ΟΜΑΔΑ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΠολιτική ομάδα για "Δημοκρατία εν δράσει" στο λεκανοπέδιο της Αττικής

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 11 ΜΑΗ 2011

Η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε., Η ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΛΥΣΗ

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Η ΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΨΕΥΤΟ-“ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”

Σήμερα, είναι ορατό πως οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ στο εξωτερικό και την Ελλάδα καθημερινά “ανοίγουν σαμπάνιες” με την ουσιαστικά πενιχρή αντίσταση του λαού απέναντι στην πρωτοφανή λαίλαπα του συστήματος, τόσο στην Ελλάδα όσο και γενικά στην περιφέρεια, αλλά και στον Βορρά. Οι ντόπιοι δοσίλογοι της υπερεθνικής ελίτ –δηλαδή της κυρίαρχης ελίτ που ελέγχει το διεθνοποιημένο σύστημα της Οικονομίας της Αγοράς και της Aντιπροσωπευτικής ψευτο- “Δημοκρατίας”–, η κυβέρνηση του “Γιωργάκη” και ο κοινοβουλευτικός του λόχος, εξαπατούν ξεδιάντροπα και συστηματικά τον ελληνικό λαό, παίρνοντας μέτρα τελείως αντίθετα απ' ό,τι υπόσχονται, ενώ: 

• Εφαρμόζουν νέα μέτρα και προετοιμάζουν νέα Μνημόνια, τα οποία θα οδηγήσουν στο ξεπούλημα πελώριου τμήματος του κοινωνικού μας πλούτου, με «αντάλλαγμα» νέο δάνειο που θα αυξήσει παραπέρα το Χρέος και θα οδηγήσει στην ανάγκη και για άλλα ξεπουλήματα στο μέλλον, μέχρι να καταλήξουμε ξένοι στη χώρα μας, όπως άλλωστε ακριβώς έγινε σε όλες τις Λατινοαμερικάνικες «Μπανανίες» τα τελευταία χρόνια!  Και φυσικά το προηγούμενο Μνημόνιο ήδη έχει οδηγήσει σε ανάκληση κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών, και σε  εργασιακό Μεσαίωνα του 19ου αιώνα. Από  το πετσόκομμα των μισθών και συντάξεων, την αποδόμηση βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, μέχρι τον “Καλλικράτη στην Παιδεία και την Υγεία” (με συγχωνεύσεις νοσοκομείων και σχολείων, κατάργηση βασικών παροχών), αντιμετωπίζουμε μια ομοβροντία συστημικών μέτρων που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οδηγούν στην ανεργία (ήδη πάνω από 1.000.000 επίσημα άνεργοι), την πτωχοποίηση τεράστιου τμήματος του λαού και την κοινωνική υποτέλεια της μεγάλης πλειοψηφίας του.
• Ταυτόχρονα, παίζουν ρόλο πρόθυμων συμμάχων-ανδρείκελων στο γκανγκστερικό έγκλημα κατά των αραβικών λαών από την υπερεθνική και σιωνιστική ελίτ, και ιδιαίτερα κατά του λαού της Λιβύης και σύντομα της Συρίας, που ετοιμάζονται και αυτές να ενσωματωθούν “δημοκρατικότατα” στο διεθνές σύστημα, ώστε να γευτούν οι λαοί τους τα “καλά” της δυτικής ψευτο-“δημοκρατίας” και της πλήρους οικονομικής υποτέλειας. Μια εκστρατεία που έλαβε χώρα με τη βοήθεια των ψευτο- “εξεγερμένων”, που ελέγχονται από πράκτορες της CIA και άλλες “δημοκρατικές δυνάμεις” που κατέφτασαν από τη Δύση στις εξεγερμένες περιοχές. “Εξεγερμένοι” που ανακηρύχτηκαν από τα ΜΜΕ και μέρος της Αριστεράς “λαϊκοί άμαχοι επαναστάτες”, τους οποίους “αιματοκυλούσαν μαζικά” οι “χασάπηδες παρανοϊκοί δικτάτορες” με παραπλανητικά βίντεο και ρεπορτάζ, ενώ ουδέποτε διαχώρισαν τη θέση τους από την επέμβαση της υπερεθνικής ελίτ και του ΝΑΤΟ εναντίον των ίδιων των συμπολιτών τους!

