Τα δημόσια βασανιστήρια, η Χουντοποίηση του καθεστώτος και η ανύπαρκτη Αριστερά

0

Εκτύπωση Εκτύπωση Στείλτο με emailΣτείλτο με email

6 Φλεβάρη 2013

                                                                                               

Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων με εμφανή τα σημάδια βασανισμού τους δεν ήταν ούτε κάποιο τυχαίο γεγονός ούτε υπήρξε σοβαρή προσπάθεια αποσιώπησης των βασανισμών — Ήταν εσκεμμένη.                                              

Εσκεμμένη γιατί α) αν όπως λένε τα φερέφωνα της ασφάλειας οι «τραυματισμοί» έγιναν τη στιγμή της σύλληψης, κάλλιστα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν φωτογραφίες πριν τη σύλληψη, και

β) αν ήθελε η «ασφάλεια» να αποφύγει την κατηγορία των βασανισμών, θα δημοσίευε φωτογραφίες τη στιγμή της σύλληψης και όχι μετά αφού οι συλληφθέντες είχαν κακοποιηθεί. Ιδιαίτερα όταν, κατά τη διεθνή νομολογία, υπάρχει τεκμήριο ενοχής της αστυνομίας σε τέτοιες περιπτώσεις (δηλαδή είναι αυτή που πρέπει να αποδείξει ότι δεν έκανε βασανισμούς και όχι, όπως λέει ο συγκαλύπτων τους βασανισμούς —με ανάλογη προσωπική ποινική ευθύνη— Δένδιας, να αποδείξουν οι βασανισθέντες ότι δεν είναι…ελέφαντες.

Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, όπως και όλη η διαδικασία βασανισμού, έχει ξεκάθαρο στόχο να περάσει το μήνυμα ότι η σημερινή χούντα μπορεί να δρα κατά το δοκούν και με όποιο τρόπο αυτή επιλέγει απέναντι σε ενέργειες που στρέφονται κατά του συστήματος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς με αυτές ή όχι. Ο στόχος της είναι καθαρά η τρομοκράτηση, και αυτό αντίθετα με κάποιες περίεργες «αριστερές» προσεγγίσεις που λένε ότι η ασφάλεια έκανε ένα χοντροκομμένο ρετουσάρισμα στις φωτογραφίες γιατί η κοινοβουλευτική Χούντα και τα όργανα της ήθελαν να κρύψουν τα βασανιστήρια. Στην πραγματικότητα απλά δεν ήθελαν να στραπατσάρουν το «δημοκρατικό» προσωπείο που παρουσιάζουν διεθνώς, ενώ για το «εσωτερικό», ο σαφής στόχος τους είναι η τρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων που αντιστέκονται, όπως άλλωστε το ίδιο κάνουν με τις αλλεπάλληλες επιτάξεις, τα ΜΑΤ που εμποδίζουν κάθε λαϊκή διαμαρτυρία κ.λπ..

Η ΩΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Η παραπάνω επιχείρηση τρομοκράτησης είναι επομένως τμήμα της γενικότερης προσπάθειας καθυπόταξης της κοινωνίας, ώστε να εδραιωθεί η Οικονομική Κατοχή θεσμικά, αλλά και κυρίως σε υποκειμενικό επίπεδο, να γίνει δηλαδή νομοτελειακό βίωμα η «Κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, η «Βουλγαροποίηση» των μισθών, το ξήλωμα κάθε κοινωνικής παροχής από την Υγεία μέχρι την Παιδεία και το ασφαλιστικό, οι μαζικές απολύσεις στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, και κυρίως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που έχει βάλει ως πρώτο στόχο της η τρικομματική κοινοβουλευτική χούντα με τις επαφές της στο Κατάρ και αλλού, τις οποίες βαφτίζει ως «αγώνα για την Ανάπτυξη»

Παράλληλα λοιπόν με το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας στην υπερεθνική και ντόπια ελίτ, η κυβέρνηση – με τις πλάτες φυσικά των εντολέων της – προχωρά και περαιτέρω σε Χουντοποίηση, με απροκάλυπτους βασανισμούς και στιγματισμό ανθρώπων, και με τα ΜΜΕ να παίζουν τον γνωστό ρόλο του διαχειριστή της επιχείρησης αυτής, προβάλλοντας άμεσα ή έμμεσα το «επιχείρημα» της «τρομοκρατικής δράσης».

Από πουθενά δεν πηγάζει το «δικαίωμα» της κακοποίησης και του βασανισμού ανθρώπων – που παραδόθηκαν μάλιστα αμαχητί αφού δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους με δική τους απόφαση – έστω και αν οι ίδιοι έχουν επιλέξει την στρατηγική της ένοπλης σύγκρουσης και της ατομικής αντιβίας στην κοινωνική πάλη. Κανένα κρατικό όργανο δεν έχει το δικαίωμα να απλώνει χέρι επάνω σε συλληφθέντες και αγωνιστές που έχουν επιλέξει τη μορφή αυτή πάλης, ούτε φυσικά  ακόμα και σε άτομα του «κοινού ποινικού δικαίου».

Από πού όμως αντλεί αυτή η τρικομματική κυβέρνηση-μαριονέτα τη δύναμη να προβαίνει σε τέτοιες επιχειρήσεις τρομοκράτησης που θυμίζουν εποχές των βασανιστών των ΕΑΤ-ΕΣΑ (μολονότι η στρατιωτική Χούντα ποτέ δεν τόλμησε να δημοσιεύσει φωτογραφίες βασανισμένων, όπως κάνει σήμερα η Κοινοβουλευτική Χούντα!);

ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΣΗ ΤΗΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ;

Πώς λοιπόν οι ντόπιες σημερινές κοινοβουλευτικές Χούντες, με χρονικό ορίζοντα «ζωής» μικρότερο ακόμα και από την στρατιωτική χούντα του ‘67, νιώθουν τόσο δυνατές ώστε να προχωρούν σε τέτοιο στάδιο καταστολής και χρήση βασανιστηρίων; Μήπως άραγε γιατί  η κατάσταση αυτή προωθείται με την πλήρη υποστήριξη και τις εντολές της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ, που δεν διανοούνται να διακινδυνεύσουν τυχόν ανατροπή του καθεστώτος Οικονομικής Κατοχής της χώρας η οποία θα είχε αλυσιδωτές συνέπειες όχι μόνο σε χώρες της ΕΕ με ανίσχυρες οικονομίες αλλά και σε χώρες της περιφέρειας που υφίστανται άμεσες ή έμμεσες  επεμβάσεις της υπερεθνικής ελίτ; (Λιβύη, Συρία, κ.λπ.)

Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι όσο η χώρα , δηλαδή η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση – όπως και οι «αριστερές» εφεδρείες τους που έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους στα think tanks της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ , αλλά και στα κύρια όργανα της υπερεθνικής ελίτ (Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, ΔΝΤ κλπ), συνεχίζει να μένει δεμένη στην Οικονομική Κατοχή της ΕΕ/ΟΝΕ – οι πολιτικές μας ελίτ θα έχουν την πλήρη υποστήριξη των αφεντικών τους ώστε να καταστέλλουν κάθε μορφή αντιβίας ΣΤΗΝ ΩΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ του σημερινού καθεστώτος και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που το στηρίζουν, ώστε να δεχτεί ο λαός τη νέα μορφή σκλαβιάς του.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Γι’ αυτό τον λόγο η σαφής υποβάθμιση του ρόλου των δημόσιων βασανιστηρίων από κομμάτια της Αριστεράς είναι όχι μόνο –έτσι κι αλλιώς–  απαράδεκτη, αλλά και εγκληματική ως προς τις συνέπειές της: α) Γιατί έτσι υποβαθμίζεται το γεγονός της ωμής Κρατικής Τρομοκρατίας β) γιατί υποβαθμίζεται η Χουντοποίηση και η δραματική όξυνση της πολιτικής βίας γενικότερα από την πλευρά του καθεστώτος που παίρνει τη μορφή Χουντικών επιτάξεων και στρέφεται κατά των κοινωνικών ομάδων που απεργούν μαχητικά, κοινωνικών ομάδων, σωματείων κ.λπ..

Όμως πολύ πιο ύποπτη από την υποβάθμιση αυτή είναι η θρασύδειλη άποψη στελεχών της εκφυλισμένης «αντικαπιταλιστικής» Αριστεράς που παρά τις υποτιθέμενες διακηρύξεις περί του αντιθέτου, καταλήγουν με «Αριστερή σάλτσα» να καταδικάζουν επίσης τη «βία από όπου και αν προέρχεται», καθώς η μόνη βία που «βλέπουν» είναι αυτή της φυσικής βίας (βασανιστήρια, πρόκληση θανάσιμων ή μη τραυματισμών κτλ.). Και αυτό γιατί πετούν με θράσος στα σκουπίδια τη σχεδόν 200χρονη άποψη της  αντισυστημικής Αριστεράς ότι η συστημική βία δεν είναι μόνο η φυσική, αλλά υπάρχει και η οικονομική και κοινωνική βία που ξεκινάει (όπως και η φυσική!) σε ένα ετερόνομο σύστημα, πάντα «από τα πάνω», από τις ελίτ. Και η συστημική οικονομική βία επιφέρει εξίσου σημαντικά και, στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα θύματα με αυτά της φυσικής βίας για την οποία τόσο πολύ κόπτονται.

Το σιωπηρό αλλά ευδιάκριτο «συμπέρασμα» σύμφωνα με τέτοιες «αριστερές» απόψεις είναι ότι η συστημική βία είναι πάντα «αναπόφευκτη» είτε έχουμε ένα σύστημα οικονομίας της Αγοράς και ψευτο-δημοκρατίας όπως σήμερα, είτε ένα σύστημα Κρατικού Σοσιαλισμού, είτε και ένα (μη δοκιμασμένο ιστορικά) σύστημα πραγματικής Δημοκρατίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι η «Αριστερά» αυτή που φιλοξενείται συστηματικά και σε χώρους «επαναστατικών» κομουνιστικών ρευμάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ κ.λπ.) έχει πετάξει προ καιρού στο καλάθι κάθε αίτημα και στρατηγική για αντισυστημική αλλαγή, και αναλώνεται σε μια φλύαρη συλλογή από τσιτάτα για αυτο-διαχείριση, «εργατικό έλεγχο», κτλ., τα οποία βέβαια γνωρίζει ότι είναι απλά ασπιρίνες για μια ευσπλαχνικότερη διαχείριση της κρίσης, αν δεν αποτελούν οργανικό τμήμα προγράμματος για τη συστημική αλλαγή, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ και την αλλαγή των βασικών πολιτικών-οικονομικών θεσμών σε αυτούς όπως μιας Περιεκτικής Άμεσης Δημοκρατίας.

Όμως, στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα για την έμφαση στις μορφές φυσικής βίας και στα «δικαιώματα», στις οποίες «πρέπει» να εστιάζει αποκλειστικά το «κίνημα», καταλήγουν «όλως τυχαίως» επίσης όλοι οι φιλελεύθεροι απολογητές του συστήματος και ειδικά της Νέας Διεθνούς Τάξης της Παγκοσμιοποίησης και της ιδεολογίας των «δικαιωμάτων» (δόγμα μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας, «Right to Protect», προστασία ατομικής ιδιοκτησίας με κάθε μέσο κτλ.), που δικαιολογεί ιδεολογικά τη μαζική βία (οικονομική αλλά και φυσική) κατά των λαών σήμερα! Έτσι, ολόκληρη η επικοινωνιακή προπαγάνδα για την καταστροφή των λαών της Λιβύης και τώρα της Συρίας, στηρίχτηκε στο ότι οι «τύραννοι» Καντάφι και Άσσαντ έσφαζαν τους λαούς τους (κάτι που αποδείχθηκε γκεμπελικό ψέμα και το παραδέχτηκαν ακόμα και οι ίδιες πηγές εκ των υστέρων!), και όλες οι επιχορηγούμενες από τις ελίτ ΜΚΟ (Διεθνής Αμνηστία,Human Rights Watch  κ.λπ.) απαιτούσαν γι’ αυτό αλλαγή καθεστώτων –πράγμα βέβαια που δεν διανοούνται να ζητήσουν για τη δική μας κοινοβουλευτική Χούντα, ό,τι και να κάνει!.

