ΟΜΑΔΑ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΠολιτική ομάδα για "Δημοκρατία εν δράσει" στο λεκανοπέδιο της Αττικής

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΔ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

PDF (εκτυπώσιμο)

Α. Το Δίκτυο ΠΔ ήδη έναν μήνα πριν τις  εκλογές, με το καταστροφικό για την αντισυστημική Αριστερά αποτέλεσμα (που σημαίνει ότι η εκφυλισμένη «Αριστερά», παραπαίδι της υπερεθνικής ελίτ, η οποία είναι σήμερα κυρίαρχη σε όλο τον κόσμο, τώρα γίνεται κυρίαρχη και στην Ελλάδα), τόνιζε σε σχετική ανακοίνωση του τα εξής:

«Τα λαϊκά στρώματα που προχώρησαν με τις εκλογές σε μια πρωτοφανή καταδίκη των κομμάτων εξουσίας, η οποία συνέτριψε τη λογική του Μνημονιακού μονόδρομου, κινδυνεύουν  στις επόμενες εκλογές να πέσουν στη παγίδα που έστησαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, δηλαδή το δίλημμα “Ευρώ η καταστροφή”, που όχι μόνο θα ανατρέψει την προηγούμενη κατάκτηση αλλά και θα τα οδηγήσει στη πιο βαριά ήττα μετά τον εμφύλιο. Αυτό θα συμβεί αναπόφευκτα αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβει με το σημερινό αντιφατικό αλλά και επικίνδυνο πρόγραμμα, είτε οι νέοι ψηφοφόροι του επιστρέψουν στα κόμματα εξουσίας από όπου βασικά προήλθαν και νομιμοποιήσουν τα εγκληματικά Μνημόνια, τη δανειακή συνθήκη και τους εφαρμοστικούς Νόμους, είτε αυξηθούν περισσότερο και δώσουν τη νίκη σε αυτό το κόμμα. Και αυτό, γιατί στις προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με μια λαϊκίστικη και αντιφατική, δήθεν αντιμνημονιακή, πρόταση που, όσο εύκολα υπερψηφίστηκε για τους λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να καταψηφιστεί στις επόμενες. Ακόμα μάλιστα και αν δεν γίνει αυτό το σενάριο, που είναι το πιθανότερο, και ψηφιστεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν κατέβει στις εκλογές με συγκροτημένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση μέσα από την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και την ακύρωση της δανειακής συνθήκης, η προοπτική θα είναι το ίδιο σκοτεινή και επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα».

http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2012.05.17__protasi_antimnimoniaki_aristera_krisi.html

Β. Οι προβλέψεις μας επιβεβαιώθηκαν απόλυτα από τα γεγονότα, και στην πραγματικότητα οδήγησαν στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα, τόσο για τα λαϊκά στρώματα, όσο και για την αντισυστημική Αριστερά: το λαϊκίστικο «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν όχι μόνο αντιφατικό αλλά και άκρως αποπροσανατολιστικό, διότι καλλιέργησε ψευδαισθήσεις στα λαϊκά στρώματα ότι δήθεν μπορούσε να αποφύγει τα Μνημόνια ακόμη και μέσα στην ΕΕ, προσελκύοντας έτσι όλους τους «νοικοκυραίους» που τρέμουν μην χάσουν το Ευρώ «τους», αλλά δυστυχώς και μεγάλα λαϊκά στρώματα που δεν είχαν καν Ευρώ στην τσέπη, τρομοκρατήθηκαν από την αδίστακτη Γκεμπελική προπαγάνδα των ξένων και ντόπιων ελίτ ότι έξοδος από το Ευρώ σημαίνει την ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας, αν όχι τον …κατακλυσμό του Νώε, όπως το παρουσίαζαν τα πανάθλια κανάλια της ντόπιας ελίτ. Το ρεύμα όμως προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αρκετό για να τον οδηγήσει στην κυβέρνηση, οπότε θα αποδείχνονταν και η αθλιότητα των θέσεων του και θα επιταχυνόταν η ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνειδητοποίησης, ιδιαίτερα  εάν ταυτόχρονα παρέμεναν σε αρκετά υψηλά επίπεδα τα ποσοστά της αντισυστημικής, αντι-ΕΕ Αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ. Αντίθετα, η τρομοκρατία των ελίτ από τη μία και ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, τον οδήγησαν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ακριβώς ήθελαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ (και πιθανότατα και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται καθαρά τώρα), ώστε να συνεχίσει να αποπροσανατολίζει και να λαϊκίζει ανώδυνα πλέον από τη θέση τώρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και έμμεσα  να ευνουχίζει κάθε διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης και κάθε συναφή αγώνα, αφού πρώτα κατάφερε να αποδομήσει σημαντικά την αντισυστημική Αριστερά.

Συγχρόνως, ακόμη και όταν αντισυστημικά κόμματα όπως το ΚΚΕ έπαιρναν σωστές  θέσεις για τη διαγραφή του Χρέους και τη συνακόλουθη έξοδο από την ΕΕ/Ευρωζώνη και την ανάγκη αυτοδύναμης ανάπτυξης, ουσιαστικά τις αχρήστευαν με το να συνδέουν την έξοδο από την ΕΕ με τη κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, δηλαδή με την αλλαγή του συστήματος, η οποία βέβαια αυτή τη στιγμή ήταν αδύνατη, όπως άλλωστε και το ίδιο τόνιζε. Από την άλλη μεριά, αντισυστημικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τόνιζαν τις αποπροσανατολιστικές και ρεφορμιστικές προτάσεις της ΕΛΕ, ενώ το θέμα της εξόδου από την ίδια την ΕΕ (σε αντίθεση με την Ευρωζώνη) συχνά παραπεμπόταν στο απώτερο μέλλον ή μπερδευόταν με την αντικαπιταλιστική ρήξη με την ΕΕ και τη διάλυση της ίδιας της ΕΕ κάτω απο τον αντικαπιταλιστικό αγώνα των Ευρωπαϊκών λαών, που παρέπεμπε στις Ελληνικές καλένδες. Όχι τυχαία, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπέστησαν εκλογική συντριβή, που, συνακόλουθα, δεν οφείλεται μόνο στην τρομοκρατία των ελίτ και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Γ. Είναι λοιπόν φανερό, εν όψει της ολοκλήρωσης της σύνθλιψης των λαϊκών στρωμάτων και της καθιέρωσης εργασιακών σχέσεων Ινδικού ή Κινέζικου τύπου, παράλληλα με το ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου από τη νέα κυβέρνηση, και ενώ η  αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ θα περιμένει την επανάσταση του Ολλάντ και «των άλλων προοδευτικών δυνάμεων» στην ΕΕ, είναι μονόδρομος να συνενωθούν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις κάτω από ένα ελάχιστο πρόγραμμα κοινών στόχων που θα έβγαζαν τη χώρα από την καταστροφική κρίση, όχι μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα, βάζοντας τις βάσεις για την οικονομική αυτοδυναμία, ώστε όταν αυτό θα είχε επιτευχθεί, ο λαός να αποφάσιζε δημοκρατικά τι είδους συστημική αλλαγή θα προτιμούσε για το μέλλον, με βάση τις προτάσεις των αντισυστημικών δυνάμεων που θα διατηρούσαν την ιδεολογική αυτονομία τους σαν συνιστώσες του Μετώπου αυτού, όπως είχαμε προτείνει παλιότερα στην ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ :

http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2012.04.19__metopo_koinonikis_ethnikis_apeleytherosis.html

Δ. Οι άμεσοι στόχοι ενός παρόμοιου Μετώπου, στους οποίους θα έπρεπε να δεσμευτούν όλες οι συνιστώσες, θα μπορούσαν να είναι:

[1]. Άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

[2]. Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους).

[3]. Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

[4]. Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία ―κινητή και ακίνητη― καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας).

[5]. Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών (τελωνειακοί έλεγχοι, συναλλαγματικοί έλεγχοι, ποσοστώσεις κλ.π.) ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας.

[6]. Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ Μνημονίων επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

[7]. Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, στο πλαίσιο του προτεινόμενου παρακάτω μίγματος μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων.

[8]. Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας (φόρος δηλαδή ανάλογος με το μέγεθος της περιουσίας που μπορεί να φθάνει και στο 100% της περιουσίας για τις πολύ μεγάλες περιουσίες κ.λπ.), με στόχο τη δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.

[9]. Δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.

Ε. Μεσοπρόθεσμος στόχος του Μετώπου θα έπρεπε να είναι η οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας, δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο, πέρα από αυτό που μας επέβαλαν η εξάρτησή μας από την ΕΕ και το υπάρχον σύστημα, και οδήγησαν στη σημερινή πολυδιάστατη κρίση και στη συνακόλουθη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή. Χρειάζεται δηλαδή στο στάδιο αυτό να δημιουργηθεί μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ (όχι αυτάρκης) οικονομία που θα στηρίζεται κατ’ αρχήν στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους για την κάλυψη των αναγκών μας, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους παραγωγικούς πόρους, τους οποίους μπορούμε ν’ αποκτούμε μέσω των εξαγωγών των πλεονασμάτων μας, και ενός τουρισμού που θα σέβεται τον ελληνικό λαό και το περιβάλλον, προσφέροντας υπηρεσίες, όχι απλά στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα του εξωτερικού, όπως σήμερα, αλλά σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε ένα κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης.

ΣΤ. Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε τη μόνη δυνατή διέξοδο από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ! Πιο σημαντικό, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια ΠΔ, ούτε μια σοσιαλιστική (κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή) οικονομία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει ανακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς.

Πιστεύουμε ότι μόνο ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής με βραχυπρόθεσμους και μεσοπρόθεσμους στόχους σαν τους παραπάνω θα μπορούσε να ενώσει όλες τις αντισυστημικές δυνάμεις γύρω από ένα Μέτωπο κοινωνικής (και συνακόλουθα εθνικής) απελευθέρωσης, που θα ενέπνεε τα λαϊκά στρώματα να ξεσηκωθούν ενάντια στον πραγματικό εχθρό, δηλαδή τη  διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την υπερεθνική ελίτ (που στη χώρα μας εκπροσωπεί η Τρόικα) καθώς και τη ντόπια ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Είναι ο ίδιος εχθρός που οδηγεί καθημερινά όχι μόνο στην εξαθλίωση του λαού μας, αλλά και στον κοινωνικό κανιβαλισμό που φανερώνουν οι αρρωστημένες επιθέσεις κατά άλλων θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που τα βάζει το σύστημα αυτό κάτω από εμάς στην κοινωνική ιεραρχία της εξαθλίωσης: τους μετανάστες. Έτσι, φασιστοειδείς οργανώσεις, με τη φανερή βοήθεια των κρατικών αρχών που θα μπορούσαν σε μια μέρα να πατάξουν, αν ήθελαν, παρόμοια φαινόμενα, δημιουργούν ένα τεχνητό διχασμό μεταξύ των θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό εχθρό τους. Μόνο ένα Μέτωπο σαν αυτό που προτείνουμε θα μπορούσε, κατά συνέπεια, να οδηγήσει στην πραγματική κοινωνική αλλαγή, η οποία θα έφερνε ταυτόχρονα τη μόνιμη έξοδο από τη σημερινή καταστροφική πολυδιάστατη κρίση.

ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – 20 ΙΟΥΝΗ 2012

Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ      •  17 ΜΑΗ 2012

 ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

     εκτύπωση |      PDF

Τα  λαϊκά στρώματα που προχώρησαν με τις εκλογές σε μια πρωτοφανή καταδίκη των  κομμάτων εξουσίας, η οποία συνέτριψε τη λογική του Μνημονιακού μονόδρομου,  κινδυνεύουν  στις επόμενες εκλογές να  πέσουν στη παγίδα που έστησαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, δηλαδή το δίλημμα  «Ευρώ η καταστροφή», που όχι μόνο θα ανατρέψει την προηγούμενη κατάκτηση  αλλά και θα τα οδηγήσει στη πιο βαριά ήττα μετά τον εμφύλιο. Αυτο θα συμβεί  αναπόφευκτα αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβει με το σημερινό αντιφατικό αλλά και  επικίνδυνο πρόγραμμα, είτε οι νέοι ψηφοφόροι του επιστρέψουν στα κόμματα  εξουσίας από όπου βασικά προήλθαν και νομιμοποιήσουν τα εγκληματικά  Μνημόνια, τη δανειακή συνθήκη και τους εφαρμοστικούς Νόμους, είτε αυξηθούν  περισσότερο και δώσουν τη νίκη σε αυτό το κόμμα. Και αυτό, γιατί στις  προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με μια λαϊκίστικη και αντιφατική,  δήθεν αντιμνημονιακή, πρόταση που όσο εύκολα υπερψηφίστηκε για τους λόγους  που θα εξηγήσουμε παρακάτω άλλο τόσο εύκολα μπορεί να καταψηφιστεί στις  επόμενες. Ακόμα μάλιστα και αν δεν γίνει αυτό το σενάριο, που είναι το  πιθανότερο, και ψηφιστεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ,  αν  δεν κατέβει στις εκλογές με συγκροτημένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση μέσα  από την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και την ακύρωση της δανειακής συνθήκης,η προοπτική θα είναι το ίδιο σκοτεινή και επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα.

ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΡΩΤΟ: ΝΙΚΗ ΤΟΥ  ΚΑΘΑΡΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ, «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ» ΜΕΤΩΠΟΥ

Όσον αφορά το πρώτο σενάριο, είναι φανερό ότι οι επιπλέον  ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές δεν αποτελούν  συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους, οι οποίοι ξαφνικά ανακάλυψαν το «φως το  αληθινό»! Είναι γνωστό και όλες οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων δείχνουν, ότι  πρόκειται βασικά για στρώματα που πριν την κρίση κυρίως ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ  (δηλαδή πρόκειται για τα κρατικοδίαιτα πρώην μεσαία στρώματα που έχουν  πληγεί πιο συντριπτικά από το Μνημόνιο, το οποίο θεσμοποιεί τη  νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στη χώρα μας). Επομένως, πρόκειται για βασικά  συντηρητικά στρώματα που ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει την καταστροφή από  την ένταξη μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, την οποία ένταξη δεν αμφισβητούν,  αλλά απλά είναι αγανακτισμένα με τα Μνημόνια και τις συνέπειες τους, χωρίς  να συνδέουν την ένταξη μας στην ΕΕ με αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους πρόσφερε, εντελώς  λαϊκίστικα, την ιδανική γι’ αυτά λύση: τη λύση της παραμονής μας στην ΕΕ και  το Ευρώ με παράλληλη κατάργηση του Μνημονίου! Δηλαδή τη λύση που άφηνε και  την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: τα στρώματα αυτά  μετακινήθηκαν μαζικά προς τους «μάγους» του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μετακινηθούν  προς τις δυνάμεις που με συνέπεια υποστήριζαν ότι χωρίς την έξοδο από την  Ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ καμία διέξοδος από την κρίση δεν ήταν δυνατή —ένας  επίπονος και μακρύς αλλά αναγκαίος δρόμος για την πραγματική και μόνιμη  έξοδο από την κρίση. Και έτσι καταλήξαμε σε ένα τραγελαφικό εκλογικό  αποτέλεσμα που υγιώς μεν καταδικάζει τα κόμματα εξουσίας, αλλά  αντιφατικότατα προτείνει «λύση» τετραγωνισμού του κύκλου, όπως αυτή που  προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και σύμπασα η αντιμνημονιακή Αριστερά, στην οποία  περιλαμβάνουμε και όλες εκείνες τις δυνάμεις που παριστάνουν την  αντισυστημική Αριστερά, αλλά δεν τολμούν να θέσουν σαφώς σαν βασική  προϋπόθεση διεξόδου από την κρίση την έξοδο από την ΕΕ, ή τη συναρτούν με  την καπιταλιστική κατάρρευση σε όλη την Ευρώπη και παρόμοιες Μεσσιανικές  ανοησίες που ουσιαστικά την παραπέμπουν στις καλένδες (πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΛΕ  κ.λπ.) Έτσι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για καταγγελία του Μνημονίου και  συνέχιση της παραμονής μας στην Ευρωζώνη, ενώ ξέρουν και τα ίδια ότι θα ήταν  αδύνατη, (για καθαρά οικονομικούς λόγους που έχουν να κάνουν με την οργανική  σύνδεση οργάνων της ΕΕ, όπως η ΕΚΤ, με την ελληνική οικονομία), η συνέχιση  της παραμονής μας στο Ευρώ —που σημαίνει εξαφάνιση κάθε οικονομικής (και όχι  μόνο!) κυριαρχίας της χώρας— έχοντας καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση και τα  μνημόνια. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η κωλοτούμπα που έδειξε η επιστολή Τσίπρα  προς τα κεντρικά όργανα της ΕΕ, όπου δεν μιλούσε πια για καταγγελία του  Μνημονίου και ακύρωση της δανειακής σύμβασης, αλλά για απλή επανεξέταση  (δηλαδή επαναδιαπραγμάτευση) των όρων του Μνημονίου—κάτι για το οποίο ούτε  οι ξένες ούτε οι ντόπιες ελίτ θα είχαν αντίρρηση (άλλο βέβαια τι νόημα δίνει  ο καθένας στην επαναδιαπραγμάτευση). Ούτε φυσικά είναι τυχαίες οι σχετικές  δηλώσεις Δραγασάκη.

Είναι λοιπόν φανερό, αν αληθεύουν οι δημοσκοπήσεις που  φέρνουν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού υπέρ της ΕΕ και του Ευρώ —γεγονός  για το όποιο φέρνει βαρύτατη ευθύνη η ρεφορμιστική Αριστερά που ποτέ δεν  προσπάθησε να δείξει στα λαϊκά στρώματα τη πραγματική σημασία της ΕΕ και της  ευρωζώνης— τότε το δίλημμα που ήδη βάζουν επιτυχημένα οι ξένες και ντόπιες  ελίτ (Ευρώ η καταστροφή) θα πείσει τους ίδιους ψηφοφόρους, οι οποίοι  μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να καταδικάσουν τα κόμματα εξουσίας, να  ξαναγυρίσουν τώρα στο μαντρί τους για να μην πάθουν μεγαλύτερη καταστροφή.  Τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει στο δίλημμα  αυτό όχι μόνο δεν πρόκειται να πείσουν κανένα αλλά αντίθετα θα τους κάνει να  συγχωρήσουν και τα εγκλήματα των κόμματων εξουσίας σε βάρος τους!

ΤΑ ΕΩΛΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ  ΣΥΡΙΖΑ

Έτσι, πρώτον, το επιχείρημα ότι οι εταίροι μας «μπλοφάρουν» και δεν θα  τολμήσουν να μας σπρώξουν στη χρεοκοπία και την «εκούσια» αποχώρηση μας από  την Ευρωζώνη, φοβούμενοι τον κίνδυνο «μεταδοτικότητας» των συνεπειών της  ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ιδιαίτερα στην περιφέρεια της Ευρωζώνης, μόνο  εν μέρει στέκει γιατί στα δυο χρόνια που μεσολάβησαν, οι οικονομίες στο  Ευρωπαϊκό κέντρο έχουν θωρακιστεί σημαντικά, ακριβώς για ένα τέτοιο  ενδεχόμενο, και η Ελλάδα εκπροσωπεί μόνο 2% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ, κάτι που  κάνει πιο εύκολη μια τέτοιου είδους θωράκιση. Ο μόνος λόγος που οι  ευρωπαϊκές ελίτ θα είχαν δίκιο να φοβούνται να μας σπρώξουν στη χρεοκοπία  και την αποχώρηση από το Ευρώ θα ήταν αν αυτή η εξέλιξη δημιουργούσε  δυναμική και για έξοδο από την ΕΕ, καθώς και για άλλες θεσμικές αλλαγές σαν  αυτές που περιγράφουμε στο κείμενο για το Μέτωπο (Έκκληση  για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης). Και αυτό  γιατί τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να οδηγήσει μεσο-μακροπρόθεσμα όχι σε  οικονομική καταστροφή αλλά, αντίθετα, σε πραγματική έξοδο από τη κρίση, και  η Ελλάδα θα γινόταν παράδειγμα όχι προς αποφυγή αλλά προς μίμηση, κατ’ αρχήν  στις άλλες περιφερειακές χώρες της Ευρώπης. Γι’ αυτό θα προτιμούσαν να μας  κρατήσουν μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη για να μας ελέγχουν απόλυτα στον  οικονομικό τομέα και κατ’ επέκταση και στον πολιτικό, αρκεί να σταματούσαμε  κάθε κουβέντα για συνολική καταγγελία των Μνημονίων και της δανειακής  σύμβασης και να καταλήγαμε σε διαπραγμάτευση για τους (μη ουσιαστικούς για  τις ελίτ) όρους των Μνημονίων. Αρκεί δηλαδή να εκλέγαμε στις προσεχείς  εκλογές είτε τα καθαρά μνημονιακά κόμματα, είτε την αντιμνημονιακή Αριστερά,  όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον, το επιχείρημα ότι δεν θα τολμήσουν οι οικονομικές ελίτ μέσα στην  ΕΕ να μας σπρώξουν σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη γιατί  θα τους σταματήσουν οι νέες ανερχόμενες «προοδευτικές» δυνάμεις, όπως ο  Ολλάντ στην Γαλλία, μάλλον σαν ανέκδοτο πρέπει να το πάρουμε τη  στιγμή που η «προοδευτικότητα» του  είναι γνωστό ότι απλά αποτελεί αναπτυξιακό σοσιαλφιλελευθερισμό (σαν αυτόν  περίπου που θέλει να εφαρμόσει και η ΝΔ) και ότι  βέβαια ποτέ δεν θα διακινδύνευε τα συμφέροντα των Γαλλικών Τραπεζών που  είναι ανάμεσα στους δανειστές μας, για χάρη της «σοσιαλιστικής αλληλεγγύης». Αποτελεί άλλωστε  άλλη μια εξαπάτηση ότι δήθεν φταίνε οι «κακοί» Μέρκελ κ.λπ. και αρκεί να  βγουν οι «σοσιαλιστές» του Ολλάντ και του σοσιαλδημοκρατικού και Πράσινου  κόμματος στη Γερμανία για να αλλάξουν αυτές οι πολιτικές. Και είναι  εξαπάτηση γιατί βέβαια ο …Μιτεράν ήταν πολύ πιο ριζοσπάστης σοσιαλιστής από  τον νερόβραστο σοσιαλφιλελεύθερο Ολλάντ, και όμως μετά από έναν χρόνο  απόπειρας ανατροπής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης «μπήκε και αυτός  στο μαντρί». Και το ίδιο συνέβη και με το δικό μας ΠΑΣΟΚ και φυσικά με τους  σοσιαλδημοκράτες στην Βρετανία και τη Γερμανία. Γιατί άραγε; Ήταν όλοι αυτοί  προδότες και θα μας σώσουν οι γνήσιοι σοσιαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της  ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ή μήπως γιατί στο πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών  που καθιερώνει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση κάθε άλλη πολιτική είναι  αδύνατη; Είναι δηλαδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που έκανε αδύνατη  κάθε μορφή σοσιαλδημοκρατίας σήμερα —κάτι που δεν κατάλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ που  φέρεται σαν να θέλει να κατακτήσει την σοσιαλδημοκρατική θέση του ΠΑΣΟΚ,  όταν η σοσιαλδημοκρατία είναι παγκόσμια νεκρή, ακριβώς λόγω των ανοικτών και  απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση!

ΣΕΝΑΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η  «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Αλλά  ας έλθουμε στο δεύτερο σενάριο και ας υποθέσουμε ότι, με το σημερινό  αντιφατικό και λαϊκίστικο πρόγραμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται πρώτο κόμμα και  διεκδικεί την εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι αν καταφέρει και σχηματίσει  κυβέρνηση, το κύριο σώμα των Μνημονίων και οι βασικές διατάξεις των  συνακόλουθων νόμων θα εφαρμοστούν με κάποιες (ανώδυνες για τις ελίτ)  τροποποιήσεις κατόπιν διαπραγματεύσεων. Τις τροποποιήσεις άλλωστε αυτές θα  τις έκαναν περίπου και τα μνημονιακά κόμματα,  με τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής ελίτ, που  προτιμά, όπως θα δούμε, τη συνέχιση  της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη και το Ευρώ. Και δεν πρόκειται ο  ΣΥΡΙΖΑ να καταγγείλει τη δανειακή συμφωνία και τα Μνημόνια γιατί ξέρει πολύ  καλά ότι η καταγγελία αυτή, εάν δεν συνοδευτεί από μονομερή έξοδο από την ΕΕ  και το Ευρώ, θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία (δηλαδή χρεοκοπία που θα  ελέγχουν οι αγορές) και εξαναγκασμό μας να φύγουμε από το Ευρώ (όχι όμως και  την ΕΕ όπως σύσσωμη η ευρωπαϊκή ελίτ επιβεβαίωσε στο Eurogroup), πράγμα  που μπορεί να έχει και χειρότερα αποτελέσματα  από τα σημερινά.

Έτσι, αν πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αναφέρουμε  μερικά παραδείγματα, δεν πρόκειται να επαναφέρει τους απολυθέντες δημόσιους  υπαλλήλους, και αντίθετα θα υποχρεωθεί να απολύσει και άλλους. Δεν πρόκειται  να καταργήσει τους νόμους για την ελαστικοποίηση της εργασίας. Δεν πρόκειται  να επιβάλλει αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές, και τη κίνηση  κεφαλαίου (παρά μόνο προσωρινά). Δεν πρόκειται να κοινωνικοποιήσει τις  ιδιωτικοποιημένες δημόσιες επιχειρήσεις. Ούτε πρόκειται να σταματήσει το  σημερινό ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και την έρπουσα ιδιωτικοποίηση της  Υγείας και της Παιδείας. Και αυτό γιατί όλα τα παραπάνω δεν επιβάλλονται  μόνο από τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους, αλλά από την ίδια  τη συνθήκη του Μάαστριχτ και τις άλλες συμβάσεις της ΕΕ (Λισαβόνας κ.λπ.)  που την ακολούθησαν και επιβάλλουν την αρχή της ανταγωνιστικότητας, χωρίς  την οποία δεν μπορεί να επιβιώσει καμία οικονομία που έχει ανοικτές και  απελευθερωμένες αγορές! Και ούτε το Ευρώ, ούτε πολύ περισσότερο την ΕΕ,  αμφισβήτησε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ  ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Είναι λοιπόν φανερό ότι είναι αδύνατη η  πραγματική έξοδος από την κρίση αν δεν φύγουμε τόσο από την Ευρωζώνη όσο και  την  ΕΕ, γιατί, όπως έχουμε τονίσει  επανειλημμένα, η καταστροφή της γεωργίας μας, η καταστροφή της εγχώριας  βιομηχανίας, η ελαστικοποίηση της εργασίας, το πετσόκομμα του δημόσιου τομέα  και του κοινωνικού κράτους κ.λπ. —όλα αυτά είναι συνέπεια των συνθηκών  Μάαστριχτ και των συνθηκών της ΕΕ που ακολούθησαν, πολύ πριν να φτάσουμε στα  Μνημόνια. Και αυτές οι συνθήκες που μας επέβαλαν τις ανοιχτές και  απελευθερωμένες αγορές (τις «4 ελευθερίες») είναι που μας οδήγησαν στη  σημερινή καταστροφική κρίση, και όχι η γενικότερη παγκόσμια καπιταλιστική  κρίση που ξεκίνησε από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως εσκεμμένα ή από  ασχετοσύνη υποστηρίζουν οι «οικονομολόγοι» του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ..  Δεν είχαμε κρίση στον τραπεζικό τομέα που οδήγησε σε χρηματοπιστωτικές  φούσκες, όπως π.χ. στην Ιρλανδία, ή φούσκες στον κατασκευαστικό τομέα που  οδήγησαν σε εκτόξευση του ιδιωτικού χρέους, όπως στην Ισπανία. Η κρίση μας  είναι μακροχρόνια και δομική και προέκυψε από τα ελλείμματα στον  δημοσιονομικό τομέα και στον τομέα του εξωτερικού εμπορίου και τα  συνακόλουθα ελλείμματα που οδήγησαν στην ανάγκη του αυξανόμενου δανεισμού  (δηλαδή του Χρέους), ο οποίος, μέσα στην Ευρωζώνη του ευκολότερου δανεισμού  (λόγω ισχυρού νομίσματος), εκτοξεύτηκε. Με την παγκόσμια κρίση έγινε όμως  αδύνατος ο φτηνός αναδανεισμός, με τον οποίο καλύπταμε τα ολοένα αυξανόμενα  χρέη. Το Χρέος είναι επομένως η ΣΥΝΕΠΕΙΑ της μακροχρόνιας δομικής κρίσης και  όχι η αιτία της κρίσης, όπως παραπλανητικά υποστηρίζει όλη η αντιμνημονιακή  Αριστερά.

Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ Η ΖΟΥΓΚΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Σε  αυτό το έργο των δύο πόλων εξουσίας που διαμορφώνονται επικίνδυνα σήμερα με  στόχο τον εγκλωβισμό του λαού, τον ρόλο «μπαμπούλα» που θα δικαιολογεί  θεσμικά τον ρόλο τους στα ανώτερα και μεσαία στρώματα που κατά κανόνα  ψηφίζουν τους δύο αυτούς πόλους (η λεγόμενη «ικανοποιημένη εκλογική  πλειοψηφία» στις αντιπροσωπευτικές «δημοκρατίες»), θα αναλάβουν οι  ανανήψαντες φασίστες και η ισλαμοφαγική ακροδεξιά, η οποία ισχυροποιείται σε  όλη την Ευρώπη. Τα μορφώματα αυτά ψήφισε σημαντικό τμήμα του λαού επειδή  απέδωσε την ευθύνη για τη μαζική ανεργία, την καταρράκωση των συστημάτων  κοινωνικής  πρόνοιας, την  κατάρρευση των αστικών κέντρων κ.λπ. στη μετανάστευση, και όχι στην  παγκοσμιοποίηση, που μέσω της ΕΕ μας επιβάλλει τις σχετικές πολιτικές.  Άλλωστε η ίδια η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δημιουργεί και τη μαζική  μετανάστευση, με το ξερίζωμα εκατομμυρίων ανθρώπων λόγω των πολέμων της  υπερεθνικής ελίτ στην Ανατολή και της καταστροφής της οικονομικής  αυτοδυναμίας των λαών του Νότου. Την ακροδεξιά και τον φασισμό εξέθρεψε το  ίδιο το σύστημα και η εκφυλισμένη «Αριστερά» με τον αποπροσανατολισμό για  την κρίση και τις διαχειριστικές της «λύσεις» εντός της παγκοσμιοποίησης, με  τις θέσεις ίσων αποστάσεων στα εγκλήματα της υπερεθνικής ελίτ κατά των λαών  της Μ. Ανατολής και του Νότου, όπως και με τον φιλο-σιωνισμό της. Και  φυσικά, οι φασίστες δεν θα αποτελούν κίνδυνο βασικά στο κοινοβούλιο, όπως το  παρουσιάζουν τα κομματικά στελέχη της λαϊκίστικης «Αριστεράς», ούτε είναι  πιθανό να επιστρέψουμε στον …Φασισμό, όπως κινδυνολογούν αγωνιστές/στριες  ακόμα και της αντισυστημικής Αριστεράς, βασιζόμενοι/ες σε αναλύσεις προ 80  ετών. Και αυτό γιατί στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που σήμερα έχει  φτάσει σε πρωτοφανή ολοκλήρωση, μέσω της συγκέντρωσης εξουσίας στην  υπερεθνική ελίτ, ένας (φυσικά) ψευτο-διεθνισμός, υπάρχει ντε φάκτο, σε  αντίθεση με την περίοδο του κρατισμού όπου το κράτος-έθνος ήταν πανίσχυρο  και μπορούσε να πάρει μεγάλες διαστάσεις ο εθνικισμός και ο φασισμός για  ιστορικούς λόγους που σήμερα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και έχουν  εξεταστεί από την Περιεκτική Δημοκρατία. Όμως θα είναι ο λαός και οι  μετανάστες που θα αντιμετωπίζουν τους —βασικά θερμόαιμους και όχι  «ιδεολόγους»— θιασώτες του φασισμού, τον τραμπουκισμό και τον ρατσισμό, την  εγκληματικότητα κτλ., καθημερινά στις γειτονιές, και όχι οι λίγοι βολεμένοι,  σε μεγάλο βαθμό, μελλοντικοί ψηφοφόροι των «Αριστερών Κυβερνήσεων».

