ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: Αναδημοσιεύουμε εδώ από το μπλοκ «Lenin Reloaded», μια σειρά αναρτήσεων για τις επισκέψεις του ηγετικού κλιμακίου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τα κορυφαία Think Tanks τα οποία καθορίζουν τη στρατηγική καθολίκευσης της διεθνοποιημένης μορφής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς.
Δεν χρειάζεται πλέον να επεκταθούμε αναλυτικότερα για να ερμηνεύσουμε από πού και με βάση ποια συμφέροντα καθορίζεται η συστηματική υποστήριξη του καθ’ ολοκληρία εκφυλισμένου αυτού «αριστερού κόμματος» και των «θυγατρικών» του στον ελευθεριακό χώρο, απέναντι στον εξανδραποδισμό των λαών είτε στην περιφέρεια – και ειδικά στην Ελλάδα – μέσω μηχανισμών όπως η ΕΕ/ΟΝΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπ…, είτε στην ημιπεριφέρεια με τις επιχειρήσεις «εκδημοκρατισμού» μέσα από την «απελευθερωτική» διαμεσολάβηση παρακρατικών μισθοφορικών ομάδων θανάτου και του ΝΑΤΟ (Λιβύη, Συρία κλπ…). Οι επίσημες αυτές συναντήσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τα κορυφαία αυτά συστημικά Think Tanks διατυμπανίζουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την «ευτυχή» κατάληξη – από πλευράς συστήματος – της ανάδειξης και στην Ελλάδα ως «αριστερής αντιπολίτευσης» την «αριστερά» που το ίδιο το σύστημα έχει στήσει και επιλέξει να τοποθετήσει «απέναντί» του.
Ωστόσο θα πρέπει να κάνουμε εδώ μια απαραίτητη διευκρίνιση για μια υποτιθέμενη «αντίθεση» που ανακύπτει απο τις πολιτικές και την «ιδεολογία» των ισχυρών αυτών ινστιτούτων που δυστυχώς η αντισυστημική αριστερά εδώ στην Ελλάδα δεν έχει ασχοληθεί λόγω της απουσίας από την θεώρησή της, ανάλυσης για την Παγκοσμιοποίηση.
Έτσι έχουμε το εξής «παράδοξο» – αλλά όχι επί της ουσίας- φαινόμενο: Από τη μια η πολιτική των Think Tanks αυτών να αφορά την καθολίκευση της Νέας Διεθνής Τάξης που διαχειρίζεται η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, δηλ. το άνοιγμα και απελευθέρωση όλων των αγορών (προϊόντων, κεφαλαίου, εργασίας, υπηρεσιών) σε διεθνή επίπεδο με τον ουσιαστικό έλεγχό της οικονομίας στις πολυεθνικές και την αντίστοιχη αποδόμηση κάθε κρατικού προστατευτικού παρεμβατισμού απέναντι στις αγορές, και από την άλλη η «ιδεολογία» των υπερεθνικών αυτών «δεξαμενών σκέψης» να αυτοχαρακτηρίζεται «Κεϋνσιανή»… Είναι περιττό να υπενθυμίσουμε επίσης ότι όλες οι Νατοϊκές επεμβάσεις (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ) για το άνοιγμα των αγορών των χωρών αυτών υποστηρίχτηκαν από αυτά τα ινστιτούτα. Να υπενθυμίσουμε επίσης την υποστήριξη του G. Soros – του βασικού υποστηρικτή και θεμελιωτή των παραπάνω Think Tanks, για την πρόσφατη «κρίση στην ευρωζώνη» να δίνει κατευθύνσεις για αποφυγή του «κινδύνου» «εθνικών λύσεων» κατά της οικονομικής κρίσης. Πολλά τέτοια παραδείγματα για την «δράση» του «σοσιαλιστή» Σορος και των αντίστοιχων «αριστερών» ιδρυμάτων μπορεί να βρει κανείς με ένα απλό ψάξιμο αν δε τα γνωρίζει. Πώς λοιπόν δικαιολογείται η Κευνσιανή προμετωπίδα; Η απάντηση είναι απλή και ουσιαστικά έχει απαντηθεί ήδη από την αρθογραφία του Τ. Φωτόπουλου από τη δεκαετία του 90 που έδειξε την ανεδαφικότητα της εφαρμογής κεϋνσιανών/προστατευτικών πολιτικών μέσα σε καθεστώς λειτουργίας της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης που ουσιαστικά προϋποθέτει το ακριβώς αντίθετο από τα προστατευτικά μέτρα του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Έτσι η επίκληση για την «σοσιαλδημοκρατία» και η συνακόλουθη ρητορολογία της εκφυλισμένης «αριστεράς» για τις «κακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές» που εφαρμόζουν κάποιοι «κακοί πολιτικοί», η οποία δεν θίγει τους μηχανισμούς που μας ενσωματώνουν στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία (η ενσωμάτωση στον Ευρωπαϊκό χώρο γίνεται βασικά μέσα από την ΕΕ/ΟΝΕ), αποτελεί το καλοστημένο διαχειριστικό τέχνασμα της υπερεθνικής ελίτ και φυσικά των χρήσιμων για την συνέχιση της εξαπάτησης του κόσμου «αριστερών» της υποστυλωμάτων.
Και φυσικά ανάλογα μπορεί να προστεθούν για το μύθο του τέλους της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που συνήθως αφορούν μόνο το επιθετικό συστατικό της λέξης, τον νεοφιλελευθερισμό, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που υποστηρίζουν αυτή την (θεωρητικά αλλά και στη πράξη) παραπλανητική ανοησία δεν έχουν πρόβλημα με την ίδια τη παγκοσμιοποίηση, που τη θεωρούν σαν ένα στάδιο πριν φτάσουμε στο τέλος του καπιταλισμού και από εκεί στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Με αλλά λόγια, όλοι αυτοί είναι απλά ενάντια στη σημερινή παγκοσμιοποίηση που καταδικάζουν ως "κακό ιδεολόγημα" η "κακό δόγμα" αλλά όχι ενάντια στην ίδια τη παγκοσμιοποίηση. Όμως σε μια καπιταλιστική διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς με ανοικτές και απελευθερωμένες τις αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων, η μόνη δυνατή παγκοσμιοποίηση είναι η σημερινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση απο την οποία καμιά μέχρι τώρα σοσιαλδημοκρατική ή αριστερή κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αποκοπεί με δήθεν Κεϋνσιανές λύσεις.