Η Αριστερά λοιπόν αυτή, έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου της «προοδευτικής» δικαιολόγησης της συστημικής βίας, ανεξάρτητα από τα κούφια τσιτάτα περί «αλληλεγγύης» που τόσο μονότονα χρησιμοποιεί.

Από την άλλη, το ΚΚΕ, με επιλογή του έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια αναχαίτισης της Οικονομικής Κατοχής (που μάλιστα δεν αναγνωρίζει, ανάγοντας την Ελλάδα σε Ιμπεριαλιστικό Κράτος!), περιμένοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση, και τα μέλη της ηγεσίας του όπου βρεθούν και όπου σταθούν σπεύδουν να αποδομούν τη Χουντοποίηση του καθεστώτος και της Οικονομικής Κατοχής, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσαν να είχαν πετάξει ουσιαστικά στη θάλασσα τις ίδιες τις θεμελιακές τους θέσεις για «Αντι-ιμπεριαλιστικό Αντι-μονοπωλιακό Μέτωπο» εξόδου από την ΕΕ, όπως είχαν πριν ακόμα μερικά χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το Χουντικής έμπνευσης καθεστώς επιστράτευσης των εργαζομένων του Μετρό και των Ναυτεργατών θα μπορούσε να απαντηθεί άμεσα αν τα αριστερά Κοινοβουλευτικα κόμματα αποχωρούσαν από τη Βουλή, μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματος της άρσης της επίταξης. Αυτοί λοιπόν που δεν διανοούνται έστω και να απαιτήσουν την άρση της επίταξης, υποτίθεται θα κάνουν την «επανάσταση» με επερωτήσεις… στη Βουλή και κάποια συλλαλητήρια παρηγοριάς, για την τιμή των όπλων!

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΩΣ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Τα πρόσφατα βασανιστήρια των συλληφθέντων για τη ληστεία – όπως και άλλα που προηγήθηκαν αυτών, όπως τα βασανιστήρια κατά των συμμετεχόντων σε μοτοπορεία τον Οκτώβριο, τα βασανιστήρια κατά υπόπτων «τρομοκρατίας», μεταναστών κτλ.– σχετίζονται άμεσα και άρρηκτα με την ένταση της καταστολής που υφίστανται απεργοί, όπως οι εργαζόμενοι του Μετρό και οι Ναυτεργάτες που δουλεύουν αυτή τη στιγμή με φύλλα επίταξης, με τη μόνιμη απειλή της επιστράτευσης απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που κάνει το βήμα της μαχητικής απεργίας. Όλα αυτά σε κατάφωρη παραβίαση ακόμα και διεθνών κανόνων και συμβάσεων για τις εργασιακές σχέσεις από μια Χούντα που παριστάνει τη «δημοκρατία» και παράλληλα με τη γενικότερη βίαιη καταστολή – χημικά, ξύλο, φακέλωμα – σε διαδηλώσεις

Θα το επαναλάβουμε για ακόμη μια φορά. Η ανυπαρξία, αν όχι πλήρης ενσωμάτωση, της Αριστεράς και η ανικανότητά της να δώσει άμεσες ρεαλιστικές πολιτικές λύσεις στην καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που συντελείται αυτή τη στιγμή κάτω από τη μύτη τους, είναι ο μόνος λόγος που τα αντι-ΕΕ και τα αντί-Παγκοσμιοποιητικά αισθήματα του λαού μας γίνονται αντικείμενο καπηλείας και διαστρεβλώνονται από την εκφυλισμένη «αριστερά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και από τους ρατσιστές  τραμπούκους οργανώσεων όπως της ΧΑ. Και τα δύο μορφώματα αυτά, αν είχε σχηματιστεί Μέτωπο εξόδου από ΕΕ/ΟΝΕ για την αυτοδυναμία της χώρας και για την περαιτέρω συστημική αλλαγή, θα ήταν στα ιστορικά τους προηγούμενα, δηλαδή κοντά στην ανυπαρξία, όπως ουσιαστικά ήταν μέχρι πριν 1-2 χρόνια, και δεν θα μετρούσαν όπως σήμερα διψήφια νούμερα.

Αν όμως η Αριστερά έχει επιλέξει την ίδια της την αντιδραστικότητα και ανικανότητα, θα υποστεί τις συνέπειες – όπως ήδη τις υφίσταται, και αυτό είναι μόνο η αρχή – της απαξίωσης του λαού, όπως περιθωριοποιήθηκε και εκφυλίστηκε κάθε πολιτικός σχηματισμός ιστορικά, που δεν μπήκε μπροστάρης στις άμεσες λαϊκές ανάγκες. Και θα έχει την ίδια τύχη όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, την οποία θα έχει σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις αποκαλυφθεί η τεράστια εξαπάτηση του λαού που διαπράττει όταν δηλώνει πως θα ανατρέψει τα Μνημόνια …μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη (αγκαλιά με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ) που δεν διανοείται να αμφισβητήσει!

Καλούμε πολιτικές οργανώσεις, σωματεία, συλλογικότητες, ανένταχτους-ες να πλαισιώσουν τώρα το Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση, για άμεση έξοδο από την ΕΕ, την απεξάρτηση από τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, την ακύρωση των συμβάσεων με την Τρόικα, την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας που αποτελεί προϋπόθεση κάθε συστημικής αλλαγής.

         ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  

www.periektikidimokratia.org

 


Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΤΗΣ

0

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 14 ΦΛΕΒΑΡΗ 2012


Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΤΗΣ


ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ) ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

 

Η λαϊκή οργή προχτές απέναντι στον πιο ύπουλο εκβιασμό και τα ωμά ψέματα της κοινοβουλευτικής Χούντας που εκπροσωπεί την υπερεθνική ελίτ στη χώρα μας και τα συμφέροντα της ντόπιας οικονομικής ελίτ, ξεπέρασε τις συνήθεις μεθόδους διαμαρτυρίας των κομμάτων της Αριστεράς, τις πορείες-λιτανείες, οι οποίες και ένα εκατομμύριο κόσμο να μαζέψουν, οι σημερινές κοινοβουλευτικές Χούντες τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Αυτό που τρέμουν είναι η λαϊκή αντιβία στην βάρβαρη κρατική βία. Την εξεγερσιακή βία που ακριβώς συνέβη στις 12 Φλεβάρη και η «Αριστερά» ονόμασε «οργανωμένη κρατική προβοκάτσια»! Τόσο καιρό ακόμη και τα συστημικά φερέφωνα και φυσικά και η Αριστερά μιλούσε για κοινωνική έκρηξη που ερχόταν και για εξέγερση, αλλά όταν χθες ήλθε, όταν εκατοντάδες χιλιάδες λαού ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας και ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ δέχτηκαν την πιο βάρβαρη  επίθεση των πραιτοριανών της Χούντας με χιλιάδες ρίψεις χημικών, δακρυγόνων, κρότου-λάμψης τι έγινε; Οι μεν πολλές χιλιάδες αγανακτισμένων πολιτών, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να μην έχουν ποτέ ξανασυμμετάσχει σε διαδήλωση, οπισθοχώρησαν,  ενώ οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι «νέοι που τους έλεγαν αλήτες» (για να θυμηθούμε και τα τον ποιητή, αφού η Ιστορία εδώ επαναλαμβάνεται μονότονα) ανέλαβαν τη λαϊκή αντιβία. Και φυσικά φορούσαν κουκούλες για να προστατευθούν από τους σιδερόφρακτους κουκουλοφόρους των ΜΑΤ. Και φυσικά έφτιαχναν και αυτοσχέδιες μολότοφ. Αυτό γινόταν πάντα σε κάθε λαϊκή εξέγερση, και στην πρόσφατη Ιστορία από τον Μάη του 68 μέχρι τις διαδηλώσεις του Λονδίνου το καλοκαίρι. Και φυσικά οι καταπιεσμένοι άστεγοι που σιτίζονται από συσσίτια, οι άνεργοι και οι νέοι που δεν έχουν καμιά ελπίδα για το μέλλον τους θα καταφύγουν σε εμπρησμούς, ακόμη και σε πλιάτσικο για αγαθά που το σύστημα τους έχει πείσει ότι πρέπει να τα έχουν και αυτοί για να είναι άνθρωποι. Και φυσικά οι δυνάμεις καταστολής βρήκαν ευκαιρία να εντείνουν τη καταστολή, όπως θα την εντείνουν και γενικότερα τώρα –ο τέως «αντιμνημονιακός» Σαμαράς ήδη απείλησε ανοικτά να εφαρμόσει τη συνταγή των Εγγλέζων συντηρητικών και να χώσει τους κουκουλοφόρους νεολαίους στη φυλακή για να σαπίσουν για πολλά χρόνια…

Όμως αυτό σημαίνει ότι καταδικάζουμε την κοινωνική έκρηξη, όπως άθλια έκανε χθες σύσσωμη η «αριστερά» μας; Ακόμη και αν παρεισφρήσανε και  «κακοποιά» στοιχεία οποιουδήποτε είδους, όπως λένε, υπάρχει καμία εξέγερση ή επανάσταση που δεν συνέβη το ίδιο; Φυσικά και μια εξέγερση απλά αντιπροσωπεύει τη καταπιεσμένη λαϊκή οργή και δεν οδηγεί ποτέ σε συστημική αλλαγή, αν δεν στηρίζεται σε συγκροτημένο πρόγραμμα με στόχους για κοινωνική αλλαγή και τα μέσα για την επίτευξη της. Όμως ποτέ ένας πραγματικός επαναστάτης, ή έστω «αντισυστημικός», δεν μπορεί να καταδικάζει μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, ιδιαίτερα μια σαν αυτή της 12 Φλεβάρη που ήταν ακόμη πιο προχωρημένη πολιτικά από αυτή του Δεκέμβρη του 08, η οποία ήταν βασικά μια εξέγερση κατά της κρατικής βίας, ενώ η τωρινή ήταν μια εξέγερση κατά της οικονομικής βίας του συστήματος, βάζοντας έμμεσα θέμα αλλαγής του ίδιου του κοινωνικό-οικονομικού συστήματος

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να καταδικάσουμε αφ’ υψηλού τη λαϊκή αντιβία, ως άμορφη και αδιέξοδη που οδηγεί σε ένταση της καταστολής  κ.λπ. Φυσικά και η λαϊκή αντιβία έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Το θέμα είναι πώς συμβάλλουμε ώστε η δύναμη της λαϊκής αντιβίας να μετασχηματιστεί σε δημιουργική και οργανωμένη δύναμη που θα οδηγήσει αρχικά στην έξοδο από την καταστροφική κρίση και θα βάλει στη συνέχεια τις βάσεις για ριζική κοινωνική (συστημική) αλλαγή.

