Με αφορμή το “κλείσιμο” της ΕΡΤ: Ελληνικό προτεκτοράτο, ώρα μηδέν

0
http://periektikidimokratia.org/fotopoulos/grE/06_22/elliniko-protektorato-ora-miden

Ελληνικό προτεκτοράτο, ώρα μηδέν – Τάκης Φωτόπουλος

ekapsan-ti-simaia-tis-evropis-stin-ert-Video-1-315x236.jpg

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (23 Ιουνίου 2013)


Ενώ η παράσταση στο «θέατρο Μαξίμου» των επαγγελματιών πολιτικάντηδων την στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές βρίσκεται  στην τρίτη πράξη της, είναι πια φανερό τι παίχθηκε στα παρασκήνια. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν αποτελούσαν επίθεση κατά της δημοκρατίας, όπως ψευδώς παρουσίασε το θέμα η Αριστερά της παγκοσμιοποίησης, στην Ελλάδα και διεθνώς. Και αυτό, γιατί η «δημοκρατία» της κοινοβουλευτικής Χούντας, που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, δεν κινδύνευσε ποτέ από το προσωρινό «κλείσιμο» την ΕΡΤ που στόχο είχε να τρομοκρατήσει τα λαϊκά στρώματα ώστε να περάσουν ευκολότερα:
  • η «μεταρρύθμιση» της δημόσιας τηλεόρασης με βάση τα πρότυπα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που περιλαμβάνουν μαζικές απολύσεις των εργαζομένων σε αυτή, ωστε να ικανοποιηθούν και οι απαιτήσεις της τροικας που απαιτούσε ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις 2.000 υπαλλήλων μεχρι το τέλος του μήνα απο τους διαχειριστές του Ελληνικού προτεκτοράτου (πολιτική και πολιτειακή εξουσία, δικαστική εξουσία κλπ)
  • τα χειρότερα μέτρα που θα ακολουθήσουν σύντομα, δηλαδή, οι μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, οι ιδιωτικοποιήσεις και, γενικότερα, το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου
  • το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων, Πανεπιστημιακών Σχολών, αν όχι και Πανεπιστημίων, και η γενικότερη κατάρρευση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας, πάντα προς όφελος των «μεταρρυθμίσεων» που θα μας κάνουν πιο «αποδοτικούς» στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. 
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι όλες αυτές οι κοινωνικές υπηρεσίες, με προεξάρχουσα τη δημόσια τηλεόραση, δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές για να ικανοποιούν πραγματικά τις λαϊκές ανάγκες. Όμως οι αλλαγές αυτές δεν έχουν καμιά σχέση με τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει η λογική της αγοράς, παρά τους αποπροσανατολιστικούς μύθους του ΣΥΡΙΖΑ, ο αρχηγός του οποίου πριν μερικούς μόλις μήνες θαύμαζε τον δήθεν «αγώνα κατά του νεοφιλελευθερισμού» κάποιων εξίσου απατηλών λατινοαμερικάνικων  ηγεσιών, όπως αυτή της  Βραζιλίας, όπου σήμερα εξελίσσεται μια μαζική λαϊκή εξέγερση.
Έτσι, στην Ελλάδα, συνδικαλιστικά σωματεία στον Τύπο, όπως  η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζόμενων Ομοσπονδιών και Ενώσεων του Τύπου (η οποία «οργάνωσε» το φιάσκο της δήθεν διαρκούς απεργίας των ΜΜΕ) χαιρέτισε  την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ως «νίκη της δημοκρατίας» και των εργαζομένων στην ΕΡΤ (όπως άλλωστε έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ). Δηλαδή, ουσιαστικά χαιρέτισε την απόφαση που νομιμοποιούσε τη σφαγή των υπαλλήλων της, αφού τo ΣτΕ δεν θεώρησε την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου αντισυνταγματική, όπως δεν θεώρησε παλαιότερα αντισυνταγματικά τα Μνημόνια και το χαράτσι… Παράλληλα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούσαν σε …24ωρη «γενική απεργία» (μερικών κλάδων), για την «τιμή των όπλων», όπως έκαναν από τότε που ξεκίνησε η οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων. 
Αντίστοιχα,  η Ευρωπαϊκή Αριστερά που παντοιοτρόπως ενισχύει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξαπάτηση του Ελληνικού λαού ότι, μέσα στην ΕΕ, θα μπορούσε να σταματήσει η σημερινή καταστροφή, μαζί με την  Ευρωπαϊκή ελίτ, καταδίκαζαν το «κλείσιμο» της ΕΡΤ, χωρίς  να αναφέρει κανένας τους ότι το «κλείσιμο» αυτό ουσιαστικά απαιτήθηκε (έστω έμμεσα) από την ίδια ελίτ, μέσω της τρόικας, με την πλήρη βέβαια σύμπνοια της ελληνικής ελίτ.
Αλλά και για  κάποιους «Μαρξιστές της συμφοράς» η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι νέο συστημικό φαινόμενο, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) είναι ανύπαρκτη, και  η Ελλάδα δεν αποτελεί προτεκτοράτο της αλλά, αντίθετα, (με βάση στατιστικά στοιχεία και «αναλύσεις» που θα έκαναν… μετεξεταστέο οποιονδήποτε φοιτητή οικονομικών σε έγκυρο Πανεπιστήμιο) είναι μια «ιμπεριαλιστική χώρα» (sic!). Και αυτό,  τη στιγμή που ακόμη και διεθνείς οργανισμοί τη μετατάσσουν σήμερα στη κατηγορία των υπανάπτυκτων χωρών! —Αντίθετα, για αυτούς τους «αναλυτές» ο βασικός παράγοντας στο «κλείσιμο» της ΕΡΤ ήταν η ντόπια ελίτ, μέσω της Digea των μεγαλοεκδοτών, οι οποίοι, στην «ιμπεριαλιστική» Ελλάδα, προφανώς λειτουργούν ανεξάρτητα από την Υ/Ε! Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχουν και φωτισμένοι Μαρξιστές στον διεθνή χώρο (π.χ. Leslie Sklair) που προσπαθούν να αναλύσουν το νέο φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αντίθετα με τα Μαρξιστικά απολιθώματα μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ, που δεν έχουν πάρει είδηση για τη σημασία του φαινομένου, ενώ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εσκεμμένα το αγνοούν επειδή βολεύονται μέσα στην ΕΕ. Όλοι αυτοί μιλούν για «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις» με βάση τον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν, που αναφέρεται στον καπιταλισμό των ιμπεριαλιστικών κρατών-εθνών του 19ου αιώνα και έχει ελάχιστη σχέση με τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας, όπου μόλις προχθές η Υ/Ε αποφάσισε την έναρξη άμεσων διαπραγματεύσεων για την εμπορική ενσωμάτωση ΕΕ και ΗΠΑ στην μεγαλύτερη, ιστορικά, εμπορική συμφωνία!
Περιττό να προσθέσω ότι η υπό κατάληψη ΕΡΤ έδειξε για άλλη μια φορά τον ρόλο της σαν φερέφωνο της Υ/Ε και της ντόπιας ελίτ. Έτσι οι ίδιες ανώδυνες «αιρετικές» φωνές παρέλαυναν από τα μικρόφωνα των ίδιων εκφωνητών που λειτουργούσαν σε όλη την κρίση, αποκλείοντας κάθε φωνή που θα έθετε το θέμα της πραγματικής αιτίας της καταστροφής στην πλήρη ενσωμάτωση της χώρας στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μέσω της ένταξης της στην ΕΕ.
Συμπερασματικά, το «κλείσιμο» της ΕΡΤ αποτελεί την ώρα μηδέν για το Ελληνικό προτεκτοράτο,  αφού αποτελεί την κορύφωση της κρίσης, αλλά συγχρόνως και την έναρξη της τελικής φάσης «Κινεζοποίησης» του…
Δείτε επίσης: 
 
 

Η κοινοβουλευτική Χούντα εν δράσει και οι ευθύνες δημοσιογράφων, συνδικάτων και Αριστεράς*

Ιούνιος, 16 2013

 

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και ιδιαίτερα η αποβολή κάθε δημοκρατικού προσωπείου από την κοινοβουλευτική Χούντα που έχει διορίσει η Υπερεθνική ελίτ στην Ελλάδα για να την κυβερνά, είναι καθοριστικά. Ετσι, η Χούντα αυτή, ξεπερνώντας σε αυταρχικότητα ακόμη και την στρατιωτική Χούντα Παπαδόπουλου, δεν δίστασε να κλείσει την κρατική τηλεόραση. Τα γεγονότα αυτά καθορίζουν πέραν κάθε πια αμφιβολίας τον χαρακτήρα του προτεκτοράτου (βλ. Τ.Φ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, Γόρδιος, 2011) που  έχει επιβάλλει η ελίτ αυτή μέσω της ΕΕ στην χώρα μας, με την πλήρη βέβαια σύμπραξη της ντόπιας ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων. Μόνο σε ένα προτεκτοράτο υπό κατοχή, στην προκειμένη περίπτωση οικονομική, οι γκαουλάιτερ διατάσσουν τα όργανά τους που παριστάνουν τους κυβερνήτες, και ένα «πρόεδρο Δημοκρατίας» που προφανώς δεν έχει ακούσει στη ζωή του τη λέξη «παραίτηση», ότι θέλουν τα ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις 2000 δημοσίων υπαλλήλων. Και αυτοί, στη φούρια τους να εξυπηρετήσουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά τους, σπεύδουν να κλείσουν εν μια νυκτί, χωρίς να ρωτήσουν κανένα, τα μοναδικά μη ιδιωτικά κανάλια της χώρας. Και είναι ώρα μηδέν, διότι η πράξη αυτή αποτελεί την κορύφωση, αλλά συγχρόνως και την έναρξη της τελικής φάσης στη διαδικασία πλήρους μετατροπής της χώρας σε μια Κινεζοποιημένη Ευρωπαϊκή οικονομία όπου:
 

  • όλος ο κοινωνικός πλούτος της θα είναι ξεπουλημένος σε πολυεθνικές για ένα κομμάτι ψωμί,
  • οι εργαζόμενοι της δεν θα έχουν κανένα ουσιαστικό εργασιακό δικαίωμα και θα είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία του εργοδότη τους για το πότε θα τους προσλαμβάνει και πότε θα τους απολύει κατά βούληση, καθως και για τα άθλια μεροκάματα που μόλις θα καλύπτουν τις ανάγκες επιβίωσης,
  • οι «τυχεροί» νέοι που θα μπορούν να σπουδάσουν στα Πανεπιστήμια, τα οποία σύντομα θα αρχίσουν να εισάγουν δίδακτρα, θα είναι ευτυχείς να βρίσκουν δουλειά σε κάποια πολυεθνική στην Ελλάδα ή κυρίως στο εξωτερικό,
  • οι άρρωστοι θα στριμώχνονται σε άθλια δημόσια νοσοκομεία  με γιατρούς  και νοσοκόμους να δουλεύουν κάτω από εξοντωτικές συνθήκες, και
  • οι συνταξιούχοι θα ζούν στο όριο της απόλυτης φτώχειας, έχοντας χάσει τις εισφορές που πλήρωναν όλη τους τη ζωή για να ζήσουν λίγα χρόνια ανθρώπινα μετά απο τον μόχθο μιας ολόκληρης ζωής -για χάρη, υποτίθεται,  της αποπληρωμής ενός Χρέους που έκαναν οι ελίτ και οι προνομιούχοι, για το οποίο βέβαια δεν τους ρώτησε κανείς!
Και όλα αυτά, ενώ τα “γκέτο” των προνομιούχων (περίπου 30% του πληθυσμού που είναι και οι ευνοημένοι της παγκοσμιοποίησης)  θα θεριεύουν, με τα δικά τους πολυτελή νοσοκομεία και σχολεία, τις υπερπολυτελείς βίλες Χολιγουντιανού τύπου με τις πισίνες και ενώ τα “σκάφη” τους στις πολυτελείς μαρίνες (ιδιοκτησίας Κατάρ κ.λπ.) θα τους περιμένουν. Φυσικά, το πανάθλιο αυτό σύστημα των «δύο κόσμων», οι οποίοι θα είναι περισσότερο διακριτοί παρά ποτέ, θα θεωρείται “ανάπτυξη”, αφού το ΑΕΠ θα αυξάνει και η άθλια υποαπασχόληση θα θεωρείται πλήρης απασχόληση, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα στις περισσότερες Λατινοαμερικανικές χώρες και τώρα αυξανόμενα στην Ευρώπη, αρχίζοντας με τις χώρες του τ. Υπαρκτού και συνεχίζοντας τώρα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Το κλείσιμο επομένως της ΕΡΤ είναι απλά ο καταλύτης που θα ολοκληρώσει την καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που άρχισε με τα Μνημόνια και τώρα θα συνεχιστεί με μαζικές απολύσεις, ολοκλήρωση του ξεπουλήματος κοινωνικού πλούτου κλπ. Γι αυτό και δεν έχει καμία πρακτική σημασία αν τελικά οι ελίτ βρουν κάποια μπαλωματική λύση ώστε να συνεχίσει η ΕΡΤ, είτε σαν ΕΡΤ-μαϊμού, είτε κανονικά, μετά από κάποιο «πάγωμα» που θα επιβάλλει το ΣτΕ μέχρι τον Οκτώβρη. Το «μήνυμα» που θέλει να περάσει στον Ελληνικό λαό η Χούντα που τώρα παριστάνει και τη «Θάτσερ-μαϊμού», το πέρασε: να τρομοκρατήσει τον λαό για την παντοδυναμία της. Έτσι, αντίθετα με τη Θάτσερ που είχε τη στήριξη μιας τεράστιας μεσαίας τάξης, η δική μας Χούντα στηρίζεται μόνο στις ελίτ και τα «νέα» προνομιούχα στρώματα (κν. «λαμόγια») που δημιούργησε κυρίως το ΠΑΣΟΚ (πέρα από τα παραδοσιακά προνομιούχα στρώματα που ψήφιζαν πάντα δεξιά), εφόσον η «μεσαία τάξη» που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ στον δημόσιο τομέα σήμερα είναι υπό διωγμό από τη ντόπια και την υπερεθνική ελίτ.
Όμως, δεν είναι μόνο οι ελίτ που ευθύνονται για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Το ίδιο συνυπεύθυνες είναι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ που, όπως συνηθίζουν, έκαναν μια 24ωρη απεργία σε μερικούς κλάδους για την τιμή των όπλων, αντί να κηρύξουν γενική απεργία διαρκείας, όπως επέβαλλε η κρισιμότητα των περιστάσεων, διότι, όπως ανέφερα, το τι έγινε στην ΕΡΤ είναι προπομπός αυτών που θα επακολουθήσουν. Μόνο μια γενική απεργία διαρκείας με καθαρό πολιτικό περιεχόμενο  ενάντια στην ΕΕ και την παγκοσμιοποίηση, καθώς και την Χουντοποίηση της χώρας, θα έδινε την ευκαιρία στα λαϊκά στρώματα, τα οποία κυρίως θα πληρώσουν την ολοκληρούμενη καταστροφή, να ακινητοποιήσουν τη χώρα. Κατόπιν, ας έκανε η κοινοβουλευτική Χούντα επιστράτευση και σύλληψη των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, ή ας τολμούσε να κάνει στρατιωτικό Νόμο, για να συνειδητοποιήσει ακόμη και τους λιγότερο συνειδητοποιημένους στα λαϊκά στρώματα για την επιτακτική ανάγκη ενός Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης:
Αλλά, για να έλθουμε και στους δημοσιογράφους, το ίδιο συνυπεύθυνη είναι η σημερινή ηγεσία της ΕΣΗΕΑ, η οποία τόσο καιρό ενθάρρυνε συνεχείς απεργίες στην ΕΡΤ, που δεν τις συνέδεε όμως με παράλληλες απεργίες στα ιδιωτικά κανάλια, με αποτέλεσμα την απαξίωση της δημόσιας έναντι της ιδιωτικής τηλεόρασης που έχανε συνεχώς σε όρους τηλεθέασης, έτσι ώστε σήμερα η ΕΡΤ να είναι έτοιμη να κλείσει και αύριο να επανιδρυθεί κατά τρόπο που θα είναι ώριμο φρούτο για ιδιωτικοποίηση. Σήμερα, η ίδια αμαρτωλή ηγεσία της ΕΣΗΕΑ που είναι γνωστή και για τον ρόλο της στο κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας πέρυσι, ενώ συνεργαζόταν με τ. συντάκτες της για την έκδοση κλώνου της, φρόντισε να σιγήσει κάθε ΜΜΕ ώστε οι πολίτες να μην έχουν ιδέα για τα τεκταινόμενα, ενώ συγχρόνως να αποδυναμώνεται η μαζικοποίηση της λαϊκής οργής. Τα κοινωνικά μίντια, ακόμη και όταν είναι καλοπροάιρετα όπως συμβαίνει με αρκετές ιστοσελίδες, προφανώς δεν έχουν απήχηση στη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δεν έχει καν πρόσβαση  σε κομπιούτερ. Όμως υπήρχε τρόπος για να μην μένει η πλειοψηφία του λαού στο σκοτάδι, όπως θέλουν οι ελίτ και κατά τεκμήριο και η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ. Όπως ιστορικά γινόταν σε παρόμοιες γενικές απεργίες των ΜΜΕ, θα μπορούσε να βγαίνει ένα κοινό φύλλο των απεργών δημοσιογράφων, το οποίο θα ήταν κυρίως ειδησεογραφικό και την αντικειμενικότητα του θα εξασφάλιζε μια επιτροπή των απεργών που θα εξέφραζε όλες τις πολιτικές τάσεις της γενικής τους συνέλευσης, ώστε να μην μένει το κοινό στο σκοτάδι την  κρίσιμη αυτή στιγμή. Αντίθετα, με την τακτική που διάλεξε η ΕΣΗΕΑ γρήγορα θα ξεφτίσει η απεργία, ιδιαίτερα αν δοθούν οι μπαλωματικές λύσεις που ανέφερα, αφού και χωρίς αυτές ήδη άρχισε να σπάει η απεργία με τις περισσότερες εφημερίδες να κυκλοφορούν το Σαββατοκύριακο.
Και, φυσικά, οι δημοσιογράφοι της δημόσιας τηλεόρασης φρόντισαν και οι ίδιοι να την απαξιώσουν, κυρίως στα χρόνια της κρίσης, δουλεύοντας αδιαμαρτύρητα σαν φερέφωνα της Χουντικής προπαγάνδας. Έτσι, κάθε φωνή που έθετε την μονομερή άμεση έξοδο από την ΕΕ (όχι απλά την Ευρωζώνη που είναι άλλη μια απάτη!) σαν αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την καταστροφή, ήταν “κομμένη” από τα πάνελ και τις συνεντεύξεις των δημοσιογράφων της δημόσιας τηλεόρασης, οι οποίοι ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν  γι’ αυτή την άθλια λογοκρισία που προφανώς την θεωρούσαν φυσική. Γι’ αυτό άλλωστε και τώρα η κατειλημμένη ΕΡΤ (που εκπέμπει χάρη στην EBU) προβάλλει τους ίδιους αναλυτές και θέσεις που προέβαλλε και πριν, δίνοντας τους μάλιστα τώρα και «εναλλακτικό» χρώμα, αντί να αρχίσει μια καμπάνια διαφώτισης του λαού για τα πραγματικά αίτια της κρίσης στην ΕΡΤ, που οφείλεται βέβαια στη γενικότερη κρίση στην οποία μας καταδίκασε η ένταξη μας στην ΕΕ. Έτσι δίνουν έναν καθαρά συντεχνιακό χαρακτήρα στον αγώνα τους, όπως ακριβώς θέλει και η ελίτ, δικαιώνοντας και τη Χουντική προπαγάνδα. Από αυτή τη σκοπιά η κατειλημμένη ΕΡΤ σήμερα παίζει τον ρόλο ενός «πολυτεχνείου-μαϊμού», γιατί βέβαια οι φοιτητές τότε δεν αναφερόντουσαν μόνο, η ούτε καν κυρίως, στα φοιτητικά αιτήματα, αλλά στα γενικότερα αιτήματα του λαού –γι’ αυτό και κέρδισαν την λαϊκή εμπιστοσύνη.  Όπως αντίστοιχα δεν διαμαρτυρήθηκαν οι ίδιοι δημοσιογράφοι για την κατάφωρη παραβίαση της αρχής της ελευθερίας του Λόγου όταν ένα νόμιμο κόμμα που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις (VPRC) προσελκύει 13-15% των ψήφων “κόπηκε” για τις απεχθείς απόψεις του. Όμως, με την ίδια λογική, θα μπορούσε αύριο να κοπεί πχ και το ΚΚΕ αν έθετε θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ! Αλλά, είναι βασική αρχή ότι η ελευθερία του Λόγου ή είναι αδιαίρετη η είναι ανύπαρκτη. Φασιστικές τάσεις μπορούν να κτυπηθούν μόνο με τον δημοκρατικό ορθολογισμό και την ελευθερία του Λόγου, όχι με το φίμωμα, όπως έκανε η Χουντική ΕΡΤ!
Τέλος ίση, αν όχι μεγαλύτερη, ευθύνη φέρνει η κοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία δεν τόλμησε να αποχωρήσει από την Βουλή και να καλέσει τον Λαό σε συλλαλητήριο έξω από αυτή μέχρι να ψηφιστεί σε έκτακτη συνεδρίαση η απόρριψη του ψευδο-νόμου που ενέκρινε η κοινοβουλευτική Χούντα και να προκηρυχθούν άμεσες εκλογές που θα έκριναν οριστικά και το θέμα της ένταξης μας στην ΕΕ, (εάν βέβαια η Αριστερά μας τολμούσε να το θέσει σαν κύριο θέμα!)  Εάν η Αριστερά δεν τολμήσει ούτε αυτή την ύστατη στιγμή να παίξει τον ρόλο της, και επικρατήσουν πάλι οι απόψεις των πολλών βολεμένων μέσα στην ΕΕ στελεχών της, η αναπόφευκτη συνέπεια είναι ότι θα έχει την τύχη της Ευρωπαϊκής «Αριστεράς»…
 
* Μια προηγούμενη πρώτη εκδοχή τoυ άρθρου αυτού επρόκειτο να δημοσιευθεί στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 16/6/2013 που λόγω της απεργίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ δεν κυκλοφόρησε
 

 

Εξωτερικός σύνδεσμος: 


Τα δημόσια βασανιστήρια, η Χουντοποίηση του καθεστώτος και η ανύπαρκτη Αριστερά

0

Εκτύπωση Εκτύπωση Στείλτο με emailΣτείλτο με email

6 Φλεβάρη 2013

                                                                                               

Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων με εμφανή τα σημάδια βασανισμού τους δεν ήταν ούτε κάποιο τυχαίο γεγονός ούτε υπήρξε σοβαρή προσπάθεια αποσιώπησης των βασανισμών — Ήταν εσκεμμένη.                                              

Εσκεμμένη γιατί α) αν όπως λένε τα φερέφωνα της ασφάλειας οι «τραυματισμοί» έγιναν τη στιγμή της σύλληψης, κάλλιστα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν φωτογραφίες πριν τη σύλληψη, και

β) αν ήθελε η «ασφάλεια» να αποφύγει την κατηγορία των βασανισμών, θα δημοσίευε φωτογραφίες τη στιγμή της σύλληψης και όχι μετά αφού οι συλληφθέντες είχαν κακοποιηθεί. Ιδιαίτερα όταν, κατά τη διεθνή νομολογία, υπάρχει τεκμήριο ενοχής της αστυνομίας σε τέτοιες περιπτώσεις (δηλαδή είναι αυτή που πρέπει να αποδείξει ότι δεν έκανε βασανισμούς και όχι, όπως λέει ο συγκαλύπτων τους βασανισμούς —με ανάλογη προσωπική ποινική ευθύνη— Δένδιας, να αποδείξουν οι βασανισθέντες ότι δεν είναι…ελέφαντες.

Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, όπως και όλη η διαδικασία βασανισμού, έχει ξεκάθαρο στόχο να περάσει το μήνυμα ότι η σημερινή χούντα μπορεί να δρα κατά το δοκούν και με όποιο τρόπο αυτή επιλέγει απέναντι σε ενέργειες που στρέφονται κατά του συστήματος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς με αυτές ή όχι. Ο στόχος της είναι καθαρά η τρομοκράτηση, και αυτό αντίθετα με κάποιες περίεργες «αριστερές» προσεγγίσεις που λένε ότι η ασφάλεια έκανε ένα χοντροκομμένο ρετουσάρισμα στις φωτογραφίες γιατί η κοινοβουλευτική Χούντα και τα όργανα της ήθελαν να κρύψουν τα βασανιστήρια. Στην πραγματικότητα απλά δεν ήθελαν να στραπατσάρουν το «δημοκρατικό» προσωπείο που παρουσιάζουν διεθνώς, ενώ για το «εσωτερικό», ο σαφής στόχος τους είναι η τρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων που αντιστέκονται, όπως άλλωστε το ίδιο κάνουν με τις αλλεπάλληλες επιτάξεις, τα ΜΑΤ που εμποδίζουν κάθε λαϊκή διαμαρτυρία κ.λπ..

Η ΩΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Η παραπάνω επιχείρηση τρομοκράτησης είναι επομένως τμήμα της γενικότερης προσπάθειας καθυπόταξης της κοινωνίας, ώστε να εδραιωθεί η Οικονομική Κατοχή θεσμικά, αλλά και κυρίως σε υποκειμενικό επίπεδο, να γίνει δηλαδή νομοτελειακό βίωμα η «Κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, η «Βουλγαροποίηση» των μισθών, το ξήλωμα κάθε κοινωνικής παροχής από την Υγεία μέχρι την Παιδεία και το ασφαλιστικό, οι μαζικές απολύσεις στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, και κυρίως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που έχει βάλει ως πρώτο στόχο της η τρικομματική κοινοβουλευτική χούντα με τις επαφές της στο Κατάρ και αλλού, τις οποίες βαφτίζει ως «αγώνα για την Ανάπτυξη»

Παράλληλα λοιπόν με το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας στην υπερεθνική και ντόπια ελίτ, η κυβέρνηση – με τις πλάτες φυσικά των εντολέων της – προχωρά και περαιτέρω σε Χουντοποίηση, με απροκάλυπτους βασανισμούς και στιγματισμό ανθρώπων, και με τα ΜΜΕ να παίζουν τον γνωστό ρόλο του διαχειριστή της επιχείρησης αυτής, προβάλλοντας άμεσα ή έμμεσα το «επιχείρημα» της «τρομοκρατικής δράσης».

Από πουθενά δεν πηγάζει το «δικαίωμα» της κακοποίησης και του βασανισμού ανθρώπων – που παραδόθηκαν μάλιστα αμαχητί αφού δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους με δική τους απόφαση – έστω και αν οι ίδιοι έχουν επιλέξει την στρατηγική της ένοπλης σύγκρουσης και της ατομικής αντιβίας στην κοινωνική πάλη. Κανένα κρατικό όργανο δεν έχει το δικαίωμα να απλώνει χέρι επάνω σε συλληφθέντες και αγωνιστές που έχουν επιλέξει τη μορφή αυτή πάλης, ούτε φυσικά  ακόμα και σε άτομα του «κοινού ποινικού δικαίου».

Από πού όμως αντλεί αυτή η τρικομματική κυβέρνηση-μαριονέτα τη δύναμη να προβαίνει σε τέτοιες επιχειρήσεις τρομοκράτησης που θυμίζουν εποχές των βασανιστών των ΕΑΤ-ΕΣΑ (μολονότι η στρατιωτική Χούντα ποτέ δεν τόλμησε να δημοσιεύσει φωτογραφίες βασανισμένων, όπως κάνει σήμερα η Κοινοβουλευτική Χούντα!);

ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΣΗ ΤΗΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ;

Πώς λοιπόν οι ντόπιες σημερινές κοινοβουλευτικές Χούντες, με χρονικό ορίζοντα «ζωής» μικρότερο ακόμα και από την στρατιωτική χούντα του ‘67, νιώθουν τόσο δυνατές ώστε να προχωρούν σε τέτοιο στάδιο καταστολής και χρήση βασανιστηρίων; Μήπως άραγε γιατί  η κατάσταση αυτή προωθείται με την πλήρη υποστήριξη και τις εντολές της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ, που δεν διανοούνται να διακινδυνεύσουν τυχόν ανατροπή του καθεστώτος Οικονομικής Κατοχής της χώρας η οποία θα είχε αλυσιδωτές συνέπειες όχι μόνο σε χώρες της ΕΕ με ανίσχυρες οικονομίες αλλά και σε χώρες της περιφέρειας που υφίστανται άμεσες ή έμμεσες  επεμβάσεις της υπερεθνικής ελίτ; (Λιβύη, Συρία, κ.λπ.)

Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι όσο η χώρα , δηλαδή η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση – όπως και οι «αριστερές» εφεδρείες τους που έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους στα think tanks της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ , αλλά και στα κύρια όργανα της υπερεθνικής ελίτ (Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, ΔΝΤ κλπ), συνεχίζει να μένει δεμένη στην Οικονομική Κατοχή της ΕΕ/ΟΝΕ – οι πολιτικές μας ελίτ θα έχουν την πλήρη υποστήριξη των αφεντικών τους ώστε να καταστέλλουν κάθε μορφή αντιβίας ΣΤΗΝ ΩΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ του σημερινού καθεστώτος και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που το στηρίζουν, ώστε να δεχτεί ο λαός τη νέα μορφή σκλαβιάς του.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Γι’ αυτό τον λόγο η σαφής υποβάθμιση του ρόλου των δημόσιων βασανιστηρίων από κομμάτια της Αριστεράς είναι όχι μόνο –έτσι κι αλλιώς–  απαράδεκτη, αλλά και εγκληματική ως προς τις συνέπειές της: α) Γιατί έτσι υποβαθμίζεται το γεγονός της ωμής Κρατικής Τρομοκρατίας β) γιατί υποβαθμίζεται η Χουντοποίηση και η δραματική όξυνση της πολιτικής βίας γενικότερα από την πλευρά του καθεστώτος που παίρνει τη μορφή Χουντικών επιτάξεων και στρέφεται κατά των κοινωνικών ομάδων που απεργούν μαχητικά, κοινωνικών ομάδων, σωματείων κ.λπ..

Όμως πολύ πιο ύποπτη από την υποβάθμιση αυτή είναι η θρασύδειλη άποψη στελεχών της εκφυλισμένης «αντικαπιταλιστικής» Αριστεράς που παρά τις υποτιθέμενες διακηρύξεις περί του αντιθέτου, καταλήγουν με «Αριστερή σάλτσα» να καταδικάζουν επίσης τη «βία από όπου και αν προέρχεται», καθώς η μόνη βία που «βλέπουν» είναι αυτή της φυσικής βίας (βασανιστήρια, πρόκληση θανάσιμων ή μη τραυματισμών κτλ.). Και αυτό γιατί πετούν με θράσος στα σκουπίδια τη σχεδόν 200χρονη άποψη της  αντισυστημικής Αριστεράς ότι η συστημική βία δεν είναι μόνο η φυσική, αλλά υπάρχει και η οικονομική και κοινωνική βία που ξεκινάει (όπως και η φυσική!) σε ένα ετερόνομο σύστημα, πάντα «από τα πάνω», από τις ελίτ. Και η συστημική οικονομική βία επιφέρει εξίσου σημαντικά και, στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα θύματα με αυτά της φυσικής βίας για την οποία τόσο πολύ κόπτονται.

Το σιωπηρό αλλά ευδιάκριτο «συμπέρασμα» σύμφωνα με τέτοιες «αριστερές» απόψεις είναι ότι η συστημική βία είναι πάντα «αναπόφευκτη» είτε έχουμε ένα σύστημα οικονομίας της Αγοράς και ψευτο-δημοκρατίας όπως σήμερα, είτε ένα σύστημα Κρατικού Σοσιαλισμού, είτε και ένα (μη δοκιμασμένο ιστορικά) σύστημα πραγματικής Δημοκρατίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι η «Αριστερά» αυτή που φιλοξενείται συστηματικά και σε χώρους «επαναστατικών» κομουνιστικών ρευμάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ κ.λπ.) έχει πετάξει προ καιρού στο καλάθι κάθε αίτημα και στρατηγική για αντισυστημική αλλαγή, και αναλώνεται σε μια φλύαρη συλλογή από τσιτάτα για αυτο-διαχείριση, «εργατικό έλεγχο», κτλ., τα οποία βέβαια γνωρίζει ότι είναι απλά ασπιρίνες για μια ευσπλαχνικότερη διαχείριση της κρίσης, αν δεν αποτελούν οργανικό τμήμα προγράμματος για τη συστημική αλλαγή, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ και την αλλαγή των βασικών πολιτικών-οικονομικών θεσμών σε αυτούς όπως μιας Περιεκτικής Άμεσης Δημοκρατίας.

Όμως, στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα για την έμφαση στις μορφές φυσικής βίας και στα «δικαιώματα», στις οποίες «πρέπει» να εστιάζει αποκλειστικά το «κίνημα», καταλήγουν «όλως τυχαίως» επίσης όλοι οι φιλελεύθεροι απολογητές του συστήματος και ειδικά της Νέας Διεθνούς Τάξης της Παγκοσμιοποίησης και της ιδεολογίας των «δικαιωμάτων» (δόγμα μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας, «Right to Protect», προστασία ατομικής ιδιοκτησίας με κάθε μέσο κτλ.), που δικαιολογεί ιδεολογικά τη μαζική βία (οικονομική αλλά και φυσική) κατά των λαών σήμερα! Έτσι, ολόκληρη η επικοινωνιακή προπαγάνδα για την καταστροφή των λαών της Λιβύης και τώρα της Συρίας, στηρίχτηκε στο ότι οι «τύραννοι» Καντάφι και Άσσαντ έσφαζαν τους λαούς τους (κάτι που αποδείχθηκε γκεμπελικό ψέμα και το παραδέχτηκαν ακόμα και οι ίδιες πηγές εκ των υστέρων!), και όλες οι επιχορηγούμενες από τις ελίτ ΜΚΟ (Διεθνής Αμνηστία,Human Rights Watch  κ.λπ.) απαιτούσαν γι’ αυτό αλλαγή καθεστώτων –πράγμα βέβαια που δεν διανοούνται να ζητήσουν για τη δική μας κοινοβουλευτική Χούντα, ό,τι και να κάνει!.

Η Αριστερά λοιπόν αυτή, έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου της «προοδευτικής» δικαιολόγησης της συστημικής βίας, ανεξάρτητα από τα κούφια τσιτάτα περί «αλληλεγγύης» που τόσο μονότονα χρησιμοποιεί.

Από την άλλη, το ΚΚΕ, με επιλογή του έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια αναχαίτισης της Οικονομικής Κατοχής (που μάλιστα δεν αναγνωρίζει, ανάγοντας την Ελλάδα σε Ιμπεριαλιστικό Κράτος!), περιμένοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση, και τα μέλη της ηγεσίας του όπου βρεθούν και όπου σταθούν σπεύδουν να αποδομούν τη Χουντοποίηση του καθεστώτος και της Οικονομικής Κατοχής, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσαν να είχαν πετάξει ουσιαστικά στη θάλασσα τις ίδιες τις θεμελιακές τους θέσεις για «Αντι-ιμπεριαλιστικό Αντι-μονοπωλιακό Μέτωπο» εξόδου από την ΕΕ, όπως είχαν πριν ακόμα μερικά χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το Χουντικής έμπνευσης καθεστώς επιστράτευσης των εργαζομένων του Μετρό και των Ναυτεργατών θα μπορούσε να απαντηθεί άμεσα αν τα αριστερά Κοινοβουλευτικα κόμματα αποχωρούσαν από τη Βουλή, μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματος της άρσης της επίταξης. Αυτοί λοιπόν που δεν διανοούνται έστω και να απαιτήσουν την άρση της επίταξης, υποτίθεται θα κάνουν την «επανάσταση» με επερωτήσεις… στη Βουλή και κάποια συλλαλητήρια παρηγοριάς, για την τιμή των όπλων!

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΩΣ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Τα πρόσφατα βασανιστήρια των συλληφθέντων για τη ληστεία – όπως και άλλα που προηγήθηκαν αυτών, όπως τα βασανιστήρια κατά των συμμετεχόντων σε μοτοπορεία τον Οκτώβριο, τα βασανιστήρια κατά υπόπτων «τρομοκρατίας», μεταναστών κτλ.– σχετίζονται άμεσα και άρρηκτα με την ένταση της καταστολής που υφίστανται απεργοί, όπως οι εργαζόμενοι του Μετρό και οι Ναυτεργάτες που δουλεύουν αυτή τη στιγμή με φύλλα επίταξης, με τη μόνιμη απειλή της επιστράτευσης απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που κάνει το βήμα της μαχητικής απεργίας. Όλα αυτά σε κατάφωρη παραβίαση ακόμα και διεθνών κανόνων και συμβάσεων για τις εργασιακές σχέσεις από μια Χούντα που παριστάνει τη «δημοκρατία» και παράλληλα με τη γενικότερη βίαιη καταστολή – χημικά, ξύλο, φακέλωμα – σε διαδηλώσεις

Θα το επαναλάβουμε για ακόμη μια φορά. Η ανυπαρξία, αν όχι πλήρης ενσωμάτωση, της Αριστεράς και η ανικανότητά της να δώσει άμεσες ρεαλιστικές πολιτικές λύσεις στην καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που συντελείται αυτή τη στιγμή κάτω από τη μύτη τους, είναι ο μόνος λόγος που τα αντι-ΕΕ και τα αντί-Παγκοσμιοποιητικά αισθήματα του λαού μας γίνονται αντικείμενο καπηλείας και διαστρεβλώνονται από την εκφυλισμένη «αριστερά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και από τους ρατσιστές  τραμπούκους οργανώσεων όπως της ΧΑ. Και τα δύο μορφώματα αυτά, αν είχε σχηματιστεί Μέτωπο εξόδου από ΕΕ/ΟΝΕ για την αυτοδυναμία της χώρας και για την περαιτέρω συστημική αλλαγή, θα ήταν στα ιστορικά τους προηγούμενα, δηλαδή κοντά στην ανυπαρξία, όπως ουσιαστικά ήταν μέχρι πριν 1-2 χρόνια, και δεν θα μετρούσαν όπως σήμερα διψήφια νούμερα.

Αν όμως η Αριστερά έχει επιλέξει την ίδια της την αντιδραστικότητα και ανικανότητα, θα υποστεί τις συνέπειες – όπως ήδη τις υφίσταται, και αυτό είναι μόνο η αρχή – της απαξίωσης του λαού, όπως περιθωριοποιήθηκε και εκφυλίστηκε κάθε πολιτικός σχηματισμός ιστορικά, που δεν μπήκε μπροστάρης στις άμεσες λαϊκές ανάγκες. Και θα έχει την ίδια τύχη όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, την οποία θα έχει σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις αποκαλυφθεί η τεράστια εξαπάτηση του λαού που διαπράττει όταν δηλώνει πως θα ανατρέψει τα Μνημόνια …μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη (αγκαλιά με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ) που δεν διανοείται να αμφισβητήσει!

Καλούμε πολιτικές οργανώσεις, σωματεία, συλλογικότητες, ανένταχτους-ες να πλαισιώσουν τώρα το Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση, για άμεση έξοδο από την ΕΕ, την απεξάρτηση από τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, την ακύρωση των συμβάσεων με την Τρόικα, την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας που αποτελεί προϋπόθεση κάθε συστημικής αλλαγής.

         ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  

www.periektikidimokratia.org

 


Ο Τσόμσκι – προσκύνημα της εκφυλισμένης «Αριστεράς» ξαναχτυπάει, πιο θρασύς από ποτέ: “Η Μεγαλόψυχη ΕΕ που κάνει «κακές πολιτικές»” !

3

 

Ο σύγχρονος και διαχρονικός ρόλος στηρίγματος της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της υπερεθνικής ελίτ από τον «μεγάλο διανοητή».

Ακολουθεί κριτική μας σε μια νέα συνέντευξη του Τσόμσκι την οποία αναμενόμενα έσπευσε να υιοθετήσει η εκφυλισμένη «Αριστερά» όπως το («δημοσιογραφικό» κατά τ’ άλλα) χωνευτήρι- πόρταλ ρεφορμιστικών απόψεων για την «ένωση» της Αριστεράς αυτής, Press Project, που ας μη ξεχνάμε ήταν και το κύριο διαφημιστικό πόρταλ της –επίσημα επιχορηγούμενης και από την ΕΕ– ΕΛΕ ("Μαζί με την ΕΕ πολεμούμε τα βασανιστήρια" έλεγε το ανεκδιήγητο διαφημιστικό που συνόδευε το Debtocracy του  δημοσιογράφου – διαφημιστή της ΕΛΕ, Άρη Χατζηστεφάνου):

Η συνέντευξη του "μεγάλου διανοητή" μιλάει αρχικά από μόνη της. Η μεγαλόψυχη ΕΕ απλά έπεσε θύμα της ίδιας της μεγαλοψυχίας της, με τις "κακές της πολιτικές" (που προφανώς πήραν κάποιοι μοχθηροί ή «ανόητοι» εγκέφαλοι), οι οποίες απλά δεν «ταιριάζουν» στην περιφέρεια όπως στην Ελλάδα. Το ανέκδοτο είναι ότι στην ίδια συνέντευξη ο Τσόμσκι αποποιείται τον χαρακτηρισμό του συνωμοσιολόγου, ενώ οι ίδιες οι θέσεις του αυτές είναι η πεμπτουσία της συνωμοσιολογίας, και μάλιστα μιας συνωμοσιολογίας από εντελώς -συστημική και φιλο-ΕΕ σκοπιά.

Έτσι, για τον «αναρχικό» (όπως αυτοδιαφημίζεται) Τσόμσκι, ο νεοφιλελευθερισμός  είναι απλά απόρροια των πολιτικών της «κακιάς» Θάτσερ και του «κακού» Ρήγκαν, πράγμα που σημαίνει ότι αν αύριο έλθουν κάποιοι «προοδευτικοί» πολιτικοί θα τον ανατρέψουν, και όχι συστημικό φαινόμενο, όπως έδειξε άλλωστε και το γεγονός ότι καμιά σοσιαλιστική ή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να τις ανατρέψει, και όποιος το αποπειράθηκε έφαγε τα μούτρα του (Μιτεράν, Λαφοντέν κ.α.), ακριβώς γιατί βέβαια ο νεοφιλελευθερισμός ειναι συστημικό φαινόμενο αλληλένδετο με την καπιταλιστική παγκομσιοποίηση. Η συνέπεια είναι ότι μόνο αν ένας Λαός αποκοπεί από την καπιταλιστική διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς (και επομένως απο τη «μεγαλόψυχη» ΕΕ), μέσα απο πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, όπως προτείνει η ΠΔ, μπορει να ανατρέψει τον νεοφιλελευθερισμό, και όχι όπως μας συστήνει ο μέγας «αναρχικός» Τσόμσκι ψηφίζοντας τον Ομπάμα ή τον Κλίντον και αντίστοιχα στην Ελλάδα τον…Τσίπρα.

Για την ακρίβεια, στην κατάπτυστη συνέντευξη του ο Τσόμσκι υιοθετεί πλήρως τη συστημική ανάλυση για την κρίση, ότι φταίει η διαφθορά, ο κακός σχεδιασμός της Ευρωζώνης κτλ., ενώ βέβαια όπως έχει δείξει η αντισυστημική και αντι-παγκοσμιοποιητική ανάλυση, οι ανισότητες κέντρου-περιφέρειας σε μια ενιαία Αγορά μέσα στην παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτες και αυτά απλά συνεπικουρούν το δομικό αίτιο.

«Λογικό συμπέρασμα» για τον ίδιο και τους πρόθυμους ακόλουθους του Τσόμσκι είναι ότι για την κρίση ευθύνονται οι κακοί σχεδιασμοί των ελίτ μιας «μεγαλόψυχης» κατά τ’ άλλα ΕΕ (όπως τη χαρακτηρίζει ξεδιάντροπα ο μέγας αναλυτής), η διαφθορά, και άλλες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, και όχι η ίδια η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ο φορέας της στην Ευρώπη που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Αναφέρει επίσης το ρεπορτάζ:

«Όσο για το τι μέλλει γενέσθαι; Ο Τσόμσκι πιστεύει ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση πρέπει να δοθούν ευρωπαϊκοί πόροι που θα «πυροδοτήσουν» αναπτυξιακές δομές. Να υπάρξει ανάπτυξη, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.»

Δηλαδή ο Τσόμσκι υιοθετεί τις ίδιες θέσεις που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι και ο Σαμαράς!

Με άλλα λόγια ο «αναρχικός» Τσόμκι μάς λέει «ζήτω η παγκοσμιοποίηση», «Ζήτω η ΕΕ», αρκεί να πάψουν να εφαρμόζουν κακές πολιτικές και να κάνουν ανάπτυξη. Βέβαια αν αυτό θα σήμαινε στην Ελλάδα Κινέζικη ανάπτυξη δεν απασχολεί τον μεγάλο διανοητή της «Αριστεράς» και των προσκυνητών του, όπως άλλωστε δεν απασχολεί και τον Σαμαρά ή τον ΣΥΡΙΖΑ όπως έκανε φανερό το άρθρο του ‘σκιώδη’ Υπ. Οικονομικών του, του Σταθάκη, στο Βήμα της Κυριακής, ο οποίος περιμένει την ανάπτυξη απο τις ξένες βασικά επενδύσεις και τις ντόπιες ιδιωτικές!

τσόμσκι ΤΟ «ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ» ΤΣΟΜΣΚΙ

Περί του Τσόμσκι λοιπόν ο λόγος. Τι εστί Τσόμσκι; Είναι απλά κάποιος μεγάλος πολιτικός στοχαστής που άρχισε μόνο τελευταία να "κουρκουτεύει" και να συνωμοσιολογεί όπως πιστεύουν αφελώς κάποιοι; 

Ή είναι ένας από τους μπόλικους και δοξασμένους (από τα «εναλλακτικά» ΜΜΕ του συστήματος -Γκάρντιαν, Μοντ, Λιμπερασιόν κλπ) βολεμένους "διανοητές" της διεθνούς εκφυλισμένης "Αριστεράς",  που συστηματικά περιοδεύει χρόνια τώρα – πολλές φορές με το αζημίωτο- ως ποπ-σταρ της εκφυλισμένης διανόησης στα Πανεπιστήμια, με την άπλετη προβολή όλων των μέσων της Αριστεράς αυτής στο εξωτερικό και εδώ, με αποτέλεσμα να «κρέμονται από τα χείλη του» εκατομμύρια ανθρώπων, παρά τις απόλυτα συστημικές  θέσεις του, που τις συγκαλύπτει με «αριστερή» φρασεολογία,;

Και αυτό γιατί ο Τσόμσκι, όπως θα σταχυολογήσουμε, έχει στηρίξει σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Κοινωνικής Πάλης τα τελευταία 10-15 χρόνια τη Νέα Διεθνή Τάξη όπως εκφράζεται με τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και την Αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία» και άμεσα ή έμμεσα τους εγκληματικους πολεμους που εξαπελυσε η υπερεθνική ελίτ την τελευταια 20ετια (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και επίκεινται Συρία, Λίβανος) .

Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις πρόσφατες αλλά και διαχρονικές θέσεις του Τσόμσκι σε κομβικά ζητήματα που έκριναν και κρίνουν τον αγώνα και το μέλλον των λαών απέναντι στη λαίλαπα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και έτσι κρίνουν και τη δυνατότητα αυτό-καθορισμού και απελευθέρωσης των λαών στο μέλλον.

Read the rest of this entry »


Με αφορμή την επίσκεψη της Μέρκελ. Έξω από την ΕΕ ΤΩΡΑ μέσα από ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης

1

EU-flag-burning-in-Greece (1).jpg

Μετά τη μεγαλύτερη ήττα που γνώρισαν τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας από την κατοχή και μετά με την, και με νόμο του κράτους, μετατροπή της σε άτυπο προτεκτοράτο βάσει των συμβάσεων με τη Τρόικα, η αντιπρόσωπος της ισχυρότερης οικονομίας του οικονομικού μπλοκ της ΕΕ, Μέρκελ, έρχεται να στηρίξει με την επίσκεψή της το πολιτικό προσωπικό σε κυβέρνηση και «αντιπολίτευση» το οποίο εξασφαλίζει την παραμονή της χώρας υπό το καθεστώς οικονομικής κατοχής και την τραγικά ανοδική πορεία της εξαθλίωσης στην κοινωνία που αυτή συνεπάγεται.

Η φυσιολογική υποστήριξη στην κυβέρνηση των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ που έχουν αναλάβει τη «βρώμικη δουλειά» της τυπικής νομοθετικής κατοχύρωσης της οικονομικής εξάρτησης και των συνεπειών αυτής, είναι δεδομένη για την χρησιμότητά της όσον αφορά την διεκπεραίωση των εντολών της Ευρωπαϊκής ελίτ.

Από την άλλη, η ανάδειξη ως «αριστερής» αντιπολίτευσης της εκφυλισμένης «αριστεράς» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, έχει ακόμα μεγαλύτερη χρησιμότητα για τα συμφέροντα της υπερεθνικής και Ευρωπαϊκής ελίτ, εφόσον αυτή η «αριστερά» όχι απλά δεν θίγει τις αιτίες της Ελληνικής κρίσης που αναφέρονται στην ένταξη της χώρας στην ΕΕ/ΟΝΕ, αλλά μοιάζει να μάχεται λυσσαλέα για την παραμονή της χώρας μέσα σε αυτά τα οικονομικά και πολιτικά μπλοκ. Η ρητορολογία του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζει μια «κακιά» Μερκελ, αλλά υπερασπίζεται την παραμονή της χώρας σε ΕΕ/ΟΝΕ, αποπροσανατολίζοντας εσκεμμένα τον ελληνικό λαό για τις αιτίες των νεοφιλελεύθερων αυτών πολιτικών, οι οποίες συνοψίζονται στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση του συστήματος, με την ένταξη της χώρας στους οργανισμούς της, σε συνεργασία των ξένων και ντόπιων ελίτ, και ιδίως βέβαια με την ένταξη στην ΕΕ/ΟΝΕ.

Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η στάση της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές όπου συνέβαλε καθοριστικά στην ενορχηστρωμένη επιχείρηση εκφοβισμού του λαού μαζί με τους ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, με το πρόσχημα ότι αν η χώρα έβγαινε από ΕΕ/ΟΝΕ θα σήμαινε «καταστροφή». Οι γνωστές άλλωστε φανφάρες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για «καταγγελία» των μνημονίων που έγινε στη πορεία «αναδιαπραγμάτευση», δεν διαφέρει σε τίποτα από την αντίστοιχη φανφαρολογία των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, εφόσον απλά κατηγορούν τις «κακές» πολιτικές της ΕΕ, οι οποίες μάλιστα, θα μας οδηγήσουν μας λένε σε έξοδο απο την ΕΕ. Δηλαδή αυτό που θα έπρεπε να είναι αίτημα της Αριστεράς χρησιμοποιείται, αντιθέτως, σαν μπαμπούλας, από την «Αριστερά» αυτή της εξαπάτησης!

Έτσι η «κυβέρνηση των τριών» θεσμοποιεί τις εντολές τις Τρόικας και η «αριστερή» αντιπολίτευση κοιμίζει τα λαϊκά στρώματα βολικά ώστε να μην αντιμετωπίσουν τις αιτίες και τους υπαίτιους της κρίσης και της εξαθλίωσής τους.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Οι ιστορικοί συνειρμοί με τις αντίστοιχες επισκέψεις των κατοχικών δυνάμεων στις δωσίλογες κυβερνήσεις των Τσολάκογλου κ.λπ. δημιουργούνται αβίαστα στη λαϊκή κοινωνική συνείδηση με βάση την έννοια της «κατοχής» που ισχύει, σε άλλες συνθήκες, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό είναι καθοριστικό ο λαός να αντιληφθεί ότι η διαφορά με την τότε στρατιωτική κατοχή που ήταν εξωτερική κατοχή με τα όπλα, είναι ότι σήμερα έχει δώσει τη θέση της στην οικονομική κατοχή η οποία είναι εσωτερική κατοχή. Είναι εσωτερική κατοχή αφού οι συμβάσεις με την Τρόικα ορίζουν θεσμικά την άσκηση οικονομικής – και κατ’ επέκταση πολιτικής – εξουσίας από τις ισχυρότερες οικονομίες, κάτι το οποίο συνεπάγεται την κατάργηση του δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας στις οικονομικές/πολιτικές αποφάσεις ακόμα και με βάση το αστικό σύνταγμα. Ακριβώς γι αυτό το καθεστώς οικονομικής κατοχής που βρίσκεται για πρώτη φορά η χώρα στην μεταπολεμική της ιστορία, είναι πολύ χειρότερο από τα στρατιωτικά καθεστώτα που έχει περάσει ο τόπος και τα οποία δε τόλμησαν να περάσουν τέτοια μέτρα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των παραγωγικών πόρων. Και φυσικά η εσωτερική οικονομική κατοχή είναι πολύ χειρότερη απο την εξωτερική γιατί την υποστηρίζουν και όλα τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Γι’ αυτό και ο αγώνας σήμερα δεν μπορεί να είναι απλά αγώνας εθνικής απελευθέρωσης, αλλά αγώνας πρωταρχικά κοινωνικής απελευθέρωσης, δηλαδή αγώνας τόσο ενάντια στις ξένες ελίτ όσο και στις ντόπιες, χωρίς την υποστήριξη των οποίων δεν θα ήταν δυνατή η σημερινή καταστροφή.

ΕΕ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Ή ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΩΝ ΕΛΙΤ;

Η ενοποίηση των χωρών μελών της ΕΕ έγινε υπό το αίτημα της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας που επέβαλε η όξυνση του ανταγωνισμού με τα άλλα οικονομικά μπλοκ (το Αμερικάνικο και των χωρών της Ν Ανατολικής Ασίας), αίτημα το οποίο αφορούσε στην συνέχιση της ανταγωνιστικής λειτουργίας των ισχυρών οικονομιών της ΕΕ, και κυρίως της Γερμανίας, που ήδη είχαν ισχυρή παραγωγική βάση. Η συγκράτηση μισθών και τιμών βελτίωσε την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών του κέντρου. Αντίθετα στις αδύναμες οικονομίες της περιφέρειας όπως η Ελλάδα, η εξαφάνιση των «εμποδίων» στον ελεύθερο σχηματισμό των τιμών, οδήγησε στην περαιτέρω αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής τους, μεγαλώνοντας τραγικά τα ελλείμματα τους και την εξάρτησή τους μέσω του συνακόλουθου δανεισμού από τις χώρες του κέντρου. Η υιοθέτηση του ευρώ ήρθε ως επιστέγασμα για την εξάρτηση της χώρας που καθίσταται ανίκανη να ελέγξει ακόμα και τη ροή κεφαλαίων στις τράπεζές της, ρύθμιση που την αναλαμβάνει πλέον η ΕΚΤ. Το βάρος της εξαπάτησης λοιπόν της κοινής γνώμης για τα αίτια της κρίσης βαραίνει αποκλειστικά το κόμμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που «ανακάλυψε» το κράτος πρόνοιας εντός της ΕΕ/ΟΝΕ…

ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

Οι πρόσφατες διαδηλώσεις κοινωνικών ομάδων που πλήττονται βάναυσα από τις συνέπειες της ένταξης της χώρας σε ΕΕ/ΟΝΕ, όπως οι συνταξιούχοι που καίγανε τη σημαία της ΕΕ, δείχνουν ότι το αίτημα για άμεση έξοδο από ΕΕ/ΟΝΕ είναι κάτι παραπάνω από ώριμο παρά τον εσκεμμένο αποπροσανατολισμό από την εκφυλισμένη «αριστερά». Συνδικαλιστές ξεπερνούν τα συντεχνιακά κομματικά πλαίσια και καλούν σε γενική συστράτευση για γενική απεργία. Οι ντόπιοι λακέδες της υπερεθνικής και ντόπιας ελίτ απαντούν με πρωτοφανή μέτρα και διατάγματα απαγόρευσης των διαδηλώσεων την Τρίτη που έρχεται η Μέρκελ! Κάτοικοι και διεθνή μέσα ενημέρωσης επιβεβαιώνουν την είδηση ότι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν τοποθετηθεί σε ταράτσες των γύρω κτηρίων!!! Ας δώσουμε την απάντηση τώρα. Όχι άλλος αποπροσανατολισμός από τους αριστερούς στυλοβάτες του «νέου ΠΑΣΟΚ»!

Η άμεση μονομερής έξοδος από την ΕΕ/ΟΝΕ για την δημιουργία μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας και την άρση όλων των συμβάσεων με τη Τρόικα, αποτελεί προϋπόθεση για την περαιτέρω αντισυστημική αλλαγή, ιδιαίτερα σήμερα που τα παραδοσιακά αντισυστημικά κινήματα, εν μέσω όξυνσης της κρίσης, αντί να μαζικοποιούνται, χάνουν δυνάμεις. Γι’ αυτό καλούμε σε ένα «Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης» που θα μας βγάλει άμεσα από την ΕΕ/ΟΝΕ και δεν θα περιμένει την αντισυστημική αλλαγή γι αυτό, όταν στο μεταξύ θα έχει συντελεστεί η καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων. Το αίτημα αυτο είναι άμεσα εφικτό και αναγκαίο σήμερα που ο κόσμος υποφέρει και δίνεται η ευκαιρία στην αριστερά να δώσει χειροπιαστές απαντήσεις, βάζοντας τέλος στην σταδιακή απομάκρυνση των λαϊκών στρωμάτων από αυτήν.

