Σημείωση της Σύνταξης.
Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο καθώς το θεωρούμε αρκετά σημαντικό εφόσον θίγει ένα δομικό στοιχείο για την αναπαραγωγή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αυτό της διαμόρφωσης του λόγου της κοινής γνώμης – και κυρίως της διαμόρφωσης του λόγου πολιτικοποιημένων κομματιών της κοινωνίας μέσω των «εναλλακτικών μέσων» που ελέγχονται από την εκφυλισμένη «αριστερά», δηλαδή από τους ίδιους τους μηχανισμούς του Συστήματος.
Άλλωστε είναι γνωστή και η σχετικά πρόσφατη οξεία σύγκρουση με το αυτοαποκαλούμενο «Athens indymedia», ανεξάρτητων χρηστών αλλά και μελών της ΠΔ, όπου λίγο πριν την εισβολή του Νατο στη Λιβύη, το «εναλλακτικό» αυτό μέσο φρόντισε να λογοκρίνει φασιστικά όσους αναρτούσαν πραγματικές ειδήσεις και πληροφορίες για τη Λιβύη, φτάνοντας μάλιστα να κρύβει ολόκληρες σειρές διαλόγων ενώ ταυτόχρονα να λασπολογεί με κτηνώδη τρόπο σε ανθρώπους που έχουν δώσει τη ζωή τους στην ελευθεριακή οργάνωση της κοινωνίας όπως ο Τάκης Φωτόπουλος.
‘Όπως δείξαμε ανταπαντώντας στις φασιστικές αυτές πρακτικές – που φυσικά δεν είναι καινούργιες, αλλά υπήρχαν εκ της γένεσης του indymedia – με τεκμηριωμένο τρόπο, η δημιουργία του διεθνούς indymedia προήλθε από τους ίδιους τους μηχανισμούς του Συστήματος που έστησαν και τα εκφυλισμένα «εναλλακτικά» μέσα σαν το Democracy now, στο οποίο αναφέρεται κυρίως ο συγγραφέας.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε με τον τίτλο:
9/11 Truth, Inner Consciousness and the “Public Mind”
Του James Tracy
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ειδήσεις που θα διαμορφώσουν το δημόσιο λόγο υπόκεινται σε μια de facto διαδικασία λογοκρισίας από τις ισχυρές ελίτ των κυβερνήσεων και των εταιριών πέρα από τη λογοδοσία προς το κοινό. Εδώ η έννοια της καταστολής από τον Σίγκμουντ Φρόιντ είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την αξιολόγηση της αθλιότητας των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του δημόσιου διαλόγου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά την άποψη του Φρόιντ, οι συλλογικές εμπειρίες της ζωής κάποιου είναι καταχωρημένες στο υποσυνείδητο, με τις ιδιαίτερα ανησυχητικές ή κοινωνικά ανεπίτρεπτες εμπειρίες να καταστέλλονται παρά τη θέλησή τους, μόνο για να αναδειχθούν αργότερα ως νευρώσεις. Ενώ η αφαίρεση είναι συνειδητή και εκούσια, η καταστολή πραγματοποιείται παρά την ατομική βούληση.
Με δημοσκοπήσεις να δείχνουν τουλάχιστον το ήμισυ της κοινής γνώμης να μην εμπιστεύεται τον επίσημο απολογισμό της 11ης Σεπτεμβρίου, την κύρια βάση για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», δεν υπάρχει δημόσια εκδήλωση που να έχει κατασταλεί περισσότερο στην συνείδηση του κοινού μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης από την 11 Σεπτεμβρίου. Η διαχρονική χρησιμότητα της θεωρίας του Freud προτείνεται σε επανειλημμένες εκδηλώσεις του καταπιεσμένου επεισοδίου που στοιχειώνει την κοινή γνώμη για την οποία μια παράλληλη πραγματικότητα έχει κατασκευαστεί.