Οι σημερινές δραματικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν τον όρο “κοινοβουλευτική Χούντα” για την πιο αδίστακτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και τον καλοθρεμμένο μηχανισμό προπαγάνδας (με τη βοήθεια των κρατικοδίαιτων και συστημικών παπαγαλακιών της) που έχει στηθεί για την προώθηση του “Μονόδρομου” που επιβάλλει, και για τον οποίον δήθεν δεν διατυπώθηκε εναλλακτική λύση!

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ

Τη στιγμή που η συστημική επίθεση κατά των λαών του Νότου έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας, η Αριστερά, κρατικο-σοσιαλιστική και ελευθεριακή, έχει αγγίξει τα όρια του εκφυλισμού, είτε “αντικειμενικά” είτε εσκεμμένα, προωθώντας:

• “Λύσεις” (όπως ο πολυδιαφημισμένος Λογιστικός Έλεγχος Χρέους) που δεν είναι μόνο αποπροσανατολιστικές όσον αφορά στα αίτια για την κρίση, αφού κάνουν “τουμπεκί ψιλοκομμένο” τη δομική εξάρτηση της χώρας από τα καπιταλιστικά κέντρα μέσα σε μια ενιαία αγορά όπως η ΕΕ, που είναι η απώτερη αιτία του Χρέους, αλλά και ουτοπικές με την πιο αρνητική έννοια. Κι αυτό γιατί ακόμα κι αν μπορούσε να γίνει ο έλεγχος για να κοπεί ένα μέρος του Χρέους ως παράνομο, με τη σημερινή εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας μέσα στην ΕΕ, σε λίγα χρόνια θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος, ενώ στο μεταξύ θα είχαμε χάσει και όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις μας δεκαετιών.
• “Αναλύσεις” που μπλέκουν δύο διαφορετικά φαινόμενα του συστήματος: την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση στα μητροπολιτικά κέντρα με τη Δημοσιονομική Κρίση στην περιφέρεια, η οποία οφείλεται στην αποδόμηση της παραγωγικής δομής σε χώρες όπως η Ελλάδα, που ήταν ανέκαθεν ένα προτεκτοράτο των δυτικών ελίτ, και αυτή η εξάρτηση εντάθηκε ακόμα περισσότερο μέσα σε μια ένωση οικονομικά άνισων χωρών, όπως είναι η ΕΕ! Αντί λοιπόν μεγάλο μέρος της Αριστεράς να εστιάσει στη δομική ανισότητα που δημιούργησε στην Ελλάδα το φαινόμενο της “καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς παραγωγική βάση”, φαινόμενο που επιταχύνθηκε με την ένταξη στην ΕΕ και την ΟΝΕ, εντοπίζει τα αίτια στον Χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος όμως ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένος στην Ελλάδα και στην περιφέρεια της ΕΕ!
• “Υπερ-επαναστατικές” προτάσεις που απαιτούν τη συνολική διαγραφή του Χρέους σήμερα, λες και υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες, όταν δεν υπάρχουν καν εξεγερσιακές, ενώ η κοινοβουλευτική Χούντα (είτε με τη μορφή Γιωργάκη είτε με άλλη “ενωτική” μορφή) συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της!
• “Ψευτο-επαναστατικές” θέσεις που σχετίζονται και με τις “ίσες αποστάσεις” στο έγκλημα κατά του λιβυκού λαού (που κάθε άλλο παρά άσχετο είναι με το έγκλημα κατά του ελληνικού λαού σήμερα). Αυτές προφητεύουν κάποια… “διεθνιστική επανάσταση” των λαών της περιοχής, παρόλο το πλήθος στοιχείων που έχουν δει το φως για το είδος των “εξεγέρσεων” στη Λιβύη αλλά και στη Συρία, ως μέρος της εκστρατείας της υπερεθνικής ελίτ για ενσωμάτωση αυτών των χωρών –και τελικά, βέβαια, του Ιράν– στο διεθνοποιημένο σύστημα, με στόχο την αλλαγή του Χάρτη όλης της περιοχής. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς σήμερα καταλήγει να κάνει τελικά τον αριστερό ψάλτη του συστήματος..

