ό.π [5] http://www.nytimes.com/2006/04/01/arts/01gift.html?pagewanted=all&_r=0 [6] Wikipedia, λήμμα "Ινστιτούτο Οικονομικών Levy", http://en.wikipedia.org/wiki/Levy_Economics_Institute. Επίσημος ιστότοπος Ινστιτούτου, http://www.levyinstitute.org/ [7] Wikipedia, λήμμα "Δημήτρης Παπαδημητρίου", http://en.wikipedia.org/wiki/Dimitri_B._Papadimitriou [8] Wikipedia, λήμμα "Leon Levy", http://en.wikipedia.org/wiki/Leon_Levy [9] http://www.levyinstitute.org/publications/?docid=1360 [10] http://www.levyinstitute.org/publications/?docid=1082 [11] http://www.levyinstitute.org/publications/?docid=1381 [12] http://www.levyinstitute.org/publications/?docid=1068 [13] http://www.levyinstitute.org/about/minsky/ [14] http://www.levyinstitute.org/greek/ [15] "Συνεργασία της Εξπρές με το Levy Economics Institute του Κολεγίου Bard της Νέας Υόρκης", 23 Απριλίου 2012, http://www.express.gr/news/business/592254oz_20120423592254.php3 [16] "Το τρομερό δίλημμα της Ελλάδας: Βαθιές περικοπές ή χρεοκωπία", Levy Economics Institute, Φεβρουάριος 2012, http://www.levyinstitute.org/publications/?docid=1487
Μετάφραση απο την ιστοσελίδα του Land Destroyer για τις σχέσεις των Ινστιτούτων με την επιχείρηση αποσταθεροποίησης της Συρίας.
Τα χρηματοπιστωτικά κέντρα της Δύσης συνομωτούν τουλάχιστον από το 1991 να ανατρέψουν όχι απλώς την κυβέρνηση της Συρίας αλλά και κάθε κυβέρνηση που βρισκόταν πριν στην Σοβιετική σφαίρα επιρροής. Σε μια ομιλία του στο Commonwealth Club of California που πραγματοποιήθηκε το 2007, ο στρατηγός των ΗΠΑ Wesley Clark γνωστοποίησε ότι το 1991, ο τότε Υφυπουργός του Υπουργείου Άμυνας Paul Wolfowitz είπε πως οι ΗΠΑ είχαν 5-10 χρόνια να καθαρίσουν με τα παλιά σοβιετικά "πελατειακά καθεστώτα" πριν αναδειχθεί η νέα υπερδύναμη που θα αμφισβητούσε τη δυτική κυριαρχία.
Ο Clark συνέχισε με την παρατήρηση ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, και ενώ ο ίδιος ήταν στο Πεντάγωνο, ένα έγγραφο που κατέφθασε από το Γραφείο του Υπουργείου Άμυνας επεσήμαινε σχέδια για επίθεση και καταστροφή ενάντια στις κυβερνήσεις εφτά χωρών: του Ιράκ, της Συρίας, του Σουδάν, της Σομαλίας, του Ιράν και της Λιβύης.
Πιο πρόσφατα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει επίσημα δηλώσει ότι, για τα κράτη που βρίσκονται υπό στόχευση τουλάχιστον από το 2008, έχει ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια για την πρόσληψη, εκπαίδευση, δικτύωση και εξοπλισμό στρατιών από "ακτιβιστές" , ώστε αυτοί να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και να σπείρουν τις ταραχές που είδαμε στην αρχή της "Αραβικής Άνοιξης" — ταραχές που εξυπηρέτησαν ως θεμέλιο τη βία που τώρα πνίγει τη Συρία.
Και καθώς ο Κόφι Ανάν των Ηνωμένων Εθνών συνεχίζει να πουλάει ανέντιμα το "πλάνο ειρήνης σε έξι σημεία" του, η ΕΕ και οι νέοι της συνεργάτες στην Αραβική Λίγκα χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τους αντικαθεστωτικούς ώστε να συνεχίσουν τον πόλεμο, ενώ την ίδια στιγμή ζητούν από τη συριακή κυβέρνηση να λογοδοτήσει για μια συμφωνία ειρήνης που οι ίδιοι επιδεικνύουν με θράσος.
Ποτέ δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο πως το "διεθνές δίκαιο" και οι "ανθρωπιστικές ανησυχίες" είναι απλώς τεχνητά ρητορικά μέσα, τα οποία θεσμοποιήθηκαν ως "ευθύνη προστασίας", ώστε να επεκτείνουν την οικονομική, πολιτική και τακτική ηγεμονία των σημερινών ιμπεριαλιστών σε όλο τον κόσμο.
