Μια από τις αδιαφιλονίκητες μορφές του αναρχο-Συριζαϊσμού, ο Φώτης Τερζάκης, επανέρχεται με άρθρο που δημοσιεύτηκε σε ένα ακόμα μπλογκ αμπελοφιλοσοφίας και «κριτικής» μετά άρτου και οίνου, με τον εύγλωττο τίτλο «”Μη συστημικός φασισμός”, ή παίζοντας με τις λέξεις». Σε αυτό αφιερώνει ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος (εξ ου και ο τίτλος) σε μια υποτίθεται, εφ’όλης της ύλης κριτική στη σκέψη του Τάκη Φωτόπουλου, με αφορμή το άρθρο του τελευταίου «Ο Περισπασμός της Χρυσής Αυγής».
Τακτικός φιλοξενούμενος του κομματικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ, της Αυγής, και συχνά ενδιαιτούμενος σε εκδηλώσεις της ΑΚ, ο Τερζάκης έχει σε κάτι δίκιο, που είναι απαύγασμα μιας εμπειρίας που προέρχεται από τη δική του διαδρομή μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΚ: Ότι για να προβληθεί κανείς στη σημερινή εκφυλισμένη Αριστερά και τα όργανα της, πρέπει να έχει «μη ξύλινο λόγο» και «μη αγκυλωμένη και στερεοτυπική σκέψη, σκέψη που λειτουργεί με την ακαμψία μηχανής βάσει μανιχαϊκών διπόλων, η οποία δεν μπορεί να διακρίνει νοηματικές αποχρώσεις» (όπως κατηγορεί ο ίδιος τη σκέψη του Τ.Φ.). Γι’ αυτό και έχει βρει τον παράδεισο του μη ξύλινου λόγου ενταγμένος στους αρθρογράφους του ΣΥΡΙΖΑ με τους οποίους γράφει στην ΑΥΓΗ ή στους αντίστοιχους Αμερικάνους «ελευθεριακούς» και «Μαρξιστές» που συχνά θαυμάζει (τύπου Τσόμκι, Άλμπερτ, Χάαρντ και Νέγκρι κ.λπ.) με τους οποίους συναγελάζεται επίσης μέσω της ΑΚ, η οποία εκπροσωπεί το έτερο άκρο του αναρχοσυριζέικου «κινήματος»: το «αναρχικό»!
Και φυσικά η ΑΚ είναι ο κλασικός εκπρόσωπος του αναρχο-συριζέικου «κινήματος» που έχει αχρηστεύσει κάθε νέο και νέα με αναρχικές ανησυχίες, ώστε να ξεχάσουν δια παντός τι σημαίνει ελευθεριακό πρόταγμα και να οδηγηθούν στον αγώνα για τα «δικαιώματα» και κατά του φανταστικού κινδύνου του «φασισμού» που μας απειλεί, σε έναν κοινό αγώνα με την Υπερεθνική ελίτ (Υ/Ε) και τη Σιωνιστική ελιτ (Σ/Ε)! Έτσι, είναι προφανώς λεπτομέρεια για τη «νοηματικά αποχρώσα και μη ξύλινη» σκέψη του Τερζάκη ότι η Υ/Ε, μέσω της ΕΕ, «τυχαίνει» να είναι ο πραγματικός φασιστικός κίνδυνος από τον οποίο καταστρέφεται σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και όλων των λαών, και όχι από τους τραμπουκισμούς μερικών εκατοντάδων ΧΑτών που με τα «στραβά μάτια» των σωμάτων ασφαλείας τρομοκρατούσαν βασικά τα άλλα θύματα της παγκοσμιοποίησης, τους εξαθλιωμένους μετανάστες, οι οποίοι είναι ακόμη πιο εξαθλιωμένοι από τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα σήμερα ―αν και οι διαφορές στα επίπεδα εξαθλίωσης εξαφανίζονται γρήγορα.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ «ΤΖΙΖ» ΣΤΑ ΣΑΛΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΣΥΡΙΖΑΪΣΜΟΥ
Γι’ αυτό ο αναρχο-Συριζέος Τερζάκης δεν έχει κουβέντα να πει κατά της παγκοσμιοποίησης (το πολύ-πολύ να τα βάλει με το κακό δόγμα του «νεοφιλελευθερισμού-σοκ» της Ναόμι Κλάιν που τόσο θαυμάζει), ούτε κατά της ΕΕ ως ο κύριος εκφραστής της παγκοσμιοποίησης στη χώρα μας.Το ίδιο άλλωστε κάνουν και έκαναν δεκαετίες τώρα και οι νέοι φίλοι του στον ΣΥΡΙΖΑ και στον «κινηματικό κόσμο» των δικαιωμάτων (δηλαδή τον κόσμο που εκφράζει απόλυτα την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης αφού χάριν των «δικαιωμάτων» αυτών έχουν γίνει και οι σφαγές στο Ιρακ, τη Λιβυη, τη Συρία).