Δηλαδή η ζουγκλοποίηση της κοινωνίας δεν θα απειλεί τόσο  τα προνομιούχα στρώματα που αποτελούν κατά κανόνα την, «ικανοποιημένη  εκλογική πλειοψηφία», (που στην πραγματικότητα είναι και θα γίνει ακόμα  περισσότερο μια ελάχιστη μειοψηφία στον γενικό πληθυσμό), η οποία, μαζί με  τα φθίνοντα, σήμερα, κρατικοδίαιτα στρώματα στην Ελλάδα, είναι αυτή που  καθορίζει κάθε φορά την εκάστοτε εκδοχή της διαχείρισης του συστήματος. Τα  προνομιούχα στρώματα θα δημιουργούν τα γκέτο πολυτελείας τους με ιδιωτική  αστυνομία, περίθαλψη κτλ., όπως γίνεται εκτεταμένα στη Λατινική Αμερική, ενώ  ο υπόλοιπος πληθυσμός θα βρίσκεται στο έλεος της κοινωνικής κρίσης.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΡΙΣΤΙΚΗ  ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Να γιατί θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος εξόδου από την κρίση  είναι η απεξάρτησή μας από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μέσα από τη  δημιουργία των προϋποθέσεων οικονομικής αυτοδυναμίας, σαν αυτή που  προτείνουμε στην  έκκληση για το Μέτωπο. Αναγκαία προϋπόθεση για να αρχίσουμε τη  διαδικασία αυτή είναι η έξοδος από την ΕΕ που είναι ο κύριος εκφραστής της  νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στη χώρα μας. Μόνο έτσι ο ελληνικός λαός  και άλλοι λαοί στην καπιταλιστική περιφέρεια θα αποφύγουν, μέσα σε μια νέα  ένωση των λαών που θα στηρίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης, την καταστροφή  που μας επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ. Αυτό απαιτεί βέβαια ο  ελληνικός λαός να πάρει στο πρώτο βήμα στα χέρια του την οικονομία από τις  ντόπιες και ξένες ελίτ και να εφαρμόσει δραστικά μέτρα σαν αυτά που  προτείνουμε στην Έκκληση για το Μέτωπο, για να την προστατεύσουμε από τις  αγορές, και σε ένα δεύτερο βήμα να αποφασίσει μέσα από πραγματικά  δημοκρατικές διαδικασίες, τι είδους κοινωνία επιθυμεί (Περιεκτική  Δημοκρατία, κρατικοσοσιαλιστική, αναρχοσυνδικαλιστική κτλ.).

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω την τελευταία αυτή στιγμή, και σαν απάντηση στο δίλημμα  που βάζουν οι ελίτ «ευρώ η καταστροφή» κατέβαινε με συγκροτημένο πρόγραμμα  εξόδου από την κρίση, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και την ακύρωση  της δανειακής συνθήκης, και  με σύνθημα «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ», τότε θα είχε μαζί του συμμάχους και όλη την πραγματική αντισυστημική  Αριστερά, αλλά και λαϊκά στρώματα πέρα από την Αριστερά, σε ένα ντε φάκτο  λαϊκό Μέτωπο που θα έσωζε τον λαό από την καταστροφή και θα έβαζε και τις  βάσεις για μια νέα κοινωνία και οικονομία, που θα έλεγχε πραγματικά ο λαός  και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ.

Εάν αντίθετα αγνοήσει  την πρόταση αυτή και κατέβει στις εκλογές με το σημερινό λαϊκίστικο και  αποπροσανατολιστικό «πρόγραμμα» τότε, όπως δείξαμε παραπάνω, θα είναι  απόλυτα υπεύθυνος για την καταστροφή που θα επακολουθήσει. Τότε, ο μόνος  δρόμος που θα απομένει στις λαϊκές δυνάμεις για την πραγματική έξοδο από την  καταστροφική κρίση θα είναι ο παραμερισμός και περιθωριοποίηση της  αντιμνημονιακής Αριστεράς και η σύμπηξη ενός Λαϊκού Μετώπου Κοινωνικής και  Εθνικής Απελευθέρωσης για την έξοδο από την ΕΕ και το ΕΥΡΩ και τα  συνακόλουθα θεσμικά μέτρα. Ο καθένας και η καθεμιά ας αναλάβουν τις  ιστορικές ευθύνες τους.-

17ΜΑΗ 2012

Ελληνικό      Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας:     www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο      Περιεκτικής Δημοκρατίας:     www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία:     [email protected]

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2012

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΠΑΤΗ!

εκτύπωση | PDF

Τα μηνύματα των ιστορικών γεγονότων της 1^η Μαίου είναι επίκαιρα όσο ποτέ, σήμερα που τα λαϊκά στρώματα της χώρας, εν μέσω της μετατροπής της χώρας ακόμη και σε τυπικό προτεκτοράτο,  και με νόμο του κράτους, καλούνται μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ και έναν ορημαγδό παραπληροφόρησης από τα «εναλλακτικά», να «νομιμοποιήσουν» και στην κάλπη το πετσόκομμα κοινωνικών δικαιωμάτων ενός αιώνα και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου. Δηλαδή να νομιμοποιήσουν «δημοκρατικά» το έγκλημα κατά του λαού, αλλά και τους πολιτικούς συνδυασμούς εκείνους που το υποστήριξαν, καθώς και εκείνους που ανήκουν στην Αριστερά και αποπροσανατολίζουν συστηματικά και εσκεμμένα το λαό ώστε να μην ασχοληθεί με τα αίτια της κρίσης και τη συστημική αλλαγή που συνεπάγεται η αντιμετώπισή της, αλλά με τα απλά συμπτώματα της (Χρέος, Ιδιωτικοποιήσεις κτλ.).

Παρόλο όμως που ο αποπροσανατολισμός των λαϊκών στρωμάτων από τα κόμματα εξουσίας και τα καθεστωτικά ΜΜΕ που ελέγχουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, οι οποίες είναι αυτές που καθορίζουν την ανάδειξη των «σωστών» επαγγελματιών πολιτικών, δεν αποτελεί έκπληξη για κανέναν, αφού αυτό αποτελεί ακριβώς την επαγγελματική τους ενασχόληση, το ερώτημα είναι πώς εξηγείται ο συστηματικός αποπροσανατολισμός που προέρχεται από την ίδια την Αριστερά και τα «εναλλακτικά» της μέσα,

Για το ίδιο το σύστημα, η άλωση της Αριστεράς από τα μέσα, προωθώντας τις τάσεις της που δεν έχουν καμία διάθεση να δώσουν πραγματικές λύσεις στη σταδιακή εξαθλίωση του λαού, αποτελεί το χρησιμότερο εργαλείο για τη μονιμοποίηση της υποτέλειας του και της καθολίκευσης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Με την προώθηση της «Αριστεράς των Συμπτωμάτων» της κρίσης, η «Αριστερά» αυτή παίζει τον ρόλο του προοδευτικού υποστυλώματος του συστήματος, μέσα στους πολιτικούς χώρους εκείνους που παραδοσιακά αποτελούσαν την πρωτοπορία των αγώνων για τα λαϊκά στρώματα, ευνουχίζοντας τα πιο αποφασισμένα κομμάτια της κοινωνίας για σύγκρουση με το σύστημα, και αποπροσανατολίζοντάς τα από το να διαμορφώσουν μια ελάχιστη προαπαιτούμενη βάση πολιτικής συγκρότησης για την έξοδο από την ίδια την κρίση.

Για την εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», η αφομοίωση των ιστορικών μαθημάτων πάνω από 150 χρόνων διαρκούς κοινωνικής πάλης και κορυφαίων στιγμών αυτής όπως ο αγώνας των εργατών του Σικάγο, αποτελεί, όχι συστατικό στοιχείο για τη διαμόρφωση πραγματικής διεξόδου από την κρίση μέσα από την αντιμετώπιση των αιτίων της και όχι απλά των συνεπειών της, αλλά φύλλο συκής για την εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων των χορηγών και υποστηρικτών της στις ντόπιες και ξένες ελίτ. Έτσι, με τη βοήθεια των παχυλών μέσων που έχει στη διάθεση της, και την άμεση ή έμμεση προβολή της από τα καθεστωτικά μίντια αλλά και την μαζική προβολή της από τα «εναλλακτικά» (που πολλά έχει δημιουργήσει η ίδια), έχει καταφέρει εδώ και καιρό να μονοπωλεί τη δημόσια συζήτηση, με έναν ανώδυνο και φλύαρα τεχνοκρατικό λόγο που ασχολείται αποκλειστικά με τις συνέπειες της κρίσης τις οποίες όμως προβάλλει ουσιαστικά ως αιτίες που δημιούργησαν και το Χρέος αλλά και τα Μνημόνια.

Η Αριστερά αυτή και πολλοί πρόθυμοι «συνδαιτυμόνες» της στον «ελευθεριακό» (κατ’ όνομα) χώρο, συμβάλλουν με μιντιακούς όρους πλέον στην παραπληροφόρηση αυτή, παράγοντας και προωθώντας ακόμα και καλογυρισμένα φιλμ που απευθύνονται στη διεθνή αγορά όπως το τελευταίο Catastroika, και σύντομα θα προβάλλονται και από διεθνή καθεστωτικά μέσα της εκφυλισμένης «Αριστεράς» όπως η Γκάρντιαν («όπως συνέβη και με το προηγούμενο φιλμ το Debtocracy) αποπροσανατολίζοντας συστηματικά τα λαϊκά στρώματα ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια απλή ιδεολογία, αν όχι μια συνωμοσία, που επομένως ανατρέπεται αρκεί να εκλέξουμε τους «καλούς» ρεφορμιστές Αριστερούς πολιτικάντηδες στην εξουσία, μαζί με λίγη σάλτσα διαχειριστικής «άμεσης δημοκρατίας» στις (καπελωμένες από την Αριστερά αυτή) πλατείες!

Κατ’ αυτό τον τρόπο, η εκφυλισμένη Αριστερά συγκαλύπτει με συστηματικό τρόπο τα αίτια της κρίσης που ανάγονται στην εξάρτηση της χώρας από το σύστημα της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς, εφόσον συνεχίζει, όντας μέλος της ΕΕ , να δεσμεύεται από τις «4 ελευθερίες» του Μάαστριχτ για την άρση των κοινωνικών ελέγχων στις αγορές μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με αποτέλεσμα την καθολική αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης και την αναγκαστική στήριξη της οικονομίας από τον δανεισμό, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την ανεξέλεγκτη ροή κεφαλαίων κ.α..

Η άνοδος της ακροδεξιάς, για την οποία κλαίει και οδύρεται η Αριστερά, στην πραγματικότητα, οφείλεται στον ξεπεσμό της εκφυλισμένης “Αριστεράς”. Όταν στη Γαλλία για παράδειγμα μόνο η ακροδεξιά μιλά για έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, που αλλού μπορούν να καταφύγουν τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης από την ακροδεξιά;

Εν όψει εκλογών, το πραγματικό δίλημμα που καλούνται να απαντήσουν τα λαϊκά στρώματα που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, είναι:

—ή μέσα στην ΕΕ, το οποίο εκ των πραγμάτων σημαίνει παραμονή της χώρας στις ανοιχτές αγορές, νομιμοποίηση των μνημονίων και αποδόμηση κάθε ίχνους οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν έλθει στην εξουσία, ακόμη και της «Αριστεράς»

—ή άμεση μονομερής έξοδος από την ΕΕ για τη δημιουργία αυτοδύναμης οικονομίας και την ανατροπή όλων των συμβάσεων με την Τρόικα.