Με άλλα λόγια, οι εξεγερσιακές συνθήκες που διαμορφώνονται και φαίνεται να έχουν πάρει διαστάσεις που μπορεί να είναι μόνιμες από εδώ και πέρα, δεν είναι ικανές από μόνες τους να ανοίξουν το δρόμο για έξοδο από την καταστροφική κρίση, ακόμα και αν αυτές οδηγούσαν σε εστίες αυτό-οργάνωσης και αυτό-διαχείρισης δημόσιων χώρων ή/και εργοστασίων-εργασιακών χώρων στη μισή Ελλάδα ή, ακόμη χειρότερα, αν απλά οδηγούσαν σε «αυτο-οργάνωση» της διαχείρισης της φτώχειας, όπως προτείνουν «ελευθεριακοί» διαφόρων ειδών, παίζοντας δηλαδή συμπληρωματικό ρόλο σε αυτόν των ΜΚΟ και της …Εκκλησίας. Αυτο-οργάνωση για την αυτο-οργάνωση χωρίς μακροπρόθεσμους στόχους για την κοινωνική αλλαγή, μέσα και πρόγραμμα για την επίτευξη τους, είναι απλά λάϊφ-στάϊλ «αναρχισμός» που είναι εντελώς ανώδυνος για το σύστημα, γι’ αυτό και συχνά και τον ενισχύει σαν μορφή «κοινωνικής οικονομίας».

Γι’ αυτό και σήμερα γίνεται πιο μεγάλη ανάγκη από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία να αγκαλιάσει το λαϊκό κίνημα που διαμορφώνεται άμεσα ένα στοιχειώδες κοινό προγραμματικό Μέτωπο για έξοδο από τη σημερινή και κάθε κρίση, όπως το Μέτωπο Εθνικής-Κοινωνικής Απελευθέρωσης που έχουμε προτείνει, (http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2011-11-13/ekklisi-ethniko-koinoniko-apeleftherotiko-metopo-extended), το οποίο σέβεται την ιδεολογική αυτονομία κάθε αντισυστημικής συνιστώσας και κάθε ανένταχτου και θέτει άμεσα και ύστερα βήματα για την επόμενη μέρα, που θα μπορούσαν να διεγείρουν και να καλέσουν σε οργανωμένη κοινή πάλη μεγάλα λαϊκά στρώματα που αποξενώνονται από τα υπάρχοντα και ιστορικά αποτυχημένα μέσα πάλης. Αυτό το Μέτωπο, θα έπρεπε να οργανώσει διάφορες μορφές πάλης κατά των απάνθρωπων μέτρων της Χούντας, καθώς και πολιτικές απεργίες που θα κορυφωνόντουσαν σε γενική απεργία διαρκείας, η οποία θα παρέλυε τον κρατικό και οικονομικό μηχανισμό, με στόχο τη δημιουργία κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου που θα αποτελείται από εντολοδόχους των συνελεύσεων, οι οποίοι θα δεσμευόντουσαν στους στόχους του Μετώπου. Δηλαδή:

–  άμεση και μονομερής έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη

–  ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων

– παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους),

– αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ,

καθώς και μια σειρά συμπληρωματικών μέτρων. Τέτοια συμπληρωματικά μέτρα είναι:

–  η επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, καθώς και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία),

–   οι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών κεφαλαίων και υπηρεσιών

–  η επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ-μνημονιακά επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, ο οποίος θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας,

– η κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες και η δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.

Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή κρατικό-σοσιαλιστικής οικονομίας, είτε μιας οικονομικής δημοκρατίας σε μια Περιεκτική Δημοκρατία, είτε άναρχο-συνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα αντίστοιχο καταναλωτικό πρότυπο, ώστε να μην οδηγηθούμε ποτέ πια σε κρίση σαν τη σημερινή, πράγμα που προϋποθέτει την αποδέσμευση μας από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.

 

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΗ και ΑΝΤΙΒΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ

ΜΕ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

 

 

14 ΦΛΕΒΑΡΗ 2012


Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]


ΤΟ ΛΑΪΚΟ «ΟΧΙ» ΚΑΙ Η ΦΑΣΙΖΟΥΣΑ ΧΟΥΝΤΑ

0

 

Το θρασύτατο πανηγύρι που είχαν στήσει χθες οι πολιτικοί απατεώνες της Κοινοβουλευτικής Χούντας (με την απαραίτητη βοήθεια των αντίστοιχων απατεώνων και ακαδημαϊκών «ΕΕ-δίαιτων αναλυτών» στα ΜΜΕ) για τη «σωτηρία της Πατρίδας», που προφανώς περνά μέσα από τη μεταμόρφωση της χώρας και σε τυπικό προτεκτοράτο, είχε, σήμερα, άδοξο τέλος, με τα λαϊκά στρώματα να βροντοφωνάζουν ένα μυριόστομο «ΟΧΙ» σχεδόν σε κάθε πόλη της  χώρας όπου είχαν μαζευτεί οι «επίσημοι». Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μετατρέπουν σε λαϊκή γιορτή το ΟΧΙ, καταλαμβάνοντας τις θέσεις των «επισήμων», όπως άλλωστε λαϊκή γιορτή ήταν και το ΟΧΙ κατά του φασισμού το 1940, που ξεστόμισε μυριόστομα πάλι ο λαός και όχι μια άλλη Χούντα που κυβερνούσε τότε. Το σημερινό μάλιστα ΟΧΙ είναι πολύ πιο βαθιά κοινωνικό γιατί δεν έχει μόνο στόχο την εθνική απελευθέρωση, αλλά —και προπαντός— την κοινωνική απελευθέρωση των λαϊκών στρωμάτων από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα, όπως εκφράζονται από την ντόπια Χούντα που παριστάνει την κυβέρνηση,  και από την υπερεθνική ελίτ/Χούντα, με τη μορφή της Τρόικας, η οποία τώρα θα παίρνει κάθε σημαντική οικονομική (και εξαρτώμενα πολιτική) απόφαση για τις ζωές μας. Γι’ αυτό και τα καθεστωτικά ΜΜΕ ήδη καταδίκασαν τις λαϊκές εκδηλώσεις και μιλούν για προσβολή του συμβόλου της «εθνικής ενότητας» (αλήθεια ποια είναι αυτή;).

Αποτελεί όμως άκρο άωτο του θράσους, η χούντα που υφάρπαξε με καθαρή απάτη τη λαϊκή εξουσία, με τον Ηγετίσκο της να υπόσχεται τότε λαγούς με πετραχήλια, και τώρα να μην τολμά να ζητήσει λαϊκή έγκριση για το έγκλημα της καταρράκωσης κάθε κοινωνικής κατάκτησης της τελευταίας εκατονταετίας, αλλά και για το ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα του ξεπουλήματος του κοινωνικού μας πλούτου και της επιτροπείας της χώρας, να αποφαίνεται, σαν νέος υπό-Φύρερ πως «ο Λαός δεν θέλει εκλογές, αλλά αλλαγές»! Παράλληλα, ο Πρόεδρος της «Δημοκρατίας» και σύμβολο της «εθνικής ενότητας» αναρωτιέται: «Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια», «ξεχνώντας» ότι ακόμη και στην κοινοβουλευτική «δημοκρατία», η κυβέρνηση, σε εξαιρετικές συνθήκες όπως σήμερα, έχει ηθική υποχρέωση να ζητήσει τη λαϊκή εντολή για να εισάγει παρόμοια καταστροφικά μέτρα, όπως άλλωστε έκαναν για την επιβολή πολύ ηπιότερων μέτρων από τα ελληνικά, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας, Ουγγαρίας, Πορτογαλίας κ.ά.  Και βέβαια ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας θα μπορούσε να μιμηθεί το παράδειγμα του Προέδρου της Ισλανδίας που αρνήθηκε να υπογράψει το σχετικό Νομοσχέδιο που υπέβαλε η εκεί ελίτ και δέχτηκε την λαϊκή έκκληση για δημοψήφισμα, πράγμα που κατέληξε σε λαϊκή απόρριψη των μέτρων με πλειοψηφία 93%, επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι πράγματι εξέφραζε την εθνική ενότητα και όχι τις ελίτ και τους τραπεζίτες!

Η ομόθυμη υπεράσπιση της εκδήλωσης της λαϊκής οργής σήμερα ήταν απαραίτητη, έστω και αν σε αυτή μετείχαν και εθνικιστικά στοιχεία κ.λπ. που όμως δεν τα είδαμε ούτε να επιτίθενται κατά συνδιαδηλωτών, όπως στο Σύνταγμα (βλ. σχετική ανακοίνωση μας), ούτε να προβαίνουν σε εθνικιστικές εκδηλώσεις, αλλά αντίθετα να προσπαθούν και αυτά να ματαιώσουν την παρέλαση. Το «επιχείρημα» άλλωστε του «εθνικιστικού κινδύνου» έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται έντεχνα από την κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές της στη ρεφορμιστική «αριστερά» για να στιγματίσει τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις. Από αυτή τη σκοπιά, ήταν ακατανόητη η σχετική στάση του ΚΚΕ ότι «αυτή η μαζική λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να στιγματιστεί από τη δράση ορισμένων θυλάκων που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα και δρουν ενάντια σε αυτά, για δικούς τους σκοπούς». Είναι εντελώς απογοητευτικό, αν όχι καταστροφικό για το αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα, το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα με ισχυρό εργατικό κίνημα από πίσω του, που υιοθετεί σωστές θέσεις για την έξοδο από την κρίση μέσω της εξόδου από την ΕΕ και τη διαγραφή όλου του χρέους –αντί για τις αποπροσανατολιστικές θέσεις για διέξοδο από την κρίση μέσα στην ΕΕ και την καταστροφολογία που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακαδημαϊκοί «αναλυτές» του για τις συνέπειες  τυχόν εξόδου από το Ευρώ–, να αφήνει να υπερφαλαγγίζεται από τη ρητορική της ρεφορμιστικής «Αριστεράς». Αντίστοιχα, με τον έμμεσο στιγματισμό των αυθόρμητων λαϊκών αντιδράσεων ως χειραγωγούμενων από «θύλακες που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα», τροφοδοτείται το κλίμα εμφυλίου που καλλιεργήθηκε κατά τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας μεταξύ διαδηλωτών, ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό μια εν δυνάμει διαδικασία συνειδητοποίησης για κοινό μέτωπο κατά του νο 1 εχθρού αυτή τη στιγμή, δηλαδή της ΕΕ/ΟΝΕ και του ξεπουλήματος του κοινωνικού πλούτου.

Η λαϊκή οργή σήμερα κάνει πεντακάθαρο ότι η μόνη διέξοδος από την καταστροφική κρίση και την αποτροπή της εσωτερικής Κατοχής από την ντόπια και την υπερεθνική Χούντα και τους πραιτοριανούς τους (ΜΑΤ, Ευρωστρατοχωροφυλακή-EUROGENDFOR) είναι η σύμπηξη ενός νέου ΕΑΜ, με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση, που θα απαρτίζεται από όλες εκείνες τις δυνάμεις που θα αγωνίζονταν για την ανατροπή της Χούντας, την έξωση της Τρόικας και την έξοδο μας από την ΕΕ, παράλληλα με τη διαγραφή ολόκληρου του Χρέους, καθώς και εκλογές για Συντακτική Συνέλευση που θα έβαζε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας, χωρίς εξαρτήσεις από την ΕΕ του κεφαλαίου και από τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (βλ. σχετική ανακοίνωση).

 

28 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011


ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

0

 

Το Δίκτυο μας καταδικάζει απερίφραστα τη φασίζουσα συντονισμένη επίθεση μερικών δεκάδων οργανωμένων ανεγκέφαλων (στην «καλή» περίπτωση) ενάντια στο μπλοκ του ΠΑΜΕ που περιφρουρούσε το σημαντικότατο εκείνο κομμάτι του λαού που ενσωματώνεται στους κόλπους του, και το οποίο ειρηνικά επέλεξε να περικυκλώσει τη Βουλή. Και μιλάμε για την «καλή περίπτωση» γιατί δεν αποκλείεται βέβαια  αυτοί που επιτέθηκαν (ή κάποιοι απο αυτούς) να είναι παρακρατικοί. Δεδομένου όμως ότι, αντί να δούμε τις διάφορες «αντιεξουσιαστικές»  οργανώσεις να καταδικάζουν την αποτρόπαια αυτή πράξη, την εγκωμιάζουν κιόλας στα Ιντιμίντια και αλλού, και ήδη οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ πολλαπλασιάζονται σε όλη τη χώρα, θα επικεντρωθούμε στους δήθεν αυτούς «αναρχικούς».