Όμως ο κινηματικός κόσμος αυτός, μαζί με τον Τερζάκη, δεν παλεύει βέβαια μαζί με τους λαούς αυτούς και τα εθνικο-απελευθερωτικά καθεστώτα (Μπααθικά, Γκανταφικά, Ιρανικό κ.λπ.) για την εθνική τους απελευθέρωση και τη αυτοδιάθεση τους. Αντίθετα, παλεύει μαζί με τους «επαναστάτες» ενάντια στα καθεστώτα αυτά για την προστασία των αστικών δικαιωμάτων και «άμα λάχει» φωνάζουν και το ΝΑΤΟ για ενίσχυση (που ο «ελευθεριακός» μας βέβαια θα καταδικάζει…).
Δεν είναι όμως μόνο οι οργανωτικές και ιδεολογικές συγγένειες με τον χώρο αυτό και οι συνακόλουθες ανώδυνες γενικολογίες του Τερζάκη που δείχνουν την άθλια στάση του για τον ρόλο της Ν. Παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ. Ο ίδιος συνειδητά αποφεύγει να πάρει θέση στο θέμα της εξόδου από την ΕΕ ακόμα και όταν έμμεσα αλλά σαφώς ερωτάται σε συνέντευξη του οργάνου της ΚΟΕ του ΣΥΡΙΖΑ «Ο Δρόμος της Αριστεράς». Στο ερώτημα λοιπόν «Θεωρείτε ότι η αριστερά παραμένει ακόμη δέσμια μιας «δανει(α)κής» πολιτικής που προκύπτει από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, ότι φοβάται ή και μεγεθύνει το γκρεμό που θα ζήσουμε αν αποπεμφθούμε από την ΕΕ;» η απάντηση του διανοητή μας ποια είναι;
«(…) Ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» της [αριστεράς] είναι η τελευταία συνέπεια μιας πολύ δομικότερης μεταλλαγής της, η οποία την κάνει αναξιόπιστη και ανεπίκαιρη: μεταπολεμικά έχει γίνει οργανικό μέρος τού συστήματος, (…) Ο φετιχισμός τού παραγωγισμού και της εργασίας δεν της επιτρέπει να δει ότι το πρόβλημα σήμερα ξεκινάει από το ότι, ακριβώς, δεν χρειαζόμαστε πλέον τόση εργασία! Το ζητούμενο είναι η αυτοδιαχείριση της εργασίας και ο ελεύθερος χρόνος.(…)». Και καταλήγει: «(…)Δεν είμαι εγώ αυτός που θα πει στην αριστερά τί να κάνει. Σκέφτομαι όμως ότι αν ήθελε να κερδίσει μία πραγματική ηγεμονία, ένα καλό παράδειγμα θα μπορούσε να πάρει από τα ισλαμιστικά κινήματα στις αραβικές χώρες: αφουγκραζόμενα τις αληθινές ανάγκες των στερημένων στρωμάτων, υφαίνοντας πυκνά δίκτυα αλληλοβοήθειας, συντονίζοντας μεθοδευμένες μορφές ανυπακοής στην πολιτική εξουσία και τρόπους αντίστασης από τα κάτω, (…) » (δική μας έμφαση σε όλα τα σημεία)