Ο Peter Dale Scott περιγράφει περιπτώσεις, όπως η δολοφονία του Προέδρου John Kennedy και την 11η του Σεπτέμβρη ως “βαθιά γεγονότα” λόγω της ιστορικής πολυπλοκότητας και των δεσμών με τις πολλές πτυχές της «βαθιάς κυβέρνησης» – του στρατού της χώρας και των υπηρεσιών πληροφοριών και των επιχειρήσεων τους. Η αποτυχία να εξηγήσει επαρκώς και να αναγνωρίσει τα βαθιά γεγονότα και να ακολουθήσουν κατάλληλες προληπτικές θεραπείες οδηγεί σε συνεχείς αυταπάτες όπου δυσάρεστες αναμνήσεις επανανοηματοδοτούνται και μια νέα «πραγματικότητα» επιβάλλεται στον κοινό νου. Μαζί με την έννοια της καταστολής, ο όρος ισχύει επίσης όταν εξετάζουμε πως περιπτώσεις τέτοιων ιστορικών εισαγωγών αντιμετωπίζονται με ψυχολογικούς όρους των μαζών, ή, πιο συγκεκριμένα, από τα δήθεν ανεξάρτητα εναλλακτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης ικανά για την αναπαραγωγή της πραγματικότητας.
Για παράδειγμα, την 1η Μάιου 2011 ο Πρόεδρος Ομπάμα ανακοίνωσε τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, τον μυθικό εγκέφαλο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, σε ένα προφανώς εκστασιασμένο έθνος. Τα περισσότερα συμβατικά ειδησεογραφικά πρακτορεία ανέφεραν την ανακοίνωση του Ομπάμα τυφλά γιατί ταίριαζε στο συνολικό σχέδιο του λανθασμένου ρεπορτάζ για την 11η Σεπτεμβρίου. Όταν εναλλακτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και μπλόγκερ σχεδόν αμέσως αναφέρθηκαν σε διάφορες αντιφάσεις στο γεγονός – τις παρατηρήσεις των αυτοπτών μαρτύρων της επιδρομής, τις παραποιημένες φωτογραφίες του δήθεν πτώματος του Μπιν Λάντεν, τις αναφορές του διεθνούς Τύπου ότι ο Μπιν Λάντεν πέθανε πολλά χρόνια νωρίτερα – τα ΜΜΕ αντέδρασαν γρήγορα για να καταστείλουν την καλά-τεκμηριωμένη κριτική ως «θεωρίες συνωμοσίας» με ένα μπαράζ γρήγορα-γραμμένων άρθρων και ειδήσεων. Πράγματι, η ανακοίνωση του δήθεν θανάτου του Μπιν Λάντεν ήρθε μόλις τέσσερις μέρες αφού η κυβέρνηση Ομπάμα κυκλοφόρησε το δήθεν αυθεντικό πιστοποιητικό γεννήσεως του προέδρου, ένα γεγονός που ταυτόχρονα με παράξενο τρόπο πήρε μεγάλες διαστάσεις αλλά και κατεστάλη από την είδηση της μοίρας του Μπιν Λάντεν, όπου το λεξιλόγιο της καταστολής παρήγαγε έναν άλλο όρο, «deather».
Και πάλι, η διάρκεια ενός ψέματος εξαρτάται από την επιτυχία της επακόλουθης εξαπάτησης και τη δύναμη της εναλλακτικής εμπειρίας που δημιουργήθηκε για να σταθεί ως αληθινή.
Πουθενά δεν είναι η καταστολή και η αναθεώρηση της μνήμης της 11ης Σεπτεμβρίου οξύτερη από τα «προοδευτικά» μέσα μαζικής ενημέρωσης που ισχυρίζονται ότι προσφέρουν μια «εναλλακτική», απέναντι στην ελεγχόμενη από τις εταιρείες, δημοσιογραφία. Μερικά από αυτά τα μέσα έχουν ετήσιους προϋπολογισμούς πολλών εκατομμυρίων δολαρίων και είναι κυρίως ανοιχτά στη χειραγώγηση από τις ελίτ, συχνά μέσω αυτο-λογοκρισίας, μέσω εταιρικών ασφαλειών και επιχορηγήσεων από ισχυρούς, μη-φορολογητέους οργανισμούς.