 

– ΕΞΩ Η ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΗΣ

 

– ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2012-02-19/metopo-koinonikis-ethnikis-apeleftherosis

 

http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2012-10-09/ekso-eu-merkel-metopo

 

 


Η «αριστερά» του Συν/Συριζα και των «μαγαζιών» της διαπομπεύουν τον αγώνα των εργαζομένων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά

11

 

 

Η εκφυλισμένη «αριστερά» του Συν/Συριζα και των «εναλλακτικών» μέσων που ελέγχει , διαπομπεύουν τον αγώνα των εργαζομένων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Σε μια άθλια παρουσία του Πάνου Σκουρλέτη εκπροσώπου του Σύριζα σε καθεστωτικό κανάλι[1], καταλήγει να χαρακτηρίζει ως προβοκάτσια την εισβολή των εργαζομένων του Σκαραμαγκά στο Πεντάγωνο. Υπονομεύουν την δυναμική κινητοποίηση των εργαζομένων αφού ενώ παρουσιάζονται σαν υποστηρικτές του δίκαιου αγώνα τους, στέλνοντας μέχρι και βουλευτές στο πεντάγωνο , την ίδια ώρα στα καθεστωτικά ΜΜΕ λοιδορούν και συκοφαντούν τους εργαζόμενους . Αυτή είναι η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ , "υπεύθυνη" (για το σύστημα) και άκρως υπονομευτική (για τους λαϊκούς αγώνες).

Εργαζόμενοι που είναι απλήρωτοι επί έξι μήνες , δουλεύουν μια μέρα την εβδομάδα!!! , κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους και δεν έχουν να φάνε, λασπολογούνται με επαίσχυντο τρόπο από το «αριστερό» κόμμα της αντιπολίτευσης που έχει ανακαλύψει την «αλχημεία» του κράτους πρόνοιας εντός της ΕΕ/ΟΝΕ. Για  πολλοστή φορά η «αριστερά» του συστήματος  παρά την φανφαρολογία του ηγετίσκου της και των αυλικών του για την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων – που η ίδια αυτή «αριστερά» αγωνίζεται εδώ και χρόνια να φέρει στον Ελλάδα – , επιβεβαιώνει ποιών τα συμφέροντα εξυπηρετεί και σκιαγραφεί με το πιο χαρακτηριστικό τρόπο τι πολιτική θα ακολουθήσει σε περίπτωση ανάδειξής της στην εξουσία.

Παράλληλα με την αντί εργατική και αντί κοινωνική στάση της εκφυλισμένης «αριστεράς» του Συν/Σύριζα οι γνωστοί εργατοπατέρες[2] που καλούνται κάθε τόσο από τα κανάλια σε κάθε απεργία, κάνουν και εδώ την εμφάνισή τους για να καταφέρουν να δημιουργήσουν «στεγανά» μεταξύ της κοινωνίας και των απεργών. Επιτακτικό ζητούμενο η σαλαμοποίηση που μέχρι τώρα έχει φέρει άριστα αποτελέσματα  για τις ντόπιες μαριονέτες της υπερεθνικής ελίτ.

Παράλληλα το «αντικαθεστωτικό» μέσο «αντιπληροφόρησης» Athens indymedia, λογοκρίνει[3] την ανάρτηση του βίντεο που ο Σκουρλέτης χαρακτηρίζει την εισβολή των εργαζομένων στο πεντάγωνο «προβοκάτσια». Φυσικά στη πρώτη σελίδα δεν υπάρχει η δυναμική διαδήλωση των εργαζομένων Σκαραμαγκά, ούτε οι συλλήψεις, το ξύλο και οι τραυματίες, ούτε η μεγάλη συγκέντρωση αλληλεγγύης – που σημειωτέον συμμετέχουν και άλλα σωματεία και αλληλέγγυοι – στη ΓΑΔΑ, άλλα …αντιφασιστικός αγώνας. Ένας «αντιφασιστικός» αγώνας και ο «κίνδυνος του εκφασισμού», που το κόμμα της εκφυλισμένης  «αριστεράς» έχει μάθει να χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά μέσα από τις φυλλάδες και τα μπλοκς του, για να καλύπτει το δικό του συστηματικό συνοδοιπορισμό με τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ, καλώντας συνεχώς σε ένα «αντιφασιστικό» αγώνα, αλλά ποτέ σε αγώνα κατά της εξάρτησης της χώρας και της προτεκταριοποίησής της, δηλαδή κατά του πραγματικού φασισμού.  Λες και ο αγώνας των εργαζομένων δεν είναι και αντιφασιστικός αγώνας, λες και οι αντισυστημικές θεωρήσεις και πολιτικά προτάγματα δεν είναι και αντιφασιστικά… Λες και η ανάδυση των ανανηψάντων φασιστοειδών δεν προέρχεται από τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων από την συγκεκριμένη «αριστερά».

Καταγγέλλουμε την άθλια αυτή στάση της ψευτο «αριστεράς» και καλούμε τον κόσμο της εργασίας, των ανέργων και όσων πλήττονται από τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της προτεκταριοποίησης της χώρας, να παραμερίσουν τα βολεμένα φερέφωνα του συστήματος και να οικοδομήσουν ένα Λαϊκό Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση[4] με στόχο τη μονομερή έξοδο από ΕΕ/ΟΝΕ , για την ανοικοδόμηση της οικονομίας , την άρση όλων των συμβάσεων με τη Τρόικα και τη στάση πληρωμών του χρέους. Να βάλουμε τις βάσεις της οικονομικής αυτοδυναμίας που αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την οικονομική δημοκρατία και της αντισυστημικής αλλαγής γενικότερα.



Οι «μη συστημικές» προσεγγίσεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς για την Παγκοσμιοποίηση και η επιτακτική ανάγκη σχηματισμού Μετώπου εξόδου από ΕΕ/ΟΝΕ

3

 

Σημ. της σύνταξης:

Κρίναμε χρήσιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα σημαντικό κεφάλαιο (Οι μη συστημικές προσεγγίσεις της ρεφορμιστικής αριστεράς) από το βιβλίο του Τ. Φωτόπουλου «Παγκοσμιοποίηση Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία»[1], που αναφέρεται και απαντά στις στρεβλές προσεγγίσεις της ρεφορμιστικής «αριστεράς» για την Παγκοσμιοποίηση. Η διαστρέβλωση της έννοιας της «Παγκοσμιοποίησης» από την συγκεκριμένη «αριστερά» και οι αντίστοιχες προτάσεις της, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο τις τελευταίες δεκαετίες στον αποπροσανατολισμό του κόσμου και την αδρανοποίησή του μέσα από ανώδυνες- αν όχι χρήσιμες για το σύστημα – ρεφορμιστικές κατευθύνσεις, τις τραγικές συνέπειες των οποίων βιώνουμε στον Ελλαδικό χώρο. Το κείμενο συνοδεύεται στο τέλος από την πρόταση της ΠΔ για την υπέρβαση της κρίσης μέσα από ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης από την οικονομική κατοχή της χώρας.

 

Οι «μη συστημικές» προσεγγίσεις της ρεφορμιστικής αριστεράς.

Ονομάζω «ρεφορμιστική Αριστερά» το σύνολο των διανοουμένων, κινημάτων και πολιτικών κομμάτων στην Αριστερά που υιοθετούν μια «μη συστημική» προσέγγιση στην παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με την οποία η παγκοσμιοποίηση οφείλεται σε εξωγενείς αλλαγές στην οικονομική πολιτική, και, ως τέτοια, είναι αντιστρέψιμη ακόμη και εντός του συστήματος της οικονομίας της αγοράς. Επομένως, η ρεφορμιστική Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους που είτε προτείνουν διάφορες μεταρρυθμίσεις για να βελτιωθεί η λειτουργία της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς (π.χ. να εξαλειφθεί ο μονοπωλιακός  χαρακτήρας της, να καταργηθεί η νεοφιλελεύθερη απορύθμιση των αγορών κ.ο.κ.), είτε απλώς επικρίνουν τις συνέπειες της χωρίς όμως να προτείνουν κάποια εναλλακτική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, υιοθετώντας, ρητά η σιωπηρά, την μεταμοντέρνα απόρριψη κάθε ‘συνολικού’ προτάγματος (universalism),[2] είτε τέλος θεωρούν δεδομένο το παρόν σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Με αυτήν την έννοια, η ρεφορμιστική Αριστερά περιλαμβάνει μετα-Μαρξιστές, σοσιαλδημοκράτες και άλλους στην ευρεία Αριστερά (π.χ. Pierre Bourdieu, Immanuel Wallerstein, N. Τσόμσκι, Samir Amin, John Gray  Leo Panitch κ.α. καθώς και τα παρακλάδια τους στην Ελλάδα που συνήθως βρίσκονται στον Συνασπισμό, την εφημερίδα ‘Εποχή’—Κ. Βεργόπουλος, Π. Κοροβέσης κλπ) που παίρνουν μια αρνητική μεν, αλλά ρεφορμιστική, στάση απέναντι στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Υπάρχουν αρκετές προσεγγίσεις που θα μπορούσαμε να κατατάξουμε στη κατηγορία της ρεφορμιστικής Αριστεράς.. Όλες τους μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο: σε αντίθεση με τους πολύ πιο ρεαλιστές σοσιαλ-φιλελεύθερους, οι προσεγγίσεις αυτές υιοθετούν τη θέση ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα νέο φαινόμενο αλλά κάτι που ήδη υπήρχε στην αρχή του περασμένου αιώνα και, στη συνέχεια, προχωρούν στη διερεύνηση τρόπων να αντισταθούν σ’ αυτή – χωρίς βέβαια να αμφισβητούν βέβαια το συστημικό πλαίσιο προτείνοντας εναλλακτικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η αρνητική τους στάση σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση στηρίζεται στη θέση ότι, πέρα από τις δυσμενείς συνέπειές της πάνω στην εργασία και το περιβάλλον, είναι επιπλέον ασύμβατη με την σημερινή «δημοκρατία». Η ρητή – ή κάποιες φορές σιωπηρή – υπόθεση που μοιράζεται η ρεφορμιστική Αριστερά είναι ότι μια επιστροφή σε ένα είδος κρατισμού είναι ακόμη δυνατή σήμερα – πράγμα καθόλου περίεργο εφόσον θεωρούν την σημερινή παγκοσμιοποίηση ως απλώς το προϊόν νεοφιλελεύθερων πολιτικών (αν όχι μια ιδεολογία για να δικαιολογηθεί ο νεοφιλελευθερισμός), και όχι ως το αποτέλεσμα μιας θεμελιώδους δομικής αλλαγής.

Ετσι, ο Bourdieu, ξεκινώντας με την υπόθεση ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια ουτοπία που επιβλήθηκε κύρια από την Αμερικανική ελίτ, συμπεραίνει ότι πρέπει να στραφούμε στο «έθνος- κράτος», ή ακόμη καλύτερα στο υπερεθνικό κράτος – ένα ευρωπαϊκό κράτος στο δρόμο προς ένα παγκόσμιο κράτος – που θα είναι ικανό να ελέγχει και να φορολογεί αποτελεσματικά τα κέρδη που αποφέρονται στις χρηματοπιστωτικές αγορές και, πάνω απ’ όλα, να εξουδετερώνει τον καταστροφικό αντίκτυπο που έχουν οι τελευταίες πάνω στην αγορά εργασίας».[3] Στην προβληματική του, η παγκοσμιοποίηση είναι περισσότερο ένα πολιτικό πρόταγμα παρά μια οικονομική πραγματικότητα»[4], μια πολιτική που στοχεύει στο να επεκτείνει σε ολόκληρο τον κόσμο το Αμερικανικό οικονομικό μοντέλο:[5]

«Η οικονομική «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι μηχανικό αποτέλεσμα των νόμων της τεχνικής ή της οικονομίας, είναι το προϊόν μιας πολιτικής που εφαρμόζεται από ένα σύνολο φορέων και θεσμών (…) η «παγκόσμια αγορά» είναι το προϊόν μιας περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά συντονισμένης πολιτικής (…) αυτό που προτείνεται και επιβάλλεται κατά τρόπο καθολικό ως κανονιστικό πρότυπο κάθε ορθολογικής οικονομικής πρακτικής είναι στην πραγματικότητα η καθολίκευση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μιας συγκεκριμένης οικονομίας, που αναδύθηκε στο πλαίσιο μιας πολύ συγκεκριμένης ιστορίας και κοινωνικής δομής, της ιστορίας και της κοινωνικής δομής των Ηνωμένων Πολιτειών».

 

Ανάλογη είναι η στάση που υιοθετείται από ορισμένους συγγραφείς στην ρεφορμιστική Αριστερά, όπως ο Leo Panitch,[6] ο Ν Τσόμσκι[7] και άλλους, οι οποίοι επίσης υποστηρίζουν επίσης ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάτι το καινούργιο και αντιπροσωπεύει κατά βάση ένα είδος νεοφιλελεύθερης συνωμοσίας Αμερικανικής προέλευσης, ο στόχος της οποίας είναι να προωθήσει τα συμφέροντα του μονοπωλιακού καπιταλισμού των ΗΠΑ. Η συμβουλή τους στο «κίνημα» κατά της παγκοσμιοποίησης είναι να ασκήσει μέγιστη πίεση πάνω στις ελίτ, έτσι ώστε το έθνος-κράτος να αναγκαστεί να αντισταθεί στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Παρόμοια, ο Immanuel Wallerstein[8] υιοθετεί ρητά την εξωγενή (αν όχι ιδεολογική) φύση της σημερινής παγκοσμιοποίησης τονίζοντας ότι:

Η δεκαετία του 1990 κατακλύστηκε από συζητήσεις πάνω στην παγκοσμιοποίηση. Ακούμε από τους πάντες σχεδόν ότι τώρα ζούμε, και για πρώτη φορά, σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης. Ακούμε ότι η παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει τα πάντα: η κυριαρχία των κρατών έχει εξασθενίσει, η ικανότητα του καθενός να αντισταθεί στους κανόνες της αγοράς έχει εξαφανιστεί, η δυνατότητά μας για πολιτιστική αυτονομία έχει ουσιαστικά αναιρεθεί, και η ίδια η ταυτότητά μας έχει τεθεί υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Αυτή η κατάσταση «παγκοσμιοποίησης» έχει υμνηθεί από κάποιους και θρηνηθεί από άλλους. Όμως, η συζήτηση αυτή είναι μια γιγαντιαία παρερμηνεία της τωρινής πραγματικότητας – μια πλάνη που μας την επιβάλλουν ισχυρές ομάδες, και, ακόμη χειρότερα, μια πλάνη που έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας, συχνά σε κατάσταση απόγνωσης (…) Στην πραγματικότητα, οι διαδικασίες που συχνά εννοούνται όταν αναφερόμαστε στην παγκοσμιοποίηση δεν είναι καθόλου νέες. Υπάρχουν εδώ και 500 περίπου χρόνια.

 

Τέλος, μια ακόμη εκδοχή, που υποστηρίζεται από σοσιαλδημοκράτες όπως ο καθηγητής της LSE John Gray[9], διακηρύσσει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, ακολουθώντας το παράδειγμα του Eric Hobsbawm, του ‘πρύτανη’  των Μαρξιστών ιστορικών, ο οποίος, ακόμη  και το 1998, διακήρυσσε  το τέλος του νεοφιλελευθερισμού![10]. Αυτή τη φορά, το επιχείρημα που προβάλλεται για να υποστηριχθεί το υποτιθέμενο τέλος της παγκοσμιοποίησης βασίζεται στη σημερινή πορεία προς την ύφεση  της Αμερικάνικης οικονομίας και την εκλογή του  Μπούς στην προεδρία των ΗΠΑ.

Το κοινό συμπέρασμα όλων των αναλυτών στην ρεφορμιστική Αριστερά (που υιοθετεί και το κύριο σώμα του «κινήματος» κατά της παγκοσμιοποίησης), είναι ότι η πίεση «από τα κάτω» θα μπορούσε να αντιστρέψει τη «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ή τουλάχιστον, να υποχρεώσει τις σοσιαλ-φιλελεύθερες κυβερνήσεις να «επαναδιαπραγματευθούν» τους κανόνες της και ιδιαίτερα, τους κανόνες που καθορίζουν τη λειτουργία  διεθνών θεσμών όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου – θέση που υποστηρίζουν για παράδειγμα, μεταξύ άλλων,  οι Pierre Bourdieu[11],  Samir Amin[12] κλπ.

Αλλά ας δούμε πιο λεπτομερώς τα επιχειρήματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ένας «μύθος», ή μια ιδεολογία. Ισως η πιο συστηματική έκθεση αυτών των επιχειρημάτων μέχρι σήμερα βρίσκεται  στη μελέτη των Paul Hirst και Grahame Thompson,[13] οι οποίοι υποστηρίζουν  τη θέση ότι το  έθνος-κράτος εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στη νεοφιλελεύθερη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Μολονότι  ρητός στόχος των συγγραφέων είναι να επιτεθούν στη θέση της παγκοσμιοποίησης που προωθεί η εθνικιστική Δεξιά, η μελέτη τους, ουσιαστικά, στηρίζει το είδος στρατηγικής και πολιτικής που προτείνονται σήμερα από την ρεφορμιστική Αριστερά. Τα επιχειρήματά τους μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

  1. Ο σημερινός υψηλός βαθμός διεθνοποίησης της οικονομίας δεν είναι πρωτοφανής εφόσον ο βαθμός ανοίγματος της παγκόσμιας οικονομίας το 1913 ήταν στην πραγματικότητα υψηλότερος από τον αντίστοιχο βαθμό ανοίγματος στην περίοδο μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο.[14]
  2. Οι καθαρά υπερεθνικές επιχειρήσεις είναι σχετικά σπάνιες μιας και οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν κάποια εθνική έδρα.[15]
  3. Η παγκόσμια οικονομία σήμερα δεν είναι πραγματικά παγκόσμια εφόσον το εμπόριο, οι ξένες άμεσες επενδύσεις και οι ροές κεφαλαίου γενικότερα συγκεντρώνονται στις «Χώρες της Τριάδας», δηλ. στις χώρες των τριών κύριων οικονομικών περιφερειών (Βόρεια Αμερική, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ιαπωνία).[16]
  4. Κατά συνέπεια, οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις «έχουν την ικανότητα να ασκούν ισχυρές καθοδηγητικές πιέσεις στις  αγορές κεφαλαίου και σε άλλες οικονομικές τάσεις. Οι παγκόσμιες αγορές δεν είναι σε καμία περίπτωση πέραν από ρύθμιση και έλεγχο».[17]

 

Ας εξετάσουμε καθένα από τα παραπάνω επιχειρήματα πιο λεπτομερώς. Όσον αφορά στο πρώτο επιχείρημα των συγγραφέων, όπως θα προσπαθήσω να δείξω παρακάτω, είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια της φιλελεύθερης μορφής της νεωτερικότητας υπήρξε πράγματι μια αρχική διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς, η οποία συνοδεύθηκε από μια απόπειρα εγκαθίδρυσης μιας καθαρά φιλελεύθερης διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Όμως αυτή η απόπειρα, για τους λόγους που θα εξετάσω αμέσως, απέτυχε. Ετσι, παρ’ όλο που ήδη στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν εμφανής ένας σημαντικός βαθμός διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς, η σημερινή διεθνοποίηση είναι τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά διαφορετική από την πρώτη διεθνοποίηση.

Είναι ποσοτικά διαφορετική επειδή, παρά τους αστήρικτους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου, ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε ένας παρόμοιος βαθμός ανοίγματος της αγοράς. Οι κύριοι δείκτες που χρησιμοποιούν οι Hirst και Thompson για να υποστηρίξουν την θέση ότι το άνοιγμα της οικονομίας της αγοράς σήμερα είναι μικρότερο σε σχέση με το παρελθόν είναι  ο βαθμός ανοίγματος της σε σχέση με  την κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων.

Ωστόσο, όσον αφορά πρώτα στο άνοιγμα της οικονομίας της αγοράς στο κεφάλαιο, οι μελέτες που παραθέτουν για να δείξουν το μεγαλύτερο άνοιγμα στην περίοδο πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο σε σχέση με σήμερα, χρησιμοποιούν έναν στατιστικό δείκτη[18] που δεν έχει καθολική ισχύ, καθώς στην περίπτωση της χώρας με το κυριότερο αποθεματικό νόμισμα, τις ΗΠΑ., οδηγούν σε  αποτελέσματα που δεν έχουν κανένα νόημα. Από την άλλη μεριά, η χρήση εναλλακτικών δεικτών δείχνει μια δραματική αύξηση στο άνοιγμα της οικονομίας της αγοράς σε σχέση με τη κίνηση  κεφαλαίου. Και αυτό, όχι μόνο σε σχέση με την κίνηση επενδυτικού κεφαλαίου όπου παρατηρείται διπλασιασμός της αναλογίας των άμεσων ξένων επενδύσεων στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών  στα πρώτα 20 χρόνια της σημερινής παγκοσμιοποίησης,[19] αλλά κυρίως σε σχέση με την  κίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Ετσι, οι κερδοσκοπικές ροές /συναλλαγές συναλλάγματος αυξήθηκαν 14 φορές μέσα σε 15 χρόνια παγκοσμιοποίησης (από περίπου  25.000 δις. δολ. το 1983 σε πάνω από  350.000 δις. δολ. το 1998) ενώ οι κινήσεις κεφαλαίου σε σχέση με το εμπόριο και τις άμεσες ξένες επενδύσεις απλώς διπλασιάστηκαν στην ίδια περίοδο (από περίπου 3.000 δις. δολ. το  1983 σε περίπου 7.000 δις. δολ. το 1998)[20]. Η συνέπεια είναι ότι σήμερα περίπου ένα τρισεκατομμύριο δολάρια αλλάζει χέρια κάθε μέρα.

Περνώντας τώρα στο άνοιγμα όσον αφορά στο εμπόριο, σ’ αντίθεση με τα στοιχεία που παρουσιάζουν οι Hirst και Thompson, αυτό το άνοιγμα, όχι απλώς δεν είναι μικρότερο σήμερα απ’ ότι ήταν στην περίοδο πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά αυξήθηκε σημαντικά στο τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα (δηλ. στην περίοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης). Ετσι, το άνοιγμα αυτό κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, έχει αυξηθεί στις μεγαλύτερες εμπορικές χώρες του κόσμου (με εξαίρεση την Ιαπωνία). Ως αποτέλεσμα, όπως δείχνει ο παρατιθέμενος Πίνακας, ο μέσος δείκτης ανοίγματος ως προς το εμπόριο αυξήθηκε από 43,6% που ήταν το 1913, σε 48,3% το 1996. Aκομη, σύμφωνα με πιο πρόσφατα στοιχεία, ο ίδιος μέσος δείκτης αυξήθηκε πολύ σημαντικά τα τελευταία χρόνια φθάνοντας το επίπεδο του 53,4 το 1998.[21] Είναι λοιπόν προφανές ότι ο ισχυρισμός των Hirst και Thompson ότι το άνοιγμα της οικονομίας της αγοράς στο εμπόριο ήταν μεγαλύτερο το 1913 απ’ ό,τι σήμερα (ένας ισχυρισμός που, όλως περιέργως, βασίζεται σε δεδομένα μέχρι το 1973, δηλ. πριν το ξεκίνημα της σημερινής παγκοσμιοποίησης!) δεν μπορεί να υποστηριχθεί  από τα υπάρχοντα στοιχεία.

Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η σημερινή διεθνοποίηση είναι ποιοτικά διαφορετική από αυτή του περασμένου αιώνα. Αυτό συμβαίνει επειδή η προηγούμενη διεθνοποίηση ήταν βασισμένη στα έθνη-κράτη και όχι στις πολυεθνικές επιχειρήσεις όπως σήμερα. Το γεγονός ότι ο βαθμός (τυπικού ή άτυπου) ανοίγματος των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου ήταν πολύ μικρότερος στο παρελθόν απ’ ό,τι είναι σήμερα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον καθορισμό του «φορέα» της διεθνοποίησης σε κάθε περίοδο, καθώς και του βαθμού οικονομικής κυριαρχίας του κράτους. Όταν ο βαθμός του ανοίγματος της αγοράς ήταν σχετικά μικρός (μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970) τα κράτη-έθνη

 

Δείκτης ανοίγματος ως προς το εμπόριο* στις μεγάλες οικονομίες της αγοράς

 

1913 1950 1973 1980 1996
Γαλλία 35,4 21,2 29,0 44,0 45,0
Γερμανία 35,1 20,1 35,2 46,0
Ιαπωνία 31,4 16,9 18,3 28,0 17,0
Ολλανδία 103,6 70,2 80,1 103,0 100,0
Βρετανία 44,7 36,0 39,3 52,0 58,0
ΗΠΑ 11,2 7,0 10,5 21,0 24,0

* Λόγος του εμπορίου (εξαγωγές και εισαγωγές) προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν σε τρέχουσες τιμές.

Πηγή: Paul Hirst and Grahame Thompson, Globalisation in Question, Πίνακας 2.5 (για τις χρονιές 1913, 1950 και 1973) και World Development Report της Παγκόσμιας Τράπεζας  1998/99, Πιν. 20.

 

μπορούσαν να ασκήσουν σημαντικό βαθμό ελέγχου πάνω στην οικονομική δραστηριότητα μέσω νομισματικών, συναλλαγματικών και δημοσιονομικών πολιτικών. Από την άλλη μεριά, τη στιγμή που (και ως αποτέλεσμα της επέκτασης των πολυεθνικών επιχειρήσεων) ο βαθμός ανοίγματος της αγοράς άρχισε να αυξάνεται, τα έθνη-κράτη έχασαν ένα σημαντικό μέρος της οικονομικής τους κυριαρχίας. Ετσι, επιθετικές δημοσιονομικές πολιτικές για τον έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας δεν είναι πια δυνατές σε ένα πλαίσιο ανοικτών αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου, ενώ ο σημερινός βαθμός ενσωμάτωσης στη διεθνοποιημένη οικονομία  της αγοράς κάνει σχεδόν αδύνατες οποιεσδήποτε πραγματικά αποκλίνουσες νομισματικές πολιτικές.

