ΟΜΑΔΑ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΠολιτική ομάδα για "Δημοκρατία εν δράσει" στο λεκανοπέδιο της Αττικής

Εκτύπωση Στείλτο με email

Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων με εμφανή τα σημάδια βασανισμού τους δεν ήταν ούτε κάποιο τυχαίο γεγονός ούτε υπήρξε σοβαρή προσπάθεια αποσιώπησης των βασανισμών — Ήταν εσκεμμένη.                                              

Ο σύγχρονος και διαχρονικός ρόλος στηρίγματος της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της υπερεθνικής ελίτ από τον «μεγάλο διανοητή».

Ακολουθεί κριτική μας σε μια νέα συνέντευξη του Τσόμσκι την οποία αναμενόμενα έσπευσε να υιοθετήσει η εκφυλισμένη «Αριστερά» όπως το («δημοσιογραφικό» κατά τ’ άλλα) χωνευτήρι- πόρταλ ρεφορμιστικών απόψεων για την «ένωση» της Αριστεράς αυτής, Press Project, που ας μη ξεχνάμε ήταν και το κύριο διαφημιστικό πόρταλ της –επίσημα επιχορηγούμενης και από την ΕΕ– ΕΛΕ ("Μαζί με την ΕΕ πολεμούμε τα βασανιστήρια" έλεγε το ανεκδιήγητο διαφημιστικό που συνόδευε το Debtocracy του  δημοσιογράφου – διαφημιστή της ΕΛΕ, Άρη Χατζηστεφάνου):

Η συνέντευξη του "μεγάλου διανοητή" μιλάει αρχικά από μόνη της. Η μεγαλόψυχη ΕΕ απλά έπεσε θύμα της ίδιας της μεγαλοψυχίας της, με τις "κακές της πολιτικές" (που προφανώς πήραν κάποιοι μοχθηροί ή «ανόητοι» εγκέφαλοι), οι οποίες απλά δεν «ταιριάζουν» στην περιφέρεια όπως στην Ελλάδα. Το ανέκδοτο είναι ότι στην ίδια συνέντευξη ο Τσόμσκι αποποιείται τον χαρακτηρισμό του συνωμοσιολόγου, ενώ οι ίδιες οι θέσεις του αυτές είναι η πεμπτουσία της συνωμοσιολογίας, και μάλιστα μιας συνωμοσιολογίας από εντελώς -συστημική και φιλο-ΕΕ σκοπιά.

Έτσι, για τον «αναρχικό» (όπως αυτοδιαφημίζεται) Τσόμσκι, ο νεοφιλελευθερισμός  είναι απλά απόρροια των πολιτικών της «κακιάς» Θάτσερ και του «κακού» Ρήγκαν, πράγμα που σημαίνει ότι αν αύριο έλθουν κάποιοι «προοδευτικοί» πολιτικοί θα τον ανατρέψουν, και όχι συστημικό φαινόμενο, όπως έδειξε άλλωστε και το γεγονός ότι καμιά σοσιαλιστική ή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να τις ανατρέψει, και όποιος το αποπειράθηκε έφαγε τα μούτρα του (Μιτεράν, Λαφοντέν κ.α.), ακριβώς γιατί βέβαια ο νεοφιλελευθερισμός ειναι συστημικό φαινόμενο αλληλένδετο με την καπιταλιστική παγκομσιοποίηση. Η συνέπεια είναι ότι μόνο αν ένας Λαός αποκοπεί από την καπιταλιστική διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς (και επομένως απο τη «μεγαλόψυχη» ΕΕ), μέσα απο πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, όπως προτείνει η ΠΔ, μπορει να ανατρέψει τον νεοφιλελευθερισμό, και όχι όπως μας συστήνει ο μέγας «αναρχικός» Τσόμσκι ψηφίζοντας τον Ομπάμα ή τον Κλίντον και αντίστοιχα στην Ελλάδα τον…Τσίπρα.

Για την ακρίβεια, στην κατάπτυστη συνέντευξη του ο Τσόμσκι υιοθετεί πλήρως τη συστημική ανάλυση για την κρίση, ότι φταίει η διαφθορά, ο κακός σχεδιασμός της Ευρωζώνης κτλ., ενώ βέβαια όπως έχει δείξει η αντισυστημική και αντι-παγκοσμιοποιητική ανάλυση, οι ανισότητες κέντρου-περιφέρειας σε μια ενιαία Αγορά μέσα στην παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτες και αυτά απλά συνεπικουρούν το δομικό αίτιο.

«Λογικό συμπέρασμα» για τον ίδιο και τους πρόθυμους ακόλουθους του Τσόμσκι είναι ότι για την κρίση ευθύνονται οι κακοί σχεδιασμοί των ελίτ μιας «μεγαλόψυχης» κατά τ’ άλλα ΕΕ (όπως τη χαρακτηρίζει ξεδιάντροπα ο μέγας αναλυτής), η διαφθορά, και άλλες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, και όχι η ίδια η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ο φορέας της στην Ευρώπη που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Αναφέρει επίσης το ρεπορτάζ:

«Όσο για το τι μέλλει γενέσθαι; Ο Τσόμσκι πιστεύει ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση πρέπει να δοθούν ευρωπαϊκοί πόροι που θα «πυροδοτήσουν» αναπτυξιακές δομές. Να υπάρξει ανάπτυξη, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.»

Δηλαδή ο Τσόμσκι υιοθετεί τις ίδιες θέσεις που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι και ο Σαμαράς!

Με άλλα λόγια ο «αναρχικός» Τσόμκι μάς λέει «ζήτω η παγκοσμιοποίηση», «Ζήτω η ΕΕ», αρκεί να πάψουν να εφαρμόζουν κακές πολιτικές και να κάνουν ανάπτυξη. Βέβαια αν αυτό θα σήμαινε στην Ελλάδα Κινέζικη ανάπτυξη δεν απασχολεί τον μεγάλο διανοητή της «Αριστεράς» και των προσκυνητών του, όπως άλλωστε δεν απασχολεί και τον Σαμαρά ή τον ΣΥΡΙΖΑ όπως έκανε φανερό το άρθρο του ‘σκιώδη’ Υπ. Οικονομικών του, του Σταθάκη, στο Βήμα της Κυριακής, ο οποίος περιμένει την ανάπτυξη απο τις ξένες βασικά επενδύσεις και τις ντόπιες ιδιωτικές!

 ΤΟ «ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ» ΤΣΟΜΣΚΙ

Περί του Τσόμσκι λοιπόν ο λόγος. Τι εστί Τσόμσκι; Είναι απλά κάποιος μεγάλος πολιτικός στοχαστής που άρχισε μόνο τελευταία να "κουρκουτεύει" και να συνωμοσιολογεί όπως πιστεύουν αφελώς κάποιοι; 

Ή είναι ένας από τους μπόλικους και δοξασμένους (από τα «εναλλακτικά» ΜΜΕ του συστήματος -Γκάρντιαν, Μοντ, Λιμπερασιόν κλπ) βολεμένους "διανοητές" της διεθνούς εκφυλισμένης "Αριστεράς",  που συστηματικά περιοδεύει χρόνια τώρα – πολλές φορές με το αζημίωτο- ως ποπ-σταρ της εκφυλισμένης διανόησης στα Πανεπιστήμια, με την άπλετη προβολή όλων των μέσων της Αριστεράς αυτής στο εξωτερικό και εδώ, με αποτέλεσμα να «κρέμονται από τα χείλη του» εκατομμύρια ανθρώπων, παρά τις απόλυτα συστημικές  θέσεις του, που τις συγκαλύπτει με «αριστερή» φρασεολογία,;

Και αυτό γιατί ο Τσόμσκι, όπως θα σταχυολογήσουμε, έχει στηρίξει σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Κοινωνικής Πάλης τα τελευταία 10-15 χρόνια τη Νέα Διεθνή Τάξη όπως εκφράζεται με τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και την Αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία» και άμεσα ή έμμεσα τους εγκληματικους πολεμους που εξαπελυσε η υπερεθνική ελίτ την τελευταια 20ετια (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και επίκεινται Συρία, Λίβανος) .

Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις πρόσφατες αλλά και διαχρονικές θέσεις του Τσόμσκι σε κομβικά ζητήματα που έκριναν και κρίνουν τον αγώνα και το μέλλον των λαών απέναντι στη λαίλαπα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και έτσι κρίνουν και τη δυνατότητα αυτό-καθορισμού και απελευθέρωσης των λαών στο μέλλον.

Read the rest of this entry »

[1] «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΛΙΤ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Η νέα κοινοβουλευτική Χούντα που επέβαλε, άμεσα πια και χωρίς προσχήματα και μεταμφιέσεις, η υπερεθνική Χούντα/ελίτ, (με Πρωθυπουργό μάλιστα ένα από τα ίδια τα μέλη της που εκπροσωπείται επάξια στο γνωστό λόμπι της ελίτ αυτής, την Trilateral Commission, και ήταν από τους πρωτεργάτες της κίνησης των ελίτ μας για την καταστροφική ένταξη στην ΕΕ/Ευρωζώνη!), έχει για βασικό στόχο να περάσει όλα τα προβλεπόμενα μέτρα που υλοποιούν τη δανειακή σύμβαση. Δηλαδή, τη σύμβαση που συμφώνησε στις 27 Οκτώβρη η προηγούμενη μονοκομματική κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ, την οποία διαδέχθηκε η σημερινή διακομματική κοινοβουλευτική Χούντα. Η νέα δανειακή σύμβαση, την επικύρωση της οποίας από διακομματική κυβέρνηση είχε απαιτήσει η υπερεθνική Χούντα, (απειλώντας  εκβιαστικά, σαν κοινός γκάνγκστερ, ακόμη και να μην εκταμιεύσει την επόμενη δόση που είχε ήδη συμφωνήσει!), είναι σχεδιασμένη να αλλάξει ριζικά το Ελληνικό τοπίο, και όχι μόνο, στο οικονομικό επίπεδο.

Στο πολιτικό επίπεδο, τα τελεσίγραφα της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ ήδη μετέτρεψαν το άτυπο Ελληνικό προτεκτοράτο, που είχε καθιερωθεί με την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010, και σε τυπικό, με το εκτελεστικό της όργανο στην Ελλάδα, την Τρόικα, να καθορίζει ουσιαστικά τη σύνθεση της νέας κοινοβουλευτικής μας Χούντας, τα καταστροφικά για τα λαϊκά στρώματα μέτρα που θα πάρει, καθώς και το στενό χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να τα πάρει ―όλα αυτά χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, παρόλο που τα μέτρα αυτά αφορούν τη ζωή όλων μας τουλάχιστον για τα προσεχή 10 χρόνια. Δεδομένου ότι παρόμοιες κινήσεις παρατηρούνται και στην Ιταλία, είναι φανερό ότι ο Λαός στη δυτική «δημοκρατία» σήμερα παίζει μόνο διακοσμητικό ρόλο επικύρωσης των ειλημμένων αποφάσεων της υπερεθνικής Χούντας και της κάθε ντόπιας κοινοβουλευτικής Χούντας!

Στο οικονομικό επίπεδο, η συμφωνία της 27ης Οκτώβρη στην ουσία επικυρώνει την προηγούμενη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011, δηλαδή την απόλυτα ελεγχόμενη (από τις ελίτ) «συναινετική» χρεοκοπία, όπου είχε αποφασιστεί «κούρεμα» κατά 21% της αξίας των Ελληνικών ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες (εξαιρουμένου, δηλαδή, του μεγαλύτερου μέρους του Χρέους που σήμερα είναι στα χέρια της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κ.λπ.). Το «κούρεμα» αυτό τώρα επεκτάθηκε στο 50% ώστε να γίνει «βιώσιμο» το υπόλοιπο Χρέος. Δηλαδή, να εξασφαλιστεί ακόμη και με διάφορες εγγυήσεις, ότι οι δανειστές μας θα εισπράξουν κάθε Ευρώ από αυτό, όπως από την αρχή δήλωνε ο Γιωργάκης και «ξόρκιζε» ο Σαμαράς. Έτσι, οι ελίτ όχι μόνο θα έχουν ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε τυχόν ζημιά αλλά και μεγιστοποιήσει τα οφέλη τους, σε βάρος βέβαια πάντα των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα μας.