Το δελτίο ειδήσεων ‘’Democracy Now!’’ είναι μια τέτοια περίπτωση. Ένα αισθητά πειστικό πρόγραμμα με πολύ μορφωμένο και σημαντικό κοινό, το ‘’Democracy Now!’’ έχει σημαντική αξιοπιστία, την οποία είχε κερδίσει κυρίως μέσω της ενδελεχούς εξέτασης της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους και της αμερικανικής εισβολής και κατοχής του Ιράκ. Χρησιμοποιώντας αυτή τη αξιοπιστία η Amy Goodman και το ‘’Democracy Now!’’ έχουν καταστείλει συνειδητά σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την 11η Σεπτεμβρίου, και ως εκ τούτου διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο διασπώντας το κίνημα για την αλήθεια της 11ης Σεπτεμβρίου από το αντίστοιχο αντιπολεμικό κίνημα και καλλιεργώντας το δεύτερο, με την αναπόφευκτη μπερδεμένη αποστασιοποίησή του από την ιστορία.
Η επιτυχία του Democracy Now! εν προκειμένω έγκειται στην πίστη των οπαδών του «ότι αντιπροσωπεύει μια ριζοσπαστική εναλλακτική αυθεντική λύση απέναντι στα καθεστωτικά ΜΜΕ» -ένα ισχυρισμό που έχει κάποια ισχύ δεδομένη την προθυμία του προγράμματος για την αντιμετώπιση των φυλετικών ζητημάτων και η άφθονη προσοχή του στις πράξεις κοινωνικής διαμαρτυρίας. Όσον αφορά την ανάλυση, ωστόσο, η κάλυψη του Democracy Now! είναι στην καλύτερη περίπτωση απούσα και στη χειρότερη περίπτωση εντελώς παραπλανητική, παρόμοια με την ανάλογη ανάλυση των καθεστωτικών ΜΜΕ παρά την ανάλυση των πραγματικά εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης. Το φαινόμενο αυτό έχει μόνο αυξηθεί, παρά την εντατικοποίηση της κυβέρνησης Ομπάμα, πολλών πολιτικών που είχαν ξεκινήσει από τον προκάτοχό του.
Ένα παράδειγμα είναι η κάλυψη του Democracy Now! της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης» κατά τους τελευταίους μήνες. Ενώ οι εκθέσεις από τα εναλλακτικά και διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία έχουν επισημάνει τις σχέσεις μεταξύ των ‘’αντιπολιτεύσεων’’ της Λιβύης και της Συρίας και των μηχανισμών των στρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών των δύο κορυφαίων χωρών του ΝΑΤΟ -τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες- το Democracy Now! έχει συστρατευτεί με τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης που έχουν εκτιμήσει ότι τέτοιες δυνάμεις, πολεμούν ενάντια στα “τυραννικά καθεστώτα” του Καντάφι και του Σααντ. Στην περίπτωση της Συρίας, υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με το εάν το καθεστώς του Σαάντ ή τα τάγματα θανάτου που εξορμούν από την Τουρκία και το ΝΑΤΟ είναι στην πραγματικότητα υπεύθυνα για τους πολλούς θανάτους που έχουν συμβεί κατά το προηγούμενο έτος. Τα δίκτυα Al Jazeera και Al Arabiya μαζί με δήθεν ανεξάρτητες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν παρουσιάσει το καθεστώς Ασαντ ως υπεύθυνο για μεγάλο μέρος της αιματοχυσίας στη Συρία. Το Democracy Now! παπαγαλίζει και ενισχύει τις εκθέσεις αυτές, χωρίς αμφιβολία, παρότι τα πραγματικά εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης έχουν εξετάσει αυτούς τους ισχυρισμούς.