Όμως παρά τις ανερυθρίαστες παραδοχές από τις δεξαμενές σκέψης των ΗΠΑ, όπως είναι το Ινστιτούτο Brookings, το οποίο χρηματοδοτείται από μέλη του Fortune 500, πως η πρόσφατη συμφωνία ειρήνευσης στη Συρία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τέχνασμα ώστε να αγοράσουν χρόνο για να συνεχίσουν να διαβρώνουν την συριακή κυβέρνηση με στόχο μια αλλαγή κυβέρνησης που θα ενορχηστρωθεί απ' τη Δύση […] υπάρχουν ακόμα στρατιές από εγκεφαλικά κατεστραμμένους ειδικούς που παπαγαλίζουν τα βασικά σημεία της πολιτικής του Αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σε ό,τι αφορά την ύπαρξη κτηνώδους καθεστώτος που δολοφονεί το λαό μαζικά, και το πόσο σημαντικό είναι για τη Δύση να παρέμβει.
Η πιο πρόσφατη και η πιο διεφθαρμένη ως τώρα δημόσια στάση μας έρχεται από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα, ο οποίος στάθηκε μπροστά στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος στην Ουάσινγκτον και συσχέτισε τις προσπάθειες του προέδρου της Συρίας Μπασάρ Αλ Άσαντ να αποκαταστήσει την τάξη με την λατρεία θανάτου και της φυλετικής ανωτερότητας του εμπνευσμένου από την αμερικάνικη και βρετανική ευγονική, χρηματοδοτημένου από την οικογένεια Μπους και διευκολυμένου από την IBM Αδόλφου Χίτλερ. Ακόμα χειρότερο και από την πραγματική ιστορία πίσω απ' τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι το γεγονός ότι από τότε οι ΗΠΑ έχουν διεξαγάγει μια παγκόσμια καμπάνια συστηματικών θηριωδιών, σκοτώνοντας άνετα τόσους Βιετναμέζους και Ιρακινούς όσους Εβραίους σκότωσε ο Χίτλερ. Μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ διατηρούν ένα χωρίς προηγούμενο παγκόσμιο δίκτυο από κολαστήρια και ομάδες κρούσης καθώς χτενίζουν τον πλανήτη εκτελώντας και φυλακίζοντας έκνομα, και χωρίς την παραμικρή για τις ίδιες συνέπεια.
George Soros: Τρία στα τρία κέντρα που επισκέπτεται η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ
Όπως είναι γνωστό στα ελληνόφωνα ΜΜΕ, η τρίτη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα και της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ (εκτός δηλαδή αυτών στα Ινστιτούτα Levy και Brookings) στις ΗΠΑ θα διεξαχθεί στο Πανεπιστήμιο Columbia. Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση του Institute for New Economic Thinking (Ινστιτούτου για τη Νέα Οικονομική Σκέψη), θα λάβει χώρα στις 24 Ιανουαρίου και θα έχει τίτλο "Το μέλλον της Ελλάδας και η Ευρωζώνη".
Όπως βλέπετε στην εικόνα από το σχετικό δελτίο Τύπου, το τρίτο αυτό Ινστιτούτο φιγουράρει στη λίστα των χορηγών αυτής της ομιλίας, μαζί με το Ινστιτούτο Levy.
Σύμφωνα με το σχετικό λήμμα της Wikipedia για το Ινστιτούτο για τη Νέα Οικονομική Σκέψη, πρόκειται για μια ακόμα "δεξαμενή σκέψης" η οποία δημιουργήθηκε το 2009 με δωρεά του George Soros (50 εκατομμυρίων δολαρίων), η οποία συμπληρώθηκε από δωρεές άλλων προσωπικοτήτων του χρηματοπιστωτικού συστήματος τηςWall Street.
Σύμφωνα με άρθρο του Business Insider, το Ινστιτούτο για τη Νέα Οικονομική Σκέψη είναι στην ουσία μια "μυστική ομάδα" και μια "ομάδα επιλέκτων" του Soros με στόχο την "ανακατασκευή της παγκόσμιας οικονομίας". Όπως δείχνουν τα πορτραίτα της ομάδας, αυτή συμπεριλαμβάνει μερικούς από τους πιο διάσημους αμερικανούς οικονομολόγους και ακαδημαϊκούς με συναφή αντικείμενα: τον Joseph Stiglitz, τον Amartya Sen, και τον Kenneth Rogoff, για παράδειγμα.