Τα μακροπρόθεσμα αυτά οφέλη των ελίτ περιλαμβάνουν όχι μόνο τις μαζικές απολύσεις και τους λεηλατημένους μισθούς και συντάξεις (μέτρα που δεν τόλμησαν να επιβάλλουν σε καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης), την άκρατη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την «καρτελοποίηση» των ελευθέρων επαγγελμάτων, και την τελική ιδιωτικοποίηση της Υγείας και Παιδείας (δηλαδή όλα τα μέτρα που θεσμοθετήθηκαν με στόχο οι επενδύσεις στην Ελλάδα των ξένων και ντόπιων ελίτ να γίνουν απόλυτα ευνοϊκές γι’ αυτές), αλλά και κάτι ακόμη πιο καταστροφικό για τα λαϊκά στρώματα: το ξεπούλημα σε τιμές εξευτελιστικές ολόκληρου του κοινωνικού μας πλούτου, από τα λιμάνια και τις παραλίες μας, μέχρι τα τρένα και τα αεροδρόμια, από το νερό και το ηλεκτρικό που χρειαζόμαστε για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες, μέχρι την ίδια την ηλιοφάνεια. Πράγμα που σημαίνει ότι τεράστιες εκτάσεις της δημόσιας γης αντί να χρησιμοποιούνται για αγροτική χρήση, ή έστω σαν τμήμα του απαράμιλλου Ελληνικού τοπίου, τώρα θα καλυφθούν από μαζικές εγκαταστάσεις συλλογής ηλιακής ενέργειας, ώστε οι Γερμανοί καταναλωτές να απολαμβάνουν φθηνή και ανανεώσιμη ενέργεια —κάνοντας ευτυχισμένους και τους υποστηρικτές αυτής της νέας μπίζνας, Οικολόγους-Πράσινους, στη Γερμανία και το εδώ υποκατάστημά τους που έδειξε στην κρίση τον άθλιο συστημικό ρόλο που παίζει! Και ποια θα είναι η «ελάφρυνση» για τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, για την οποία πανηγυρίζουν οι απατεώνες πολιτικάντηδες που παριστάνουν την κυβέρνηση του τόπου; Όταν θα έχει συντελεστεί, σε μια δεκαετία, όλη αυτή η καταστροφή, το Χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ, από 127% που ήταν το 2009 όταν εξερράγη η κρίση, ελπίζεται ότι θα έχει «κατέβει» στο 120%, γεγονός που για κάθε έγκυρο διεθνή οικονομικό αναλυτή σημαίνει ότι το Χρέος θα εξακολουθήσει να είναι μη βιώσιμο και θα απαιτεί στο διηνεκές νέα δάνεια για την αποπληρωμή του και νέα πιο ληστρικά μέτρα!

[2] ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ Ε.Α.Μ.

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση που γίνεται σήμερα με τυφλό όργανο (των ντόπιων και ξένων ελίτ)  μια διακομματική («Κοινοβουλευτική») Χούντα, έχει μοναδικό στόχο την προστασία των συμφερόντων της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Και, φυσικά, η νέα κοινοβουλευτική Χούντα απολαύει και της στήριξης των αριστερών «δεκανικιών» του συστήματος που, εσκεμμένα, μπερδεύουν τον κόσμο για τα αίτια και τις συνέπειες της κρίσης και τον τρόπο διεξόδου από αυτή, η οποία δήθεν είναι δυνατή μέσα στην Ε.Ε., έστω και αν κάποιοι, εντελώς αποπροσανατολιστικά, μιλούν μεν για έξοδο, αλλά  μόνο από το Ευρώ και όχι και από  την ΕΕ, «ξεχνώντας» τη συνθήκη του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας , οι οποίες καθιερώνουν τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές και αποκλείουν την προστασία της απασχόλησης για την οποία δήθεν κόπτονται ! Όλη αυτή η εκστρατεία έχει βέβαια από πίσω της σύσσωμο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό, δηλαδή τα Μιντιακά και Πανεπιστημιακά παπαγαλάκια που δήθεν «επιστημονικά» προπαγανδίζουν τον «Μονόδρομο» της καταστροφής και Γκεμπελικά καταστροφολογούν για την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό της κατάστασης της εκφυλισμένης «Αριστεράς» μας ότι στην εκστρατεία αυτή συμμετέχουν ασύστολα και «Μαρξιστές» Πανεπιστημιακοί ―«τρόφιμοι» και αυτοί συνήθως Ευρω-ερευνητικών κονδυλίων! ―  τη στιγμή μάλιστα που σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας έντιμος (ανεξάρτητος από την ΕΕ) έγκυρος διεθνής οικονομολόγος που να μην επισημαίνει ότι χωρίς την έξοδο (τουλάχιστον από το Ευρώ) τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται σε δραματική και μόνιμη φτωχοποίηση. Και, φυσικά, οι Χούντες αυτές έχουν στην πλήρη διάθεσή τους τον πιο τελειοποιημένο κατασταλτικό μηχανισμό (αστυνομία, ηγεσία στρατού, Ευρω-στρατοχωροφυλακή, «δικαιοσύνη» κ.λπ.) .

Με βάση τον προβληματισμό αυτό, η ολομέτωπη αυτή επίθεση ανατρέπεται μόνο με αγώνα για τη εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, ανάλογο σε έκταση με τον αγώνα του ιστορικού ΕΑΜ κατά της ξένης Κατοχής. Όταν πέρυσι τον Μάη προτείναμε μέτρα που δεν προϋπέθεταν επαναστατικές αλλαγές (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/mprosoura_protomagia_2010.htm)

ακόμη δεν είχε διαφανεί το μέγεθος και το βάθος της ολομέτωπης επίθεσης και ήταν δυνατές και άλλες επιλογές. Τώρα πια που αυτό είναι ολοφάνερο, όσοι «μετά λόγου γνώσης» μιλούν ακόμη για ανακοπή της σημερινής καταστροφικής πορείας μέσα από την έξοδο μόνο από την Ευρωζώνη αλλά όχι και την ΕΕ, ή προτείνουν Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους κ.λπ., αντικειμενικά, και κάποιοι ίσως και συνειδητά, εξαπατούν τον Ελληνικό λαό και πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν από αυτόν ανάλογα. Η εξαπάτηση άλλωστε αυτή γίνεται σήμερα φανερή από το γεγονός ότι ο Λογιστικός Έλεγχος του Χρέους, για την ανάγκη του οποίου είχαν «πείσει» ακόμη και τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος, είχε βασικό στόχο το δραστικό «κούρεμα» του Χρέους, που τώρα ήδη επιβάλλουν οι ίδιες οι ελίτ (κάτι που είχαμε προβλέψει από καιρό)! Αύριο, η έξοδός μας από την Ευρωζώνη, ―ή την «πρώτη κατηγορία» της αν διασπαστεί― θα γίνει ίσως γεγονός αλλα, στο μεταξύ, οι υποστηρικτές της εξόδου μας από την Ευρωζώνη (αλλά όχι και από την ΕΕ) θα έχουν προλειάνει και το έδαφος γι’ αυτό—όπως έκαναν και με τον Λογιστικό έλεγχο και το «κούρεμα».

Η συσπείρωση, επομένως, όλων των αντιστεκόμενων (είτε ανήκουν στις οργανωμένες δυνάμεις της ευρείας αντισυστημικής Αριστεράς, είτε είναι ανένταχτοι) με βάση συγκεκριμένους στόχους που θα συνενώσουν και θα συνεγείρουν τα λαϊκά στρώματα, είναι επιτακτικό καθήκον όλων μας, εάν πραγματικά επιδιώκουμε την αποτροπή μιας ιστορικής καταστροφής. Μιας καταστροφής που  αφορά όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού λαού και τον κοινωνικό του πλούτο, αλλά και την ίδια την δυνατότητα αυτοδιάθεσης, τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον (σε σχέση με την προοπτική για συστημική αλλαγή, πέρα από την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»). Οποιαδήποτε, επομένως, οργανωμένη δύναμη της αντισυστημικής Αριστεράς δεν συμμετάσχει στην προσπάθεια για τη σύμπηξη παρόμοιου Μετώπου, θα φέρει το αναλογούν σ’ αυτήν μέρος της ευθύνης για την επερχόμενη ιστορική καταστροφή που θεσμοθετεί η υπό ψήφιση αποικιοκρατική «δανειακή σύμβαση».

 [3] ΕΘΝΙΚΗ AΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Αρχικά, είναι περισσότερο επείγουσα παρά ποτέ η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης αν θέλουμε ν’ αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή μας. Μιλάμε δηλαδή για απελευθέρωση που είναι:

(Α) ΕΘΝΙΚΗ, εφόσον η Ελλάδα δεν έχει πια την παραμικρή οικονομική και πολιτική κυριαρχία, δηλαδή ούτε αυτή που είχε από της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους. Πάντα είχαμε δικό μας νόμισμα και επομένως νομισματική πολιτική, και δική μας δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή ένα ελάχιστο επίπεδο οικονομικής κυριαρχίας. Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση από ανδρείκελα της Τρόικας που θα υπακούουν άμεσα την κάθε εντολή της για να εκταμιεύεται η εκάστοτε δόση ενός Χρέους που δεν πρόκειται (ούτε μπορεί πρακτικά, ακόμα και με εκτιμήσεις/αναλύσεις κατεστημένων οικονομολόγων στο εξωτερικό) να ξεπληρωθεί ποτέ, ιδιαίτερα μέσα στην ΕΕ.  Επομένως, η δημιουργία των προϋποθέσεων εθνικής αυτοδυναμίας από μια κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας είναι αναγκαία για την πραγματική εθνική απελευθέρωση.

(Β) ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, εφόσον είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση συμφερόντων της ντόπιας με αυτά της υπερεθνικής ελίτ, και των προνομιούχων στρωμάτων της αστικής τάξης στη χώρα μας με τα αντίστοιχα στρώματα στην ΕΕ, ώστε μόνο αν ο απελευθερωτικός αγώνας στρεφόταν ενάντια στις ελίτ αυτές και τα αντίστοιχα προνομιούχα στρώματα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την κοινωνική απελευθέρωσή μας, δηλαδή για την πολιτική και οικονομική αυτοδιεύθυνσή μας σαν Λαός.

[4] ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Μιλάμε μόνο για τις «βάσεις» της κοινωνικής απελευθέρωσης γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των δυνάμεων της αντισυστημικής Αριστεράς όσον αφορά το περιεχόμενό της.

Για παράδειγμα, για την «Περιεκτική Δημοκρατία», κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει την οικοδόμηση μιας πραγματικής άμεσης δημοκρατίας όπου οι συνελεύσεις των πολιτών σε κάθε δήμο (οι «δημοτικές συνελεύσεις») σε συνεργασία με τις συνελεύσεις των εργαζομένων («συνελεύσεις στον τόπο δουλειάς») ελέγχουν τα «δημοτικοποιημένα» μέσα παραγωγής, δηλαδή την οικονομία, σε μια Συνομοσπονδιακή Περιεκτική Δημοκρατία όπου η κατανομή των οικονομικών πόρων γίνεται μέσα από ένα σύστημα που ξεπερνά τόσο την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, όσο και τον σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό (οικονομική δημοκρατία). Οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών παίρνουν όλες τις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις (άμεση πολιτική δημοκρατία), ενώ οι συνελεύσεις των τόπων δουλειάς, εκπαίδευσης κ.λπ. παίρνουν τις αποφάσεις που υλοποιούν μια γενικευμένη αυτοδιεύθυνση (δημοκρατία στο κοινωνικό επίπεδο) και, τέλος, οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών, εργαζομένων κ.λπ. θέτουν βασικό τους στόχο την κάλυψη των αναγκών των πολιτών και όχι την «ανάπτυξη» για την ανάπτυξη και το κέρδος (όπως στον καπιταλισμό), μέσα σε μια κοινωνία που επανενσωματώνεται στη Φύση (Οικολογική Δημοκρατία).

Αντίθετα, οι σύντροφοι που υποστηρίζουν τον κρατικιστικό σοσιαλισμό πιστεύουν στον κεντρικό σχεδιασμό και τον έλεγχο της οικονομίας και της Πολιτείας από την εργατική πρωτοπορία, ενώ οι πραγματικά αναρχικοί (πέρα από τους μεταμοντέρνους ή λάιφ στάιλ «αναρχικούς» και «αντι-εξουσιαστές», οι οποίοι δεν έχουν καν πρόταγμα ή υποστηρίζουν κάποια μορφή «συμμετοχικών οικονομικών» και «συμμετοχικής πολιτικής») υποστηρίζουν τον ελευθεριακό σοσιαλισμό ή τον αναρχοσυνδικαλισμό με βάση την αυτοδιεύθυνση που θεμελιώνεται στα εργατικά συμβούλια.

[5] ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Ο απώτερος στόχος της λαϊκής εξουσίας, για την οποία μπορεί ν’ ανοίξει τον δρόμο η προτεινόμενη Συντακτική Συνέλευση [βλ. παρακάτω Θέση 10, β)], είναι η απεξάρτηση της Ελλάδας από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (όπως αυτή εκφράζεται στον χώρο μας με την ΕΕ), η οποία δεν αποτελεί απλά επιλογή κάποιων «κακών» πολιτικών, ή δόγμα, ή, ακόμη χειρότερα, συνωμοσία, όπως υποστηρίζουν βαθύτατα αντιδραστικές συνωμοσιολογικές θεωρίες (π.χ. η δήθεν «θεωρία» της Ναόμι Κλάιν για «σοκ και δέος» που υποστηρίζουν στελέχη της ρεφορμιστικής, της «πατριωτικής», αλλά και της δήθεν «ελευθεριακής» Αριστεράς), με στόχο την παραπλάνηση των λαών ότι αρκεί να αλλάξουμε τους «κακούς» πολιτικούς και τις πολιτικές τους για να ανατρέψουμε τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση! Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα από την ανατροπή των θεσμών της, και ιδιαίτερα των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Οι αγορές αυτές είναι αποτέλεσμα της δυναμικής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και επιβάλλονται σήμερα από τις ελίτ, είτε «ειρηνικά», μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχουν (ΔΝΤ, ΕΕ κ.λπ.), ή ακόμη και με σφαγές (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), με στόχο την ένταξη κάθε χώρας σε αυτή. Στον γεωγραφικό χώρο μας, αυτό γίνεται μέσω της ΕΕ, και ήταν ακριβώς η ένταξή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη που οδήγησαν στην έκρηξη της χρόνιας καπιταλιστικής κρίσης της οικονομίας μας (η παγκόσμια οικονομική κρίση, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές προσεγγίσεις «Μαρξιστών» και ρεφορμιστών, λειτούργησε μόνο ως καταλύτης της δικής μας κρίσης και όχι ως η αιτία της), τη σημερινή οικονομική καταστροφή και τη μετατροπή της χώρας, στη συνέχεια, σε προτεκτοράτο.

