Αυτές τις μέρες ένα κτηνώδες έγκλημα γίνεται σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού με την απόλυτη συμπαράσταση όχι μόνο της Αμερικανικής ελίτ αλλά και των Ευρωπαϊκών ελίτ ―συμπεριλαμβανομένης της δικής μας πολιτικής ελίτ (Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ.) που θρασύτατα ζητούν «κατάπαυση του πυρός»: δηλαδή να σταματήσουν οι Σιωνιστές εγκληματίες να δολοφονούν 100 Παλαιστίνιους για κάθε Ισραηλινό (όπως έκαναν σε κάθε περίπτωση στην βρώμικη ιστορία εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης την οποία ξεκίνησαν με την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους το 1948) με αντάλλαγμα να σταματήσουν οι Παλαιστίνιοι την αντίσταση τους, δηλαδή το απαράβατο δικαίωμα κάθε λαού κάτω από κατοχή. Έτσι τα F16 και οι πύραυλοι τελευταίας τεχνολογίας και τα αλλά κτηνώδη όπλα Αμερικανικής κατασκευής που οι θρασύδειλοι Σιωνιστές τα χρησιμοποιούν από ύψους μερικών χιλιάδων μέτρων εξισώνονται με τα …βαρελότα των Παλαιστίνιων. Αποτέλεσμα μέχρι τώρα: 400 σχεδόν νεκροί Παλαιστίνιοι γυναικόπαιδα και άνεργοι που είχαν πιάσει δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί στην αστυνομία της Γάζας, αφού όλες οι άλλες δουλειές έχουν εξαφανιστεί από τον οικονομικό στραγγαλισμό που επέβαλαν οι Σιωνιστές και η Δύση. Αιτία: ο λαός της Γάζας ψήφισε δημοκρατικά την Χαμάς που δεν δέχεται να ξεπουλήσει την Παλαιστίνη όπως το όργανο της υπερεθνικής ελίτ, ο Αμπάς!
ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΑΣ Η ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΕΛΙΤ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΜΠΝΟΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΛΙΤ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΠΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ, ΤΟΛΜΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ.
Ιστορική αποτίμηση
Η τραγική ιστορία του παλαιστινιακού λαού είναι αρκετά μακρά. Ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα ξεκίνησε η συστηματική προσπάθεια εποικισμού της Παλαιστίνης. Στις αρχές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οι Εβραίοι κατείχαν λιγότερο από το 2% της παλαιστινιακής γης. Από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, εδώ και 60 χρόνια, ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται μια από τις πιο βάρβαρες επιθέσεις στη Ιστορία, με στόχο την εκπλήρωση του σιωνιστικού σχεδίου για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και την εγκαθίδρυση ενός «καθαρού» εβραϊκού κράτους, σε μια περιοχή όπου, για εκατοντάδες χρόνια πριν, το εβραϊκό στοιχείο αποτελούσε την έσχατη μειοψηφία. Οι Παλαιστίνιοι, σύμφωνα με τα σιωνιστικά σχέδια, δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκτήσουν ένα πραγματικά κυρίαρχο κράτος, πέρα από ένα είδος προτεκτοράτου εξαρτημένου από το Ισραήλ. Έτσι, μέσω πολέμων και μίας απροκάλυπτης πολιτικής παράνομων εποικισμών των κατεχομένων εδαφών (την οποία ενέκριναν όλα τα Ισραηλινά κόμματα εξουσίας) οι Σιωνιστές κατέληξαν να ελέγχουν το 90% της παλαιστινιακής γης στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε, ενώ η Νέα Διεθνής Τάξη είχε παγιωθεί μετά τον πόλεμο στον Κόλπο, ο οποίος είχε αρχίσει να αλλάζει ριζικά τον συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή, ξεκίνησε η διαδικασία της δημιουργίας ενός παλαιστινιακού προτεκτοράτου με τις διαπραγματεύσεις στο Όσλο.