Όσον αφορά στο δεύτερο επιχείρημα των συγγραφέων ότι οι καθαρά υπερεθνικές επιχειρήσεις είναι σχετικά σπάνιες μιας και οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν κάποια εθνική έδρα, το πραγματικό ζήτημα δεν είναι η αναλογία των πολυεθνικών επιχειρήσεων ως προς τον συνολικό αριθμό εταιριών αλλά η εξουσία που ασκούν. Και τα στατιστικά στοιχεία πάνω σε αυτό είναι αδιαμφισβήτητα. Στη δεκαετία του 1990, οι 500 πολυεθνικές επιχειρήσεις στην κορυφή της πυραμίδας είχαν υπό τον έλεγχό τους το 70% του παγκόσμιου εμπορίου, το 80% των ξένων επενδύσεων και το 30% του παγκόσμιου Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.[22] Επιπλέον, το ζήτημα δεν είναι το εάν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν μια εθνική βάση, ή, αντίθετα, είναι α-κρατικά σώματα, αλλά το εάν οι δραστηριότητές τους και ιδιαίτερα το εμπόριο, οι επενδύσεις και η παραγωγή εκτείνονται πολύ πέρα από τα εθνικά τους όρια. Σε αυτήν την προβληματική, η εθνική έδρα εξακολουθεί να είναι πολύ χρήσιμη για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, εφόσον τους προσπορίζει διάφορα πλεονεκτήματα έναντι των ανταγωνιστών τους, και το γεγονός αυτό είναι απόλυτα συμβατό με τη σημερινή επιταχυνόμενη αγοραιοποίηση[23] της οικονομίας. Στην πραγματικότητα, η θέση που υποστηρίζεται εδώ, όσον αφορά στη σημασία που έχουν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις σε σχέση με τη διεθνοποίηση, έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη θέση της Susan Strange ότι «δεν είναι το φαινόμενο της πολυεθνικής επιχείρησης που είναι καινούργιο, αλλά η αλλαγή του συσχετισμού μεταξύ, από τη μια μεριά των εταιριών που απευθύνονται αποκλειστικά στην τοπική ή εγχώρια αγορά και, από την άλλη, αυτών που απευθύνονται στην παγκόσμια αγορά και εν μέρει παράγουν σε χώρες άλλες από την αρχική τους έδρα».[24]

Όσον αφορά στο τρίτο επιχείρημα των συγγραφέων ότι η παγκόσμια οικονομία σήμερα δεν είναι πραγματικά παγκόσμια εφόσον το εμπόριο, οι ξένες άμεσες επενδύσεις και οι χρηματοπιστωτικές ροές είναι συγκεντρωμένες στις «Χώρες της Τριάδας» (NAFTA, Ευρωπαϊκή Eνωση, Ιαπωνία), είναι πράγματι σωστό ότι ο μεγάλος όγκος του βιομηχανικού εμπορίου των προηγμένων οικονομιών της αγοράς λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε αυτές τις χώρες και μόνο ένα μικρό κλάσμα (περίπου το 1,5% εξαιρώντας την Κίνα) γίνεται ανάμεσα σε αυτές και το Νότο.[25] Ωστόσο, αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα ενάντια στο γεγονός της παγκοσμιοποίησης, αλλά ενάντια στον τύπο της παγκοσμιοποίησης που λαμβάνει χώρα. Η επέκταση της οικονομίας της αγοράς, καθώς και η διεθνοποίησή της, ήταν πάντοτε ανομοιογενής, ακριβώς εξαιτίας της ουσιαστικά αυτορυθμιζόμενης φύσης της. Επομένως, δεν έχει κανένα νόημα να προσδοκάμε ότι η σημερινή διεθνοποίηση, που στηρίζεται στον υψηλότερο βαθμό αγοραιοποίησης στην Ιστορία, θα είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι δηλαδή αναπόφευκτη η συγκέντρωση της  διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς  στο Βορρά, ο οποίος έχει ήδη δημιουργήσει, μέσα στη διαδικασία αγοραιοποίησης, εγγενή συγκριτικά πλεονεκτήματα στην παραγωγικότητα, την αποτελεσματικότητα, την τεχνολογία και την ανταγωνιστικότητα.[26]

Τέλος, όσον αφορά στο επιχείρημα των συγγραφέων, το οποίο είναι στην πραγματικότητα το κύριο επιχείρημα που χρησιμοποιεί η ρεφορμιστική Αριστερά, ότι οι παγκόσμιες αγορές δεν είναι πέραν ρυθμίσεως και ελέγχου, και ότι οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις «έχουν την ικανότητα να ασκούν ισχυρές καθοδηγητικές πιέσεις στις αγορές κεφαλαίου και σε άλλες οικονομικές τάσεις», θα υποστήριζα ότι η θέση που προτάσσεται σε αυτό το βιβλίο δεν συνεπάγεται την εξάλειψη του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους, πόσο μάλλον την υλική εξαφάνισή του στο πολιτικό επίπεδο. Αυτό που όντως συνεπάγεται είναι ότι το κράτος, τα τελευταία 25 περίπου χρόνια, ουσιαστικά χάνει την οικονομική του κυριαρχία. Στην πραγματικότητα, οι ίδιοι οι συγγραφείς το παραδέχονται αυτό σιωπηρά, όταν χαρακτηρίζουν «ριζοσπαστικό» ακόμα και το στόχο για πλήρη απασχόληση[27] – δηλ. τον κύριο στόχο της σοσιαλδημοκρατίας σ’ ολόκληρη την περίοδο της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης. Είναι συνεπώς ξεκάθαρο ότι, όταν οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι «οι διαδικασίες της διεθνοποίησης, όχι μόνο δεν υποβαθμίζουν το έθνος-κράτος, αλλά ενδυναμώνουν τη σημασία του με πολλούς τρόπους»[28], αυτό που έχουν κατά νου δεν είναι οι αποτελεσματικοί κοινωνικοί έλεγχοι για την προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος, αλλά, κυρίως, οι «ρυθμιστικοί έλεγχοι».[29]

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι ακόμα και όταν οι συγγραφείς αναφέρονται στην πιθανότητα μιας «νέας πολυκεντρικής εκδοχής της μεικτής οικονομίας» για την επίτευξη «φιλόδοξων» στόχων, η μόνη προϋπόθεση που αναφέρουν είναι «μια πολιτική με μεγάλο βαθμό κοινού συντονισμού από την πλευρά των μελών της Τριάδας».[30] Αυτό όμως που δεν εξηγούν είναι το γιατί οι ελίτ που ελέγχουν την Τριάδα θα υιοθετήσουν πολιτικές για τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας μεικτής οικονομίας. Στην πραγματικότητα, το μόνο επιχείρημα που προτάσσουν οι συγγραφείς για να υποστηρίξουν αυτήν την θέση είναι η παλιά θεωρία της υποκατανάλωσης, ότι δηλαδή η αναπαραγωγή της οικονομίας ανάπτυξης δεν είναι βιώσιμη σ’ ένα πλαίσιο μεγάλης ανισότητας, που οδηγεί αναπόφευκτα σε χαμηλή ζήτηση.[31] Αλλά αυτό το επιχείρημα παραβλέπει το γεγονός ότι η οικονομία ανάπτυξης δεν έχει παρουσιάσει ιδιαίτερη δυσκολία στο να αυτο-αναπαράγεται, στο βαθμό που η «κοινωνία των δύο τρίτων» επεκτείνει την κατανάλωσή της. Είναι ξεκάθαρο επομένως ότι για τους συγγραφείς, καθώς και για την ρεφορμιστική Αριστερά γενικότερα, ο μόνος τρόπος για να πειστούν οι ελίτ της Τριάδας να υιοθετήσουν μια τέτοια οικονομία είναι μέσω κάποιας μορφής πίεσης «από τα κάτω» – ανεξάρτητα από το κρίσιμο θέμα  αν μια μεικτή οικονομία είναι ακόμη εφικτή σήμερα!

Ο λόγος για τον οποίον η ρεφορμιστική Αριστερά καταλήγει σε τέτοιους είδους ανόητα συμπεράσματα είναι ότι το σημείο εκκίνησής της είναι είτε μια χοντροκομμένη Μαρξιστική ανάλυση, που υποθέτει ότι η σημερινή διεθνοποίηση δεν είναι καθόλου διαφορετική από την προηγούμενη διεθνοποίηση στο τέλος του 19ου  αιώνα και στις αρχές του 20ου (αν όχι ακόμη πιο πριν, όπως υποστηρίζει ο Wallerstein) είτε, εναλλακτικά – όπως στην περίπτωση των Hirst και Thompson – μια ανιστόρητη ανάλυση της οικονομίας της αγοράς που υποθέτει ότι η σημερινή διεθνοποίηση είναι απλώς ένα συγκυριακό φαινόμενο και όχι μια δομική αλλαγή.[32] Το συμπέρασμα που βγάζουν και οι δύο τύποι ανάλυσης είναι ότι η σημερινή «παγκοσμιοποιημένη» οικονομία είναι ακόμη «ελέγξιμη» και ότι συνεπώς το μόνο που είναι αναγκαίο για την εισαγωγή ενός συστήματος αποτελεσματικού ελέγχου πάνω της είναι η δραστική πίεση από το «κίνημα» κατά της παγκοσμιοποίησης.

Ωστόσο, το γεγονός ότι η οικονομία της αγοράς είναι ελέγξιμη, με τη στενή έννοια της ρύθμισης, είναι προφανές σε όλους, εκτός ίσως από ορισμένους ακραίους υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης. Το πραγματικό ζήτημα είναι εάν τα έθνη-κράτη είναι ακόμα ικανά, σε μια διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, να επιβάλλουν αποτελεσματικούς κοινωνικούς ελέγχους για την προστασία του ανθρώπου και της φύσης, ή εάν αντίθετα τέτοιοι έλεγχοι δεν είναι πια εφικτοί, ούτε στο επίπεδο του έθνους-κράτους, ούτε στο επίπεδο του οικονομικού μπλοκ, αλλά ούτε ακόμη και στο πλανητικό επίπεδο.

Ετσι, όσον αφορά το κρατικό επίπεδο, αν λάβουμε υπόψη την τεράστια αύξηση της ξένης διείσδυσης στις χρηματιστηριακές αγορές και στις αγορές κρατικών ομολόγων,[33] που έχει λάβει χώρα στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα περίπου, γίνεται προφανές ότι καμιά εθνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ακολουθήσει σήμερα οικονομικές πολιτικές που δεν εγκρίνονται από τις αγορές κεφαλαίου. Οι αγορές αυτές έχουν σήμερα τη δύναμη να δημιουργούν αβάσταχτη οικονομική πίεση στη δανειοληπτική ικανότητα, στην αξία του νομίσματος και στη ροή επενδύσεων μιας χώρας. Αν υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα υιοθετεί, ενάντια στο ρεύμα, πολιτικές για να αντιστρέψει την ελαστικοποίηση των αγορών εργασίας ή, εναλλακτικά, πιο επιθετικές πολιτικές για να επιβραδύνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, εύκολα μπορεί να δειχθεί ότι, σε συνθήκες ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου, το αποτέλεσμα θα ήταν μια φυγή κεφαλαίου και μια πίεση στις αντίστοιχες συναλλαγματικές και χρηματιστηριακές τιμές, δηλ. εξελίξεις που θα μπορούσαν εύκολα να οδηγήσουν σε μια ύφεση, αν όχι σε μια πλήρη κρίση. Είναι για τους λόγους αυτούς που ο Μιτεράν και ο Ζοσπέν αναγκάστηκαν  να εγκαταλείψουν κάθε ιδέα προσφυγής στις παλιές σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, ενώ ο Λαφοντέν υποχρεώθηκε  να απομακρυνθεί από την Γερμανική κυβέρνηση.

Η περίπτωση του Λαφοντέν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική όσον αφορά τη δύναμη των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Όπως την περιγράφει η (ρεφορμίστρια) συγγραφέας ενός πολύ πρόσφατου βιβλίου πάνω στη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων:[34]

Στη Γερμανία, όπου, ως αποτέλεσμα της μείωσης των επιχειρηματικών φόρων,  τα έσοδα από τη φορολόγηση επιχειρήσεων έχουν μειωθεί κατά 50% στα τελευταία 20 χρόνια οδηγώντας σε μια αύξηση των επιχειρηματικών κερδών της τάξης του 90%, μια ομάδα εταιρειών, (στην οποία περιλαμβάνονται η Deutsche Bank, η BMW, η Daimler-Benz και η RWE, ο Γερμανικός ενεργειακός και βιομηχανικός όμιλος εταιρειών), το 1999 ματαίωσε την προσπάθεια του Υπουργού Οικονομικών Oσκαρ Λαφοντέν να αυξηθεί η φορολογική επιβάρυνση των Γερμανικών εταιρειών, απειλώντας πως θα μεταφέρουν τις επενδύσεις ή τα εργοστάσια σε άλλες χώρες εάν η κυβερνητική πολιτική δεν τους βόλευε. «Είναι ένα ζήτημα που θέτει σε κίνδυνο τουλάχιστον 14.000 θέσεις εργασίας» απείλησε ο Dieter Schweer, εκπρόσωπος του ομίλου RWE. «Εάν η επενδυτική κατάσταση δεν είναι πια ελκυστική, θα εξετάσουμε κάθε δυνατότητα μεταφοράς των επενδύσεών μας στο εξωτερικό». Ετσι, η Daimler-Benz πρότεινε την επανεγκατάσταση στις ΗΠΑ ενώ άλλες εταιρείες απείλησαν πως θα διακόψουν την αγορά κρατικών ομολόγων και τις επενδύσεις στη Γερμανική οικονομία. Δοθείσας της δύναμης που έχουν αυτές οι επιχειρήσεις, οι απειλές τους πάρθηκαν στα σοβαρά. Μέσα σε λίγους μήνες η Γερμανία σχεδίαζε φορολογικές ελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις, που θα έριχναν τους φόρους στις Γερμανικές εταιρείες κάτω από τα επίπεδα των ΗΠΑ. Όπως σχολίασε εκείνη την περίοδο ένας από τους κυριότερους συμβούλους του Γκ. Σρέντερ στην Washington: «Η Deutsche Bank και οι βιομηχανικοί γίγαντες σαν την Mercedes παρά-είναι ισχυροί για την εκλεγμένη κυβέρνηση του Βερολίνου».

 

Η κατάσταση δεν είναι πολύ διαφορετική όσον αφορά στα οικονομικά μπλοκ. Αν ένα μπλοκ, όπως η ΕΕ, αποπειραθεί να εισαγάγει το είδος των πολιτικών που ήταν δημοφιλείς στη διάρκεια της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης, (π.χ. πολιτικές με στόχο την επέκταση του κράτους πρόνοιας ανεξάρτητα από τις συνέπειες τους στον πληθωρισμό) ή, εναλλακτικά, αποπειραθεί να εισαγάγει αυστηρούς περιβαλλοντικούς ελέγχους, ασχέτως των συνεπειών τους στην κερδοφορία, τότε αυτό το μπλοκ, αντιμετωπίζει τον άμεσο κίνδυνο μιας σημαντικής φυγής κεφαλαίου προς τα άλλα μπλοκ, με σοβαρές επιπτώσεις στο νόμισμά του, στη συγκεκριμένη περίπτωση το Ευρώ, έναντι των νομισμάτων των άλλων μπλοκ. Ο κίνδυνος μάλιστα αυτός είναι ιδιαίτερα σημαντικός στη περίπτωση της ΕΕ όπου η χρόνια αδυναμία του Ευρώ έναντι του δολαρίου φαίνεται να αντανακλά το γεγονός ότι τα υπολείμματα του κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη είναι, ακόμη, πιο σημαντικά από αυτά των ΗΠΑ. Η διαδικασία διεθνοποίησης και ο σημερινός βαθμός ανοίγματος των αγορών συνεπάγονται την ομογενοποίηση των κοινωνικών ελέγχων στις μεγάλες οικονομίες της αγοράς. Από τη στιγμή όμως που η ομογενοποίηση αυτή, κάτω από συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού, βασίζεται στην αρχή του «ελάχιστου κοινού παρανομαστή» και με δεδομένη τη σημερινή διαφορά στους κοινωνικούς ελέγχους των χωρών της Τριάδας, η ιδέα ότι είναι ακόμα εφικτή η εισαγωγή αποτελεσματικών κοινωνικών ελέγχων (που θα προκληθεί με πρωτοβουλία του κράτους ή της «κοινωνίας των πολιτών») καθίσταται κενή νοήματος. Επομένως, οι ιδέες που υιοθετούν σήμερα πολλοί στη ρεφορμιστική Αριστερά ότι η παγκοσμιοποίηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια απόπειρα των ΗΠΑ να επιβάλλουν τη δικιά τους εκδοχή καπιταλισμού ελεύθερης αγοράς, στην οποία θα μπορούσε να αντισταθεί μια ΕΕ που θα βασίζεται σε μια κοινωνική αγορά,[35] (ή, ακόμη χειρότερα, σε ένα νέο είδος «καλού» εθνικισμού[36]) αντανακλούν απλώς την παρούσα ηττοπάθεια της Αριστεράς και την ροπή της στο να πιστεύει ουτοπικούς μύθους.

Στο σημείο αυτό θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς: «δεν υπάρχει δυνατότητα για μια διεθνή συμφωνία των χωρών της Τριάδας (της G7+1 για παράδειγμα) που θα επέβαλλε τέτοιους αποτελεσματικούς ελέγχους;». Όμως, όπως μπορεί να διαβεβαιώσει οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδεις γνώσεις πάνω στην ιστορική δυναμική της οικονομίας της αγοράς και τις πολιτικές και οικονομικές δομές που προέκυψαν από αυτή τη δυναμική, αυτή είναι μονάχα μια θεωρητική δυνατότητα. Είναι φανερό οτι παρόμοιοι έλεγχοι θα αμφισβητούσαν έντονα τη λογική και δυναμική της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και ως τέτοιοι, θα δεχόντουσαν την άμεση και έμμεση επίθεση των πελώριων πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες ελέγχουν όχι μόνο τις οικονομίες της αγοράς αλλά επίσης τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (στα οποία στηρίζεται αποφασιστικά η προβολή των επαγγελματιών πολιτικών), και ασφαλώς τις πηγές χρηματοδότησης των πανάκριβων εκλογικών εκστρατειών τους. Συνεπώς, το να απαιτεί κανείς σήμερα την επιβολή κοινωνικών ελέγχων πάνω στις οικονομικές ελίτ, έτσι ώστε να προστατευθούν αποτελεσματικά η εργασία και το περιβάλλον (πέρα από ρυθμιστικούς και άλλους ανώδυνους ελέγχους στις δραστηριότητές τους), ισοδυναμεί με το να απαιτεί την επιβολή δραστικών περιορισμών στην ίδια τη δυναμική του συστήματος της οικονομίας της αγοράς – μια δυναμική που στηρίζεται καθοριστικά στην οικονομική υγεία των οικονομικών ελίτ και ιδιαίτερα των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Πάνω σε αυτό, οι φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι οικονομολόγοι είχαν πάντοτε δίκιο: κάθε αποτελεσματικός κοινωνικός έλεγχος πάνω στις αγορές για την προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος θα είχε αναγκαστικά αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική αποτελεσματικότητα (όπως ορίζεται σήμερα) και συνεπώς στην κερδοφορία, τα εισοδήματα και τον πλούτο των οικονομικών ελίτ.

Σε αυτήν την προβληματική, η εξήγηση που δίνει η ρεφορμιστική Αριστερά για την άνοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με αναφορά στην «μεταστροφή» των παλιών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και την προδοσία από τη μεριά τους των σοσιαλιστικών ιδανικών, ή με αναφορά στην «ιστορική ήττα της Αριστεράς» μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», δίνει μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας. Αν και είναι αλήθεια ότι η ‘έκλειψη’ του κινήματος της εργατικής τάξης στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην άνοδο του νεοφιλελευθερισμού, εντούτοις, ο αποδεκατισμός της εργατικής τάξης ήταν άμεσα συνδεδεμένος, όπως θα δούμε παρακάτω, με τη δυναμική της οικονομίας της αγοράς και, ειδικότερα, με τη δραστική αλλαγή στη διάρθρωση της απασχόλησης, ως αποτέλεσμα τεχνολογικών και οικονομικών αλλαγών. Επομένως, η μεταστροφή των παλιών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων θα μπορούσε να εξηγηθεί με αναφορά στην αλλαγή στη διάρθρωση του εκλογικού σώματος, ως αποτέλεσμα των αντίστοιχων αλλαγών στη διάρθρωση της απασχόλησης, και ακόμη με αναφορά στον αυξημένο βαθμό ανοίγματος της αγοράς–πράγμα που έκανε τις κρατικιστικές πολιτικές που εφαρμόζονταν κατά τη διάρκεια της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης ασύμβατες με τις αναπτυξιακές ανάγκες της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.

Είναι συνεπώς προφανές ότι η γενική μετατόπιση προς τα Δεξιά, η οποία έχει σφραγίσει τη νεοφιλελεύθερη μορφή της νεωτερικότητας, παρακίνησε πολλούς στην Αριστερά να μετακινηθούν προς τη θέση που κάποτε καταλάμβαναν οι παλιοί σοσιαλδημοκράτες – οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν μετακινηθεί προς τον σοσιαλ-φιλελευθερισμό και έχουν ρεαλιστικά αποδεχθεί τη μη αντιστρεψιμότητα της σημερινής παγκοσμιοποίησης. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι η αποδοχή της συστημικής φύσης της σημερινής παγκοσμιοποίησης θα είχε σοβαρές πολιτικές συνέπειες. Με άλλα λόγια, η αναγνώριση από την Αριστερά του συστημικού χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης θα την έβαζε σε ένα σημαντικό δίλημμα: είτε να υιοθετήσει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση με ορισμένες επιφυλάξεις (όπως κάνουν οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι) είτε να την απορρίψει συνολικά, και να αμφισβητήσει τον θεμελιώδη θεσμό που οδήγησε σ’ αυτήν κατά πρώτο λόγο– το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς. Είναι προφανές ότι η σημερινή ηττοπαθής και γενικά κομφορμιστική (συχνά λόγω των μεταμοντέρνων επιρροών) Αριστερά έχει επιλέξει μια ενδιάμεση οδό ανάμεσα σε αυτά τα δύο «άκρα» η οποία συνεπάγεται σημαντικές μεταρρυθμίσεις της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας – οι οποίες, όμως, είναι αδύνατες μέσα στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς. Αυτό που είναι πράγματι ειρωνικό είναι ότι η ρεφορμιστική Αριστερά αιτιολογεί την εγκατάλειψη κάθε οράματος για έναν εναλλακτικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας (πέρα από τα συστήματα της οικονομίας της αγοράς και του κεντρικού σχεδιασμού) με μια επίκληση στο «ρεαλισμό» όταν, στην πραγματικότητα, οι ρεφορμιστικές της προτάσεις σήμερα είναι πολύ πιο ουτοπικές από τα οράματα του σοσιαλιστικού κρατισμού, τα οποία υποστήριζε πριν την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»!

 

Η προσέγγιση της Περιεκτικής Δημοκρατίας[37]

Σύμφωνα με την προσέγγιση της Περιεκτικής Δημοκρατίας, η διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς είναι μια διαδικασία που τέθηκε σε κίνηση μαζί με την ανάδυση της ίδιας της οικονομίας της αγοράς. Επομένως, αν και είναι αλήθεια ότι σε όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου η διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς προωθείτο ενεργά από τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, εν όψει – ιδιαίτερα– της επέκτασης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στον Τρίτο Κόσμο, ωστόσο, αυτή η διεθνοποίηση ήταν κυρίως το αποτέλεσμα «αντικειμενικών» παραγόντων που σχετίζονταν με τη δυναμική της οικονομίας της αγοράς. Οι «υποκειμενικοί» παράγοντες, με τη μορφή της κοινωνικής πάλης, έπαιξαν έναν παθητικό ρόλο σε σχέση με αυτήν την εντεινόμενη διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς, ιδιαίτερα μετά την σημαντική υποχώρηση του εργατικού κινήματος που ακολούθησε την συρρίκνωση—για τεχνολογικούς λόγους—της εργατικής τάξης. Με αυτήν την έννοια, οι αλλαγές στις πολιτικές των μεγάλων διεθνών θεσμών (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΠΤ κ.λπ.) και οι αντίστοιχες αλλαγές στις εθνικές πολιτικές, που στόχευαν στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, ήταν «ενδογενείς», δηλαδή αντανακλούσαν και θεσμοποιούσαν υπάρχουσες τάσεις της οικονομίας της αγοράς, και όχι εξωγενείς, όπως υποστηρίζουν όσοι ανήκουν στη ρεφορμιστική Αριστερά.

Επομένως, η ανάδυση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς είναι βασικά η συνέπεια αυτής της δυναμικής διαδικασίας και όχι το αποτέλεσμα συνωμοσιών, ή των πολιτικών των μοχθηρών νεοφιλελεύθερων κομμάτων και/ή των διεφθαρμένων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, όπως ισχυρίζονται πολλοί στην Αριστερά. Αντιπροσωπεύει, στην πραγματικότητα, την ολοκλήρωση της διαδικασίας αγοραιοποίησης, που απλώς διακόπηκε από την άνοδο του κρατισμού στη δεκαετία του 1930 —ο οποίος ωστόσο κατέρρευσε στη δεκαετία του 1970, όταν έγινε φανερό ότι το είδος κρατικής παρέμβασης στην αγορά που σφράγισε την κρατικιστική περίοδο της αγοραιοποίησης δεν ήταν πια συμβατό με τη νέα διεθνοποίηση που αναδύθηκε την ίδια εποχή. Αυτό το θεμελιακό γεγονός είχε ως συνέπεια, στο πολιτικό επίπεδο, το τέλος της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης, η οποία σφράγισε την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο.

Η σημερινή όμως νεοφιλελεύθερη μορφή της νεωτερικότητας δεν αποτελεί απλώς επιστροφή στην φιλελεύθερη μορφή της αλλά αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα μια νέα σύνθεση της παλιάς φιλελεύθερης μορφής της νεωτερικότητας από τη μια μεριά και της κρατικιστικής μορφής της, από την άλλη – μια σύνθεση στην οποία η ουσιαστικά φιλελεύθερη αυτορυθμιζόμενη αγορά εντάσσεται σε ένα σύστημα κρατικών ελέγχων για την εξασφάλιση ενός ελαχίστου επιπέδου προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος. Το γεγονός επομένως ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές υποστηρίζονται σήμερα, με ασήμαντες αποκλίσεις, τόσο από κέντρο-δεξιά όσο και από κέντρο-αριστερά κόμματα στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, και ότι τα βασικά στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού έχουν ενσωματωθεί στις στρατηγικές των διεθνών θεσμών, μέσω των οποίων η υπερεθνική ελίτ ελέγχει την παγκόσμια οικονομία (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, ΕΕ, NAFTA κ.λπ.), κάνει φανερό ότι η νέα συναίνεση αντανακλά επακριβώς τις ριζικές δομικές αλλαγές που προκάλεσε η ανάδυση της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.

 

Η πρόταση της Περιεκτικής Δημοκρατίας για την υπέρβαση της Κρίσης μεσα απο ενα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης απο την οικονομική κατοχή της χώρας.

Η σταδιακή πρόσδεση της χώρας στις απελευθερωμένες αγορές που θεσμοθετήθηκε με την ένταξή της καταρχήν στην ΕΕ, θεμελίωσε τις προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί ένα νέο είδος άτυπου προτεκτοράτου που δεν θα χρειαζόταν να στηρίζεται σε στρατιωτικές χούντες πλέον, αλλά μόνο  σε κοινοβουλευτικές Χούντες. Τα οικονομικά και πολιτιστικά θεμέλια αυτού του νέου τύπου προτεκτοράτου τέθηκαν ήδη με την Χουντική επταετία, με την ανάδυση του προτύπου της καταναλωτικής κοινωνίας. Παράλληλα, οι διεθνείς συνθήκες και κυρίως η ανάδυση της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς που έφερε η μαζική εξάπλωση ενός νέου φαινομένου, της πολυεθνικής επιχείρησης (που σήμερα ελέγχει την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο), οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», όπου ―σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο Αμερικανικής μονοκρατορίας― τόσο η οικονομική όσο και η πολιτική εξουσία διαχέεται σε πολλά κέντρα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής δύναμης, δηλαδή, αυτό που ονομάζουμε «υπερεθνική ελίτ». Θεμελιακή προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών και, επομένως, της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς είναι το άνοιγμα και «απελευθέρωση» των αγορών, δηλαδή, η ουσιαστική υπονόμευση των κοινωνικών ελέγχων που είχαν επιβληθεί στο παρελθόν στις αγορές κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από την αγορά. Την «απελευθέρωση» αυτή επέβαλαν οι ελεγχόμενοι από την υπερεθνική ελίτ διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ κ.λπ.).

Στον Ευρωπαϊκό χώρο ήταν οι διευθυντικές ελίτ και κυρίως η Γερμανική οι οποίες, με τις συνθήκες Μάαστριχτ και Λισαβόνας, ανέλαβαν την θεσμοποίηση στην ΕΕ του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών.

Έτσι με την απόφαση των πολιτικών ελίτ μας (και την καθοριστική συμβολή της ρεφορμιστικής «αριστεράς» ) η Ελλάδα όχι μόνο εντάχθηκε πλήρως στην ΕΕ χάνοντας σταδιακά την οικονομική κυριαρχία της, πρώτα με την κατάργηση των κοινωνικών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων και στη συνέχεια στην αγορά εργασίας, αλλά και έχασε στη διαδικασία ακόμη και το νόμισμά της (βασική έκφραση της οικονομικής κυριαρχίας μιας χώρας).

Άρκεσε κατόπιν η πρόσφατη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση για να λειτουργήσει σαν καταλύτης που θα έσκαγε την μεταπολιτευτική αναπτυξιακή φούσκα και θα μετέτρεπε την χώρα και σε τυπικό οικονομικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ.

Αναπόφευκτα, η δημιουργία ενός τυπικού οικονομικού προτεκτοράτου θα οδηγούσε και σε ένα άτυπο πολιτικό προτεκτοράτο, αθλιότερο μάλιστα ακόμη και αυτού της δεκαετίας του ’50, όπως ακριβώς είναι σήμερα οι διαδοχικές κυβερνήσεις (κοινοβουλευτικές χούντες) των συμβάσεων με τη Τρόικα που θεσμοθέτησαν και με νόμο του κράτους την προτεκταριοποίηση της χώρας, δηλ την οικονομική κατοχή.

Γι αυτό σήμερα είναι περισσότερο επιτακτικό από ποτέ η ανοικοδόμηση της παραγωγικής βάσης και η οικονομική αυτοδυναμία που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εκτός ΕΕ/ΟΝΕ, καθώς και η άρση όλων των συμβάσεων με τη Τρόικα που καθιστούν νόμιμους ιδιοκτήτες της δημόσιας περιουσίας και μικροϊδιοκτησίας εξωγενείς παράγοντες.

Για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης:

http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2012-02-29/metopo-koinonikis-ethnikis-apeleftherosis


[1] Το Βιβλίο υπάρχει και σε ηλεκτρονική μορφή pdf εδώ: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooksglobal/grbooksglobal.htm

[2] Βλ. Takis Fotopoulos, «The Myth of Postmodernity».