Κατά τον Τερζάκη λοιπόν, δεν υπάρχει σύστημα που εκφράζεται μέσα από θεσμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) και συγκεκριμένες πολιτικές διαδικασίες επιβολής της Νέας Διεθνούς Τάξης (κοινοβουλευτική Χούντα, Οικονομική Κατοχή κλπ.) που πρέπει να χτυπηθούν κατακούτελα ώστε ο λαός να αποφασίσει μόλις αποκτήσει την οικονομική του αυτοδυναμία και καταργήσει τις πολυεθνικές και τις ντόπιες και ξένες ελίτ που τον καταστρέφουν, τι είδους σύστημα επιθυμεί (ελευθεριακό, κρατικοσοσιαλιστικό κλπ.), αλλά το βασικό μας πρόβλημα σήμερα είναι «ο φετιχισμός τού παραγωγισμού και της εργασίας [που] δεν επιτρέπει [στην αριστερά] να δει ότι το πρόβλημα σήμερα ξεκινάει από το ότι, ακριβώς, δεν χρειαζόμαστε πλέον τόση εργασία»! Και όλα αυτά τα έλεγε ο μέγας αντεξουσιαστής Τερζάκης, τη στιγμή που η υπερεθνική ελίτ έχει αποκτηνωθεί, με τους Οικονομικούς Πολέμους που εξαπολύει ειδικά στην περιφέρεια να έχουν οδηγήσει τους λαούς να ψωμολυσσάνε με την άθλια «ανάπτυξη» τύπου Μεξικού και Κίνας που επιβάλλει, οδηγώντας τους σε τεράστια ανεργία και ημιαπασχόληση! Όμως για τον Τερζάκη αν μαζευτούμε όλοι και όλες και κάνουμε «αυτοδιαχείριση», με τις Πολυεθνικές και τη Χούντα να αλωνίζουν, τότε θα λύσουμε και το θέμα της εργασίας και του ελεύθερου χρόνου… Ζει σε αυτόν τον πλανήτη άραγε ο κ. Τερζάκης ή στον πλανήτη της γελοιότητας; Κερασάκι στην τούρτα, τα παραδείγματα προς μίμηση που παραθέτει από τη λεγόμενη αραβική «άνοιξη», που έχει εδώ και καιρό αποδειχτεί αραβικός χειμώνας για τους λαούς, τα οποία μέσα από «δίκτυα αυτοδιαχείρισης» της φτώχειας και της εξαθλίωσης μας, θα μας βγάλουν από την κρίση και τον φετιχισμό του παραγωγισμού..!
Η «ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ» ΚΡΙΤΙΚΗ
Ας δούμε όμως κάποιες λεπτομέρειες του κατάπτυστου, (στην καλύτερη περίπτωση) αυτού κειμένου «κριτικής» στις θέσεις του Τ.Φ. και ευρύτερα της Περιεκτικής Δημοκρατίας.
― Γράφει λοιπον ο Τερζάκης, ουσιαστικά αθωώνοντας τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τον σχετικό ρόλο της Υπερεθνικής Ελίτ, όπως και αυτόν της ΕΕ : «Όχι μόνο, λοιπόν, δεν χρειάζεται να συγχαρούμε την κυβέρνηση για την καταστολή της Χρυσής Αυγής, αλλά και πρέπει να συνεχίσουμε τον αντιφασιστικό αγώνα εναντίον της ίδιας αυτής κυβέρνησης που, δένοντας μια ολόκληρη χώρα στις επιταγές του διεθνούς κεφαλαίου (…)».