Αρχικά, η «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ  δεν σήμαινε βέβαια την «περιφρούρηση της Βουλής», όπως άθλια υποστήριξαν κάποιοι ύποπτοι μηχανισμοί για να εξευτελίσουν το ΚΚΕ, και ο ισχυρισμός αυτός αναπαράχθηκε άμεσα (και ομοιόμορφα) στη συνέχεια από τα Ιντιμίντια και γνωστές οργανώσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή της «Αριστεράς» (κρατικιστικής και «ελευθεριακής»),  η οποία πρωτοστατεί στην υποστήριξη των Νατοϊκών «επαναστατών» στη Λιβύη, Συρία και Ιράν (και επομένως σε όλες τις σημερινές εγκληματικές εκστρατείες της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ για την επιβολή πελατειακών καθεστώτων), αλλά και στην παραπλάνηση του Ελληνικού λαού για τις πραγματικές αιτίες της σημερινής καταστροφικής κρίσης, για την οποία αποφασιστικό ρόλο έχει παίξει η ένταξη μας στην ΕΕ/Ευρωζώνη.

Οι οργανώσεις αυτές της εκφυλισμένης «Αριστεράς» συστηματικά αποπροσανατολίζουν δυνητικά αντισυστημικά σκεπτόμενο κόσμο, είτε σε lifestyle αγώνες για ατομικά δικαιώματα, είτε στην υιοθέτηση «υπερεπαναστατικών» ρητορικών στόχων που δεν στηρίζονται σε καμιά ανάλυση για τις πραγματικές δυνατότητες του λαϊκού κινήματος αυτή τη στιγμή. Πρόκειται δηλαδή για μια ανέξοδη «αντεξουσία» που καταφέρνει παράλληλα να τα έχει καλά με το πιο αντιδραστικό κομμάτι της «Αριστεράς», αλλά και τον «ριζοσπαστικό» «πατριωτικό χώρο» (Καζάκης κ.λπ.). Δεν είναι όμως τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που ανήκουν στην εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», δεν θέτουν ποτέ θέμα άμεσης εξόδου της χώρας από την ΕΕ, που είναι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για την έξοδο από την κρίση . Σε όλα αυτά τα κρίσιμα θέματα επομένως (πόλεμοι, ΕΕ), η εκφυλισμένη «Αριστερά», όχι τυχαία, συμπλέει απόλυτα με  τις θέσεις της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ.

Μπορεί, επομένως, με το ΚΚΕ να έχουμε θεμελιακές διαφωνίες για την απελευθερωτική κοινωνία, και την τακτική και στρατηγική μετάβασης σε αυτή,  αλλά εκτιμούμε ως γνήσια αντισυστημικές (αντίθετα με τις παραδοχές και θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς») τις θέσεις του για τα παραπάνω θέματα, και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Και είναι αρχή απαράβατη για μια πραγματικά αντισυστημική οργάνωση να μη διαστρεβλώνει κατά παρόμοιο «ασφαλίτικο» τρόπο τη δράση άλλου, επίσης πραγματικά αντισυστημικού κομματιού του λαϊκού κινήματος, ακόμη και αν διαφωνεί με συγκεκριμένες τακτικές και δραστηριότητες του.  Ιδιαίτερα όταν αυτό το κομμάτι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κόμμα, του οποίου τα μέλη έχουν χύσει περισσότερο αίμα για μια «άλλη Ελλάδα» (όπως την έβλεπαν αυτά), από οποιοδήποτε άλλο δήθεν ή πραγματικό αντισυστημικό κόμμα ή οργάνωση στον κρατικοσοσιαλιστικό και ελευθεριακό χώρο.

Αλλά ας έρθουμε στα συγκεκριμένα γεγονότα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα άτομα που προέβησαν στη λυσσώδη επίθεση μέσα σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές με μάρμαρα και μολότοφ ενάντια σε πλήθος άοπλου, αλλά και κάποιου (σωστά) αμυντικά οπλισμένου, κόσμου του ΠΑΜΕ, θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς, ποια σχέση έχει η επίθεση αυτή εναντίον συνδιαδηλωτών και μάλιστα εν ώρα μάχης και ενώ τα ΜΑΤ καραδοκούσαν λίγο πιο κάτω, με τον αναρχισμό; Μόνο άκρως ετερόνομα υποκείμενα που εκπαιδεύονται αποκλειστικά με  τσιτάτα του 19ου αιώνα, χωρίς να έχουν ιδέα από το αντισυστημικό πρόταγμα πίσω απ’ αυτά των κλασικών του αναρχισμού ή, χειρότερα, από σύγχρονους «αναρχικούς» τύπου Τσόμσκι, Άλμπερτ κ.α. καθώς και «δοξασμένους» (από το σύστημα) θεωρητικούς της… ψυχαναλυτικής «Αυτονομίας», δεν θα αντιλαμβάνονταν ότι δε ζούμε σε… κομουνιστικό καθεστώς και επομένως ο εχθρός δεν είναι οι κομουνιστές. Ιδιαίτερα μάλιστα  τη στιγμή που το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και η κατάλυση ακόμη και της ελάχιστης οικονομικής κυριαρχίας της χώρας που είχε το αστικό Κράτος, κάνει καθήκον κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου την προσπάθεια απαλλοτρίωσης του σταδιακά ληστευόμενου αυτού κοινωνικού πλούτου από τις ξένες και ντόπιες ελίτ, και όταν στον αγώνα αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουμε με το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικό αντισυστημικό αγωνιστή, είτε ανήκει στον κρατικιστικό σοσιαλισμό, είτε στον ελευθεριακό και την ΠΔ, το ΚΚΕ είναι σύμμαχος στον αγώνα αυτό και όχι αντίπαλος.

Και αυτό, σε αντίθεση με την παντελή έλλειψη προτάγματος των περισσότερων αναρχικών, οι οποίοι ακόμα και μετά την ιστορική ευκαιρία του Δεκέμβρη του '08, όπου πράγματι δημιουργήθηκαν εξεγερσιακές συνθήκες «από τα κάτω», αυτοί επέλεξαν να παραμείνουν βολικά προσκολλημένοι στα ευτελισμένα από την μονότονη και ανούσια ανακύκλωση, τσιτάτα τους, που όλως τυχαίως ακούγονται αρεστά σε όλους, (περί «Κράτους, αφεντικών και Κεφαλαίου» και «αυτοδιαχείρισης» για την αυτοδιαχείριση), χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μεταδώσουν κοινωνικά την εμπειρία τους, αφού δεν τόλμησαν, όχι απλά να υιοθετήσουν, αλλά ούτε καν να προσεγγίσουν θεωρητικά, κάποιο συνολικό πρόταγμα που θα ανανέωνε ριζικά το αναρχικό κίνημα.

Είναι φανερό ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε απλά , όπως τον 19ο και τον 20ο αιώνα, ένα κρατικό σύστημα και μια σχετικά κλειστή καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, που τ’ αντιμετωπίζουμε απλά με το δίπτυχο «κάτω το Κράτος, κάτω ο Καπιταλισμός». Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα διεθνοποιημένο σύστημα, το οποίο απειλεί με νέο Μεσαίωνα οριζόντια τον λαό και όλες τις ετεροκαθοριζόμενες κοινωνικές του ομάδες, με τους δοσίλογους εκτελεστές του, τους εγκάθετους στην ντόπια κοινοβουλευτική Χούντα, αλλά και τους συμπράττοντες  βολεμένους «ακτιβιστές» της ΕΕ και των ατομικών δικαιωμάτων στην εκφυλισμένη  «Αριστερά» (κρατικιστική και «ελευθεριακή»).

Για καθέναν, λοιπόν, που δεν βλέπει αποκλειστικά  με τις προκαταλήψεις των «κοινωνικών του φίλων» ή δεν ενστερνίζεται τη γκεμπελική προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και των δήθεν εναλλακτικών μέσων όπως το Ιντιμίντια, το ΚΚ είναι η μόνη εναπομείνασα ισχυρή δύναμη σε όλη την Ευρώπη που αμφισβητεί με συνέπεια και  χωρίς μισόλογα την ένταξη κάθε χώρας, και εν προκειμένω της Ελλάδας, στην ΕΕ και στους υπερεθνικούς συστημικούς θεσμούς εξουσίας (ΝΑΤΟ κ.λπ,) σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Αριστερά και το παρακλάδι της στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις αναρχικές οργανώσεις που δεν ασχολούνται καν με την ΕΕ, νομίζοντας ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης αρκεί να λες «κάτω το Κράτος και το Κεφάλαιο»!.

Πρόκειται δηλαδή για ένα κόμμα που αμφισβητεί στην πράξη και με τη δική του στρατηγική την πεμπτουσία του συστήματος στη χώρα μας. Η στρατηγική αυτή  είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανύπαρκτη πλέον στρατηγική των μεταμοντέρνων εξεγερσιακών «αναρχικών», και δεν συνίσταται απλά στην αύξηση της εκλογικής του δύναμης, όπως παπαγαλίζουν νυχθημερόν τα κυρίαρχα και «εναλλακτικά» ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν και οι χρήσιμοι («αναρχικοί») ανόητοι.

Μόνο ετερόνομα μυαλά (στην καλύτερη  περίπτωση) θα μιλούσαν για «παρεμπόδιση»  να προσεγγίσουν τη Βουλή ως το αίτιο για τη βάρβαρη επίθεση. Ας υποθέσουμε, στην «καλή περίπτωση», ότι υπήρξε κάποια έστω συλλογική διαδικασία –μέσω συνήθως της «αμεσοδημοκρατικότατης» ομοφωνίας και άλλων διαδικασιών που αποκλείουν τους περισσότερους–, με την οποία λήφθηκε η «απόφαση» της επίθεσης, και δεν λήφθηκε απευθείας με συνοπτικές «διαδικασίες» μέσα από παράλληλους μονολόγους σε… ναούς δήθεν «εναλλακτικής» ενημέρωσης, όπως τα Ιντιμίντια. Αποτελεί (στην καλή περίπτωση) έκφραση ολοκληρωτικής νοοτροπίας να απαιτούν 2-3 εκατοντάδες κουκουλοφόροι (δεν καταδικάζουμε βέβαια την κουκούλα σαν μέσο προστασίας της ταυτότητας των διαδηλωτών από τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά όταν χρησιμοποιούνται κατά συνδιαδηλωτών είναι άκρως ύποπτες),  να εισέλθουν στο μπλοκ του (απολύτως γνωστού για την αυστηρή περιφρούρηση του) ΠΑΜΕ, το οποίο κατά τα φαινόμενα είχε συγκεντρώσει στο μπλοκ του δεκάδες χιλιάδες λαού. Και αυτό, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία πραγματικά κινηματική διαβούλευση (εκτός και αν τα Ιντιμίντια κ.λπ. που προλείαναν με φασίζουσες προκλήσεις εδώ και μέρες το έδαφος για επιθέσεις κατά του ΚΚΕ θεωρούνται μέρος του αντισυστημικού κινήματος για τους «αναρχικούς» αυτούς!) και χωρίς να έχει προηγηθεί  κανένα κάλεσμα (ακόμα και για τους «γνωρίζοντες»), καμία ευρύτερη κινηματική συζήτηση για το πώς θα χειρίζονταν τη στάση τους απέναντι στην ανταγωνιστική τακτική του ΠΑΜΕ, που ήταν απόλυτα αναμενόμενο οτι θα κατέκλυζε τον χώρο γύρω από τη  Βουλή.

