Μια απάντηση στους ψευτο-δημοκράτες «χρήσιμους» τιμητές της αντισυστημικής οπτικής και πράξης, που τώρα έχουν και… «Πρόταγμα»

0

απάντηση στο άρθρο Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του ελληνικού σταλινισμού

 

Το «Πρόταγμα» του πολιτικού αυτισμού και της εξυπηρέτησης των χρήσιμων «κολλητών» του συστήματος

Καταρχάς, αποτελεί ένδειξη του πολιτικού επιπέδου που διέπει τη σκέψη και το πράττειν τους, το ότι οι «αυτόνομοι» εξυπνάκηδες που αποτελούν την ομάδα σας (και ιδιαίτερα ο Ειδικός Ψυχαναλυτής, «ιθύνων νους» μέσα σε αυτήν, Νίκος Μ.), ταυτοποιούν το ελληνικό δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία με τον Τάκη Φωτόπουλο. Κάτι τέτοιες πρακτικές πολιτικού αυτισμού ειδικά από άτομα του χώρου, στον οποίο φιλοδοξείτε να αναφέρεστε (Αυτονομία), δείχνουν, σε συνδυασμό με τις διαστρεβλώσεις και την ανεκδιήγητη «χαρτοκοπτική» που κάνετε στις θέσεις άλλων, τον σαφή γκεμπελικό χαρακτήρα των πρακτικών σας. Στο δια ταύτα, τα παρακάτω αποτελούν μια απάντηση στη (διόλου τυχαία, όπως θα δούμε) «χρήσιμη» και έγκαιρη «κομουνιστοφαγική» ανακοίνωση της ομάδας του «Προτάγματος», αλλά και των αντίστοιχων σχολίων στο μπλόγκ της, που βγήκαν φυσικά στο κατάλληλο «timing»: Δηλαδή,σε μια από τις πιο κρίσιμες εποχές για τις αποφάσεις των ντόπιων και ξένων ελίτ ενάντια στον λαό, και το διαφαινόμενο (με τα σημερινά δεδομένα) γονάτισμα του για ολόκληρες γενιές.

Επίσης, θα θέλαμε, επί τη ευκαιρία, να δώσουμε μια απάντηση στην προηγούμενη σκόπιμα ύπουλη «κριτική» του «Προτάγματος» για τη στάση του Τάκη Φωτόπουλου και της ΠΔ απέναντι στις τεκμηριωμένες πρακτικές ύπουλης χειραγώγησης της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, μια «κριτική» που ήταν επίσης «χρήσιμη» αφού ανέλαβε την υπεράσπιση, από ψευτο-ελευθεριακή σκοπία, των ρεφορμιστών κομματικών και ΕΕ-χορηγούμενων πολιτικών «κολλητών» τους, … υποτίθεται «αμεσοδημοκρατών» στη Συνέλευση, όπως θα δούμε.

Άλλωστε, η ομάδα του «Προτάγματος» έχει φροντίσει να θέσει και να «ξεπετάξει» προ καιρού «δευτερεύοντα» σήμερα ζητήματα που δημιουργούνται (από) και αναπαράγουν την κυρίαρχη ετερονομία, όπως τα αίτια της κρίσης, τον τρόπο εξόδου από αυτή, το γεγονός της επ’ αόριστον μετατροπής της χώρας και σε τυπικό πλέον προτεκτοράτο του διεθνούς συστήματος και των ντόπιων και ξένων ελίτ που το εκπροσωπούν, της οποίας τα συμπτώματα ήδη βλέπουμε. Αλλά, είπαμε, άλλοι χρησιμοποιούν τον ορθολογισμό για να διακρίνουν τις ανάγκες και τις εν δυνάμει προοπτικές των ετεροκαθοριζόμενων στρωμάτων και ατόμων, και άλλοι ανάγουν κατά το δοκούν των προσωπικών τους φιλοδοξιών και «σχέσεων», ξεκομμένες κοινωνικές συμπεριφορές στη ψευτο-ανάλυση της «ψυχής», με αυθαίρετα συμπεράσματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα από τον εκάστοτε «ειδικό» πολιτικό «Ψυχαναλυτή» (καλή ώρα όπως κάνει η ομάδα σας) για να «νομιμοποιούν» την εκάστοτε ετερονομία, και «όλως τυχαίως», ιδιαίτερα την κυρίαρχη σήμερα, οικονομική, και γενικά κοινωνική. Ο μύθος των Ειδικών , στον οποίον υποτίθεται αντιτίθεστε, αναπαράγεται πλήρως, λοιπόν, από την όλη «ψυχαναλυτική» και εσκεμμένα αποσπασματική προσέγγιση της ομάδας σας στα κοινωνικά φαινόμενα.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι στο μεγαλύτερο μέρος της όποιας ανάλυσης της ομάδας του «Προτάγματος» μέσω του ομώνυμου οργάνου της, για τη σημερινή μορφή του συστήματος και την κρίση, αυτά ερμηνεύονται βασικά ως εκφάνσεις» ενός κακού (νέο)φιλελεύθερου δόγματος και αντίστοιχα ως ζήτημα «πολιτικής επιλογής» , και όχι ως ζήτημα συστημικής δομικής εξέλιξης που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης υποκειμενικών και αντικειμενικών συνθηκών, στην οποία δομική αλλαγή εν συνεχεία ήρθε και «έδεσε» η νεοφιλελεύθερη θεωρία και οι αντίστοιχες πολιτικές. Το ίδιο δηλαδή παραμύθι που «όλως τυχαίως» αναπαράγουν και τα συστημικά φερέφωνα στη ρεφορμιστική «Αριστερά», και στην, καπελωμένη από αυτά, Συνέλευση στο Σύνταγμα, αλλά και αλλού, αναπαράγεται αυτούσιο ή με «ελευθεριακές» παραλλαγές από το «Πρόταγμα».

Τα χρήσιμα (στο σύστημα) και ευκαιριακά «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος»

Άλλωστε, όπως θα δούμε, τα «θεματάκια» της κρίσης και των υπαιτίων της, για την οποία κατά κύριο λόγο «αγανάκτισαν» οι «Αγανακτισμένοι», τα άφησε εσχάτως στα (ευκαιριακά;) στενά πολιτικά φιλαράκια της των «αμεσοδημοκρατικών» (!) κομματικών εγκάθετων της ρεφορμιστικής Αριστεράς και των στελεχών της (δοξασμένης από την Ε.Ε.) ΕΛΕ, που είχαν πιάσει «πρώτο τραπέζι πίστα» μέσα στις αμεσοδημοκρατικές επιτροπές και στις «θεματικές» της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, αλλά και σε άλλες πόλεις.

Έτσι, τα «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος», για το πώς εννοεί και ιεραρχεί τη σημερινή κυρίαρχη ετερονομία παγκόσμια και τα αίτια της έχουν καταντήσει να είναι το «σταλινικό» ΚΚΕ και τα μη πελατειακά καθεστώτα στην Ανατολή, που εκφράζουν προφανέστατα γι’ αυτήν, τη βασική ετερονομία σήμερα, και όχι η κτηνώδης ετερονομία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής πραγματικότητας, που πηγάζει από το διεθνές σύστημα και επηρεάζει άμεσα και έμμεσα δισεκατομμύρια κόσμο, μη επιτρέποντας τη συστημική αλλαγή. Παράλληλα, τις κρίσιμες αυτές πολιτικές της προτεραιότητες, που όλως τυχαίως συμπίπτουν με αυτές των φιλελευθέρων συστημικών εξουσιαστών, τις «φιλοτεχνεί» και φιλοσοφικά και με τους, αντίστοιχα «χρήσιμους» στο διεθνοποιημένο σύστημα και τη ρεφορμιστική «Αριστερά», θεωρητικούς της. Τους θεωρητικούς και φανφαρόνους (μέσα στην κοινοτοπία τους) αναλυτές του «κακού πολιτικού συστήματος» και της δημοκρατίας ως μιας βασικά «πολιτικής διαδικασίας», αντί ενός πολιτεύματος, που σήμερα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει όλες τις σφαίρες της κοινωνικής δράσης (πολιτική, οικονομική, στη μικρο-κοινωνία και στην οικολογία –δηλαδή μιας ΠΔ). Αυτοί οι θεωρητικοί φιλοξενούνται συχνά και στο «Πρόταγμα», αλλά και μερικοί εξ αυτών («όλως τυχαίως» – για ακόμα μια φορά) και στα πάνελ της πλατείας των φιλαράκων που λέγαμε, ακριβώς γιατί είναι «χρήσιμοι» (για να μην πούμε και αναγκαίοι) στο να προσδώσουν και «αμεσοδημοκρατικά», «ελευθεριακά» χαρακτηριστικά στο άγριο ρεφορμιστικό και κομματικό καπέλωμα που την χαρακτήριζε.

Παρόλα αυτά, ακόμα και στελέχη της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που πρωτοστάτησαν στο χτίσιμο της ΕΛΕ και των μέσων προπαγάνδας της, όπως ο Ά. Χατζηστεφάνου είχαν την εντιμότητα να καταδικάσουν απερίφραστα τις φασιστικές επιθέσεις στον κόσμο του ΠΑΜΕ (και βέβαια στη στενή περιφρούρηση, την οποία εν γνώσει του επέλεξε), χωρίς να κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» για να μη χάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά τους φιλαράκια, που παίζουν τον ρόλο «αριστερού» δεκανικιού του συστήματος (βλ. http://thepressproject.gr/theme.php?id=6225#.TqQBtYCc64A.twitter). Σε ό,τι αφορά ιδιαίτερα την παράθεση «στοιχειών» που κάνει η ανακοίνωση σας, για τη βία των «σταλινικών» κ.λπ., η γελοία κοπτοραπτική που κάνατε βέβαια παραλείπει να δείξει –όπως και τα Ιντιμίντια, «όλως τυχαίως»– ότι οι επιθέσεις αυτές έγιναν εκατέρωθεν αφού είχε ξεκινήσει η φασιστική αυτή επίθεση (που τεκμηριώνεται από παρόμοιες κομουνιστοφαγικές πηγές – βλ. βίντεο πώς ξεκίνησε η επίθεση μετά τις αντεγκλήσεις μεταξύ ΠΑΜΕ και διαδηλωτών http://www.youtube.com/watch?v=Td1nOjqm3L4&feature=player_embedded), ενώ δεκάδες θύματα (από φλεγόμενους από μολότοφ ηλικιωμένους, μέχρι δεχόμενους επιθέσεις με σφυριά και γκλομπ, όπως δείχνουν δεκάδες φωτογραφίες) δέχτηκε και ο κόσμος του ΠΑΜΕ, αλλά και περαστικοί. Και βέβαια όταν κάποιοι απλά αναφέρονται επικριτικά σε επιθέσεις με μολότοφ κ.λπ. από τη μία και από την άλλη βγάζουν μύδρους για «ξεκάρφωτες» «σταλινικές» επιθέσεις με καδρόνια στον κόσμο, χωρίς να αναφέρουν πώς ξεκίνησε η βία ενάντια στους διαδηλωτές, νομιμοποιούν απόλυτα πολιτικά και ηθικά αυτούς που ξεκίνησαν τα επεισόδια. Εκτός βέβαια και αν η αυστηρή περικύκλωση του κόσμου του ΠΑΜΕ που κατέκλυζε εκείνη τη μέρα την πλατεία, είναι για εσάς υπαίτια της βίας (αφού οι «σταλινικοί» είναι λίγο-πολύ το… «σύστημα»), οπότε το τι και ποιον εξυπηρετείτε πλέον είναι προφανές. Τέλος, σχετικά με την πολιτική καταγωγή και ανάλυση επιτιθέμενων και αμυνόμενων (γιατί η απλή παράθεση αποκομμένων στοιχείων χωρίς συστημική ανάλυση για τα κίνητρα της καθεμιάς πλευράς, καταλήγει βέβαια εύκολα σε αυτό που θέλει να «περάσει» για το συμφέρον του κάποιος – βλ. π.χ. πώς γίνεται η προπαγάνδα για τη Λιβύη, τη Συρία κ.λπ. με βάση ξεκομμένες εικόνες και βίντεο κ.λπ.), η ανακοίνωση που έβγαλε το δίκτυο μας είναι σαφής.

Το «Πρόταγμα» της ανιστόρητης ασυναρτησίας και των γκεμπελικών διαστρεβλώσεων

Στη συνέχεια, ας δούμε και μερικά από τα σχόλια του βασικού στελέχους του «Προτάγματος», Ν.Μ., που δείχνει ότι η εργολαβική διαστρέβλωση –ποιος ξέρει, δεν αποκλείεται τώρα να χρηματοδοτείται και κατευθείαν από την «αντισταλινική» Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως η ΕΛΕ– αντισυστημικών θέσεων της ΠΔ, που έχει αναλάβει με συνέπεια εδώ και χρόνια, συνεχίζει ακάθεκτη.

Γράφει ο Ν.Μ. στα σχόλια: «ο Τάκης αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των χειρότερων πλευρών του αριστερίστικου αντιδυτικισμού και τριτοκοσμισμού της δεκαετίας του ’60: φανατικά ισλαμόφιλος (υπέρ Αχμαντινεζάντ, Χαμάς κ.λπ.), εμμονές με το Ισραήλ και τη Νέα Τάξη κ.λπ. Έχει όλο το πακέτο, από πλευράς πολιτιστικού υποβάθρου, για να αισθάνεται μια χαρά με το σταλινο-αριστερισμό, εφόσον είναι και κάργα οικονομιστής, ανάγοντας το πολιτικό πρόβλημα σε γεωπολιτικού τύπου συσχετισμούς (είμαστε με Αχμαντινεζάντ και Τσάβες, επειδή τα βάζουν με τους Αμερικάνους κ.λπ.). Αν βάλεις τώρα και τον αντικαστοριαδισμό του, τις εμμονές του με το Ιντυμίντια της Αθήνας (από όπου είχε αποχωρήσει θεαματικά πριν 6-7 χρόνια), με την ΑΚ (επειδή δεν τον κάλεσε στο πρώτο Μπι Φεστ) και με το κίνημα των πλατειών (όπου έφαγε χυλοπίτα, όταν πήγε να καπελώσει), τότε μπορούμε, νομίζω, να καταλάβουμε, γιατί πήρε αυτή τη στάση. Αν προσέξεις στην ανακοίνωσή του, αναφέρεται και σε εμάς (“ψυχαναλυτική Αυτονομία” κ.λπ.).»