[3] Pierre Bourdieu, «The essence of neoliberalism: utopia of endless exploitation».

[4] Βλ. τη συνέντευξη του Pierre Bourdieu στην επιθεώρηση Socialist Review (τεύχος 242, Ιούνιος 2000).

[5] Pierre Bourdieu, Για ένα Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα, Αντεπίθεση Πυρών 2 (Αθήνα: Πατάκης, 2001).

[6] Leo Panitch, «The New Imperial State», New Left Review, Μάρτιος-Απρίλιος 2000.

[7] Noam Chomsky, «Power in the Global Arena», New Left Review, Ιούλιος-Αύγουστος 1998. Βλέπε ακόμη τη συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία στις 25 Φεβρουαρίου 2001.

[8]  πβ. Wallerstein, Immanuel, «Globalization or the age of transition?  A long-term view of the trajectory of the world-system», στον δικτυακό τόπο του Κέντρου Fernand Braudel:  http://fbc.binghamton.edu/.

[9] John Gray, «Goodbye to globalisation», The Guardian, 27 Φεβρουαρίου 2001.

[10] Perry Anderson, «Renewals», New Left Review νo 1 (νέα περίοδος), Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2000, σελ. 10.

[11] Βλέπε π.χ. τη συνέντευξη του Pierre Bourdieu που δημοσιεύθηκε στην Hangyoreh Shinmun στις 4 Φεβρουαρίου 2000.

[12]  Samir Amin στο Μιλάνο ‘World Forum of alternative solutions’ Il Manifesto / Εποχή, 16 Απριλίου 2000.

[13] Paul Hirst and Grahame Thompson, Globalisation in Question (Cambridge: Polity Press, 1996).

[14] Paul Hirst and Grahame Thompson, Globalisation in Question, σελ. 27.

[15] Paul Hirst and Grahame Thompson, Globalisation in Question, σελ. 3.

[16] Paul Hirst and Grahame Thompson, Globalisation in Question, σελ. 3.

[17] Paul Hirst and Grahame Thompson, Globalisation in Question, σελ. 4.

[18] Ο στατιστικός δείκτης που χρησιμοποιούν οι Hirst και Thompson (Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) είναι προφανώς ακατάλληλος– τουλάχιστον όσον αφορά στην περίπτωση της οικονομίας των ΗΠΑ– για τη μέτρηση του βαθμού ανοίγματος της σε σχέση με την κίνηση χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Για παράδειγμα, το πλεόνασμα των τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ μειώθηκε δραστικά από 32,3 δισεκατομμύρια δολάρια την περίοδο 1960-67 σε λιγότερο από 5 δισεκατομμύρια δολάρια την περίοδο 1968-81 [Phillip Armstrong et al Capitalism Since World War II (London:Fontana, 1984), Πίνακες 10.7, 12.2 & 16.6.]. Αυτό θα έπρεπε να σημαίνει μια αντίστοιχη μείωση στην εκροή κεφαλαίου καθώς και στο βαθμό  ανοίγματος των ΗΠΑ στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Όμως, η εκροή άμεσων επενδύσεων από τις ΗΠΑ προς άλλες προηγμένες καπιταλιστικές χώρες αυξήθηκε από 3,4% των συνολικών επενδύσεων των ΗΠΑ για την περίοδο 1960-69 σε 4,4% την περίοδο 1970-79 (Grazia letto-Gillies, «Some Indicators of Multinational Domination of National Economies», International Review of Applied Economics, Vol. 3, No. 1, 1989, Πίνακας 1) πράγμα που δείχνει ακριβώς το αντίθετο! Ο λόγος είναι προφανής. Οι ΗΠΑ, ως χώρα της οποίας το εθνικό νόμισμα χρησιμοποιείται και ως διεθνές αποθεματικό νόμισμα, δεν εξαρτώνται από τα πλεονάσματα των τρεχουσών συναλλαγών  για να χρηματοδοτήσουν τις επενδύσεις τους στο εξωτερικό – όπως συμβαίνει με τις χώρες των οποίων το νόμισμα δεν παίζει παρόμοιο ρόλο—εφόσον αρκεί η εμπιστοσύνη των ξένων προς το νόμισμά τους. Επομένως, ο λόγος του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δείκτης του  ανοίγματος αυτού στην περίπτωση χωρών με μεγάλα χρηματικά αποθέματα όπως οι ΗΠΑ, οι οποίες όμως τυχαίνει να είναι και οι χώρες με τη μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική σημασία.

[19] UN-TCMD, World Investment Report, 1993.

[20] Charlotte Denny, The Guardian,  August 31, 2001

[21] Το  1998 ο δείκτης ανοίγματος ως προς το εμπόριο ήταν 51,1 στη Γαλλία, 58,2 στη Γερμανία, 19,6 στην Ιαπωνία, 110,8 στην Ολλανδία, 56,7 στη Βρετανία και 24,3 στις ΗΠΑ δηλ. ο μέσος δείκτης για τις σημαντικότερες εμπορικές χώρες ήταν 53,4 (World Bank, World Development Report 2000/2001, Πιν. 1&15.

 

[22] Βλέπε Tim Lang και Colin Hines, The New Protectionism (London: Earthscan, 1993), κεφ. 3. Βλέπε ακόμη The Ecologist, Vol. 22, No. 4 (Ιούλιος-Αύγουστος. 1992), σελ. 159.

[23] Με τον όρο αγοραιοποίηση εννοούμε την ελαχιστοποίηση των κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές για την προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος. Η διαδικασία αγοραιοποίησης ορίζεται ως η ιστορική διαδικασία που έχει οδηγήσει στον μετασχηματισμό των κοινωνικά ελεγχόμενων αγορών του παρελθόντος στη σημερινή οικονομία της αγοράς. (Βλέπε Τάκης Φωτόπουλος, Περιεκτική  Δημοκρατία, κεφ. 1).

[24] Suzan Strange “Rethinking Structural Change in the International Political Economy: States, Firms and Diplomacy,” in Stubbs and Underhill, Political Economy and the Changing Global Order, (London: Macmillan, 1994) σελ. 104.

[25] Larry Elliott, The Guardian, 11 Δεκεμβρίου 2000.

[26] Για την άνιση παγκόσμια ανάπτυξη της οικονομίας της αγοράς βλέπε Τάκης Φωτόπουλος, Περιεκτική  Δημοκρατία, κεφ. 3 και Εξαρτημένη Ανάπτυξη (Εξάντας, 1985 & 1987) κεφ.Γ

[27] Hirst and Thompson, Globalisation in Question, σελ. 6.

[28] Hirst and Thompson, Globalisation in Question, σελ. 17.

[29] Αυτό γίνεται φανερό από αποσπάσματα όπως το ακόλουθο: «Οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν αποδειχτεί ανίσχυρες απέναντι σε μια τεράστια «παγκοσμιοποίηση» του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αντίθετα, έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να οργανώσουν μια αποτελεσματική εποπτεία της νέας κατάστασης. Η εποπτεία όμως αυτή παραμένει η περιορισμένη εποπτεία μιας καθοδηγούμενης από την αγορά διεθνούς οικονομίας. Η ρύθμιση δεν προσπαθεί να τροποποιήσει τον καθορισμό των τιμών από τις αγορές σύμφωνα με τη κατεύθυνση των   ροών κεφαλαίου». Hirst and Thompson, Globalisation in Question, σελ. 134-35.

[30] Hirst and Thompson, Globalisation in Question, σελ. 152.

[31] Hirst and Thompson, Globalisation in Question, σελ. 163.

[32] Hirst and Thompson, Globalisation in Question, σελ. 15.

[33] Η ξένη διείσδυση στις εθνικές αγορές κρατικών ομολόγων στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες αυξήθηκε κατά 50% την δεκαετία του 1980 (από 10% το 1983 σε 15% το 1989). Hirst and Thompson, Globalization in Question, πίνακας 2.11.

[34] Noreena Hertz, ‘Why we must stay silent no longer’, The Observer, 8 Απριλίου 2001. Βλέπε ακόμη το βιβλίο της ίδιας, The Silent Takeover: Global Capitalism and the Death of Democracy , (London:  Heinemann, 2001).

[35] John Gray, False Dawn: the Delusions of Global Capitalism (London: Granta books, 1998).

[36] Βλέπε Fredric Jameson, ‘Globalisation and strategy’, New Left Review, Ιούλιος-Αύγουστος 2000.

[37] Πιο αναλυτικά για την προσέγγιση της ΠΔ για τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση βλ. σελ. 79-89 του βιβλίου.


Συνέντευξη του Τάκη Φωτόπουλου εφ όλης της ύλης στην εκπομπή “Αντιθέσεις” στη “ΚΡΗΤΗ TV”

0
Eφ’ όλης της ύλης συνέντευξη:

Η Παγκόσμια Κρίση και η σχέση της με την Ελληνική δομική κρίση που οδηγεί στη σημερινή καταστροφή του λαού, ο ρόλος της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, η έννοια της υπερεθνικής ελίτ, η ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης, ο ρόλος του συστήματος και των εθνών-κρατών πριν την ανάδυση της Παγκοσμιοποίησης (σοσιαλδημοκρατική συναίνεση, κρατικίστικος σοσιαλισμός κτλ.), ο Νέος Βορράς και ο Νέος Νότος μέσα στο διεθνοποιημένο σύστημα, οι αραβικές “επαναστάσεις”, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό ειδικά μετά τις εκλογές, οι θέσεις των συστημικών πολικάντηδων και η τρομοκρατία για το Ευρώ, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, η ανάγκη για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης για την Αυτοδύναμη Οικονομία και τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση,  ο δρόμος και η προοπτική μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας.


ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

0

 

10 Θέσεις για ένα παλλαϊκό Μέτωπο με στόχο την αποτροπή της οικονομικής καταστροφής και την αυτοδύναμη οικονομία

 

[1] «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΛΙΤ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

[2] ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ Ε.Α.Μ.

[3] ΕΘΝΙΚΗ AΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

[4] ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

[5] ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

[6] ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ: ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΕΥΘΕΝΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

[7] ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ

[8] ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ & ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

[9] ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

[10] ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΑ

 

 

 

 

[1] «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΛΙΤ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Η νέα κοινοβουλευτική Χούντα που επέβαλε, άμεσα πια και χωρίς προσχήματα και μεταμφιέσεις, η υπερεθνική Χούντα/ελίτ, (με Πρωθυπουργό μάλιστα ένα από τα ίδια τα μέλη της που εκπροσωπείται επάξια στο γνωστό λόμπι της ελίτ αυτής, την Trilateral Commission, και ήταν από τους πρωτεργάτες της κίνησης των ελίτ μας για την καταστροφική ένταξη στην ΕΕ/Ευρωζώνη!), έχει για βασικό στόχο να περάσει όλα τα προβλεπόμενα μέτρα που υλοποιούν τη δανειακή σύμβαση. Δηλαδή, τη σύμβαση που συμφώνησε στις 27 Οκτώβρη η προηγούμενη μονοκομματική κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ, την οποία διαδέχθηκε η σημερινή διακομματική κοινοβουλευτική Χούντα. Η νέα δανειακή σύμβαση, την επικύρωση της οποίας από διακομματική κυβέρνηση είχε απαιτήσει η υπερεθνική Χούντα, (απειλώντας  εκβιαστικά, σαν κοινός γκάνγκστερ, ακόμη και να μην εκταμιεύσει την επόμενη δόση που είχε ήδη συμφωνήσει!), είναι σχεδιασμένη να αλλάξει ριζικά το Ελληνικό τοπίο, και όχι μόνο, στο οικονομικό επίπεδο.

Στο πολιτικό επίπεδο, τα τελεσίγραφα της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ ήδη μετέτρεψαν το άτυπο Ελληνικό προτεκτοράτο, που είχε καθιερωθεί με την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010, και σε τυπικό, με το εκτελεστικό της όργανο στην Ελλάδα, την Τρόικα, να καθορίζει ουσιαστικά τη σύνθεση της νέας κοινοβουλευτικής μας Χούντας, τα καταστροφικά για τα λαϊκά στρώματα μέτρα που θα πάρει, καθώς και το στενό χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να τα πάρει ―όλα αυτά χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, παρόλο που τα μέτρα αυτά αφορούν τη ζωή όλων μας τουλάχιστον για τα προσεχή 10 χρόνια. Δεδομένου ότι παρόμοιες κινήσεις παρατηρούνται και στην Ιταλία, είναι φανερό ότι ο Λαός στη δυτική «δημοκρατία» σήμερα παίζει μόνο διακοσμητικό ρόλο επικύρωσης των ειλημμένων αποφάσεων της υπερεθνικής Χούντας και της κάθε ντόπιας κοινοβουλευτικής Χούντας!

Στο οικονομικό επίπεδο, η συμφωνία της 27ης Οκτώβρη στην ουσία επικυρώνει την προηγούμενη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011, δηλαδή την απόλυτα ελεγχόμενη (από τις ελίτ) «συναινετική» χρεοκοπία, όπου είχε αποφασιστεί «κούρεμα» κατά 21% της αξίας των Ελληνικών ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες (εξαιρουμένου, δηλαδή, του μεγαλύτερου μέρους του Χρέους που σήμερα είναι στα χέρια της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κ.λπ.). Το «κούρεμα» αυτό τώρα επεκτάθηκε στο 50% ώστε να γίνει «βιώσιμο» το υπόλοιπο Χρέος. Δηλαδή, να εξασφαλιστεί ακόμη και με διάφορες εγγυήσεις, ότι οι δανειστές μας θα εισπράξουν κάθε Ευρώ από αυτό, όπως από την αρχή δήλωνε ο Γιωργάκης και «ξόρκιζε» ο Σαμαράς. Έτσι, οι ελίτ όχι μόνο θα έχουν ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε τυχόν ζημιά αλλά και μεγιστοποιήσει τα οφέλη τους, σε βάρος βέβαια πάντα των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα μας.

Τα μακροπρόθεσμα αυτά οφέλη των ελίτ περιλαμβάνουν όχι μόνο τις μαζικές απολύσεις και τους λεηλατημένους μισθούς και συντάξεις (μέτρα που δεν τόλμησαν να επιβάλλουν σε καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης), την άκρατη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την «καρτελοποίηση» των ελευθέρων επαγγελμάτων, και την τελική ιδιωτικοποίηση της Υγείας και Παιδείας (δηλαδή όλα τα μέτρα που θεσμοθετήθηκαν με στόχο οι επενδύσεις στην Ελλάδα των ξένων και ντόπιων ελίτ να γίνουν απόλυτα ευνοϊκές γι’ αυτές), αλλά και κάτι ακόμη πιο καταστροφικό για τα λαϊκά στρώματα: το ξεπούλημα σε τιμές εξευτελιστικές ολόκληρου του κοινωνικού μας πλούτου, από τα λιμάνια και τις παραλίες μας, μέχρι τα τρένα και τα αεροδρόμια, από το νερό και το ηλεκτρικό που χρειαζόμαστε για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες, μέχρι την ίδια την ηλιοφάνεια. Πράγμα που σημαίνει ότι τεράστιες εκτάσεις της δημόσιας γης αντί να χρησιμοποιούνται για αγροτική χρήση, ή έστω σαν τμήμα του απαράμιλλου Ελληνικού τοπίου, τώρα θα καλυφθούν από μαζικές εγκαταστάσεις συλλογής ηλιακής ενέργειας, ώστε οι Γερμανοί καταναλωτές να απολαμβάνουν φθηνή και ανανεώσιμη ενέργεια —κάνοντας ευτυχισμένους και τους υποστηρικτές αυτής της νέας μπίζνας, Οικολόγους-Πράσινους, στη Γερμανία και το εδώ υποκατάστημά τους που έδειξε στην κρίση τον άθλιο συστημικό ρόλο που παίζει! Και ποια θα είναι η «ελάφρυνση» για τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, για την οποία πανηγυρίζουν οι απατεώνες πολιτικάντηδες που παριστάνουν την κυβέρνηση του τόπου; Όταν θα έχει συντελεστεί, σε μια δεκαετία, όλη αυτή η καταστροφή, το Χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ, από 127% που ήταν το 2009 όταν εξερράγη η κρίση, ελπίζεται ότι θα έχει «κατέβει» στο 120%, γεγονός που για κάθε έγκυρο διεθνή οικονομικό αναλυτή σημαίνει ότι το Χρέος θα εξακολουθήσει να είναι μη βιώσιμο και θα απαιτεί στο διηνεκές νέα δάνεια για την αποπληρωμή του και νέα πιο ληστρικά μέτρα!

Με άλλα λόγια, η χώρα μας, με την απατηλή δικαιολογία της σωτηρίας της από τη χρεοκοπία, η οποία ήδη έγινε, αλλά απλά είναι «συναινετική» (και όχι ανεξέλεγκτη ―όπως φοβούνται οι ελίτ), για πρώτη φορά στην Ιστορία της, μετατρέπεται σήμερα και τυπικά σε μόνιμο προτεκτοράτο. Δηλαδή, σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, όπως αυτή εκφράζεται στον Ευρωπαϊκό χώρο από τις κυρίαρχες ελίτ στην ΕΕ, χωρίς την παραμικρή οικονομική και, επομένως, εθνική κυριαρχία. Μιλάμε δηλαδή για την πιο αντιδραστική ολομέτωπη κοινωνική επίθεση των ελίτ «από πάνω» ενάντια στα λαϊκά στρώματα από καταβολής του Ελληνικού κράτους. Η ολομέτωπη αυτή επίθεση των ξένων και ντόπιων ελίτ δεν μπορεί πια ν’ ανατραπεί παρά μόνο με αντίστοιχα ολομέτωπη επίθεση «από κάτω», που πρέπει να πάρει τη μορφή επαναστατικών αλλαγών σε κάθε τομέα της οικονομικής, πολιτικής και γενικότερα κοινωνικής ζωής. Το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας και των δημόσιων αγαθών σημαίνει, όταν ολοκληρωθεί, όχι μόνο μελλοντική αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να καλύπτουν ακόμη και βασικές ανάγκες τους, αλλά και την καταστροφή κάθε δυνατότητας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης στο μέλλον είτε αυτή είναι κρατικοσοσιαλιστική, είτε βασίζεται στην Οικονομική Δημοκρατία. Και η καταστροφή αυτή ΔΕΝ ανατρέπεται πια παρά μόνο με επαναστατικές αλλαγές, οι οποίες είναι ΑΔΥΝΑΤΕΣ ΣΤΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΕ όπως: η κοινωνικοποίηση των στρατηγικών κλάδων παραγωγής (συμπεριλαμβανομένων όλων όσων καλύπτουν βασικές ανάγκες των πολιτών), η συνταγματική προστασία της πλήρους απασχόλησης μέσα από τη μεγιστοποίηση της χρήσης των εγχώριων παραγωγικών πόρων, η καθιέρωση της αρχής κάλυψης των βασικών αναγκών όλων των πολιτών, με βάση την αρχή της αλληλεγγύης, στη θέση της σημερινής καπιταλιστικής «ανάπτυξης για την ανάπτυξη» με βάση την αρχή της ανταγωνιστικότητας κ.λπ.

 

[2] ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ Ε.Α.Μ.

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση που γίνεται σήμερα με τυφλό όργανο (των ντόπιων και ξένων ελίτ)  μια διακομματική («Κοινοβουλευτική») Χούντα, έχει μοναδικό στόχο την προστασία των συμφερόντων της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Και, φυσικά, η νέα κοινοβουλευτική Χούντα απολαύει και της στήριξης των αριστερών «δεκανικιών» του συστήματος που, εσκεμμένα, μπερδεύουν τον κόσμο για τα αίτια και τις συνέπειες της κρίσης και τον τρόπο διεξόδου από αυτή, η οποία δήθεν είναι δυνατή μέσα στην Ε.Ε., έστω και αν κάποιοι, εντελώς αποπροσανατολιστικά, μιλούν μεν για έξοδο, αλλά  μόνο από το Ευρώ και όχι και από  την ΕΕ, «ξεχνώντας» τη συνθήκη του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας , οι οποίες καθιερώνουν τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές και αποκλείουν την προστασία της απασχόλησης για την οποία δήθεν κόπτονται ! Όλη αυτή η εκστρατεία έχει βέβαια από πίσω της σύσσωμο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό, δηλαδή τα Μιντιακά και Πανεπιστημιακά παπαγαλάκια που δήθεν «επιστημονικά» προπαγανδίζουν τον «Μονόδρομο» της καταστροφής και Γκεμπελικά καταστροφολογούν για την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό της κατάστασης της εκφυλισμένης «Αριστεράς» μας ότι στην εκστρατεία αυτή συμμετέχουν ασύστολα και «Μαρξιστές» Πανεπιστημιακοί ―«τρόφιμοι» και αυτοί συνήθως Ευρω-ερευνητικών κονδυλίων! ―  τη στιγμή μάλιστα που σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας έντιμος (ανεξάρτητος από την ΕΕ) έγκυρος διεθνής οικονομολόγος που να μην επισημαίνει ότι χωρίς την έξοδο (τουλάχιστον από το Ευρώ) τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται σε δραματική και μόνιμη φτωχοποίηση. Και, φυσικά, οι Χούντες αυτές έχουν στην πλήρη διάθεσή τους τον πιο τελειοποιημένο κατασταλτικό μηχανισμό (αστυνομία, ηγεσία στρατού, Ευρω-στρατοχωροφυλακή, «δικαιοσύνη» κ.λπ.) .

Με βάση τον προβληματισμό αυτό, η ολομέτωπη αυτή επίθεση ανατρέπεται μόνο με αγώνα για τη εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, ανάλογο σε έκταση με τον αγώνα του ιστορικού ΕΑΜ κατά της ξένης Κατοχής. Όταν πέρυσι τον Μάη προτείναμε μέτρα που δεν προϋπέθεταν επαναστατικές αλλαγές (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/mprosoura_protomagia_2010.htm)

ακόμη δεν είχε διαφανεί το μέγεθος και το βάθος της ολομέτωπης επίθεσης και ήταν δυνατές και άλλες επιλογές. Τώρα πια που αυτό είναι ολοφάνερο, όσοι «μετά λόγου γνώσης» μιλούν ακόμη για ανακοπή της σημερινής καταστροφικής πορείας μέσα από την έξοδο μόνο από την Ευρωζώνη αλλά όχι και την ΕΕ, ή προτείνουν Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους κ.λπ., αντικειμενικά, και κάποιοι ίσως και συνειδητά, εξαπατούν τον Ελληνικό λαό και πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν από αυτόν ανάλογα. Η εξαπάτηση άλλωστε αυτή γίνεται σήμερα φανερή από το γεγονός ότι ο Λογιστικός Έλεγχος του Χρέους, για την ανάγκη του οποίου είχαν «πείσει» ακόμη και τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος, είχε βασικό στόχο το δραστικό «κούρεμα» του Χρέους, που τώρα ήδη επιβάλλουν οι ίδιες οι ελίτ (κάτι που είχαμε προβλέψει από καιρό)! Αύριο, η έξοδός μας από την Ευρωζώνη, ―ή την «πρώτη κατηγορία» της αν διασπαστεί― θα γίνει ίσως γεγονός αλλα, στο μεταξύ, οι υποστηρικτές της εξόδου μας από την Ευρωζώνη (αλλά όχι και από την ΕΕ) θα έχουν προλειάνει και το έδαφος γι’ αυτό—όπως έκαναν και με τον Λογιστικό έλεγχο και το «κούρεμα».

Η συσπείρωση, επομένως, όλων των αντιστεκόμενων (είτε ανήκουν στις οργανωμένες δυνάμεις της ευρείας αντισυστημικής Αριστεράς, είτε είναι ανένταχτοι) με βάση συγκεκριμένους στόχους που θα συνενώσουν και θα συνεγείρουν τα λαϊκά στρώματα, είναι επιτακτικό καθήκον όλων μας, εάν πραγματικά επιδιώκουμε την αποτροπή μιας ιστορικής καταστροφής. Μιας καταστροφής που  αφορά όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού λαού και τον κοινωνικό του πλούτο, αλλά και την ίδια την δυνατότητα αυτοδιάθεσης, τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον (σε σχέση με την προοπτική για συστημική αλλαγή, πέρα από την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»). Οποιαδήποτε, επομένως, οργανωμένη δύναμη της αντισυστημικής Αριστεράς δεν συμμετάσχει στην προσπάθεια για τη σύμπηξη παρόμοιου Μετώπου, θα φέρει το αναλογούν σ’ αυτήν μέρος της ευθύνης για την επερχόμενη ιστορική καταστροφή που θεσμοθετεί η υπό ψήφιση αποικιοκρατική «δανειακή σύμβαση».

Η δημιουργία μιας νέας δυναμικής και ενός νέου κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων για επαναστατικές αλλαγές, οι οποίες μπορεί να επιτευχθούν σε δύο στάδια, περιγράφονται στην πρόταση που αναπτύσσουμε στη συνέχεια.

 

 [3] ΕΘΝΙΚΗ AΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Αρχικά, είναι περισσότερο επείγουσα παρά ποτέ η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης αν θέλουμε ν’ αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή μας. Μιλάμε δηλαδή για απελευθέρωση που είναι:

(Α) ΕΘΝΙΚΗ, εφόσον η Ελλάδα δεν έχει πια την παραμικρή οικονομική και πολιτική κυριαρχία, δηλαδή ούτε αυτή που είχε από της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους. Πάντα είχαμε δικό μας νόμισμα και επομένως νομισματική πολιτική, και δική μας δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή ένα ελάχιστο επίπεδο οικονομικής κυριαρχίας. Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση από ανδρείκελα της Τρόικας που θα υπακούουν άμεσα την κάθε εντολή της για να εκταμιεύεται η εκάστοτε δόση ενός Χρέους που δεν πρόκειται (ούτε μπορεί πρακτικά, ακόμα και με εκτιμήσεις/αναλύσεις κατεστημένων οικονομολόγων στο εξωτερικό) να ξεπληρωθεί ποτέ, ιδιαίτερα μέσα στην ΕΕ.  Επομένως, η δημιουργία των προϋποθέσεων εθνικής αυτοδυναμίας από μια κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας είναι αναγκαία για την πραγματική εθνική απελευθέρωση.

(Β) ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, εφόσον είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση συμφερόντων της ντόπιας με αυτά της υπερεθνικής ελίτ, και των προνομιούχων στρωμάτων της αστικής τάξης στη χώρα μας με τα αντίστοιχα στρώματα στην ΕΕ, ώστε μόνο αν ο απελευθερωτικός αγώνας στρεφόταν ενάντια στις ελίτ αυτές και τα αντίστοιχα προνομιούχα στρώματα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την κοινωνική απελευθέρωσή μας, δηλαδή για την πολιτική και οικονομική αυτοδιεύθυνσή μας σαν Λαός.

Το νέο ΕΑΜ, επομένως, δεν μπορεί να είναι απλά μέτωπο εθνικής απελευθέρωσης όπως το παλιό. Σήμερα η εθνική απελευθέρωση ή είναι και κοινωνική απελευθέρωση, ή είναι απάτη. Γι’ αυτό και οι καλοπροαίρετοι μέσα στην «Πατριωτική Αριστερά» αν δεν συνειδητοποιήσουν τον κοινωνικό χαρακτήρα των απαιτούμενων επαναστατικών αλλαγών και παραμείνουν σε δήθεν εθνικιστικές (αν όχι και ύποπτες) ανοητολογίες του τύπου ότι πρέπει να μείνουμε στην ΕΕ για να μας …προστατεύσει από την Τουρκία κ.λπ. (τη στιγμή που ήδη έχουμε χάσει την εθνική κυριαρχία μας όχι από την …Τουρκία αλλά από την ΕΕ!) δεν έχουν θέση στο νέο Μέτωπο. Απαιτείται δηλαδή το κτίσιμο μιας πλατιάς αντισυστημικής συμμαχίας, που θα στοχεύει όχι μόνο στην εθνική απελευθέρωση, αλλά θα θέτει και τις βάσεις για την κοινωνική απελευθέρωση στο μέλλον. Όμως, το νέο ΕΑΜ δεν σημαίνει απλώς την «ενότητα της αντί-Μνημονιακής Αριστεράς», την καραμέλα που πιπιλίζει η ρεφορμιστική Αριστερά, με την υποστήριξη των ΜΜΕ. Το θέμα δεν είναι να αντικαταστήσουμε ένα «κακό» Μνημόνιο με ένα «καλό», αλλά να μην έχουμε κανένα Μνημόνιο να καθορίζει τις τύχες μας, τώρα αλλά και στο μέλλον, και αυτό είναι αδύνατο να γίνει όσο η χώρα είναι ενσωματωμένη στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, μέσω της ΕΕ. Η ενότητα της Αριστεράς, επομένως, έχει νόημα μόνο αν στηρίζεται σε κοινούς στόχους και μέσα για την επίτευξή τους, που πραγματικά θα μας βγάλουν οριστικά από την κρίση― και αυτή ακριβώς την ενότητα προτείνουμε.