Πρόκειται δηλαδή για άτομα ή «ομάδες» ψευτο-πρωτοποριών που έχουν χάσει κάθε θεωρητική επαφή με την ιστορική παράδοση του ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά και κινηματικά αποτελούν ελάχιστη δύναμη, ενώ καμία συλλογικότητα τους (αν υπάρχει!) δεν τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες για την επίθεση. Και αυτό, ενώ είχαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν πολλές φορές την ευκαιρία να μπουν ελεύθερα στη Βουλή αν πραγματικά αυτό ήθελαν, μετά τις γενικά ανώδυνες (συγκρουσιακά) πορείες του ΠΑΜΕ που τελείωναν κατά τη 1 η ώρα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν «τόλμησαν», παρότι σκίζουν σήμερα τα εξεγερσιακά τους ιμάτια.

Όμως, την Πέμπτη 20 Οκτώβρη οι ανεγκέφαλοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «αναρχικούς», αποφάσισαν πως έπρεπε να τα δώσουν όλα για να μπουν στη Βουλή – βολικό ίσως αφού τα  ΜΑΤ  δεν είχαν τόσο έντονη παρουσία λόγω ακριβώς της παρουσίας του ΠΑΜΕ, εφόσον βέβαια το σύστημα δεν θέλει να έρθει άμεσα σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, που θα σήμαινε γενικευμένη σύγκρουση, την οποία αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά την επιθυμεί.  Γιατί άραγε; Υπέθεσαν  ότι το ΠΑΜΕ θα τους έλεγε «Περάστε» μέσα στο μπλοκ τους, ώστε να…καταλάβουν τη Βουλή; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν πραγματικά γελοία, πόσο μάλλον για άτομα που γνωρίζουν εμπειρικά τον τρόπο οργάνωσης του ΠΑΜΕ.

Ή μήπως πίστευαν οι «αναρχικοί» αυτοί, ότι πηγαίνοντας να καταλάβουν τη Βουλή, οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν επιλέξει να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας πολύ καλά από πριν τον ειρηνικό και αυστηρά περιφρουρούμενο χαρακτήρα της, θα ακολουθούσαν ενθουσιωδώς στη «λαϊκή εξέγερση» που ονειρεύονταν ότι θα προκαλέσουν; Και αυτά, χωρίς οι «αναρχικοί» αυτοί να έχουν απολύτως κανένα πρόταγμα και συστημική ανάλυση της σημερινής κρίσης, και θεωρώντας ότι σήμερα απλά το «Κράτος» και το Κοινοβούλιο είναι ο υπέρτατος εχθρός – κάτι που κανένας  φίλος του ΚΚΕ δεν το πιστεύει (και απολύτως σωστά από αντισυστημική αλλά και ελευθεριακή πλευρά); Ποιους κοροϊδεύουν λοιπόν και τελικά σε ποιους είναι χρήσιμοι; 

Ακόμα, γιατί άραγε οι ίδιοι «αναρχικοί» δεν πήγαν από την προηγούμενη μέρα να κάνουν το ντου στη Βουλή, οπότε μάλιστα ψηφιζόταν επί της αρχής το νομοσχέδιο, αφού πίστευαν ότι θα την καταλάβουν μαζί με τον ανένταχτο κόσμο, και ενώ αυτή ήταν ελεύθερη από ΠΑΜίτες, οπότε πράγματι θα είχε, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά συμβολικό και πρωταγωνιστικό χαρακτήρα η κίνηση τους; Μήπως γιατί ήθελαν να κάνουν την «εξέγερση» τους με τις πλάτες άλλων, που έχουν όμως δική τους γνωστή τακτική, (με την οποία φυσικά υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, αλλά άλλο διαφωνία και άλλο η φασιστική επίθεση), θυσιάζοντας ακόμα και αν χρειαστεί στην πορεία και μερικούς από τους «φιλήσυχους» και αντι-«εξεγερσιακούς» κομουνιστές, κ.λπ.;

Τέλος, αν τα άτομα αυτά είχαν την παραμικρή γενικότερη επαφή με τις υποτονικές, ακόμη και σήμερα, διαθέσεις της κοινωνίας και του λαϊκού κινήματος, ακριβώς λόγω της παραπληροφόρησης που επικρατεί και τα ίδια συχνά αναπαράγουν, δεν θα επέλεγαν ως μια ακόμα πιο μικρή «πρωτοπορία» (με την αρνητική έννοια), να επιτεθούν στη Βουλή, όταν είναι παραπάνω από προφανές όλο αυτό το διάστημα ότι δεν υπάρχουν όχι καν επαναστατικές συνθήκες, αλλά ούτε εξεγερσιακές ανάμεσα στον λαό, και όταν η κοινοβουλευτική Χούντα μπορεί με τα μέσα που έχει να συνθλίψει τους μερικούς χιλιάδες (στην πιο αισιόδοξη περίπτωση) που θα επέλεγαν να καταλάβουν τη Βουλή ή να εμποδίσουν τους βουλευτές.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που μιλάμε για έναν ανεγκέφαλο αναρχικό δογματισμό άνευ προηγουμένου (κάτι που δεν ισχύει βέβαια για κατά συρροή περιπτώσεις πέμπτης φάλαγγας του συστήματος, που παίζουν οι οργανώσεις μεγάλου τμήματος του σημερινού εκφυλισμένου «ελευθεριακού» χώρου, όπως η ΑΚ, το Ιντιμίντια κα.), πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο δογματισμό (ο οποίος μάλιστα ούτε κατά σύμπτωση δε συμπίπτει με τη σημερινή πραγματικότητα), που οδηγεί εκ των πραγμάτων σε επικίνδυνη απαξίωση το αντισυστημικό κίνημα, ειδικά στα μάτια των νέων ανένταχτων ανθρώπων, που βρίσκονται σήμερα με το πιστόλι της πιθανής μόνιμης εξαθλίωσης στο κρόταφο, και επιτρέποντας (εκτός των άλλων) να χρησιμοποιείται ήδη διεθνώς από τα ΜΜΕ η ρητορική περί «διάσπασης» του κινήματος απέναντι στη σημερινή λαίλαπα του συστήματος και της κοινοβουλευτικής Χούντας ενάντια στο λαό.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές, αλλά και στις ίδιες τις συλλογικότητες και τα πολιτικά υποκείμενα που τις στηρίζουν (πολλοί με το να κρατούν τις πάντα βολικές «ίσες αποστάσεις»), το μόνο που έχουμε να προτάξουμε, είναι την ξεκάθαρη και πιο ισχυρή καταδίκη και την κινηματική τους απομόνωση – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Καλούμε όλες τις πραγματικά ελευθεριακές συλλογικότητες που μπορούν ακόμα να διακρίνουν τα στοιχειώδη τους ιστορικά προτάγματα και το τι και ποιους αντιπαλεύονται πρώτιστα σήμερα, να καταδικάσουν τις άθλιες επιθέσεις αυτές, καθώς και τις επιθέσεις που γίνονται ήδη σε γραφεία του ΚΚΕ (αν βέβαια δεν είναι προβοκάτσιες).

Όσοι δεν κινούνται από ύποπτα κίνητρα, αλλά απλά από «αναρχική» αφέλεια, θα πρέπει στη σημερινή κρίσιμη καμπή για τη χώρα μας, που θα καθορίσει τη μορφή της για πολλές γενιές, να σκεφτούν το εξής απλό: ποιοι έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν αυτή ακριβώς τη στιγμή μια καταστροφική εμφύλια σύγκρουση στο αντισυστημικό κίνημα στην Ελλάδα, που είναι το μόνο το οποίο θα μπορούσε, αν ενώνονταν όλες οι πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις,  να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να βγει ο λαός από τη σημερινή κρίση; Ποιους συμφέρει η συστηματική καλλιέργεια πολεμικού κλίματος μεταξύ ελευθεριακών ομάδων και κομουνιστών σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η πολιτική ζύμωση με κοινό στόχο πρώτιστα  τον άμεσο απεγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων από το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ/ΟΝΕ και το άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου; Μήπως τις ντόπιες και ξένες ελίτ που προτιμούν τη γιαλατζί «Αριστερά» των δικαιωμάτων (που στηρίζει τους πολέμους τους) και της ΕΕ; Και μια τελευταία ερώτηση σε όλους τους καλοπροαίρετους. Γιατί άραγε κάποιοι διάλεξαν τη στιγμή αυτή, που διαφαίνεται ότι οι αντισυστημικές δυνάμεις ενώνονται, με το ΚΚΕ πρώτη φορά να μετέχει σε περικύκλωση της Βουλής και γενικότερα να έχει εντείνει τη δραστηριότητες του στα συνδικάτα, τις γειτονιές κ.λπ., για να ξεκινήσουν αυτή τη διασπαστική εκστρατεία, ξεθάβοντας γι’ αυτό μέχρι τη …Βάρκιζα;

 

22 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011

 


H ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ

0

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 12 ΜΑΗ 2011


Όπως ήταν αναμενόμενο, η άκρατη οικονομική βία που έχει εξαπολύσει εναντίον των λαϊκών στρωμάτων εδώ και ένα χρόνο η κοινοβουλευτική Χούντα, ώστε να "πληρώσει μέχρι δεκάρας" τους δανειστές μας για τα χρέη που δημιούργησαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ (όπως δηλώνει ο δωσίλογος αρχηγός της), ήδη βάφει τα χέρια της και με το αίμα διαδηλωτών. Και ήταν αναμενόμενο, γιατί δεν υπάρχει ιστορικό παράδειγμα που ανάλογη ωμή οικονομική βία δεν οδήγησε σε φυσική βία των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που τα υποστηρίζουν για να διατηρήσουν τα προνομία τους. Όταν λοιπόν ο εκπρόσωπος της Χούντας δηλώνει "Η βία είναι σαφώς καταδικαστέα, από όπου και αν προέρχεται", αποπροσανατολίζοντας με το γνωστό κόλπο που χρησιμοποιούν ανά τον κόσμο τα απατηλά ΜΜΕ και οι εξίσου απατηλές "Αριστερές" των ίσων αποστάσεων ότι φταίνε τα "παρεκτρεπόμενα" κρατικά όργανα (που όμως εντολές των ελίτ εκτελούν, έστω και με υπερβάλλοντα ζήλο), όπως φταίνε και οι διαδηλωτές που αμύνονται για την καταστροφή της ζωής τους, "ξεχνά" να αναφέρει ότι η βία προέρχεται ΜΟΝΟ από μια πλευρά: από την πλευρά των ελίτ, που ξεκινά ως οικονομική βία, για να καταλήξει ως κρατική βία.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΤ

Δεν είναι πλέον δυνατόν τα μπλοκ των διαδηλωτών να κατεβαίνουν ως έρμαια στη βορά των δολοφονικών διαθέσεων των ταγμάτων ασφαλείας της κοινοβουλευτικής χούντας. Επιβάλλεται η αυτοπροστασία των διαδηλωτών μέσα στα μπλόκα που πρέπει να λειτουργούν πλέον και ως πολιτοφυλακές εξασφαλίζοντας συντεταγμένα την απόκρουση των δολοφονικών επιθέσεων και την προστασία των διαδηλωτών. Καλούνται οι συλλογικότητες να οργανώσουν την αυτοπροστασία των μελών τους, πριν η Χούντα καταφέρει με την τρομοκρατία της να κάνει τις μαζικές διαδηλώσεις τμήμα της Ιστορίας…

ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ:

ΓΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΣΤΟΧΟΥΣ:

Α) ΤΗΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΕ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΛΙΤ, ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Β) ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΠΟΥ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ

Γ) ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

 

12 ΜΑΗ 2011


Η Εξέγερση των Ελίτ: Στον Αστερισμό της Ημιολοκληρωτικής «Δημοκρατίας»

0

Η κυβέρνηση δοσίλογων που υπηρετεί τα συμφέροντα της υπερεθνικής κατοχής που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα, προχώρησε, κάτω από πέπλο απόλυτης μυστικότητας, στην κατάργηση και των ελάχιστων ασφαλιστικών δικλείδων που περιλαμβάνονταν στην «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία (γνωστότερη και ως τρομονόμος), και διασφάλιζαν ―έστω και θεωρητικά― ότι μαχητικές ενέργειες που υποστηρίζουν συνδικαλιστικές δράσεις αλλά και δράσεις πολιτικής διαμαρτυρίας δεν μπορούσαν χαρακτηριστούν ως «τρομοκρατικές» πράξεις και να περιληφθούν στην δικαιοδοσία της νομοθεσίας για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας». Η αναθεώρηση αυτή που εγκρίθηκε εν κρυπτώ από το θερινό τμήμα της Βουλής κι έγινε γνωστή μόνο πριν από λίγες ημέρες, αναγάγει την πολιτική διαμαρτυρία και τις δυναμικές συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις σε εν δυνάμει τρομοκρατική πρακτική και θεσμοποιεί την έλευση του σοσιαλφασισμού στην Ελλάδα, περαιτέρω ποινικοποιώντας την Κοινωνική Πάλη στη χώρα.