Έτσι, με το κόψε-ράψε –τώρα, του λόγου–, στο οποίο έχει διαπρέψει πολλάκις το πρώην «αυτόνομο μέλος» του Μάγματος και, πλέον, ο πολιτικός και… πολιτισμικός Ειδικός Ψυχαναλυτής της ομάδας του «Προτάγματος», ανάγει σε «εμμονές» (!) τη συστημική ανάλυση της εξουσίας και των μορφών που παίρνει αυτή, μια ανάλυση που προέρχεται από την αξιωματική επιλογή της αυτονομίας έναντι της ετερονομίας (και συνεπώς των αντίστοιχων συστημάτων θεσμών και αξιών που οι παραδόσεις αυτές δημιουργούν αντίστοιχα βέβαια σε κάθε χρονικό πλαίσιο). Έτσι, ανάγεται σε «εμμονή» ο κομβικός ρόλος του σιωνισμού και του Σιωνιστικού κράτους σήμερα στο σύστημα (που έχει τεκμηριωθεί και από διαπρεπείς Εβραίους της διασποράς – και μάλλον πρώτιστα από αυτούς), ο ρόλος της ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης κ.λπ. (που δεν υπήρχε βέβαια το ’60 όπως ηλιθιωδώς γράφει, αλλά αναδύθηκε μετά τα τέλη του’70 με την άνοδο των πολυεθνικών και την απελευθέρωση των αγορών).

Επίσης, το αυταπόδεικτο (για κάθε σοβαρό πολιτικό αναλυτή, ακόμα και φιλελεύθερο) γεγονός ότι σήμερα είναι πρώτιστα η οικονομική συγκέντρωση δύναμης και η αντίστοιχη ετερονομία ντε φάκτο μακράν κυρίαρχη, και ασκείται μέσω των διεθνοποιημένων θεσμών κ.λπ., της υπερεθνικής ελίτ (μια επίσης συστημική έννοια που χρησιμοποιείται ευρέως πλέον από όλο το φάσμα της κοινωνικής θεωρίας και της αριστεράς, και μάλιστα όχι της «σταλινικής»), ανάγεται από τον Ειδικό πολιτικό Ψυχαναλυτή μας σε…οικονομισμό! Για τέτοια οξεία αντίληψη των ιδιαιτεροτήτων της νεωτερικότητας μιλάμε.

Σε «εμμονή» ανάγει επίσης ο ίδιος κατ’ επανάληψη διαστρεβλωτής (του οποίου η σκοπιμότητα είναι εξόφθαλμη, μιας και ξέρει καλά τις σχετικές μας θέσεις, που έχουν αναλυθεί σε άρθρα και έχουν τεθεί σε δημόσιο διάλογο, ακόμα και στα Ιντιμίντια), τον, σκόπιμα ή μη, πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο της οργάνωσης ΑΚ (η οποία άλλωστε έσπευσε να δημοσιεύσει την ανακοίνωση του «Προτάγματος»), τον ντε φάκτο αντισυστημικό σήμερα ρόλο των μη πελατειακών καθεστώτων στην Ανατολή κ.λπ.. Και αυτό γιατί για οποιονδήποτε έχει μια συστηματική κοινωνικά αντίληψη της σημερινής πραγματικότητας και δεν βλέπει υπό το πρίσμα της «ψυχανάλυσης» του άμεσου κοινωνικού του περιβάλλοντος, και των «κολλητών» αριστερών δεκανικιών που αναφέραμε, σύστημα σήμερα, με όλες τις συντριπτικές του συνέπειες στη μεγάλη πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι το πανίσχυρο διεθνοποιημένο σύστημα και τα προτεκτοράτα τους, που βασίζονται στο φιλελεύθερο πρόταγμα, και όχι τα… «εσωτερικά» και, εύκολα ανατρέψιμα, ισλαμικά καθεστώτα ή οι κομουνισμοί (!). Άλλωστε, η στρεβλωτική αθλιότητα της σκέψης του «Ψυχαναλυτή» μας, τον κάνει μεν να «βλέπει» ότι ο Τάκης Φωτόπουλος είναι «ισλαμόφιλος», αναφερόμενος στο Ιράν (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is20-21/issue_20-21_takis_iran_ekstrateia.htm) και στην παλλαϊκή αντίσταση που κάνει η Χαμάς (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm), αλλά να κάνει την ίδια στιγμή «γαργάρα» το γεγονός ότι ο Τ.Φ. έχει στηρίξει επίσης την παλλαϊκή αντίσταση, μέσω του Καντάφι, απέναντι στους Ισλαμιστές και μοναρχοφασίστες νατοϊκούς «επαναστάτες» που αιματοκυλούν τον λαό της Λιβύης, και ότι δεν δίστασε να καταγγείλει στο άρθρο του για τη Λιβύη τον ηλίθιο ρόλο των Ιρανών ισλαμιστών και της Χαμάς, Χεζμπολάχ, να υποστηρίξουν έμμεσα την κτηνώδη Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, υποστηρίζοντας τους ψευτο-επαναστάτες του ΝΑΤΟ (όπως βέβαια έκανε και η ΑΚ και η ομάδα του «Προτάγματος»), ή να καταγγείλει την ίδια στάση για την επερχόμενη επέλαση του συστήματος και της υπερεθνικής ελίτ στη Συρία, με την καθοριστική βοήθεια πάλι μιας δράκας Ισλαμοφασιστών.

Το ίδιο, οι Ειδικοί «Ψυχαναλυτές» μας κάνουν γαργάρα ότι εμείς σαν Δίκτυο ΠΔ καταδικάσαμε μεν τη διασπαστική ενέργεια βίαιης επίθεσης εναντίον συνδιαδηλωτών που μόνο προβοκάτορες ή «αναρχικοί» θα μπορούσαν να κάνουν, αλλά δεν διστάσαμε να κατακρίνουμε το ΚΚΕ για τη στάση του σε σχέση με τις αποδοκιμασίες της 28ης Οκτώβρη, πράγμα που δεν είδαμε να κάνουν οι έτοιμοι να επιτεθούν στο ΚΚΕ, επειδή δεν άφησε τον «λαό» να μπει στη Βουλή αλλά όχι και να πάρει το μέρος του λαού όταν αποδοκίμαζε την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, προφανώς γιατί εκεί «βρωμάει μπαρούτι» (βλ. «πατριωτικό φαντασιακό» ως βασικός κίνδυνος κ.ο.κ.) για τους αυτόνομους μας….

Ένα «Πρόταγμα» για τον «αντι-αυταρχισμό», «ελευθεριακό» φερέφωνο της προπαγάνδας των κυρίαρχων ΜΜΕ

Φυσικά, αυτά τα βασικά ζητήματα που επηρεάζουν ολοένα περισσότερους λαούς, λόγω της διεθνοποίησης του συστήματος, όπως ο εγκληματικός πόλεμος στη Λιβύη κ.λπ., η ομάδα σας προτίμησε να τα κάνει γαργάρα, και όχι μόνο αυτό, αλλά να βρει και ευκαιρία να θέσει ως «πρόταγμα» της τον «αυταρχισμό» των καθεστώτων αυτών, όπως κάνει σήμερα. Έτσι το Πρόταγμα για Αυτονομία = Πρόταγμα για επιλεκτικό «αντι-αυταρχισμό» (παρά τις ψευτο-ρητορίες του περιοδικού σας περί αντιθέτου), και ιδιαίτερα μάλιστα, ενάντια στον «αυταρχισμό» των «πολιτισμικά υπανάπτυκτων», που ξεπήδησαν ουσιαστικά στο κενό, από τα «ανατολίτικα φαντασιακά». (Το κατά πόσο βέβαια η Λιβύη και άλλες μη πελατειακές χώρες ήταν πράγματι πολιτισμικά υπανάπτυκτες σε σχέση με πολλές χώρες της «γενικά σεβαστής Διεθνούς Κοινότητας» -βλ. υπερεθνικής ελίτ-, ένα ακόμα από τα «μαργαριτάρια» που έχει εκστομίσει ξεδιάντροπα ο Ειδικός πολιτικός Ψυχαναλυτής σας, Νίκος Μ., είναι πράγματι κάτι που αμφισβητείται, ακόμα και από διεθνείς οργανισμούς)

Τέτοιες «λεπτομέρειες», τα ψυχαναλυτικά υποκείμενα της ομάδας σας (σε αντίθεση με τα περισσότερα πολιτικά, που βασίζονται τουλάχιστον στον ορθολογισμό και σε μια κοινά αποδεκτά ηθική, και όχι τη συστηματική λασπολογία) τις «μασάνε», γιατί είναι βέβαια ενοχλητική πολυτέλεια για το κοινό στο οποίο βασικά απευθύνονται: «αντιαυταρχικοί» της κατανάλωσης της εικόνας των κυρίαρχων μίντια, ΑΚ και δογματικοί καστοριαδικοί που ακολουθούν τον τυφλοσούρτη «το ’πε – δεν το‘πε ο Καστοριάδης». Το κακό όμως είναι ότι με τη γαρνιτούρα της πολιτισμικής «επανάστασης» που πρεσβεύουν, ομάδες όπως το «Πρόταγμα», προσελκύουν και κόσμο που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με πολιτική, με αποτέλεσμα να παίζουν για άλλη μια φορά, σκόπιμα κάποιες τουλάχιστον από αυτές κατά τη γνώμη μας, ευρύτερα αποπροσανατολιστικό ρόλο.

Τέλος ο επικοινωνιακός σας λαϊκισμός δεν διαφέρει – κατά έναν «περίεργο» τρόπο -, σε τίποτα από τις σχηματικές φόρμες του επικοινωνιακού μηχανισμού του συστήματος που με τόσο πάθος και αυταπάρνηση αναπαράγετε και σε τοπικό και διεθνές επίπεδο:

Σχηματικές φόρμες και δογματικές «προσωποποιημένες» δαιμονοποιήσεις σύνθετων κοινωνικών καταστάσεων και στάσεων ολόκληρων λαών, όπως «σταλινισμός», «Αχματινετζάντ», «Καντάφι», «Χαμάς», επιστρατεύονται, με παραπλήσιο τρόπο όπως προβάλλονται και στα δυτικά μίντια, για να «δικαιολογήσουν» την ενσωμάτωση των χωρών και την υποταγή των λαών τους στη Νέα Διεθνή Τάξη που επιβάλλει – με πολιτική ή οικονομική βία – το διεθνοποιημένο σύστημα, τοποθετώντας βολικότατα το ίδιο το σύστημα που σήμερα τροφοδοτεί άλλωστε παρόμοιους «δαίμονες», στο απυρόβλητο. Την ίδια στιγμή, το αυτονόητο της αυτοδιάθεσης των λαών και του δικαιώματος της αντίστασής τους στη συστημική ετερονομία και την κατοχή, – κοινός τόπος των αντισυστημικών προταγμάτων και των θεμελιωτών τους, προκειμένου να χτιστεί μια πραγματικά αυτόνομη κοινωνία – εξοβελίζεται και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων.

Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο βέβαια, από φιλοσιωνιστικά γκρουπούσκουλα, των οποίων το «πρόταγμά» και οι παρεμβάσεις τους δεν ξεφεύγουν κατ’ ουσίαν, αλλά μόνο στην «ελευθεριακή» ρητορική, από τις αναλύσεις και προσεγγίσεις, με αυτά των επίσημων καλοπληρωμένων συστημικών αναλυτών και διεθνών ινστιτούτων ανάλυσης της υπερεθνικής ελίτ. Έτσι δεν μας προξενεί καμία εντύπωση ότι οι «αναλύσεις» των αυτοαποκαλούμενων «Αυτόνομων», αναπαράγονται από τα μέσα «αντιεξουσιαστών» σαν την «Βαβυλωνία», που έχουν νομιμοποιήσει καραμπινάτες φιλοσιωνιστικές ομάδες (βλ. Τέρμιναλ), όπου την περίοδο της σφαγής των ακτιβιστών των πλοίων για τη Γάζα, αναπαρήγαγαν αυτούσια την επικοινωνιακή προπαγανδιστική οδηγία της «Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης» (WZO), προς υπεράσπιση του Ισραήλ.

Το «Πρόταγμα» της «αμεσοδημοκρατικής» μονομέρειας και της σκόπιμης υπονόμευσης της δημοκρατικής ισηγορίας

Όσο για τη θέση μας για τις πλατείες, που δήθεν ο Φωτόπουλος «πήγε να καπελώσει», ήδη γράψαμε κάποια πράγματα για τον «αμεσοδημοκρατικό» ρόλο σας σε αυτές, αλλά ας δούμε το θέμα «πλατείες» με βάση και την προηγούμενη λασπολογική επίθεση του «Προτάγματος» στον Τ.Φ. και την ΠΔ (βλ. http://protagma.wordpress.com/2011/09/11/κάτω-οι-γραφειοκρατίες-πάνω-οι-πλατεί-2/), όταν φάνηκε ότι θίχτηκαν τα φιλαράκια της ομάδας σας, η οποία τοποθετήθηκε και αυτή βολικότατα κάπου ανάμεσα στους εγκάθετους κομματικούς και ΕΕ-χορηγούμενους «αμεσοδημοκράτες» μέσα στη Συνέλευση του Συντάγματος.

Έτσι, τι αποτέλεσμα έχουμε όταν η ψυχαναλυτική δογματίλα με πασπάλισμα «αμεσοδημοκρατίας», δεν της επιτρέπει ούτε να διαβάζει, ούτε να κρίνει την κριτική που έχουμε ασκήσει στην παρωδία λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος
[http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.04__ekklisi_laiki_sinelefsi_sintagma.html, http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.09__exeftelismos_amesis_dimokratias.html, http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.07.10__amesi_dimokratia_theseis.html], αλλά, αντ’ αυτού, να συκοφαντεί, πάντα «δημοκρατικά»; Μια ανακοίνωση ακατάσχετης λασπολογίας που συνδυάζεται με διαστρεβλώσεις, και βέβαια το αναγκαίο συμπλήρωμα για να πιάσει ο γκεμπελικός οίστρος αυτός στους αφελείς: μπόλικη κενόλογη ρητορεία για «άμεση δημοκρατία».

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η ομάδα σας στην ανακοίνωση εκείνη, ότι η ΠΔ άσκησε δριμεία κριτική στην συνέλευση του Συντάγματος επειδή… δεν κατάφερε να την καπελώσει ιδεολογικά;! Κανένας καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν θα ήταν δυνατό να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, εκτός αν φορά τις στρεβλωτικές σας παρωπίδες, οι οποίες βέβαια είναι γνωστές από παλιότερα http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm. Άλλωστε, αν ο Φωτόπουλος δεν δέχτηκε την πρόσκληση να μιλήσει στην καπελωμένη συνέλευση του Συντάγματος από τα φιλαράκια σας, γιατί άραγε δέχτηκε να μετάσχει στη συνέλευση της Χαλκίδας; Επειδή την είχε «καπελώσει», ή μήπως γιατί τα φιλαράκια σας στη ρεφορμιστική «Αριστερά» δεν την είχαν καπελώσει και αυτή, επιβάλλοντας με συνοπτικές «προκάτ» διαδικασίες και κομματοκρατούμενες επιτροπές τις θεματικές της, όπως στο Σύνταγμα;

Πέρα όμως από την εμπάθεια και το θράσος, από το οποίο διακατέχεστε, «κάνετε» πως δεν γνωρίζετε τι σημαίνουν οι στοιχειώδεις κανόνες ισηγορίας. Και αυτό παρά την αμεσοδημοκρατική ρητορική και διάρρηξη των ιματίων σας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Ο Τ. Φωτόπουλος, στον οποίο αναφέρεστε, έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το θέμα της ελληνικής κρίσης, αναλύοντας ορθολογικά τις πραγματικές αιτίες της, αλλά και τρόπους να βγούμε από αυτή την κρίση από αντισυστημική σκοπιά, τόσο μέσω της αρθρογραφίας του στην Ελευθεροτυπία όσο και στο τελευταίο του βιβλίο. Τις απόψεις αυτές υιοθετεί το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και τις έχει υποστηρίξει δημοσίως τόσο σε εκδηλώσεις όσο και με μπροσούρες του ώστε να συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια τελικά συμπεράσματα και την οργάνωση ανάλογης δράσης.