Η ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Συνεπώς, το Χρέος και η Χρεοκοπία είναι συμπτώματα της κρίσης στην Ελλάδα και όχι το αίτιο. Ακόμα και αν αύριο μας χάριζαν οι πιστωτές μας ολόκληρο το χρέος, θα ήταν θέμα χρόνου να ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση, εφόσον παραμέναμε στην ΕΕ και διατηρούσαμε τις αγορές μας ανοιχτές και απελευθερωμένες, όπως αυτή επιβάλλει! Η Χρεοκοπία ή όπως αλλιώς ονομαστεί (αναδιάρθρωση, “κούρεμα” κτλ.) είναι δεδομένη.  Το ζητούμενο για εμάς είναι αν η Χρεοκοπία θα γίνει με τους δικούς μας όρους ή με τους όρους των ελίτ (οι οποίες ευθύνονται πλήρως για το Χρέος, που οι ίδιες δημιούργησαν), όπως γίνεται τώρα.

Η κίνηση της Περιεκτικής Δημοκρατίας έχει κάνει ολοκληρωμένη πρόταση για έξοδο από τη σημερινή κρίση,  με ένα πακέτο άμεσων μέτρων που θα πάρει μια Κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας, (χωρίς να περιμένουμε την «επανάσταση» κατά του καπιταλισμού που ανήκει αυτή τη στιγμή στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας), η οποία θα ανέτρεπε όχι μόνο το καθεστώς Γιωργάκη και τους συνοδοιπόρους του δεξιά και “αριστερά”, αλλά και όλα τα ληστρικά μέτρα που πήραν με το λεγόμενο “Μονόδρομο”, ανοίγοντας σταδιακά το δρόμο για την οριστική αποτίναξη της καπιταλιστικής Οικονομίας της Αγοράς και τη δημιουργία μιας αυτοδύναμης Οικονομίας.

Αυτό απαιτεί συνολικά:

1) την Άμεση Έξοδο από την Ευρωζώνη, ως την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας που θα μας επέτρεπε τη λήψη μέτρων σαν τα παρακάτω, που σήμερα είναι αδιανόητα μέσα στο θεσμικό πλαίσιο της ΟΝΕ.

2) τη Μονομερή Έξοδο από την ΕΕ, ως την επαρκή συνθήκη για την ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων και κυρίως του τελευταίου, για τη δημιουργία των προϋποθέσεων αυτοδυναμίας. Και αυτό, διότι χωρίς την έξοδο από την ΕΕ η χώρα εξακολουθεί να δεσμεύεται από τις «4 ελευθερίες» της συνθήκης του Μάαστριχτ που κάνουν αδύνατη την εφαρμογή αποτελεσματικών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και ουσιαστικά υπονομεύουν τα οφέλη από την όποια οικονομική κυριαρχία θα αποκτούσε η χώρα από την έξοδό της από την Ευρωζώνη.