[6] ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ: ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΕΥΘΕΝΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

Αυτό σημαίνει ότι άμεσοι και επιτακτικοί στόχοι του Μετώπου που πρέπει να επιτευχθούν στο πρώτο στάδιο των απαιτούμενων επαναστατικών αλλαγών γα την μόνιμη έξοδο από την κρίση είναι οι εξής:

[1] Άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

[2] Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν η μονοκομματική και η σημερινή διακομματική Χούντα με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.

[3] Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

Απαραίτητα συμπληρωματικά μέτρα των παραπάνω πρέπει να είναι:

[4] Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία ―κινητή και ακίνητη― καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας).

[5] Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών (τελωνειακοί έλεγχοι, συναλλαγματικοί έλεγχοι, ποσοστώσεις κλ.π.) ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας.

[6] Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ Μνημονίων επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

[7] Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, στο πλαίσιο του προτεινόμενου παρακάτω μίγματος μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων.

[8] Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας (φόρος δηλαδή ανάλογος με το μέγεθος της περιουσίας που μπορεί να φθάνει και στο 100% της περιουσίας για τις πολύ μεγάλες περιουσίες κ.λπ.), με στόχο τη δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.

[7] ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ

Πέρα όμως από τα παραπάνω μέτρα που είναι απλά αμυντικά για την αυτοπροστασία της κοινωνίας από τα ληστρικά μέτρα που επέβαλαν οι ελίτ μέσω της Χούντας, είναι αναγκαίο, σε ένα δεύτερο στάδιο, να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή οικονομικής δημοκρατίας είτε κρατικοσοσιαλιστικής οικονομίας, αναρχοσυνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο.

Στο δεύτερο αυτό στάδιο των επαναστατικών αλλαγών προτείνεται ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (κρατική, δημοτική, συνεταιριστική, ατομική μικροϊδιοκτησία) και, επομένως, ένα αντίστοιχο μίγμα των μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (Ενδεικτικός Σχεδιασμός, Οικονομική Δημοκρατία, Αγορά). Η παραγωγή, δηλαδή, στο στάδιο αυτό θα μπορούσε να στηριχθεί σε μια ποικιλία μορφών ιδιοκτησίας, ώστε να δοθεί η πρακτική δυνατότητα στον Λαό να αποκτήσει άμεση εμπειρία απο τις διάφορες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και να επιλέξει κατόπιν τις πιο κατάλληλες για την απελευθερωτική κοινωνία:

[Α] Στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής που καλύπτουν ανάγκες, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια των δήμων και των συνεταιρισμών (Ενέργεια, Επικοινωνίες, Μεταφορές), αλλά και βασικές ανάγκες στο εθνικό επίπεδο. Η κατανομή των οικονομικών πόρων σε αυτούς τους κλάδους μπορεί να γίνεται μέσω ενός εθνικού μακρο-οικονομικού σχεδιασμού (Ενδεικτικός Σχεδιασμός) που θα θεμελιώνεται όχι μόνο στις καταναλωτικές προτιμήσεις που εκφράζει η αγορά αλλά και στις γνωμοδοτήσεις των δημοτικών συνελεύσεων (δηλαδή των συνελεύσεων των δημοτών ανά δήμο που συνομοσπονδιοποιούνται στο εθνικό επίπεδο), αλλά και των συνελεύσεων των εργαζομένων στους κλάδους αυτούς.

[Β] Στις δημοτικές επιχειρήσεις (που θα ανήκουν στους δήμους και θα ελέγχονται από τις δημοτικές συνελεύσεις καθώς και τις συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτές), των οποίων η παραγωγή θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό.

[Γ] Στους συνεταιρισμούς που θα ανήκουν στα μέλη και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις τους. Η παραγωγή τους θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό και, τέλος,

[Δ] Στην ατομική μικρο-ιδιοκτησία (μικρομάγαζα κάθε είδους, βασικά οικογενειακής μορφής, αυτό-απασχολούμενοι κ.λπ.), των οποίων η παραγωγή ―έμμεσα, όσον αφορά τουλάχιστον τη διαθεσιμότητα των πόρων― είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό 

Οι σημερινές επομένως καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εάν μεν ανήκουν σε πολυεθνικές θα απαλλοτριωθούν αναγκαστικά χωρίς αποζημίωση και θα υπαχθούν στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής (βλ. Α), ενώ η τύχη των υπολοίπων θα καθοριστεί σε εθνικό επίπεδο, μετά από γνωμοδότηση των συνελεύσεων των εργαζόμενων και των κατά τόπους δημοτικών συνελεύσεων, για το ποια από τις παραπάνω μορφές ιδιοκτησίας (εκτός της ατομικής μικρο-ιδιοκτησίας) θα υιοθετήσουν.

Η νέα αυτή παραγωγική δομή θα οδηγήσει και στη διαμόρφωση ενός νέου καταναλωτικού προτύπου, πέρα από αυτό που μας επέβαλαν η εξάρτησή μας από την ΕΕ και το υπάρχον σύστημα, και οδήγησαν στη σημερινή πολυδιάστατη κρίση και στη συνακόλουθη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή. Χρειάζεται δηλαδή στο στάδιο αυτό να δημιουργηθεί μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ (όχι αυτάρκης) οικονομία που θα στηρίζεται κατ’ αρχήν στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους για την κάλυψη των αναγκών μας, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους παραγωγικούς πόρους, τους οποίους μπορούμε ν’ αποκτούμε μέσω των εξαγωγών των πλεονασμάτων μας, και ενός τουρισμού που θα σέβεται τον ελληνικό λαό και το περιβάλλον, προσφέροντας υπηρεσίες, όχι απλά στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα του εξωτερικού, όπως σήμερα, αλλά σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε ένα κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης.

Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε τη μόνη δυνατή διέξοδο από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ! Πιο σημαντικό, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια ΠΔ, ούτε μια σοσιαλιστική (κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή) οικονομία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει ανακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς.

[8] ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ & ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Υπάρχουν όμως οι υποκειμενικές συνθήκες (πέρα από τις αντικειμενικές που κανένας δεν αμφισβητεί) και ποιό θα είναι το νέο απελευθερωτικό υποκείμενο για έναν παρόμοιο αγώνα;

Όσον αφορά πρώτα το κοινωνικό υποκείμενο, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κάθε άλλη χώρα ενταγμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, αυτό αποτελείται από όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο δηλαδή το προλεταριάτο, αλλά και τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους και περιθωριακά απασχολούμενους, τους φοιτητές που καταλήγουν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά διαθέσιμη, ακόμη και εντελώς άσχετη με τις σπουδές τους (εάν δεν αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό), τους συνταξιούχους που καταδικάζονται σε συντάξεις πείνας, αλλά και όλους αυτούς που έχουν συνειδητοποιήσει την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», καθώς και την ανάγκη αυτοδιαχείρισης σε κάθε τομέα, και φυσικά αυτούς που βλέπουν την επερχόμενη οικολογική καταστροφή όσο συνεχίζεται η σημερινή «ανάπτυξη».

Όσον αφορά τις υποκειμενικές συνθήκες, είναι αλήθεια ότι δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη στον απαραίτητο βαθμό για παρόμοιες επαναστατικές αλλαγές, αλλά αυτό σε σημαντικό βαθμό εξηγείται από την απουσία ενός παλλαϊκού Μετώπου που θα έκανε λαϊκή συνείδηση το γεγονός ότι διέξοδος από την κρίση μέσα στην ΕΕ και τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς αποκλείεται. Η απουσία μάλιστα αυτή γίνεται ιδιαίτερα σημαντική σήμερα που είναι τέτοια η γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ η οποία βαφτίζει οργουελικά τη μεγαλύτερη συμφορά ως τη μεγαλύτερη νίκη και «σωτηρία» της Πατρίδας, ώστε πολλά από τα θύματα ακόμη να ελπίζουν ότι με τα δήθεν μέτρα σωτηρίας και το «κούρεμα» του Χρέους που προβλέπει η καταστροφική «δανειακή σύμβαση», την οποία, άμεσα ή έμμεσα υιοθέτησαν τώρα όλα τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα δεκανίκια τους (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι-Πράσινοι) θα περάσει η κρίση, το πολύ σε μια δεκαετία, όπως υπόσχονται οι δύο Χούντες –υπερεθνική και ντόπια. Είναι όμως τέτοια η αγανάκτηση του κόσμου ενάντια στη Χούντα και την γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ, η οποία ξεδιάντροπα δικαιώνει τη ραγδαία εξαθλίωσή του, ώστε γίνεται όλο και περισσότερο φανερή η αναζήτηση από μεγάλη μερίδα του λαού μιας επαναστατικής λύσης που θα στηρίζεται σε ένα νέο ΕΑΜ. Η προ-εξεγερσιακή κατάσταση που φανερώθηκε με τις απεργίες και συγκεντρώσεις της 19/20 Οκτώβρη και η εξεγερσιακή κατάσταση που εκδηλώθηκε στις 28 Οκτώβρη, η οποία κατατρόμαξε τις δύο Χούντες, ήταν αυτή που οδήγησε στη σημερινή τρομερή εξαπάτηση του λαού, που σύσσωμο πια το κατεστημένο επιχειρεί με τη «μεταβατική κυβέρνηση». Είναι όμως ολοφάνερο ότι αυτό είναι και το τελευταίο χαρτί των ελίτ, που αν καεί, όπως είναι σχεδόν σίγουρο και σύντομα μάλιστα, θα είναι και η αρχή του τέλους του πολιτικο-οικονομικού συστήματος που με τόση συστηματικότητα στήνουν. Και αυτό, γιατί, όσο στο προσεχές μέλλον θα αποδείχνονται φρούδες οι ελπίδες των εξαπατημένων λαϊκών στρωμάτων και θα προσγειώνονται ανώμαλα στη μαζική φτωχοποίηση και απώλεια του καταναλωτικού τους επιπέδου, την Κινεζοποίηση των εργατικών συνθηκών και τη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας, τόσο θα γίνονται ακόμη πιο ώριμες οι συνθήκες για να ανθήσει ο εθνικο-κοινωνικός απελευθερωτικός αγώνας.

[9] ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Η σύμπηξη επομένως του εθνικο-κοινωνικού απελευθερωτικού μετώπου από πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους που θα αποδέχονταν τους παραπάνω στόχους για την οικοδόμηση μιας αυτοδύναμης οικονομίας, σαν το πρώτο βήμα στην μακροπρόθεσμη οικοδόμηση μιας απελευθερωτικής κοινωνίας, θα αποτελούσε αποφασιστικό βήμα στη δημιουργία τόσο των υποκειμενικών συνθηκών όσο και του πολιτικού υποκειμένου.