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές οδήγησαν στις συμφωνίες Όσλο (1993) και Ουάσιγκτον (1995) οι οποίες συνάντησαν την αναπόφευκτη μαζική αντίδραση του παλαιστινιακού λαού (μολονότι τμήμα της ελίτ του φαινόταν διατεθειμένο να δεχτεί τον ρόλο της σαν προτεκτοράτου) και οδήγησαν σε νέα ιντιφάντα. Τα γεγονότα του Σεπτέμβρη 2001, ένα χρόνο μετά την έναρξη της, παρείχαν την τέλεια ευκαιρία για τη συντριβή των Παλαιστινιακών οργανώσεων, οι οποίες μπορούσαν τώρα να κηρυχθούν «τρομοκρατικές» και να αντιμετωπίσουν μεταχείριση παρόμοια με εκείνη που επεφύλαξε η υπερεθνική ελίτ για τους Ταλιμπάν. Έτσι, η υπερεθνική ελίτ, με πρώτο το αμερικανικό τμήμα της, ακολουθούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γρήγορα ενέταξε την κατάπνιξη του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με αφορμή τις απελπισμένες «επιθέσεις αυτοκτονίας» ενός λαού που δεν είχε άλλο τρόπο να αμυνθεί εναντίον μιας από τις ισχυρότερες πολεμικές μηχανές στον κόσμο, ενώ η διεθνής ρεφορμιστική Αριστερά πήρε μια κατάπτυστη θέση «ίσων αποστάσεων», εξισώνοντας θύτες και θύματα, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Η τελευταία απόπειρα για την εγκαθίδρυση του προτεκτοράτου της Παλαιστίνης, ο Οδικός Χάρτης, που ενέκρινε σύσσωμη η υπερεθνική ελίτ, προϋπέθετε την πλήρη συντριβή του Παλαιστινιακού κινήματος ―πράγμα που επιχειρεί τη στιγμή ακριβώς αυτή η σιωνιστική ελίτ.
Οι τρεις άξονες του Παλαιστινιακού ζητήματος
(υπερεθνική ελίτ / Σιωνιστικό κίνημα / εθνικοαπελευθερωτικό Παλαιστινιακό κίνημα)
Όσον αφορά την υπερεθνική ελίτ, οι στόχοι των στρατιωτικών της επεμβάσεων στον Κόλπο και το Αφγανιστάν τα τελευταία 15 χρόνια, καθώς και των πιθανών επιθετικών ενεργειών κατά του Ιράν και της Συρίας, είναι όχι μόνο ο έλεγχος του πετρελαίου αλλά, κυρίως, η εξάπλωση και στήριξη της Νέας Τάξης που στηρίζεται στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και ένα είδος αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στον βαθμό που η ελίτ αυτή πετυχαίνει τους δυο αυτούς στόχους, κυρίως μέσω της εκμετάλλευσης των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ Σιιτών, Σουνιτών, Κούρδων (Ιράκ) ή μεταξύ «εκσυγχρονιστών» και Ισλαμιστών (Αφγανιστάν, Ιράν), οι στρατιωτικές επεμβάσεις της «δικαιώνονται», παρά τις εκατόμβες των θυμάτων που άμεσα η έμμεσα προκαλούν. Ιδιαίτερα μάλιστα αν οι επεμβάσεις αυτές κάνουν δυνατό τον μελλοντικό έλεγχο της περιοχής (όπως είναι το στρατηγικό σχέδιο του Πενταγώνου), με βάση την αεροπορική δύναμη της υπερεθνικής ελίτ και την υποστήριξη των χερσαίων κομπάρσων που στρατολογεί στα ελεγχόμενα προτεκτοράτα. Όσο βέβαια η Νέα Τάξη στη περιοχή παγιώνεται, τόσο ενισχύεται η θέση των προτεκτοράτων της ίδιας ελίτ, είτε παλιών (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Αίγυπτος κ.λπ.), είτε νέων (Ιράκ, Αφγανιστάν, και πιθανώς Ιράν & Συρία στο μέλλον). Πέρα όμως από τους δυο βασικούς στόχους της υπερεθνικής ελίτ που αναφέραμε, ένας δευτερογενής στόχος της είναι η «ειρηνοποίηση» της Παλαιστίνης, η οποία περνά μέσα από την ικανοποίηση των επιδιώξεων της Σιωνιστικής ελίτ που δυναστεύει την περιοχή, σχεδόν εδώ και 60 χρόνια.