3) Για να μην είναι όμως οδυνηρή η παραπάνω διαδικασία, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα Συμπληρωματικό «Πακέτο» Μέτρων όπως τα παρακάτω, που θα γίνουν εφικτά μετά την έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ και τη συνακόλουθη αποδέσμευσή μας από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Δηλαδή, μέτρα όπως:

5. Προσωρινή ολοκληρωτική Απαγόρευση της Εξόδου Κεφαλαίου από τη χώρα μέχρις ότου συντελεστεί η μετάβαση από το ευρώ στο νέο νόμισμα
5. Επανεισαγωγή της δραχμής που θα συνοδευόταν με μια λογική υποτίμηση π.χ. της τάξης του 30% που θα συνοδευόταν με ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων
5. Ταυτόχρονη με την έξοδο από ΟΝΕ/ΕΕ εθνικοποίηση όλων των Τραπεζών
5. Δραχμοποίηση του Χρέους
6. Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους, από θέση ισχύος πλέον, και με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας, (δηλαδή στάσης των πληρωμών τοκοχρεωλυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την περικοπή σημαντικού μέρους του (π.χ. του 50%), και
5. Σταδιακή Αποπληρωμή του Χρέους ΜΟΝΟ από τις ντόπιες και ξένες ελίτ που το δημιούργησαν, μετά από απογραφή της κινητής και ακίνητης περιουσίας καθώς και της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας.

Παλεύουμε για τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) του ελληνικού λαού, σ' ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο, ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ. Σε αμέσως επόμενο στάδιο, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που έχουν παρόμοιο επίπεδο Ανάπτυξης (και  πλήττονται μαζικά από τη σημερινή δομική κρίση), όταν βγουν από την ΕΕ, θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ξέχωρη ένωση, με στόχο στο τελικό βήμα μια συνομοσπονδία Περιεκτικών Δημοκρατιών των λαών της περιοχής.  

11 ΜΑΗ 2011

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Τελευταία έχει αρχίσει μια μαζική διαφημιστική εκστρατεία της ρεφορμιστικής Αριστεράς (δηλαδή της Αριστεράς που δεν αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της έκφρασής της στον γεωγραφικό μας χώρο, της Ε.Ε.) για την προβολή μιας δήθεν «λύσης» στη βαθιά και κάθε μέρα επιδεινούμενη κρίση που μαστίζει τον Ελληνικό λαό. Σύμφωνα με την προτεινόμενη λύση που συνυπογράφουν όχι μόνο γνωστοί «ειδικοί» από τον ρεφορμιστικό χώρο, αλλά και κάποιοι που χρησιμοποιούν την αντικαπιταλιστική ρητορική όπως ανάλογα χρησιμοποιεί ο Γιωργάκης τη σοσιαλιστική, το αίτημα για Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους, το λιγότερο, αποτελεί «ταξικό όργανο πάλης», ενώ, στην καλύτερη περίπτωση,  θα μπορούσε να οδηγήσει, αν γίνει κοινωνικά ευρέως αποδεκτό, στη διέξοδο από την κρίση. Στην πραγματικότητα, δεν ισχύει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο και, αντίθετα, η πρόταση για τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους είναι όχι μόνο πρακτικά αδύνατη σε μη εξεγερσιακές συνθήκες και ανεπιθύμητη σε εξεγερσιακές, αλλά και διπλά αποπροσανατολιστική, εφόσον αποπροσανατολίζει τόσο για τα πραγματικά συστημικά αίτια της κρίσης, όσο και για τον πραγματικό τρόπο εξόδου από αυτή.

Είναι πρακτικά αδύνατη σε μη εξεγερσιακές συνθήκες γιατί απαιτεί τη σύμπραξη των ελίτ στη διενέργεια του Λογιστικού Ελέγχου. Όπου άλλωστε έγινε παρόμοιος λογιστικός έλεγχος υπήρχε τουλάχιστον η συμπαράσταση του κυβερνώντος κόμματος (Ισημερινός κ.λπ.), ή όπου κηρύχθηκε τμήμα ή και ολόκληρο το χρέος παράνομο ή απεχθές, αυτό έγινε μετά από απόφαση της κυβερνώσας πολιτικής ελίτ. Στην Ελλάδα είναι φανερό ότι κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν πρόκειται να συναινέσει, για προφανείς λόγους, σε μια διαδικασία λογιστικού ελέγχου του χρέους, όση πίεση και αν αναπτυχθεί «από κάτω», εκτός βέβαια αν η πίεση αυτή οδηγήσει στη δημιουργία εξεγερσιακών συνθηκών.