[10] ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΑ

Το βασικό επομένως αίτημα του Μετώπου θα έπρεπε να είναι η άμεση διεξαγωγή εκλογών  –τις οποίες η  υπερεθνική Χούντα μαζί με τη δική μας Χούντα είναι πολύ πιθανόν, εαν διαπιστώσουν οτι τα κόμματα που στηρίζουν τη διακομματική Χούντα δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν  τη πλειοψηφία στη Βουλή, να προσπαθήσουν να τις αναβάλλουν επ’ αόριστο. Στις εκλογές αυτές το Μέτωπο θα κατέβαινε με πρόγραμμα :

α) για την άμεση υλοποίηση των άμεσων στόχων και των συμπληρωματικών μέτρων που περιγράφηκαν παραπάνω για το πρώτο στάδιο, ώστε να επιτευχθεί η άμεση έξοδος απο την κρίση (βλ 6^η Θέση), και,

β) με δέσμευση, αφού θα έχει υλοποιήσει τους παραπάνω στόχους, να προχωρήσει στην προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα θεσμοθετούσε τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας (βλ. 7^η Θέση 

Οι μορφές του αγώνα για την επίτευξη αυτών  των στόχων  θα κυμαίνονταν από ένα κίνημα άγριων απεργιών από κάτω, που θα ξεπερνούσαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ) –οι οποίες δεν διανοούνται να θέσουν στόχους σαν τους παραπάνω– μέχρι τις καταλήψεις και, το κυριότερο, την οργανωμένη μαζική άρνηση πληρωμών των χαρατσιών. Το Μέτωπο θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, συντονίζοντας και πολιτικοποιώντας τις απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων, που θα κλιμακώνονταν σε επαναλαμβανόμενες ανά εβδομάδα 48ωρες απεργίες, οι οποίες θα παρέλυαν την οικονομική και κοινωνική ζωή της Χώρας, και θα οδηγούσαν στον εξαναγκασμό της νέας διακομματικής Χούντας για άμεσες εκλογές 

Εάν η Χούντα κατέφευγε σε επιστρατεύσεις απεργών ή σε αναστολή άρθρων του Συντάγματος για να αφαιρέσει και τυπικά κεκτημένες ατομικές ελευθερίες με στόχο την παρεμπόδιση της ανάπτυξης του αγώνα αυτού, ή εάν αρνιόταν την άμεση διεξαγωγή εκλογών, ή, ακόμη σημαντικότερο, αν αρνιόταν να παραδώσει την εξουσία σε ένα νικηφόρο στις εκλογές Μέτωπο που θα δεσμευόταν από τους παραπάνω στόχους, τότε η προηγούμενη αγωνιστική δραστηριότητα θα έπρεπε να κλιμακωνόταν σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας μέχρι την ανατροπή της Χούντας και την ανάδειξη μιας Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας (από εντολοδόχους των λαϊκών συνελεύσεων, των συνελεύσεων εργαζομένων κ.λπ.), η οποία θα καλούσε σε εκλογές για Συντακτική Συνέλευση για την υλοποίηση ολόκληρου του προγράμματος του Μετώπου. Ο λαός στην περίπτωση αυτή θα είχε κάθε δικαίωμα να υποστηρίξει την αυτοάμυνα του, οι δε πραιτοριανοί της Χούντας που θα είχαν προτιμήσει ―αντί για την έντιμη παραίτηση και την συμπαράταξή τους με τα λαϊκά στρώματα― να χτυπήσουν τη λαϊκή Αντίσταση, θ’ αντιμετωπίζονταν σαν εσωτερικός στρατός Κατοχής, ενώ αντίστοιχα θα αντιμετωπιζόταν σαν κανονικός στρατός Κατοχής η οποιαδήποτε δύναμη Ευρωχωροφυλακής ή μισθοφόρων ερχόταν στη χώρα εκ μέρους της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ. Η μαζική αυτή λαϊκή αντίσταση άλλωστε θα έβρισκε άμεση ανταπόκριση στους λαούς της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, οι οποίοι μια σπίθα σαν αυτή περιμένουν να ξεσηκωθούν, παρόλη την καταστροφική πλύση εγκεφάλου, με την οποία έχουν αποπροσανατολίσει εντελώς τους λαούς τα διεθνή ΜΜΕ ―ποτέ τόσο αποτελεσματικά στη Ιστορία όπως, για παράδειγμα, έγινε σε σχέση με τον κυριολεκτικό σφαγιασμό του λαού της Λιβύης, χωρίς ούτε μια γνωστή απώλεια για τους ΝΑΤΟϊκούς εγκληματίες, οι οποίοι ήδη κατάφεραν να επιβάλουν το πελατειακό καθεστώς της αρεσκείας τους, με την άμεση ή έμμεση υποστήριξη της εκφυλισμένης «Αριστεράς».

 13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011

απάντηση στο άρθρο Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του ελληνικού σταλινισμού

Το «Πρόταγμα» του πολιτικού αυτισμού και της εξυπηρέτησης των χρήσιμων «κολλητών» του συστήματος

Καταρχάς, αποτελεί ένδειξη του πολιτικού επιπέδου που διέπει τη σκέψη και το πράττειν τους, το ότι οι «αυτόνομοι» εξυπνάκηδες που αποτελούν την ομάδα σας (και ιδιαίτερα ο Ειδικός Ψυχαναλυτής, «ιθύνων νους» μέσα σε αυτήν, Νίκος Μ.), ταυτοποιούν το ελληνικό δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία με τον Τάκη Φωτόπουλο. Κάτι τέτοιες πρακτικές πολιτικού αυτισμού ειδικά από άτομα του χώρου, στον οποίο φιλοδοξείτε να αναφέρεστε (Αυτονομία), δείχνουν, σε συνδυασμό με τις διαστρεβλώσεις και την ανεκδιήγητη «χαρτοκοπτική» που κάνετε στις θέσεις άλλων, τον σαφή γκεμπελικό χαρακτήρα των πρακτικών σας. Στο δια ταύτα, τα παρακάτω αποτελούν μια απάντηση στη (διόλου τυχαία, όπως θα δούμε) «χρήσιμη» και έγκαιρη «κομουνιστοφαγική» ανακοίνωση της ομάδας του «Προτάγματος», αλλά και των αντίστοιχων σχολίων στο μπλόγκ της, που βγήκαν φυσικά στο κατάλληλο «timing»: Δηλαδή,σε μια από τις πιο κρίσιμες εποχές για τις αποφάσεις των ντόπιων και ξένων ελίτ ενάντια στον λαό, και το διαφαινόμενο (με τα σημερινά δεδομένα) γονάτισμα του για ολόκληρες γενιές.

Επίσης, θα θέλαμε, επί τη ευκαιρία, να δώσουμε μια απάντηση στην προηγούμενη σκόπιμα ύπουλη «κριτική» του «Προτάγματος» για τη στάση του Τάκη Φωτόπουλου και της ΠΔ απέναντι στις τεκμηριωμένες πρακτικές ύπουλης χειραγώγησης της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, μια «κριτική» που ήταν επίσης «χρήσιμη» αφού ανέλαβε την υπεράσπιση, από ψευτο-ελευθεριακή σκοπία, των ρεφορμιστών κομματικών και ΕΕ-χορηγούμενων πολιτικών «κολλητών» τους, … υποτίθεται «αμεσοδημοκρατών» στη Συνέλευση, όπως θα δούμε.

Άλλωστε, η ομάδα του «Προτάγματος» έχει φροντίσει να θέσει και να «ξεπετάξει» προ καιρού «δευτερεύοντα» σήμερα ζητήματα που δημιουργούνται (από) και αναπαράγουν την κυρίαρχη ετερονομία, όπως τα αίτια της κρίσης, τον τρόπο εξόδου από αυτή, το γεγονός της επ’ αόριστον μετατροπής της χώρας και σε τυπικό πλέον προτεκτοράτο του διεθνούς συστήματος και των ντόπιων και ξένων ελίτ που το εκπροσωπούν, της οποίας τα συμπτώματα ήδη βλέπουμε. Αλλά, είπαμε, άλλοι χρησιμοποιούν τον ορθολογισμό για να διακρίνουν τις ανάγκες και τις εν δυνάμει προοπτικές των ετεροκαθοριζόμενων στρωμάτων και ατόμων, και άλλοι ανάγουν κατά το δοκούν των προσωπικών τους φιλοδοξιών και «σχέσεων», ξεκομμένες κοινωνικές συμπεριφορές στη ψευτο-ανάλυση της «ψυχής», με αυθαίρετα συμπεράσματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα από τον εκάστοτε «ειδικό» πολιτικό «Ψυχαναλυτή» (καλή ώρα όπως κάνει η ομάδα σας) για να «νομιμοποιούν» την εκάστοτε ετερονομία, και «όλως τυχαίως», ιδιαίτερα την κυρίαρχη σήμερα, οικονομική, και γενικά κοινωνική. Ο μύθος των Ειδικών , στον οποίον υποτίθεται αντιτίθεστε, αναπαράγεται πλήρως, λοιπόν, από την όλη «ψυχαναλυτική» και εσκεμμένα αποσπασματική προσέγγιση της ομάδας σας στα κοινωνικά φαινόμενα.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι στο μεγαλύτερο μέρος της όποιας ανάλυσης της ομάδας του «Προτάγματος» μέσω του ομώνυμου οργάνου της, για τη σημερινή μορφή του συστήματος και την κρίση, αυτά ερμηνεύονται βασικά ως εκφάνσεις» ενός κακού (νέο)φιλελεύθερου δόγματος και αντίστοιχα ως ζήτημα «πολιτικής επιλογής» , και όχι ως ζήτημα συστημικής δομικής εξέλιξης που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης υποκειμενικών και αντικειμενικών συνθηκών, στην οποία δομική αλλαγή εν συνεχεία ήρθε και «έδεσε» η νεοφιλελεύθερη θεωρία και οι αντίστοιχες πολιτικές. Το ίδιο δηλαδή παραμύθι που «όλως τυχαίως» αναπαράγουν και τα συστημικά φερέφωνα στη ρεφορμιστική «Αριστερά», και στην, καπελωμένη από αυτά, Συνέλευση στο Σύνταγμα, αλλά και αλλού, αναπαράγεται αυτούσιο ή με «ελευθεριακές» παραλλαγές από το «Πρόταγμα».

Τα χρήσιμα (στο σύστημα) και ευκαιριακά «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος»

Άλλωστε, όπως θα δούμε, τα «θεματάκια» της κρίσης και των υπαιτίων της, για την οποία κατά κύριο λόγο «αγανάκτισαν» οι «Αγανακτισμένοι», τα άφησε εσχάτως στα (ευκαιριακά;) στενά πολιτικά φιλαράκια της των «αμεσοδημοκρατικών» (!) κομματικών εγκάθετων της ρεφορμιστικής Αριστεράς και των στελεχών της (δοξασμένης από την Ε.Ε.) ΕΛΕ, που είχαν πιάσει «πρώτο τραπέζι πίστα» μέσα στις αμεσοδημοκρατικές επιτροπές και στις «θεματικές» της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, αλλά και σε άλλες πόλεις.

Έτσι, τα «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος», για το πώς εννοεί και ιεραρχεί τη σημερινή κυρίαρχη ετερονομία παγκόσμια και τα αίτια της έχουν καταντήσει να είναι το «σταλινικό» ΚΚΕ και τα μη πελατειακά καθεστώτα στην Ανατολή, που εκφράζουν προφανέστατα γι’ αυτήν, τη βασική ετερονομία σήμερα, και όχι η κτηνώδης ετερονομία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής πραγματικότητας, που πηγάζει από το διεθνές σύστημα και επηρεάζει άμεσα και έμμεσα δισεκατομμύρια κόσμο, μη επιτρέποντας τη συστημική αλλαγή. Παράλληλα, τις κρίσιμες αυτές πολιτικές της προτεραιότητες, που όλως τυχαίως συμπίπτουν με αυτές των φιλελευθέρων συστημικών εξουσιαστών, τις «φιλοτεχνεί» και φιλοσοφικά και με τους, αντίστοιχα «χρήσιμους» στο διεθνοποιημένο σύστημα και τη ρεφορμιστική «Αριστερά», θεωρητικούς της. Τους θεωρητικούς και φανφαρόνους (μέσα στην κοινοτοπία τους) αναλυτές του «κακού πολιτικού συστήματος» και της δημοκρατίας ως μιας βασικά «πολιτικής διαδικασίας», αντί ενός πολιτεύματος, που σήμερα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει όλες τις σφαίρες της κοινωνικής δράσης (πολιτική, οικονομική, στη μικρο-κοινωνία και στην οικολογία –δηλαδή μιας ΠΔ). Αυτοί οι θεωρητικοί φιλοξενούνται συχνά και στο «Πρόταγμα», αλλά και μερικοί εξ αυτών («όλως τυχαίως» – για ακόμα μια φορά) και στα πάνελ της πλατείας των φιλαράκων που λέγαμε, ακριβώς γιατί είναι «χρήσιμοι» (για να μην πούμε και αναγκαίοι) στο να προσδώσουν και «αμεσοδημοκρατικά», «ελευθεριακά» χαρακτηριστικά στο άγριο ρεφορμιστικό και κομματικό καπέλωμα που την χαρακτήριζε.