Το Σιωνιστικό κίνημα, που είχε αρχίσει να δρα ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα, δεν ήταν ένα από τα συνηθισμένα εθνικιστικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα της εποχής, με γεωγραφική βάση και στόχο την αναγνώριση της εθνικής τους ταυτότητας και την απαγκίστρωση από τις αυτοκρατορίες της εποχής Από την (Οθωμανική, Άστρο-Ουγγρική, Βρετανική κ.λπ). Με τον Εβραϊκό πληθυσμό διασκορπισμένο ανά τα μήκη και πλάτη της γης και ελάχιστους να έχουν απομείνει στην ιστορική Παλαιστίνη (την οποία από εκατοντάδες χρόνια κατοικούσαν μη Εβραϊκοί πληθυσμοί), από τη στιγμή που το πρώτο συνέδριο του Σιωνιστικού κινήματος διακήρυξε το 1897 ότι η Παλαιστίνη ήταν η γη της επαγγελίας και η Βρετανική Διακήρυξη του Μπάλφουρ το 1917 υιοθετούσε το αίτημα αυτό, άνοιγε ο δρόμος για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και την δημιουργία εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων. Αυτό ήταν αναπόφευκτη συνέπεια του Σιωνισμού που, απορρίπτοντας το αίτημα της προοδευτικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης της Εβραϊκής) για μια πολυπολιτισμική ομοσπονδία από ντόπιους Παλαιστίνιους, Εβραίους κ.λπ. ―γεγονός που θα επέτρεπε και την εγκατάσταση στην Παλαιστίνη των διωγμένων από τα αντισημιτικά κινήματα Εβραίων― επιδίωκε την δημιουργία ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους, απόλυτα ελεγχόμενου από τους Σιωνιστές. Ότι επακολούθησε μετά την ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη στο τέλος του δεύτερου Παγκόσμιου πόλεμου ήταν μοιραία συνέπεια της επικράτησης του Σιωνισμού ανάμεσα στις Εβραϊκές κοινότητες ανά τον κόσμο. Η εθνοκάθαρση, αναπόφευκτα οδήγησε στη δημιουργία του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των Παλαιστίνιων και σε όλη τη συνακόλουθη σφαγή ―κυρίως των αδυνάτων, δηλαδή των Παλαιστίνιων― στην άνιση αυτή σύγκρουση.
Όσον αφορά το εθνικοαπελευθερωτικό Παλαιστινιακό κίνημα, η επικράτηση στο κίνημα αυτό των εθνικιστών αρχικά, και των Ισλαμιστών σήμερα, ήταν άλλη μια αναπόφευκτη συνέπεια της επικράτησης του Σιωνισμού. Έτσι, το αίτημα των ακραίων ρευμάτων ανάμεσα στους εθνικιστές και τους ισλαμιστές κατέληξε να είναι μια αντίστροφη εθνοκάθαρση, με την εκδίωξη όλων των Εβραίων εποίκων από την ιστορική Παλαιστίνη και τον επαναπατρισμό των εκατομμυρίων Παλαιστίνιων προσφύγων από τα άθλια στρατόπεδα που τους έχουν εξωθήσει οι Σιωνιστές σε όλη την Μέση Ανατολή. Η «λύση» μάλιστα που πρότειναν οι Αραφάτ και Σαρόν, στηριζόμενοι, ο μεν πρώτος στα εθνικιστικά ρεύματα και την εκκολαπτόμενη αστική τάξη, ο δε δεύτερος στον «μετριοπαθή» Σιωνισμό που καλλιεργούσαν τελευταία οι Σαρόν–Περές και ολόκληρο το Σιωνιστικό κατεστημένο συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς (εκτός από κάποιες ακραίες Σιωνιστικές τάσεις που απαιτούν την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστίνιων…από την Παλαιστίνη!), ήταν η δημιουργία δυο εθνοκαθαρμένων κρατών, την οποία υποστηρίζει και η υπερεθνική ελίτ. Η «λύση» αυτή βέβαια σήμαινε, με δεδομένο τον συσχετισμό δυνάμεων, τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού Μπαντουστάν-προτεκτοράτου της υπερεθνικής ελίτ, δίπλα στο πανίσχυρο Σιωνιστικό κράτος που θα αναδεικνυόταν ο φύλακας-φρουρός της Νέας Τάξης στη περιοχή.
