Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 24 Φεβρουαρίου 2013
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_02_24.html
Οι καταστροφικές οικονομικές συνέπειες της σημερινής οικονομικής κατοχής από την υπερεθνική και τις ντόπιες ελίτ δεν διαφέρουν σημαντικά από τις αντίστοιχες της στρατιωτικής Κατοχής πριν 70 χρόνια. Το βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί ριζικά τη σημερινή κατοχή, που είναι και το πιο αβάσταχτο για τα λαϊκά στρώματα, είναι η έλλειψη οποιουδήποτε συνεκτικού στόχου και συνακόλουθα οποιασδήποτε ελπίδας για πραγματική βελτίωση της κατάστασής τους, σε μια ριζικά διαφορετική κοινωνία. Αυτόν τον καθοριστικό ρόλο έπαιζε τότε το ΕΑΜ.
Το γεγονός αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο δεδομένου ότι τότε ο στόχος ήταν κατ’ αρχήν η εθνική απελευθέρωση που συνένωνε όλους, από την Αριστερά μέχρι τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο, ενώ η κοινωνική απελευθέρωση από την ανισότητα, την ανεργία και την φτώχεια ― όπου και αρχίζουν οι διαφορές ανάλογα με τις ταξικές και ιδεολογικές θέσεις του καθενός/καθεμιάς― εθεωρείτο επακόλουθο της πρώτης. Σήμερα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: δεν νοείται εθνική απελευθέρωση αν δεν προηγηθεί κοινωνική απελευθέρωση. Το ζητούμενο όμως είναι αν αυτή η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί, στις σημερινές συνθήκες, να πάρει τη μορφή συστημικής αλλαγής, ή αν θα πρέπει, αρχικά τουλάχιστον, να περιοριστεί στην εξασφάλιση των κοινωνικών προϋποθέσεων για την άμεση ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας που θα έβαζε και τα θεμέλια για την ολοκληρωτική κοινωνική απελευθέρωση στο μέλλον, με τη μορφή συστημικής αλλαγής, η οποία θα αποφασιζόταν δημοκρατικά από τον Λαό.
Η ένταξη μας στην ΕΟΚ/ΕΕ οδήγησε στη πλήρη εξάρτηση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για γεωργικά προϊόντα που κάλυπταν βασικές ανάγκες του λαού μας, ενώ τώρα, με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ξένες επενδύσεις που περιμένουμε για την «ανάπτυξη», όπως μας επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, θα χάσουμε κάθε αυτοδυναμία στην κάλυψη εξίσου βασικών αναγκών όπως το ηλεκτρικό, το νερό, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες κ.λπ.. Η απώτερη δηλαδή αιτία που μας οδήγησε στη σημερινή καταστροφή, δεν ήταν το Χρέος, το οποίο ήταν απλά μια συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής μας δομής ―γι’αυτό και είναι εντελώς αποπροσανατολιστική η «Χρεολογία» καθώς και τα περί Λογιστικού ελέγχου του Χρέους κλπ.. Η αιτία ήταν το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας, ενώ δεν διαθέταμε παραγωγική δομή αρκούντως «ανταγωνιστική» για να συναγωνιστεί τα εισαγόμενα προϊόντα από χώρες του Βορρά, με υψηλότερη παραγωγικότητα λόγω του ιστορικού τους επιπέδου ανάπτυξης, ή από χώρες του Νότου, με εξαθλιωμένους μισθούς και αντίστοιχες εργασιακές συνθήκες.
Αυτό το γεγονός αποκρύπτουν συνειδητά ή μη, «συστημικές» θεωρίες που αποδίδουν την αιτία της καταστροφής στους κακούς πολιτικούς, τη διαφθορά, το κακό κράτος κ.λπ., «αντισυστημικές» που την αποδίδουν σε γενικότερες καπιταλιστικές κρίσεις, και «ενδιάμεσες» που μιλούν για την κακή δόμηση της Ευρωζώνης, τη «Χρεοκρατία» κλπ.. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι μια τρομερή ιδεολογική σύγχυση που κάνει αδύνατη τη συνένωση των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε ένα παλλαϊκό μέτωπο με συγκεκριμένους στόχους και πρόγραμμα που θα συνεπάγονταν την ανοικοδόμηση της παραγωγικής δομής με βάση την οικονομική αυτοδυναμία, που προϋποθέτει την μονομερή έξοδο από την ΕΕ (και όχι απλά από την Ευρωζώνη που θα ήταν καταστροφική!), τη μονομερή διαγραφή του Χρέους, την ακύρωση των Μνημονίων κ.λπ..
Μόνο ριζικές λύσεις μπορούν να μας βγάλουν από μια ριζική καταστροφή σαν τη σημερινή. Τα ημίμετρα και οι συστημικές ψευδο-λύσεις, ή, αντίστοιχα, οι αντισυστημικές προτάσεις ενώ λείπουν οι υποκειμενικές συνθήκες γι αυτές, απλώς διαιωνίζουν την καταστροφή.