 

[4] ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Μιλάμε μόνο για τις «βάσεις» της κοινωνικής απελευθέρωσης γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των δυνάμεων της αντισυστημικής Αριστεράς όσον αφορά το περιεχόμενό της.

Για παράδειγμα, για την «Περιεκτική Δημοκρατία», κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει την οικοδόμηση μιας πραγματικής άμεσης δημοκρατίας όπου οι συνελεύσεις των πολιτών σε κάθε δήμο (οι «δημοτικές συνελεύσεις») σε συνεργασία με τις συνελεύσεις των εργαζομένων («συνελεύσεις στον τόπο δουλειάς») ελέγχουν τα «δημοτικοποιημένα» μέσα παραγωγής, δηλαδή την οικονομία, σε μια Συνομοσπονδιακή Περιεκτική Δημοκρατία όπου η κατανομή των οικονομικών πόρων γίνεται μέσα από ένα σύστημα που ξεπερνά τόσο την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, όσο και τον σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό (οικονομική δημοκρατία). Οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών παίρνουν όλες τις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις (άμεση πολιτική δημοκρατία), ενώ οι συνελεύσεις των τόπων δουλειάς, εκπαίδευσης κ.λπ. παίρνουν τις αποφάσεις που υλοποιούν μια γενικευμένη αυτοδιεύθυνση (δημοκρατία στο κοινωνικό επίπεδο) και, τέλος, οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών, εργαζομένων κ.λπ. θέτουν βασικό τους στόχο την κάλυψη των αναγκών των πολιτών και όχι την «ανάπτυξη» για την ανάπτυξη και το κέρδος (όπως στον καπιταλισμό), μέσα σε μια κοινωνία που επανενσωματώνεται στη Φύση (Οικολογική Δημοκρατία).

Αντίθετα, οι σύντροφοι που υποστηρίζουν τον κρατικιστικό σοσιαλισμό πιστεύουν στον κεντρικό σχεδιασμό και τον έλεγχο της οικονομίας και της Πολιτείας από την εργατική πρωτοπορία, ενώ οι πραγματικά αναρχικοί (πέρα από τους μεταμοντέρνους ή λάιφ στάιλ «αναρχικούς» και «αντι-εξουσιαστές», οι οποίοι δεν έχουν καν πρόταγμα ή υποστηρίζουν κάποια μορφή «συμμετοχικών οικονομικών» και «συμμετοχικής πολιτικής») υποστηρίζουν τον ελευθεριακό σοσιαλισμό ή τον αναρχοσυνδικαλισμό με βάση την αυτοδιεύθυνση που θεμελιώνεται στα εργατικά συμβούλια.

Σεβόμαστε τις διαφορές αυτές, με την προϋπόθεση ότι όλες οι συνιστώσες του Μετώπου θέτουν θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ (και όχι απλά την Ευρωζώνη) που υλοποιεί τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση στον Ευρωπαϊκό χώρο. Γι’ αυτό και στο στάδιο αυτό του εθνικο-κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα δεν θέτουμε θέμα μελλοντικής μορφής που θα πάρει η μελλοντική απελευθερωμένη ελληνική κοινωνία, την οποία θα πρέπει να επιλέξει ο ίδιος ο Ελληνικός λαός στο μέλλον, αφού προηγουμένως έχει αποτρέψει την ιστορική οικονομική καταστροφή, μέσα από την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

 

[5] ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Ο απώτερος στόχος της λαϊκής εξουσίας, για την οποία μπορεί ν’ ανοίξει τον δρόμο η προτεινόμενη Συντακτική Συνέλευση [βλ. παρακάτω Θέση 10, β)], είναι η απεξάρτηση της Ελλάδας από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (όπως αυτή εκφράζεται στον χώρο μας με την ΕΕ), η οποία δεν αποτελεί απλά επιλογή κάποιων «κακών» πολιτικών, ή δόγμα, ή, ακόμη χειρότερα, συνωμοσία, όπως υποστηρίζουν βαθύτατα αντιδραστικές συνωμοσιολογικές θεωρίες (π.χ. η δήθεν «θεωρία» της Ναόμι Κλάιν για «σοκ και δέος» που υποστηρίζουν στελέχη της ρεφορμιστικής, της «πατριωτικής», αλλά και της δήθεν «ελευθεριακής» Αριστεράς), με στόχο την παραπλάνηση των λαών ότι αρκεί να αλλάξουμε τους «κακούς» πολιτικούς και τις πολιτικές τους για να ανατρέψουμε τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση! Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα από την ανατροπή των θεσμών της, και ιδιαίτερα των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Οι αγορές αυτές είναι αποτέλεσμα της δυναμικής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και επιβάλλονται σήμερα από τις ελίτ, είτε «ειρηνικά», μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχουν (ΔΝΤ, ΕΕ κ.λπ.), ή ακόμη και με σφαγές (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), με στόχο την ένταξη κάθε χώρας σε αυτή. Στον γεωγραφικό χώρο μας, αυτό γίνεται μέσω της ΕΕ, και ήταν ακριβώς η ένταξή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη που οδήγησαν στην έκρηξη της χρόνιας καπιταλιστικής κρίσης της οικονομίας μας (η παγκόσμια οικονομική κρίση, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές προσεγγίσεις «Μαρξιστών» και ρεφορμιστών, λειτούργησε μόνο ως καταλύτης της δικής μας κρίσης και όχι ως η αιτία της), τη σημερινή οικονομική καταστροφή και τη μετατροπή της χώρας, στη συνέχεια, σε προτεκτοράτο.

 

[6] ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ: ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΕΥΘΕΝΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

Αυτό σημαίνει ότι άμεσοι και επιτακτικοί στόχοι του Μετώπου που πρέπει να επιτευχθούν στο πρώτο στάδιο των απαιτούμενων επαναστατικών αλλαγών γα την μόνιμη έξοδο από την κρίση είναι οι εξής:

[1] Άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

[2] Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν η μονοκομματική και η σημερινή διακομματική Χούντα με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.

[3] Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

Απαραίτητα συμπληρωματικά μέτρα των παραπάνω πρέπει να είναι:

[4] Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία ―κινητή και ακίνητη― καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας).

[5] Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών (τελωνειακοί έλεγχοι, συναλλαγματικοί έλεγχοι, ποσοστώσεις κλ.π.) ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας.

[6] Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ Μνημονίων επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

[7] Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, στο πλαίσιο του προτεινόμενου παρακάτω μίγματος μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων.

[8] Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας (φόρος δηλαδή ανάλογος με το μέγεθος της περιουσίας που μπορεί να φθάνει και στο 100% της περιουσίας για τις πολύ μεγάλες περιουσίες κ.λπ.), με στόχο τη δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.

[9] Δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.

 

[7] ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ

Πέρα όμως από τα παραπάνω μέτρα που είναι απλά αμυντικά για την αυτοπροστασία της κοινωνίας από τα ληστρικά μέτρα που επέβαλαν οι ελίτ μέσω της Χούντας, είναι αναγκαίο, σε ένα δεύτερο στάδιο, να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή οικονομικής δημοκρατίας είτε κρατικοσοσιαλιστικής οικονομίας, αναρχοσυνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο.

Στο δεύτερο αυτό στάδιο των επαναστατικών αλλαγών προτείνεται ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (κρατική, δημοτική, συνεταιριστική, ατομική μικροϊδιοκτησία) και, επομένως, ένα αντίστοιχο μίγμα των μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (Ενδεικτικός Σχεδιασμός, Οικονομική Δημοκρατία, Αγορά). Η παραγωγή, δηλαδή, στο στάδιο αυτό θα μπορούσε να στηριχθεί σε μια ποικιλία μορφών ιδιοκτησίας, ώστε να δοθεί η πρακτική δυνατότητα στον Λαό να αποκτήσει άμεση εμπειρία απο τις διάφορες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και να επιλέξει κατόπιν τις πιο κατάλληλες για την απελευθερωτική κοινωνία:

[Α] Στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής που καλύπτουν ανάγκες, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια των δήμων και των συνεταιρισμών (Ενέργεια, Επικοινωνίες, Μεταφορές), αλλά και βασικές ανάγκες στο εθνικό επίπεδο. Η κατανομή των οικονομικών πόρων σε αυτούς τους κλάδους μπορεί να γίνεται μέσω ενός εθνικού μακρο-οικονομικού σχεδιασμού (Ενδεικτικός Σχεδιασμός) που θα θεμελιώνεται όχι μόνο στις καταναλωτικές προτιμήσεις που εκφράζει η αγορά αλλά και στις γνωμοδοτήσεις των δημοτικών συνελεύσεων (δηλαδή των συνελεύσεων των δημοτών ανά δήμο που συνομοσπονδιοποιούνται στο εθνικό επίπεδο), αλλά και των συνελεύσεων των εργαζομένων στους κλάδους αυτούς.

[Β] Στις δημοτικές επιχειρήσεις (που θα ανήκουν στους δήμους και θα ελέγχονται από τις δημοτικές συνελεύσεις καθώς και τις συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτές), των οποίων η παραγωγή θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό.

[Γ] Στους συνεταιρισμούς που θα ανήκουν στα μέλη και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις τους. Η παραγωγή τους θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό και, τέλος,

[Δ] Στην ατομική μικρο-ιδιοκτησία (μικρομάγαζα κάθε είδους, βασικά οικογενειακής μορφής, αυτό-απασχολούμενοι κ.λπ.), των οποίων η παραγωγή ―έμμεσα, όσον αφορά τουλάχιστον τη διαθεσιμότητα των πόρων― είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό 

Οι σημερινές επομένως καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εάν μεν ανήκουν σε πολυεθνικές θα απαλλοτριωθούν αναγκαστικά χωρίς αποζημίωση και θα υπαχθούν στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής (βλ. Α), ενώ η τύχη των υπολοίπων θα καθοριστεί σε εθνικό επίπεδο, μετά από γνωμοδότηση των συνελεύσεων των εργαζόμενων και των κατά τόπους δημοτικών συνελεύσεων, για το ποια από τις παραπάνω μορφές ιδιοκτησίας (εκτός της ατομικής μικρο-ιδιοκτησίας) θα υιοθετήσουν.

Η νέα αυτή παραγωγική δομή θα οδηγήσει και στη διαμόρφωση ενός νέου καταναλωτικού προτύπου, πέρα από αυτό που μας επέβαλαν η εξάρτησή μας από την ΕΕ και το υπάρχον σύστημα, και οδήγησαν στη σημερινή πολυδιάστατη κρίση και στη συνακόλουθη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή. Χρειάζεται δηλαδή στο στάδιο αυτό να δημιουργηθεί μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ (όχι αυτάρκης) οικονομία που θα στηρίζεται κατ’ αρχήν στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους για την κάλυψη των αναγκών μας, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους παραγωγικούς πόρους, τους οποίους μπορούμε ν’ αποκτούμε μέσω των εξαγωγών των πλεονασμάτων μας, και ενός τουρισμού που θα σέβεται τον ελληνικό λαό και το περιβάλλον, προσφέροντας υπηρεσίες, όχι απλά στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα του εξωτερικού, όπως σήμερα, αλλά σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε ένα κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης.

Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε τη μόνη δυνατή διέξοδο από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ! Πιο σημαντικό, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια ΠΔ, ούτε μια σοσιαλιστική (κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή) οικονομία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει ανακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς.

Η δημιουργία μιας νέας παραγωγικής και καταναλωτικής δομής με αυτοδύναμο προσανατολισμό είναι η αναγκαία συνθήκη για να σταματήσει η Ελλάδα να είναι προτεκτοράτο και  να αποκτήσει ο ίδιος ο Λαος την δυνατότητα πραγματικής πολιτικής και οικονομικής αυτοδιεύθυνσης. Η επαρκής συνθήκη όμως γι αυτό εξαρτάται και απο το τι είδους αλλαγές θα γίνουν μακροπρόθεσμα, σε σχέση με τη μορφή της απελευθερωτικής κοινωνίας, η οποία θα καθοριστεί δημοκρατικά με  βαση τον επικρατούντα τότε συσχετισμό δυνάμεων.

 

[8] ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ & ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Υπάρχουν όμως οι υποκειμενικές συνθήκες (πέρα από τις αντικειμενικές που κανένας δεν αμφισβητεί) και ποιό θα είναι το νέο απελευθερωτικό υποκείμενο για έναν παρόμοιο αγώνα;

Όσον αφορά πρώτα το κοινωνικό υποκείμενο, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κάθε άλλη χώρα ενταγμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, αυτό αποτελείται από όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο δηλαδή το προλεταριάτο, αλλά και τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους και περιθωριακά απασχολούμενους, τους φοιτητές που καταλήγουν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά διαθέσιμη, ακόμη και εντελώς άσχετη με τις σπουδές τους (εάν δεν αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό), τους συνταξιούχους που καταδικάζονται σε συντάξεις πείνας, αλλά και όλους αυτούς που έχουν συνειδητοποιήσει την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», καθώς και την ανάγκη αυτοδιαχείρισης σε κάθε τομέα, και φυσικά αυτούς που βλέπουν την επερχόμενη οικολογική καταστροφή όσο συνεχίζεται η σημερινή «ανάπτυξη».

Όσον αφορά τις υποκειμενικές συνθήκες, είναι αλήθεια ότι δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη στον απαραίτητο βαθμό για παρόμοιες επαναστατικές αλλαγές, αλλά αυτό σε σημαντικό βαθμό εξηγείται από την απουσία ενός παλλαϊκού Μετώπου που θα έκανε λαϊκή συνείδηση το γεγονός ότι διέξοδος από την κρίση μέσα στην ΕΕ και τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς αποκλείεται. Η απουσία μάλιστα αυτή γίνεται ιδιαίτερα σημαντική σήμερα που είναι τέτοια η γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ η οποία βαφτίζει οργουελικά τη μεγαλύτερη συμφορά ως τη μεγαλύτερη νίκη και «σωτηρία» της Πατρίδας, ώστε πολλά από τα θύματα ακόμη να ελπίζουν ότι με τα δήθεν μέτρα σωτηρίας και το «κούρεμα» του Χρέους που προβλέπει η καταστροφική «δανειακή σύμβαση», την οποία, άμεσα ή έμμεσα υιοθέτησαν τώρα όλα τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα δεκανίκια τους (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι-Πράσινοι) θα περάσει η κρίση, το πολύ σε μια δεκαετία, όπως υπόσχονται οι δύο Χούντες –υπερεθνική και ντόπια. Είναι όμως τέτοια η αγανάκτηση του κόσμου ενάντια στη Χούντα και την γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ, η οποία ξεδιάντροπα δικαιώνει τη ραγδαία εξαθλίωσή του, ώστε γίνεται όλο και περισσότερο φανερή η αναζήτηση από μεγάλη μερίδα του λαού μιας επαναστατικής λύσης που θα στηρίζεται σε ένα νέο ΕΑΜ. Η προ-εξεγερσιακή κατάσταση που φανερώθηκε με τις απεργίες και συγκεντρώσεις της 19/20 Οκτώβρη και η εξεγερσιακή κατάσταση που εκδηλώθηκε στις 28 Οκτώβρη, η οποία κατατρόμαξε τις δύο Χούντες, ήταν αυτή που οδήγησε στη σημερινή τρομερή εξαπάτηση του λαού, που σύσσωμο πια το κατεστημένο επιχειρεί με τη «μεταβατική κυβέρνηση». Είναι όμως ολοφάνερο ότι αυτό είναι και το τελευταίο χαρτί των ελίτ, που αν καεί, όπως είναι σχεδόν σίγουρο και σύντομα μάλιστα, θα είναι και η αρχή του τέλους του πολιτικο-οικονομικού συστήματος που με τόση συστηματικότητα στήνουν. Και αυτό, γιατί, όσο στο προσεχές μέλλον θα αποδείχνονται φρούδες οι ελπίδες των εξαπατημένων λαϊκών στρωμάτων και θα προσγειώνονται ανώμαλα στη μαζική φτωχοποίηση και απώλεια του καταναλωτικού τους επιπέδου, την Κινεζοποίηση των εργατικών συνθηκών και τη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας, τόσο θα γίνονται ακόμη πιο ώριμες οι συνθήκες για να ανθήσει ο εθνικο-κοινωνικός απελευθερωτικός αγώνας.

Τέλος, το πολιτικό υποκείμενο αυτού του αγώνα θα είναι βέβαια το νέο ΕΑΜ που θα γίνει ο καταλύτης των εξελίξεων, κάτω από την αιγίδα του οποίου θα διεξαχθεί ένας μαζικός αγώνας για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, βραχυπρόθεσμα, για να επιτευχθεί η συνολική ανατροπή της σημερινής καταστροφικής ολομέτωπης επίθεσης των ελίτ και, μεσοπρόθεσμα, για την δημιουργία των βάσεων της οικονομικής αυτοδυναμίας.

 

[9] ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Η σύμπηξη επομένως του εθνικο-κοινωνικού απελευθερωτικού μετώπου από πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους που θα αποδέχονταν τους παραπάνω στόχους για την οικοδόμηση μιας αυτοδύναμης οικονομίας, σαν το πρώτο βήμα στην μακροπρόθεσμη οικοδόμηση μιας απελευθερωτικής κοινωνίας, θα αποτελούσε αποφασιστικό βήμα στη δημιουργία τόσο των υποκειμενικών συνθηκών όσο και του πολιτικού υποκειμένου.

Σε αυτό το Μέτωπο θα πρέπει να μετέχουν επομένως όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις (είτε είναι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, είτε συνδικάτα και σύλλογοι, είτε ανένταχτοι), προϋποτιθεμένου βέβαια ότι θα δεσμεύονταν από τους παραπάνω στόχους για την πραγματοποίηση των επαναστατικών αλλαγών που προτείνουμε στα δύο στάδια που περιγράψαμε. Εννοείται ότι οι συνιστώσες πολιτικές δυνάμεις θα διατηρούσαν την ιδεολογική και οργανωτική αυτονομία τους ως προς την μελλοντική μορφή κοινωνίας που επιδιώκει η καθεμία και, επομένως, η δέσμευση όλων των συνιστωσών θα ήταν μόνο στους συγκεκριμένους στόχους που αφορούν τα στάδια οικοδόμησης μιας αυτοδύναμης οικονομίας, ενώ για την τελική μορφή της απελευθερωτικής κοινωνίας θα αποφασίσει ο επαναστατημένος λαός

 

[10] ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΑ

Το βασικό επομένως αίτημα του Μετώπου θα έπρεπε να είναι η άμεση διεξαγωγή εκλογών  –τις οποίες η  υπερεθνική Χούντα μαζί με τη δική μας Χούντα είναι πολύ πιθανόν, εαν διαπιστώσουν οτι τα κόμματα που στηρίζουν τη διακομματική Χούντα δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν  τη πλειοψηφία στη Βουλή, να προσπαθήσουν να τις αναβάλλουν επ’ αόριστο. Στις εκλογές αυτές το Μέτωπο θα κατέβαινε με πρόγραμμα :

α) για την άμεση υλοποίηση των άμεσων στόχων και των συμπληρωματικών μέτρων που περιγράφηκαν παραπάνω για το πρώτο στάδιο, ώστε να επιτευχθεί η άμεση έξοδος απο την κρίση (βλ 6η Θέση), και,

β) με δέσμευση, αφού θα έχει υλοποιήσει τους παραπάνω στόχους, να προχωρήσει στην προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα θεσμοθετούσε τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας (βλ. 7η Θέση 

Οι μορφές του αγώνα για την επίτευξη αυτών  των στόχων  θα κυμαίνονταν από ένα κίνημα άγριων απεργιών από κάτω, που θα ξεπερνούσαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ) –οι οποίες δεν διανοούνται να θέσουν στόχους σαν τους παραπάνω– μέχρι τις καταλήψεις και, το κυριότερο, την οργανωμένη μαζική άρνηση πληρωμών των χαρατσιών. Το Μέτωπο θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, συντονίζοντας και πολιτικοποιώντας τις απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων, που θα κλιμακώνονταν σε επαναλαμβανόμενες ανά εβδομάδα 48ωρες απεργίες, οι οποίες θα παρέλυαν την οικονομική και κοινωνική ζωή της Χώρας, και θα οδηγούσαν στον εξαναγκασμό της νέας διακομματικής Χούντας για άμεσες εκλογές 

Εάν η Χούντα κατέφευγε σε επιστρατεύσεις απεργών ή σε αναστολή άρθρων του Συντάγματος για να αφαιρέσει και τυπικά κεκτημένες ατομικές ελευθερίες με στόχο την παρεμπόδιση της ανάπτυξης του αγώνα αυτού, ή εάν αρνιόταν την άμεση διεξαγωγή εκλογών, ή, ακόμη σημαντικότερο, αν αρνιόταν να παραδώσει την εξουσία σε ένα νικηφόρο στις εκλογές Μέτωπο που θα δεσμευόταν από τους παραπάνω στόχους, τότε η προηγούμενη αγωνιστική δραστηριότητα θα έπρεπε να κλιμακωνόταν σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας μέχρι την ανατροπή της Χούντας και την ανάδειξη μιας Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας (από εντολοδόχους των λαϊκών συνελεύσεων, των συνελεύσεων εργαζομένων κ.λπ.), η οποία θα καλούσε σε εκλογές για Συντακτική Συνέλευση για την υλοποίηση ολόκληρου του προγράμματος του Μετώπου. Ο λαός στην περίπτωση αυτή θα είχε κάθε δικαίωμα να υποστηρίξει την αυτοάμυνα του, οι δε πραιτοριανοί της Χούντας που θα είχαν προτιμήσει ―αντί για την έντιμη παραίτηση και την συμπαράταξή τους με τα λαϊκά στρώματα― να χτυπήσουν τη λαϊκή Αντίσταση, θ’ αντιμετωπίζονταν σαν εσωτερικός στρατός Κατοχής, ενώ αντίστοιχα θα αντιμετωπιζόταν σαν κανονικός στρατός Κατοχής η οποιαδήποτε δύναμη Ευρωχωροφυλακής ή μισθοφόρων ερχόταν στη χώρα εκ μέρους της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ. Η μαζική αυτή λαϊκή αντίσταση άλλωστε θα έβρισκε άμεση ανταπόκριση στους λαούς της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, οι οποίοι μια σπίθα σαν αυτή περιμένουν να ξεσηκωθούν, παρόλη την καταστροφική πλύση εγκεφάλου, με την οποία έχουν αποπροσανατολίσει εντελώς τους λαούς τα διεθνή ΜΜΕ ―ποτέ τόσο αποτελεσματικά στη Ιστορία όπως, για παράδειγμα, έγινε σε σχέση με τον κυριολεκτικό σφαγιασμό του λαού της Λιβύης, χωρίς ούτε μια γνωστή απώλεια για τους ΝΑΤΟϊκούς εγκληματίες, οι οποίοι ήδη κατάφεραν να επιβάλουν το πελατειακό καθεστώς της αρεσκείας τους, με την άμεση ή έμμεση υποστήριξη της εκφυλισμένης «Αριστεράς».

Συμπερασματικά, μόνο αν οργανωθούμε, με βάση ένα Εθνικό-κοινωνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, όπως αυτό που περιγράψαμε, και με συγκεκριμένο Πρόγραμμα και στόχους σαν τους προαναφερθέντες, αντί να περιοριζόμαστε σε αντικαπιταλιστικές ή «υπερ-επαναστατικές» ρητορείες και μεγαλοστομίες, θα μπορούσαμε να σταματήσουμε τη σημερινή καταστροφή και να ανοίξουμε τον δρόμο, αρχικά, για μια αυτοδύναμη οικονομία και, τελικά, για την απελευθερωτική κοινωνία που θα επέλεγε ο Λαός.

 

 13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011


Μια απάντηση στους ψευτο-δημοκράτες «χρήσιμους» τιμητές της αντισυστημικής οπτικής και πράξης, που τώρα έχουν και… «Πρόταγμα»

0

απάντηση στο άρθρο Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του ελληνικού σταλινισμού

 

Το «Πρόταγμα» του πολιτικού αυτισμού και της εξυπηρέτησης των χρήσιμων «κολλητών» του συστήματος

Καταρχάς, αποτελεί ένδειξη του πολιτικού επιπέδου που διέπει τη σκέψη και το πράττειν τους, το ότι οι «αυτόνομοι» εξυπνάκηδες που αποτελούν την ομάδα σας (και ιδιαίτερα ο Ειδικός Ψυχαναλυτής, «ιθύνων νους» μέσα σε αυτήν, Νίκος Μ.), ταυτοποιούν το ελληνικό δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία με τον Τάκη Φωτόπουλο. Κάτι τέτοιες πρακτικές πολιτικού αυτισμού ειδικά από άτομα του χώρου, στον οποίο φιλοδοξείτε να αναφέρεστε (Αυτονομία), δείχνουν, σε συνδυασμό με τις διαστρεβλώσεις και την ανεκδιήγητη «χαρτοκοπτική» που κάνετε στις θέσεις άλλων, τον σαφή γκεμπελικό χαρακτήρα των πρακτικών σας. Στο δια ταύτα, τα παρακάτω αποτελούν μια απάντηση στη (διόλου τυχαία, όπως θα δούμε) «χρήσιμη» και έγκαιρη «κομουνιστοφαγική» ανακοίνωση της ομάδας του «Προτάγματος», αλλά και των αντίστοιχων σχολίων στο μπλόγκ της, που βγήκαν φυσικά στο κατάλληλο «timing»: Δηλαδή,σε μια από τις πιο κρίσιμες εποχές για τις αποφάσεις των ντόπιων και ξένων ελίτ ενάντια στον λαό, και το διαφαινόμενο (με τα σημερινά δεδομένα) γονάτισμα του για ολόκληρες γενιές.

Επίσης, θα θέλαμε, επί τη ευκαιρία, να δώσουμε μια απάντηση στην προηγούμενη σκόπιμα ύπουλη «κριτική» του «Προτάγματος» για τη στάση του Τάκη Φωτόπουλου και της ΠΔ απέναντι στις τεκμηριωμένες πρακτικές ύπουλης χειραγώγησης της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, μια «κριτική» που ήταν επίσης «χρήσιμη» αφού ανέλαβε την υπεράσπιση, από ψευτο-ελευθεριακή σκοπία, των ρεφορμιστών κομματικών και ΕΕ-χορηγούμενων πολιτικών «κολλητών» τους, … υποτίθεται «αμεσοδημοκρατών» στη Συνέλευση, όπως θα δούμε.

Άλλωστε, η ομάδα του «Προτάγματος» έχει φροντίσει να θέσει και να «ξεπετάξει» προ καιρού «δευτερεύοντα» σήμερα ζητήματα που δημιουργούνται (από) και αναπαράγουν την κυρίαρχη ετερονομία, όπως τα αίτια της κρίσης, τον τρόπο εξόδου από αυτή, το γεγονός της επ’ αόριστον μετατροπής της χώρας και σε τυπικό πλέον προτεκτοράτο του διεθνούς συστήματος και των ντόπιων και ξένων ελίτ που το εκπροσωπούν, της οποίας τα συμπτώματα ήδη βλέπουμε. Αλλά, είπαμε, άλλοι χρησιμοποιούν τον ορθολογισμό για να διακρίνουν τις ανάγκες και τις εν δυνάμει προοπτικές των ετεροκαθοριζόμενων στρωμάτων και ατόμων, και άλλοι ανάγουν κατά το δοκούν των προσωπικών τους φιλοδοξιών και «σχέσεων», ξεκομμένες κοινωνικές συμπεριφορές στη ψευτο-ανάλυση της «ψυχής», με αυθαίρετα συμπεράσματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα από τον εκάστοτε «ειδικό» πολιτικό «Ψυχαναλυτή» (καλή ώρα όπως κάνει η ομάδα σας) για να «νομιμοποιούν» την εκάστοτε ετερονομία, και «όλως τυχαίως», ιδιαίτερα την κυρίαρχη σήμερα, οικονομική, και γενικά κοινωνική. Ο μύθος των Ειδικών , στον οποίον υποτίθεται αντιτίθεστε, αναπαράγεται πλήρως, λοιπόν, από την όλη «ψυχαναλυτική» και εσκεμμένα αποσπασματική προσέγγιση της ομάδας σας στα κοινωνικά φαινόμενα.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι στο μεγαλύτερο μέρος της όποιας ανάλυσης της ομάδας του «Προτάγματος» μέσω του ομώνυμου οργάνου της, για τη σημερινή μορφή του συστήματος και την κρίση, αυτά ερμηνεύονται βασικά ως εκφάνσεις» ενός κακού (νέο)φιλελεύθερου δόγματος και αντίστοιχα ως ζήτημα «πολιτικής επιλογής» , και όχι ως ζήτημα συστημικής δομικής εξέλιξης που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης υποκειμενικών και αντικειμενικών συνθηκών, στην οποία δομική αλλαγή εν συνεχεία ήρθε και «έδεσε» η νεοφιλελεύθερη θεωρία και οι αντίστοιχες πολιτικές. Το ίδιο δηλαδή παραμύθι που «όλως τυχαίως» αναπαράγουν και τα συστημικά φερέφωνα στη ρεφορμιστική «Αριστερά», και στην, καπελωμένη από αυτά, Συνέλευση στο Σύνταγμα, αλλά και αλλού, αναπαράγεται αυτούσιο ή με «ελευθεριακές» παραλλαγές από το «Πρόταγμα».