Η στάση των τοπικών ελίτ και η διερεύνηση των λύσεων του προβλήματος
Όμως, η ίδια η Παλαιστινιακή ελίτ φέρει και αυτή σημαντικό μέρος της ευθύνης για την τραγική κατάληξη στην οποία οδηγείται το παλαιστινιακό κίνημα. Και αυτό, γιατί εναλλακτικές λύσεις για τη δημοκρατική συνύπαρξη των λαών της Παλαιστίνης είχαν προταθεί πολλά χρόνια πριν, από εξέχοντα μέλη της εβραϊκής Αριστεράς σαν την Hannah Arendt η οποία, ήδη από τη δεκαετία του 1940, επιχειρηματολογούσε σθεναρά κατά του Σιωνισμού και υπέρ μίας Μεσανατολικής ομοσπονδίας των λαών στην Παλαιστίνη. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς, ακόμα και σήμερα υπάρχει μία μη ρατσιστική λύση στο πρόβλημα, με όρους μίας συνομοσπονδιακής Περιεκτικής Δημοκρατίας των λαών στην Παλαιστίνη. Σε ένα τέτοιο συνομοσπονδιακό σύστημα θα μπορούσαν να ισοκατανεμηθούν όλες οι μορφές εξουσίας μεταξύ των πολιτών της συνομοσπονδίας: Αράβων, Εβραίων και μειονοτήτων. Φυσικά, μία τέτοια λύση αποτελεί ανάθεμα για την Σιωνιστική ελίτ, καθώς φυσικά και για την υπερεθνική ελίτ που δεν θα μπορούσε πια να ελέγχει την κρίσιμη αυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής. Όμως, παρόμοια λύση δεν προτάθηκε ποτέ ούτε από την Παλαιστινιακή ελίτ ―μολονότι βέβαια δεν θα περίμενε κανείς από μια ελίτ να υποστήριζε μια λύση που θα σήμαινε την αυτοκατάργηση της.
Σήμερα, ήδη ακούγονται φωνές τόσο από την Παλαιστινιακή όσο και από την Ισραηλινή πλευρά που προτείνουν την δημιουργία ενός ενιαίου κράτους των λαών της περιοχής. Έτσι, από την παλαιστινιακή πλευρά, γίνεται συνείδηση ότι είναι πια αδύνατη η δημιουργία ενός βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους. Όπως έχει δηλώσει ο Ghassan Khatib, ο Παλαιστίνιος υπ. Εργασίας, «με κάθε μίλι του διαχωριστικού τοίχους και κάθε νέο εποικισμό που κτίζεται, η βιωσιμότητα της λύσης των δυο κρατών γίνεται μικρότερη. Μεγάλος αριθμός Παλαιστίνιων συνειδητοποιούν τώρα ότι ένα Παλαιστινιακό κράτος δεν είναι πια πρακτική λύση» Η λύση όμως αυτή απορρίπτεται από τους Σιωνιστές, εφόσον σε ένα τέτοιο κράτος το εβραϊκό στοιχείο θα έχανε την πλειοψηφία μέσα σε λίγα χρόνια, μόνο και μόνο από δημογραφικούς λόγους. Σήμερα, υπάρχουν 5,4 εκ. Εβραίοι και 4,9 εκ. Άραβες στα εδάφη που ελέγχονται από το Ισραήλ αλλά, σύμφωνα με δημογραφικές προβλέψεις, το 2020 θα υπάρχουν 6,7 εκ. Εβραίοι και 8,5 εκ. Άραβες. Αυτό επεσήμανε και ο «προοδευτικός» τ. Εργατικός πρωθυπουργός Μπάρακ που, σε άρθρο του στην Ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth, έγραφε ότι «η αποτυχία του Σαρόν να ενεργήσει αποφασιστικά για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους θα θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την σιωνιστική επιχείρηση».