Τον Νοέμβριο του 2011, ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος Webster Tarpley ταξίδεψε στη Συρία για να ερευνήσει από πρώτο χέρι την υποτιθέμενη κτηνωδία του καθεστώτος Ασάντ. Τα ευρήματά του αποκλίνουν εντελώς σε σχέση με αυτά που είχαν συνηθίσει πολλά δυτικά ακροατήρια. Μετά από συνεντεύξεις με αξιωματούχους της Συρίας και κάνοντας περιοδείες χωρίς συνοδεία στη Συρία κατά τη διάρκεια μιας περιόδου δύο εβδομάδων, όπου μίλησε σε δεκάδες Σύριους, ο Tarpley ανέφερε ότι το σύνολο σχεδόν της βίας οφείλεται κυρίως στις ίδιες τις δυνάμεις που εμπλέκονται στην ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη. Ενώ αθώοι πεζοί έχουν υποστεί βομβαρδισμούς και είναι στο στόχαστρο ελεύθερων σκοπευτών και ομάδων θανάτου – οι γνωστές τεχνικές των αμερικανικών δυνάμεων από το Ελ Σαλβαδόρ μέχρι το Ιράκ για να προκαλέσουν εθνικό διχασμό και εμφύλιο πόλεμο -οι Σύριοι που μίλησε ο Tarpley μίλησε, έχουν σε μεγάλη εκτίμηση το καθεστώς Σαάντ και θέλουν μια αυξημένη παρουσία του στρατού της Συρίας για την πρόληψη τέτοιων επιθέσεων.
Ο Tarpley μεταδίδει από τη Συρία στο δικό του εβδομαδιαίο πρόγραμμα ‘’World Crisis Radio’’ και ανέφερε τα σχετικά πορίσματά του σε εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων του Russia Today, του Ιρανικού Press TV, του Alex Jones και του Jeff Rense. Παρά την κακή φήμη ο Tarpley ήταν απών από το Democracy Now! όπως και ανάλογους δίαυλους, κατά πάσα πιθανότητα όχι μόνο λόγω των «ανορθόδοξων» συμπερασμάτων του σχετικά με την «αραβική άνοιξη», αλλά και λόγω μιας πνευματικής εντιμότητας που τον κατηύθυνε προς, μεταξύ άλλων διαδρομών, σε μια αυστηρή και λιτή ανάκριση της 11ης Σεπτεμβρίου, τοποθετώντας τον έτσι πέρα από την ωχρή επιτρεπόμενη συζήτηση και διαφωνία της Αριστεράς.
Η καταστολή και η επιβολή της αναθεωρημένης ανάγνωσης της 11ης Σεπτεμβρίου που συνοδεύει τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” στην κοινή γνώμη έχει σημαντικές συνέπειες στην κοινή γνώμη όχι μόνο για την ακεραιότητα του δημόσιου λόγου, αλλά και για τη συλλογική λογική του δυτικού πολιτισμού. Έτσι όπως δημιουργήθηκε από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης η 11η Σεπτεμβρίου έχει γίνει ο ραγισμένος φακός μέσω του οποίου βλέπουμε και συλλαμβάνουμε τη δική μας ιστορία, την ταυτότητα μας, και τον στόχο μας. Κάθε πράξη που συνίσταται στην ανατροπή ή την καταστρατήγηση των πραγματικών αναφορών ενός υπαρκτού γεγονότος εκδηλώνεται ως μια μικρή σχισμή στο ευρύτερο οικοδόμημα της αλήθειας και της λογικής. Έτσι, έχει επίσης συμβάλει στην προώθηση των σχεδίων των ευρύτερων δυνάμεων που επιδιώκουν να χτίσουν ένα φαινομενικά γενναίο νέο κόσμο.
http://www.globalresearch.ca/9-11-truth-inner-consciousness-and-the-public-mind/
ΤΟ «ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ» ΤΣΟΜΣΚΙ