Η γαλάζια κυβέρνηση, συνεχίζοντας με ιεραποστολικό ζήλο την πολιτική της πράσινης, κάνει νέες «τομές» με βάση τα γνωστά σλόγκαν: «Ανταγωνιστικότητα», «μεταρρυθμίσεις», «ανάπτυξη», «εξυγίανση», «εκσυγχρονισμός», αναδιαρθρώσεις δηλαδή, τις λέξεις/κλειδιά πάνω στις οποίες βασίζεται η προπαγάνδα του συστήματος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ―που πιστά υπηρετούν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ― για να δικαιολογηθεί η διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Υποστηρίζεται ότι οι υψηλοί μισθοί και οι παροχές προς τους εργαζόμενους φρενάρουν την «ανάπτυξη» και γι’ αυτό είναι αναγκαία π.χ. η κατάργηση της μονιμότητας, η ανασφάλιστη εργασία, ο απλήρωτος εργασιακός χρόνος, η πριμοδότηση της περιστασιακής και μερικής απασχόλησης, το πετσόκομμα του ―υποτυπώδους στην Ελλάδα― κοινωνικού κράτους με άμεσο στόχο την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας από κάθε κοινωνικό έλεγχο και έμμεσο την εκτόξευση των  κερδών.

Οι αξίες της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς μπαίνουν σε λειτουργία αυτόματα και η αποσύνθεση των κοινωνικών δεσμών είναι εμφανής. Ο ατομικισμός, η επιδίωξη των ιδίων μικροσυμφερόντων με κάθε τρόπο ―εξαιτίας και της ανασφάλειας και της δεινής οικονομικής θέσης που έχει περιέλθει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μετά από χρόνια δομικών προσαρμογών και αναπροσαρμογών― κάνει τους εργαζόμενους που θα έπρεπε να ήταν αλληλέγγυοι προς την επίτευξη του συλλογικού συμφέροντος της κοινωνίας να αντιμάχονται στο όνομα μιας αποτελεσματικότητας οριζόμενης με αυστηρά τεχνο-οικονομικά κριτήρια στέλνοντας περίπατο τη δημοκρατία. Ο υποταγμένος συνδικαλισμός σε αγαστή σύμπνοια με την οικονομική ελίτ των εργοδοτών και την πολιτική ελίτ του «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» νομιμοποιεί τους κανόνες της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της «ανάπτυξης» προς ίδιον όφελος.

Όμως η οικονομική ανάπτυξη, η επέκταση του καταμερισμού εργασίας και η εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε εθνικής ή περιφερειακής ―λέγε με ΕΕ― οικονομικής οντότητας συνεπάγονται την απομάκρυνση από την αρχή της αυτοδυναμίας. Η επιδίωξη του κέρδους μέσω της μεγιστοποίησης της αποτελεσματικότητας και του μεγέθους της αγοράς έχει ως αναπόφευκτη συνέπεια την συγκέντρωση της οικονομικής δύναμης στα χέρια των ελίτ που ελέγχουν την οικονομική διαδικασία και της πολιτικής δύναμης στα χέρια της ελίτ που ελέγχει το πολιτικό της συμπλήρωμα δηλαδή την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» (= εκλεπτυσμένη μορφή ολιγαρχίας). Παράλληλα, για να δοθούν κίνητρα για επενδύσεις ή προκειμένου να διατηρήθει η κερδοφορία των επιχειρήσεων στα απαράδεκτα και ληστρικά σημερινά επίπεδα  μειώνονται  τα φορολογικά βάρη πάνω στις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα. Για γίνει «ελκυστικότερη» η εθνική μας οικονομία λοιπόν, για άλλη μια φορά εμείς οι εργαζόμενοι θα πληρώσουμε το μάρμαρο. Περαιτέρω «ανάπτυξη» οδηγεί αλλά και προϋποθέτει εντεινόμενη οικονομική και πολιτική συγκέντρωση στα χέρια λίγων και οι απλοί εργαζόμενοι δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσουν τα πλεονεκτήματα αυτής της «ανάπτυξης» για την οποία τους έχουν βάλει να παλεύουν. (για του λόγου του αληθές ρωτήστε τους κινέζους φτωχοδιαβόλους, τα εκατομμύρια των αμερικάνων που ζουν με συσσίτια απορίας και τον αυξανόμενο αρθμό ευρωπαίων ανέργων και νεόπτωχων).

Από την άλλη μεριά αποτελεί χρεοκοπία της ρεφορμιστικής Αριστεράς να βαφτίζει τη μεγαλύτερη ίσως, ιστορικά, συστημική απάτη, δηλαδή τις σημερινές «κρατικοποιήσεις» και τα «πακέτα σωτηρίας», ως επιστροφή του κρατισμού. Στη πραγματικότητα, αυτό που επιχειρείται με αυτά τα μέτρα είναι η σωτηρία των ιδιωτικών τραπεζικών συστημάτων, μέσα από τη μαζική αναδιανομή εισοδήματος από τα μεσαία και κατώτερα στρώματα προς τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που, άμεσα ή έμμεσα, εισέπραξαν τα τελευταία χρόνια τα κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις χρηματοπιστωτικές φούσκες. Έτσι, όχι μόνο δεν τίθεται θέμα επανεθνικοποίησης των εκατοντάδων ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων ―ακόμη και Κοινής Ωφελείας―, κατάργησης της «ελαστικής» εργασίας,  επανεισαγωγής αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων και «προοδευτικοποίησης» του φορολογικού συστήματος σε βάρος των οικονομικά ισχυρών, άλλα ούτε καν κρατικοποίησης των ίδιων των Τραπεζικών συστημάτων που προκάλεσαν την κρίση, αλλά, αντίθετα, «κρατικοποιούνται» μόνο οι ζημιές τους, δηλαδή, αναλαμβάνει το κοινωνικό σύνολο τα απύθμενα χρέη τους ή εξαγοράζονται μετοχές Τραπεζών που δεν δίνουν όμως τον έλεγχο τυς στο κοινωνικό σύνολο!