Έτσι γενικά και αόριστα επομενως εχθρός μας είναι το «διεθνές κεφάλαιο» σαν να μην έχει γίνει παγκοσμιοποίηση, σαν να μην είμαστε μέλη της ΕΕ, σαν να μην έχουμε γκαουλάιτερ που καθορίζουν αν θα έχουμε και τι νοσοκομεία και σχολεία, αν θα έχουμε δουλειά για να ζουμε, συντάξεις για να μην πεθαίνουμε. Όλα αυτά εσκεμμένα βέβαια τα αγνοεί ο Τερζάκης αφου το πολύ να τα βλέπει σαν κάποια συνωμοσία των κακών νεοφιλελευθέρων, όπως υποστηρίζει το εύπεπτο μπεστ-σέλλερ της ανώδυνης Ναόμι Κλάιν «Σοκ και δέος», (που αθωώνει όλο το σύστημα εκτος απο κάποιους κακούς νεοφιλελεύθερους πολιτικούς, καπιταλιστές και οικονομολόγους) για το οποίο ο Τερζάκης ήταν γεμάτος θαυμασμό, όπως άλλωστε και για εξίσου ανώδυνες κριτικές της κρίσης «Χρέους» όπως λ.χ. του συστημικού οικονομολόγου Βαρουφάκη.
― Γράφει μετά ο Τερζακης: «Ο όρος «συστημικό», με τη σημασία που χρησιμοποιείται εδώ, είναι ένας νεολογισμός του Τάκη Φωτόπουλου (παρότι έχει περάσει σε ευρύτερη χρήση τα τελευταία χρόνια). Αν, εν πάση περιπτώσει, υπονοεί το κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα κατά τη σημερινή του ολοκληρωτική μετάλλαξη όπου όλες οι φιλελεύθερες διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική έχουν αρθεί, (…)».
Επειδή προφανώς το πολυσύνθετο (σε αντιδιαστολή με το «ξύλινο» δικό μας) μυαλό του Τερζάκη δεν μπορεί να καταλάβει την έννοια του συστημικού, ο Τ.Φ. στο επόμενο άρθρο του εξήγησε τον όρο, που δεν είναι νεολογισμός αλλά απλά ξερόλες σαν τον Τερζάκη δεν έχουν ιδέα της οικονομικής ιστορίας και της ιστορίας του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού. Φυσικά, τόνισε σε αυτό το άρθρο του ο ΤΦ, ότι η ΧΑ αλλά και τα αρχικά κόμματα (εθνικοσοσιαλιστές κ.λπ.) δεν ήταν αντισυστημικά με την έννοια της άρνησης του καπιταλιστικού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που έπαιρναν βέβαια δεδομένο. Ήταν όμως μη συστημικά με μια άλλη ευρύτερη έννοια, δηλ. ότι αμφισβητούσαν τη φιλελεύθερη οικονομική πολιτική τη δεκαετία του 1930 (μη επέμβαση του κράτους στην οικονομία για την επίτευξη πλήρους απασχόλησης, κοινωνικού κράτους κ.λπ.) ή τη νεοφιλελεύθερη πολιτική σήμερα. Δηλαδή αμφισβητούσαν τη συγκεκριμένη μορφή που έπαιρνε το σύστημα σε κάθε εποχή (φιλελεύθερη Νεωτερικότητα παλιά – νεοφιλελεύθερη Νεωτερικότητα σήμερα).
Και αυτό ακριβώς είναι που «καίει» την Υ/Ε και τη Σ/Ε γιατί την ίδια περίπου αντι-παγκοσμιοποιητική γραμμή έχουν και όλα τα άλλα «ακροδεξιά» κόμματα που ανεβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη, ενώ την ίδια στιγμή η χρεωκοπημένη «αριστερά» δεν θέτει καν αυτά τα θέματα. Αντ’ αυτού όλη αυτή η εκφυλισμένη «Αριστερά», στην οποία κατ’ εξοχήν ανήκουν και οι διάφοροι «ελευθεριακοί» τύπου Τερζάκη χτυπούν τον εύκολο στόχο δηλ., τις αθλιότητες μερικών εκατοντάδων τραμπούκων της ΧΑ (ή αντίστοιχων κομμάτων στην Ευρώπη), ώστε ν’ απαξιώσουν τον πραγματικό κίνδυνο που εκφράζουν για το σύστημα οι αντι-ΕΕ ιδέες, οι οποίες και μόνο εμπνέουν βασικά τα λαϊκά στρώματα που τα ακολουθούν ― και όχι βέβαια οι πράξεις αυτές! Ακόμη και όταν τα λαϊκά στρώματα, αποπροσανατολισμένα από τα κόμματα αυτά στρέφονται κατά των μεταναστών, και κατηγορούνται ως ρατσιστικά, εύκολα μπορεί να δειχθεί (π.χ. από ένα Λαϊκό Μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης), ότι η σημερινή μαζική μετανάστευση δεν είναι …θεομηνία, αλλά ενισχύθηκε με κάθε τρόπο από την παγκοσμιοποίηση και τους διαχειριστές της, ώστε να καθηλώσουν τους μισθούς στα μητροπολιτικά κέντρα. Γι’ αυτό και όσο τα κόμματα αυτά αποβάλλουν αρκετά από τα ρατσιστικά και ακροδεξιά στοιχεία τους, τόσο περισσότερο προσελκύουν τα στρώματα αυτά, με αποτέλεσμα το κόμμα της ΛεΠέν στη Γαλλία σήμερα να καλπάζει.