Από την άλλη, προσπαθούμε πάντα να ασκούμε κριτική σε απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε, εκθέτοντας πάντα τους λόγους διαφωνίας μας με ορθολογικά επιχειρήματα. Η κριτική μας στον μύθο της «κρίσης χρέους» (με την έννοια ότι υπεύθυνο για την ελληνική κρίση είναι το δυσθεώρητο χρέος, δηλαδή το σύμπτωμα) και του Λογιστικού Ελέγχου του ως «σημαντικού βήματος» για την αντιμετώπιση της κρίσης γενικότερα ήταν από καιρό διατυπωμένη και γνωστή στον δημόσιο διάλογο (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/logistikos_elenhos_12_4_2011.htm).

Επομένως, θεωρήσαμε ότι η πρόσκληση του Τ.Φ. σε μια εκδήλωση που είχε σαν θέμα της το Χρέος, με ένα πάνελ το οποίο βλέπει σαν κύρια αιτία της ελληνικής κρίσης το Χρέος και «Χρεολογεί», είναι επιεικώς υποκριτική, καθώς δεν τηρεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ισηγορίας των πραγματικά διαφορετικών απόψεων, και όχι παραλλαγών της ίδιας άποψης, ότι το Χρέος είναι ουσιαστικά αίτιο της Κρίσης. Οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις της δημοκρατικής ισηγορίας, συνεπώς, θα έπρεπε να είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για μια Λαϊκή Συνέλευση, και όχι βέβαια να επιτρέπει σε μεθοδευμένα σχηματισμένες θεματικές ομάδες να την καπελώνουν ξετσίπωτα, υφαρπάζοντας τη ψήφο της με αστείες «δημοκρατικές» ψηφοφορίες του τύπου «θέλετε να κάνουμε μια μέρα διαβούλευσης για το Χρέος, ΝΑΙ ή ΌΧΙ;», χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση για την κρίση, και χωρίς να έχουν ακουστεί πραγματικά διαφορετικές απόψεις των συμμετεχόντων στη συνέλευση για το Χρέος και τον πραγματικό ρόλο του στην ελληνική κρίση.

Δόθηκε με αυτό τον τρόπο λειτουργίας της Συνέλευσης, που στήθηκε πολύ καλά εκ των έσω, μέσω την Κεντρικών και δευτερευουσών Επιτροπών, με τους εγκάθετους και τα ρεφορμιστικά φιλαράκια τους (παγιωμένες πρακτικές για τις οποίες σφοδρή κριτική έγινε από πλήθος ανένταχτου κόσμου από την πρώτη μέρα λειτουργίας της Συνέλευσης), η δυνατότητα να δημιουργηθεί μια ακόμα «παράπλευρη» ομάδα, στην οποία βέβαια προσέτρεξαν να συμμετάσχουν, όλως τυχαίως, μέλη και στελέχη οργανώσεων της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» και της ΕΛΕ, η οποία θα ασχολούνταν με μια εκδήλωση διαβούλευσης για το Χρέος βασικά ως αιτία της κρίσης.

Άλλο ένα ψέμα που θα έπρεπε – από άτομα με πολιτικό ήθος βέβαια– να ανασκευαστεί είναι ότι δεν κλήθηκε ο Τ.Φ. από τη «θεματική της οικονομίας», αλλά από μια θεματική που ήταν επιφορτισμένη με τη διοργάνωση «Ημέρας Διαβούλευσης για το Χρέος». Αυτό έχει τη σημασία του, γιατί με τη δημιουργία θεματικών για κάθε επί μέρους θέμα που σχετίζεται με την κρίση (π.χ. θεματική οικονομίας, πολιτικής, χρέους, εργασίας, παιδείας κ.λπ.,), ήταν εξ ορισμού αδύνατο για κάποιον να παρακολουθεί τις διαδικασίες αυτές και να παρεμβαίνει στοιχειωδώς, πέρα από τα εγκατεστημένα μέλη οργανώσεων και κομμάτων, τα οποία περνούσαν τη γραμμή τους σε κάθε θεματική, μετατρέποντας κατόπιν τη λαϊκή συνέλευση σε βήμα «συνθημάτων» διάρκειας 1 ½ λεπτού και ανάγνωσης προειλημμένων αποφάσεων.

Σε αυτή τη θεματική («Διοργάνωση Ημερίδας για το Χρέος») και, αφότου σχηματίστηκε η υπεύθυνη ομάδα διαχείρισης της (που βέβαια κάθε άλλο παρά απλά διαχειριστικό ρόλο είχε, αφού αποφάσιζε και επέβαλε χωρίς καμία ευρύτερη διαβούλευση στη Γενική Συνέλευση ποιοι οικονομολόγοι θα κληθούν, χωρίς να γίνεται δημόσια σαφές το σκεπτικό της κ.λπ., και η απόφαση να εγκρίνεται μετά από σχετικό διάλογο), εγγράφησαν και πήραν μέρος μέλη και συμπαθούντες της ΠΔ.

Αυτοί πρότειναν, πρώτον, την επιστροφή του (επιβεβλημένου αντιδημοκρατικά όπως είδαμε) θέματος στη λαϊκή συνέλευση, με εναλλακτική πρόταση (μετά από σχετική συζήτηση στη Γενική Συνέλευση) μια ημέρα Διαβούλευσης για το θέμα της Κρίσης (της οποίας το Χρέος είναι σύμπτωμα) Δεύτερον, τη διοργάνωση μιας ημέρας διαβούλευσης για την κρίση γενικότερα, στην οποία θα καλούνταν κάποιοι οικονομολόγοι να καταθέσουν τις απόψεις τους για αυτήν, φροντίζοντας όμως να διατηρηθεί η ισηγορία μεταξύ των αντιτιθέμενων απόψεων (και όχι των παραλλαγών της ίδιας «Χρεολογικής» άποψης όπως γινόταν μέχρι τότε, με «μαϊντανό» την αντισυστημική άποψη), ώστε να μην υπερισχύουν οι συστημικές απόψεις που ακούγονται ούτως ή άλλως καθημερινά στα ΜΜΕ και προτείνουν διαχειριστικές λύσεις για την αντιμετωπίση της κρίσης και, βασικά του «Χρέους».. Ωστόσο, επειδή κάτι τέτοιο κατέστη αδύνατο, αφού η πλειοψηφία της θεματικής το καταψήφισε, στηριζόμενη βασικά στην υφαρπαγμένη (κατά τον συνοπτικό και αντιδημοκρατικό τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω) και τη στρεβλωτικά ερμηνευμένη εντολή της Γ.Σ. (ενδεικτικά αποφάσισαν χωρίς καμία γενική διαβούλευση απλά να καλέσουν βασικά «αντιμνημονιακούς» οικονομολόγους, κάτι που θα περιλάμβανε ακόμα και οικονομολόγους του…Σαμαρά!), αποφασίστηκε αρκούντως συνοπτικά να γίνει μια ακόμα διαβούλευση με βάση το Χρέος ως «αίτιο της κρίσης».

Από αυτή την άποψη θεωρήσαμε απαράδεκτο από τη μεριά του Τ.Φ. να συμμετέχει σαν γραφική μειοψηφία του ενός και μιας «αιρετικής άποψης», σε ένα ρεφορμιστικό πάνελ, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα μια τέτοια παρωδία δημοκρατικής συζήτησης, με 4 ομιλητές να εκφράζουν απόψεις που είναι παραλλαγές της «Χρεολογίας» ως της βασικής παραμέτρου της Κρίσης, στην οποία εν πολλοίς σκόπιμα οδηγήθηκε από τις κομματικές και ρεφορμιστικές μειοψηφίες και τα «φιλαράκια» τους η Συνέλευση, και που βέβαια δεν θίγουν το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», με βασικό θεσμικό μηχανισμό ενσωμάτωσης στη χώρα μας την ΕΕ..

Επομένως, αποτελεί απαράδεκτη λασπολογία και συκοφάντηση να υποστηρίζει η ομάδα του «Προτάγματος» ότι ο Τ.Φ. «αρνήθηκε τη συμμετοχή ‘λέγοντας ότι του ήταν αδύνατο να καθίσει στο ίδιο πάνελ με τους υπόλοιπους, «συστημικούς» ομιλητές (που, ως τέτοιοι, μιλούν απλώς ενάντια στο χρέος κι όχι ενάντια στο σύστημα γενικώς) και αντιπρότεινε να τον καλέσουν αφού άλλαζαν, ταυτόχρονα, τη σύνθεση του πάνελ και τον τίτλο της εκδήλωσης, ώστε αμφότερα να συμφωνούν με τις «αντισυστημικές» του απόψεις», γιατί κάτι τέτοιο δεν στοιχειοθετείται από πουθενά, και αποτελεί τουλάχιστον προϊόν εμπάθειας που στρέφεται γενικά κατά της Περιεκτικής Δημοκρατίας.

Ως υπέρμαχοι λοιπόν του χαρακτήρα της «ελεύθερης διαβούλευσης» θα πρέπει πλέον να είστε ικανοποιημένοι που ακούστηκαν ΚΑΙ οι ρεφορμιστικές και σοσιαλδημοκρατικές απόψεις στην εκδήλωση, παρότι κινδύνευαν να μην ακουστούν (!!!), αλλά τελικά κατάφεραν περιέργως να τη μονοπωλήσουν. Ωστόσο, είναι ενδεικτικό της άγνοιας σας για τη διάκριση μεταξύ της συστημικής και της αντισυστημικής άποψης, το ότι ισχυρίζεστε ότι στη διαβούλευση για την άμεση δημοκρατία στις 17/6 στο Σύνταγμα συμμετείχαν και «αντισυστημικοί ομιλητές». Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί και ποιες ήταν οι αντισυστημικές προτάσεις τους για την έξοδο από την κρίση; Άλλα και θα θέλαμε να μάθουμε τι σχέση είχαν οι ομιλητές (μεταξύ των οποίων …βουλευτές!) για την «άμεση δημοκρατία», με το πρόταγμα της αυτονομίας και την… άμεση δημοκρατία;

Η μονομέρεια σας είναι ενδεικτική και στο σημείο που κρίνετε ως γελοιότητα την προσπάθεια του ΜΛ-ΚΚΕ (http://www.m-lkke.gr/texts/view/101/Ανακοινώσεις/) να μοιράσει μπροσούρες στην πλατεία, την ίδια ώρα βέβαια που η «αντιγραφειοκρατική» και «ακομμάτιστη» ΕΛΕ των πολιτικών φιλαράκων σας, είχε καπελώσει για τα καλά τη λαϊκή συνέλευση, παραμένοντας για μέρες μπροστά ακριβώς από το χώρο της συνέλευσης και παρά τις διαμαρτυρίες των συμμετεχόντων, μετά από πολλές μέρες έκανε τη χάρη της συνέλευσης απλά να μετακομίσει πιο πέρα. Προφανώς σας βρίσκει σύμφωνους και η φασιστοειδής και τραμπούκικη επίθεση της ομάδας περιφρούρησης της πλατείας προς το ΜΛ-ΚΚΕ που κατέβασε με βία και με χρήση φαλτσετών το πανό της οργάνωσης και δεν αρκέστηκε απλώς στο ευγενικό «να πάει πιο πέρα» όπως ιδανικά το παρουσιάζετε, παραχαράσσοντας γι’ ακόμα μια φορά τα γεγονότα.


ΤΟ ΛΑΪΚΟ «ΟΧΙ» ΚΑΙ Η ΦΑΣΙΖΟΥΣΑ ΧΟΥΝΤΑ

0

 

Το θρασύτατο πανηγύρι που είχαν στήσει χθες οι πολιτικοί απατεώνες της Κοινοβουλευτικής Χούντας (με την απαραίτητη βοήθεια των αντίστοιχων απατεώνων και ακαδημαϊκών «ΕΕ-δίαιτων αναλυτών» στα ΜΜΕ) για τη «σωτηρία της Πατρίδας», που προφανώς περνά μέσα από τη μεταμόρφωση της χώρας και σε τυπικό προτεκτοράτο, είχε, σήμερα, άδοξο τέλος, με τα λαϊκά στρώματα να βροντοφωνάζουν ένα μυριόστομο «ΟΧΙ» σχεδόν σε κάθε πόλη της  χώρας όπου είχαν μαζευτεί οι «επίσημοι». Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μετατρέπουν σε λαϊκή γιορτή το ΟΧΙ, καταλαμβάνοντας τις θέσεις των «επισήμων», όπως άλλωστε λαϊκή γιορτή ήταν και το ΟΧΙ κατά του φασισμού το 1940, που ξεστόμισε μυριόστομα πάλι ο λαός και όχι μια άλλη Χούντα που κυβερνούσε τότε. Το σημερινό μάλιστα ΟΧΙ είναι πολύ πιο βαθιά κοινωνικό γιατί δεν έχει μόνο στόχο την εθνική απελευθέρωση, αλλά —και προπαντός— την κοινωνική απελευθέρωση των λαϊκών στρωμάτων από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα, όπως εκφράζονται από την ντόπια Χούντα που παριστάνει την κυβέρνηση,  και από την υπερεθνική ελίτ/Χούντα, με τη μορφή της Τρόικας, η οποία τώρα θα παίρνει κάθε σημαντική οικονομική (και εξαρτώμενα πολιτική) απόφαση για τις ζωές μας. Γι’ αυτό και τα καθεστωτικά ΜΜΕ ήδη καταδίκασαν τις λαϊκές εκδηλώσεις και μιλούν για προσβολή του συμβόλου της «εθνικής ενότητας» (αλήθεια ποια είναι αυτή;).