Πλέον, η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, η πρόκληση φθοράς σε περιουσία, η πρόκληση σωματικών βλαβών και η παρακώλυση των συγκοινωνιών, ακόμη κι αν διενεργούνται στο πλαίσιο συλλογικών εκδηλώσεων πολιτικής διαμαρτυρίας, θα εκλαμβάνονται ως εχθρικές προς το Κράτος και το Σύστημα ενέργειες, θα ταξινομούνται ως πράξεις πολιτικής ανυπακοής που αποβλέπουν στον βίαιο εξαναγκασμό του Δημοσίου και θα τιμωρούνται με κακουργηματικές ποινές. Η νομική ταύτιση κάθε αντισυστημικής δράσης με την «τρομοκρατία», επικυρώνει τον εκφασισμό του καθεστώτος και αποτελεί πράξη ωμής επιβολής της θέλησης των ελίτ πάνω στα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα, μέσα στις συνθήκες ανελέητου κοινωνικού πολέμου που σηματοδότησε η υπογραφή του Μνημονίου.

Για μας η εξέλιξη αυτή συνιστά το φυσικό επιστέγασμα μιας λυσσαλέας εκστρατείας «από τα πάνω» που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ παγκοσμίως, ιδιαίτερα μετά την Κρίση του Συστήματος της διεθνοποιημένης Οικονομίας της Αγοράς για την επιδείνωση των σχέσεων εξάρτησης και την εντατικοποίηση της οικονομικής καταπίεσης σε βάρος των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Η αύξηση της καταπίεσης στο πολιτικό επίπεδο, είναι το αναπόφευκτο συμπλήρωμα της αύξησης της ανισοκατανομής δύναμης στο πεδίο της οικονομίας. Κατά τη γνώμη μας, ο βαθμός σταθερότητας κάθε ετερόνομου καθεστώτος που χαρακτηρίζεται από την ασυμμετρία δύναμης μεταξύ των πολιτών και βασίζεται για την αναπαραγωγή του σε ιεραρχικές δομές και σχέσεις ―που διασφαλίζουν και συντηρούν αυτή την ασυμμετρία―, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο τα υποτελή κοινωνικά στρώματα εσωτερικεύουν μέσω της διαδικασίας κοινωνικοποίησης τις ετερόνομες, ηγεμονικές αξίες που είναι συμβατές με το κυρίαρχο θεσμικό πλαίσιο και ως εκ τούτου φτάνουν να πιστεύουν ότι έχουν και οι ίδιες επενδυμένο συμφέρον στην αναπαραγωγή του εν λόγω καταπιεστικού κοινωνικού συστήματος.

Στην κρίσιμη ιστορική περίοδο που διανύουμε οι βασικοί ιδεολογικοί μύθοι που εκτρέφουν τις συνθήκες αναπαραγωγής του συστήματος και δικαιολογούν την αυξανόμενη τάση για συγκέντρωση όλων των μορφών δύναμης σε όλο και λιγότερα χέρια διαψεύδονται βίαια και καταρρέουν με αποτέλεσμα η διαδικασία κοινωνικοποίησης να είναι όλο και λιγότερο αποτελεσματική Η υπόσχεση της επέκτασης της καταναλωτικής κοινωνίας χάνει τη λάμψη της και φαντάζει κίβδηλη όταν τα εισοδήματα πετσοκόβονται και η βαριά φορολογία πλήττει την έτσι κι αλλιώς πενιχρή αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Η προοπτική της κοινωνικής κινητικότητας (δηλαδή οι ευκαιρίες αναρρίχησης στην κοινωνική πυραμίδα) που εξασφαλίζε την ανοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού για τον ιεραρχικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας παύει να εκπέμπει την ιδεολογική έλξη της κι εξαφανίζεται από τον ορίζοντα μπροστά στο απειλητικό φάσμα της «προλεταριοποίησης» των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο γενικευμένης αναταραχής των θεμελιώδων συστημικών παραμέτρων, η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν αισθάνεται τόσο ασφαλής όσο παλιά. Εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει τις τυπικές φόρμες της συνταγματικής διακυβέρνησης. Διατηρεί το περίβλημα των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, εισάγοντας παράλληλα ένα κατασταλτικό νομοθετικό οπλοστάσιο ―από φασίζουσες, ημιολοκληρωτικές ρυθμίσεις― που στόχο έχει να καλύψει μέσω της πολιτικής, της φυσικής βίας και του εξαναγκασμού τις ανεπάρκειες της διαδικασίας κοινωνικοποίησης.

Η τελική συστημική μορφή που λαμβάνει ένα ετερόνομο καθεστώς, ο βαθμός συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία που παρέχει στους υπηκόους του και η νομική κατοχύρωση που επιφυλάσσει σε ορισμένα «φυσικά» και «αναφαίρετα» δικαιώματα τους, είναι για εμάς πρωτίστως ζήτημα ποσοτικό, όχι ποιοτικό, και προκύπτει κάθε φορά από την ιστορική έκβαση της Κοινωνικής Πάλης μέσα στις δεδομένες επιμέρους αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες. Σε συμφωνία με την ανάλυση της ΠΔ για την ατομική και κοινωνική αυτονομία, δεν υφίσταται για εμάς ουσιαστικός διαχωρισμός ανάμεσα σε «κακά» δικτατορικά καθεστώτα της υπανάπτυκτης περιφέρειας του διεθνούς συστήματος και «καλά», «δημοκρατικά» καθεστώτα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κέντρου, εάν δεν συνυπολογίζονται εξίσου ο οικονομικός και κοινωνικός παράγοντας στην κάθε περίπτωση και η θέση τους σε σχέση με το διεθνοποιημένο σήμερα σύστημα και την υπερεθνική ελίτ. Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί είναι κρατικιστικοί πολιτικοί θεσμοί που αποσπούν και διαχωρίζουν την Πολιτική από την Κοινωνία κι ευνοούν την συγκέντρωση πολιτικής δύναμης στα χέρια μιας μικρής επαγγελματικής πολιτικής ελίτ, που αποκτά το δικαίωμα να διευθύνει και να μορφοποιεί αυθαίρετα τις βασικές παραμέτρους της πολιτικής, αλλά και –-λιγότερο— της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πέρα από τον έλεγχο και τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Έτσι, η διάκριση των καθεστώτων που κάνει η ΠΔ δεν αφορά απλά τους πολιτικούς θεσμούς (Αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία», Δικτατορία κτλ.) που εύκολα μπορεί να οδηγήσει ένα μέσο φιλελεύθερο (αλλά και κάποιους «ελευθεριακούς») σε συμπεράσματα για ανωτερότητα ενός καθεστώτος απέναντι στο άλλο, με βάση την υποτιθέμενη ποιοτική προσέγγιση της αυτονομίας μέσω της κατοχύρωσης κάποιων ατομικών δικαιωμάτων, αλλά είναι ανάμεσα σε καθεστώτα που υποστηρίζουν και τυποποιούν διαφορετικά είδη σχέσεων ανισοκατανομής δύναμης και ετερονομίας (πολιτική, οικονομική, κοινωνική). ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΕΤΕΡΟΝΟΜΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ και δεν συρρικνώνονται «κατά το δοκούν» μόνο στην πολιτική, οικονομική ή κοινωνική σφαίρα αλλά κρίνονται ολιστικά.

Γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω ότι τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα ―στο μέτρο που συνιστούν παραχώρηση στην οποία εξαναγκάζονται να προβούν οι κυρίαρχες ελίτ ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούν τα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα μέσω της εντατικοποίησης της Κοινωνικής Πάλης― αποτελούν απλά αναγκαίο ανάχωμα στη συστημική βία και δεν μπορούν να αποτελούν αυτοσκοπό για ένα κίνημα αυτοκαθορισμού σε όλα τα επίπεδα όπως η ΠΔ. Κι αυτό διότι προϋποθέτουν την ύπαρξη μιας ετερόνομης πολιτικής εξουσίας εναντίον της οποίας θεσπίζονται και στρέφονται, ενώ μια ΠΔ λειτουργεί έξω από το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής «Δημοκρατίας» και το Κράτος. Δεύτερον, διότι η ύφεση σε μια δεδομένη χρονική περίοδο της Κοινωνικής Πάλης από τη μεριά των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων ―που μπορεί να θεωρήσουν ότι εκπλήρωσαν τους στρατηγικούς στόχους τους με την κατοχύρωση των εν λόγω δικαιωμάτων― μοιραία θα επιφέρει την αντεπίθεση των ελίτ (όπως γίνεται τώρα με την «εξέγερση» τους) που κατέχουν τη θεσμική δύναμη στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο και θα εκφραστεί μέσα από την κατάργηση εκείνων των κρίσιμων κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων που μέσω της ύπαρξης τους επιβάλλουν κάποιου είδους κοινωνικό έλεγχο και περιορίζουν την αυθαιρεσία των ελίτ στην άσκηση της εξουσίας τους. Αυτό δεν συμβαίνει απλώς γιατί τα μέλη της ελίτ εμφορούνται από αντικοινωνικές αντιλήψεις και νοοτροπίες, αλλά οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι σε μια ετερόνομη κοινωνία η Κοινωνική Πάλη αποτελεί δομικό στοιχείο της κοινωνικής πραγματικότητας και απορρέει από την εγγενή συστημική αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα και τους σκοπούς της κυρίαρχης μειονότητας ―η οποία φυσιολογικά αποβλέπει στη συνέχιση και αναπαραγωγή της κυριαρχίας της― και στα συμφέροντα και τους σκοπούς μεγάλου τμήματος των υποτελών κοινωνικών ομάδων ―που σαν συνέπεια της κοινωνικής θέσης τους, δεν βρίσκουν έκφραση στις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας της ετερόνομης κοινωνικής ολότητας.