Παρόλα αυτά, ακόμα και στελέχη της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που πρωτοστάτησαν στο χτίσιμο της ΕΛΕ και των μέσων προπαγάνδας της, όπως ο Ά. Χατζηστεφάνου είχαν την εντιμότητα να καταδικάσουν απερίφραστα τις φασιστικές επιθέσεις στον κόσμο του ΠΑΜΕ (και βέβαια στη στενή περιφρούρηση, την οποία εν γνώσει του επέλεξε), χωρίς να κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» για να μη χάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά τους φιλαράκια, που παίζουν τον ρόλο «αριστερού» δεκανικιού του συστήματος (βλ. http://thepressproject.gr/theme.php?id=6225#.TqQBtYCc64A.twitter). Σε ό,τι αφορά ιδιαίτερα την παράθεση «στοιχειών» που κάνει η ανακοίνωση σας, για τη βία των «σταλινικών» κ.λπ., η γελοία κοπτοραπτική που κάνατε βέβαια παραλείπει να δείξει –όπως και τα Ιντιμίντια, «όλως τυχαίως»– ότι οι επιθέσεις αυτές έγιναν εκατέρωθεν αφού είχε ξεκινήσει η φασιστική αυτή επίθεση (που τεκμηριώνεται από παρόμοιες κομουνιστοφαγικές πηγές – βλ. βίντεο πώς ξεκίνησε η επίθεση μετά τις αντεγκλήσεις μεταξύ ΠΑΜΕ και διαδηλωτών http://www.youtube.com/watch?v=Td1nOjqm3L4&feature=player_embedded), ενώ δεκάδες θύματα (από φλεγόμενους από μολότοφ ηλικιωμένους, μέχρι δεχόμενους επιθέσεις με σφυριά και γκλομπ, όπως δείχνουν δεκάδες φωτογραφίες) δέχτηκε και ο κόσμος του ΠΑΜΕ, αλλά και περαστικοί. Και βέβαια όταν κάποιοι απλά αναφέρονται επικριτικά σε επιθέσεις με μολότοφ κ.λπ. από τη μία και από την άλλη βγάζουν μύδρους για «ξεκάρφωτες» «σταλινικές» επιθέσεις με καδρόνια στον κόσμο, χωρίς να αναφέρουν πώς ξεκίνησε η βία ενάντια στους διαδηλωτές, νομιμοποιούν απόλυτα πολιτικά και ηθικά αυτούς που ξεκίνησαν τα επεισόδια. Εκτός βέβαια και αν η αυστηρή περικύκλωση του κόσμου του ΠΑΜΕ που κατέκλυζε εκείνη τη μέρα την πλατεία, είναι για εσάς υπαίτια της βίας (αφού οι «σταλινικοί» είναι λίγο-πολύ το… «σύστημα»), οπότε το τι και ποιον εξυπηρετείτε πλέον είναι προφανές. Τέλος, σχετικά με την πολιτική καταγωγή και ανάλυση επιτιθέμενων και αμυνόμενων (γιατί η απλή παράθεση αποκομμένων στοιχείων χωρίς συστημική ανάλυση για τα κίνητρα της καθεμιάς πλευράς, καταλήγει βέβαια εύκολα σε αυτό που θέλει να «περάσει» για το συμφέρον του κάποιος – βλ. π.χ. πώς γίνεται η προπαγάνδα για τη Λιβύη, τη Συρία κ.λπ. με βάση ξεκομμένες εικόνες και βίντεο κ.λπ.), η ανακοίνωση που έβγαλε το δίκτυο μας είναι σαφής.

Το «Πρόταγμα» της ανιστόρητης ασυναρτησίας και των γκεμπελικών διαστρεβλώσεων

Στη συνέχεια, ας δούμε και μερικά από τα σχόλια του βασικού στελέχους του «Προτάγματος», Ν.Μ., που δείχνει ότι η εργολαβική διαστρέβλωση –ποιος ξέρει, δεν αποκλείεται τώρα να χρηματοδοτείται και κατευθείαν από την «αντισταλινική» Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως η ΕΛΕ– αντισυστημικών θέσεων της ΠΔ, που έχει αναλάβει με συνέπεια εδώ και χρόνια, συνεχίζει ακάθεκτη.

Γράφει ο Ν.Μ. στα σχόλια: «ο Τάκης αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των χειρότερων πλευρών του αριστερίστικου αντιδυτικισμού και τριτοκοσμισμού της δεκαετίας του ’60: φανατικά ισλαμόφιλος (υπέρ Αχμαντινεζάντ, Χαμάς κ.λπ.), εμμονές με το Ισραήλ και τη Νέα Τάξη κ.λπ. Έχει όλο το πακέτο, από πλευράς πολιτιστικού υποβάθρου, για να αισθάνεται μια χαρά με το σταλινο-αριστερισμό, εφόσον είναι και κάργα οικονομιστής, ανάγοντας το πολιτικό πρόβλημα σε γεωπολιτικού τύπου συσχετισμούς (είμαστε με Αχμαντινεζάντ και Τσάβες, επειδή τα βάζουν με τους Αμερικάνους κ.λπ.). Αν βάλεις τώρα και τον αντικαστοριαδισμό του, τις εμμονές του με το Ιντυμίντια της Αθήνας (από όπου είχε αποχωρήσει θεαματικά πριν 6-7 χρόνια), με την ΑΚ (επειδή δεν τον κάλεσε στο πρώτο Μπι Φεστ) και με το κίνημα των πλατειών (όπου έφαγε χυλοπίτα, όταν πήγε να καπελώσει), τότε μπορούμε, νομίζω, να καταλάβουμε, γιατί πήρε αυτή τη στάση. Αν προσέξεις στην ανακοίνωσή του, αναφέρεται και σε εμάς (“ψυχαναλυτική Αυτονομία” κ.λπ.).»

Έτσι, με το κόψε-ράψε –τώρα, του λόγου–, στο οποίο έχει διαπρέψει πολλάκις το πρώην «αυτόνομο μέλος» του Μάγματος και, πλέον, ο πολιτικός και… πολιτισμικός Ειδικός Ψυχαναλυτής της ομάδας του «Προτάγματος», ανάγει σε «εμμονές» (!) τη συστημική ανάλυση της εξουσίας και των μορφών που παίρνει αυτή, μια ανάλυση που προέρχεται από την αξιωματική επιλογή της αυτονομίας έναντι της ετερονομίας (και συνεπώς των αντίστοιχων συστημάτων θεσμών και αξιών που οι παραδόσεις αυτές δημιουργούν αντίστοιχα βέβαια σε κάθε χρονικό πλαίσιο). Έτσι, ανάγεται σε «εμμονή» ο κομβικός ρόλος του σιωνισμού και του Σιωνιστικού κράτους σήμερα στο σύστημα (που έχει τεκμηριωθεί και από διαπρεπείς Εβραίους της διασποράς – και μάλλον πρώτιστα από αυτούς), ο ρόλος της ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης κ.λπ. (που δεν υπήρχε βέβαια το ’60 όπως ηλιθιωδώς γράφει, αλλά αναδύθηκε μετά τα τέλη του’70 με την άνοδο των πολυεθνικών και την απελευθέρωση των αγορών).

Επίσης, το αυταπόδεικτο (για κάθε σοβαρό πολιτικό αναλυτή, ακόμα και φιλελεύθερο) γεγονός ότι σήμερα είναι πρώτιστα η οικονομική συγκέντρωση δύναμης και η αντίστοιχη ετερονομία ντε φάκτο μακράν κυρίαρχη, και ασκείται μέσω των διεθνοποιημένων θεσμών κ.λπ., της υπερεθνικής ελίτ (μια επίσης συστημική έννοια που χρησιμοποιείται ευρέως πλέον από όλο το φάσμα της κοινωνικής θεωρίας και της αριστεράς, και μάλιστα όχι της «σταλινικής»), ανάγεται από τον Ειδικό πολιτικό Ψυχαναλυτή μας σε…οικονομισμό! Για τέτοια οξεία αντίληψη των ιδιαιτεροτήτων της νεωτερικότητας μιλάμε.

Σε «εμμονή» ανάγει επίσης ο ίδιος κατ’ επανάληψη διαστρεβλωτής (του οποίου η σκοπιμότητα είναι εξόφθαλμη, μιας και ξέρει καλά τις σχετικές μας θέσεις, που έχουν αναλυθεί σε άρθρα και έχουν τεθεί σε δημόσιο διάλογο, ακόμα και στα Ιντιμίντια), τον, σκόπιμα ή μη, πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο της οργάνωσης ΑΚ (η οποία άλλωστε έσπευσε να δημοσιεύσει την ανακοίνωση του «Προτάγματος»), τον ντε φάκτο αντισυστημικό σήμερα ρόλο των μη πελατειακών καθεστώτων στην Ανατολή κ.λπ.. Και αυτό γιατί για οποιονδήποτε έχει μια συστηματική κοινωνικά αντίληψη της σημερινής πραγματικότητας και δεν βλέπει υπό το πρίσμα της «ψυχανάλυσης» του άμεσου κοινωνικού του περιβάλλοντος, και των «κολλητών» αριστερών δεκανικιών που αναφέραμε, σύστημα σήμερα, με όλες τις συντριπτικές του συνέπειες στη μεγάλη πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι το πανίσχυρο διεθνοποιημένο σύστημα και τα προτεκτοράτα τους, που βασίζονται στο φιλελεύθερο πρόταγμα, και όχι τα… «εσωτερικά» και, εύκολα ανατρέψιμα, ισλαμικά καθεστώτα ή οι κομουνισμοί (!). Άλλωστε, η στρεβλωτική αθλιότητα της σκέψης του «Ψυχαναλυτή» μας, τον κάνει μεν να «βλέπει» ότι ο Τάκης Φωτόπουλος είναι «ισλαμόφιλος», αναφερόμενος στο Ιράν (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is20-21/issue_20-21_takis_iran_ekstrateia.htm) και στην παλλαϊκή αντίσταση που κάνει η Χαμάς (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm), αλλά να κάνει την ίδια στιγμή «γαργάρα» το γεγονός ότι ο Τ.Φ. έχει στηρίξει επίσης την παλλαϊκή αντίσταση, μέσω του Καντάφι, απέναντι στους Ισλαμιστές και μοναρχοφασίστες νατοϊκούς «επαναστάτες» που αιματοκυλούν τον λαό της Λιβύης, και ότι δεν δίστασε να καταγγείλει στο άρθρο του για τη Λιβύη τον ηλίθιο ρόλο των Ιρανών ισλαμιστών και της Χαμάς, Χεζμπολάχ, να υποστηρίξουν έμμεσα την κτηνώδη Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, υποστηρίζοντας τους ψευτο-επαναστάτες του ΝΑΤΟ (όπως βέβαια έκανε και η ΑΚ και η ομάδα του «Προτάγματος»), ή να καταγγείλει την ίδια στάση για την επερχόμενη επέλαση του συστήματος και της υπερεθνικής ελίτ στη Συρία, με την καθοριστική βοήθεια πάλι μιας δράκας Ισλαμοφασιστών.

Το ίδιο, οι Ειδικοί «Ψυχαναλυτές» μας κάνουν γαργάρα ότι εμείς σαν Δίκτυο ΠΔ καταδικάσαμε μεν τη διασπαστική ενέργεια βίαιης επίθεσης εναντίον συνδιαδηλωτών που μόνο προβοκάτορες ή «αναρχικοί» θα μπορούσαν να κάνουν, αλλά δεν διστάσαμε να κατακρίνουμε το ΚΚΕ για τη στάση του σε σχέση με τις αποδοκιμασίες της 28ης Οκτώβρη, πράγμα που δεν είδαμε να κάνουν οι έτοιμοι να επιτεθούν στο ΚΚΕ, επειδή δεν άφησε τον «λαό» να μπει στη Βουλή αλλά όχι και να πάρει το μέρος του λαού όταν αποδοκίμαζε την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, προφανώς γιατί εκεί «βρωμάει μπαρούτι» (βλ. «πατριωτικό φαντασιακό» ως βασικός κίνδυνος κ.ο.κ.) για τους αυτόνομους μας….

Ένα «Πρόταγμα» για τον «αντι-αυταρχισμό», «ελευθεριακό» φερέφωνο της προπαγάνδας των κυρίαρχων ΜΜΕ

Φυσικά, αυτά τα βασικά ζητήματα που επηρεάζουν ολοένα περισσότερους λαούς, λόγω της διεθνοποίησης του συστήματος, όπως ο εγκληματικός πόλεμος στη Λιβύη κ.λπ., η ομάδα σας προτίμησε να τα κάνει γαργάρα, και όχι μόνο αυτό, αλλά να βρει και ευκαιρία να θέσει ως «πρόταγμα» της τον «αυταρχισμό» των καθεστώτων αυτών, όπως κάνει σήμερα. Έτσι το Πρόταγμα για Αυτονομία = Πρόταγμα για επιλεκτικό «αντι-αυταρχισμό» (παρά τις ψευτο-ρητορίες του περιοδικού σας περί αντιθέτου), και ιδιαίτερα μάλιστα, ενάντια στον «αυταρχισμό» των «πολιτισμικά υπανάπτυκτων», που ξεπήδησαν ουσιαστικά στο κενό, από τα «ανατολίτικα φαντασιακά». (Το κατά πόσο βέβαια η Λιβύη και άλλες μη πελατειακές χώρες ήταν πράγματι πολιτισμικά υπανάπτυκτες σε σχέση με πολλές χώρες της «γενικά σεβαστής Διεθνούς Κοινότητας» -βλ. υπερεθνικής ελίτ-, ένα ακόμα από τα «μαργαριτάρια» που έχει εκστομίσει ξεδιάντροπα ο Ειδικός πολιτικός Ψυχαναλυτής σας, Νίκος Μ., είναι πράγματι κάτι που αμφισβητείται, ακόμα και από διεθνείς οργανισμούς)

Τέτοιες «λεπτομέρειες», τα ψυχαναλυτικά υποκείμενα της ομάδας σας (σε αντίθεση με τα περισσότερα πολιτικά, που βασίζονται τουλάχιστον στον ορθολογισμό και σε μια κοινά αποδεκτά ηθική, και όχι τη συστηματική λασπολογία) τις «μασάνε», γιατί είναι βέβαια ενοχλητική πολυτέλεια για το κοινό στο οποίο βασικά απευθύνονται: «αντιαυταρχικοί» της κατανάλωσης της εικόνας των κυρίαρχων μίντια, ΑΚ και δογματικοί καστοριαδικοί που ακολουθούν τον τυφλοσούρτη «το ’πε – δεν το‘πε ο Καστοριάδης». Το κακό όμως είναι ότι με τη γαρνιτούρα της πολιτισμικής «επανάστασης» που πρεσβεύουν, ομάδες όπως το «Πρόταγμα», προσελκύουν και κόσμο που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με πολιτική, με αποτέλεσμα να παίζουν για άλλη μια φορά, σκόπιμα κάποιες τουλάχιστον από αυτές κατά τη γνώμη μας, ευρύτερα αποπροσανατολιστικό ρόλο.