Αποτελεί όμως άκρο άωτο του θράσους, η χούντα που υφάρπαξε με καθαρή απάτη τη λαϊκή εξουσία, με τον Ηγετίσκο της να υπόσχεται τότε λαγούς με πετραχήλια, και τώρα να μην τολμά να ζητήσει λαϊκή έγκριση για το έγκλημα της καταρράκωσης κάθε κοινωνικής κατάκτησης της τελευταίας εκατονταετίας, αλλά και για το ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα του ξεπουλήματος του κοινωνικού μας πλούτου και της επιτροπείας της χώρας, να αποφαίνεται, σαν νέος υπό-Φύρερ πως «ο Λαός δεν θέλει εκλογές, αλλά αλλαγές»! Παράλληλα, ο Πρόεδρος της «Δημοκρατίας» και σύμβολο της «εθνικής ενότητας» αναρωτιέται: «Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια», «ξεχνώντας» ότι ακόμη και στην κοινοβουλευτική «δημοκρατία», η κυβέρνηση, σε εξαιρετικές συνθήκες όπως σήμερα, έχει ηθική υποχρέωση να ζητήσει τη λαϊκή εντολή για να εισάγει παρόμοια καταστροφικά μέτρα, όπως άλλωστε έκαναν για την επιβολή πολύ ηπιότερων μέτρων από τα ελληνικά, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας, Ουγγαρίας, Πορτογαλίας κ.ά.  Και βέβαια ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας θα μπορούσε να μιμηθεί το παράδειγμα του Προέδρου της Ισλανδίας που αρνήθηκε να υπογράψει το σχετικό Νομοσχέδιο που υπέβαλε η εκεί ελίτ και δέχτηκε την λαϊκή έκκληση για δημοψήφισμα, πράγμα που κατέληξε σε λαϊκή απόρριψη των μέτρων με πλειοψηφία 93%, επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι πράγματι εξέφραζε την εθνική ενότητα και όχι τις ελίτ και τους τραπεζίτες!

Η ομόθυμη υπεράσπιση της εκδήλωσης της λαϊκής οργής σήμερα ήταν απαραίτητη, έστω και αν σε αυτή μετείχαν και εθνικιστικά στοιχεία κ.λπ. που όμως δεν τα είδαμε ούτε να επιτίθενται κατά συνδιαδηλωτών, όπως στο Σύνταγμα (βλ. σχετική ανακοίνωση μας), ούτε να προβαίνουν σε εθνικιστικές εκδηλώσεις, αλλά αντίθετα να προσπαθούν και αυτά να ματαιώσουν την παρέλαση. Το «επιχείρημα» άλλωστε του «εθνικιστικού κινδύνου» έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται έντεχνα από την κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές της στη ρεφορμιστική «αριστερά» για να στιγματίσει τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις. Από αυτή τη σκοπιά, ήταν ακατανόητη η σχετική στάση του ΚΚΕ ότι «αυτή η μαζική λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να στιγματιστεί από τη δράση ορισμένων θυλάκων που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα και δρουν ενάντια σε αυτά, για δικούς τους σκοπούς». Είναι εντελώς απογοητευτικό, αν όχι καταστροφικό για το αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα, το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα με ισχυρό εργατικό κίνημα από πίσω του, που υιοθετεί σωστές θέσεις για την έξοδο από την κρίση μέσω της εξόδου από την ΕΕ και τη διαγραφή όλου του χρέους –αντί για τις αποπροσανατολιστικές θέσεις για διέξοδο από την κρίση μέσα στην ΕΕ και την καταστροφολογία που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακαδημαϊκοί «αναλυτές» του για τις συνέπειες  τυχόν εξόδου από το Ευρώ–, να αφήνει να υπερφαλαγγίζεται από τη ρητορική της ρεφορμιστικής «Αριστεράς». Αντίστοιχα, με τον έμμεσο στιγματισμό των αυθόρμητων λαϊκών αντιδράσεων ως χειραγωγούμενων από «θύλακες που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα», τροφοδοτείται το κλίμα εμφυλίου που καλλιεργήθηκε κατά τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας μεταξύ διαδηλωτών, ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό μια εν δυνάμει διαδικασία συνειδητοποίησης για κοινό μέτωπο κατά του νο 1 εχθρού αυτή τη στιγμή, δηλαδή της ΕΕ/ΟΝΕ και του ξεπουλήματος του κοινωνικού πλούτου.

Η λαϊκή οργή σήμερα κάνει πεντακάθαρο ότι η μόνη διέξοδος από την καταστροφική κρίση και την αποτροπή της εσωτερικής Κατοχής από την ντόπια και την υπερεθνική Χούντα και τους πραιτοριανούς τους (ΜΑΤ, Ευρωστρατοχωροφυλακή-EUROGENDFOR) είναι η σύμπηξη ενός νέου ΕΑΜ, με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση, που θα απαρτίζεται από όλες εκείνες τις δυνάμεις που θα αγωνίζονταν για την ανατροπή της Χούντας, την έξωση της Τρόικας και την έξοδο μας από την ΕΕ, παράλληλα με τη διαγραφή ολόκληρου του Χρέους, καθώς και εκλογές για Συντακτική Συνέλευση που θα έβαζε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας, χωρίς εξαρτήσεις από την ΕΕ του κεφαλαίου και από τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (βλ. σχετική ανακοίνωση).

 

28 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011


ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΚΙΝΗΜΑ» ΤΩΝ ΠΛΑΤΕΙΩΝ

0

Με τους λαούς σε όλο τον κόσμο να διαπιστώνουν καθημερινά την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», η ιστορική τάση της αυτονομίας που εκδηλώνεται με αμεσοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης σε κάθε επανάσταση και εξέγερση, από τη Γαλλική επανάσταση και την κομούνα του Παρισιού, στη σύγχρονη εποχή, μέχρι τα σοβιέτ και τις συνελεύσεις του Ισπανικού Εμφυλίου και την εξέγερση της Αργεντινής, η ίδια τάση βρίσκεται σήμερα πάλι στο προσκήνιο, όχι μόνο σε χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα όπως στον Αραβικό κόσμο όπου τώρα η υπερεθνική ελίτ θέλει να μαντρώσει τους λαούς σε κάποιο είδος αντιπροσωπευτικής ψευτο-δημοκρατίας, αλλά και στην ίδια την Δύση, όπου ξέρουμε καλά πώς λειτουργεί αυτή η «δημοκρατία» από την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα.

Στη χώρα μας, με την αγανάκτηση να πνίγει τα λαϊκά στρώματα, μαζεύτηκαν χιλιάδες λαού στις πλατείες των Ελληνικών πόλεων για να ακούσουν και να μιλήσουν, χωρίς ταμπέλες και τίτλους, να προβληματιστούν ζωντανά, μακριά από την πνευματική δικτατορία των καναλιών, πολίτης με πολίτη, άνθρωπος με άνθρωπο, διαφορετικοί ίσως, αλλά ίσοι μεταξύ τους. Ακριβώς αντίθετα δηλαδή απ’ ό,τι συμβαίνει μέσα στη Βουλή, όπου τα νήματα κινούν –από μακριά– οι ντόπιες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, ενώ η κοινοβουλευτική διαδικασία είναι απλά μια «συζήτηση» κουφών. Αυτή την παρωδία δημοκρατίας είναι που χαρακτήρισαν πολλοί «αγανακτισμένοι» στις πλατείες ‘μπουρδέλο’, με τις ανοιχτές παλάμες υψωμένες. Κι όμως, η μετουσίωση αυτής της «χυδαίας» (κατά τους «καθωσπρέπει» καναλόβιους) λέξης σε πολιτικό σύνθημα, ήταν για την άγουρη πολιτική ή ακόμα και εθνικιστική λαϊκή συνείδηση ένα μικρό πρώτο βήμα, όταν ο λαός αυτός ένιωσε όσο ποτέ άλλοτε ότι είναι υπήκοος και ότι η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» είναι μια καλοστημένη απάτη.

Όμως, το ίδιο το γεγονός πως με τις συγκεντρώσεις στις πλατείες γινόταν μια απόπειρα να ξεπεραστεί η απάτη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με τη δημιουργία αμεσοδημοκρατικών νησίδων μέσα σε μια έρημο ψευτο-δημοκρατίας, δημιουργούσε μια θεμελιακή αντίφαση: ότι ουσιαστικά επιχειρούνταν η συμβίωση άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και όχι η αντικατάσταση της δεύτερης από την πρώτη. Μπορεί οι πιο συνειδητοποιημένοι μέσα στις συνελεύσεις να θεωρούσαν ότι οι πλατείες αποτελούσαν το σπέρμα για την αντικατάσταση αυτή, όμως τα κόμματα και οι ινστρούχτορές τους, που δήθεν σαν απλοί πολίτες μετείχαν στις συνελεύσεις για να τις καθοδηγήσουν μέσω της γραφειοκρατίας που δημιούργησαν και των ομιλητών που επέλεξαν, άλλο είχαν σκοπό, (όπως άλλωστε φανερά τον διατύπωσαν οι ομιλητές που κάλεσαν στην ημερίδα για …την Άμεση Δημοκρατία): να δημιουργήσουν μια «καλύτερη» δημοκρατία που θα συνδυάζει την αντιπροσωπευτική με την Άμεση!

Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε σειρά μεθοδεύσεων.

Πρώτον, αντί η Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα να αναλωθεί στο μοναδικό κρίσιμο θέμα, τη βαθιά οικονομική κρίση και την παράλληλη πολιτική/πολιτειακή κρίση, από την επίλυση άλλωστε του οποίου θα κρινόταν και κάθε άλλο θέμα που αναφέρεται στις άλλες διαστάσεις της κρίσης (κοινωνική, πολιτιστική κλπ), αναλώθηκε σε συζητήσεις επί παντός επιστητού. Αποτέλεσμα: ο αποπροσανατολισμός (ότι δήθεν όλα αυτά τα προβλήματα είναι ξεχωριστά «κουτάκια» που τα συζητάμε χωριστά το καθένα και όχι σαν ένα ενιαίο σύνολο —κατά τη γνωστή μεταμοντέρνα αντίληψη της ρεφορμιστικής Αριστεράς), αλλά και η διάσπαση της συζήτησης και η δημιουργία προβλήματος χρόνου για τις παρεμβάσεις των πολιτών. Όλοι κάτι είχαν να πουν όταν συζητούνται τα πάντα σαν χωριστά κουτάκια και έτσι καθιερώθηκε ο δίλεπτος περιορισμός χρόνου για τους πολίτες «από κάτω». Η ίδια μεθόδευση επέβαλε και τη δημιουργία επιτροπών για κάθε χωριστό κουτάκι. Στα λόγια οι επιτροπές αυτές ήταν δήθεν ανοικτές, αλλά στη πραγματικότητα επανδρωνόντουσαν από τα ίδια στελέχη των κομμάτων που επέβαλλαν την παραπάνω μεθόδευση γιατί, σε αντίθεση με τον μέσο πολίτη σε αγώνα επιβίωσης, αυτοί διέθεταν άπλετο χρόνο για να συνεδριάζουν και να κανονίζουν τις λίστες των «ειδικών» που θα καλούσαν για ν’ αναπτύξουν το κάθε θέμα-κουτάκι, στο οποίο ειδικευόταν –υποτίθεται– ο καθένας.

Δεύτερον, καθιερώθηκε η διάκριση μεταξύ απλών πολιτών στη Λαϊκή Συνέλευση από τη μια μεριά και «ειδικών» από την άλλη, οι οποίοι έπρεπε να επανδρώσουν τα διάφορα πάνελ, στα οποία θα ανέλυαν τα «θέματα-κουτάκια» – υποτίθεται – «εμπεριστατωμένα». Οι πρώτοι με ένα δίλεπτο στη διάθεσή τους και συνήθως με κλήρο, οι δεύτεροι με άνετο χρόνο στη διάθεσή τους για να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Δεδομένου λοιπόν ότι οι ανοικτές επιτροπές αποτελούνταν, για τους παραπάνω λόγους, από μέλη που «κατά σύμπτωση» ανήκαν στη συντριπτική πλειοψηφία τους στον χώρο της ρεφορμιστικής Αριστεράς, ανάλογοι ήταν και οι προσκληθέντες «ειδικοί» με άνετο χρόνο στη διάθεσή τους για να αναπτύξουν «προοδευτικές» παραλλαγές των συστημικών απόψεων. Και αυτό, παρά το γεγονός βέβαια ότι η απήχηση της Αριστεράς αυτής στον Ελληνικό λαό είναι οριακή! Έτσι, η δημοκρατική ανταλλαγή απόψεων αντικαταστάθηκε από τους από καθέδρας διδάσκοντες «ειδικούς», που προσκαλούνταν κατ’ επιλογήν μιας επιτροπής, η οποία απλά έβαζε σε ψηφοφορία τις επιλογές της χωρίς διάλογο στη Λαϊκή Συνέλευση γι’ αυτές και αναφορά στις διάφορες απόψεις που υπάρχουν για το θέμα που συζητιόταν, ούτε λογοδοτούσε για τις επιλογές της.

Το συνδυαστικό αποτέλεσμα των παραπάνω μεθοδεύσεων ήταν ότι στο Σύνταγμα φτάσαμε να έχουμε δυο παρωδίες της δημοκρατίας: την παρωδία της ίδιας της δημοκρατίας μέσα στη Βουλή και την παρωδία της Άμεσης Δημοκρατίας έξω από αυτήν! Και ακριβώς για να μη συντελέσουμε στη λαϊκή «νομιμοποίηση» της δεύτερης αυτής παρωδίας, η ΠΔ δεν μετείχε σε κάποια από αυτές τις παρωδίες δημοκρατικής συζήτησης αφού οι προϋποθέσεις δημοκρατικής ισηγορίας που έθεσε απορρίφτηκαν από τους «οργανωτές», δηλαδή τα μέλη των παντοδύναμων «ανοικτών» επιτροπών που αποφασίζουν ποιο πρέπει να είναι το επικρατούν ρεύμα απόψεων στα πάνελ (και επομένως και στη Λαϊκή Συνέλευση) και ποιες απόψεις να περιθωριοποιούνται ή να εξαφανίζονται. Κάτι που άλλωστε διαπιστώσαμε με την εικονική πρόσκληση του Τάκη Φωτόπουλου να μετάσχει στη συζήτηση για το «θέμα-κουτάκι Χρέος» (προς Θεού όχι για την κρίση αλλά μόνο για το σύμπτωμα της, ώστε να μη θιγούν τα συστημικά αίτια της κρίσης και η ΕΕ η οποία χρηματοδοτεί και την ΕΛΕ που δρούσε και δρα ανενόχλητα στο Σύνταγμα) καθώς και στην παρωδία συζήτησης για την Άμεση Δημοκρατία, όπου οι προσκεκλημένοι «ειδικοί» ήταν μέχρι πρόσφατα …βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ή διανοούμενοι που πρεσβεύουν τη μόνιμη συμβίωση άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας!