Είναι ανεπιθύμητη σε εξεγερσιακές συνθήκες: Όμως,  ακόμη και αν το προσεχές παραπέρα βάθεμα της κρίσης οδηγήσει πράγματι σε εξεγερσιακές συνθήκες, θα ήταν πράγματι γελοίο το αίτημα των εξεγερμένων να ήταν η… διενέργεια Λογιστικού Ελέγχου (που δυνητικά θα μπορούσε να καταλήξει στη διαγραφή κάποιου μέρους του Χρέους),  αντί να είναι η ανατροπή της κοινοβουλευτικής Χούντας και η ανάδειξη μιας Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, όπως έχουμε προτείνει, η οποία θα προχωρούσε:

• πρώτον,  σε δημοψήφισμα για την ακύρωση ΟΛΩΝ των μέτρων που επέβαλλε η Χούντα σε σχέση με (ή με αφορμή) το Χρέος και οδήγησαν στην κατεδάφιση κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών και,
• δεύτερον, στη λήψη των απαραίτητων μέτρων για τη δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς εξαρτήσεις από Χρέη και τις ξένες και ντόπιες ελίτ (βλ. άρθρο Τ. Φωτόπουλου, «Η αποχώρηση από την ΕΕ μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση και την αυτοδύναμη οικονομία», περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία τεύχος 22). Η ικανοποίηση αυτών των προϋποθέσεων θα έκανε δυνατή τη μελλοντική δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που θα την έλεγχαν άμεσα οι συνελεύσεις των πολιτώνκαι των εργαζόμενων.

Είναι αποπροσανατολιστική όσον αφορά τα αίτια της κρίσης, εφόσον δεν συζητάει καν τα συστημικά αίτιά της, αλλά απλά μια συνέπειά της: το Χρέος. Όμως, τα αίτια της χρόνιας οικονομικής κρίσης είναι δομικά και ανάγονται στη διαστρεβλωμένη οικονομική δομή που δημιούργησε το σύστημα της οικονομίας της αγοράς γενικά και η ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς ειδικότερα, μέσα από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Η κρίση αυτή συγκαλυπτόταν σε ολόκληρη την Μεταπολίτευση, αρχικά από τις επιδοτήσεις κ.λπ. της ΕΕ, οι οποίες δινόντουσαν όχι βέβαια για να μας βοηθήσουν αλλά για να αποκρύψουν την παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας, στην οποία οδήγησε το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που μας επέβαλε η ΕΕ και, στη συνέχεια, από τα εύκολα δάνεια με χαμηλό επιτόκιο που επέτρεπε η είσοδός μας στην Ευρωζώνη.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση επομένως απλώς λειτούργησε σαν καταλύτης για να εκδηλωθεί η συστημική κρίση της Ελλάδος και όχι σαν η αιτία της, όπως υποθέτουν οι «Μαρξο-Κεϊνσιανές» αναλύσεις πίσω από την  πρόταση για Λογιστικό Έλεγχο. Η ουσιαστική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, αναπόφευκτα, οδήγησε στη δημιουργία μιας «καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς παραγωγική βάση» και στη συνεχή αύξηση του εξωτερικού χρέους (και, συνακόλουθα, του δημόσιου τομέα), το οποίο έφτασε στα σημερινά εκρηκτικά επίπεδα.

Είναι λοιπόν φανερό ότι κάποια μελλοντική, τυπική η άτυπη, χρεοκοπία ήταν προαποφασισμένη όταν επιβαλλόταν το Μνημόνιο και ο στόχος των ελίτ από την αρχή ήταν, από τη μια μεριά, να ξεζουμίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο τα λαϊκά στρώματα ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές των κατόχων των ομολόγων, και, από την άλλη, να ολοκληρώσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι οποίες  δεν είναι παρά η υλοποίηση των «4 ελευθεριών» του Μάαστριχτ (δηλαδή η «απελευθέρωση» των αγορών  κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών), και κυρίως να μας αναγκάσουν στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, όπως κάνουν άλλωστε παντού οι δανειστές, είτε λέγονται ΔΝΤ, είτε ΕΕ.