Το Ινστιτούτο Adam Smith, από την άλλη, περιγράφει το Ινστιτούτο για τη Νέα Οικονομική Σκέψη ως "το παιχνιδάκι αξίας 50 εκατομμυρίων δολαρίων του George Soros", και αναφέρεται επικριτικά –ως προφανώς φιλελεύθερη-ρεπουμπλικάνικη "δεξαμενή σκέψης" το ίδιο– στην προσπάθεια του Ινστιτούτου να προωθήσει την οικονομική σκέψη ποιου άλλου, του John Maynard Keynes, του ιδεολογικού-οικονομολογικού δηλαδή γκουρού του ΣΥΡΙΖΑ όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια. Με το Ινστιτούτο συνδέεται και ο γνωστός μας από το Ινστιτούτο Levy και την προβολή που είχε στην Ελλάδα ως αριστερός οικονομολόγος (βλ. πχ, Αυγή 1, 2, ιστολόγιο You Pay Your Crisis 1, 2κλπ) Michael Hudson.
Με δεδομένο το γεγονός ότι είναι ο βασικός ιδρυτής, χορηγός και καθοδηγητής του Ινστιτούτου για τη Νέα Οικονομική Σκέψη, ο George Soros, ο 22ος πιο πλούσιος άνθρωπος στον πλανήτη (περιουσία περίπου 20 δισεκατομμύρια δολάρια), βρίσκεται πίσω από όλες τις "αριστερές" (δηλαδή νεοΚεϋνσιανές) "δεξαμενές σκέψης" και ινστιτούτα που επισκέπτεται η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ: το Ινστιτούτο Brookings, τοΚολλέγιο Bard, και το Institute for New Economic Thinking.
Ο Soros τιμάται από την Εθνική Ένωση για τα Οικονομικά των Επιχειρήσεων για τον ρόλο του στην ίδρυση του Institute for New Economic Thinking
Ο συνιδρυτής του Institute for New Economic Thinking (INET) George Soros τιμήθηκε με το βραβείο Adam Smith από την Εθνική Ένωση για τα Οικονομικά των Επιχειρήσεων (NABE), μια ένωση οικονομολόγων που ασχολείται με τις επιχειρήσεις. Η NABE δήλωσε πως το βραβείο ήταν μια αναγνώριση για την ίδρυση, εκ μέρους του Soros, του Institute for New Economic Thinking, καθώς και των βιβλίων του για τις χρηματαγορές και τις προσπάθειες του να προάγει μια πιο ρεαλιστική κατανόηση των χρηματαγορών, όπως με τις ιδέες του για την ανακλαστικότητα και για το ποσοστό λάθους στην διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Ο Soros εντυπωσίασε επίσης με τα σχόλιά του για την ΕΕ τη Δευτέρα. Ο Soros αποκάλεσε την κρίση της ευρωζώνης "εντελώς αυτοδημιούργητη" και προειδοποίησε ότι "υπάρχει πραγματικός κίνδυνος το ευρώ να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση."
Ο Soros κάλεσε τη Γερμανία να αναλάβει ευθύνη και να σώσει το ευρώ και το σχέδιο για τα ευρωομόλογα, λέγοντας πως "αν πετύχει, θα κοστίσει πολύ λίγα, αλλά αν αποτύχει, θα πάρει τη Γερμανία μαζί του."
Αν η Γερμανία δεν είναι σε θέση να ηγηθεί, ο Soros είπε πως πρέπει να φύγει από το ευρώ, λέγοντας πως τότε "το πρόβλημα θα εξανεμιστεί", καθώς η αξία ανταλλαγής του ευρώ θα πέσει και τα κέρδη από τα ομόλογα θα προσαρμοστούν στα ανάλογα επίπεδα για τις χρεωμένες χώρες της ευρωζώνης.
Πάντως και οι ίδιοι αυτοί οι μαρξιστές αυτο-αναιρούνται όταν ο ίδιος ο Σόρος όπως βλέπουμε και στην τελευταία ανάρτηση κάνει πώς και πώς για να σωθεί το ευρώ και η Ε.Ε.. Και ας μη ξεχνάμε ότι και η Κίλαρι και ο Ομπόμπα έκαναν και έλεγαν ό,τι μπορούσαν για την ανάγκη να σωθεί η ευρωζώνη. Είναι ακριβώς ότι είναι τόσο αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ μέσα στη διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς που κάνει αδύνατους τους “ενδο-ιμπεριαλισμούς” και βέβαια τις Κεϊνσιανές λύσεις. Οι “διαφορές” περιορίζονται λοιπόν προφανώς στο από πού πιθανόν θα χρηματοδοτείται ή θα παίρνει συμβουλές απευθείας ο ΣΥΡΙΖΑ, από τα think tanks στις ΗΠΑ ή την ΕΕ.. Όπως και το αν το πρώτο πλήγμα στη Συρία θα γίνει από Αμερικανικά ή Γαλλικά αεροπλάνα, ή από Γερμανικές φρεγάτες. Τώρα αν αυτές οι διευθετήσεις και οι “ανταγωνισμοί” ονομάζονται…ενδο-ιμπεριαλισμοί, πάω πάσο εγώ.