Γι’ αυτούς τους λόγους, η Περιεκτική Δημοκρατία δεν προτείνει έναν σισύφειο αγώνα υπεράσπισης των κεκτημένων με σκοπό την επιστροφή σε μια «χρυσή εποχή» όπου τα πολιτικά δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες υποτίθεται ότι γίνονταν σεβαστά από τους κυριάρχους. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι οι ατομικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα έχουν νόημα μόνο όταν αξιοποιούνται συνειδητά αμυντικά στο πλαίσιο της Κοινωνικής Πάλης με σκοπό την δημιουργία των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών που θα οδηγήσουν στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και την απελευθέρωση του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΥΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να παλεύουμε για τη διατήρηση των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών ως αυτοσκοπό, αλλά συμπληρωματικά στην αντισυστημική μας πάλη για την συνεχή διεύρυνση τους μέσω της δημιουργικής ένταξης τους σε ένα απελευθερωτικό πολιτικό ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που θα στοχεύει στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και σχέσεων, στην καθολική ανατροπή του συστήματος και την αντικατάσταση του από μια εναλλακτική μορφή ελευθεριακής και αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης. Μέσα σε ένα τέτοιο απελευθερωτικό πολιτικό πλαίσιο, ο αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων θα χάσει τον απλά ρεφορμιστικό χαρακτήρα που έχει σήμερα και θα συμβάλει στην υπεράσπιση του κινήματος για την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή.


Η παρωδία «δημοκρατίας» και ο «μονόδρομος»

0

Ελευθεροτυπία (8 Μάη 2010)


http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τα προχθεσινά τραγικά γεγονότα δεν αποτελούν ούτε «δολοφονία», όπως έσπευσε να δηλώσει ο μόνιμα και ασύστολα ψευδόμενος αρχηγός της κοινοβουλευτικής Χούντας που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα, ούτε «προβοκάτσια» όπως μόνιμα χαρακτηρίζει η παραδοσιακή Αριστερά κάθε εκδήλωση που δεν ελέγχει. Ήταν τμήμα της λαϊκής αντιβίας που είναι αδιανόητο ότι θα στόχευε στην αφαίρεση της ζωής καταπιεσμένων υπαλλήλων (στους οποίους το αφεντικό τους προφανώς είχε βάλει το δίλημμα «δουλειά ή απεργία», εξαναγκάζοντας τους, όπως καταγγέλθηκε, να δουλεύουν κλειδωμένοι σε κτίριο χωρίς πυρασφάλεια) και προφανώς στρεφόταν, με σημαντική δόση ανευθυνότητας, κατά της περιουσίας. Στις σημερινές άλλωστε εξεγέρσεις, παρόμοιες ενέργειες με στόχο την περιουσία πρωταρχικών «συμβόλων», όπως μια Τράπεζα, αποτελούν αυθόρμητη, και συχνή σε παγκόσμιο επίπεδο, λαϊκή αντιβία στην συστημική (οικονομική και φυσική) βία. Και, σήμερα, η συστημική βία στην Ελλάδα έχει πάρει διαστάσεις που έχουν οδηγήσει στην μετατροπή της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» σε σαφή κοινοβουλευτική Χούντα ―ένα μόλις στάδιο πριν και την τυπική αναστολή βασικών διατάξεων του Συντάγματος. Οι λόγοι που εξηγούν αυτή την μετατροπή είναι οι εξης:

― η κυριολεκτική υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου τον Οκτώβρη με απατηλό προεκλογικό πρόγραμμα, που εάν είχε κάποια σχέση με το συνηθισμένο κρατικιστικό «σοσιαλιστικό» πρόγραμμα, οπωσδήποτε δεν είχε καμιά σχέση με το αντίθετο νεο/σοσιαλφιλελεύθερο πρόγραμμα της δραστικής συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα, που ξεδιάντροπα σήμερα ο πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς τον ανάγει στον «μεγάλο ασθενή» που οδήγησε στην σημερινή χρεοκοπία. Και αυτό, όταν ακόμη και αστοί διεθνείς αναλυτές και οικονομολόγοι (καθώς και οι αγορές!) μιλούν για την χρόνια διαρθρωτική κρίση της Ελληνικής οικονομίας (που πράγματι αποτελεί την αιτία της συστημικής χρεοκοπίας και όχι ο δημόσιος τομέας που είναι απλό σύμπτωμα[1]).

― η σαφής περιφρόνηση της βούλησης των εκατοντάδων χιλιάδων απεργών και διαδηλωτών, αλλά και του αιτήματος για δημοψήφισμα που θα μπορούσε, έστω εκ των υστέρων, να νομιμοποιήσει τα εξοντωτικά μέτρα. Δηλαδή, τα μέτρα που επιβάλλουν σήμερα οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μόνον και μόνον για ν’ αποφευχθεί η χρεοκοπία των πιστωτών μας (Γερμανικές, Γαλλικές, αλλά και Ελληνικές Τράπεζες ―π.χ. η Eurobank του Λατση που τώρα αγωνίζεται να αποκρύψει την «έκθεση» της στον κίνδυνο Ελληνικής χρεοκοπίας![2]), σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανάμεσα στα χαμηλά στρώματα στην Ελλάδα που καταδικάζονται, αντί των πιστωτών, στην χρεοκοπία!

― η σχεδόν Χουντική χρησιμοποίηση των καναλιών και ιδιαίτερα των κρατικών για να αποκρύψουν την λαϊκή οργή στην συστημική βία και να συσκοτίσουν (με τη βοήθεια γνωστών κομισαρίων του συστήματος και παπαγαλακιών) τις πραγματικές αιτίες της κρίσης για τις οποιες αποκλειστικά ευθύνονται οι ντόπιες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, οι οποίες όμως δεν θα αναγκαστούν να θυσιάσουν ούτε μια …πισίνα από τις δεκάδες χιλιάδες που κοσμούν τις βίλες τους. Αντίθετα, πετσοκόβονται οι χαμηλοί (συγκριτικά με τα Ευρωπαϊκά επίπεδα) μισθοί και συντάξεις, καταργούνται χιλιάδες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα, διευκολύνονται οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, κ.λπ. Είναι, επομένως, άκρο άωτο του θράσους η ΕΡΤ, που έχει μετατραπεί σε διαφημιστικό κανάλι της κοινοβουλευτικής Χούντας και του αρχηγού της να καταγγέλλει την σύντομη «κατάληψη» από αδιόριστους δασκάλους (που οι «σοσιαλιστές» τους πετούν τώρα στον δρόμο) για «αντιδημοκρατικό διάλογο», όταν την Πρωτομαγιά που όλα τα διεθνή κανάλια (BBC, AlJazeera κ.λπ.) είχαν πρώτη είδηση τις βίαιες συγκρούσεις στην Αθήνα, η γραφική ERT World τις παρουσίαζε σαν «μικροεπεισόδια» στα ψιλά των ειδήσεων, ενώ είχε σπαταλήσει μισή ώρα για να αναμεταδίδει τους …δεκάρικους «πατριωτικούς» λόγους του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού και παρακαθημένων του.

― η αστυνόμο-τρομοκρατία που επιβάλλεται δήθεν για την «προστασία» του πολίτη από την «τρομοκρατία», τους «κουκουλοφόρους» κ.λπ. Στην πραγματικότητα, όμως, η αστυνόμο-τρομοκρατία μοναδικό στόχο έχει την κατατρομοκράτηση των μεσαίων στρωμάτων, που για πρώτη φορά ίσως στη ζωή τους ξεπερνούν τους επαγγελματίες πολιτικούς που τους εξαπάτησαν, καθώς και τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα. Ο χείμαρρος οργής προχθές έξω από την Βουλή, που δεν έκανε τις συνηθισμένες ανώδυνες (για τις ελίτ) πορείες, αποτελούσε εντελώς άλλο κόσμο από τον αμέριμνο κόσμο των ελίτ μέσα στη Βουλή και στα ΜΜΕ τους ―γι’ αυτό και αντιμετωπίστηκε με τόνους χημικών: για να καταλάβουν όλοι ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά στην «δημοκρατία» μας που μπορούν να παίρνουν τις όποιες αποφάσεις σε βάρος τους…

― το μεγαλύτερο όμως έγκλημα της κοινοβουλευτικής Χούντας είναι η κατάφωρη διαστρέβλωση της αλήθειας, χωρίς να δίνεται καν η δυνατότητα από τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα κρατικά για οποιοδήποτε πραγματικό διάλογο ―κάτι που ούτε η Θάτσερ τόλμησε όταν ισχυριζόταν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Έτσι, ο πρωθυπουργός και τα παπαγαλάκια του (στα οποία παραδόξως φαίνεται ανήκει και η ανταποκρίτρια της εφημερίδας στο Λονδίνο, αν κρίνουμε απο τις αχαρακτήριστες συνεντεύξεις που έδωσε στα Βρετανικά ΜΜΕ) επαναλαμβάνουν συνεχώς το ασύστολο ψέμα ότι δήθεν τα κτηνώδη μέτρα του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης είναι «μονόδρομος» και ότι «η εναλλακτική πορεία θα ήταν «καταστροφή, μεγαλύτερος πόνος για όλους». O Πρωθυπουργός της κοινοβουλευτικής Χούντας δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει στην Βουλή ότι «δεν έχει ακούσει εναλλακτική λύση», πράγμα που υποδηλώνει είτε ασχετοσύνη, είτε απόπειρα περαιτέρω εξαπάτησης. Όπως έχω αναφέρει σε σειρά παραθεμάτων στα τελευταία άρθρα μου, σημαντικοί διεθνείς αναλυτές και οικονομολόγοι ―ακόμη και του Χαρβαρντ!― έχουν δείξει ότι είναι ακριβώς ο δήθεν μονόδρομος που είναι καταστροφικός για την Ελλάδα και όχι η εναλλακτική λύση. Προχθές ακόμη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου[3] υποστήριζε λύση παρόμοια με αυτή που πρότεινα απο τη στήλη (“E”, 27/2/201), δηλαδή τη λύση που ακολούθησε η Αργεντινή, η οποία αντί για καταστροφή οδήγησε σε ανάκαμψη ―αφού όμως προηγούμενα την είχε οδηγήσει στην καταστροφή το ΔΝΤ! Αλλά αυτό ακριβώς το έγκλημα διαπράττει σήμερα η κοινοβουλευτική («σοσιαλιστική») Χούντα για χάρη δήθεν του εθνικού συμφέροντος, «ξεχνώντας» την βασική σοσιαλιστική αρχή ότι στα οικονομικά θέματα υπάρχει μόνον ταξικό συμφέρον, ειδάλλως ο σοσιαλισμός δεν έχει νόημα. Και μάλιστα, όταν ακόμη και (αστοί) έγκυροι διεθνείς αναλυτές τονίζουν ότι «αυτο που ζητούν σήμερα από την Ελλάδα (ΕΕ/ΔΝΤ) είναι αυτό που έκανε η Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 (και) οδήγησε σε μια χαμένη δεκαετία, για χάρη των ξένων πιστωτών»[4].

Ακόμη και τώρα όμως το έγκλημα αυτό των ελίτ θα μπορούσε να σταματήσει, μέσα από αγώνα, με επικεφαλής τους αποδιοπομπαίους τράγους του συστήματος στον δημόσιο τομέα, με στόχο τη γενική απεργία διαρκείας που θα παρέλυε τον κρατικό μηχανισμό, και με αιτήματα: α) άμεση έξοδο απο το Ευρώ β) υποτίμηση δραχμής γ) μετατροπή όλου του χρέους σε δραχμές δ) επαναδιαπραγμάτευση του χρέους για δραστική περικοπή και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ε) αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφάλαιου στ) κοινωνικοποίηση Τραπεζών ζ) άγρια φορολόγηση (μετά από καταγραφή) κινητής και ακίνητης μεγάλης περιουσίας. Η εναλλακτική αυτή λύση βέβαια δεν σημαίνει, όπως τρομοκρατούν οι ελίτ τον λαό, ότι θα σταματούσε το Κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις! Απλώς θα σταματούσε να πληρώνει τα δισεκατομμύρια που χρωστά στους πιστωτές, μέχρι να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ το χρέος, ενώ συγχρόνως θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για αυτοδύναμη ανάπτυξη που θα καταργούσε την ανάγκη δανεισμού απο τους καρχαρίες των αγορών…


[1] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Η καταστροφική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος-υπό έκδοση).