Τα χρήσιμα (στο σύστημα) και ευκαιριακά «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος»

Άλλωστε, όπως θα δούμε, τα «θεματάκια» της κρίσης και των υπαιτίων της, για την οποία κατά κύριο λόγο «αγανάκτισαν» οι «Αγανακτισμένοι», τα άφησε εσχάτως στα (ευκαιριακά;) στενά πολιτικά φιλαράκια της των «αμεσοδημοκρατικών» (!) κομματικών εγκάθετων της ρεφορμιστικής Αριστεράς και των στελεχών της (δοξασμένης από την Ε.Ε.) ΕΛΕ, που είχαν πιάσει «πρώτο τραπέζι πίστα» μέσα στις αμεσοδημοκρατικές επιτροπές και στις «θεματικές» της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, αλλά και σε άλλες πόλεις.

Έτσι, τα «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος», για το πώς εννοεί και ιεραρχεί τη σημερινή κυρίαρχη ετερονομία παγκόσμια και τα αίτια της έχουν καταντήσει να είναι το «σταλινικό» ΚΚΕ και τα μη πελατειακά καθεστώτα στην Ανατολή, που εκφράζουν προφανέστατα γι’ αυτήν, τη βασική ετερονομία σήμερα, και όχι η κτηνώδης ετερονομία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής πραγματικότητας, που πηγάζει από το διεθνές σύστημα και επηρεάζει άμεσα και έμμεσα δισεκατομμύρια κόσμο, μη επιτρέποντας τη συστημική αλλαγή. Παράλληλα, τις κρίσιμες αυτές πολιτικές της προτεραιότητες, που όλως τυχαίως συμπίπτουν με αυτές των φιλελευθέρων συστημικών εξουσιαστών, τις «φιλοτεχνεί» και φιλοσοφικά και με τους, αντίστοιχα «χρήσιμους» στο διεθνοποιημένο σύστημα και τη ρεφορμιστική «Αριστερά», θεωρητικούς της. Τους θεωρητικούς και φανφαρόνους (μέσα στην κοινοτοπία τους) αναλυτές του «κακού πολιτικού συστήματος» και της δημοκρατίας ως μιας βασικά «πολιτικής διαδικασίας», αντί ενός πολιτεύματος, που σήμερα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει όλες τις σφαίρες της κοινωνικής δράσης (πολιτική, οικονομική, στη μικρο-κοινωνία και στην οικολογία –δηλαδή μιας ΠΔ). Αυτοί οι θεωρητικοί φιλοξενούνται συχνά και στο «Πρόταγμα», αλλά και μερικοί εξ αυτών («όλως τυχαίως» – για ακόμα μια φορά) και στα πάνελ της πλατείας των φιλαράκων που λέγαμε, ακριβώς γιατί είναι «χρήσιμοι» (για να μην πούμε και αναγκαίοι) στο να προσδώσουν και «αμεσοδημοκρατικά», «ελευθεριακά» χαρακτηριστικά στο άγριο ρεφορμιστικό και κομματικό καπέλωμα που την χαρακτήριζε.

Παρόλα αυτά, ακόμα και στελέχη της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που πρωτοστάτησαν στο χτίσιμο της ΕΛΕ και των μέσων προπαγάνδας της, όπως ο Ά. Χατζηστεφάνου είχαν την εντιμότητα να καταδικάσουν απερίφραστα τις φασιστικές επιθέσεις στον κόσμο του ΠΑΜΕ (και βέβαια στη στενή περιφρούρηση, την οποία εν γνώσει του επέλεξε), χωρίς να κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» για να μη χάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά τους φιλαράκια, που παίζουν τον ρόλο «αριστερού» δεκανικιού του συστήματος (βλ. http://thepressproject.gr/theme.php?id=6225#.TqQBtYCc64A.twitter). Σε ό,τι αφορά ιδιαίτερα την παράθεση «στοιχειών» που κάνει η ανακοίνωση σας, για τη βία των «σταλινικών» κ.λπ., η γελοία κοπτοραπτική που κάνατε βέβαια παραλείπει να δείξει –όπως και τα Ιντιμίντια, «όλως τυχαίως»– ότι οι επιθέσεις αυτές έγιναν εκατέρωθεν αφού είχε ξεκινήσει η φασιστική αυτή επίθεση (που τεκμηριώνεται από παρόμοιες κομουνιστοφαγικές πηγές – βλ. βίντεο πώς ξεκίνησε η επίθεση μετά τις αντεγκλήσεις μεταξύ ΠΑΜΕ και διαδηλωτών http://www.youtube.com/watch?v=Td1nOjqm3L4&feature=player_embedded), ενώ δεκάδες θύματα (από φλεγόμενους από μολότοφ ηλικιωμένους, μέχρι δεχόμενους επιθέσεις με σφυριά και γκλομπ, όπως δείχνουν δεκάδες φωτογραφίες) δέχτηκε και ο κόσμος του ΠΑΜΕ, αλλά και περαστικοί. Και βέβαια όταν κάποιοι απλά αναφέρονται επικριτικά σε επιθέσεις με μολότοφ κ.λπ. από τη μία και από την άλλη βγάζουν μύδρους για «ξεκάρφωτες» «σταλινικές» επιθέσεις με καδρόνια στον κόσμο, χωρίς να αναφέρουν πώς ξεκίνησε η βία ενάντια στους διαδηλωτές, νομιμοποιούν απόλυτα πολιτικά και ηθικά αυτούς που ξεκίνησαν τα επεισόδια. Εκτός βέβαια και αν η αυστηρή περικύκλωση του κόσμου του ΠΑΜΕ που κατέκλυζε εκείνη τη μέρα την πλατεία, είναι για εσάς υπαίτια της βίας (αφού οι «σταλινικοί» είναι λίγο-πολύ το… «σύστημα»), οπότε το τι και ποιον εξυπηρετείτε πλέον είναι προφανές. Τέλος, σχετικά με την πολιτική καταγωγή και ανάλυση επιτιθέμενων και αμυνόμενων (γιατί η απλή παράθεση αποκομμένων στοιχείων χωρίς συστημική ανάλυση για τα κίνητρα της καθεμιάς πλευράς, καταλήγει βέβαια εύκολα σε αυτό που θέλει να «περάσει» για το συμφέρον του κάποιος – βλ. π.χ. πώς γίνεται η προπαγάνδα για τη Λιβύη, τη Συρία κ.λπ. με βάση ξεκομμένες εικόνες και βίντεο κ.λπ.), η ανακοίνωση που έβγαλε το δίκτυο μας είναι σαφής.

Το «Πρόταγμα» της ανιστόρητης ασυναρτησίας και των γκεμπελικών διαστρεβλώσεων

Στη συνέχεια, ας δούμε και μερικά από τα σχόλια του βασικού στελέχους του «Προτάγματος», Ν.Μ., που δείχνει ότι η εργολαβική διαστρέβλωση –ποιος ξέρει, δεν αποκλείεται τώρα να χρηματοδοτείται και κατευθείαν από την «αντισταλινική» Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως η ΕΛΕ– αντισυστημικών θέσεων της ΠΔ, που έχει αναλάβει με συνέπεια εδώ και χρόνια, συνεχίζει ακάθεκτη.

Γράφει ο Ν.Μ. στα σχόλια: «ο Τάκης αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των χειρότερων πλευρών του αριστερίστικου αντιδυτικισμού και τριτοκοσμισμού της δεκαετίας του ’60: φανατικά ισλαμόφιλος (υπέρ Αχμαντινεζάντ, Χαμάς κ.λπ.), εμμονές με το Ισραήλ και τη Νέα Τάξη κ.λπ. Έχει όλο το πακέτο, από πλευράς πολιτιστικού υποβάθρου, για να αισθάνεται μια χαρά με το σταλινο-αριστερισμό, εφόσον είναι και κάργα οικονομιστής, ανάγοντας το πολιτικό πρόβλημα σε γεωπολιτικού τύπου συσχετισμούς (είμαστε με Αχμαντινεζάντ και Τσάβες, επειδή τα βάζουν με τους Αμερικάνους κ.λπ.). Αν βάλεις τώρα και τον αντικαστοριαδισμό του, τις εμμονές του με το Ιντυμίντια της Αθήνας (από όπου είχε αποχωρήσει θεαματικά πριν 6-7 χρόνια), με την ΑΚ (επειδή δεν τον κάλεσε στο πρώτο Μπι Φεστ) και με το κίνημα των πλατειών (όπου έφαγε χυλοπίτα, όταν πήγε να καπελώσει), τότε μπορούμε, νομίζω, να καταλάβουμε, γιατί πήρε αυτή τη στάση. Αν προσέξεις στην ανακοίνωσή του, αναφέρεται και σε εμάς (“ψυχαναλυτική Αυτονομία” κ.λπ.).»

Έτσι, με το κόψε-ράψε –τώρα, του λόγου–, στο οποίο έχει διαπρέψει πολλάκις το πρώην «αυτόνομο μέλος» του Μάγματος και, πλέον, ο πολιτικός και… πολιτισμικός Ειδικός Ψυχαναλυτής της ομάδας του «Προτάγματος», ανάγει σε «εμμονές» (!) τη συστημική ανάλυση της εξουσίας και των μορφών που παίρνει αυτή, μια ανάλυση που προέρχεται από την αξιωματική επιλογή της αυτονομίας έναντι της ετερονομίας (και συνεπώς των αντίστοιχων συστημάτων θεσμών και αξιών που οι παραδόσεις αυτές δημιουργούν αντίστοιχα βέβαια σε κάθε χρονικό πλαίσιο). Έτσι, ανάγεται σε «εμμονή» ο κομβικός ρόλος του σιωνισμού και του Σιωνιστικού κράτους σήμερα στο σύστημα (που έχει τεκμηριωθεί και από διαπρεπείς Εβραίους της διασποράς – και μάλλον πρώτιστα από αυτούς), ο ρόλος της ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης κ.λπ. (που δεν υπήρχε βέβαια το ’60 όπως ηλιθιωδώς γράφει, αλλά αναδύθηκε μετά τα τέλη του’70 με την άνοδο των πολυεθνικών και την απελευθέρωση των αγορών).

Επίσης, το αυταπόδεικτο (για κάθε σοβαρό πολιτικό αναλυτή, ακόμα και φιλελεύθερο) γεγονός ότι σήμερα είναι πρώτιστα η οικονομική συγκέντρωση δύναμης και η αντίστοιχη ετερονομία ντε φάκτο μακράν κυρίαρχη, και ασκείται μέσω των διεθνοποιημένων θεσμών κ.λπ., της υπερεθνικής ελίτ (μια επίσης συστημική έννοια που χρησιμοποιείται ευρέως πλέον από όλο το φάσμα της κοινωνικής θεωρίας και της αριστεράς, και μάλιστα όχι της «σταλινικής»), ανάγεται από τον Ειδικό πολιτικό Ψυχαναλυτή μας σε…οικονομισμό! Για τέτοια οξεία αντίληψη των ιδιαιτεροτήτων της νεωτερικότητας μιλάμε.

Σε «εμμονή» ανάγει επίσης ο ίδιος κατ’ επανάληψη διαστρεβλωτής (του οποίου η σκοπιμότητα είναι εξόφθαλμη, μιας και ξέρει καλά τις σχετικές μας θέσεις, που έχουν αναλυθεί σε άρθρα και έχουν τεθεί σε δημόσιο διάλογο, ακόμα και στα Ιντιμίντια), τον, σκόπιμα ή μη, πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο της οργάνωσης ΑΚ (η οποία άλλωστε έσπευσε να δημοσιεύσει την ανακοίνωση του «Προτάγματος»), τον ντε φάκτο αντισυστημικό σήμερα ρόλο των μη πελατειακών καθεστώτων στην Ανατολή κ.λπ.. Και αυτό γιατί για οποιονδήποτε έχει μια συστηματική κοινωνικά αντίληψη της σημερινής πραγματικότητας και δεν βλέπει υπό το πρίσμα της «ψυχανάλυσης» του άμεσου κοινωνικού του περιβάλλοντος, και των «κολλητών» αριστερών δεκανικιών που αναφέραμε, σύστημα σήμερα, με όλες τις συντριπτικές του συνέπειες στη μεγάλη πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι το πανίσχυρο διεθνοποιημένο σύστημα και τα προτεκτοράτα τους, που βασίζονται στο φιλελεύθερο πρόταγμα, και όχι τα… «εσωτερικά» και, εύκολα ανατρέψιμα, ισλαμικά καθεστώτα ή οι κομουνισμοί (!). Άλλωστε, η στρεβλωτική αθλιότητα της σκέψης του «Ψυχαναλυτή» μας, τον κάνει μεν να «βλέπει» ότι ο Τάκης Φωτόπουλος είναι «ισλαμόφιλος», αναφερόμενος στο Ιράν (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is20-21/issue_20-21_takis_iran_ekstrateia.htm) και στην παλλαϊκή αντίσταση που κάνει η Χαμάς (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm), αλλά να κάνει την ίδια στιγμή «γαργάρα» το γεγονός ότι ο Τ.Φ. έχει στηρίξει επίσης την παλλαϊκή αντίσταση, μέσω του Καντάφι, απέναντι στους Ισλαμιστές και μοναρχοφασίστες νατοϊκούς «επαναστάτες» που αιματοκυλούν τον λαό της Λιβύης, και ότι δεν δίστασε να καταγγείλει στο άρθρο του για τη Λιβύη τον ηλίθιο ρόλο των Ιρανών ισλαμιστών και της Χαμάς, Χεζμπολάχ, να υποστηρίξουν έμμεσα την κτηνώδη Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, υποστηρίζοντας τους ψευτο-επαναστάτες του ΝΑΤΟ (όπως βέβαια έκανε και η ΑΚ και η ομάδα του «Προτάγματος»), ή να καταγγείλει την ίδια στάση για την επερχόμενη επέλαση του συστήματος και της υπερεθνικής ελίτ στη Συρία, με την καθοριστική βοήθεια πάλι μιας δράκας Ισλαμοφασιστών.

Το ίδιο, οι Ειδικοί «Ψυχαναλυτές» μας κάνουν γαργάρα ότι εμείς σαν Δίκτυο ΠΔ καταδικάσαμε μεν τη διασπαστική ενέργεια βίαιης επίθεσης εναντίον συνδιαδηλωτών που μόνο προβοκάτορες ή «αναρχικοί» θα μπορούσαν να κάνουν, αλλά δεν διστάσαμε να κατακρίνουμε το ΚΚΕ για τη στάση του σε σχέση με τις αποδοκιμασίες της 28ης Οκτώβρη, πράγμα που δεν είδαμε να κάνουν οι έτοιμοι να επιτεθούν στο ΚΚΕ, επειδή δεν άφησε τον «λαό» να μπει στη Βουλή αλλά όχι και να πάρει το μέρος του λαού όταν αποδοκίμαζε την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, προφανώς γιατί εκεί «βρωμάει μπαρούτι» (βλ. «πατριωτικό φαντασιακό» ως βασικός κίνδυνος κ.ο.κ.) για τους αυτόνομους μας….

Ένα «Πρόταγμα» για τον «αντι-αυταρχισμό», «ελευθεριακό» φερέφωνο της προπαγάνδας των κυρίαρχων ΜΜΕ

Φυσικά, αυτά τα βασικά ζητήματα που επηρεάζουν ολοένα περισσότερους λαούς, λόγω της διεθνοποίησης του συστήματος, όπως ο εγκληματικός πόλεμος στη Λιβύη κ.λπ., η ομάδα σας προτίμησε να τα κάνει γαργάρα, και όχι μόνο αυτό, αλλά να βρει και ευκαιρία να θέσει ως «πρόταγμα» της τον «αυταρχισμό» των καθεστώτων αυτών, όπως κάνει σήμερα. Έτσι το Πρόταγμα για Αυτονομία = Πρόταγμα για επιλεκτικό «αντι-αυταρχισμό» (παρά τις ψευτο-ρητορίες του περιοδικού σας περί αντιθέτου), και ιδιαίτερα μάλιστα, ενάντια στον «αυταρχισμό» των «πολιτισμικά υπανάπτυκτων», που ξεπήδησαν ουσιαστικά στο κενό, από τα «ανατολίτικα φαντασιακά». (Το κατά πόσο βέβαια η Λιβύη και άλλες μη πελατειακές χώρες ήταν πράγματι πολιτισμικά υπανάπτυκτες σε σχέση με πολλές χώρες της «γενικά σεβαστής Διεθνούς Κοινότητας» -βλ. υπερεθνικής ελίτ-, ένα ακόμα από τα «μαργαριτάρια» που έχει εκστομίσει ξεδιάντροπα ο Ειδικός πολιτικός Ψυχαναλυτής σας, Νίκος Μ., είναι πράγματι κάτι που αμφισβητείται, ακόμα και από διεθνείς οργανισμούς)

Τέτοιες «λεπτομέρειες», τα ψυχαναλυτικά υποκείμενα της ομάδας σας (σε αντίθεση με τα περισσότερα πολιτικά, που βασίζονται τουλάχιστον στον ορθολογισμό και σε μια κοινά αποδεκτά ηθική, και όχι τη συστηματική λασπολογία) τις «μασάνε», γιατί είναι βέβαια ενοχλητική πολυτέλεια για το κοινό στο οποίο βασικά απευθύνονται: «αντιαυταρχικοί» της κατανάλωσης της εικόνας των κυρίαρχων μίντια, ΑΚ και δογματικοί καστοριαδικοί που ακολουθούν τον τυφλοσούρτη «το ’πε – δεν το‘πε ο Καστοριάδης». Το κακό όμως είναι ότι με τη γαρνιτούρα της πολιτισμικής «επανάστασης» που πρεσβεύουν, ομάδες όπως το «Πρόταγμα», προσελκύουν και κόσμο που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με πολιτική, με αποτέλεσμα να παίζουν για άλλη μια φορά, σκόπιμα κάποιες τουλάχιστον από αυτές κατά τη γνώμη μας, ευρύτερα αποπροσανατολιστικό ρόλο.

Τέλος ο επικοινωνιακός σας λαϊκισμός δεν διαφέρει – κατά έναν «περίεργο» τρόπο -, σε τίποτα από τις σχηματικές φόρμες του επικοινωνιακού μηχανισμού του συστήματος που με τόσο πάθος και αυταπάρνηση αναπαράγετε και σε τοπικό και διεθνές επίπεδο:

Σχηματικές φόρμες και δογματικές «προσωποποιημένες» δαιμονοποιήσεις σύνθετων κοινωνικών καταστάσεων και στάσεων ολόκληρων λαών, όπως «σταλινισμός», «Αχματινετζάντ», «Καντάφι», «Χαμάς», επιστρατεύονται, με παραπλήσιο τρόπο όπως προβάλλονται και στα δυτικά μίντια, για να «δικαιολογήσουν» την ενσωμάτωση των χωρών και την υποταγή των λαών τους στη Νέα Διεθνή Τάξη που επιβάλλει – με πολιτική ή οικονομική βία – το διεθνοποιημένο σύστημα, τοποθετώντας βολικότατα το ίδιο το σύστημα που σήμερα τροφοδοτεί άλλωστε παρόμοιους «δαίμονες», στο απυρόβλητο. Την ίδια στιγμή, το αυτονόητο της αυτοδιάθεσης των λαών και του δικαιώματος της αντίστασής τους στη συστημική ετερονομία και την κατοχή, – κοινός τόπος των αντισυστημικών προταγμάτων και των θεμελιωτών τους, προκειμένου να χτιστεί μια πραγματικά αυτόνομη κοινωνία – εξοβελίζεται και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων.

Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο βέβαια, από φιλοσιωνιστικά γκρουπούσκουλα, των οποίων το «πρόταγμά» και οι παρεμβάσεις τους δεν ξεφεύγουν κατ’ ουσίαν, αλλά μόνο στην «ελευθεριακή» ρητορική, από τις αναλύσεις και προσεγγίσεις, με αυτά των επίσημων καλοπληρωμένων συστημικών αναλυτών και διεθνών ινστιτούτων ανάλυσης της υπερεθνικής ελίτ. Έτσι δεν μας προξενεί καμία εντύπωση ότι οι «αναλύσεις» των αυτοαποκαλούμενων «Αυτόνομων», αναπαράγονται από τα μέσα «αντιεξουσιαστών» σαν την «Βαβυλωνία», που έχουν νομιμοποιήσει καραμπινάτες φιλοσιωνιστικές ομάδες (βλ. Τέρμιναλ), όπου την περίοδο της σφαγής των ακτιβιστών των πλοίων για τη Γάζα, αναπαρήγαγαν αυτούσια την επικοινωνιακή προπαγανδιστική οδηγία της «Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης» (WZO), προς υπεράσπιση του Ισραήλ.

Το «Πρόταγμα» της «αμεσοδημοκρατικής» μονομέρειας και της σκόπιμης υπονόμευσης της δημοκρατικής ισηγορίας

Όσο για τη θέση μας για τις πλατείες, που δήθεν ο Φωτόπουλος «πήγε να καπελώσει», ήδη γράψαμε κάποια πράγματα για τον «αμεσοδημοκρατικό» ρόλο σας σε αυτές, αλλά ας δούμε το θέμα «πλατείες» με βάση και την προηγούμενη λασπολογική επίθεση του «Προτάγματος» στον Τ.Φ. και την ΠΔ (βλ. http://protagma.wordpress.com/2011/09/11/κάτω-οι-γραφειοκρατίες-πάνω-οι-πλατεί-2/), όταν φάνηκε ότι θίχτηκαν τα φιλαράκια της ομάδας σας, η οποία τοποθετήθηκε και αυτή βολικότατα κάπου ανάμεσα στους εγκάθετους κομματικούς και ΕΕ-χορηγούμενους «αμεσοδημοκράτες» μέσα στη Συνέλευση του Συντάγματος.

Έτσι, τι αποτέλεσμα έχουμε όταν η ψυχαναλυτική δογματίλα με πασπάλισμα «αμεσοδημοκρατίας», δεν της επιτρέπει ούτε να διαβάζει, ούτε να κρίνει την κριτική που έχουμε ασκήσει στην παρωδία λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος
[http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.04__ekklisi_laiki_sinelefsi_sintagma.html, http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.09__exeftelismos_amesis_dimokratias.html, http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.07.10__amesi_dimokratia_theseis.html], αλλά, αντ’ αυτού, να συκοφαντεί, πάντα «δημοκρατικά»; Μια ανακοίνωση ακατάσχετης λασπολογίας που συνδυάζεται με διαστρεβλώσεις, και βέβαια το αναγκαίο συμπλήρωμα για να πιάσει ο γκεμπελικός οίστρος αυτός στους αφελείς: μπόλικη κενόλογη ρητορεία για «άμεση δημοκρατία».

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η ομάδα σας στην ανακοίνωση εκείνη, ότι η ΠΔ άσκησε δριμεία κριτική στην συνέλευση του Συντάγματος επειδή… δεν κατάφερε να την καπελώσει ιδεολογικά;! Κανένας καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν θα ήταν δυνατό να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, εκτός αν φορά τις στρεβλωτικές σας παρωπίδες, οι οποίες βέβαια είναι γνωστές από παλιότερα http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm. Άλλωστε, αν ο Φωτόπουλος δεν δέχτηκε την πρόσκληση να μιλήσει στην καπελωμένη συνέλευση του Συντάγματος από τα φιλαράκια σας, γιατί άραγε δέχτηκε να μετάσχει στη συνέλευση της Χαλκίδας; Επειδή την είχε «καπελώσει», ή μήπως γιατί τα φιλαράκια σας στη ρεφορμιστική «Αριστερά» δεν την είχαν καπελώσει και αυτή, επιβάλλοντας με συνοπτικές «προκάτ» διαδικασίες και κομματοκρατούμενες επιτροπές τις θεματικές της, όπως στο Σύνταγμα;

Πέρα όμως από την εμπάθεια και το θράσος, από το οποίο διακατέχεστε, «κάνετε» πως δεν γνωρίζετε τι σημαίνουν οι στοιχειώδεις κανόνες ισηγορίας. Και αυτό παρά την αμεσοδημοκρατική ρητορική και διάρρηξη των ιματίων σας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Ο Τ. Φωτόπουλος, στον οποίο αναφέρεστε, έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το θέμα της ελληνικής κρίσης, αναλύοντας ορθολογικά τις πραγματικές αιτίες της, αλλά και τρόπους να βγούμε από αυτή την κρίση από αντισυστημική σκοπιά, τόσο μέσω της αρθρογραφίας του στην Ελευθεροτυπία όσο και στο τελευταίο του βιβλίο. Τις απόψεις αυτές υιοθετεί το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και τις έχει υποστηρίξει δημοσίως τόσο σε εκδηλώσεις όσο και με μπροσούρες του ώστε να συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια τελικά συμπεράσματα και την οργάνωση ανάλογης δράσης.

Από την άλλη, προσπαθούμε πάντα να ασκούμε κριτική σε απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε, εκθέτοντας πάντα τους λόγους διαφωνίας μας με ορθολογικά επιχειρήματα. Η κριτική μας στον μύθο της «κρίσης χρέους» (με την έννοια ότι υπεύθυνο για την ελληνική κρίση είναι το δυσθεώρητο χρέος, δηλαδή το σύμπτωμα) και του Λογιστικού Ελέγχου του ως «σημαντικού βήματος» για την αντιμετώπιση της κρίσης γενικότερα ήταν από καιρό διατυπωμένη και γνωστή στον δημόσιο διάλογο (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/logistikos_elenhos_12_4_2011.htm).

Επομένως, θεωρήσαμε ότι η πρόσκληση του Τ.Φ. σε μια εκδήλωση που είχε σαν θέμα της το Χρέος, με ένα πάνελ το οποίο βλέπει σαν κύρια αιτία της ελληνικής κρίσης το Χρέος και «Χρεολογεί», είναι επιεικώς υποκριτική, καθώς δεν τηρεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ισηγορίας των πραγματικά διαφορετικών απόψεων, και όχι παραλλαγών της ίδιας άποψης, ότι το Χρέος είναι ουσιαστικά αίτιο της Κρίσης. Οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις της δημοκρατικής ισηγορίας, συνεπώς, θα έπρεπε να είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για μια Λαϊκή Συνέλευση, και όχι βέβαια να επιτρέπει σε μεθοδευμένα σχηματισμένες θεματικές ομάδες να την καπελώνουν ξετσίπωτα, υφαρπάζοντας τη ψήφο της με αστείες «δημοκρατικές» ψηφοφορίες του τύπου «θέλετε να κάνουμε μια μέρα διαβούλευσης για το Χρέος, ΝΑΙ ή ΌΧΙ;», χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση για την κρίση, και χωρίς να έχουν ακουστεί πραγματικά διαφορετικές απόψεις των συμμετεχόντων στη συνέλευση για το Χρέος και τον πραγματικό ρόλο του στην ελληνική κρίση.

Δόθηκε με αυτό τον τρόπο λειτουργίας της Συνέλευσης, που στήθηκε πολύ καλά εκ των έσω, μέσω την Κεντρικών και δευτερευουσών Επιτροπών, με τους εγκάθετους και τα ρεφορμιστικά φιλαράκια τους (παγιωμένες πρακτικές για τις οποίες σφοδρή κριτική έγινε από πλήθος ανένταχτου κόσμου από την πρώτη μέρα λειτουργίας της Συνέλευσης), η δυνατότητα να δημιουργηθεί μια ακόμα «παράπλευρη» ομάδα, στην οποία βέβαια προσέτρεξαν να συμμετάσχουν, όλως τυχαίως, μέλη και στελέχη οργανώσεων της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» και της ΕΛΕ, η οποία θα ασχολούνταν με μια εκδήλωση διαβούλευσης για το Χρέος βασικά ως αιτία της κρίσης.