Το ιστολόγιο eutopia vs pragma (της Περιεκτικής Δημοκρατίας) αναδημοσίευσε τα κείμενα για ΣΥΡΙΖΑ-ΗΠΑ με την εξής καταληκτική παράγραφο:
“Πάντως και οι ίδιοι αυτοί οι μαρξιστές αυτο-αναιρούνται όταν ο ίδιος ο Σόρος όπως βλέπουμε και στην τελευταία ανάρτηση κάνει πώς και πώς για να σωθεί το ευρώ και η Ε.Ε.. Και ας μη ξεχνάμε ότι και η Κίλαρι και ο Ομπόμπα έκαναν και έλεγαν ό,τι μπορούσαν για την ανάγκη να σωθεί η Ευρωζώνη. Είναι ακριβώς ότι είναι τόσο αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ μέσα στη διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς που κάνει αδύνατους τους «ενδο-ιμπεριαλισμούς» και βέβαια τις Κεϊνσιανές λύσεις. Οι «διαφορές» περιορίζονται λοιπόν προφανώς στο από πού πιθανόν θα χρηματοδοτείται ή θα παίρνει συμβουλές απευθείας ο ΣΥΡΙΖΑ, από τα think tanks στις ΗΠΑ ή την ΕΕ. Όπως για παράδειγμα και στο αν το πρώτο πλήγμα στη Συρία θα γίνει από Αμερικανικά ή Γαλλικά αεροπλάνα, ή από Γερμανικές φρεγάτες. Τώρα αν αυτές οι εσωτερικές διευθετήσεις και οι «διαφωνίες» μεταξύ των μελών της υπερεθνικής ελίτ ονομάζονται…ενδο-ιμπεριαλισμοί, πάω πάσο εγώ!”
Η απάντησή του Αντώνη:
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση.
Οι μαρξιστές ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι “αυτοαναιρούνται” διότι στην ουσία ασπάζεστε την καουτσκική θεωρία του υπερ-ιμπεριαλισμού, δηλαδή νομίζετε πως είναι εφικτός ένας ιμπεριαλισμός χωρίς εθνικές συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων που τον αποτελούν, η “συνένωση των ιμπεριαλισμών όλου του κόσμου και όχι της πάλης ανάμεσά τους”. Αυτό είναι το περιεχόμενο αυτού που νομίζετε πως είναι κάτι καινούργιο και ονομάζετε “παγκοσμιοποίηση.”
Θυμίζω τον Λένιν, που είναι το θεμέλιο αυτού που αντιλαμβάνεστε ως “αυτοαναίρεση”:
«Από καθαρά οικονομική άποψη – γράφει ο Κάουτσκι – δεν αποκλείεται ο καπιταλισμός να περάσει ακόμη μια νέα φάση: τη φάση της μεταφοράς της πολιτικής των καρτέλ στην εξωτερική πολιτική, τη φάση του ουλτραϊμπεριαλισμού»3, δηλαδή του υπεριμπεριαλισμού, της συνένωσης των ιμπεριαλισμών όλου του κόσμου και όχι της πάλης ανάμεσά τους, τη φάση του σταματήματος των πολέμων στις συνθήκες του καπιταλισμού, τη φάση της «από κοινού εκμετάλλευσης του κόσμου από το διεθνικά – ενωμένο χρηματιστικό κεφάλαιο»4.
Σ’ αυτή τη «θεωρία του υπεριμπεριαλισμού» θα χρειαστεί να σταθούμε παρακάτω, για να δείξουμε λεπτομερειακά ως ποιο βαθμό η θεωρία αυτή ξεκόβει κατηγορηματικά και αμετάκλητα από το μαρξισμό. Εδώ όμως πρέπει, σύμφωνα με το γενικό σχέδιο τούτης της μελέτης, να ρίξουμε μια ματιά πάνω στα ακριβή οικονομικά στοιχεία που σχετίζονται μ’ αυτό το ζήτημα. Είναι πιθανός «από καθαρά οικονομική άποψη» ο «υπεριμπεριαλισμός» ή πρόκειται για υπερανοησία;
Αν, λέγοντας καθαρά οικονομική άποψη, εννοούμε μια «καθαρά» αφηρημένη έννοια, τότε όλα όσα μπορούμε να πούμε καταλήγουν στη θέση: η ανάπτυξη οδηγεί προς τα μονοπώλια, συνεπώς προς ένα παγκόσμιο μονοπώλιο, προς ένα παγκόσμιο τραστ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, μα και απόλυτα χωρίς κανένα περιεχόμενο, όπως η διαβεβαίωση ότι η «ανάπτυξη οδηγεί» προς την παραγωγή των ειδών διατροφής μέσα σε επιστημονικά εργαστήρια. Με την έννοια αυτή η «θεωρία» του υπεριμπεριαλισμού είναι η ίδια ακριβώς ανοησία, όπως θα ήταν η «θεωρία της υπεργεωργίας».