Επειδή ακριβώς οι εκλογές αυτές στήθηκαν μόνο για να νομιμοποιήσουν τη φίλο-ΕΕ γραμμή και την προώθηση της «Αριστεράς» που εσκεμμένα αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα και τώρα επιδιώκει να παίξει και ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης στα Τροϊκανά κόμματα εξουσίας,  θεωρούμε χρέος μας να κατονομάσουμε την απάτη αυτή.

Ο κύριος εκφραστής στον Ελληνικό χώρο της ρεφορμιστικής/εκφυλισμένης «αριστεράς», το κόμμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που παραδοσιακά και μέχρι πριν κάποια χρόνια έπαιζε αποκλειστικά το ρόλο του «αριστερού» δεκανικιού για την πλήρη ένταξή μας στις ανοιχτές αγορές, υπογράφοντας μάλιστα την αντίστοιχη συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ υποστήριξε έμμεσα όλες τις Νατοϊκές εισβολές, δικαίως προωθείται σήμερα ως η Αριστερή αντιπολίτευση στα κόμματα εξουσίας, καθότι είναι όχι μόνο παντελώς ακίνδυνο, αλλά και χρήσιμο εργαλείο για τα σχέδια της υπερεθνικής και ντόπιας ελίτ, για τη μετατροπή της χώρας σε δεξαμενή φθηνού δυναμικού και τουριστικό παράδεισο, καθώς και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε τιμή ευκαιρίας.

Εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου που ξεκίνησε η θεσμοθέτηση της καταστροφής των κοινωνικών κατακτήσεων και της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο, εμφανίστηκε ταυτόχρονα και ο μηχανισμός διαχείρισης της αντίδρασης των λαϊκών στρωμάτων, που επέκτεινε και συμπλήρωνε τον ρόλο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε πιο «ακαδημαϊκούς» και «ελευθεριακούς» κύκλους. Η εμφάνιση της «Πρωτοβουλίας των Αριστερών Οικονομολόγων», μετατράπηκε στην «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου», στελεχωμένη από «ειδήμονες» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρωτοστάτησε στις πρωτοβουλίες αυτές, που ασχολούνταν αυτάρεσκα με τις συνέπειες της κρίσης και τη Χρεολογία αφήνοντας βολικότατα την εγκληματική ένταξή μας στην ΕΕ των ανοιχτών αγορών στο απυρόβλητο ή στη…Δευτέρα παρουσία. Ακόμη και πανάκριβα διεθνή συνέδρια στήθηκαν από τις «Πρωτοβουλίες» αυτές για να προωθήσουν τις αποπροσανατολιστικές αυτές λύσεις, που χρηματοδοτήθηκαν και προωθήθηκαν έμμεσα ή άμεσα και από την ίδια την ΕΕ, όπως έχουμε καταγγείλει.

Όμως είναι καθαρή εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ότι θα ήταν δυνατή η έξοδος από την καταστροφική κρίση, στην οποία μας οδήγησαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μέσα στην Ευρωζώνη (όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ) η ακόμη και μέσα στην ΕΕ αλλά έξω από την Ευρωζώνη (όπως υποστηρίζει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,), καθώς και οι ανάλογες θέσεις της Πατριωτικής Αριστεράς/Δεξιάς (ΕΠΑΜ, Ανεξάρτητοι Έλληνες κ.λπ..)—και φυσικά δεν μιλάμε για τα καθαρά δεκανίκια του συστήματος (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι Πράσινοι και Δημοκρατική Συμμαχία). Το Χρέος είναι μόνο η συνέπεια της κρίσης. Η αιτία της κρίσης είναι η ίδια η ενσωμάτωση μας στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική Οικονομία της Αγοράς, μέσα από την ένταξη μας στην ΕΕ, και μόνο η μονομερής μας έξοδος από αυτή θα άνοιγε πραγματικά τον δρόμο για έξοδο από την κρίση, μέσα από το χτίσιμο λαϊκών δομών αυτοδύναμης οικονομίας. Μια διαδικασία που θα μπορούσε να αρχίσει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, όπως προτείνουμε στην Έκκληση για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης.

Τέλος, καλούμε αυτούς που για λόγους αρχής δεν συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές, να καθιερώσουν μόνιμες συνελεύσεις στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, αποτρέποντας τη σαλαμοποίηση των αγώνων των κοινωνικών ομάδων και ενώνοντάς τους σε ένα πραγματικά αυτο-οργανωμένο κίνημα (εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών, αγροτών ή απλά πολιτών), Οι συνελεύσεις αυτές θα μπορούσαν να αναλάβουν οργανωμένα την άμεση επαφή παραγωγών-καταναλωτών και τη διανομή των προϊόντων, αποτρέποντας πρωτοβουλίες διανομής βασικών αγαθών που ήδη χειραγωγούνται από το ίδιο το σύστημα και τους «αριστερούς» στυλοβάτες του —όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ— και λειτουργούν ως διαχειριστές της φτωχοποίησης. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι οι σκιώδης αυτοί δημοτικοί θεσμοί θα αποτελούσαν οργανικό μέρος προτάγματος για κατάληψη της τοπικής εξουσίας και δημιουργίας πραγματικών και μόνιμων αμεσοδημοκρατικών θεσμών άσκησης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας από τους ίδιους τους πολίτες, έξω από την ΕΕ, το Κράτος και τη διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς.

Αλλά για αυτούς που θα συμμετάσχουν στις εθνικές εκλογές το ξεκάθαρο μήνυμα δεν μπορεί να είναι άλλο από το εξής:

—ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (ΠΑΣΟΚ –ΝΔ) ΑΛΛΑ ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ» ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΘΕΜΑ ΜΟΝΟΜΕΡΟΥΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ (ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ) ΣΑΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

1 ΜΑΗ 2012

Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 5 ΑΠΡΙΛΗ2012

ΚΑΤΩ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Ένας συνταξιούχος ηλικίας 77 ετών τερμάτισε τη ζωή του μπροστά στη πλατεία Συντάγματος, αρνούμενος να υποκύψει στην εξαθλίωση τρώγοντας μέσα από τα σκουπίδια. Στην υπέρτατη πράξη αυτή αυτοθυσίας, ο Δημήτρης Χριστούλας έδωσε σαφές μήνυμα, δείχνοντας τους πραγματικούς δολοφόνους του: «η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» (φράση που απέκρυψαν τελείως τα φασιστικά ΜΜΕ, ιδιωτικά και κρατικά).

Η οικονομική κατοχή της Ελλάδας από τις ξένες και ντόπιες υποτελείς οικονομικές και εγκάθετες πολιτικές ελίτ έχει αρχίσει προ πολλού να δείχνει τα ανατριχιαστικά της αποτελέσματα. Υποσιτισμένα παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία, με 1 στα 4 παιδιά πλέον να ζουν κάτω από το όριο της επίσημης φτώχειας, ολοένα περισσότεροι νέοι και νέες εξαρτώνται από τις κάθε είδους «ουσίες», η ανεργία παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, οι άστεγοι πληθαίνουν, το άγχος και η απελπισία γίνονται ο μόνιμος «σύντροφος» της καθημερινότητας. Οι κοινωνικές υπηρεσίες όπως η (στοιχειώδης, ούτως ή άλλως) δημόσια υγεία, η ασφάλιση και η παιδεία τείνουν να γίνουν οριστικά παρελθόν, καταλήγοντας στα χέρια των πολυεθνικών και του ντόπιου κεφαλαίου. Η Ελλάδα διαγράφει μια πορεία ανάλογη με αυτές του «τρίτου κόσμου» όπου έσπευσαν το ΔΝΤ και η «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους» να τις «σώσουν», καταλήγοντας σε χειρότερη εξαθλίωση.

Η απελπισία των πολιτών γιγαντώνεται ακόμη περισσότερο βλέποντας πολιτικούς  χώρους  που παραδοσιακά σε περιόδους κρίσης έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο δίνοντας πολιτικές λύσεις, να «αγωνίζονται» για τα εκλογικά αποτελέσματα, ενσωματώνοντας την εξαθλίωση του λαού στα συνθήματά τους, αλλά όχι στην πράξη τους. Και αυτό, ενώ είναι φανερό ότι οι εκλογές θα είναι μια ακόμα μεγαλύτερη εξαπάτηση του Ελληνικού λαού από τις προηγούμενες που μας οδήγησαν στη σημερινή κοινοβουλευτική Χούντα, εφόσον τώρα ούτε τα προσχήματα των διαφορετικών δήθεν εκλογικών προγραμμάτων δεν θα υπάρξουν. Όλα τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους έχουν αναλάβει (ακόμη και γραπτές!) δεσμεύσεις να εφαρμόσουν τα ίδια μέτρα που θα φέρουν τα λαϊκά στρώματα σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση από τη σημερινή και γίνονται μόνο για να «νομιμοποιήσουν» αυτά τα μέτρα, ενώ η «Αριστερά» θα είναι ικανοποιημένη εάν θα αυξήσει μερικές εκατοστιαίες μονάδες τη δύναμη της μέσα στον γενικό ορυμαγδό!

Η καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και η αδυναμία δημιουργίας μιας αυτοδύναμης οικονομίας που θα μας έδινε τη δυνατότητα απεξάρτησης από τον χρόνιο δανεισμό και κατά συνέπεια αποτροπής του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό κυρίως μέσα από την ένταξή μας στην ΕΕ/ΟΝΕ. Η πρόσδεση της Ελλάδας στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση επιτυγχάνεται βασικά μέσα από τον μηχανισμό της Ευρωπαϊκής και Νομισματικής Ένωσης. Μέσα στα πλαίσια του «ελεύθερου» ανταγωνισμού των αγορών, καμία αυτοδύναμη οικονομία δεν υφίσταται.

Η ακύρωση των Μνημονίων και η ανατροπή όλων των μέτρων που μας επέβαλαν οι υπερεθνικοί θεσμοί  ΔΝΤ, ΕΕ/ΟΝΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΕΚΤ,  είναι δυνατή πλέον μόνο με την κατάκτηση της  εξουσίας  από ένα ευρύτερο κοινωνικό Μέτωπο δυνάμεων που θα μας οδηγήσουν εκτός ΕΕ/ΟΝΕ, με στόχο την αυτοδύναμη οικονομία.

Δεν έχουμε δικαίωμα πια να συνηθίσουμε στην εξαθλίωση. Η αυτοθυσία του Δημήτρη Χριστούλα να γίνει αφετηρία γενικού ξεσηκωμού, όπως η ιστορία μας έχει διδάξει στο παρελθόν.

Η κηδεία του ανθρώπου αυτού να πάρει τη μορφή παλλαϊκού συλλαλητηρίου, με αίτημα

“ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ – ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ”, στον δρόμο για μια αυτοδύναμη παραγωγική και καταναλωτική οργάνωση ελεγχόμενη από τα λαϊκά στρώματα.