Από την άλλη μεριά, δεν λείπουν οι (ελάχιστες) φωνές στην ισραηλινή Αριστερά που επίσης υποστηρίζουν τη λύση του ενιαίου κράτους και καταδικάζουν την Σιωνιστική πολιτική των εποικισμών για τη σημερινή κρίση. Για παράδειγμα, ο Iσραηλινός αρχιτέκτονας Eyal Weizman (ο οποίος είδε να ακυρώνεται η πρόσκληση του να αντιπροσωπεύσει τη χώρα του σε διεθνές συνέδριο αρχιτεκτόνων ―που είχε κερδίζει κατόπιν διαγωνισμού― όταν έκανε κριτική των παράνομων εποικισμών) υποστηρίζει ότι είναι πια αδύνατη η λύση των δυο κρατών. Είναι τόσο προχωρημένη σήμερα, υποστηρίζει, η αλληλεξάρτηση των δυο λαών από πολεοδομική, οικονομική και οικολογική άποψη, ώστε η προϊούσα «λειτουργική ενσωμάτωση» θα οδηγήσει τελικά στο τέλος των σχεδίων και των δυο ελίτ, τόσο της σιωνιστικής όσο και της παλαιστινιακής, για δυο «καθαρά» κράτη.
Έτσι επιβεβαιώνεται το συμπέρασμα, στο οποίο είχε καταλήξει το Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας σε προηγούμενη αρθογραφία μας, ότι το ιστορικό αυτό έγκλημα θα είχε αποτραπεί και εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, στη συντριπτική πλειοψηφία τους Παλαιστινίων, θα είχαν σωθεί, αν είχε εισακουστεί η ριζοσπαστική αριστερά (συμπεριλαμβανομένων και προοδευτικών Εβραίων) που είχε καταδικάσει τα Σιωνιστικά σχέδια από τότε. Εάν δηλαδή η γη της Παλαιστίνης δεν είχε μοιραστεί εδαφικά για να στεγάσει ένα «καθαρό» Σιωνιστικό κράτος και ένα Παλαιστινιακό αλλά, αντίθετα, αποτελούσε το θεμέλιο για ένα ενιαίο κοσμικό πολυπολιτισμικό κράτος που θα στέγαζε τόσο τους Παλαιστίνιους όσο και όσους κατατρεγμένους Εβραίους θα ήθελαν να μετακομίσουν εκεί —τη λύση που σήμερα αυξανόμενα υποστηρίζουν προοδευτικοί Παλαιστίνιοι καθώς και αντι-Σιωνιστές Εβραίοι, βλέποντας ότι η λύση των «δυο κρατών» ουσιαστικά οδηγεί σε ένα Σιωνιστικό τέρας και ένα Παλαιστινιακό Μπαντουστάν.
Συμπερασματικά η τελική λύση που προτείνεται σήμερα για το Παλαιστινιακό, εφόσον πλέον έχει αποκλειστεί η λύση των δυο κρατών, είναι η δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού, πολυεθνικού κράτους των λαών της περιοχής, η οποία, για εμάς, θα μπορούσε ν αποτελέσει πρώτο βήμα για μια Περιεκτική Δημοκρατία στην Παλαιστίνη. Τα ποτάμια αίματος όμως που δημιουργούν σήμερα οι Σιωνιστές κάνουν και αυτή την λύση σχεδόν αδύνατη και να φαντάζει απειλητικό το σενάριο ενός πόλεμου εξόντωσης των Παλαιστίνιων της Γάζας που αντιστέκονται και δημιουργίας κάποιου Μπαντουστάν με τον Αμπάς.