Αν όμως μιλάμε για τις «καθαρά οικονομικές» συνθήκες της εποχής του χρηματιστικού κεφαλαίου, σαν μιας ιστορικά συγκεκριμένης εποχής που ανάγεται στις αρχές του 20ου αιώνα, τότε η καλύτερη απάντηση στις νεκρές αφαιρέσεις του «υπεριμπεριαλισμού» (που εξυπηρετούν αποκλειστικά έναν υπεραντιδραστικό σκοπό: ν’ αποσπάσουν την προσοχή από το βάθος των αντιθέσεων που υπάρχουν) είναι ν’ αντιπαραθέσουμε σ’ αυτές τη συγκεκριμένη οικονομική πραγματικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας. Οι χωρίς περιεχόμενο φλυαρίες του Κάουτσκι για τον υπεριμπεριαλισμό ενθαρρύνουν, ανάμεσα στ’ άλλα, τη βαθιά λαθεμένη σκέψη, που χύνει νερό στο μύλο των απολογητών του ιμπεριαλισμού, τη σκέψη ότι τάχα η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου εξασθενίζει την ανισομετρία και τις αντιθέσεις μέσα στην παγκόσμια οικονομία, ενώ στην πραγματικότητα τις δυναμώνει5. http://leninreloaded.blogspot.com/2013/01/vi-lenin.html
—-
ikonikos23 Ιανουαρίου 2013 – 5:22 π.μ.
Αγαπητέ Αντώνη, ευχαριστώ για το σχόλιο. Ήθελα να τονίσω ότι το μπλογκ αυτό είναι δικό μου και δεν είναι κάποιο επίσημο μπλογκ της ΠΔ, την οποία φυσικά στηρίζω απόλυτα. Το “κανονικό” συλλογικό μπλογκ της ομάδας Αθήνας το οποίο διατηρούμε είναι αυτό: http://www.periektikidimokratia.org/athina
Όμως επί του προκειμένου, η παγκοσμιοποίηση για την οποία μιλάμε δεν έχει σχέση ούτε με τον ιμπεριαλισμό του Λένιν ούτε με τον Υπερ-Ιμπεριαλισμό του Κάουτσκι.
Η παγκοσμιοποίηση για την οποία μιλάμε έχει ως δομική οικονομική μονάδα, ένα νέο φαινόμενο,0 την πολυεθνική επιχείρηση. Και με τον όρο “πολυεθνική επιχείρηση” δεν εννοούμε τις επιχειρήσεις που απλά έχουν και στο εξωτερικό δραστηριότητες (που υπήρχαν πάντα), αλλά επιχειρήσεις που στηρίζονται στη διεθνή αγορά παρά στην εσωτερική αγορά για την ανάπτυξη τους, και επιβάλλουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών καθώς και του εμπορίου. Το άνοιγμα αυτό των αγορών κεφαλαίου και του εμπορίου δεν συγκρίνεται ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά, με αυτό που υπήρχε πριν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και μπορεί να τεκμηριωθεί με πλήθος εμπειρικών δεδομένων (βλ. και στο τέλος το σχετικό άρθρο).
Οι πολυεθνικές εμπλέκονται σε έναν διεθνοποιημένο καταμερισμό εργασίας και βέβαια σε μια συγκέντρωση οικονομικής εξουσίας σε υπερεθνικό επίπεδο που είναι πρωτοφανής και επίσης δεν υπήρχε την εποχή του Λένιν και του Κάουτσκι, ελέγχοντας το 80% του παγκόσμιου εμπορίου, ανάλογα μεγέθη των εξαγωγών και γενικά το συντριπτικό όγκο της σημερινής καπιταλιστικής οικονομικής δραστηριότητας.