― Όμως , ο Τερζάκης δεν τη βλέπει βέβαια έτσι τη μετανάστευση και ρωτά σε σχέση με τις επιθέσεις κατά μεταναστών «Είναι μόνο ένας παρωχημένος εθνικισμός εδώ, οσοδήποτε αποκρουστικός, ή η μεθοδευμένη στρατηγική του σύγχρονου παγκοσμιοποιούμενου κεφαλαίου να καρφώσει την εργατική δύναμη σε αμετακίνητα εδαφικά όρια, τσακίζοντας τις μεταναστευτικές ροές κατ’ αντίθεσιν προς το υπερεθνικά κινούμενο κεφάλαιο, που είναι βασικός όρος για την απομύζησή της;»
Με άλλα λόγια ο «ελευθεριακός» μας εδώ υποστηρίζει το ασύλληπτο: ότι η ζούγκλα που έχει δημιουργηθεί από την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου πρέπει να επεκταθεί και στην κίνηση εργασίας, ειδάλλως το κεφάλαιο θα απομυζά ευκολότερα την ντόπια εργατική δύναμη! Αντί δηλαδή να κτυπήσει την ελευθερία κίνησης κεφαλαίου και εμπορευμάτων, δηλαδή την ίδια την παγκοσμιοποίηση, κτυπά το γεγονός ότι δεν υπάρχει αντίστοιχη ελευθερία κίνησης εργασίας, η οποία βέβαια, αν γινόταν στη πράξη, θα έφερνε μια άμεση παγκόσμια εξίσωση μισθών προς τα κάτω, κάτι που ξέρει και ένας πρωτοετής οικονομικών αλλά ο «αυτοδίδακτος» ξερόλας Τερζάκης που τσαλαβουτά στα πάντα με τον «μη ξύλινο λόγο του» αδυνατεί να καταλάβει (αν δεχτούμε βέβαια την επιεικέστερη εκδοχή διότι με παρόμοιες αθλιότητες τα ιντιστούτα Σόρος, Brookings και Levy του Τσίπρα θα συμφωνούσαν απόλυτα).
Και συνεχίζει ακάθεκτος στη δήθεν «εμπεριστατωμένη» κριτική του ενάντια στον ΤΦ:
― «(…) Πρώτον, ταυτίζει αφελώς τους ουσιώδεις πολιτικούς σκοπούς της Χρυσής Αυγής με τους συνθηματολογικούς της πομφόλυγες. «Αντίθεση τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην αυτόνομα οργανωμένη εργασία, οικονομική αυτάρκεια, εθνικοποίηση ενεργειακών πηγών, “Ευρώπη των εθνών” αντί για τη σημερινή “Ευρώπη του κεφαλαίου”, κλπ. (…)».