Ο συγκλονιστικός επικήδειος της κόρης του Δημήτρη Χριστούλα, Έμης (προσθήκη 8 Απριλίου 2012)

 Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.periektikidimokratia.org • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]

 5 ΑΠΡΙΛΗ 2012

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 14 ΦΛΕΒΑΡΗ 2012

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΤΗΣ

ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ) ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Η λαϊκή οργή προχτές απέναντι στον πιο ύπουλο εκβιασμό και τα ωμά ψέματα της κοινοβουλευτικής Χούντας που εκπροσωπεί την υπερεθνική ελίτ στη χώρα μας και τα συμφέροντα της ντόπιας οικονομικής ελίτ, ξεπέρασε τις συνήθεις μεθόδους διαμαρτυρίας των κομμάτων της Αριστεράς, τις πορείες-λιτανείες, οι οποίες και ένα εκατομμύριο κόσμο να μαζέψουν, οι σημερινές κοινοβουλευτικές Χούντες τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Αυτό που τρέμουν είναι η λαϊκή αντιβία στην βάρβαρη κρατική βία. Την εξεγερσιακή βία που ακριβώς συνέβη στις 12 Φλεβάρη και η «Αριστερά» ονόμασε «οργανωμένη κρατική προβοκάτσια»! Τόσο καιρό ακόμη και τα συστημικά φερέφωνα και φυσικά και η Αριστερά μιλούσε για κοινωνική έκρηξη που ερχόταν και για εξέγερση, αλλά όταν χθες ήλθε, όταν εκατοντάδες χιλιάδες λαού ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας και ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ δέχτηκαν την πιο βάρβαρη  επίθεση των πραιτοριανών της Χούντας με χιλιάδες ρίψεις χημικών, δακρυγόνων, κρότου-λάμψης τι έγινε; Οι μεν πολλές χιλιάδες αγανακτισμένων πολιτών, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να μην έχουν ποτέ ξανασυμμετάσχει σε διαδήλωση, οπισθοχώρησαν,  ενώ οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι «νέοι που τους έλεγαν αλήτες» (για να θυμηθούμε και τα τον ποιητή, αφού η Ιστορία εδώ επαναλαμβάνεται μονότονα) ανέλαβαν τη λαϊκή αντιβία. Και φυσικά φορούσαν κουκούλες για να προστατευθούν από τους σιδερόφρακτους κουκουλοφόρους των ΜΑΤ. Και φυσικά έφτιαχναν και αυτοσχέδιες μολότοφ. Αυτό γινόταν πάντα σε κάθε λαϊκή εξέγερση, και στην πρόσφατη Ιστορία από τον Μάη του 68 μέχρι τις διαδηλώσεις του Λονδίνου το καλοκαίρι. Και φυσικά οι καταπιεσμένοι άστεγοι που σιτίζονται από συσσίτια, οι άνεργοι και οι νέοι που δεν έχουν καμιά ελπίδα για το μέλλον τους θα καταφύγουν σε εμπρησμούς, ακόμη και σε πλιάτσικο για αγαθά που το σύστημα τους έχει πείσει ότι πρέπει να τα έχουν και αυτοί για να είναι άνθρωποι. Και φυσικά οι δυνάμεις καταστολής βρήκαν ευκαιρία να εντείνουν τη καταστολή, όπως θα την εντείνουν και γενικότερα τώρα –ο τέως «αντιμνημονιακός» Σαμαράς ήδη απείλησε ανοικτά να εφαρμόσει τη συνταγή των Εγγλέζων συντηρητικών και να χώσει τους κουκουλοφόρους νεολαίους στη φυλακή για να σαπίσουν για πολλά χρόνια…

Όμως αυτό σημαίνει ότι καταδικάζουμε την κοινωνική έκρηξη, όπως άθλια έκανε χθες σύσσωμη η «αριστερά» μας; Ακόμη και αν παρεισφρήσανε και  «κακοποιά» στοιχεία οποιουδήποτε είδους, όπως λένε, υπάρχει καμία εξέγερση ή επανάσταση που δεν συνέβη το ίδιο; Φυσικά και μια εξέγερση απλά αντιπροσωπεύει τη καταπιεσμένη λαϊκή οργή και δεν οδηγεί ποτέ σε συστημική αλλαγή, αν δεν στηρίζεται σε συγκροτημένο πρόγραμμα με στόχους για κοινωνική αλλαγή και τα μέσα για την επίτευξη της. Όμως ποτέ ένας πραγματικός επαναστάτης, ή έστω «αντισυστημικός», δεν μπορεί να καταδικάζει μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, ιδιαίτερα μια σαν αυτή της 12 Φλεβάρη που ήταν ακόμη πιο προχωρημένη πολιτικά από αυτή του Δεκέμβρη του 08, η οποία ήταν βασικά μια εξέγερση κατά της κρατικής βίας, ενώ η τωρινή ήταν μια εξέγερση κατά της οικονομικής βίας του συστήματος, βάζοντας έμμεσα θέμα αλλαγής του ίδιου του κοινωνικό-οικονομικού συστήματος

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να καταδικάσουμε αφ’ υψηλού τη λαϊκή αντιβία, ως άμορφη και αδιέξοδη που οδηγεί σε ένταση της καταστολής  κ.λπ. Φυσικά και η λαϊκή αντιβία έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Το θέμα είναι πώς συμβάλλουμε ώστε η δύναμη της λαϊκής αντιβίας να μετασχηματιστεί σε δημιουργική και οργανωμένη δύναμη που θα οδηγήσει αρχικά στην έξοδο από την καταστροφική κρίση και θα βάλει στη συνέχεια τις βάσεις για ριζική κοινωνική (συστημική) αλλαγή.

Με άλλα λόγια, οι εξεγερσιακές συνθήκες που διαμορφώνονται και φαίνεται να έχουν πάρει διαστάσεις που μπορεί να είναι μόνιμες από εδώ και πέρα, δεν είναι ικανές από μόνες τους να ανοίξουν το δρόμο για έξοδο από την καταστροφική κρίση, ακόμα και αν αυτές οδηγούσαν σε εστίες αυτό-οργάνωσης και αυτό-διαχείρισης δημόσιων χώρων ή/και εργοστασίων-εργασιακών χώρων στη μισή Ελλάδα ή, ακόμη χειρότερα, αν απλά οδηγούσαν σε «αυτο-οργάνωση» της διαχείρισης της φτώχειας, όπως προτείνουν «ελευθεριακοί» διαφόρων ειδών, παίζοντας δηλαδή συμπληρωματικό ρόλο σε αυτόν των ΜΚΟ και της …Εκκλησίας. Αυτο-οργάνωση για την αυτο-οργάνωση χωρίς μακροπρόθεσμους στόχους για την κοινωνική αλλαγή, μέσα και πρόγραμμα για την επίτευξη τους, είναι απλά λάϊφ-στάϊλ «αναρχισμός» που είναι εντελώς ανώδυνος για το σύστημα, γι’ αυτό και συχνά και τον ενισχύει σαν μορφή «κοινωνικής οικονομίας».

Γι’ αυτό και σήμερα γίνεται πιο μεγάλη ανάγκη από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία να αγκαλιάσει το λαϊκό κίνημα που διαμορφώνεται άμεσα ένα στοιχειώδες κοινό προγραμματικό Μέτωπο για έξοδο από τη σημερινή και κάθε κρίση, όπως το Μέτωπο Εθνικής-Κοινωνικής Απελευθέρωσης που έχουμε προτείνει, (http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2011-11-13/ekklisi-ethniko-koinoniko-apeleftherotiko-metopo-extended), το οποίο σέβεται την ιδεολογική αυτονομία κάθε αντισυστημικής συνιστώσας και κάθε ανένταχτου και θέτει άμεσα και ύστερα βήματα για την επόμενη μέρα, που θα μπορούσαν να διεγείρουν και να καλέσουν σε οργανωμένη κοινή πάλη μεγάλα λαϊκά στρώματα που αποξενώνονται από τα υπάρχοντα και ιστορικά αποτυχημένα μέσα πάλης. Αυτό το Μέτωπο, θα έπρεπε να οργανώσει διάφορες μορφές πάλης κατά των απάνθρωπων μέτρων της Χούντας, καθώς και πολιτικές απεργίες που θα κορυφωνόντουσαν σε γενική απεργία διαρκείας, η οποία θα παρέλυε τον κρατικό και οικονομικό μηχανισμό, με στόχο τη δημιουργία κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου που θα αποτελείται από εντολοδόχους των συνελεύσεων, οι οποίοι θα δεσμευόντουσαν στους στόχους του Μετώπου. Δηλαδή:

–  άμεση και μονομερής έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη

–  ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων

– παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους),

– αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ,

καθώς και μια σειρά συμπληρωματικών μέτρων. Τέτοια συμπληρωματικά μέτρα είναι:

–  η επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, καθώς και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία),

–   οι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών κεφαλαίων και υπηρεσιών

–  η επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ-μνημονιακά επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, ο οποίος θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας,

– η κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες και η δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.

Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή κρατικό-σοσιαλιστικής οικονομίας, είτε μιας οικονομικής δημοκρατίας σε μια Περιεκτική Δημοκρατία, είτε άναρχο-συνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα αντίστοιχο καταναλωτικό πρότυπο, ώστε να μην οδηγηθούμε ποτέ πια σε κρίση σαν τη σημερινή, πράγμα που προϋποθέτει την αποδέσμευση μας από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΗ και ΑΝΤΙΒΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ

ΜΕ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

14 ΦΛΕΒΑΡΗ 2012

Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 10 ΦΛΕΒΑΡΗ 2012

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ, ΕΞΩ Η ΤΡΟΙΚΑ
 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΡΑ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Ενώ η ντόπια και υπερεθνική Χούντα συνεχίζουν αδίστακτα την καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων με τη γνωστή τακτική των θεατρινισμών, εμπαιγμών και χυδαίων εκβιασμών, το μόνο που μένει για το λαϊκό κίνημα είναι να αντεπιτεθεί ΤΩΡΑ με τη μεγαλύτερη δυνατή σφοδρότητα απέναντι τους. Τα καθημερινά στοιχεία για την κατάσταση στη χώρα είναι απάνθρωπα. Οι άνεργοι ξεπέρασαν κατά τα επίσημα στοιχεία το 1 εκατομμύριο, οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται και πεθαίνουν πλέον στο δρόμο, οι φτωχοί ξεπερνούν το ένα τρίτο του πληθυσμού ενώ τα παιδιά των φτωχών οικογενειών υποσιτίζονται, πολλές οικογένειες έχουν διακόψει τη θέρμανση του σπιτιού τους και όσοι εργάζονται ακόμα, εξευτελίζονται για ένα μισθό της πείνας και αναγκάζονται να σκύβουν το κεφάλι γιατί το φάσμα της ανεργίας απλώνεται σε κάθε εργασιακό χώρο.