Είναι αποπροσανατολιστική όσον αφορά τον τρόπο εξόδου από την κρίση, εφόσον ανάγει σε πανάκεια τη μερική ή ολική διαγραφή του Χρέους, την οποία (υποθετικά) θα μπορούσε να φέρει ο Λογιστικός Έλεγχός του! Το Χρέος, όμως, δεν είναι η αιτία της βαθιάς και επιδεινούμενης κρίσης, όπως υποστηρίζουν ανόητες συνωμοσιολογικές «θεωρίες» τύπου «Σοκ και Δέος» ρεφορμιστών «αναλυτών». Ακόμη και αν αύριο μας χάριζαν οι πιστωτές μας ολόκληρο το Χρέος θα ήταν θέμα χρόνου να ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση, εφόσον παραμέναμε στην ΕΕ και διατηρούσαμε τις αγορές μας ανοικτές και απελευθερωμένες, όπως αυτή επιβάλλει!

Επομένως, ο μοναδικός τρόπος διεξόδου από την κρίση περνά μέσα από τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) του ελληνικού λαού, σε ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχουν τα  μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ και τον εξαναγκασμό των ντόπιων και ξένων ελίτ να πληρώσουν αυτές το Χρέος, εφόσον άλλωστε αυτές το δημιούργησαν και όχι βέβαια τα λαϊκά στρώματα τα οποία κανένας δεν τα ρώτησε ποτέ.

Αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το χρέος είναι μη νομιμοποιημένο και όχι, όπως υποστηρίζουν οι υποστηρικτές του Λογιστικού Ελέγχου, κάποιο μέρος αυτού που οφείλεται σε καταχρήσεις, μίζες κ.λπ., το οποίο αν το έβρισκε κάποια Επιτροπή μετά από κάμποσα χρόνια, θα μπορούσαμε να το κηρύξουμε παράνομο ή απεχθές και κατόπιν να ζητήσουμε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ να το διαγράψουν! Επομένως, μετά το δημοψήφισμα για την κατάργηση όλων των μέτρων, από θέση ισχύος πια, θα απαιτούσαμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους του Χρέους δηλώνοντας αδυναμία να το πληρώσουμε, χωρίς ανόητους λογιστικούς ελέγχους, αλλά με μια απλή διαδικασία Στατιστικού Ελέγχου των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας. Μέσω αυτής της διαδικασίας είναι δυνατό να δειχθεί η αδυναμία πληρωμής του Χρέους, που επιβάλλει την ανάγκη για το «κούρεμά» του. Συγχρόνως, να επιβληθεί μια άγρια φορολόγηση περιουσίας στους προνομιούχους που θα πλήρωναν το υπόλοιπο Χρέος.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν την «Αλβανοποίηση» της Ελληνικής οικονομίας, όπως υποστηρίζουν οι κομισάριοι του συστήματος, αλλά, αντίθετα, την αποφυγή της Λατιναμερικανοποίησής της, μέσα από ένα νέο διεθνισμό, ο οποίος υιοθετεί μεν τις βασικές αρχές του παραδοσιακού διεθνισμού της Αριστεράς, αλλά και τον υπερβαίνει διότι θεμελιώνεται στις αυτοδύναμες οικονομικές δημοκρατίες των λαών (βλ. σχετικές παραγράφους για την οικονομική ένωση των αυτοδύναμων οικονομιών και τον νέο διεθνισμό στο σχετικό άρθρο του Τ. Φωτόπουλου, «Η Λατινοαμερικανοποίηση του Ευρωπαϊκού «Νότου», περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, τ. 22)

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

12/4/2011

http://www.inclusivedemocracy.org/pd