Συνεπώς, με βάση την ανάλυση μας, το Κεφάλαιο σήμερα οργανώνεται κυρίως στη βάση των μονάδων αυτών και όχι στη βάση των εθνών-κρατών, που προϋποθέτει τόσο η θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν, όσο και του υπερ-ιμπεριαλισμού του Κάουτσκι…
Αυτό σημαίνει ότι τα έθνη-κράτη έχουν χάσει τεράστιο μέρος της οικονομικής τους κυριαρχίας (που τις περισσότερες φορές ήταν βέβαια αποτέλεσμα της εκάστοτε κοινωνικής πάλης), παρότι πολιτικά και στρατιωτικά φυσικά η υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τα πιο ισχυρά κράτη προς όφελος της επέκτασης του συστήματος, με τη συνδρομή των ντόπιων ελίτ και προνομιούχων στρωμάτων που έχουν συμφέρον από τη διαδικασία αυτή.
Αυτά τα δύο λόγια από εμένα επιγραμματικά.
Υπάρχει και αυτό το άρθρο από το βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου “Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία” που είχαμε δημοσιεύσει, με περισσότερα στοιχεία, που κάνουν νομίζω, εμφανείς τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ του υπερ-ιμπεριαλισμού και της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης για την οποία συζητάμε:
Επιφυλασσόμαστε να ξεκινήσουμε σύντομα έναν εκτενή διάλογο επάνω στο θέμα γιατί υπάρχει μεγάλη παρανόηση του θέματος “παγκοσμιοποίηση” από την αντισυστημική αριστερά (για την άλλη, την εκφυλισμένη, δεν το συζητάω γιατί απλά την υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο).
ΕΞΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΕ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΗΣ!
http://inclusivedemocracy.org/pd/
Πάντως και οι ίδιοι αυτοί οι μαρξιστές αυτο-αναιρούνται όταν ο ίδιος ο Σόρος όπως βλέπουμε και στην τελευταία ανάρτηση κάνει πώς και πώς για να σωθεί το ευρώ και η Ε.Ε.. Και ας μη ξεχνάμε ότι και η Κίλαρι και ο Ομπόμπα έκαναν και έλεγαν ό,τι μπορούσαν για την ανάγκη να σωθεί η ευρωζώνη. Είναι ακριβώς ότι είναι τόσο αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ μέσα στη διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς που κάνει αδύνατους τους “ενδο-ιμπεριαλισμούς” και βέβαια τις Κεϊνσιανές λύσεις. Οι “διαφορές” περιορίζονται λοιπόν προφανώς στο από πού πιθανόν θα χρηματοδοτείται ή θα παίρνει συμβουλές απευθείας ο ΣΥΡΙΖΑ, από τα think tanks στις ΗΠΑ ή την ΕΕ.. Όπως και το αν το πρώτο πλήγμα στη Συρία θα γίνει από Αμερικανικά ή Γαλλικά αεροπλάνα, ή από Γερμανικές φρεγάτες. Τώρα αν αυτές οι διευθετήσεις και οι “ανταγωνισμοί” ονομάζονται…ενδο-ιμπεριαλισμοί, πάω πάσο εγώ.
Εδώ ένας σύντομος διάλογος που είχα με τον Αντώνη με αφορμή το σχόλιο μου αυτό:
http://leninreloaded.blogspot.com/2013/01/vi-lenin.html?showComment=1358872438508#c1059297348665174025
Αντωνης22 Ιανουαρίου 2013 – 6:33 μ.μ.
Το ιστολόγιο eutopia vs pragma (της Περιεκτικής Δημοκρατίας) αναδημοσίευσε τα κείμενα για ΣΥΡΙΖΑ-ΗΠΑ με την εξής καταληκτική παράγραφο:
“Πάντως και οι ίδιοι αυτοί οι μαρξιστές αυτο-αναιρούνται όταν ο ίδιος ο Σόρος όπως βλέπουμε και στην τελευταία ανάρτηση κάνει πώς και πώς για να σωθεί το ευρώ και η Ε.Ε.. Και ας μη ξεχνάμε ότι και η Κίλαρι και ο Ομπόμπα έκαναν και έλεγαν ό,τι μπορούσαν για την ανάγκη να σωθεί η Ευρωζώνη. Είναι ακριβώς ότι είναι τόσο αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ μέσα στη διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς που κάνει αδύνατους τους «ενδο-ιμπεριαλισμούς» και βέβαια τις Κεϊνσιανές λύσεις. Οι «διαφορές» περιορίζονται λοιπόν προφανώς στο από πού πιθανόν θα χρηματοδοτείται ή θα παίρνει συμβουλές απευθείας ο ΣΥΡΙΖΑ, από τα think tanks στις ΗΠΑ ή την ΕΕ. Όπως για παράδειγμα και στο αν το πρώτο πλήγμα στη Συρία θα γίνει από Αμερικανικά ή Γαλλικά αεροπλάνα, ή από Γερμανικές φρεγάτες. Τώρα αν αυτές οι εσωτερικές διευθετήσεις και οι «διαφωνίες» μεταξύ των μελών της υπερεθνικής ελίτ ονομάζονται…ενδο-ιμπεριαλισμοί, πάω πάσο εγώ!”