Πλέον το μεγαλύτερο τμήμα του λαού αντιμετωπίζει καθημερινά τη φτώχεια και την εξαθλίωση και αυτή είναι η μόνη προοπτική που του ανοίγουν για το μέλλον οι επαγγελματίες απατεώνες της συγκυβέρνησης. Την ίδια στιγμή η ρεφορμιστική (τιμητικός όρος πλέον!) Αριστερά συνεχίζει το ίδιο βιολί της αθώωσης του συστήματος, μέσω της καραμπινάτης υποβάθμισης του κομβικού ρόλου της ένταξης της χώρας στον υπερεθνικό καπιταλιστικό θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ακόμα και σήμερα, στην αρχή της μεγαλύτερης κρίσης, που απειλεί με καταστροφή τη μεγάλη πλειονότητα των λαών, επιλέγει για ακόμα μια φορά να παίξει τον ρόλο που της επιτρέπει το ίδιο το σύστημα, αυτόν του εξ αριστερών δεκανικιού του. Η συστημική/φιλελεύθερη αυτή Αριστερά, ακριβώς επειδή επιλέγει να μην έχει καθαρή αντισυστημική οπτική, με την έννοια της άμεσης αποδέσμευσης από το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και επομένως και της ΕΕ, προορίζεται για μια από τις ανταγωνιστικές θέσεις που σχεδιάζονται για την επόμενη μέρα της διαχείρισης του συστήματος, φλερτάροντας πλέον με την καθαρή εξαπάτηση του λαού.

Όσον αφορά τους εκπροσώπους της συγκυβέρνησης των αστικών κομμάτων, χυδαία υποκριτές, προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή αγανάκτηση με τον δήθεν αγώνα που δίνουν για να αποτρέψουν τα βάρβαρα μέτρα που η δήθεν αδίστακτη Τρόικα τους επιβάλλει, λες και το σύστημα θα μπορούσε να βγει από την κρίση (προς όφελος των ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων πάντα) χωρίς κάποιου είδους Τρόικα και Μνημόνια, που οι ίδιοι αδίστακτα κάλεσαν, και μάλιστα θεμελίωσαν, ορίζοντας για πρωθυπουργό ένα διαπρεπές στέλεχος της υπερεθνικής Χούντας! Παρόλα αυτά, ακόμα και αστικές κυβερνήσεις στοιχειωδώς σεβόμενες την εθνική κυριαρχία δεν θα έφταναν σε αυτό το επίπεδο αλητείας και πολιτικής εξάρτησης από την υπερεθνική ελίτ, που φανερώνει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για Κοινωνική (που είναι αναγκαία προϋπόθεση) αλλά και για Εθνική απελευθέρωση. Δεν πρέπει πλέον κανένας να πέφτει στην παγίδα τους. Η ευθύνη της ντόπιας Χούντας σε όλο αυτό το σκηνικό είναι τεράστια. Δεν τολμούν καν να προκηρύξουν εκλογές αν πρώτα δεν είναι σίγουροι ότι θα έχουν εξασφαλίσει την ομαλή μετάβαση στην επόμενη κυβέρνηση.

Έτσι, καθώς η κοινοβουλευτική Χούντα της ντόπιας Τρόικας προχωρά ακάθεκτη στην κατεδάφιση και των υπόλοιπων λαϊκών κατακτήσεων εν μέσω μιας αδίστακτης αντεπανάστασης, κατ’ εντολή της υπερεθνικής Τρόικας, καθώς και στην παραχώρηση και του τελευταίου ίχνους οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας στην υπερεθνική ελίτ, η αντισυστημική Αριστερά αδυνατεί να ενώσει οριζόντια ευρύτερες ομάδες των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται ανελέητα. Και αυτό δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι αντί να προχωρήσει στην άμεση σύμπηξη ενός προγραμματικού Μετώπου,Κοινωνικής και Εθνικής απελευθέρωσης, στο πλαίσιο μιας μεταβατικής διαδικασίας για τη συστημική αλλαγή, όπως αυτό που προτείναμε,(http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html) το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει, μέσα από ένα μαζικό κίνημα πολιτικών απεργιών, σε μια μαζική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της Χούντας των επαγγελματιών πολιτικών και Τραπεζιτών, αναλώνεται σε μεμονωμένες, παρότι ηρωικές σε πολλές περιπτώσεις, απεργίες, όπως αυτή των Χαλυβουργών, και πορείες-λιτανείες (που τις αγνοούν άνετα οι ελίτ), περιμένοντας να ωριμάσουν οι επαναστατικές συνθήκες, ενώ στο μεταξύ η χώρα ξεπουλιέται και ο λαός της (εκτός από την ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα) οδηγείται στη Βουλγαροποίηση και σύντομα στην Κινεζοποίηση.

Η καταστροφική στρατηγική επιλογή των δυνάμεων της αντισυστημικής Αριστεράς εξηγείται επειδή δήθεν τα διλλήματα μέσα ή έξω από την ΕΕ, δραχμή ή Ευρώ, είναι ψευτοδιλήμματα αν δεν κατακτήσουμε πρώτα τη λαϊκή εξουσία, με την έννοια της συστημικής αλλαγής. Για εμάς όμως τα διλήμματα αυτά δεν είναι ψεύτικα αν μπορούν να βγάλουν τα λαϊκά στρώματα άμεσα από την κρίση, μέσα βέβαια από μια κυβέρνηση λαϊκού Μετώπου, και όχι από μια αστική κυβέρνηση που εκπροσωπεί τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, όπως η σημερινή. Αντίθετα, τα άμεσα μέτρα που προτείνουμε, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις βάσεις για συστημική αλλαγή στο επόμενο στάδιο, και η μορφή της συστημικής αλλαγής θα αποφασιζόταν με βάση τον συσχετισμό δυνάμεων που θα επικρατούσε τότε.

Στη χειρότερη εκδοχή «Αριστεράς», αυτή της ρεφορμιστικής —που αποτελεί πλέον και απόπειρα εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων— η έξοδος από την κρίση θα έλθει μέσα από τη «διάλυση» της Ευρωζώνης και μια πανευρωπαϊκή «ρήξη» με την ΕΕ, η οποία θα οδηγούσε στην εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού (που προβάλλεται από μεγάλο μέρος της Αριστεράς ως μια απλή…ιδεοληψία και όχι βαθιά συστημική αλλαγή που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή μέσα από την έξοδο από το Ευρώ (αλλά όχι και την ΕΕ), χωρίς βέβαια να γίνεται κουβέντα για αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που αποτελεί τη σημερινή μορφή του συστήματος! Έτσι η ρεφορμιστική «Αριστερά», δηλαδή αυτή που δεν αμφισβητεί, όχι απλά το σύστημα με την παραπάνω έννοια αλλά ούτε καν την ΕΕ, οπότε θα μπορούσε να απαιτήσει π.χ. τη μονομερή έξοδο από αυτή μαζί με τη συνολική άρνηση πληρωμής του χρέους, την ακύρωση όλων των δανειακών συνθηκών και την απαλλοτρίωση του ληστευθέντος κοινωνικού πλούτου σαν αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση, υιοθετεί τη μια από τις παρακάτω στρατηγικές ή μίξη τους:

Ένα τμήμα της περιμένει την αυτοδιάλυση της ΟΝΕ ή/και μια πανευρωπαϊκή αλλαγή, η οποία δήθεν θα οδηγούσε στην εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού (ως …ιδεοληψίας) και της σημερινής «δομής» της Ευρωζώνης που οδήγησε στη κρίση της, τμήμα της οποίας υποτίθεται είναι και η Ελληνική.

Ένα άλλο τμήμα της ζητά τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους που θα οδηγούσε σε σημαντικό κούρεμά του, παράλληλα με έξοδο από την ΟΝΕ (αλλά όχι και την ΕΕ, την έξοδο από την οποία απλά θα «δρομολογούσε» για κάποιους η έξοδος από το Ευρώ) και συνακόλουθους (προσωρινούς) περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, εθνικοποιήσεις Τραπεζών κ.λπ.. Αυτή είναι η λύση που ζητά η ΕΛΕ εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, η οποία προβλήθηκε μαζικά και μεθοδικά από αυτούς που έλεγχαν το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος, καθώς και από το Debtocracy, δηλαδή το ντοκιμαντέρ που έγινε μπεστ-σέλερ, χάρη στη προβολή του από καθεστωτικά ΜΜΕ, αλλά ακόμη και από εφημερίδες της διεθνούς «φιλελεύθερης Αριστεράς» όπως η Γκάρντιαν, και φυσικά και από το διεθνές (και πολυέξοδο) συνέδριο στην Αθήνα, του οποίου συν-χορηγός ήταν και η ίδια η …ΕΕ! Η «λύση» όμως αυτή, εάν όταν προτάθηκε ήταν απλώς αποπροσανατολιστική, όπως εμπεριστατωμένα είχαμε δείξει, σήμερα συνιστά και απόπειρα εφησυχασμού, αν όχι και καθαρής εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων. Και αυτό, διότι ήδη η υπερεθνική ελίτ συμφώνησε σε κούρεμα μεγαλύτερο από αυτό που έλπιζε η ΕΛΕ…όταν θα είχε τελειώσει ο Λογιστικός Έλεγχος του Χρέους που προπαγάνδιζε. Ακόμα, δεδομένου ότι πάλι το Χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο, οι ελίτ έχουν ήδη προβλέψει μια ελεγχόμενη από αυτές Χρεοκοπία και προσωρινή έξοδο από την Ευρωζώνη, αλλά όχι και από την ΕΕ (Ακριβώς δηλαδή όπως ζητούσε για ακόμα μια φορά η ΕΛΕ!).

Όμως, η επιχειρηματολογία αυτή της ΕΛΕ αποτελεί  απόπειρα εξαπάτησης για δυο ακόμη λόγους:

1. Πρώτον, διότι εάν η έξοδος από την ΟΝΕ δεν συνοδευόταν και από ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ, το κούρεμα θα γινόταν με τους όρους της ΕΕ (είτε αυτό γινόταν από τη σημερινή Χούντα, είτε από την ίδια την ΕΛΕ!) που συμπεριλαμβάνουν την ελαστικοποίηση της εργασίας, την «απελευθέρωση» των αγορών, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου (δηλαδή όλες τις θεσμικές αλλαγές που επέβαλλε η ΕΕ πριν τη δημιουργία του Ευρώ), οι οποίες οδήγησαν στη σημερινή δραματική επιδείνωση της κρίσης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η ΕΛΕ δεν προτείνει μόνιμους κοινωνικούς ελέγχους πάνω στις αγορές, που αποτελούν όμως αναγκαία προϋπόθεση για την αποδέσμευση από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τη σημερινή δηλαδή μορφή του συστήματος!

2. Δεύτερον, διότι εφόσον η ΕΛΕ βλέπει το Χρέος ως αιτία της κρίσης (όπως ακριβώς και η καθεστωτική οικονομική ανάλυση, αλλά και αυτή του ΕΠΑΜ κ.λπ.) και όχι απλά ως συνέπεια της κρίσης (όπως η αντισυστημική ανάλυση) τα μέτρα που προτείνει να συνοδεύσουν το κούρεμα του Χρέους δεν αφορούν την αλλαγή της παραγωγικής και καταναλωτικής δομής της χώρας, ώστε να μην καταλήξουμε σε λίγα χρόνια με νέο ανάλογο Χρέος, ακόμα και αν οι δανειστές «κούρευαν» κατά 100% το σημερινό Χρέος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η ΕΛΕ δεν κατηγορεί την ίδια την ΕΕ, σαν εκφραστή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά απλά κατηγορεί την «κακή» δομή της, τις «κακές» πολιτικές της Γερμανίας σε βάρος των εταίρων της, μαζί με το κακό «πολιτικό σύστημα» κ.λπ.