Αντισημιτισμός και Αντισιωνισμός
Επειδή σήμερα η Σιωνιστική προπαγάνδα και τα φερέφωνα της στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις έχουν φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίζουν αντισημιτικές τις απόψεις οποιουδήποτε που τολμά να επικρίνει τις κτηνωδίες του Σιωνισμού και το σχετικό θέμα «ταμπού» θα κάνουμε ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ αντισημιτισμού και αντισιωνισμού. Σήμερα είναι τεκμηριωμένο ότι έχει καλοστηθεί από τα Σιωνιστικά συμφέροντα, τα οποία αποτελούν καθοριστικό συστατικό στοιχείο της υπερεθνικής ελίτ που διαχειρίζεται την πολιτική και οικονομική παγκοσμιοποίηση, μια «βιομηχανία παραγωγής αντισημιτών» για να δυσφημείται ως αντισημιτική οποιαδήποτε καταγγελία της μεγαλύτερης αδικίας σε βάρος λαού που συνέβη μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο: της απόπειρας εξανδραποδισμού του Παλαιστινιακού λαού η οποία σήμερα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Ο αντισημιτισμός, ο οποίος κατέληξε στην Ναζιστική κτηνωδία, δεν ήταν παρά η λογική κατάληξη πολλών εξοντωτικών διωγμών κατά των Εβραίων, από την μεσαιωνική Ισπανία μέχρι την Τσαρική Ρωσία κ.λπ., και είχε εντελώς διαφορετικά αίτια και διαφορετικό χαρακτήρα από τον αντισιωνισμό. Ο ιστορικός αυτός αντισημιτισμός ξεκινούσε είτε από ηλίθιους θρησκευτικούς λόγους και δεισιδαιμονίες είτε από το γεγονός ότι οι Εβραϊκές κοινότητες, σε αντίθεση με άλλες κοινότητες μεταναστών, δεν αφομοιωνόντουσαν ποτέ στις ευρύτερες εθνικές κοινότητες που τις φιλοξενούσαν αλλά διαφύλασσαν ως κόρη οφθαλμού την εθνικο-θρησκευτική τους ταυτότητα, με την αποθάρρυνση των μικτών γάμων, την καλλιέργεια του μύθου του περιουσίου λαού κ.λπ.
Ο αντισιωνισμός δεν στρέφεται ποτέ αδιακρίτως κατά των Εβραίων πολιτών αλλά συγκεκριμένα εναντίον των Σιωνιστών που εκμεταλλεύθηκαν το ναζιστικό έγκλημα (και ακόμη το εκμεταλλεύονται, όπως έδειξαν πρόσφατα στελέχη της Εβραϊκής αντισιωνιστικής Αριστεράς) και την παγκόσμια συμπάθεια που δημιουργήθηκε για τον Εβραϊκό λαό, ώστε να στήσουν, μέσω μιας ρατσιστικής εθνοκάθαρσης, ένα «καθαρό» Εβραϊκό κράτος σε βάρος των λαών που ζούσαν στα χώματα της Παλαιστίνης από αιώνες. Ο αντισιωνισμός δηλαδή στρέφεται όχι εναντίον θυμάτων αλλά εναντίον φρικτών θυτών που όλα αυτά τα χρόνια επιδιώκουν, με την αποφασιστική βοήθεια αυτών που ελέγχουν την οικονομία της αγοράς (που για τους δικούς τους λόγους ήθελαν τον χωροφύλακα τους στη Μέση Ανατολή) να κτίσουν, χρησιμοποιώντας αδίστακτα την φυσική ή οικονομική βία το εθνικά καθαρό κράτος τους.