Με βάση αυτές τις εμπειρίες προτείνουμε ένα νέο ξεκίνημα για το «κίνημα» των πλατειών που αυτή τη στιγμή βέβαια δεν είναι καν κίνημα. Σήμερα, οι στόχοι του κινήματος των αγανακτισμένων παραμένουν ασαφείς, όπως: να φύγει το μνημόνιο, να φύγει η τρόικα κλπ. χωρίς να συζητιέται καν από ποιους τα ζητούν αυτά ή με ποιες διαδικασίες θα πραγματοποιηθούν. Παράλληλα δημιουργούνται δραστηριότητες όπως π.χ. η δημιουργία συσσιτίων ή ανταλλακτικής οικονομίας, και γενικότερα «κοινωνικής» οικονομίας που επικροτεί και η κοινοβουλευτική Χούντα του γιωργάκη. Κάπως έτσι τη φαντάζεται αυτός και η παρέα του την Ελλάδα. Όμως ο στόχος ενός κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της επίθεσης που δεχόμαστε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα στα πλαίσια της λειτουργίας του κανιβαλικού συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της όποιας δωσίλογης κυβέρνησης την πραγματοποιεί. Και όχι μόνο. Εφόσον μέσα στο υπάρχον σήμερα θεσμικό πλαίσιο όποια κυβέρνηση διαδεχτεί τη σημερινή Χούντα θα εφαρμόσει τις ίδιες πολιτικές, το βασικό πρόβλημα είναι πώς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις, πολιτικές και οικονομικές, για μια πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα όπου εμείς, σαν πολίτες, θα παίρνουμε άμεσα όλες τις σημαντικές οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις σε ένα σύστημα που οι οικονομικοί πόροι θα ανήκουν και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις μας. Αυτό που εμείς ονομάζουμε Περιεκτική Δημοκρατία. Έτσι μόνο η Άμεση Δημοκρατία μπορεί να γίνει τρόπος ζωής για όλους μας είτε στον τρόπο που αποφασίζουμε σε πολιτικό επίπεδο για τα μεγάλα κοινά μας προβλήματα, είτε στον τρόπο που παράγουμε και χρησιμοποιούμε προϊόντα και υπηρεσίες σε οικονομικό επίπεδο, είτε στη γενική κοινωνική μας δραστηριότητα στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στη διασκέδαση κλπ., είτε τέλος στη σχέση μας με τη Φύση που είναι το κοινό μας σπίτι και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο ιδιωτικής και αλόγιστης εκμετάλλευσης. Τότε ο άνθρωπος θα γίνει Άνθρωπος.

Με βάση τα παραπάνω, για να ολοκληρωθεί το νέο ξεκίνημα στην πορεία της Άμεσης Δημοκρατίας, και για να αποκλείσουμε τις μεθοδεύσεις που μετέτρεψαν τη Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα σε παρωδία Άμεσης Δημοκρατίας, έχουμε να προτείνουμε τις παρακάτω βασικές αρχές λειτουργίας της Άμεσης Δημοκρατίας στα πλαίσια των Λαϊκών Συνελεύσεων (Λ.Σ.).

1) ΟΛΕΣ οι αποφάσεις παίρνονται από τη Λ.Σ. ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ.

2) ΜΟΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΕΣ των αποφάσεων διαδικασίες ανατίθενται σε επιτροπές (π.χ. πρακτικά θέματα για την αποστολή Δελτίων Τύπου, των οποίων το κείμενο αποφασίζεται από την Λ.Σ. κλπ.). Τα μέλη των επιτροπών λογοδοτούν σε τακτά διαστήματα στην Λ.Σ. και είναι ανακλητά.

3) Ο κύκλος των θεμάτων που απασχολούν την Λ.Σ. έχει αποκλειστικό κέντρο την κρίση (που δεν είναι μεν μόνον οικονομική αλλά σήμερα είναι πρωταρχικά οικονομική) και περιλαμβάνει την ανάλυση και εκλαΐκευση των θεμάτων για τα αίτια και τον τρόπο διεξόδου απ’ αυτήν καθώς και την οργάνωση της κοινής πάλης με το εργατικό, το φοιτητικό κίνημα κλπ. Μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο περιλαμβάνεται και η αυτοοργάνωση της Λ.Σ. και του κόσμου που την πλαισιώνει. Θέματα εκτός αυτού του κύκλου απορρίπτονται ως αποπροσανατολιστικά.

4) Κατοχυρώνεται η ισηγορία ως πρώτη αρχή της Άμεσης Δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπονται προνομιακές μεταχειρίσεις «ειδικών». Σε μια πραγματική ΑΔ/κή συνέλευση δεν υπάρχουν προνομιακές διακρίσεις, ούτε χρειάζονται πάνελ «ειδικών». Οι «ειδικοί» μπορούν να μιλούν από κάτω σαν απλοί πολίτες σε μια συνέλευση όπου όλοι θα έχουν τον ίδιο χρόνο ομιλίας π.χ. 15 λεπτά μάξιμουμ. Εάν η Λ.Σ. θεωρεί ότι η γνώμη ενός ομιλητή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μπορεί να δώσει παράταση χρόνου ομιλίας, αν δεν ολοκλήρωσε την ομιλία του. Ανάλογα ισχύουν και για το δικαίωμα δευτερολογίας.

5) Η ισηγορία όμως αναφέρεται στις απόψεις και όχι στα μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης διότι, βέβαια, αν όλα τα μέλη μιας Λ.Σ. 1.000 ατόμων ήθελαν να πάρουν το λόγο, θα χρειάζονταν μήνες για την κάθε συζήτηση! Οι εκάστοτε ασκούντες (εκ περιτροπής ή με κλήρο) καθήκοντα συντονιστή της συζήτησης, με τη σύμφωνη γνώμη Λ.Σ., θα μπορούσαν να κρίνουν αν ένας ομιλητής απλά επαναλαμβάνει θέσεις που έχουν ήδη διατυπωθεί, και μάλιστα με τα ίδια επιχειρήματα, και να αφαιρούν τον λόγο, ώστε να καλύπτονται όλες οι απόψεις και τα επιχειρήματα μέσα σε λογικό χρόνο.

10 ΙΟΥΛΗ 2011

Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]


Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»

0

Η Περιεκτική Δημοκρατία, με την προηγούμενη επείγουσα έκκληση της 4ης Ιούνη, θέλησε να ενημερώσει αλλά και να προειδοποιήσει την Λαϊκή Συνέλευση (ΛΣ) και τους πολίτες της Αθήνας που την πλαισίωσαν από την πρώτη μέρα νομίζοντας ότι μετείχαν σε ένα πρωτοφανές πείραμα αμεσοδημοκρατίας στη χώρα μας, ότι η πραγματικότητα που διαμορφωνόταν από κάποιους στην πλατεία ελάχιστη σχέση είχε με την αντίληψη της άμεσης δημοκρατίας την οποία επικαλούνταν. Δυστυχώς οι προειδοποιήσεις μας δεν εισακούστηκαν και σήμερα αποδεικνύεται πια περίτρανα ότι η ΛΣ καπελώνεται ξεδιάντροπα και θρασύτατα από μια ανίερη συμμαχία ρεφορμιστικής και πατριωτικής «Αριστεράς», η οποία όχι μόνο αποκλείει, με το πρόσχημα της συνέλευσης απλών πολιτών και όχι κομματικών ή συνδικαλιστικών στελεχών, κάθε άλλο προβληματισμό από αυτόν της ανίερης αυτής συμμαχίας (η οποία βέβαια αποτελείται από κομματικά στελέχη και μέλη που παριστάνουν τους απλούς πολίτες!), αλλά και περνά μέσα από υποτιθέμενα λαϊκές διαδικασίες τη συστημική γραμμή ότι η ένταξη μας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς όπως αυτή εκφράζεται στον γεωγραφικό χώρο μας, με την ΕΕ και την ΟΝΕ, είναι ουσιαστικά απυρόβλητη. Έτσι, η χειραγωγούμενη αυτή δήθεν άμεση δημοκρατία όχι μόνο ευτελίζει την ίδια την έννοια της άμεσης δημοκρατίας πριν ακόμη δοκιμαστεί στην πράξη, αλλά και λειτουργεί σαν βασικό μέσο εκτόνωσης της λαϊκής οργής και αποπροσανατολισμού της από τους βασικούς ενόχους της συντελούμενης καταστροφής: τις ντόπιες και ξένες ελίτ και το ίδιο το σύστημα που τις θρέφει και μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Τη στιγμή μάλιστα που οι ξένες ελίτ, δηλαδή το Ευρωπαϊκό (ΕΕ) και το Αμερικάνικο (ΔΝΤ) τμήμα της υπερεθνικής ελίτ επιβάλλουν, με πρόσχημα το Χρέος, και την τυπική κατοχή της χώρας διορίζοντας γκαουλάιτερ στα υπουργεία και τώρα ακόμη και αυτούς που θα ξεπουλήσουν τον κοινωνικό μας πλούτο, ενώ οδηγούν παράλληλα στην απόγνωση τα λαϊκά στρώματα, η ΛΣ το μόνο με το οποίο δεν ασχολείται ήταν πως να πολεμήσει το σύστημα που μας έφερε στη σημερινή καταστροφή και τις ντόπιες και ξένες ελίτ που το υπηρετούν κι ωφελούνται από αυτό σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων…

Αντίθετα, στη μοναδική ευκαιρία που δόθηκε στη ΛΣ να συζητήσει το θέμα, (όταν δεν αναλώνεται σε συζητήσεις επί παντός επιστητού που απλά αποσπούν τη προσοχή της από το κύριο θέμα για το οποίο άλλωστε συνέρρευσαν στο Σύνταγμα οι Αθηναίοι πολίτες), μετά από την ουσιαστική υφαρπαγή της ψήφου της στις 31 Μάη, αφού δεν προηγήθηκε καμιά ουσιαστική συζήτηση για το ποιο ακριβώς θα ήταν το θέμα και ποιοι οι ομιλητές, οργανώθηκε «ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ», αποκλείοντας στην πράξη κάθε άλλη συζήτηση για τις βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στο Χρέος, το οποίο είναι απλά το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης (είναι σαν να συζητάμε για τον πυρετό και πώς θα τον κατεβάσουμε χωρίς ν ασχολούμαστε με τις αιτίες του!) Έτσι προχώρησε στη δημιουργία «ανοιχτής ομάδας οργάνωσής για την οποία συμμετοχές μπορούν να κατατίθενται στη γραμματεία», η οποία ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ απλά θα έκανε την πρακτική δουλειά της οργάνωσης της διαβούλευσης, όπως σε κάθε πραγματική αμεσοδημοκρατική διαδικασία όπου όλες τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνει η ίδια η ΛΣ. Στην πραγματικότητα όμως η ομάδα αυτή που τυπικά ήταν «ανοικτή» και όλοι μπορούσαν (θεωρητικά) να μετέχουν, επανδρώθηκε από μέλη και στελέχη της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της ΕΛΕ (δηλαδή του “πνευματικού της τέκνου”, που πιστεύει ότι θα βγούμε από την κρίση αν μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου βρει ποιο είναι το τμήμα του Χρέους που είναι παράνομο και το κηρύξουμε άκυρο!) με τη γνωστή μεθοδολογία: τα στελέχη της ρεφορμιστικής «Αριστεράς», έχοντας προφανώς την οικονομική άνεση και άνεση χρόνου να βρίσκονται συνεχώς στο Σύνταγμα για να επανδρώνουν παρόμοιες επιτροπές και να καθοδηγούν τη ΛΣ, τη στιγμή που ο μέσος πολίτης αγωνίζεται για να βρει κάποια ώρα από το κυνήγι τη επιβίωσης να παραστεί απλά στη ΛΣ (κάτι που ήξερε ακόμη και ο Περικλής και επιδοτούσε τους φτωχούς Αθηναίους για να μετέχουν στις διαδικασίες της άμεσης δημοκρατίας ώστε να μην μονοπωλούνται από τους έχοντες την οικονομική άνεση και, επομένως, χρόνου). Περιττό λοιπόν να προστεθεί ότι η ΛΣ ποτέ δεν ρωτήθηκε για τους «ειδικούς» οι οποίοι θα έδιναν τα φώτα τους στη ΛΣ, οι οποίοι «κατά σύμπτωση» προέρχονταν όλοι από την ανίερη συμμαχία. Δεδομένου όμως ότι η ρεφορμιστική Αριστερά στο ευρύτερο κοινό δεν εκπροσωπεί ούτε το 4% του λαού, το ερώτημα είναι πώς τα “καταφέρνει” και κυριαρχεί στη ΛΣ και επιβάλλει τους ομιλητές της, πολλοί από τους οποίους είναι και αστέρες των τηλεοπτικών καναλιών (ακριβώς λόγω των «επικίνδυνων» για το σύστημα απόψεων που εκφράζουν), αστέρες που δεν χρειαζόταν καν να τους καλέσει μια ΛΣ! Έτσι, στην πρώτη εκδήλωση για τη διαβούλευση, στην ανίερη αυτή συμμαχία, κλήθηκαν μόνο πανεπιστημιακοί ― στελέχη της ΕΛΕ και της ρεφορμιστικής Αριστεράς που υποτίθεται είναι «ειδικοί» και άρα «ουδέτεροι» (πράγμα που δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια στην ανάλυση οικονομικών ιδιαίτερα φαινομένων όπου δεν υπάρχουν «αντικειμενικές» αλήθειες) και ένας εκπρόσωπος της πατριωτικής «Αριστεράς», κατά του οποίου μάλιστα επιτέθηκαν οι υπόλοιποι ομιλητές γιατί τόλμησε να θέσει θέμα εξόδου από το Ευρώ, θίγοντας, έστω ουτοπικά και έμμεσα την ΕΕ, αφού δεν έθετε θέμα εξόδου αλλά απλά «διάλυσης» της ΕΕ σε τρία τέρμινα. Και φυσικά η αντίδραση της ΕΛΕ (και των στελεχών της ρεφορμιστικής Αριστεράς) ήταν απόλυτα δικαιολογημένη εφόσον έχει κηρύξει ταμπού την ΕΕ, με βάση τις εντολές των πατρώνων της που χρηματοδότησαν το πολυδάπανο διεθνές συνέδριο της στην Αθήνα τον περασμένο μήνα και έμμεσα το πολυπροβεβλημένο (χάρη στην προβολή των ΜΜΕ) φιλμ «debtocracy». (http://www.eurodad.org/uploadedFiles/Whats_New/News/Agenda draft_online2104(1).pdf?n=4317)