Τέλος ο επικοινωνιακός σας λαϊκισμός δεν διαφέρει – κατά έναν «περίεργο» τρόπο -, σε τίποτα από τις σχηματικές φόρμες του επικοινωνιακού μηχανισμού του συστήματος που με τόσο πάθος και αυταπάρνηση αναπαράγετε και σε τοπικό και διεθνές επίπεδο:

Σχηματικές φόρμες και δογματικές «προσωποποιημένες» δαιμονοποιήσεις σύνθετων κοινωνικών καταστάσεων και στάσεων ολόκληρων λαών, όπως «σταλινισμός», «Αχματινετζάντ», «Καντάφι», «Χαμάς», επιστρατεύονται, με παραπλήσιο τρόπο όπως προβάλλονται και στα δυτικά μίντια, για να «δικαιολογήσουν» την ενσωμάτωση των χωρών και την υποταγή των λαών τους στη Νέα Διεθνή Τάξη που επιβάλλει – με πολιτική ή οικονομική βία – το διεθνοποιημένο σύστημα, τοποθετώντας βολικότατα το ίδιο το σύστημα που σήμερα τροφοδοτεί άλλωστε παρόμοιους «δαίμονες», στο απυρόβλητο. Την ίδια στιγμή, το αυτονόητο της αυτοδιάθεσης των λαών και του δικαιώματος της αντίστασής τους στη συστημική ετερονομία και την κατοχή, – κοινός τόπος των αντισυστημικών προταγμάτων και των θεμελιωτών τους, προκειμένου να χτιστεί μια πραγματικά αυτόνομη κοινωνία – εξοβελίζεται και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων.

Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο βέβαια, από φιλοσιωνιστικά γκρουπούσκουλα, των οποίων το «πρόταγμά» και οι παρεμβάσεις τους δεν ξεφεύγουν κατ’ ουσίαν, αλλά μόνο στην «ελευθεριακή» ρητορική, από τις αναλύσεις και προσεγγίσεις, με αυτά των επίσημων καλοπληρωμένων συστημικών αναλυτών και διεθνών ινστιτούτων ανάλυσης της υπερεθνικής ελίτ. Έτσι δεν μας προξενεί καμία εντύπωση ότι οι «αναλύσεις» των αυτοαποκαλούμενων «Αυτόνομων», αναπαράγονται από τα μέσα «αντιεξουσιαστών» σαν την «Βαβυλωνία», που έχουν νομιμοποιήσει καραμπινάτες φιλοσιωνιστικές ομάδες (βλ. Τέρμιναλ), όπου την περίοδο της σφαγής των ακτιβιστών των πλοίων για τη Γάζα, αναπαρήγαγαν αυτούσια την επικοινωνιακή προπαγανδιστική οδηγία της «Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης» (WZO), προς υπεράσπιση του Ισραήλ.

Το «Πρόταγμα» της «αμεσοδημοκρατικής» μονομέρειας και της σκόπιμης υπονόμευσης της δημοκρατικής ισηγορίας

Όσο για τη θέση μας για τις πλατείες, που δήθεν ο Φωτόπουλος «πήγε να καπελώσει», ήδη γράψαμε κάποια πράγματα για τον «αμεσοδημοκρατικό» ρόλο σας σε αυτές, αλλά ας δούμε το θέμα «πλατείες» με βάση και την προηγούμενη λασπολογική επίθεση του «Προτάγματος» στον Τ.Φ. και την ΠΔ (βλ. http://protagma.wordpress.com/2011/09/11/κάτω-οι-γραφειοκρατίες-πάνω-οι-πλατεί-2/), όταν φάνηκε ότι θίχτηκαν τα φιλαράκια της ομάδας σας, η οποία τοποθετήθηκε και αυτή βολικότατα κάπου ανάμεσα στους εγκάθετους κομματικούς και ΕΕ-χορηγούμενους «αμεσοδημοκράτες» μέσα στη Συνέλευση του Συντάγματος.

Έτσι, τι αποτέλεσμα έχουμε όταν η ψυχαναλυτική δογματίλα με πασπάλισμα «αμεσοδημοκρατίας», δεν της επιτρέπει ούτε να διαβάζει, ούτε να κρίνει την κριτική που έχουμε ασκήσει στην παρωδία λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος
[http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.04__ekklisi_laiki_sinelefsi_sintagma.html, http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.09__exeftelismos_amesis_dimokratias.html, http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.07.10__amesi_dimokratia_theseis.html], αλλά, αντ’ αυτού, να συκοφαντεί, πάντα «δημοκρατικά»; Μια ανακοίνωση ακατάσχετης λασπολογίας που συνδυάζεται με διαστρεβλώσεις, και βέβαια το αναγκαίο συμπλήρωμα για να πιάσει ο γκεμπελικός οίστρος αυτός στους αφελείς: μπόλικη κενόλογη ρητορεία για «άμεση δημοκρατία».

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η ομάδα σας στην ανακοίνωση εκείνη, ότι η ΠΔ άσκησε δριμεία κριτική στην συνέλευση του Συντάγματος επειδή… δεν κατάφερε να την καπελώσει ιδεολογικά;! Κανένας καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν θα ήταν δυνατό να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, εκτός αν φορά τις στρεβλωτικές σας παρωπίδες, οι οποίες βέβαια είναι γνωστές από παλιότερα http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm. Άλλωστε, αν ο Φωτόπουλος δεν δέχτηκε την πρόσκληση να μιλήσει στην καπελωμένη συνέλευση του Συντάγματος από τα φιλαράκια σας, γιατί άραγε δέχτηκε να μετάσχει στη συνέλευση της Χαλκίδας; Επειδή την είχε «καπελώσει», ή μήπως γιατί τα φιλαράκια σας στη ρεφορμιστική «Αριστερά» δεν την είχαν καπελώσει και αυτή, επιβάλλοντας με συνοπτικές «προκάτ» διαδικασίες και κομματοκρατούμενες επιτροπές τις θεματικές της, όπως στο Σύνταγμα;

Πέρα όμως από την εμπάθεια και το θράσος, από το οποίο διακατέχεστε, «κάνετε» πως δεν γνωρίζετε τι σημαίνουν οι στοιχειώδεις κανόνες ισηγορίας. Και αυτό παρά την αμεσοδημοκρατική ρητορική και διάρρηξη των ιματίων σας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Ο Τ. Φωτόπουλος, στον οποίο αναφέρεστε, έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το θέμα της ελληνικής κρίσης, αναλύοντας ορθολογικά τις πραγματικές αιτίες της, αλλά και τρόπους να βγούμε από αυτή την κρίση από αντισυστημική σκοπιά, τόσο μέσω της αρθρογραφίας του στην Ελευθεροτυπία όσο και στο τελευταίο του βιβλίο. Τις απόψεις αυτές υιοθετεί το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και τις έχει υποστηρίξει δημοσίως τόσο σε εκδηλώσεις όσο και με μπροσούρες του ώστε να συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια τελικά συμπεράσματα και την οργάνωση ανάλογης δράσης.

Από την άλλη, προσπαθούμε πάντα να ασκούμε κριτική σε απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε, εκθέτοντας πάντα τους λόγους διαφωνίας μας με ορθολογικά επιχειρήματα. Η κριτική μας στον μύθο της «κρίσης χρέους» (με την έννοια ότι υπεύθυνο για την ελληνική κρίση είναι το δυσθεώρητο χρέος, δηλαδή το σύμπτωμα) και του Λογιστικού Ελέγχου του ως «σημαντικού βήματος» για την αντιμετώπιση της κρίσης γενικότερα ήταν από καιρό διατυπωμένη και γνωστή στον δημόσιο διάλογο (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/logistikos_elenhos_12_4_2011.htm).

Επομένως, θεωρήσαμε ότι η πρόσκληση του Τ.Φ. σε μια εκδήλωση που είχε σαν θέμα της το Χρέος, με ένα πάνελ το οποίο βλέπει σαν κύρια αιτία της ελληνικής κρίσης το Χρέος και «Χρεολογεί», είναι επιεικώς υποκριτική, καθώς δεν τηρεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ισηγορίας των πραγματικά διαφορετικών απόψεων, και όχι παραλλαγών της ίδιας άποψης, ότι το Χρέος είναι ουσιαστικά αίτιο της Κρίσης. Οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις της δημοκρατικής ισηγορίας, συνεπώς, θα έπρεπε να είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για μια Λαϊκή Συνέλευση, και όχι βέβαια να επιτρέπει σε μεθοδευμένα σχηματισμένες θεματικές ομάδες να την καπελώνουν ξετσίπωτα, υφαρπάζοντας τη ψήφο της με αστείες «δημοκρατικές» ψηφοφορίες του τύπου «θέλετε να κάνουμε μια μέρα διαβούλευσης για το Χρέος, ΝΑΙ ή ΌΧΙ;», χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση για την κρίση, και χωρίς να έχουν ακουστεί πραγματικά διαφορετικές απόψεις των συμμετεχόντων στη συνέλευση για το Χρέος και τον πραγματικό ρόλο του στην ελληνική κρίση.

Δόθηκε με αυτό τον τρόπο λειτουργίας της Συνέλευσης, που στήθηκε πολύ καλά εκ των έσω, μέσω την Κεντρικών και δευτερευουσών Επιτροπών, με τους εγκάθετους και τα ρεφορμιστικά φιλαράκια τους (παγιωμένες πρακτικές για τις οποίες σφοδρή κριτική έγινε από πλήθος ανένταχτου κόσμου από την πρώτη μέρα λειτουργίας της Συνέλευσης), η δυνατότητα να δημιουργηθεί μια ακόμα «παράπλευρη» ομάδα, στην οποία βέβαια προσέτρεξαν να συμμετάσχουν, όλως τυχαίως, μέλη και στελέχη οργανώσεων της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» και της ΕΛΕ, η οποία θα ασχολούνταν με μια εκδήλωση διαβούλευσης για το Χρέος βασικά ως αιτία της κρίσης.

Άλλο ένα ψέμα που θα έπρεπε – από άτομα με πολιτικό ήθος βέβαια– να ανασκευαστεί είναι ότι δεν κλήθηκε ο Τ.Φ. από τη «θεματική της οικονομίας», αλλά από μια θεματική που ήταν επιφορτισμένη με τη διοργάνωση «Ημέρας Διαβούλευσης για το Χρέος». Αυτό έχει τη σημασία του, γιατί με τη δημιουργία θεματικών για κάθε επί μέρους θέμα που σχετίζεται με την κρίση (π.χ. θεματική οικονομίας, πολιτικής, χρέους, εργασίας, παιδείας κ.λπ.,), ήταν εξ ορισμού αδύνατο για κάποιον να παρακολουθεί τις διαδικασίες αυτές και να παρεμβαίνει στοιχειωδώς, πέρα από τα εγκατεστημένα μέλη οργανώσεων και κομμάτων, τα οποία περνούσαν τη γραμμή τους σε κάθε θεματική, μετατρέποντας κατόπιν τη λαϊκή συνέλευση σε βήμα «συνθημάτων» διάρκειας 1 ½ λεπτού και ανάγνωσης προειλημμένων αποφάσεων.

Σε αυτή τη θεματική («Διοργάνωση Ημερίδας για το Χρέος») και, αφότου σχηματίστηκε η υπεύθυνη ομάδα διαχείρισης της (που βέβαια κάθε άλλο παρά απλά διαχειριστικό ρόλο είχε, αφού αποφάσιζε και επέβαλε χωρίς καμία ευρύτερη διαβούλευση στη Γενική Συνέλευση ποιοι οικονομολόγοι θα κληθούν, χωρίς να γίνεται δημόσια σαφές το σκεπτικό της κ.λπ., και η απόφαση να εγκρίνεται μετά από σχετικό διάλογο), εγγράφησαν και πήραν μέρος μέλη και συμπαθούντες της ΠΔ.