Ερώτηση: Αφού είναι μόνο συνθηματολογικές πομφόλυγες τα παραπάνω, που κατ’ αυτόν ποτέ δεν θα εφάρμοζε ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα (δείχνοντας γι’ άλλη μια φορά την ιστορική ασχετοσύνη του που συγκαλύπτει μέσα από μια ακατάσχεστη «διανοουμενίστικη» μπουρδολογία), τότε γιατί οι Ναζί πράγματι επέβαλαν περιορισμούς όχι μόνο στην εργασία αλλά και στο κεφάλαιο, προχώρησαν σε εθνικοποιήσεις κρίσιμων τομέων κ.λπ. με αποτελεσμα να χαρακτηρίζονται ακομη και από ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ιστορικούς της οικονομίας ως οι «πρώτοι Κεϋνσιανοί»; Αν βέβαια τους ανέχθηκε το Γερμανικό κεφάλαιο αυτό δεν έγινε όπως βλακωδώς υποστηρίζει γιατι ηταν «παιδιά τους» αλλα γιατί το εναλλακτικό σενάριο που αντιμετώπιζαν οι καπιταλιστές ήταν το κομμουνιστικό! Για τον ίδιο λόγο αργότερα ανέχθηκαν και τη σοσιαλδημοκρατία, για να την πετάξουν από το παράθυρο μόλις η ανάδυση της παγκοσμιοποίησης και η κατάρρευση του «υπαρκτουύ» τούς το επέτρεψε. Αλλά βέβαια η μη ξύλινη σκέψη Τερζάκη δεν μπορεί να φθάσει και σε τέτοιες νοηματικές αποχρώσεις…
― Καταλήγοντας γράφει: «Δεύτερον: αφήνει την κρίση του να παγιδευτεί από την ταυτότητα των περιστασιακών αντιπάλων της Χρυσής Αυγής.»
Έτσι, ο αντι-Ευρωπαϊσμός (δηλ. το λαϊκό πανευρωπαϊκό κίνημα κατά της ΕΕ του κεφαλαίου) που διακηρύσσουν τα εθνικιστικά κόμματα (ελλείψει μιας αντι-ΕΕ αριστεράς που μποϋκοτάρει συστηματικά η «αριστερά» τύπου Τερζάκη!), είναι «περιστασιακός» αντίπαλος της Υ/Ε και όχι ο κυριότερος αντίπαλος της στα σχέδια της για παγκόσμια διακυβέρνηση! Και φθάνει και στην παραπέρα ηλιθιοτητα γράφοντας ότι με τη λογική του ΤΦ στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο θα έπρεπε να πάμε με τον Άξονα αφου από την άλλη μεριά ήταν και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις! Ομως, οι λαοί τάχθηκαν κατά του φασισμού στον Πόλεμο γιατί ήξεραν ότι κάθε έννοια αυτοδιάθεσης μέσα σε ένα εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα ήταν αδύνατη. Γι’ αυτό έκαναν και λαϊκά μέτωπα όπως το ΕΑΜ που ήταν βασικά εθνικο-απελευθερωτικά μέτωπα, και άφηναν το θέμα του κοινωνικού συστήματος να λυθεί μετά την εθνική τους απελευθέρωση. Σήμερα η οικονομική και εθνική μας κυριαρχία δεν κινδυνεύει βέβαια από τη …ΧΑ και τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά από την παγκοσμιοποίηση και την Υ/Ε που τη διαχειρίζεται, και όποιος δεν το βλέπει αυτό και την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ για την εθνική μας ανεξαρτησία όπως αυτό που έχουμε προτείνει, που ειναι θεμελιακή προϋπόθεση για τη λαϊκή εξουσία, ή είναι πληρωμένος στην υπηρεσία της Υ/Ε ή είναι ηλίθιος για το «άσυλο των ανιάτων». Ας διαλέξει ο Τερζάκης, «μανιχαϊκά», σε ποια κατηγορία ανήκει…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: ΑΝΑΡΧΟΣΥΡΙΖΑΪΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΣΙΠΑ
Τέλος, το άρθρο του Τερζάκη νομίζουμε ότι μας δίνει μια ευκαιρία να αποκτήσουμε και μια ευρύτερη εικόνα των ανώδυνων ελευθεριακών «ινστρουχτόρων» που έχουν αλώσει το κίνημα μέσω ΑΚ, Ιντιμίντια κλπ., και τον κουτοπόνηρο, αν όχι ύπουλο, τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και επιχειρηματολογούν. Με αυτή την έννοια έχει νομίζουμε ιδιαίτερη αξία η εξής …«καλοπροαίρετη» παρατήρηση του αρθρογράφου, η οποία αντανακλά φαίνεται ευρύτερα την άποψη της «ελευθεριακής» ιντελιγκέντσιας που κινείται μεταξύ ΑΚ-ΣΥΡΙΖΑ, με αρθρογραφίες, εκδηλωσούλες στο Νοσότρος για την «άμεση δημοκρατία», συμπράξεις με Οικολόγους-Πράσινους, ΣΥΡΙΖΑίους απατεώνες οικονομολόγους όπως ο Σταθάκης για την «αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία» (!) κτλ.,
Γράφει λοιπόν ο Τερζάκης, πιθανότατα σε μια όχι και τόσο μελετημένη αποστροφή του λόγου του, πως ο «ξύλινος», «μη νοηματικά αποχρών» κλπ., λόγος του Τ.Φ. «έχει γίνει πηγή δυσφορίας σε ανθρώπους που έχουν κάθε λόγο να νιώθουν αλληλέγγυοι με τα πολιτικά του οράματα».