Η «τρομοκρατία» και η σημερινή λαϊκή αντιβία ως απάντηση στη συστημική βία
Όμως είναι αυτή η κατάφωρη αδικία που δίδαξε τους Παλαιστίνιους ότι οποιαδήποτε ειρηνική διαδικασία με βάση τη σημερινή πελώρια ανισοκατανομή δύναμης (πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής) δεν θα κατέληγε παρά σε κάποιο «ξεπούλημα» και στην οριστική απομάκρυνση από την Παλαιστίνη των εκατομμυρίων προσφύγων-θυμάτων του Σιωνισμού που αποτελούν τα δυο τρίτα του Παλαιστινιακού λαού. Είναι η ίδια πελώρια ανισοκατανομή δύναμης, όπου τα τελειότερα οπλικά συστήματα της εγκληματικής πολεμικής τεχνολογίας των ΗΠΑ χρησιμοποιούνται ενάντια στις σφεντόνες των παιδιών και τα πιστόλια των αστυφυλάκων, που οδήγησε στην απελπισία τους Παλαιστίνιους και στη χρήση του έσχατου μέσου που διαθέτουν: την ίδια τη ζωή τους για να συμπαρασύρουν μαζί τους στο θάνατο και μερικούς από τους κατακτητές. Έστω και αν αυτές οι πράξεις, που στρέφονται αδιακρίτως εναντίον Εβραϊκών στόχων, επισύρουν την κατηγορία της «τρομοκρατίας» την οποία υιοθετούν ακόμη και πολλοί από τους «προοδευτικούς» (ακόμη και τους ελευθεριακούς), τόσο μεταξύ της Εβραϊκής Αριστεράς στο Ισραήλ και στο εξωτερικό που (εκτός από λίγες φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Τσόμσκι) σιωπά μπροστά στη ρατσιστική εθνοκάθαρση, όσο και της Αριστεράς γενικότερα.
Αλλά, μολονότι η χρήση βίας αδιακρίτως δεν είναι ούτε πολιτικά αλλά ούτε και ηθικά επιδοκιμαστέα, ήταν αναμενόμενο ότι η βία της υπερεθνικής ελίτ και των παραρτημάτων της αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε αυτού του είδους τη δραστηριότητα. Όσο μεγαλύτερη επομένως είναι η ανισότητα στη κατανομή στρατιωτικής δύναμης μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων και όσο η κρατική βία των καταπιεστών παίρνει κτηνώδεις μορφές τόσο και η αμυντική βία των καταπιεσμένων θα παίρνει περισσότερο αποκρουστικές μορφές.
Δεν θα πρέπει όμως ποτέ να ξεχνούμε το ιστορικό υπόβαθρο της βίας. Διότι βέβαια είναι το ρατσιστικό έγκλημα της εθνοκαθάρσης από μέρους των Σιωνιστών που οδήγησε στο σημερινό κύκλο της αποτρόπαιας βίας. Έτσι όπως αποδεικνύεται και στα καθ’ ημάς σήμερα, αλλά και ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι η συστημική βία αποτελεί τη γενέτειρα ενός φαύλου κύκλου βίας, τυφλής πολλές φορές, που αποτελεί το τελευταίο όπλο αντίστασης των καταπιεσμένων. Αλλά αυτή η λαϊκή αντιβία όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά σχεδόν πάντα καταπνίγεται από την υπεροπλία του συστήματος.
Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ για τη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς με στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος καταδυναστευτικού για την ανθρωπότητα συστήματος της οικονομίας της αγοράς που σήμερα καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου οι εγκληματικές ελίτ δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν την ωμή φυσική βία εναντίον των λαών τους και άλλων λαών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και αυτών των οικονομικών ελίτ. Ενός κινήματος που θα θεμελιώνεται πάνω σε ένα σαφές ολιστικό πρόταγμα που θα αποδίδει τη σημερινή πολυδιάστατη κρίση στην συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια των λίγων, μεταβατική στρατηγική και προϋποθέσεις για τη νέα κοινωνία που θα στηρίζεται στην ισοκατανομή της δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών, δηλαδή την κατάργηση των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών σε μια ανασύνθεση των ιστορικών αντισυστημικών παραδόσεων (της δημοκρατικής/αυτόνομης παράδοσης, της σοσιαλιστικής και των αντισυστημικών τάσεων μέσα στα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα (φεμινιστικό, οικολογικό, μειονοτήτων). Πρέπει άμεσα όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις (σοσιαλιστικές, ελευθεριακές) να συμπαραταχθούν με ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα δράσης για την ανατροπή του συστήματος.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ,
ΕΙΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΕΙΤΕ ΦΥΣΙΚΗ!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
01/01/2009
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
