Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (7 Σεπτεμβρίου 2014)
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ενώ, σε ένα στρατοκρατούμενο Κάρντιφ, το ΝΑΤΟ βυσσοδομεί για το πώς θα υποτάξει άμεσα μεν τον λαό της Ανατολικής Ουκρανίας στη χούντα που του επέβαλε με «πραξικόπημα από τα κάτω» η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), αλλά έμμεσα και τον ίδιο τον Ρωσικό λαό, που στη μεγάλη πλειοψηφία του στηρίζει τον αγώνα τους, η ίδια η Ρωσική ελίτ αντιμετωπίζει μια κρίσιμη επιλογή. Και όσον αφορά το ΝΑΤΟ, είναι σε όλους βέβαια γνωστός ο ρόλος του ως ίσως ο πιο επιθετικός πολιτικοστρατιωτικός οργανισμός στην Ιστορία, που μόνο το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, άμεσα ή έμμεσα, έχει χύσει ποτάμια αίματος για να συντρίψει κάθε λαό που, έστω δυνητικά, θα αντιστεκόταν στην πλήρη ενσωμάτωσή του στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία κ.λπ.) Γι’ αυτό και οι «λαοπρόβλητες» Νατοϊκές ελίτ, που αποφασίζουν τώρα ακόμη και για πόλεμο, στον οποίο θα καλέσουν μετά τα λαϊκά στρώματα να δώσουν τη ζωή τους, δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν στην Ουαλία παρά μόνο κάτω από την ένοπλη προστασία χιλιάδων στρατιωτικών, αστυνομικών, σεκιουριτάδων κ.λπ..
Δεν είναι όμως το ίδιο γνωστός ο διχασμός της Ρωσικής ελίτ πάνω στο κρίσιμο θέμα της ενσωμάτωσης στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της δημιουργίας ενός πραγματικά εναλλακτικού πόλου, σε αντίθεση με τον ψευδό-εναλλακτικό πόλο των BRICS χωρών που, (εκτός Ρωσίας), είναι πλήρως ενσωματωμένες στη ΝΔΤ. Είναι άλλωστε φανερό σήμερα πως καμία ενσωματωμένη στη ΝΔΤ χώρα, δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει σχέσεις ισοτιμίας με την Υ/Ε —κυρίως την «Ομάδα των 7»—που την διαχειρίζεται, ακόμα και αν είναι μια ισχυρή χώρα του μεγέθους της Ρωσίας. Γι’ αυτό άλλωστε σύσσωμη η Υπερεθνική Ελίτ επιχειρεί σήμερα να υπονομεύσει το σχέδιο για την Ευρασιατική Ένωση, το οποίο, κάτω από την ηγεσία της Ρωσίας, θα μπορούσε να δημιουργήσει τη βάση για μια δημοκρατική παγκόσμια τάξη κυρίαρχων εθνών, σε αντίθεση με τη ΝΔΤ που ουσιαστικά κατεδαφίζει την οικονομική και εθνική κυριαρχία.
Περιττό να προσθέσουμε πως οι «Μαρξιστές της συμφοράς», οι οποίοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά από τις σεισμικές αλλαγές που επήλθαν από το νέο συστημικό φαινόμενο της ανάδυσης, και σε συνέχεια, της κυριαρχίας, των πολυεθνικών τα τελευταία περίπου 30 χρόνια, και από την συνακόλουθη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μιλούν ακόμη για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Και αυτό, σε αντίθεση με τη στάση υπέρ της Ευρασιατικής Ένωσης που εύστοχα υιοθέτησε τόσο το Κομουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όσο και το Ουκρανικό Κομουνιστικό Κόμμα. Προφανώς, για τις Μαρξιστικές αυτές διάνοιες οι συγκρουόμενοι ιμπεριαλισμοί είναι, από τη μια μεριά, αυτός των χωρών της Υ/Ε που σε αγαστή σύμπνοια ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και σε συνεργασία με τις ελεγχόμενες από αυτές χώρες αποτελούν την «διεθνή κοινότητα» και, από την άλλη ο εναλλακτικός Ρωσικός «ιμπεριαλισμός». Ένας ιμπεριαλισμός που ούτε κανένα ιμπεριαλιστικό πόλεμο έχει κάνει στην ΝΔΤ, ούτε ελέγχει σημαντικές υπερεθνικές επιχειρήσεις, και διαθέτει ελάχιστη, αν όχι οριακή, υπέρ-εθνική κυριαρχία —δηλαδή, συγκέντρωση οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής, μιντιακής και πολιτιστικής δύναμης στο διεθνές επίπεδο. Εκτός, βέβαια, αν θεωρήσουμε μη ιμπεριαλιστικές μόνο τις κομουνιστικές χώρες, οπότε μένουμε βασικά με την Βόρεια Κορέα!
Αντίθετα, όπως προκύπτει από σειρά σημαντικών ενδείξεων, η Ρωσία δεν είναι ακόμη πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ, παρά την πρόσφατη ένταξή της στην Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου (ΠΟΕ) που την οδηγεί σε αυτήν. Γι’ αυτό και το ΚΚ Ρωσίας σωστά ζητά την άμεση έξοδο της χώρας από τον ΠΟΕ —σε αντίθεση με το ΚΚΕ που (αν δεν σφάλλουμε), δεν το έχουμε δει να προβάλλει παρόμοιο αίτημα! Έτσι, η Ρωσία:
- δεν είναι πλήρες μέλος της Υ/Ε και όταν την έβαλαν σαν «τσόντα» στην Ομάδα των «7+1», κάθε φορά που η κυβέρνησή της εναντιωνόταν στην συστηματική περικύκλωση της χώρας από την Υ/Ε και το ΝΑΤΟ, πρώτα στη Γεωργία και τώρα στην Ουκρανία, αποπέμπονταν πάραυτα από την Υ/Ε
- η οικονομική της ελίτ δεν είναι ενσωματωμένη στην υπερεθνική οικονομική ελίτ αφού δεν ελέγχει σημαντικές, καθαρά ιδιωτικές, πολυεθνικές και επομένως δεν ασκεί οποιονδήποτε σημαντικό έλεγχο στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς (ΔΝΤ, Παγκ. Τράπεζα, ΠΟΕ κ.λπ.) που ελέγχει η Υ/Ε. Ακόμη η ανάπτυξη, η έρευνα και η τεχνολογία της δεν εξαρτώνται βασικά από τις πολυεθνικές στο έδαφός της (όπως π.χ. στην Κίνα). Παρόλα αυτά, οι «ολιγάρχες» της, (δηλαδή οι κλεπτοκράτες που έγιναν καπιταλίστες από το ξεπούλημα των σοβιετικών επιχειρήσεων) διακαώς επιθυμούν την πλήρη ενσωμάτωση στην ΝΔΤ, αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με το άτυπο λαϊκό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης που περιλαμβάνει από κομουνιστές μέχρι πατριώτες και ορθόδοξους
- η πολιτικο-στρατιωτική της ελίτ έχει αποκλειστεί από τους υπερεθνικούς πολιτικοστρατιωτικούς οργανισμούς που ελέγχει η Υ/Ε, (ΝΑΤΟ κ.λπ.) και έχει εξοστρακιστεί ακόμη και από τον κύριο υπερεθνικό πολιτικό οργανισμό τον ΟΗΕ, τη Γενική Συνέλευση του οποίου ελέγχει η «διεθνής κοινότητα» (βλ. π.χ. την ψηφοφορία για την Ουκρανία), ενώ στο Συμβ. Ασφαλείας, αν έχει αποφύγει μέχρι τώρα αποφάσεις για εμπάργκο, αν όχι και για στρατιωτική επέμβαση εναντίον της, το οφείλει μόνο στο βέτο που είχε κερδίσει η ΕΣΣΔ
- η υπερεθνική μιντιακή της δύναμη είναι οριακή, αφού τα διεθνή ΜΜΕ ελέγχονται από πολυεθνικές και μεγιστάνες της Υ/Ε. Γι’ αυτό και ο μέσος δυτικός πολίτης αυτό που έχει «καταλάβει» για την Ουκρανία είναι ότι κάποιος κακός δικτάτορας (Πούτιν) κάνει εισβολές κ.λπ. για να ξανακτίσει την Σοβιετική Ένωση!
Η κρίσιμη, επομένως, επιλογή από την οποία θα κριθεί η τύχη όχι μόνο της Ρωσίας και της Ευρασιατικής Ένωσης, αλλά όλων μας, θα γίνει στη Ρωσία. Εκεί θα κριθεί εάν θα επικρατήσει τελικά το παγκοσμιοποιημένο τμήμα της ελίτ της, ή αντίθετα το πατριωτικό. Εάν, δηλαδή, θα υποταχθούμε στην παγκόσμια διακυβέρνηση της Υ/Ε, ή εάν θα κτίσουμε ενώσεις εθνών με εθνική και οικονομική κυριαρχία που θα στηρίζονται στην αυτοδυναμία —προϋπόθεση για κάθε συστημική αλλαγή στο μέλλον…