Η απάντησή του Αντώνη:
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση.
Οι μαρξιστές ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι “αυτοαναιρούνται” διότι στην ουσία ασπάζεστε την καουτσκική θεωρία του υπερ-ιμπεριαλισμού, δηλαδή νομίζετε πως είναι εφικτός ένας ιμπεριαλισμός χωρίς εθνικές συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων που τον αποτελούν, η “συνένωση των ιμπεριαλισμών όλου του κόσμου και όχι της πάλης ανάμεσά τους”. Αυτό είναι το περιεχόμενο αυτού που νομίζετε πως είναι κάτι καινούργιο και ονομάζετε “παγκοσμιοποίηση.”
Θυμίζω τον Λένιν, που είναι το θεμέλιο αυτού που αντιλαμβάνεστε ως “αυτοαναίρεση”:
«Από καθαρά οικονομική άποψη – γράφει ο Κάουτσκι – δεν αποκλείεται ο καπιταλισμός να περάσει ακόμη μια νέα φάση: τη φάση της μεταφοράς της πολιτικής των καρτέλ στην εξωτερική πολιτική, τη φάση του ουλτραϊμπεριαλισμού»3, δηλαδή του υπεριμπεριαλισμού, της συνένωσης των ιμπεριαλισμών όλου του κόσμου και όχι της πάλης ανάμεσά τους, τη φάση του σταματήματος των πολέμων στις συνθήκες του καπιταλισμού, τη φάση της «από κοινού εκμετάλλευσης του κόσμου από το διεθνικά – ενωμένο χρηματιστικό κεφάλαιο»4.
Σ’ αυτή τη «θεωρία του υπεριμπεριαλισμού» θα χρειαστεί να σταθούμε παρακάτω, για να δείξουμε λεπτομερειακά ως ποιο βαθμό η θεωρία αυτή ξεκόβει κατηγορηματικά και αμετάκλητα από το μαρξισμό. Εδώ όμως πρέπει, σύμφωνα με το γενικό σχέδιο τούτης της μελέτης, να ρίξουμε μια ματιά πάνω στα ακριβή οικονομικά στοιχεία που σχετίζονται μ’ αυτό το ζήτημα. Είναι πιθανός «από καθαρά οικονομική άποψη» ο «υπεριμπεριαλισμός» ή πρόκειται για υπερανοησία;
Αν, λέγοντας καθαρά οικονομική άποψη, εννοούμε μια «καθαρά» αφηρημένη έννοια, τότε όλα όσα μπορούμε να πούμε καταλήγουν στη θέση: η ανάπτυξη οδηγεί προς τα μονοπώλια, συνεπώς προς ένα παγκόσμιο μονοπώλιο, προς ένα παγκόσμιο τραστ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, μα και απόλυτα χωρίς κανένα περιεχόμενο, όπως η διαβεβαίωση ότι η «ανάπτυξη οδηγεί» προς την παραγωγή των ειδών διατροφής μέσα σε επιστημονικά εργαστήρια. Με την έννοια αυτή η «θεωρία» του υπεριμπεριαλισμού είναι η ίδια ακριβώς ανοησία, όπως θα ήταν η «θεωρία της υπεργεωργίας».
Αν όμως μιλάμε για τις «καθαρά οικονομικές» συνθήκες της εποχής του χρηματιστικού κεφαλαίου, σαν μιας ιστορικά συγκεκριμένης εποχής που ανάγεται στις αρχές του 20ου αιώνα, τότε η καλύτερη απάντηση στις νεκρές αφαιρέσεις του «υπεριμπεριαλισμού» (που εξυπηρετούν αποκλειστικά έναν υπεραντιδραστικό σκοπό: ν’ αποσπάσουν την προσοχή από το βάθος των αντιθέσεων που υπάρχουν) είναι ν’ αντιπαραθέσουμε σ’ αυτές τη συγκεκριμένη οικονομική πραγματικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας. Οι χωρίς περιεχόμενο φλυαρίες του Κάουτσκι για τον υπεριμπεριαλισμό ενθαρρύνουν, ανάμεσα στ’ άλλα, τη βαθιά λαθεμένη σκέψη, που χύνει νερό στο μύλο των απολογητών του ιμπεριαλισμού, τη σκέψη ότι τάχα η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου εξασθενίζει την ανισομετρία και τις αντιθέσεις μέσα στην παγκόσμια οικονομία, ενώ στην πραγματικότητα τις δυναμώνει5.
http://leninreloaded.blogspot.com/2013/01/vi-lenin.html
—-
ikonikos23 Ιανουαρίου 2013 – 5:22 π.μ.