Η βασική αιτία δηλαδή, μας λέει χωρίς την παραμικρή τσίπα ο Τερζάκης, για το ότι όλοι αυτοί δεν έχουν ψελλίσει το παραμικρό τόσα χρόνια για την ανάγκη άμεσης εξόδου από την ΕΕ και ρήξης με την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, όπως εκφράζεται μέσω της ΕΕ και άλλων θεσμών (ΝΑΤΟ, ΠΟΕ), η αιτία που δεν έχουν συμπράξει σε ένα παλλαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης όπως αυτό που έχουμε προτείνει κάνοντας άνοιγμα και στον ελευθεριακό χώρο, 2 και παραπάνω, χρόνια τώρα είναι ποια; Είναι επειδή, σύμφωνα με τον Τερζάκη, ο λόγος του Τ.Φ. « έχει γίνει πηγή δυσφορίας σε ανθρώπους που έχουν κάθε λόγο να νιώθουν αλληλέγγυοι με τα πολιτικά του οράματα».!
Δηλαδή , ειναι ο «ξύλινος λόγος» του Τ.Φ. αυτός που δημιουργεί τη δυσφορία στους βολεψάκηδες αυτούς και όχι οι θέσεις του που «κάνουν τζιζ» γιατί τους ξεβολεύουν από τα σίγουρα πόστα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΚ! Ούτε το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι «ελευθεριακοί» Πανεπιστημιακοί πρέπει να διακινδυνεύσουν τα ερευνητικά κονδύλια της ΕΕ που εισπράττουν, αρκεί να περιορίζονται σε γενικολογίες για «αυτοδιαχείριση», «άμεση δημοκρατία» κ.λπ., και να μην βγάζουν τσιμουδιά για το κρίσιμο θέμα της εξόδου από την ΕΕ και της ρήξης με την παγκοσμιοποίηση! Και αυτό ενώ ξέρουν ότι αυτά που πουλάνε για ελευθεριακή σκέψη (αυτοδιαχείριση, άμεση δημοκρατία, «ανάκτηση των κοινών» κ.λπ.) είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, ή χειρότερα, καθαρή εξαπάτηση μέσα στην ΕΕ και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Έτσι, ο «αντεξουσιαστής» Τερζάκης μάς λέει λίγο-πολύ πως παρότι «συμφωνεί» με τις «επεξεργασίες» του Τάκη Φωτόπουλου για την έξοδο από την κρίση και την Περιεκτική Δημοκρατία κτλ., αυτό που τον εμποδίζει αυτόν και τους «αντεξουσιαστές» συνοδοιπόρους του να συμπράξουν σε ένα τέτοιο Μέτωπο μαζί με τα λαϊκά στρώματα, είναι ο «ξύλινος λόγος» του Τ.Φ.!
Τι να πει όμως κανείς; Μηπως ότι το πρώτο που συνήθως λείπει από την κουτοπονηριά (αν πάρουμε την καλή περίπτωση), είναι η τσίπα;