Παρά την προηγούμενη επείγουσα έκκληση και τις διαμαρτυρίες πολλών μελών της ΛΣ στα ιντιμίντια και αλλού (καθώς στη ΛΣ με διάφορες ”δικλείδες” διαδικαστικού τύπου αποκλείονταν για να τις εκφράσουν), η «ανοικτή» επιτροπή (που «κατά σύμπτωση» αποτελείται κατά κανόνα από τα ίδια περίπου πρόσωπα, κήρυξε «επιτυχημένο» το φιάσκο της περασμένης Δευτέρας και αποφάσισε να προχωρήσει στη νέα Ημέρα διαβούλευσης στις 10 Ιούνη, σύμφωνα με την αρχική δήθεν “λαϊκή εντολή” που υφαρπάχτηκε με συνοπτικές διαδικασίες, όπως είδαμε παραπάνω. Οι αρχικές προτάσεις της ήταν να καλέσουν πάλι άλλα μέλη της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της ΕΛΕ. Η κατάπτυστη στάση της ΕΛΕ στον ρόλο πατροναρίσματος στις αποφάσεις της ΛΣ είναι ενδεικτική και από το γεγονός ότι διατηρούσε για 12 μέρες το πανό και το περίπτερο της μπροστά από τον χώρο που συνεδρίαζε η συνέλευση, παρά την απόφαση της ΛΣ της 31/5 και τις συνεχείς διαμαρτυρίες μελών της ΛΣ για την ύπαρξη του εκεί, ενώ κάθε άλλο κομματικό ή συνδικαλιστικό πανό αποκλείεται δια ροπάλου. Και βέβαια το πανό συνεχίζει ακόμα και σήμερα να βρίσκεται στο χώρο της πλατείας αλλά σε άλλο σημείο, ενώ όταν το ΚΚΕ(μ-λ) προσπάθησε να αναρτήσει πανό με τον τίτλο «Η Αριστερά της Πλατείας» και να μοιράσει κείμενο δέχτηκε τραμπούκικη επίθεση από μέλη της ομάδας περιφρούρησης που φαίνεται τα βρίσκει μια χαρά με τα μέλη της ΕΛΕ των απογοητευμένων ΠΑΣΟΚων πατριωτών και ρεφορμιστών Όταν μάλιστα κάποια νέα μέλη της ανοιχτής ομάδας για το Χρέος πρότειναν ν’ ακουστούν αυτή τη φορά άλλες απόψεις οικονομολόγων, οι οποίες εκφράζουν έναν εντελώς διαφορετικό προβληματισμό που θέτει το καίριο πρόβλημα της εξόδου από την ΕΕ (π.χ. Περιεκτική Δημοκρατία, Κίνηση Επαναστατικής Αριστεράς, ΚΚΕ) και μετά από προτάσεις πολιτών και τοπικών συνελεύσεων, απλά εδέησαν να προτείνουν ως πιθανούς ομιλητές τον Τάκη Φωτόπουλο και πανεπιστημιακό της Κίνησης Επαναστατικής Αριστεράς, με τη φανερή πρόθεση να τους περιθωριοποιήσουν ως «μειοψηφία του ενός», όπως κάποιο άλλο στέλεχος της ΕΛΕ είχε χαρακτηρίσει τον Τάκη Φωτόπουλο παλιότερα. Το πρόσχημα γι’ αυτή τη μεθόδευση ήταν ότι αρκεί οι ομιλητές να είναι “αντιμνημονιακοί”, οπότε όποιος απλά “δήλωνε” αντιμνημονιακός μπορούσε να μπει μέσα στη λίστα με τα ονόματα (πιθανόν και ο …Σαμαράς)! Και αυτό ενώ ο ΤΦ είχε διαμηνύσει στην επιτροπή αυτή ότι δεν θα δεχόταν μεθόδευση περιθωριοποίησης της αντισυστημικής θέσης, αν ήθελε να κρατήσει τα στοιχειώδη προσχήματα δημοκρατικής ισηγορίας, ειδικά μετά το φιάσκο της πρώτης ημερίδας. Τότε, οι ίδιοι «ινστρούχτορες» που αποτελούν τη μόνιμη πλειοψηφία της «ανοικτής» ομάδας, μετά την άρνηση, για τους ίδιους λόγους , και του Οικονομάκη, πανεπιστημιακού της ΚΕΑ να πάρει μέρος στην ημερίδα, προχώρησαν να καλέσουν εναλλακτικό θίασο της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της ΕΛΕ, αυτή τη φορά μάλιστα προσκαλώντας δύο πολυπροβεβλημένους οικονομολόγους της. Φυσικά, μερικοί από τους ομιλητές και των δύο ημερίδων δηλώνουν «αντικαπιταλιστές» και όχι ρεφορμιστές, χωρίς βέβαια να διστάζουν να μιλούν μόνο για την καλύτερη διαχείριση της κρίσης του κεφαλαίου (δηλαδή τη διαχείριση της ΕΕ) και ενώ δεν διανοούνται βέβαια να θέσουν θέμα ΕΕ που θα ήταν το πρώτο βήμα στην αμφισβήτηση του συστήματος και των ελίτ που μας έφεραν στη σημερινή καταστροφική κρίση!.

Επειδή ξέρουμε ότι οι γκεμπελίσκοι της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» θα μας κατηγορήσουν ότι υπονομεύουμε τις λαϊκές συνελεύσεις επαναλαμβάνουμε: υποστηρίζουμε ολόψυχα ένα γνήσιο αμεσοδημοκρατικό κίνημα που θα δίνει την εξουσία για όλες τις σημαντικές αποφάσεις στην ίδια τη ΛΣ χωρίς οποιαδήποτε δυνατότητα μεθόδευσης από εξωγενείς παράγοντες, εφόσον άλλωστε για την Περιεκτική Δημοκρατία, η Αμεση Δημοκρατία είναι το θεμέλιο του προτάγματος της και όχι απλά μια διαδικαστική τσόντα, όπως για την παραδοσιακή Αριστερά. Απόκειται επομένως στην ίδια τη ΛΣ να αποδοκιμάσει την σημερινή στημένη συνέλευση για το Χρέος όπου θα ακούσει παραλλαγές των ανώδυνων απόψεων που άκουσε και τη Δευτέρα και να αποφασίσει τη σύγκληση άλλης συνέλευσης με θέμα «Τα αίτια της κρίσης του συστήματος στην Ελλάδα και οι τρόποι διεξόδου από αυτήν» όπου θα κληθούν να μετάσχουν μόνο επιστήμονες που δέχονται την αρχή ότι έξοδος από την κρίση χωρίς έξοδο από την ΕΕ (και όχι απλά το Ευρώ) είναι αδύνατη. Και είναι αυτονόητο ότι θ’ αποφασίσει μόνο η Λαϊκή Συνέλευση ποιο θα είναι το θέμα της εκδήλωσης και οι ομιλητές σε αυτή, και όχι κάποιοι …για λογαριασμό της, με τις συνοπτικές διαδικασίες για λήψη βασικών αποφάσεων και το συστηματικό “καπέλωμα” μέσα από τις ουσιαστικά ελεγχόμενες “ανοιχτές” επιτροπές και ομάδες, όπως γίνεται στη σημερινή παρωδία άμεσης δημοκρατίας που έχει επιβάλλει η ρεφορμιστική Αριστερά στο Σύνταγμα. Μιας ρεφορμιστικής Αριστεράς, της οποίας άλλωστε το ενδιαφέρον για άμεση δημοκρατία είναι όψιμο, αν όχι ύποπτο, εφόσον η άμεση δημοκρατία μόνο σαν “διαδικασία” συμβαδίζει με την κοσμοθεωρία της, και όχι σαν πολίτευμα, όπως είναι η πραγματική έννοια της.

10 ΙΟΥΝΗ 2011


Η ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΤΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ – ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

0

Η Περιεκτική Δημοκρατία, όπως και πολλοί άλλοι καλοπροαίρετοι στον ελευθεριακό και γενικότερα ριζοσπαστικό χώρο της Αριστεράς, υποδεχτήκαμε με θετικά σχόλια και ελπίδα τις «συνελεύσεις των Πλατειών» σαν ένα βήμα για μια πραγματική ειρηνική εξέγερση «από τα κάτω», παρά την ύποπτη μαζική στήριξη που απολάμβαναν από την αρχή οι συνελεύσεις αυτές από τα ΜΜΕ. Τώρα όμως αποδείχνεται περίτρανα ότι εξαπατηθήκαμε από μια απόλυτα μεθοδευμένη ψευτο-δημοκρατία που εξευτελίζει και την ίδια την έννοια της άμεσης δημοκρατίας, η οποία, αν δεν καταγγελθεί ΑΜΕΣΑ από τους καλοπροαίρετους μέσα στη συνέλευση, θα οδηγήσει όχι μόνο στην οριστική υποταγή των λαϊκών στρωμάτων στην κατοχή των ντόπιων και ξένων ελίτ αλλά και στον ευτελισμό της Άμεσης Δημοκρατίας πριν ακόμη έχουν την ευκαιρία να δοκιμαστούν στη πράξη. Να πώς έγινε η μεθόδευση:

1) Η συνέλευση, τόσο από έλλειψη πείρας σε παρόμοια εγχειρήματα, όσο και από τη σαφή μεθόδευση συγκεκριμένων συστημικών τάσεων εντός της συνέλευσης με καθοδηγητικό ρόλο σε αυτήν, οδηγήθηκε από την αρχή να παίρνει συνεχώς αποφάσεις σχεδόν επί παντός επιστητού και όχι για το μοναδικό θέμα που μαζεύτηκε ο λαός εκεί να συζητήσει: τα αίτια της κρίσης και να πάρει αποφάσεις για το πως θα οργανωθούν τα λαϊκά στρώματα ν’ανατρέψουν τη κατοχική Χούντα που επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ και να διώξει την Τρόικα ακυρώνοντας τα Μνημόνια. Γι’ αυτόν το λόγο ήταν και είναι επιτακτικό να ακουστούν αντισυστημικές απόψεις (τα συστημικά ψέματα, άπατες και τους υποστηρικτές τους τα ακούμε κάθε μέρα στα κανάλια!) με σκοπό να οργανωθεί ένα δημοψήφισμα ελεγχόμενο από τις συνελεύσεις στις πλατείες, τις γειτονιές, τα εργοστάσια, τα γραφεία κ.λπ. και μια γενική απεργία διαρκείας που θα ανέτρεπε τη Χούντα και θα επέβαλε μια κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας από εντολοδόχους των συνελεύσεων και όσους βουλευτές θα υιοθετούσαν τις αποφάσεις τους. Οι αντισυστημικές απόψεις δεν μπορεί παρά να έχουν ως ελάχιστο παρονομαστή την άμεση ανάγκη εξόδου από την ΕΕ (και όχι απλά την ΟΝΕ), η οποία επιβάλλει το παγκοσμιοποιημένο σύστημα στη χώρα μας, που δημιούργησε το Χρέος και την κρίση, ώστε να μπουν τα θεμέλια για μια πραγματική δημοκρατία των λαών, την οποία ευαγγελίζεται η συνέλευση. Αντ’ αυτού οργανώθηκε μια συνέλευση-χυλός που περνούσε αποφάσεις σχεδόν επί παντός επιστητού, τις οποίες κατόπιν ειδικές επιτροπές υποτίθεται έβαζαν σε εφαρμογή. Έτσι διασπάστηκε η Συνέλευση και αποπροσανατολίστηκε από τον μοναδικό στόχο της.

2) Μέσα στη σωρεία των αποφάσεων αυτών, μεθοδεύεται από κάποιους στις 31 Μάη να παρθεί και μια δήθεν ανώδυνη απόφαση για «ΗΜΕΡΑ ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ», η οποία και περνά χωρίς ουσιαστική συζήτηση, παρά το γεγονός ότι προκαθόριζε τόσο τους στόχους του αγώνα όσο και τον τρόπο «ανάλυσης» τους. Δηλαδή, ουσιαστικά προκαθόρισε τη μορφή που θα έπαιρνε η «διαβούλευση» αυτή, ώστε να εκφράσει πιστά τις συστημικές απόψεις. Έτσι σύμφωνα με την απόφαση: «Πιθανότατα τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τη συνέλευση στο Σύνταγμα, αλλά και όλη την κοινωνία είναι δύο και από αυτά πηγάζουν όλα τα άλλα: πρώτον, αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους, δεύτερον, η έλλειψη ή και απόλυτη απουσία δημοκρατικών διαδικασιών στη λήψη αποφάσεων σε αυτή τη χώρα (με δυο λέξεις αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς)». Στην πραγματικότητα, κανένα από αυτά τα «προβλήματα» δεν είναι αυτά που εκφράζουν τη σημερινή κρίση. Ούτε η οικονομική κρίση είναι απλά «θέμα δημόσιου χρέους» (όπως υποστηρίζει η συστημική άποψη και επαναλαμβάνει υιοθετώντας την η Λαϊκή Συνέλευση, αλλά είναι θέμα συνολικής κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος γενικά και του Ελληνικού μοντέλου «ανάπτυξης» ειδικότερα), ούτε η πολιτική κρίση είναι θέμα «απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών στη λήψη αποφάσεων» (άποψη που έμμεσα θεωρεί τη δημοκρατία σαν ένα σύνολο διαδικασιών και όχι σαν πολίτευμα που εξασφαλίζει την πολιτική και οικονομική ισότητα μεταξύ όλων των πολιτών).

3) Η ιδία η απόφαση μεθοδεύει και τον τρόπο «ανάλυσης» της κρίσης όταν δηλώνει «Για να αποκτήσει πλήρη γνώση ο λαός και να μπορεί να αποφασίσει δημοκρατικά και με καθαρή κρίση αποφασίσαμε: «Το συντομότερο δυνατό…να οργανώσουμε μία ημέρα λαϊκής διαβούλευσης και ενημέρωσης με 4-5 καλεσμένους ομιλητές που να αναπτύξουν όλες τις αντίστοιχες απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση του χρέους και τη δανειακή σύμβαση του μνημονίου.». Και τη μεθοδεύει, γιατί αυστηρά περιορίζει τη συζήτηση της οικονομικής κρίσης στη συστημική άποψη ότι το χρέος είναι η αιτία της κρίσης, αποκλείοντας την αντισυστημική άποψη πως το Χρέος αποτελεί απλά το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της κρίσης.

4) Με βάση τη μεθόδευση αυτή, η ίδια απόφαση προβλέπει τη δημιουργία «ανοιχτής ομάδας οργάνωσής για την οποία συμμετοχές μπορούν να κατατίθενται στη γραμματεία». Και φυσικά αυτοί που μεθόδευσαν την παραπάνω διαδικασία σχημάτισαν και την Ομάδα αυτή, η οποία «κατά σύμπτωση» επιλεγεί τους ομιλητές μεταξύ των συστημικών αστέρων της ρεφορμιστικής «αριστεράς» που μιλούν βέβαια μόνο για Χρέος κάθε μέρα στα κανάλια, χωρίς ν’ αναφέρουν κουβέντα για έξοδο από ΕΕ, αλλά το πολύ κάποιοι από αυτούς για να μιλούν έξοδο από το Ευρώ, που βέβαια κάθε άλλο μας βγάζει από την βαθιά κρίση για γενιές στην οποία μας καταδικάζουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ.

5) Έτσι, χωρίς βέβαια να ρωτήσει καμιά συνέλευση η Ομάδα Οργάνωσης, καλεί για τη Δευτέρα 6/6 γενική συνέλευση όπου θα μιλήσουν οι γνωστοί συστημικοί «ειδικοί» και αστέρες των καναλιών (καθώς και κομματικά στελέχη κάποιοι από αυτούς) για να περάσουν μια δήθεν «εναλλακτική» άποψη για την κρίση, η οποία βέβαια δεν θίγει στο παραμικρό τα πραγματικά συστημικά αίτια της κρίσης και τους αντισυστημικούς τρόπους εξόδου από αυτή!

Γιάννης Βαρουφάκης: Οικονομολόγος. Σχολιαστής του γνωστού αντιδραστικού site protagon του πασόκου Θεοδωράκη. Μέλος της Δημοκρατικής (γιαλαντζι) Αριστεράς του Κουβέλη.

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και σύμβουλος του Τσίπρα.

Δημήτρης Καζάκης: Πρώην μέλος της ΣΠΙΘΑΣ, εθνικιστής, υποστηρικτής της πατριωτικής αριστεράς του κεφαλαίου (ο μόνος από τους συστημικούς «ειδικούς» αυτούς που μιλά για έξοδο από Ευρώ αλλά όχι βέβαια και από ΕΕ!)

Γιώργος Κατρούγκαλος: Αναπληρωτής Καθηγητής Συνταγματολόγος στο πανεπιστήμιο της Θράκης. Μεσολαβητής του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας, δηλαδή μεσολαβητής μεταξύ συνδικάτων και καπιταλιστών.

6) Η ίδια μεθόδευση στήνεται και με πολλά αλλά μέσα, τα κυριότερα από τα οποία είναι να επιτραπεί το στήσιμο περιπτέρου της ΕΛΕ μέσα στη Συνέλευση (προφανώς γιατί θεωρείται… ακομμάτιστη), ενώ πολλά μέλη της συνέλευσης που διαμαρτύρονται γι αυτήν την κατάφωρη παραβίαση του δήθεν ακομμάτιστου χαρακτήρα της συνέλευσης (που δεν επιτρέπει την ανάρτηση ούτε συνδικαλιστικού πανό) αγνοούνται, καθώς και να επιτραπεί πάνω από την κεντρική πλατφόρμα η ανάρτηση πανό για την ΕΛΕ που αποτελεί βέβαια βασικό μέσο διαχείρισης της κρίσης και του χρέους, δηλαδή διαχείρισης του συστήματος!

7) Προφανώς, ακόμη και να διοργάνωναν εκ των υστέρων (για να ικανοποιήσουν τους αφελείς αντισυστημικούς της συνέλευσης) και άλλη ημέρα διαβούλευσης όπου τυχόν θα καλούσαν ακόμη και κάποιον/ους εκφράζοντας αντισυστημικές απόψεις, θα φαίνονταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, ΑΦΟΥ ΟΛΗ Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΘΑ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΓΝΩΜΗ ΣΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Αντί δηλαδή να καθιερώσει η Συνέλευση τη δημοκρατική ισηγορία που αποτελεί τη βασική αρχή της άμεσης δημοκρατίας και να καλέσουν ΤΟ ΠΟΛΥ και ένα εκπρόσωπο των συστημικών απόψεων (κανονικά δεν χρειαζόταν καν ν’ ακουστούν οι συστημικές απόψεις που τις ακούν όλοι κάθε μέρα στα κανάλια, ενώ φυσικά ποτέ δεν παρουσιάστηκε η αντισυστημική άποψη για την κρίση!) για ν’ αντιπαραθέσει την άποψη τους στην αντισυστημική άποψη, ―ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ―, κάνουν το ακριβώς αντίθετο! Και μάλιστα χειρότερα, αφού σε άλλη συνέλευση (αν γινόταν) θα έπρεπε κάποιος να αντιπαραθέσει αντισυστημικές απόψεις στη μαζική προπαγάνδα που γίνεται στο Σύνταγμα για ΕΛΕ (και φυσικά όλη την αντίστοιχη προπαγάνδα των ΜΜΕ)! Δηλαδή η αντισυστημική άποψη αντί να είναι η κυρίαρχη άποψη και ο κανόνας σε μια λαϊκή συνέλευση που θέλει να αντιπαλέψει το σύστημα έχει καταλήξει, χάρη στη μεθόδευση αυτή, να είναι η εξαίρεση!

8 ) Το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας καλεί την ύστατη αυτή στιγμή τη γενική συνέλευση να σταματήσει άμεσα τη μεθόδευση αυτή, ακυρώνοντας την απόφαση για την πρόσκληση των συστημικών οικονομολόγων και, αντίθετα, να οργανώσει μόνο μια συζήτηση μεταξύ αντισυστημικών οικονομολόγων για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης. Σε περίπτωση που δεν το κάνει αυτό η συνέλευση θα θεωρηθεί μια απόπειρα εξαπάτησης του λαϊκού κινήματος και θα καταγγελθεί δημόσια ως απόπειρα δημιουργίας συναίνεσης «από τα κάτω» για να περάσουν τελικά όλα τα ληστρικά μέτρα των ελίτ.

4 ΙΟΥΝΗ 2011


Ανακοίνωση του δικτύου ΠΔ για τις “συνελεύσεις των πλατειών”

0

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 28 ΜΑΗ 2011

Θεωρούμε ότι οι αυθόρμητες συνελεύσεις των πλατειών ΔΥΝΗΤΙΚΑ θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζικές αλλαγές και έξοδο από την κρίση με μέτρα σε βάρος των ντόπιων και ξένων ελίτ που μας οδήγησαν σε αυτή, και όχι με μέτρα ενάντια στα λαϊκά στρώματα όπως αυτά που μας επιβάλλουν σήμερα. Γι’ αυτό όμως απαιτείται συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, με συγκεκριμένους στόχους και όχι αοριστολογίες όπως “να φύγει η τρόικα” κ.λπ., χωρίς να προτείνουμε συγκεκριμένα μέτρα που θα καταργήσουν την εξάρτηση μας από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και θα μας οδηγήσουν σε μια πραγματική Άμεση Δημοκρατία, δηλαδή μια Πολιτική, Οικονομική, Κοινωνική και Οικολογική Δημοκρατία: αυτό που εμείς ονομάζουμε “Περιεκτική Δημοκρατία”. Με βάση αυτό το σκεπτικό προτείνουμε το ακόλουθο ψήφισμα.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

1. Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να μετέχει στις διεργασίες της συνέλευσης, αλλά ως πολίτης και όχι ως μέλος κόμματος, συνδικάτου κ.λπ. Τα μέλη των συνδικάτων πρέπει να οργανώσουν ανάλογες συνελεύσεις εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, τα μέλη των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα κ.λπ., όπως και οι ίδιοι οι πολίτες στις γειτονιές τους θα μπορούσαν να οργανώσουν συνελεύσεις γειτονιάς στις γειτονιές τους. Καλούμε τον λαό να αυτο-οργανωθεί σε όλα τα επίπεδα: από τις γειτονιές και τα χωριά μέχρι τα εργοστάσια και τα γραφεία, να πάρει μέρος σε ένα δημοψήφισμα “από τα κάτω”, και όχι στα ψευτο-δημοψηφίσματα “από πάνω” που τυχόν θα επιβάλλουν οι ελίτ, με την πιθανότητα να το κερδίσουν μέσα από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ που ελέγχουν.

2. Όλες αυτές οι επί μέρους συνελεύσεις μαζί με τις συνελεύσεις των πλατειών θα έπρεπε να πάρουν άμεση απόφαση εάν θέλουμε τα Μνημόνια και τη σημερινή καταστροφή που οδηγούν και στο ξεπούλημα του κάθε κοινωνικού μας πλούτου και την απόλυτη παντοτινή εξάρτηση μας απο τις ντόπιες και ξένες ελίτ ή αν θέλουμε να καταργήσουμε τα Μνημόνια, τα ληστρικά μέτρα που καταστρέφουν τη ζωή μας και αυτή των παιδιών μας και να κόψουμε τους δεσμούς της εξάρτησης από αυτούς που μας τα επέβαλαν, δηλαδή τις ντόπιες και ξένες ελίτ.

3. Παίρνοντας δεδομένο ότι η απόφαση στο παραπάνω θα είναι θετική το επόμενο βήμα είναι να πάρουμε απόφαση για το πως μπορούμε να το πετύχουμε. Είναι φανερό ότι παραμένοντας στην ΕΕ και την ΟΝΕ δεν έχουμε άλλες επιλογές παρά τον “Μονόδρομο” των μέτρων που μας κατέστρεψαν ή κάποια ανώδυνη παραλλαγή του, που προτείνουν κάποιοι δήθεν “αντιπολιτευόμενοι” τα Μνημόνια. Η άμεση έξοδος από την Ευρωζώνη θα έκανε δυνατή την επανάκτηση της οικονομικής κυριαρχίας μας και θα μας έδινε τη δύναμη να επιβάλλουμε στις ξένες και ντόπιες ελίτ να πληρώσουν αυτές το χρέος, οι οποίες άλλωστε και το δημιούργησαν και επωφελήθηκαν τόσα χρόνια από τη φούσκα της «ανάπτυξης», και όχι τα λαϊκά στρώματα. Η έξοδος όμως από το Ευρώ χωρίς έξοδο από την ΕΕ δεν καταργεί την ‘ελαστικοποίηση’ της εργασίας που μας έχει κάνει απασχολήσιμους, ούτε σταματά την καταβαράθρωση της παραγωγής μας με την απόλυτη ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων που επιβάλλει, η οποία τελικά οδήγησε στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία χωρίς παραγωγή που είναι και η απώτερη αιτία της κρίσης. Επομένως η έξοδος από την Ευρωζώνη χωρίς έξοδο από την ΕΕ είναι μια απάτη, μια παγίδα που θα μας οδηγήσει σε ακόμη χειρότερη κρίση.

4. Η έγκριση από τις συνελεύσεις ψηφίσματος για άμεση έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ θα έκανε δυνατή την επανεισαγωγή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας ώστε να προστατευθεί η κοινωνία από τις αγορές (κατάργηση των «4 ελευθεριών» του Μάαστριχτ), την εθνικοποίηση των Τραπεζών, καθώς και την επιβολή δραστικών φόρων στο εισόδημα και την περιουσία των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη πιο σημαντικό, θα άνοιγε το δρόμο για ριζικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που θα οδηγούσαν σε μια οικονομία που θα την ελέγχαμε εμείς, η πλειοψηφία του λαού, μέσα από τις συνελεύσεις μας, με τρόπους που θα ορίζαμε εμείς συλλογικά και όχι οι αγορές και αυτοί που ελέγχουν τις αγορές, δηλαδή οι οικονομικές ελίτ. Θα άνοιγε δηλαδή το δρόμο για μια πραγματική Άμεση Δημοκρατία, δηλαδή μια Πολιτική, Οικονομική, Κοινωνική και Οικολογική Δημοκρατία, αυτό που εμείς ονομάζουμε “Περιεκτική Δημοκρατία”.

5. Μετά την έγκριση του ψηφίσματος αυτού “από κάτω” οι συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, εκπαίδευσης, γειτονίες και πλατείες θα μπορούσαν να οργανώσουν μια πραγματική γενική απεργία διαρκείας, που δεν θα έχει σχέση με τις ψευτο γενικές απεργίες των κομματικών εγκάθετων στα συνδικάτα, η οποία θα παρέλυε τον κρατικό μηχανισμό και την οικονομία γενικότερα και θα απαιτούσε τον σχηματισμό Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας από μέλη της Βουλής που δέχονται τα παραπάνω μέτρα και από μέλη της επιτροπής εντολοδόχων των συνελεύσεων (που θα είχαν την πλειοψηφία στη κυβέρνηση αυτή).

6. Η Κυβέρνηση αυτή αφού έπαιρνε τα απαραίτητα μέτρα για την έξοδο από την κρίση θα προχωρούσε στη συνέχεια σε συντακτική συνέλευση για τη ψήφιση νέου συντάγματος που θα θεσμοποιούσε τις προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής Δημοκρατίας, στη θέση της σημερινής ψευτο-”δημοκρατίας”.

 

 

28 ΜΑΗ 2011


ΣΥΖΗΤΗΣΗ-ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

0

Την Τετάρτη 1η Ιούνη, στις 7 μ.μ, το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και η ομάδα Αθήνας ΠΔ οργανώνουν στη Νομική Σχολή του Παν. Αθηνών (είσοδος από πεζόδρομο Μασσαλίας, αίθουσα 4, 3ος όροφος) συζήτηση με θέμα:

Για μια πραγματικά αντισυστημική πρόταση για την κρίση.

Προς μια κοινή πλατφόρμα αντεπίθεσης “από τα κάτω”

με ομιλητές τους Τάκη Φωτόπουλο, Γιάννη Ραχιώτη και μέλη της ομάδας Αθήνας ΠΔ

Στόχοι της συζήτησης θα είναι

να γίνουν ξεκάθαροι οι λόγοι της βαθιάς και επιδεινούμενης κρίσης που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα και γενικά στον ευρωπαϊκό Νότο και

να διερευνηθούν οι λύσεις που συνάγονται από την ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν στη σημερινή δραματική κατάσταση και απειλούν να ρίξουν το λαό για δεκαετίες στην έσχατη εξαθλίωση, οικονομική και γενικά κοινωνική.

η συζήτηση μιας κοινής πλατφόρμας αντεπίθεσης “από τα κάτω” ως μια ΕΛΑΧΙΣΤΗ βάση προγραμματικής συμπαράταξης των ριζοσπαστικών δυνάμεων, τοπικών κινήσεων, της βάσης των συνδικάτων, απλών εργαζόμενων και πολιτών. Με στόχο, φυσικά, την οριστική διέξοδο από τη σημερινή κρίση και την θεμελίωση μιας αυτοδύναμης Οικονομίας, στον δρόμο για την οριστική ανατροπή και αντικατάσταση του συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς και της Αντιπροσωπευτικής “Δημοκρατίας”.

Η προσέγγιση αυτή συνεπάγεται την απόρριψη των ουσιαστικά αποπροσανατολιστικών και ουτοπικών (με την αρνητική έννοια) προτάσεων της Αριστεράς, ρεφορμιστικής και αντισυστημικής, που δεν οδηγούν σε κάποια λύση, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην απάθεια των πολιτών.

Παλεύουμε για τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) του ελληνικού λαού, σ' ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο, ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ. Σε αμέσως επόμενο στάδιο, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που έχουν παρόμοιο επίπεδο Ανάπτυξης (και  πλήττονται μαζικά από τη σημερινή δομική κρίση), όταν βγουν από την ΕΕ, θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ξέχωρη ένωση, με στόχο στο τελικό βήμα μια συνομοσπονδία Περιεκτικών Δημοκρατιών των λαών της περιοχής.

 


Η συζήτηση στην εκδήλωση για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Τ. Φωτόπουλου

0

Οι Ομιλίες και η συζήτηση στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου: “Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη Οικονομία”.

Η συζήτηση με θέμα “Είναι αναγκαία η έξοδος από την ΕΕ για την έξοδο από την κρίση;” πραγματοποιήθηκε στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στις 9/11/2010. Συμμετείχαν οι Γιάννης Ελαφρός, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γιώργος Οικονομάκης, Γιάννης Ραχιώτης, Πάνος Δράκος και ο συγγραφέας.

http://vimeo.com/album/1478208


Εκδήλωση για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Τ. Φωτόπουλου “Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη Οικονομία”

0

Στις 9 Νοεμβρίου, στην Κεντρική Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) και ώρα 7μμ θα παρουσιαστεί το νέο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου με τίτλο:

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την Ε.Ε. και για μια Αυτοδύναμη Οικονομία» (Εκδόσεις Γόρδιος).

Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τα πραγματικά (συστημικά) αίτια της σημερινής βαθιάς ελληνικής οικονομικής κρίσης, για την οποία δείχνεται ότι η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αυτό σημαίνει ότι η άμεση έξοδος από την ΕΕ, στο πλαίσιο του προτεινόμενου πλήρως επεξεργασμένου πακέτου εναλλακτικών μέτρων, δεν αποτελεί μόνο την αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση χωρίς τη σημερινή κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών απο τα ληστρικά μέτρα που επέβαλε η υπερεθνική ελίτ και η κοινοβουλευτική Χούντα. Είναι, επίσης, και η βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας) και τη συμβολή στο κτίσιμο μιας νέας Ευρώπης των λαών και των περιφερειών που θα βασίζεται στον αυτοκαθορισμό και την ποιοτική ανάπτυξη, στον δρόμο προς μια Περιεκτική Δημοκρατία.

To θέμα της συζήτησης στην παρουσίαση θα είναι: «Είναι αναγκαία η έξοδος από την ΕΕ για την έξοδο από την κρίση;»

Στο πάνελ των ομιλητών συμμετέχουν οι: Γιάννης Ελαφρός, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γιώργος Οικονομάκης, Γιάννης Ραχιώτης, Πανος Δράκος και ο συγγραφέας.

Διοργάνωση: Εκδόσεις Γόρδιος και Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

Η θέση που αναπτύσσεται στο βιβλίο αυτό, τόσο για τα αίτια της σημερινής οικονομικής κρίσης όσο και για τον τρόπο διεξόδου από αυτή, διαφέρει ριζικά τόσο από τη θέση των σοσιαλφιλελευθέρων, όσο και από αυτή της παραδοσιακής Αριστεράς.

Οι πρώτοι αποδίδουν την ουσιαστική (αν και ακόμη όχι τυπική) χρεοκοπία  στη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, τον υπέρογκο δημόσιο τομέα, τις ανελαστικές σχέσεις εργασίας, τα κλειστά επαγγέλματα κ.λπ.. Γι’ αυτό και η «λύση» που προτείνουν είναι τα ληστρικά κατά των λαϊκών στρωμάτων– μέτρα που ήδη παίρνει η κοινοβουλευτική «Χούντα» του ΠΑΣΟΚ χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, κατ’ εντολή των ντόπιων και ξένων ελίτ, τα οποία στοχεύουν στη πλήρη ενσωμάτωση της οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οδηγούν στη συνεχή επιδείνωση της κρίσης, τουλάχιστον όσον αφορά στα λαϊκά στρώματα.

Από την άλλη μεριά, οι εξηγήσεις της παραδοσιακής Αριστεράς συνήθως αποδίδουν τα αίτιά της στον «κακό» σχεδιασμό της ΟΝΕ που εγγενώς ευνοεί τα μητροπολιτικά  κέντρα και κυρίως την Γερμανία, η οποία αυξάνει την ανταγωνιστικότητά της σε βάρος των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, ή στις «κακές» νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών . Γι’ αυτό και η εναλλακτική «λύση» της Αριστεράς αυτής επικεντρώνεται στην έξοδό μας από την ΟΝΕ, αλλά όχι και την ΕΕ, πράγμα που κάνει εντελώς αντιφατικές τις προτάσεις της για παράλληλη διαγραφή όλου ή μέρους του Χρέους.

Αντίθετα, για το βιβλίο αυτό η απώτερη αιτία της κρίσης θεμελιώνεται στην μεταπολεμική υιοθέτηση από τις ντόπιες πολιτικές και οικονομικές ελίτ ενός εξωστρεφούς μοντέλου οικονομικής «ανάπτυξης», το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός διαστρεβλωμένου παραγωγικού προτύπου και ενός αντίστοιχου καταναλωτικού που οδήγησε σε ένα χρόνιο και συνεχώς διευρυνόμενο άνοιγμα μεταξύ του τι παράγουμε και τι καταναλώνουμε και σε μια χρόνια δομική κρίση που με την σημερινή έκρηξη του Χρέους σηματοδότησε το σκάσιμο της αναπτυξιακής «φούσκας». Όπως δείχνει το βιβλίο, η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι η άμεση έξοδος από την ΕΕ αποτελεί όχι μόνο την αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση χωρίς τη σημερινή κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών, αλλά και την βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας) και τη συμβολή στο κτίσιμο μιας νέας Ευρώπης των λαών και των περιφερειών που θα βασίζεται στον αυτοκαθορισμό και την ποιοτική ανάπτυξη.


ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΗΣ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ! ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ

0

ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΗΣ

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ!

ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ

Ενώ οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήδη άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία της κοινοβουλευτικής Χούντας στην επιβολή των πιο κτηνωδών μέτρων που έχει γνωρίσει η Ευρώπη, ήδη αρχίζουν όλο και περισσότεροι ν’ αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εξαπάτησης, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των ΜΜΕ της ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» σε μια συνεχή προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ενώ τελευταία επενδύουν σε νέο γύρο τρομοϋστερίας μετά την πρόσφατη επίθεση στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη». Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ούτε οι ίδιες οι ελίτ περίμεναν ότι αυτοί οι κρίσιμοι πρώτοι μήνες θα περνούσαν με απόλυτα ελεγχόμενες (από τα κόμματα εξουσίας και τους τοποτηρητές τους στα συνδικάτα) σποραδικές απεργίες και διαδηλώσεις, τις οποίες η ημι-ολοκληρωτική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα με τη μαζική αστυνομοκρατία που έχει εξαπολύσει, σε συνδυασμό με την γκρι και μαύρη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί, με τη βοήθεια της ΕΕ, του ΔΝΤ και των απεριόριστων κονδυλίων που μασούν τα πολλαπλασιαζόμενα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ για τα οποία η κρίση είναι πράγματι ευκαιρία!

Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη επίθεση από τις ντόπιες και ξένες ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο και η κοινοβουλευτική Χούντα που μας κυβερνά είναι η πιο αδίστακτη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση. Πρόκειται για μια στυγνή επίθεση που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος», ένας ισχυρισμός – καθαρή απάτη και γι’ αυτό χρησιμοποιεί την άμεση ή έμμεση βία, καθώς και τη βοήθεια μιας αγέλης επαγγελματιών πολιτικών που έχουν ως βασικό κίνητρο τη διατήρηση των οικονομικών και κοινωνικών προνομίων που τους παρέχει το «βουλευτιλίκι», των τηλεοπτικών ΜΜΕ που ελέγχουν οι ελίτ, και των εργατικών συνδικάτων που ελέγχονται από κομματικούς εγκάθετους. Ο λαός, την ίδια στιγμή, δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη ρεφορμιστική αριστερά η οποία παίρνοντας ως δεδομένους τους δυο πυλώνες του Ελληνικού «αναπτυξιακού» μοντέλου (την ένταξη μας στην Ε.Ε./ Ευρωζώνη και τις «απελευθερωμένες» αγορές εργασίας, κεφαλαίου και εμπορευμάτων) συμπεραίνουν ότι αρκεί η αλλαγή πολιτικής ΜΕΣΑ στην Ευρωζώνη και την ΕΕ για να ξεπεραστεί η κρίση, ακόμη και με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, με διάφορες ρεφορμιστικές ουτοπίες που ανήκουν στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, αν όχι της παραπλανητικής α-νοησίας. Και αυτό, γιατί από τη στιγμή που οικονομίες σε διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης (εξαιτίας σημαντικών αποκλίσεων στην παραγωγικότητα, στις οικονομίες κλίμακος και τελικά την ανταγωνιστικότητα) είναι ενσωματωμένες σε ένα σύστημα ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών όπως η ΕΕ, μπορεί εύκολα να δειχθεί, όχι μόνο με τη Μαρξιστική και τη γενικότερη ριζοσπαστική οικονομική θεωρία, αλλά ακόμη και την ορθόδοξη, ότι οι χώρες με τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα θα ωφεληθούν από το σύστημα αυτό, σε βάρος των χωρών με χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα και οι αποκλίσεις θα μεγαλώσουν. Με άλλα λόγια η απώτερη αιτία της κρίσης είναι η ίδια η Ε.Ε. και όχι απλά η Ευρωζώνη και οι πολιτικές της, όπως υποστηρίζουν απατηλά διάφορες δήθεν «αντικαπιταλιστικές» απόψεις που αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα ζητώντας μόνο έξοδο από την Ευρωζώνη (που ακόμη και κύκλοι στην ηγεσία της Ευρωζώνης προτείνουν για κάποιο στάδιο) ενώ το αίτημα για έξοδο από την ΕΕ είναι πιο ώριμο παρά ποτέ τώρα που είναι φανερό ότι γίναμε προτεκτοράτο της!

Όμως το ποια είναι η πραγματική αιτία της κρίσης έχει αποφασιστική σημασία όσον αφορά τα απαιτούμενα μέτρα για να ξεπεραστεί η κρίση. Η κατεδάφιση κάθε κοινωνικού ελέγχου στις αγορές εργασίας, στο ασφαλιστικό, όπου έμμεσα εισάγεται η ιδιωτική ασφάλιση, όπως το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας και το ξεπούλημα ειδών βασικής ανάγκης όπως το νερό, τα τρένα κ.λπ. σε ληστρικούς καπιταλιστές όπως η δήθεν «κομμουνιστική» Κίνα, όλα αυτά δεν είναι απλά συνέπειες της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη αλλά στην ΕΕ και αν δεν βγούμε μονομερώς από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, όχι μόνο δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τους όρους μας στους δανειστές  μας ώστε να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ που δημιούργησαν το χρέος μαζί με τα προνομιούχα στρώματα αλλά δεν θα έχουμε και καμιά δυνατότητα να επιβάλλουμε πραγματικούς ελέγχους στις αγορές και να προστατεύσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα! Με άλλα λόγια, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.

Ο μόνος επομένως τρόπος που έχουν οι πολίτες για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι η γενική απεργία διαρκείας, οργανωμένη «από τα κάτω» που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα και θα παρέλυε την κρατικό μηχανισμό, με αίτημα το άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση του συνόλου των μέτρων που θα εξέθετε με τον καλύτερο τρόπο στο σύνολο της κοινωνίας το έλλειμμα οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης (ακόμα και με αστικά κριτήρια) στην επιβολή των βάρβαρων μέτρων. Η έγκριση ενός τέτοιου αιτήματος για απόσυρση των μέτρων θα οδηγούσε σε ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας που τα εισήγαγε με περισσό θράσος, για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, υπό το βάρος της λαϊκής οργής, και θα ξεκινούσε τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας (που θα υποχρέωναν τους επαγγελματίες πολιτικούς στην Βουλή σε αντίστοιχη ψήφο στήριξης της νέας κυβέρνησης) και τις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, συμπεριλαμβανόμενης και της ελευθεριακής).

Σήμερα είναι φανερό ότι είναι εντελώς ώριμες οι συνθήκες για να συνδέσει η αντισυστημική Αριστερά το αίτημα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων με τη μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ και την κατάργηση της απελευθέρωσης των αγορών, μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν ακόμη και μέσα στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο, από μια άλλη κυβέρνηση «λαϊκής ενότητας». Ακόμη και τώρα, επομένως, θα μπορούσε ένα λαϊκό μέτωπο όλων αυτών των δυνάμεων να θέσει ένα πακέτο άμεσων μέτρων και να αγωνιστεί ώστε να υιοθετηθεί από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Αυτά είναι:

1) άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση όλων των μέτρων και συναφών νόμων/νομοσχεδίων (ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ κ.λπ.)

2) σε περίπτωση έγκρισης του δημοψηφίσματος να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση λαϊκής ενότητας (που θα αποκλείει βεβαία τη σημερινή κυβέρνηση)  στην οποία θα συμμετέχουν μονό όσοι συμφωνούν με τους παρακάτω  στόχους:

α) την άμεση έξοδο από ΟΝΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

β) την επανεισαγωγή αυστηρών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές

γ) υποτίμηση της “νέας δραχμής” που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγομένων ειδών πρώτης ανάγκης χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτέλειας,

δ) δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος,

ε) κοινωνικοποίηση των Τραπεζών για να αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των Ελληνικών καταθέσεων κ.λπ.

3) Αφού έχει θωρακιστεί η Οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέσης ισχύος, να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους

α) τη δραστική μείωση του (για να πληρώσουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ) και

β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας μετά από καταγραφή/εγγραφή, (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!) για να πληρώσουν και οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.

Άμεσα μετρά πάλης για την προώθηση του παραπάνω πακέτου μέτρων μπορούν να είναι:

Εάν η κυβέρνηση δεν υποχωρεί, να προκηρυχθεί άμεσα και νέα 48ωρη γενική πολιτική απεργία. Σε κάθε κλάδο, σε κάθε ομοσπονδία, να γίνουν συνελεύσεις και να παρθούν αποφάσεις για απεργιακούς αγώνες διαρκείας. Να παραλύσει η χώρα, να γίνει απεργιακό «μπλοκ άουτ» για να καταλάβουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ ότι τα μέτρα δεν πρόκειται ούτε να περάσουν ούτε να εφαρμοστούν.

Να δημιουργηθεί ένα πραγματικό μέτωπο αγώνα, το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συγκρότηση απεργιακών επιτροπών σε κάθε σωματείο, σε ρήξη με τη συναίνεση και την υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Με ενωτικές επιτροπές αγώνα σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά, ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Αιτήματα όπως τα παραπάνω θα έπρεπε ν’ αποτελέσουν ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα έβαζαν τις βάσεις για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη και το άνοιγμα του δρόμου για πραγματική συστημική αλλαγή. Ο λαός έχει σήμερα τη δύναμη, αν αυτό-οργανωθεί, να επιβάλλει μια αντισυστημική πρόταση στην κρίση που θ’ ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία ισοκατανομής κάθε είδους δύναμης, χωρίς να περάσουμε από ένα μακρύ Μεσαίωνα, με αβέβαιες πολιτικές εξελίξεις, περιμένοντας την αντικαπιταλιστική επανάσταση.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. –

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]

www.inclusivedemocracy.org, [email protected]