Όμως ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλά η επιλογή αυτής ή της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά μονόδρομος εφόσον, στο πλαίσιο της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, η ανταγωνιστικότητα είναι πράγματι το αποφασιστικό κριτήριο της επιτυχίας μιας οικονομίας με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, όπως αυτό που επιβάλλει η ένταξη μας στην ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο  είναι αδύνατη η συντήρηση του κράτους πρόνοιας (πόσο μάλλον η επέκταση του), οι καλύτερες συντάξεις και η αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των οικονομικά αδυνάτων.

 Άρα, το να υποστηρίζεται από τη ρεφορμιστική Aριστερά ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι απλώς μια «κακή πολιτική» δηλαδή, αναστρέψιμος μέσα στο υπάρχον σύστημα, είναι πέρα για πέρα ουτοπικό, αν όχι παραπλανητικό.

Αντίστοιχα, είναι εντελώς υποκριτικό να υποστηρίζεται από τα δυο μεγάλα κόμματα ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα ωφελήσει μακροπρόθεσμα (υποτίθεται μέσω των επενδύσεων θα μειωθεί η ανεργία) τα μη προνομιούχα στρώματα, τη στιγμή που η διεθνής εμπειρία (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία κ.λπ.) έχει δείξει ότι παρόμοιες «εξυγιάνσεις» κι «εκσυγχρονισμοί» οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των προνομιούχων ελίτ και των λαϊκών στρωμάτων.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση που ήδη εξελίσσεται σε παγκόσμια ύφεση, παρά τα δισεκατομμύρια δολάρια που τα κράτη παίρνουν από τους φορολογούμενους για να τα διανείμουν στους τραπεζίτες που θησαύριζαν όλα αυτά τα χρόνια, έδειξε για μια ακόμη φορά γιατί το σύστημα της οικονομίας της αγοράς είναι το χειρότερο σύστημα κατανομής των παραγωγικών πόρων.

Το πρόβλημα επομένως δεν είναι η καλή ή η κακή λειτουργία του συστήματος  ή η αναστροφή του νεοφιλελευθερισμού αλλά η ανατροπή των αιτίων που τον γεννούν. Με άλλα λόγια εμείς οι εργαζόμενοι δεν πρέπει απλά να αμυνόμαστε αντιστεκόμενοι στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την άρση της μονιμότητας, τις ελαστικές σχέσεις εργασία κ.λπ., αλλά, παράλληλα με τους αμυντικούς μας αγώνες, να παλεύουμε για το χτίσιμο ενός κινήματος που θα έχει άμεσο στόχο την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και μακροπρόθεσμο την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά δημοκρατικής και αποκεντρωμένης κοινωνίας όπου την εξουσία θα την ασκούν οι ίδιοι οι πολίτες μέσα από τις τοπικές δημοτικές συνελεύσεις τους. Αυτό σημαίνει

Συλλογική λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων από συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας που συνέρχονται ανά Δήμο και συντονίζονται μεταξύ τους με εκλεγμένες επιτροπές (από εξουσιοδοτημένους με ειδικές εντολές και όχι «αντιπροσώπους»,) σε τοπικό επίπεδο και σε περίπτωση συνομοσπονδιών παρομοίων δήμων, σε περιφερειακό, εθνικό, ή ακόμα και σε διηπειρωτικό επίπεδο.

Συλλογική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής (που θα διαχειρίζονται οι «δημοτικές» επιχειρήσεις τις οποίες  θα ελέγχουν οι δήμοι μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές) ώστε να ικανοποιούνται για όλους οι βασικές ανάγκες (σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, πλήρης κοινωνική πρόνοια για όλους τους πολίτες κλπ)

Δημιουργία δημοτικών τραπεζών που σταδιακά θα αντικαταστήσουν τις σημερινές Τράπεζες και τους Τραπεζίτες μαζί με τους κερδοσκόπους κ.λπ. που σήμερα λυμαίνονται το λαό και δημιουργία τοπικού χρήματος που στην αρχή θα συμβιώνει με το σημερινό για να το αντικαταστήσει στο μέλλον με ένα σύστημα «διατακτικών» ή πιστωτικών καρτών που θα ελέγχουν οι δήμοι, με στόχο την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των πολιτών, χωρίς κρίσεις όπως η σημερινή που οδηγούν και σε άλλη ανεργία και φτώχεια.

Κατάργηση των διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή ή την εθνικότητα και την ενίσχυση του ατομικού και συλλογικού αυτοκαθορισμού.

Επανενσωμάτωση της κοινωνίας με τη φύση μέσα από τη δημιουργία νέων θεσμών και συναφών αξιών που οδηγούν στην εξάλειψη όλων των δραστηριοτήτων που βλάπτουν το περιβάλλον και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής και την ανθρώπινη υγεία.