Αυτοί πρότειναν, πρώτον, την επιστροφή του (επιβεβλημένου αντιδημοκρατικά όπως είδαμε) θέματος στη λαϊκή συνέλευση, με εναλλακτική πρόταση (μετά από σχετική συζήτηση στη Γενική Συνέλευση) μια ημέρα Διαβούλευσης για το θέμα της Κρίσης (της οποίας το Χρέος είναι σύμπτωμα) Δεύτερον, τη διοργάνωση μιας ημέρας διαβούλευσης για την κρίση γενικότερα, στην οποία θα καλούνταν κάποιοι οικονομολόγοι να καταθέσουν τις απόψεις τους για αυτήν, φροντίζοντας όμως να διατηρηθεί η ισηγορία μεταξύ των αντιτιθέμενων απόψεων (και όχι των παραλλαγών της ίδιας «Χρεολογικής» άποψης όπως γινόταν μέχρι τότε, με «μαϊντανό» την αντισυστημική άποψη), ώστε να μην υπερισχύουν οι συστημικές απόψεις που ακούγονται ούτως ή άλλως καθημερινά στα ΜΜΕ και προτείνουν διαχειριστικές λύσεις για την αντιμετωπίση της κρίσης και, βασικά του «Χρέους».. Ωστόσο, επειδή κάτι τέτοιο κατέστη αδύνατο, αφού η πλειοψηφία της θεματικής το καταψήφισε, στηριζόμενη βασικά στην υφαρπαγμένη (κατά τον συνοπτικό και αντιδημοκρατικό τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω) και τη στρεβλωτικά ερμηνευμένη εντολή της Γ.Σ. (ενδεικτικά αποφάσισαν χωρίς καμία γενική διαβούλευση απλά να καλέσουν βασικά «αντιμνημονιακούς» οικονομολόγους, κάτι που θα περιλάμβανε ακόμα και οικονομολόγους του…Σαμαρά!), αποφασίστηκε αρκούντως συνοπτικά να γίνει μια ακόμα διαβούλευση με βάση το Χρέος ως «αίτιο της κρίσης».

Από αυτή την άποψη θεωρήσαμε απαράδεκτο από τη μεριά του Τ.Φ. να συμμετέχει σαν γραφική μειοψηφία του ενός και μιας «αιρετικής άποψης», σε ένα ρεφορμιστικό πάνελ, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα μια τέτοια παρωδία δημοκρατικής συζήτησης, με 4 ομιλητές να εκφράζουν απόψεις που είναι παραλλαγές της «Χρεολογίας» ως της βασικής παραμέτρου της Κρίσης, στην οποία εν πολλοίς σκόπιμα οδηγήθηκε από τις κομματικές και ρεφορμιστικές μειοψηφίες και τα «φιλαράκια» τους η Συνέλευση, και που βέβαια δεν θίγουν το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», με βασικό θεσμικό μηχανισμό ενσωμάτωσης στη χώρα μας την ΕΕ..

Επομένως, αποτελεί απαράδεκτη λασπολογία και συκοφάντηση να υποστηρίζει η ομάδα του «Προτάγματος» ότι ο Τ.Φ. «αρνήθηκε τη συμμετοχή ‘λέγοντας ότι του ήταν αδύνατο να καθίσει στο ίδιο πάνελ με τους υπόλοιπους, «συστημικούς» ομιλητές (που, ως τέτοιοι, μιλούν απλώς ενάντια στο χρέος κι όχι ενάντια στο σύστημα γενικώς) και αντιπρότεινε να τον καλέσουν αφού άλλαζαν, ταυτόχρονα, τη σύνθεση του πάνελ και τον τίτλο της εκδήλωσης, ώστε αμφότερα να συμφωνούν με τις «αντισυστημικές» του απόψεις», γιατί κάτι τέτοιο δεν στοιχειοθετείται από πουθενά, και αποτελεί τουλάχιστον προϊόν εμπάθειας που στρέφεται γενικά κατά της Περιεκτικής Δημοκρατίας.

Ως υπέρμαχοι λοιπόν του χαρακτήρα της «ελεύθερης διαβούλευσης» θα πρέπει πλέον να είστε ικανοποιημένοι που ακούστηκαν ΚΑΙ οι ρεφορμιστικές και σοσιαλδημοκρατικές απόψεις στην εκδήλωση, παρότι κινδύνευαν να μην ακουστούν (!!!), αλλά τελικά κατάφεραν περιέργως να τη μονοπωλήσουν. Ωστόσο, είναι ενδεικτικό της άγνοιας σας για τη διάκριση μεταξύ της συστημικής και της αντισυστημικής άποψης, το ότι ισχυρίζεστε ότι στη διαβούλευση για την άμεση δημοκρατία στις 17/6 στο Σύνταγμα συμμετείχαν και «αντισυστημικοί ομιλητές». Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί και ποιες ήταν οι αντισυστημικές προτάσεις τους για την έξοδο από την κρίση; Άλλα και θα θέλαμε να μάθουμε τι σχέση είχαν οι ομιλητές (μεταξύ των οποίων …βουλευτές!) για την «άμεση δημοκρατία», με το πρόταγμα της αυτονομίας και την… άμεση δημοκρατία;

Η μονομέρεια σας είναι ενδεικτική και στο σημείο που κρίνετε ως γελοιότητα την προσπάθεια του ΜΛ-ΚΚΕ (http://www.m-lkke.gr/texts/view/101/Ανακοινώσεις/) να μοιράσει μπροσούρες στην πλατεία, την ίδια ώρα βέβαια που η «αντιγραφειοκρατική» και «ακομμάτιστη» ΕΛΕ των πολιτικών φιλαράκων σας, είχε καπελώσει για τα καλά τη λαϊκή συνέλευση, παραμένοντας για μέρες μπροστά ακριβώς από το χώρο της συνέλευσης και παρά τις διαμαρτυρίες των συμμετεχόντων, μετά από πολλές μέρες έκανε τη χάρη της συνέλευσης απλά να μετακομίσει πιο πέρα. Προφανώς σας βρίσκει σύμφωνους και η φασιστοειδής και τραμπούκικη επίθεση της ομάδας περιφρούρησης της πλατείας προς το ΜΛ-ΚΚΕ που κατέβασε με βία και με χρήση φαλτσετών το πανό της οργάνωσης και δεν αρκέστηκε απλώς στο ευγενικό «να πάει πιο πέρα» όπως ιδανικά το παρουσιάζετε, παραχαράσσοντας γι’ ακόμα μια φορά τα γεγονότα.

Το Δίκτυο μας καταδικάζει απερίφραστα τη φασίζουσα συντονισμένη επίθεση μερικών δεκάδων οργανωμένων ανεγκέφαλων (στην «καλή» περίπτωση) ενάντια στο μπλοκ του ΠΑΜΕ που περιφρουρούσε το σημαντικότατο εκείνο κομμάτι του λαού που ενσωματώνεται στους κόλπους του, και το οποίο ειρηνικά επέλεξε να περικυκλώσει τη Βουλή. Και μιλάμε για την «καλή περίπτωση» γιατί δεν αποκλείεται βέβαια  αυτοί που επιτέθηκαν (ή κάποιοι απο αυτούς) να είναι παρακρατικοί. Δεδομένου όμως ότι, αντί να δούμε τις διάφορες «αντιεξουσιαστικές»  οργανώσεις να καταδικάζουν την αποτρόπαια αυτή πράξη, την εγκωμιάζουν κιόλας στα Ιντιμίντια και αλλού, και ήδη οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ πολλαπλασιάζονται σε όλη τη χώρα, θα επικεντρωθούμε στους δήθεν αυτούς «αναρχικούς».

Αρχικά, η «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ  δεν σήμαινε βέβαια την «περιφρούρηση της Βουλής», όπως άθλια υποστήριξαν κάποιοι ύποπτοι μηχανισμοί για να εξευτελίσουν το ΚΚΕ, και ο ισχυρισμός αυτός αναπαράχθηκε άμεσα (και ομοιόμορφα) στη συνέχεια από τα Ιντιμίντια και γνωστές οργανώσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή της «Αριστεράς» (κρατικιστικής και «ελευθεριακής»),  η οποία πρωτοστατεί στην υποστήριξη των Νατοϊκών «επαναστατών» στη Λιβύη, Συρία και Ιράν (και επομένως σε όλες τις σημερινές εγκληματικές εκστρατείες της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ για την επιβολή πελατειακών καθεστώτων), αλλά και στην παραπλάνηση του Ελληνικού λαού για τις πραγματικές αιτίες της σημερινής καταστροφικής κρίσης, για την οποία αποφασιστικό ρόλο έχει παίξει η ένταξη μας στην ΕΕ/Ευρωζώνη.

Οι οργανώσεις αυτές της εκφυλισμένης «Αριστεράς» συστηματικά αποπροσανατολίζουν δυνητικά αντισυστημικά σκεπτόμενο κόσμο, είτε σε lifestyle αγώνες για ατομικά δικαιώματα, είτε στην υιοθέτηση «υπερεπαναστατικών» ρητορικών στόχων που δεν στηρίζονται σε καμιά ανάλυση για τις πραγματικές δυνατότητες του λαϊκού κινήματος αυτή τη στιγμή. Πρόκειται δηλαδή για μια ανέξοδη «αντεξουσία» που καταφέρνει παράλληλα να τα έχει καλά με το πιο αντιδραστικό κομμάτι της «Αριστεράς», αλλά και τον «ριζοσπαστικό» «πατριωτικό χώρο» (Καζάκης κ.λπ.). Δεν είναι όμως τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που ανήκουν στην εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», δεν θέτουν ποτέ θέμα άμεσης εξόδου της χώρας από την ΕΕ, που είναι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για την έξοδο από την κρίση . Σε όλα αυτά τα κρίσιμα θέματα επομένως (πόλεμοι, ΕΕ), η εκφυλισμένη «Αριστερά», όχι τυχαία, συμπλέει απόλυτα με  τις θέσεις της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ.

Μπορεί, επομένως, με το ΚΚΕ να έχουμε θεμελιακές διαφωνίες για την απελευθερωτική κοινωνία, και την τακτική και στρατηγική μετάβασης σε αυτή,  αλλά εκτιμούμε ως γνήσια αντισυστημικές (αντίθετα με τις παραδοχές και θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς») τις θέσεις του για τα παραπάνω θέματα, και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Και είναι αρχή απαράβατη για μια πραγματικά αντισυστημική οργάνωση να μη διαστρεβλώνει κατά παρόμοιο «ασφαλίτικο» τρόπο τη δράση άλλου, επίσης πραγματικά αντισυστημικού κομματιού του λαϊκού κινήματος, ακόμη και αν διαφωνεί με συγκεκριμένες τακτικές και δραστηριότητες του.  Ιδιαίτερα όταν αυτό το κομμάτι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κόμμα, του οποίου τα μέλη έχουν χύσει περισσότερο αίμα για μια «άλλη Ελλάδα» (όπως την έβλεπαν αυτά), από οποιοδήποτε άλλο δήθεν ή πραγματικό αντισυστημικό κόμμα ή οργάνωση στον κρατικοσοσιαλιστικό και ελευθεριακό χώρο.

Αλλά ας έρθουμε στα συγκεκριμένα γεγονότα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα άτομα που προέβησαν στη λυσσώδη επίθεση μέσα σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές με μάρμαρα και μολότοφ ενάντια σε πλήθος άοπλου, αλλά και κάποιου (σωστά) αμυντικά οπλισμένου, κόσμου του ΠΑΜΕ, θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς, ποια σχέση έχει η επίθεση αυτή εναντίον συνδιαδηλωτών και μάλιστα εν ώρα μάχης και ενώ τα ΜΑΤ καραδοκούσαν λίγο πιο κάτω, με τον αναρχισμό; Μόνο άκρως ετερόνομα υποκείμενα που εκπαιδεύονται αποκλειστικά με  τσιτάτα του 19^ου αιώνα, χωρίς να έχουν ιδέα από το αντισυστημικό πρόταγμα πίσω απ’ αυτά των κλασικών του αναρχισμού ή, χειρότερα, από σύγχρονους «αναρχικούς» τύπου Τσόμσκι, Άλμπερτ κ.α. καθώς και «δοξασμένους» (από το σύστημα) θεωρητικούς της… ψυχαναλυτικής «Αυτονομίας», δεν θα αντιλαμβάνονταν ότι δε ζούμε σε… κομουνιστικό καθεστώς και επομένως ο εχθρός δεν είναι οι κομουνιστές. Ιδιαίτερα μάλιστα  τη στιγμή που το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και η κατάλυση ακόμη και της ελάχιστης οικονομικής κυριαρχίας της χώρας που είχε το αστικό Κράτος, κάνει καθήκον κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου την προσπάθεια απαλλοτρίωσης του σταδιακά ληστευόμενου αυτού κοινωνικού πλούτου από τις ξένες και ντόπιες ελίτ, και όταν στον αγώνα αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουμε με το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικό αντισυστημικό αγωνιστή, είτε ανήκει στον κρατικιστικό σοσιαλισμό, είτε στον ελευθεριακό και την ΠΔ, το ΚΚΕ είναι σύμμαχος στον αγώνα αυτό και όχι αντίπαλος.