Αγαπητέ Αντώνη, ευχαριστώ για το σχόλιο. Ήθελα να τονίσω ότι το μπλογκ αυτό είναι δικό μου και δεν είναι κάποιο επίσημο μπλογκ της ΠΔ, την οποία φυσικά στηρίζω απόλυτα. Το “κανονικό” συλλογικό μπλογκ της ομάδας Αθήνας το οποίο διατηρούμε είναι αυτό: http://www.periektikidimokratia.org/athina
Όμως επί του προκειμένου, η παγκοσμιοποίηση για την οποία μιλάμε δεν έχει σχέση ούτε με τον ιμπεριαλισμό του Λένιν ούτε με τον Υπερ-Ιμπεριαλισμό του Κάουτσκι.
Η παγκοσμιοποίηση για την οποία μιλάμε έχει ως δομική οικονομική μονάδα, ένα νέο φαινόμενο,0 την πολυεθνική επιχείρηση. Και με τον όρο “πολυεθνική επιχείρηση” δεν εννοούμε τις επιχειρήσεις που απλά έχουν και στο εξωτερικό δραστηριότητες (που υπήρχαν πάντα), αλλά επιχειρήσεις που στηρίζονται στη διεθνή αγορά παρά στην εσωτερική αγορά για την ανάπτυξη τους, και επιβάλλουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών καθώς και του εμπορίου. Το άνοιγμα αυτό των αγορών κεφαλαίου και του εμπορίου δεν συγκρίνεται ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά, με αυτό που υπήρχε πριν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και μπορεί να τεκμηριωθεί με πλήθος εμπειρικών δεδομένων (βλ. και στο τέλος το σχετικό άρθρο).
Οι πολυεθνικές εμπλέκονται σε έναν διεθνοποιημένο καταμερισμό εργασίας και βέβαια σε μια συγκέντρωση οικονομικής εξουσίας σε υπερεθνικό επίπεδο που είναι πρωτοφανής και επίσης δεν υπήρχε την εποχή του Λένιν και του Κάουτσκι, ελέγχοντας το 80% του παγκόσμιου εμπορίου, ανάλογα μεγέθη των εξαγωγών και γενικά το συντριπτικό όγκο της σημερινής καπιταλιστικής οικονομικής δραστηριότητας.
Συνεπώς, με βάση την ανάλυση μας, το Κεφάλαιο σήμερα οργανώνεται κυρίως στη βάση των μονάδων αυτών και όχι στη βάση των εθνών-κρατών, που προϋποθέτει τόσο η θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν, όσο και του υπερ-ιμπεριαλισμού του Κάουτσκι…
Αυτό σημαίνει ότι τα έθνη-κράτη έχουν χάσει τεράστιο μέρος της οικονομικής τους κυριαρχίας (που τις περισσότερες φορές ήταν βέβαια αποτέλεσμα της εκάστοτε κοινωνικής πάλης), παρότι πολιτικά και στρατιωτικά φυσικά η υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τα πιο ισχυρά κράτη προς όφελος της επέκτασης του συστήματος, με τη συνδρομή των ντόπιων ελίτ και προνομιούχων στρωμάτων που έχουν συμφέρον από τη διαδικασία αυτή.
Αυτά τα δύο λόγια από εμένα επιγραμματικά.
Υπάρχει και αυτό το άρθρο από το βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου “Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία” που είχαμε δημοσιεύσει, με περισσότερα στοιχεία, που κάνουν νομίζω, εμφανείς τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ του υπερ-ιμπεριαλισμού και της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης για την οποία συζητάμε:
https://periektikidimokratia.org/athina/2012/10/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b7-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b3%ce%b3%ce%af%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%81/
Υ.Γ.
Επιφυλασσόμαστε να ξεκινήσουμε σύντομα έναν εκτενή διάλογο επάνω στο θέμα γιατί υπάρχει μεγάλη παρανόηση του θέματος “παγκοσμιοποίηση” από την αντισυστημική αριστερά (για την άλλη, την εκφυλισμένη, δεν το συζητάω γιατί απλά την υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο).