Το μαύρο χρώμα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, έρχεται να υπενθυμίσει με τον πιο τραγικό τρόπο όσα από καιρό έχουμε τονίσει σαν Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία.
Ήταν απλά θέμα χρόνου στη χώρα μας, να υπάρξει ακόμα μια κρατική δολοφονία, με έντονα συμβολικό και πολιτικό χαρακτήρα. Είναι άλλωστε η συστημική βία, είτε αυτή είναι φυσική βία, είτε παίρνει τη μορφή της ανεργίας, της φτώχειας ή της πολιτικής και οικονομικής ανημποριάς που δημιουργεί στα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, αυτή που πάντα αρχίζει τον κύκλο της βίας. Ο φόνος άλλωστε έγινε σε μια γειτονιά όπου η νεολαία που συχνάζει εκεί ήδη λειτουργεί με τη μορφή μιας «Αγοράς» κατά τα κλασικά πρότυπα. Μια γειτονιά όπου η νεολαία ρητά ή υπόρρητα αμφισβητεί το σύστημα και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει μπει στο μάτι των απολογητών του συστήματος με τα ίδια πάνω κάτω «επιχειρήματα» που λένε για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Είναι οι ίδιοι απολογητές του συστήματος που είχαν λουφάξει τις πρώτες μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη και που περίμεναν παγανιά ν’ αρπάξουν την παραμικρή αφορμή για να κατασυκοφαντήσουν την εξέγερση της νεολαίας ή απλώς να την υποστηρίξουν εκλογοθηρικά, όμως δηλώνοντας συγχρόνως ότι «αποδοκιμάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται», εξισώνοντας έτσι τη συστημική με την αντισυστημική βία. Ο στόχος φανερός: η επαναφορά της «τάξης» και της «ομαλότητας» των 700 ευρώ και της ανασφάλιστης εργασίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της εξαθλίωσης των «αόρατων» μεταναστών χωρίς χαρτιά.
Γι’ αυτούς τους καλοβολεμένους εισοδηματίες της «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης», οποιοδήποτε κοινωνικό φαινόμενο που ξεφεύγει από τις καναλιζαρισμένες μορφές πάλης της υποκουλτούρας της βιομηχανίας της ενημέρωσης και του θεάματος την οποία υπηρετούν, δηλαδή οποιαδήποτε αυθόρμητη ―και όχι μόνο― μορφή αντισυστημικής βίας που αναπόφευκτα ενίοτε παίρνει μορφές μη ελεγχόμενες από τους ίδιους τους εξεγερμένους, είναι «εκδήλωση τυφλής βίας», «έμφυτη ροπή προς το έγκλημα», «ευκαιρία για πλιάτσικο» και «υπαρξιακός χαβαλές».
Αυτό που κάνουν γαργάρα όμως οι ―άμεσα ή έμμεσα― έμμισθοι τσανακογλύφτες της εξουσίας, είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα της εγκληματικής φύσης του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».
Γιατί είναι η διαρκής συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια πολιτικών, ιδιοκτητών μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοστελεχών σε Τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις, καθώς και υψηλόβαθμων κρατικοδίαιτων παράσιτων που γεννάει όλες τις μορφές ανισότητας. Η δολοφονία του Αλέξανδρου, το τσεκούρωμα των μέχρι πρότινος εργασιακών κεκτημένων, οι σφαγές των λαών της Μέσης Ανατολής, ο κατ’ εξακολούθηση βιασμός της φύσης, η νοσογόνος διατροφική βιομηχανία, η όξυνση της κρατικής καταστολής, αποτελούν μερικά μόνο απ’ τα πολλά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που ακούει στο όνομα «διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς» και αντιπροσωπευτική «δημοκρατία».
Η δολοφονική όξυνση της κρατικής καταστολής όμως δεν εμφανίστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η φυσική βία είναι το απαραίτητο μέσο «σωφρονισμού», όταν αποτυγχάνουν οι πιο εκλεπτυσμένοι και πιο αποτελεσματικοί τρόποι που εξασφαλίζουν την κοινωνική συναίνεση ή ανοχή για τις επιπτώσεις που έχουν τα «αναδιαρθρωτικά μέτρα» (που όλως τυχαίως, μια ζωή αναδιαρθρώνουν προς το χειρότερο τις τσέπες και την ποιότητα ζωής των μη προνομιούχων στρωμάτων). Όταν δηλαδή αποτυγχάνουν τα ΜΜΕ και οι γνωμοδοτήσεις των επιτροπών των «σοφών», τότε αναλαμβάνει δράση η χειροβομβίδα κρότου/λάμψης, η «ζαρντινιέρα», το χημικό αέριο, οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, οι δικαστικές διώξεις και οι σφαίρες. Ιδιαίτερα όταν εξεγείρεται η απείθαρχη νεολαία που δεν έχει τίποτα να χάσει, ούτε καν την ήδη χαμένη ελπίδα μέσα στην καθημερινή χειροτέρευση της κρίσης του συστήματος (οικονομική, πολιτική, οικολογική, κοινωνική). Η δυνητικά «επικίνδυνη» αυτή νεολαία πρέπει με κάθε τρόπο να «σωφρονιστεί», είτε το έργο αυτό το αναλαμβάνει ο «κακός μπάτσος» του συστήματος ―η δεξιά , είτε ο «καλός» ―οι «σοσιαλιστές». Το πόσο «καλός μπάτσος» είναι οι «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ όμως, το γνωρίζουμε ήδη από τα πρώιμα χρόνια διακυβέρνησής του μετά τη μεταπολίτευση, με τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, αλλά το είδαμε και τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του διάδοχου της δυναστείας Παπανδρέου (βλ. την πρόβα τζενεράλε της «προστασίας πολιτών» με το ξυλοφόρτωμα των λιμενεργατών, τα πογκρόμ στα Εξάρχεια και τους ―στα καλά καθούμενα― 270 προσαχθέντες στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου από τους «προστάτες του πολίτη»). Γι’ αυτό και δεν τρέφουμε αυταπάτες για την τιμωρία του φονιά Κορκονέα. Ακόμα κι αν δεν πέσει στα μαλακά, αυτό θα σημαίνει απλά την προσπάθεια του συστήματος να φανεί δήθεν «δίκαιο», προσπαθώντας έτσι να καλύψει τα βαθύτερα αίτια της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη που ταρακούνησε την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, της εξέγερσης που κινητοποίησε και ριζοσπαστικοποίησε χιλιάδες ανθρώπων, της εξέγερσης που γέννησε εμβρυακές μορφές συνελεύσεων σε γειτονιές, είναι καιρός για το χτίσιμο ενός αντισυστημικού κινήματος που θα δομείται στις συνελεύσεις των πολιτών.
Ενός κινήματος που θα ανακτά ολοένα και περισσότερο όλους τους τομείς της ζωής οι οποίοι σήμερα καθορίζονται κι ελέγχονται απ’ όσους βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία, δηλαδή τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που ελέγχουν την οικονομική και πολιτική διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι όπως σε όλα τα επίπεδα, έτσι και στο επίπεδο της ασφάλειας θα πρέπει να διεκδικούμε να περάσει κι αυτό στα χέρια των συνελεύσεων των πολιτών. Ο σοσιαλφιλελεύθερος νεολογισμός του ΠΑΣΟΚ που ακούει στ’ όνομα «Υπουργείο προστασίας του πολίτη» (sic!) είναι τουλάχιστον προσβλητικός. Εξωραΐζει έναν παραδοσιακά κατασταλτικό μηχανισμό και εμβαθύνει υποτίθεται τον «κοινωνικό» του ρόλο. Τόσο «κοινωνικό» όμως που δε διστάζει να δολοφονήσει, να κακοποιήσει, να φακελώσει, να στήσει σκευωρίες και να καταστείλει τις κοινωνικές εκρήξεις που προκαλεί το σύστημα. Αν έχεις τέτοιους προστάτες, τι να τους κάνεις τους εχθρούς…
Οι υπηρεσίες δημόσιας ασφάλειας μπορούν να γίνουν μια πραγματική υπηρεσία άμυνας και προστασίας σε ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα, μόνο όταν αποτελούν οργανικό κομμάτι της κοινωνίας κι όχι βέβαια όταν αποτελούν ένα ξεχωριστό εξωκοινωνικό μηχανισμό βίαιης εφεδρείας του σημερινού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι οι ίδιες οι λαϊκές συνελεύσεις των πολιτών ανά Δήμο θα πρέπει να φροντίζουν για ανάλογες υπηρεσίες, οι οποίες δε θα μπορούσαν να έχουν άλλη μορφή από αυτή των Λαϊκών Πολιτοφυλακών. Οι Πολιτοφυλακές αυτές θα είναι υπό τον άμεσο έλεγχο των Δημοτικών Συνελεύσεων και τα μέλη τους θα απαρτίζονται από τους ίδιους τους πολίτες. Σ’ ένα μεταβατικό στάδιο (όπως αυτό περιγράφεται στη μεταβατική στρατηγική της ΠΔ) οι αρμοδιότητες αυτών των Πολιτοφυλακών θα μπορούσαν να είναι η φύλαξη των δημοτικοποιημένων επιχειρήσεων, η φύλαξη και περιφρούρηση των δημοτικών συνελεύσεων, η καλλιέργεια κουλτούρας αμοιβαίας προστασίας και αλληλεγγύης, η εκπαίδευση των πολιτών σε θέματα δημοκρατικής αυτοάμυνας, η συνεργασία με άλλους δημοτικοποιημένους δημόσιους φορείς (πυροσβεστική, ασθενοφόρα κ.λπ.) όταν παραστεί ανάγκη, η φύλαξη δημοτικών πάρκων κ.λπ. Με λίγα λόγια η οργάνωση της αυτοπροστασίας της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας.
Η ουσιαστικότερη απάντηση στη δολοφονία του Αλέξανδρου, που είναι και απάντηση στη γενικευμένη κρίση που ήταν η απώτερη αιτία της, είναι η συγκρότηση ενός μαζικού, μαχητικού αντισυστημικού κινήματος που θα παλεύει για την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς και του πολιτικού της συμπληρώματος, της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και την αντικατάστασή τους από μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας με στόχο την ισοκατανομή της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας και βάση τις δημοτικές συνελεύσεις. Δηλαδή μια πραγματικά Περιεκτική Δημοκρατία.
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2009 (ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ)