[2] Izabella Kaminska, “Greek tycoons and EU commissioners,” FT Alphaville, The Financial Times (29/4/2010). http://ftalphaville.ft.com/blog/2010/04/29/215636/greek-tycoons-and-eu-commissioners/

[3] George Irvin, “Greece still has a choice,” The Guardian (3/5/2010). http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/may/02/greece-default-debt-choice

[4] Martin Wolf, “A bail-out for Greece is just the beginning,” The Financial Times (4/5/2010). http://www.ft.com/cms/s/0/de21becc-57af-11df-855b-00144feab49a.html


Με αφορμή τη σύλληψη και προφυλάκιση του Μάριου Ζ.

0

Οι πραιτοριανοί της ντόπιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε αγαστή σύμπνοια με την «ανεξάρτητη» ελληνική δικαιοσύνη την Πέμπτη 11/3/10, ημέρα της πανελλαδικής απεργίας και διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, συνέλαβαν, τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και πέταξαν στην φυλακή με τυπικές διαδικασίες έναν διαδηλωτή. Για μας, χωρίς να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες αλλά γνωρίζοντας καλά τις πρακτικές του κατασταλτικού μηχανισμού, ο συλληφθείς αποτέλεσε ιδανικό δείγμα δυνητικού «γνωστού άγνωστου» (κατά τους μιντιακούς όρους!). «Προκλητική» εμφάνιση με βάση τα… Ελληνορθόδοξα πρότυπα και σακίδιο, μέσο μεταφοράς ύποπτων ή…..και εύκολα τοποθετούμενων ή βαπτιζόμενων (όπως βολεύει τα όργανα της τάξης) ύποπτων αντικειμένων αξιόποινων πράξεων. Επόμενο βήμα….«αδιάβλητη» διαδικασία εκδίκασης με καταθέσεις αστυνομικών και ο στόχος της τιμωρίας για παραδειγματισμό και νουθεσίας των εξεγερμένων μαζών έχει επιτευχθεί.

Καταγγέλλουμε γι’ αυτό το λόγο την ίδια την αστική νομιμότητα του καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που άτυπα έχει ήδη διολισθήσει σε μια ημιολοκληρωτική «δημοκρατία», που αφαιρεί ακόμα και τα προσχήματα της φιλελεύθερης ολιγαρχίας, ενώ απειλεί και τυπικά ήδη κεκτημένα αστικά δικαιώματα. Ωστόσο δεν τρέφουμε αυταπάτες. Τα δικαιώματα αυτά είναι απλά παραχωρήσεις από τη μεριά του συστήματος και όταν η παραβίαση αυτών δουλεύει υπέρ της προστασίας του αυτή γίνεται με οποιοδήποτε τρόπο, προκλητικό ή συγκαλυμμένο. Μετά την υιοθέτηση του δόγματος του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» από την υπερεθνική ελίτ, το οποίο βέβαια δεν παρέλειψε να ενστερνιστεί η ντόπια πολιτική ελίτ που πρόλαβε μάλιστα και έδωσε και διαπιστευτήρια (βλ. παλιότερα περίπτωση Οτσαλάν, και μόλις πρόσφατα την ενεργή «πλήρη συμπαράσταση» του πρωθυπουργού στον «ομότιμο» του Ομπάμα, στον «αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή τυραννίας και καταπίεσης»), διότι έγινε φανερό ότι η ένταση της συστημικής βίας θα προκαλέσει κύματα οργής και λαϊκής δυσαρέσκειας εκφρασμένης συχνά ως ατομικής ή λαϊκής αντιβίας, βρέθηκε ο τρόπος κατάπνιξης οποιωνδήποτε «τρομοκρατικών» αντιδράσεων, ενάντια σε άλλους λαούς με τις γκαγκστερικές επιδρομές «εκδημοκρατισμού» των «βαρβάρων» και στο εσωτερικό με την καταπάτηση πολιτικών ελευθεριών, συλλήψεις, φυλακίσεις, «νόμιμες» ή «παράπλευρες» εκτελέσεις.

Ωστόσο δεν θα παίξουμε το παιχνίδι του συστήματος. Η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν αποτελεί πραγματικά Δημοκρατικό πολίτευμα και επομένως οι νόμοι που θεσμίζει κατά το δοκούν δεν διεκδικούν κανενός είδους δημοκρατική νομιμότητα. Αποτελεί απλά το αναγκαίο πολιτικό συμπλήρωμα της οικονομίας της αγοράς και μαζί αποτελούν τους κύριους θεσμούς οι οποίοι εδώ και διακόσια χρόνια ευθύνονται για τη διαρκώς εντεινόμενη πολυδιάστατη κρίση της ανθρωπότητας. Επομένως, έχει νόημα να διακηρύξουμε ότι ο Μ.Ζ. είναι αθώος μόνο ακολουθώντας τους νόμους του καθεστώτος και στο πλαίσιο τους, χωρίς αυτό να αναιρεί ότι ο Μ.Ζ. για εμάς είναι πάνω από όλα πολιτικός όμηρος του συστήματος και όχι απλά ένα ακόμα θύμα μιας «κακιάς στιγμής» ή ένα «εξιλαστήριο θύμα». Αυτή η διευκρίνιση είναι απαραίτητη γιατί διαφορετικά είναι σαν να νομιμοποιούμε οποιεσδήποτε αναπόφευκτες (και συνήθως μαζικότερες) συλλήψεις γίνονται κατά τη διάρκεια εξάρσεων λαϊκής αντιβίας όπου χρησιμοποιούνται μέσα (που ποτέ δεν στρέφονται εναντίον της ζωής –σε αντίθεση με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος που δεν διστάζουν ωμά πολλές φορές να τη θυσιάσουν) με τα οποία μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις κάποιος να διαφωνεί ως προς την αποτελεσματικότητα τους για τη δημιουργία μιας δημοκρατικής συνείδησης σε μεγάλη κλίμακα, αλλά δεν παύουν να αποτελούν υγιείς, λαϊκές εκφράσεις αυτονομίας. Μπροστά στη σαρωτική βία του υπάρχοντος συστήματος σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικολογικό) δεν θα τηρήσουμε ίσες αποστάσεις μεταξύ βίας και αντιβίας. Το εναρκτήριο σημείο του φαύλου κύκλου της βίας αποτελεί η εντεινόμενη συστημική βία και η λαϊκή ή ατομική αντιβία αποτελεί μόνο μέσο έκφρασης της αντίστασης πολλών αμυνόμενων της συστημικής βίας. Δεν μπορούμε όμως να διεκδικήσουμε κανένα «τεκμήριο αθωότητας» για τους αντιστεκόμενους που υιοθετούν την ομαδική ή ατομική αντιβία ως μέσο αντίστασης ενάντια στο σύστημα, όταν αυτοί πέσουν στα χέρια του. Το σύστημα, από τη στιγμή που λειτουργεί βάσει των νόμων που έχει θεσμίσει προς όφελος κυρίως των ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων και όταν συλλαμβάνει ή στέλνει στη φυλακή ανθρώπους που καταφεύγουν στην ατομική ή ομαδική αντιβία, λειτουργεί εντός της νομιμότητας του και δεν μπορεί να καταγγελθεί ότι την παραβιάζει. Εν τη γενέσει της είναι παράνομη και θεωρούμε ότι δεν θα πρέπει κανένας αντισυστημικός αγωνιστής να πέφτει στην παγίδα της καταγγελίας ενάντια στο κράτος για την άδικη σύλληψη, κράτηση ή μεταχείριση κάποιου με βάση το υπάρχον νομικό πλαίσιο αλλά πάνω από όλα να φωνάζει σε κάθε του παρέμβαση (και όχι «παρεμπιπτόντως» μεταξύ τσιτάτων για «απελευθέρωση τώρα του κρατουμένου» κλπ., ρόλο που μπορεί άνετα να παίξει, ως συνήθως, η ρεφορμιστική αριστερά) ότι αυτός/ή που υπόκειται την κρατική καταστολή είναι όμηρος και θύμα ενός συγκεκριμένου, αιματοβαμμένου και σχεδόν καθολικευμένου πλέον συστήματος που δημιουργεί εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα: αυτού της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, της αντιπροσωπευτικής ψευτο-«δημοκρατίας» και των ντόπιων και υπερεθνικών ελίτ που το διαχειρίζονται προς όφελος τους.

Για εμάς έχει κομβική σημασία να γνωρίζουμε ποιος είναι ο κυριότερος αντίπαλος στον αγώνα για αυτονομία και δημοκρατία και αυτός είναι πρώτιστα το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» καθώς και οι συναφείς ιεραρχικοί θεσμοί (Κράτος, Πατριαρχία, Εκκλησία κλπ.) που δημιουργούν και αναπαράγουν την πελώρια ανισοκατανομή και συγκέντρωση εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Κάθε αγωνιστής θα πρέπει να έχει συναίσθηση της ευθύνης του όταν καταφεύγει στην ατομική ή ομαδική αντιβία, καθώς οποιοσδήποτε πολιτικός αγώνας για απελευθέρωση του, με καταγγελία της «νομιμότητας» της φυλάκισης του (με συστημικούς όρους) καταλήγει ένας ανώδυνος ανθρωπισμός και η πράξη συνδιαλλαγής με το συστήμα, ρεφορμισμός. Η πράξη αυτή μπορεί κάλλιστα να γίνεται σε προσωπικό επίπεδο για την ελάφρυνση των συμπτωμάτων της συστημικής βίας επάνω σε κάποιον άνθρωπο, αλλά όταν γίνεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ επιλογή στην οποία μάλιστα καλούνται να συμπαραταχθούν γενικώς και αορίστως όλες οι πολιτικές δυνάμεις, είναι αποπροσανατολιστική για το αντισυστημικό κίνημα. Το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας προτείνει τη συγκρότηση μαζικού αντισυστημικού δημοκρατικού κινήματος, το οποίο με βάση τη μεταβατική στρατηγική του προτάγματος δεν υιοθετεί καταρχήν τη φυσική βία ως απάντηση στη συστημική βία (παρά μόνο σε περίπτωση που δεχτεί φυσική βία από το σύστημα) αλλά τη δημιουργία συλλογικών δημοκρατικών θεσμών (οικονομικών, πολιτικών κλπ) στο τοπικό επίπεδο που οδηγούν σταδιακά με την αύξηση της επιρροής του δημοκρατικού παραδείγματος μέσω της συμμετοχής στις τοπικές εκλογές και την κατάληψη και κατάλυση την επόμενη μέρα της τοπικής δημοτικής εξουσίας, προς μια νέα (εν δυνάμει παγκόσμια) δημοκρατική τάξη.

Στόχος, δηλαδή, από την πρώτη μέρα της εφαρμογής της μεταβατικής στρατηγικής της ΠΔ είναι η σταδιακή μεταφορά δύναμης από τους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος στις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών και στους ελεγχόμενους από αυτές δημοκρατικούς οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, μέχρι την τελική κατάρρευση των πρώτων. Η συμμετοχή ενός κινήματος ΠΔ σε διαδηλώσεις και δράσεις που αναδεικνύουν πρώτιστα την καθολική και κτηνώδη φύση του συστήματος σε όλο το εύρος της κοινωνικής δραστηριότητας, καθώς και η «στάση» του στο δρόμο θα προκύπτει από συλλογικές δημοκρατικές αποφάσεις στη βάση μιας διαδικασίας δημοκρατικού ορθολογισμού η οποία θα δεσμεύει όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό, θα αυτοπεριφρουρείται διαρκώς και θα αποτρέπει φαινόμενα ατομικής και ομαδικής βίας ή παραβίασης των συλλογικών αποφάσεων.