Άλλο ένα ψέμα που θα έπρεπε – από άτομα με πολιτικό ήθος βέβαια– να ανασκευαστεί είναι ότι δεν κλήθηκε ο Τ.Φ. από τη «θεματική της οικονομίας», αλλά από μια θεματική που ήταν επιφορτισμένη με τη διοργάνωση «Ημέρας Διαβούλευσης για το Χρέος». Αυτό έχει τη σημασία του, γιατί με τη δημιουργία θεματικών για κάθε επί μέρους θέμα που σχετίζεται με την κρίση (π.χ. θεματική οικονομίας, πολιτικής, χρέους, εργασίας, παιδείας κ.λπ.,), ήταν εξ ορισμού αδύνατο για κάποιον να παρακολουθεί τις διαδικασίες αυτές και να παρεμβαίνει στοιχειωδώς, πέρα από τα εγκατεστημένα μέλη οργανώσεων και κομμάτων, τα οποία περνούσαν τη γραμμή τους σε κάθε θεματική, μετατρέποντας κατόπιν τη λαϊκή συνέλευση σε βήμα «συνθημάτων» διάρκειας 1 ½ λεπτού και ανάγνωσης προειλημμένων αποφάσεων.

Σε αυτή τη θεματική («Διοργάνωση Ημερίδας για το Χρέος») και, αφότου σχηματίστηκε η υπεύθυνη ομάδα διαχείρισης της (που βέβαια κάθε άλλο παρά απλά διαχειριστικό ρόλο είχε, αφού αποφάσιζε και επέβαλε χωρίς καμία ευρύτερη διαβούλευση στη Γενική Συνέλευση ποιοι οικονομολόγοι θα κληθούν, χωρίς να γίνεται δημόσια σαφές το σκεπτικό της κ.λπ., και η απόφαση να εγκρίνεται μετά από σχετικό διάλογο), εγγράφησαν και πήραν μέρος μέλη και συμπαθούντες της ΠΔ.

Αυτοί πρότειναν, πρώτον, την επιστροφή του (επιβεβλημένου αντιδημοκρατικά όπως είδαμε) θέματος στη λαϊκή συνέλευση, με εναλλακτική πρόταση (μετά από σχετική συζήτηση στη Γενική Συνέλευση) μια ημέρα Διαβούλευσης για το θέμα της Κρίσης (της οποίας το Χρέος είναι σύμπτωμα) Δεύτερον, τη διοργάνωση μιας ημέρας διαβούλευσης για την κρίση γενικότερα, στην οποία θα καλούνταν κάποιοι οικονομολόγοι να καταθέσουν τις απόψεις τους για αυτήν, φροντίζοντας όμως να διατηρηθεί η ισηγορία μεταξύ των αντιτιθέμενων απόψεων (και όχι των παραλλαγών της ίδιας «Χρεολογικής» άποψης όπως γινόταν μέχρι τότε, με «μαϊντανό» την αντισυστημική άποψη), ώστε να μην υπερισχύουν οι συστημικές απόψεις που ακούγονται ούτως ή άλλως καθημερινά στα ΜΜΕ και προτείνουν διαχειριστικές λύσεις για την αντιμετωπίση της κρίσης και, βασικά του «Χρέους».. Ωστόσο, επειδή κάτι τέτοιο κατέστη αδύνατο, αφού η πλειοψηφία της θεματικής το καταψήφισε, στηριζόμενη βασικά στην υφαρπαγμένη (κατά τον συνοπτικό και αντιδημοκρατικό τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω) και τη στρεβλωτικά ερμηνευμένη εντολή της Γ.Σ. (ενδεικτικά αποφάσισαν χωρίς καμία γενική διαβούλευση απλά να καλέσουν βασικά «αντιμνημονιακούς» οικονομολόγους, κάτι που θα περιλάμβανε ακόμα και οικονομολόγους του…Σαμαρά!), αποφασίστηκε αρκούντως συνοπτικά να γίνει μια ακόμα διαβούλευση με βάση το Χρέος ως «αίτιο της κρίσης».

Από αυτή την άποψη θεωρήσαμε απαράδεκτο από τη μεριά του Τ.Φ. να συμμετέχει σαν γραφική μειοψηφία του ενός και μιας «αιρετικής άποψης», σε ένα ρεφορμιστικό πάνελ, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα μια τέτοια παρωδία δημοκρατικής συζήτησης, με 4 ομιλητές να εκφράζουν απόψεις που είναι παραλλαγές της «Χρεολογίας» ως της βασικής παραμέτρου της Κρίσης, στην οποία εν πολλοίς σκόπιμα οδηγήθηκε από τις κομματικές και ρεφορμιστικές μειοψηφίες και τα «φιλαράκια» τους η Συνέλευση, και που βέβαια δεν θίγουν το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», με βασικό θεσμικό μηχανισμό ενσωμάτωσης στη χώρα μας την ΕΕ..

Επομένως, αποτελεί απαράδεκτη λασπολογία και συκοφάντηση να υποστηρίζει η ομάδα του «Προτάγματος» ότι ο Τ.Φ. «αρνήθηκε τη συμμετοχή ‘λέγοντας ότι του ήταν αδύνατο να καθίσει στο ίδιο πάνελ με τους υπόλοιπους, «συστημικούς» ομιλητές (που, ως τέτοιοι, μιλούν απλώς ενάντια στο χρέος κι όχι ενάντια στο σύστημα γενικώς) και αντιπρότεινε να τον καλέσουν αφού άλλαζαν, ταυτόχρονα, τη σύνθεση του πάνελ και τον τίτλο της εκδήλωσης, ώστε αμφότερα να συμφωνούν με τις «αντισυστημικές» του απόψεις», γιατί κάτι τέτοιο δεν στοιχειοθετείται από πουθενά, και αποτελεί τουλάχιστον προϊόν εμπάθειας που στρέφεται γενικά κατά της Περιεκτικής Δημοκρατίας.

Ως υπέρμαχοι λοιπόν του χαρακτήρα της «ελεύθερης διαβούλευσης» θα πρέπει πλέον να είστε ικανοποιημένοι που ακούστηκαν ΚΑΙ οι ρεφορμιστικές και σοσιαλδημοκρατικές απόψεις στην εκδήλωση, παρότι κινδύνευαν να μην ακουστούν (!!!), αλλά τελικά κατάφεραν περιέργως να τη μονοπωλήσουν. Ωστόσο, είναι ενδεικτικό της άγνοιας σας για τη διάκριση μεταξύ της συστημικής και της αντισυστημικής άποψης, το ότι ισχυρίζεστε ότι στη διαβούλευση για την άμεση δημοκρατία στις 17/6 στο Σύνταγμα συμμετείχαν και «αντισυστημικοί ομιλητές». Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί και ποιες ήταν οι αντισυστημικές προτάσεις τους για την έξοδο από την κρίση; Άλλα και θα θέλαμε να μάθουμε τι σχέση είχαν οι ομιλητές (μεταξύ των οποίων …βουλευτές!) για την «άμεση δημοκρατία», με το πρόταγμα της αυτονομίας και την… άμεση δημοκρατία;

Η μονομέρεια σας είναι ενδεικτική και στο σημείο που κρίνετε ως γελοιότητα την προσπάθεια του ΜΛ-ΚΚΕ (http://www.m-lkke.gr/texts/view/101/Ανακοινώσεις/) να μοιράσει μπροσούρες στην πλατεία, την ίδια ώρα βέβαια που η «αντιγραφειοκρατική» και «ακομμάτιστη» ΕΛΕ των πολιτικών φιλαράκων σας, είχε καπελώσει για τα καλά τη λαϊκή συνέλευση, παραμένοντας για μέρες μπροστά ακριβώς από το χώρο της συνέλευσης και παρά τις διαμαρτυρίες των συμμετεχόντων, μετά από πολλές μέρες έκανε τη χάρη της συνέλευσης απλά να μετακομίσει πιο πέρα. Προφανώς σας βρίσκει σύμφωνους και η φασιστοειδής και τραμπούκικη επίθεση της ομάδας περιφρούρησης της πλατείας προς το ΜΛ-ΚΚΕ που κατέβασε με βία και με χρήση φαλτσετών το πανό της οργάνωσης και δεν αρκέστηκε απλώς στο ευγενικό «να πάει πιο πέρα» όπως ιδανικά το παρουσιάζετε, παραχαράσσοντας γι’ ακόμα μια φορά τα γεγονότα.


ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

0

 

Το Δίκτυο μας καταδικάζει απερίφραστα τη φασίζουσα συντονισμένη επίθεση μερικών δεκάδων οργανωμένων ανεγκέφαλων (στην «καλή» περίπτωση) ενάντια στο μπλοκ του ΠΑΜΕ που περιφρουρούσε το σημαντικότατο εκείνο κομμάτι του λαού που ενσωματώνεται στους κόλπους του, και το οποίο ειρηνικά επέλεξε να περικυκλώσει τη Βουλή. Και μιλάμε για την «καλή περίπτωση» γιατί δεν αποκλείεται βέβαια  αυτοί που επιτέθηκαν (ή κάποιοι απο αυτούς) να είναι παρακρατικοί. Δεδομένου όμως ότι, αντί να δούμε τις διάφορες «αντιεξουσιαστικές»  οργανώσεις να καταδικάζουν την αποτρόπαια αυτή πράξη, την εγκωμιάζουν κιόλας στα Ιντιμίντια και αλλού, και ήδη οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ πολλαπλασιάζονται σε όλη τη χώρα, θα επικεντρωθούμε στους δήθεν αυτούς «αναρχικούς».

Αρχικά, η «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ  δεν σήμαινε βέβαια την «περιφρούρηση της Βουλής», όπως άθλια υποστήριξαν κάποιοι ύποπτοι μηχανισμοί για να εξευτελίσουν το ΚΚΕ, και ο ισχυρισμός αυτός αναπαράχθηκε άμεσα (και ομοιόμορφα) στη συνέχεια από τα Ιντιμίντια και γνωστές οργανώσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή της «Αριστεράς» (κρατικιστικής και «ελευθεριακής»),  η οποία πρωτοστατεί στην υποστήριξη των Νατοϊκών «επαναστατών» στη Λιβύη, Συρία και Ιράν (και επομένως σε όλες τις σημερινές εγκληματικές εκστρατείες της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ για την επιβολή πελατειακών καθεστώτων), αλλά και στην παραπλάνηση του Ελληνικού λαού για τις πραγματικές αιτίες της σημερινής καταστροφικής κρίσης, για την οποία αποφασιστικό ρόλο έχει παίξει η ένταξη μας στην ΕΕ/Ευρωζώνη.

Οι οργανώσεις αυτές της εκφυλισμένης «Αριστεράς» συστηματικά αποπροσανατολίζουν δυνητικά αντισυστημικά σκεπτόμενο κόσμο, είτε σε lifestyle αγώνες για ατομικά δικαιώματα, είτε στην υιοθέτηση «υπερεπαναστατικών» ρητορικών στόχων που δεν στηρίζονται σε καμιά ανάλυση για τις πραγματικές δυνατότητες του λαϊκού κινήματος αυτή τη στιγμή. Πρόκειται δηλαδή για μια ανέξοδη «αντεξουσία» που καταφέρνει παράλληλα να τα έχει καλά με το πιο αντιδραστικό κομμάτι της «Αριστεράς», αλλά και τον «ριζοσπαστικό» «πατριωτικό χώρο» (Καζάκης κ.λπ.). Δεν είναι όμως τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που ανήκουν στην εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», δεν θέτουν ποτέ θέμα άμεσης εξόδου της χώρας από την ΕΕ, που είναι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για την έξοδο από την κρίση . Σε όλα αυτά τα κρίσιμα θέματα επομένως (πόλεμοι, ΕΕ), η εκφυλισμένη «Αριστερά», όχι τυχαία, συμπλέει απόλυτα με  τις θέσεις της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ.

Μπορεί, επομένως, με το ΚΚΕ να έχουμε θεμελιακές διαφωνίες για την απελευθερωτική κοινωνία, και την τακτική και στρατηγική μετάβασης σε αυτή,  αλλά εκτιμούμε ως γνήσια αντισυστημικές (αντίθετα με τις παραδοχές και θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς») τις θέσεις του για τα παραπάνω θέματα, και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Και είναι αρχή απαράβατη για μια πραγματικά αντισυστημική οργάνωση να μη διαστρεβλώνει κατά παρόμοιο «ασφαλίτικο» τρόπο τη δράση άλλου, επίσης πραγματικά αντισυστημικού κομματιού του λαϊκού κινήματος, ακόμη και αν διαφωνεί με συγκεκριμένες τακτικές και δραστηριότητες του.  Ιδιαίτερα όταν αυτό το κομμάτι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κόμμα, του οποίου τα μέλη έχουν χύσει περισσότερο αίμα για μια «άλλη Ελλάδα» (όπως την έβλεπαν αυτά), από οποιοδήποτε άλλο δήθεν ή πραγματικό αντισυστημικό κόμμα ή οργάνωση στον κρατικοσοσιαλιστικό και ελευθεριακό χώρο.

Αλλά ας έρθουμε στα συγκεκριμένα γεγονότα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα άτομα που προέβησαν στη λυσσώδη επίθεση μέσα σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές με μάρμαρα και μολότοφ ενάντια σε πλήθος άοπλου, αλλά και κάποιου (σωστά) αμυντικά οπλισμένου, κόσμου του ΠΑΜΕ, θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς, ποια σχέση έχει η επίθεση αυτή εναντίον συνδιαδηλωτών και μάλιστα εν ώρα μάχης και ενώ τα ΜΑΤ καραδοκούσαν λίγο πιο κάτω, με τον αναρχισμό; Μόνο άκρως ετερόνομα υποκείμενα που εκπαιδεύονται αποκλειστικά με  τσιτάτα του 19ου αιώνα, χωρίς να έχουν ιδέα από το αντισυστημικό πρόταγμα πίσω απ’ αυτά των κλασικών του αναρχισμού ή, χειρότερα, από σύγχρονους «αναρχικούς» τύπου Τσόμσκι, Άλμπερτ κ.α. καθώς και «δοξασμένους» (από το σύστημα) θεωρητικούς της… ψυχαναλυτικής «Αυτονομίας», δεν θα αντιλαμβάνονταν ότι δε ζούμε σε… κομουνιστικό καθεστώς και επομένως ο εχθρός δεν είναι οι κομουνιστές. Ιδιαίτερα μάλιστα  τη στιγμή που το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και η κατάλυση ακόμη και της ελάχιστης οικονομικής κυριαρχίας της χώρας που είχε το αστικό Κράτος, κάνει καθήκον κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου την προσπάθεια απαλλοτρίωσης του σταδιακά ληστευόμενου αυτού κοινωνικού πλούτου από τις ξένες και ντόπιες ελίτ, και όταν στον αγώνα αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουμε με το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικό αντισυστημικό αγωνιστή, είτε ανήκει στον κρατικιστικό σοσιαλισμό, είτε στον ελευθεριακό και την ΠΔ, το ΚΚΕ είναι σύμμαχος στον αγώνα αυτό και όχι αντίπαλος.

Και αυτό, σε αντίθεση με την παντελή έλλειψη προτάγματος των περισσότερων αναρχικών, οι οποίοι ακόμα και μετά την ιστορική ευκαιρία του Δεκέμβρη του '08, όπου πράγματι δημιουργήθηκαν εξεγερσιακές συνθήκες «από τα κάτω», αυτοί επέλεξαν να παραμείνουν βολικά προσκολλημένοι στα ευτελισμένα από την μονότονη και ανούσια ανακύκλωση, τσιτάτα τους, που όλως τυχαίως ακούγονται αρεστά σε όλους, (περί «Κράτους, αφεντικών και Κεφαλαίου» και «αυτοδιαχείρισης» για την αυτοδιαχείριση), χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μεταδώσουν κοινωνικά την εμπειρία τους, αφού δεν τόλμησαν, όχι απλά να υιοθετήσουν, αλλά ούτε καν να προσεγγίσουν θεωρητικά, κάποιο συνολικό πρόταγμα που θα ανανέωνε ριζικά το αναρχικό κίνημα.

Είναι φανερό ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε απλά , όπως τον 19ο και τον 20ο αιώνα, ένα κρατικό σύστημα και μια σχετικά κλειστή καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, που τ’ αντιμετωπίζουμε απλά με το δίπτυχο «κάτω το Κράτος, κάτω ο Καπιταλισμός». Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα διεθνοποιημένο σύστημα, το οποίο απειλεί με νέο Μεσαίωνα οριζόντια τον λαό και όλες τις ετεροκαθοριζόμενες κοινωνικές του ομάδες, με τους δοσίλογους εκτελεστές του, τους εγκάθετους στην ντόπια κοινοβουλευτική Χούντα, αλλά και τους συμπράττοντες  βολεμένους «ακτιβιστές» της ΕΕ και των ατομικών δικαιωμάτων στην εκφυλισμένη  «Αριστερά» (κρατικιστική και «ελευθεριακή»).

Για καθέναν, λοιπόν, που δεν βλέπει αποκλειστικά  με τις προκαταλήψεις των «κοινωνικών του φίλων» ή δεν ενστερνίζεται τη γκεμπελική προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και των δήθεν εναλλακτικών μέσων όπως το Ιντιμίντια, το ΚΚ είναι η μόνη εναπομείνασα ισχυρή δύναμη σε όλη την Ευρώπη που αμφισβητεί με συνέπεια και  χωρίς μισόλογα την ένταξη κάθε χώρας, και εν προκειμένω της Ελλάδας, στην ΕΕ και στους υπερεθνικούς συστημικούς θεσμούς εξουσίας (ΝΑΤΟ κ.λπ,) σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Αριστερά και το παρακλάδι της στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις αναρχικές οργανώσεις που δεν ασχολούνται καν με την ΕΕ, νομίζοντας ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης αρκεί να λες «κάτω το Κράτος και το Κεφάλαιο»!.

Πρόκειται δηλαδή για ένα κόμμα που αμφισβητεί στην πράξη και με τη δική του στρατηγική την πεμπτουσία του συστήματος στη χώρα μας. Η στρατηγική αυτή  είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανύπαρκτη πλέον στρατηγική των μεταμοντέρνων εξεγερσιακών «αναρχικών», και δεν συνίσταται απλά στην αύξηση της εκλογικής του δύναμης, όπως παπαγαλίζουν νυχθημερόν τα κυρίαρχα και «εναλλακτικά» ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν και οι χρήσιμοι («αναρχικοί») ανόητοι.

Μόνο ετερόνομα μυαλά (στην καλύτερη  περίπτωση) θα μιλούσαν για «παρεμπόδιση»  να προσεγγίσουν τη Βουλή ως το αίτιο για τη βάρβαρη επίθεση. Ας υποθέσουμε, στην «καλή περίπτωση», ότι υπήρξε κάποια έστω συλλογική διαδικασία –μέσω συνήθως της «αμεσοδημοκρατικότατης» ομοφωνίας και άλλων διαδικασιών που αποκλείουν τους περισσότερους–, με την οποία λήφθηκε η «απόφαση» της επίθεσης, και δεν λήφθηκε απευθείας με συνοπτικές «διαδικασίες» μέσα από παράλληλους μονολόγους σε… ναούς δήθεν «εναλλακτικής» ενημέρωσης, όπως τα Ιντιμίντια. Αποτελεί (στην καλή περίπτωση) έκφραση ολοκληρωτικής νοοτροπίας να απαιτούν 2-3 εκατοντάδες κουκουλοφόροι (δεν καταδικάζουμε βέβαια την κουκούλα σαν μέσο προστασίας της ταυτότητας των διαδηλωτών από τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά όταν χρησιμοποιούνται κατά συνδιαδηλωτών είναι άκρως ύποπτες),  να εισέλθουν στο μπλοκ του (απολύτως γνωστού για την αυστηρή περιφρούρηση του) ΠΑΜΕ, το οποίο κατά τα φαινόμενα είχε συγκεντρώσει στο μπλοκ του δεκάδες χιλιάδες λαού. Και αυτό, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία πραγματικά κινηματική διαβούλευση (εκτός και αν τα Ιντιμίντια κ.λπ. που προλείαναν με φασίζουσες προκλήσεις εδώ και μέρες το έδαφος για επιθέσεις κατά του ΚΚΕ θεωρούνται μέρος του αντισυστημικού κινήματος για τους «αναρχικούς» αυτούς!) και χωρίς να έχει προηγηθεί  κανένα κάλεσμα (ακόμα και για τους «γνωρίζοντες»), καμία ευρύτερη κινηματική συζήτηση για το πώς θα χειρίζονταν τη στάση τους απέναντι στην ανταγωνιστική τακτική του ΠΑΜΕ, που ήταν απόλυτα αναμενόμενο οτι θα κατέκλυζε τον χώρο γύρω από τη  Βουλή.

Πρόκειται δηλαδή για άτομα ή «ομάδες» ψευτο-πρωτοποριών που έχουν χάσει κάθε θεωρητική επαφή με την ιστορική παράδοση του ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά και κινηματικά αποτελούν ελάχιστη δύναμη, ενώ καμία συλλογικότητα τους (αν υπάρχει!) δεν τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες για την επίθεση. Και αυτό, ενώ είχαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν πολλές φορές την ευκαιρία να μπουν ελεύθερα στη Βουλή αν πραγματικά αυτό ήθελαν, μετά τις γενικά ανώδυνες (συγκρουσιακά) πορείες του ΠΑΜΕ που τελείωναν κατά τη 1 η ώρα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν «τόλμησαν», παρότι σκίζουν σήμερα τα εξεγερσιακά τους ιμάτια.

Όμως, την Πέμπτη 20 Οκτώβρη οι ανεγκέφαλοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «αναρχικούς», αποφάσισαν πως έπρεπε να τα δώσουν όλα για να μπουν στη Βουλή – βολικό ίσως αφού τα  ΜΑΤ  δεν είχαν τόσο έντονη παρουσία λόγω ακριβώς της παρουσίας του ΠΑΜΕ, εφόσον βέβαια το σύστημα δεν θέλει να έρθει άμεσα σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, που θα σήμαινε γενικευμένη σύγκρουση, την οποία αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά την επιθυμεί.  Γιατί άραγε; Υπέθεσαν  ότι το ΠΑΜΕ θα τους έλεγε «Περάστε» μέσα στο μπλοκ τους, ώστε να…καταλάβουν τη Βουλή; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν πραγματικά γελοία, πόσο μάλλον για άτομα που γνωρίζουν εμπειρικά τον τρόπο οργάνωσης του ΠΑΜΕ.

Ή μήπως πίστευαν οι «αναρχικοί» αυτοί, ότι πηγαίνοντας να καταλάβουν τη Βουλή, οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν επιλέξει να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας πολύ καλά από πριν τον ειρηνικό και αυστηρά περιφρουρούμενο χαρακτήρα της, θα ακολουθούσαν ενθουσιωδώς στη «λαϊκή εξέγερση» που ονειρεύονταν ότι θα προκαλέσουν; Και αυτά, χωρίς οι «αναρχικοί» αυτοί να έχουν απολύτως κανένα πρόταγμα και συστημική ανάλυση της σημερινής κρίσης, και θεωρώντας ότι σήμερα απλά το «Κράτος» και το Κοινοβούλιο είναι ο υπέρτατος εχθρός – κάτι που κανένας  φίλος του ΚΚΕ δεν το πιστεύει (και απολύτως σωστά από αντισυστημική αλλά και ελευθεριακή πλευρά); Ποιους κοροϊδεύουν λοιπόν και τελικά σε ποιους είναι χρήσιμοι; 

Ακόμα, γιατί άραγε οι ίδιοι «αναρχικοί» δεν πήγαν από την προηγούμενη μέρα να κάνουν το ντου στη Βουλή, οπότε μάλιστα ψηφιζόταν επί της αρχής το νομοσχέδιο, αφού πίστευαν ότι θα την καταλάβουν μαζί με τον ανένταχτο κόσμο, και ενώ αυτή ήταν ελεύθερη από ΠΑΜίτες, οπότε πράγματι θα είχε, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά συμβολικό και πρωταγωνιστικό χαρακτήρα η κίνηση τους; Μήπως γιατί ήθελαν να κάνουν την «εξέγερση» τους με τις πλάτες άλλων, που έχουν όμως δική τους γνωστή τακτική, (με την οποία φυσικά υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, αλλά άλλο διαφωνία και άλλο η φασιστική επίθεση), θυσιάζοντας ακόμα και αν χρειαστεί στην πορεία και μερικούς από τους «φιλήσυχους» και αντι-«εξεγερσιακούς» κομουνιστές, κ.λπ.;

Τέλος, αν τα άτομα αυτά είχαν την παραμικρή γενικότερη επαφή με τις υποτονικές, ακόμη και σήμερα, διαθέσεις της κοινωνίας και του λαϊκού κινήματος, ακριβώς λόγω της παραπληροφόρησης που επικρατεί και τα ίδια συχνά αναπαράγουν, δεν θα επέλεγαν ως μια ακόμα πιο μικρή «πρωτοπορία» (με την αρνητική έννοια), να επιτεθούν στη Βουλή, όταν είναι παραπάνω από προφανές όλο αυτό το διάστημα ότι δεν υπάρχουν όχι καν επαναστατικές συνθήκες, αλλά ούτε εξεγερσιακές ανάμεσα στον λαό, και όταν η κοινοβουλευτική Χούντα μπορεί με τα μέσα που έχει να συνθλίψει τους μερικούς χιλιάδες (στην πιο αισιόδοξη περίπτωση) που θα επέλεγαν να καταλάβουν τη Βουλή ή να εμποδίσουν τους βουλευτές.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που μιλάμε για έναν ανεγκέφαλο αναρχικό δογματισμό άνευ προηγουμένου (κάτι που δεν ισχύει βέβαια για κατά συρροή περιπτώσεις πέμπτης φάλαγγας του συστήματος, που παίζουν οι οργανώσεις μεγάλου τμήματος του σημερινού εκφυλισμένου «ελευθεριακού» χώρου, όπως η ΑΚ, το Ιντιμίντια κα.), πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο δογματισμό (ο οποίος μάλιστα ούτε κατά σύμπτωση δε συμπίπτει με τη σημερινή πραγματικότητα), που οδηγεί εκ των πραγμάτων σε επικίνδυνη απαξίωση το αντισυστημικό κίνημα, ειδικά στα μάτια των νέων ανένταχτων ανθρώπων, που βρίσκονται σήμερα με το πιστόλι της πιθανής μόνιμης εξαθλίωσης στο κρόταφο, και επιτρέποντας (εκτός των άλλων) να χρησιμοποιείται ήδη διεθνώς από τα ΜΜΕ η ρητορική περί «διάσπασης» του κινήματος απέναντι στη σημερινή λαίλαπα του συστήματος και της κοινοβουλευτικής Χούντας ενάντια στο λαό.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές, αλλά και στις ίδιες τις συλλογικότητες και τα πολιτικά υποκείμενα που τις στηρίζουν (πολλοί με το να κρατούν τις πάντα βολικές «ίσες αποστάσεις»), το μόνο που έχουμε να προτάξουμε, είναι την ξεκάθαρη και πιο ισχυρή καταδίκη και την κινηματική τους απομόνωση – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Καλούμε όλες τις πραγματικά ελευθεριακές συλλογικότητες που μπορούν ακόμα να διακρίνουν τα στοιχειώδη τους ιστορικά προτάγματα και το τι και ποιους αντιπαλεύονται πρώτιστα σήμερα, να καταδικάσουν τις άθλιες επιθέσεις αυτές, καθώς και τις επιθέσεις που γίνονται ήδη σε γραφεία του ΚΚΕ (αν βέβαια δεν είναι προβοκάτσιες).

Όσοι δεν κινούνται από ύποπτα κίνητρα, αλλά απλά από «αναρχική» αφέλεια, θα πρέπει στη σημερινή κρίσιμη καμπή για τη χώρα μας, που θα καθορίσει τη μορφή της για πολλές γενιές, να σκεφτούν το εξής απλό: ποιοι έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν αυτή ακριβώς τη στιγμή μια καταστροφική εμφύλια σύγκρουση στο αντισυστημικό κίνημα στην Ελλάδα, που είναι το μόνο το οποίο θα μπορούσε, αν ενώνονταν όλες οι πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις,  να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να βγει ο λαός από τη σημερινή κρίση; Ποιους συμφέρει η συστηματική καλλιέργεια πολεμικού κλίματος μεταξύ ελευθεριακών ομάδων και κομουνιστών σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η πολιτική ζύμωση με κοινό στόχο πρώτιστα  τον άμεσο απεγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων από το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ/ΟΝΕ και το άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου; Μήπως τις ντόπιες και ξένες ελίτ που προτιμούν τη γιαλατζί «Αριστερά» των δικαιωμάτων (που στηρίζει τους πολέμους τους) και της ΕΕ; Και μια τελευταία ερώτηση σε όλους τους καλοπροαίρετους. Γιατί άραγε κάποιοι διάλεξαν τη στιγμή αυτή, που διαφαίνεται ότι οι αντισυστημικές δυνάμεις ενώνονται, με το ΚΚΕ πρώτη φορά να μετέχει σε περικύκλωση της Βουλής και γενικότερα να έχει εντείνει τη δραστηριότητες του στα συνδικάτα, τις γειτονιές κ.λπ., για να ξεκινήσουν αυτή τη διασπαστική εκστρατεία, ξεθάβοντας γι’ αυτό μέχρι τη …Βάρκιζα;

 

22 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011