Ως εκ τούτου, η μεγαλύτερη αντισυστημική δύναμη αυτή τη στιγμή στη χώρα που συσπειρώνει το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων δεν μπορεί να περιμένει να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων μέσα από τις εκλογές και, κάποτε στο μέλλον να δημιουργηθούν οι επαναστατικές συνθήκες για τη λαϊκή εξουσία, όταν δηλαδή στο μεταξύ ο λαός θα έχει κυριολεκτικά λιμοκτονήσει. Ιστορικά άλλωστε, παρόμοιες συνθήκες δεν οδηγούν σε λαϊκή εξουσία αλλά σε φασισμούς διαφόρων ειδών, όπως μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα από κάποιο Πατριωτικό Μέτωπο και κάποιον υπερ-Πατριώτη για αρχηγό! Το ΚΚΕ θα πρέπει να κάνει το βήμα και να πρωτοστατήσει στην έκκληση δημιουργίας ενός Μετώπου σαν αυτό που έχουμε περιγράψει. Τώρα είναι η στιγμή να δοθεί ώθηση στις αυξανόμενες αντιδράσεις του λαϊκού κινήματος και να ανέβει η συνειδητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να διεκδικήσουν με καλύτερους όρους και να κάνουν βήματα προς την ανατροπή μιας πιθανότατα μη αναστρέψιμης κατάστασης, στην οποία τους βυθίζουν. Δεν αρκούν μια, δύο, πέντε εργατικές απεργίες. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και η πορεία προς την εξαθλίωση επιταχύνεται για χιλιάδες ανθρώπους.

Η ευθύνη επομένως κυρίως σήμερα βαραίνει τη μαζικότερη πολιτική δύναμη, η οποία θα πρέπει να αρχίσει να μην υπολογίζει τον κίνδυνο να υποστεί πλήγμα η αστική νομιμότητα της μπροστά στο όφελος του λαού. Η λαϊκή εξουσία δεν θα πρέπει να σχετίζεται με την άνοδο του ΚΚΕ στην εξουσία αλλά με τη νίκη ενός Παλλαϊκού Μετώπου Κοινωνικής και, κατά συνέπεια Εθνικής Απελευθέρωσης, είτε εκλογικά είτε επαναστατικά, ανάλογα με τον συσχετισμό δυνάμεων που θα διαμορφωθεί μέσα από το κίνημα μαζικών πολιτικών απεργιών και απεργίας διαρκείας που προτείνουμε. Να παλέψει δηλαδή το λαϊκό κίνημα για ένα Μέτωπο που, κερδίζοντας την εξουσία, θα έχει στόχο τη λήψη άμεσων μέτρων και το κτίσιμο μιας αυτοδύναμης οικονομίας σαν αναγκαία προϋπόθεση για κάθε άλλη μορφή απελευθερωτικής κοινωνίας, πέρα από το καπιταλιστικό σύστημα της Αγοράς. Ο λαός θα μπορεί κατόπιν αυτού να αποφασίσει τη μορφή της μελλοντικής κοινωνίας στην οποία θα θέλει να ζήσει, αν δηλαδή θα είναι μια κρατικοσοσιαλιστική ή μια περιεκτική δημοκρατία.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ σαν το παραπάνω  που θα οργανώσει μια πολιτική απεργία διαρκείας, η οποία θα νεκρώσει κάθε οικονομική δραστηριότητα της χώρας με τον άμεσο στόχο να αναγκάσει την σημερινή κυβέρνηση να παραιτηθεί και να προκηρύξει άμεσα εκλογές στις οποίες θα συμμετάσχει το Μέτωπο με το παρακάτω πρόγραμμα. Η κατάληψη της εξουσίας από παρόμοιο Μέτωπο που θα στηριχτεί από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, θα ανοίξει τον δρόμο όχι μόνο στις άμεσες αναγκαίες αλλαγές, για να ξεπεράσουμε την κρίση χωρίς να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, όπως έχουν προδιαγράψει οι ελίτ με το νέο Μνημόνιο, αλλά και για να μπουν οι προϋποθέσεις μιας αυτοδύναμης Οικονομίας, έξω όχι μόνο από την ΕΕ, αλλά και την καπιταλιστική διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς, έτσι ώστε πραγματικά να τεθεί θέμα λαϊκής εξουσίας και της μορφής που θα πάρει αυτή, και όχι ρητορικά, όπως γίνεται τώρα.

ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

Οι άμεσοι και επιτακτικοί στόχοι του Μετώπου που πρέπει να επιτευχθούν στο πρώτο στάδιο των απαιτούμενων επαναστατικών αλλαγών γα την μόνιμη έξοδο από την κρίση είναι οι εξής:

[1] Άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

[2] Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν η μονοκομματική και η σημερινή διακομματική Χούντα με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.

[3] Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

Απαραίτητα συμπληρωματικά μέτρα των παραπάνω πρέπει να είναι:

[4] Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία ―κινητή και ακίνητη― καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας).

[5] Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών (τελωνειακοί έλεγχοι, συναλλαγματικοί έλεγχοι, ποσοστώσεις κλ.π.) ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας.

[6] Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ Μνημονίων επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

[7] Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, στο πλαίσιο του προτεινόμενου παρακάτω μίγματος μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων.

[8] Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας (φόρος δηλαδή ανάλογος με το μέγεθος της περιουσίας που μπορεί να φθάνει και στο 100% της περιουσίας για τις πολύ μεγάλες περιουσίες κ.λπ.), με στόχο τη δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.

[9] Δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Πέρα όμως από τα παραπάνω μέτρα που είναι απλά αμυντικά για την αυτοπροστασία της κοινωνίας από τα ληστρικά μέτρα που επέβαλαν οι ελίτ μέσω της Χούντας, είναι αναγκαίο, σε ένα δεύτερο στάδιο, να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή οικονομικής δημοκρατίας είτε κρατικοσοσιαλιστικής οικονομίας, αναρχοσυνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο.

Στο δεύτερο αυτό στάδιο των επαναστατικών αλλαγών προτείνεται ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (κρατική, δημοτική, συνεταιριστική, ατομική μικροϊδιοκτησία) και, επομένως, ένα αντίστοιχο μίγμα των μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (Ενδεικτικός Σχεδιασμός, Οικονομική Δημοκρατία, Αγορά). Η παραγωγή, δηλαδή, στο στάδιο αυτό θα μπορούσε να στηριχθεί σε μια ποικιλία μορφών ιδιοκτησίας, ώστε να δοθεί η πρακτική δυνατότητα στον Λαό να αποκτήσει άμεση εμπειρία απο τις διάφορες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και να επιλέξει κατόπιν τις πιο κατάλληλες για την απελευθερωτική κοινωνία:

[Α] Στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής που καλύπτουν ανάγκες, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια των δήμων και των συνεταιρισμών (Ενέργεια, Επικοινωνίες, Μεταφορές), αλλά και βασικές ανάγκες στο εθνικό επίπεδο. Η κατανομή των οικονομικών πόρων σε αυτούς τους κλάδους μπορεί να γίνεται μέσω ενός εθνικού μακρο-οικονομικού σχεδιασμού (Ενδεικτικός Σχεδιασμός) που θα θεμελιώνεται όχι μόνο στις καταναλωτικές προτιμήσεις που εκφράζει η αγορά αλλά και στις γνωμοδοτήσεις των δημοτικών συνελεύσεων (δηλαδή των συνελεύσεων των δημοτών ανά δήμο που συνομοσπονδιοποιούνται στο εθνικό επίπεδο), αλλά και των συνελεύσεων των εργαζομένων στους κλάδους αυτούς.

[Β] Στις δημοτικές επιχειρήσεις (που θα ανήκουν στους δήμους και θα ελέγχονται από τις δημοτικές συνελεύσεις καθώς και τις συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτές), των οποίων η παραγωγή θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό.

[Γ] Στους συνεταιρισμούς που θα ανήκουν στα μέλη και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις τους. Η παραγωγή τους θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό και, τέλος,

[Δ] Στην ατομική μικρο-ιδιοκτησία (μικρομάγαζα κάθε είδους, βασικά οικογενειακής μορφής, αυτό-απασχολούμενοι κ.λπ.), των οποίων η παραγωγή ―έμμεσα, όσον αφορά τουλάχιστον τη διαθεσιμότητα των πόρων― είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό

Οι σημερινές επομένως καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εάν μεν ανήκουν σε πολυεθνικές θα απαλλοτριωθούν αναγκαστικά χωρίς αποζημίωση και θα υπαχθούν στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής (βλ. Α), ενώ η τύχη των υπολοίπων θα καθοριστεί σε εθνικό επίπεδο, μετά από γνωμοδότηση των συνελεύσεων των εργαζόμενων και των κατά τόπους δημοτικών συνελεύσεων, για το ποια από τις παραπάνω μορφές ιδιοκτησίας (εκτός της ατομικής μικρο-ιδιοκτησίας) θα υιοθετήσουν.

Η νέα αυτή παραγωγική δομή θα οδηγήσει και στη διαμόρφωση ενός νέου καταναλωτικού προτύπου, πέρα από αυτό που μας επέβαλαν η εξάρτησή μας από την ΕΕ και το υπάρχον σύστημα, και οδήγησαν στη σημερινή πολυδιάστατη κρίση και στη συνακόλουθη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή. Χρειάζεται δηλαδή στο στάδιο αυτό να δημιουργηθεί μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ (όχι αυτάρκης) οικονομία που θα στηρίζεται κατ’ αρχήν στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους για την κάλυψη των αναγκών μας, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους παραγωγικούς πόρους, τους οποίους μπορούμε ν’ αποκτούμε μέσω των εξαγωγών των πλεονασμάτων μας, και ενός τουρισμού που θα σέβεται τον ελληνικό λαό και το περιβάλλον, προσφέροντας υπηρεσίες, όχι απλά στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα του εξωτερικού, όπως σήμερα, αλλά σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε ένα κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης.

Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε τη μόνη δυνατή διέξοδο από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ! Πιο σημαντικό, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια ΠΔ, ούτε μια σοσιαλιστική (κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή) οικονομία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει ανακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς.

Η δημιουργία μιας νέας παραγωγικής και καταναλωτικής δομής με αυτοδύναμο προσανατολισμό είναι η αναγκαία συνθήκη για να σταματήσει η Ελλάδα να είναι προτεκτοράτο και  να αποκτήσει ο ίδιος ο Λαός την δυνατότητα πραγματικής πολιτικής και οικονομικής αυτοδιεύθυνσης. Η επαρκής συνθήκη όμως γι αυτό εξαρτάται και από το τι είδους αλλαγές θα γίνουν μακροπρόθεσμα, σε σχέση με τη μορφή της απελευθερωτικής κοινωνίας, η οποία θα καθοριστεί δημοκρατικά με  βάση τον επικρατούντα τότε συσχετισμό δυνάμεων.

10 ΦΛΕΒΑΡΗ 2012

Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]