Και αυτό, σε αντίθεση με την παντελή έλλειψη προτάγματος των περισσότερων αναρχικών, οι οποίοι ακόμα και μετά την ιστορική ευκαιρία του Δεκέμβρη του '08, όπου πράγματι δημιουργήθηκαν εξεγερσιακές συνθήκες «από τα κάτω», αυτοί επέλεξαν να παραμείνουν βολικά προσκολλημένοι στα ευτελισμένα από την μονότονη και ανούσια ανακύκλωση, τσιτάτα τους, που όλως τυχαίως ακούγονται αρεστά σε όλους, (περί «Κράτους, αφεντικών και Κεφαλαίου» και «αυτοδιαχείρισης» για την αυτοδιαχείριση), χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μεταδώσουν κοινωνικά την εμπειρία τους, αφού δεν τόλμησαν, όχι απλά να υιοθετήσουν, αλλά ούτε καν να προσεγγίσουν θεωρητικά, κάποιο συνολικό πρόταγμα που θα ανανέωνε ριζικά το αναρχικό κίνημα.

Είναι φανερό ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε απλά , όπως τον 19^ο και τον 20^ο αιώνα, ένα κρατικό σύστημα και μια σχετικά κλειστή καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, που τ’ αντιμετωπίζουμε απλά με το δίπτυχο «κάτω το Κράτος, κάτω ο Καπιταλισμός». Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα διεθνοποιημένο σύστημα, το οποίο απειλεί με νέο Μεσαίωνα οριζόντια τον λαό και όλες τις ετεροκαθοριζόμενες κοινωνικές του ομάδες, με τους δοσίλογους εκτελεστές του, τους εγκάθετους στην ντόπια κοινοβουλευτική Χούντα, αλλά και τους συμπράττοντες  βολεμένους «ακτιβιστές» της ΕΕ και των ατομικών δικαιωμάτων στην εκφυλισμένη  «Αριστερά» (κρατικιστική και «ελευθεριακή»).

Για καθέναν, λοιπόν, που δεν βλέπει αποκλειστικά  με τις προκαταλήψεις των «κοινωνικών του φίλων» ή δεν ενστερνίζεται τη γκεμπελική προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και των δήθεν εναλλακτικών μέσων όπως το Ιντιμίντια, το ΚΚ είναι η μόνη εναπομείνασα ισχυρή δύναμη σε όλη την Ευρώπη που αμφισβητεί με συνέπεια και  χωρίς μισόλογα την ένταξη κάθε χώρας, και εν προκειμένω της Ελλάδας, στην ΕΕ και στους υπερεθνικούς συστημικούς θεσμούς εξουσίας (ΝΑΤΟ κ.λπ,) σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Αριστερά και το παρακλάδι της στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις αναρχικές οργανώσεις που δεν ασχολούνται καν με την ΕΕ, νομίζοντας ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης αρκεί να λες «κάτω το Κράτος και το Κεφάλαιο»!.

Πρόκειται δηλαδή για ένα κόμμα που αμφισβητεί στην πράξη και με τη δική του στρατηγική την πεμπτουσία του συστήματος στη χώρα μας. Η στρατηγική αυτή  είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανύπαρκτη πλέον στρατηγική των μεταμοντέρνων εξεγερσιακών «αναρχικών», και δεν συνίσταται απλά στην αύξηση της εκλογικής του δύναμης, όπως παπαγαλίζουν νυχθημερόν τα κυρίαρχα και «εναλλακτικά» ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν και οι χρήσιμοι («αναρχικοί») ανόητοι.

Μόνο ετερόνομα μυαλά (στην καλύτερη  περίπτωση) θα μιλούσαν για «παρεμπόδιση»  να προσεγγίσουν τη Βουλή ως το αίτιο για τη βάρβαρη επίθεση. Ας υποθέσουμε, στην «καλή περίπτωση», ότι υπήρξε κάποια έστω συλλογική διαδικασία –μέσω συνήθως της «αμεσοδημοκρατικότατης» ομοφωνίας και άλλων διαδικασιών που αποκλείουν τους περισσότερους–, με την οποία λήφθηκε η «απόφαση» της επίθεσης, και δεν λήφθηκε απευθείας με συνοπτικές «διαδικασίες» μέσα από παράλληλους μονολόγους σε… ναούς δήθεν «εναλλακτικής» ενημέρωσης, όπως τα Ιντιμίντια. Αποτελεί (στην καλή περίπτωση) έκφραση ολοκληρωτικής νοοτροπίας να απαιτούν 2-3 εκατοντάδες κουκουλοφόροι (δεν καταδικάζουμε βέβαια την κουκούλα σαν μέσο προστασίας της ταυτότητας των διαδηλωτών από τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά όταν χρησιμοποιούνται κατά συνδιαδηλωτών είναι άκρως ύποπτες),  να εισέλθουν στο μπλοκ του (απολύτως γνωστού για την αυστηρή περιφρούρηση του) ΠΑΜΕ, το οποίο κατά τα φαινόμενα είχε συγκεντρώσει στο μπλοκ του δεκάδες χιλιάδες λαού. Και αυτό, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία πραγματικά κινηματική διαβούλευση (εκτός και αν τα Ιντιμίντια κ.λπ. που προλείαναν με φασίζουσες προκλήσεις εδώ και μέρες το έδαφος για επιθέσεις κατά του ΚΚΕ θεωρούνται μέρος του αντισυστημικού κινήματος για τους «αναρχικούς» αυτούς!) και χωρίς να έχει προηγηθεί  κανένα κάλεσμα (ακόμα και για τους «γνωρίζοντες»), καμία ευρύτερη κινηματική συζήτηση για το πώς θα χειρίζονταν τη στάση τους απέναντι στην ανταγωνιστική τακτική του ΠΑΜΕ, που ήταν απόλυτα αναμενόμενο οτι θα κατέκλυζε τον χώρο γύρω από τη  Βουλή.

Πρόκειται δηλαδή για άτομα ή «ομάδες» ψευτο-πρωτοποριών που έχουν χάσει κάθε θεωρητική επαφή με την ιστορική παράδοση του ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά και κινηματικά αποτελούν ελάχιστη δύναμη, ενώ καμία συλλογικότητα τους (αν υπάρχει!) δεν τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες για την επίθεση. Και αυτό, ενώ είχαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν πολλές φορές την ευκαιρία να μπουν ελεύθερα στη Βουλή αν πραγματικά αυτό ήθελαν, μετά τις γενικά ανώδυνες (συγκρουσιακά) πορείες του ΠΑΜΕ που τελείωναν κατά τη 1 η ώρα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν «τόλμησαν», παρότι σκίζουν σήμερα τα εξεγερσιακά τους ιμάτια.

Όμως, την Πέμπτη 20 Οκτώβρη οι ανεγκέφαλοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «αναρχικούς», αποφάσισαν πως έπρεπε να τα δώσουν όλα για να μπουν στη Βουλή – βολικό ίσως αφού τα  ΜΑΤ  δεν είχαν τόσο έντονη παρουσία λόγω ακριβώς της παρουσίας του ΠΑΜΕ, εφόσον βέβαια το σύστημα δεν θέλει να έρθει άμεσα σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, που θα σήμαινε γενικευμένη σύγκρουση, την οποία αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά την επιθυμεί.  Γιατί άραγε; Υπέθεσαν  ότι το ΠΑΜΕ θα τους έλεγε «Περάστε» μέσα στο μπλοκ τους, ώστε να…καταλάβουν τη Βουλή; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν πραγματικά γελοία, πόσο μάλλον για άτομα που γνωρίζουν εμπειρικά τον τρόπο οργάνωσης του ΠΑΜΕ.

Ή μήπως πίστευαν οι «αναρχικοί» αυτοί, ότι πηγαίνοντας να καταλάβουν τη Βουλή, οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν επιλέξει να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας πολύ καλά από πριν τον ειρηνικό και αυστηρά περιφρουρούμενο χαρακτήρα της, θα ακολουθούσαν ενθουσιωδώς στη «λαϊκή εξέγερση» που ονειρεύονταν ότι θα προκαλέσουν; Και αυτά, χωρίς οι «αναρχικοί» αυτοί να έχουν απολύτως κανένα πρόταγμα και συστημική ανάλυση της σημερινής κρίσης, και θεωρώντας ότι σήμερα απλά το «Κράτος» και το Κοινοβούλιο είναι ο υπέρτατος εχθρός – κάτι που κανένας  φίλος του ΚΚΕ δεν το πιστεύει (και απολύτως σωστά από αντισυστημική αλλά και ελευθεριακή πλευρά); Ποιους κοροϊδεύουν λοιπόν και τελικά σε ποιους είναι χρήσιμοι; 

Ακόμα, γιατί άραγε οι ίδιοι «αναρχικοί» δεν πήγαν από την προηγούμενη μέρα να κάνουν το ντου στη Βουλή, οπότε μάλιστα ψηφιζόταν επί της αρχής το νομοσχέδιο, αφού πίστευαν ότι θα την καταλάβουν μαζί με τον ανένταχτο κόσμο, και ενώ αυτή ήταν ελεύθερη από ΠΑΜίτες, οπότε πράγματι θα είχε, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά συμβολικό και πρωταγωνιστικό χαρακτήρα η κίνηση τους; Μήπως γιατί ήθελαν να κάνουν την «εξέγερση» τους με τις πλάτες άλλων, που έχουν όμως δική τους γνωστή τακτική, (με την οποία φυσικά υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, αλλά άλλο διαφωνία και άλλο η φασιστική επίθεση), θυσιάζοντας ακόμα και αν χρειαστεί στην πορεία και μερικούς από τους «φιλήσυχους» και αντι-«εξεγερσιακούς» κομουνιστές, κ.λπ.;

Τέλος, αν τα άτομα αυτά είχαν την παραμικρή γενικότερη επαφή με τις υποτονικές, ακόμη και σήμερα, διαθέσεις της κοινωνίας και του λαϊκού κινήματος, ακριβώς λόγω της παραπληροφόρησης που επικρατεί και τα ίδια συχνά αναπαράγουν, δεν θα επέλεγαν ως μια ακόμα πιο μικρή «πρωτοπορία» (με την αρνητική έννοια), να επιτεθούν στη Βουλή, όταν είναι παραπάνω από προφανές όλο αυτό το διάστημα ότι δεν υπάρχουν όχι καν επαναστατικές συνθήκες, αλλά ούτε εξεγερσιακές ανάμεσα στον λαό, και όταν η κοινοβουλευτική Χούντα μπορεί με τα μέσα που έχει να συνθλίψει τους μερικούς χιλιάδες (στην πιο αισιόδοξη περίπτωση) που θα επέλεγαν να καταλάβουν τη Βουλή ή να εμποδίσουν τους βουλευτές.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που μιλάμε για έναν ανεγκέφαλο αναρχικό δογματισμό άνευ προηγουμένου (κάτι που δεν ισχύει βέβαια για κατά συρροή περιπτώσεις πέμπτης φάλαγγας του συστήματος, που παίζουν οι οργανώσεις μεγάλου τμήματος του σημερινού εκφυλισμένου «ελευθεριακού» χώρου, όπως η ΑΚ, το Ιντιμίντια κα.), πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο δογματισμό (ο οποίος μάλιστα ούτε κατά σύμπτωση δε συμπίπτει με τη σημερινή πραγματικότητα), που οδηγεί εκ των πραγμάτων σε επικίνδυνη απαξίωση το αντισυστημικό κίνημα, ειδικά στα μάτια των νέων ανένταχτων ανθρώπων, που βρίσκονται σήμερα με το πιστόλι της πιθανής μόνιμης εξαθλίωσης στο κρόταφο, και επιτρέποντας (εκτός των άλλων) να χρησιμοποιείται ήδη διεθνώς από τα ΜΜΕ η ρητορική περί «διάσπασης» του κινήματος απέναντι στη σημερινή λαίλαπα του συστήματος και της κοινοβουλευτικής Χούντας ενάντια στο λαό.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές, αλλά και στις ίδιες τις συλλογικότητες και τα πολιτικά υποκείμενα που τις στηρίζουν (πολλοί με το να κρατούν τις πάντα βολικές «ίσες αποστάσεις»), το μόνο που έχουμε να προτάξουμε, είναι την ξεκάθαρη και πιο ισχυρή καταδίκη και την κινηματική τους απομόνωση – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Καλούμε όλες τις πραγματικά ελευθεριακές συλλογικότητες που μπορούν ακόμα να διακρίνουν τα στοιχειώδη τους ιστορικά προτάγματα και το τι και ποιους αντιπαλεύονται πρώτιστα σήμερα, να καταδικάσουν τις άθλιες επιθέσεις αυτές, καθώς και τις επιθέσεις που γίνονται ήδη σε γραφεία του ΚΚΕ (αν βέβαια δεν είναι προβοκάτσιες).

Όσοι δεν κινούνται από ύποπτα κίνητρα, αλλά απλά από «αναρχική» αφέλεια, θα πρέπει στη σημερινή κρίσιμη καμπή για τη χώρα μας, που θα καθορίσει τη μορφή της για πολλές γενιές, να σκεφτούν το εξής απλό: ποιοι έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν αυτή ακριβώς τη στιγμή μια καταστροφική εμφύλια σύγκρουση στο αντισυστημικό κίνημα στην Ελλάδα, που είναι το μόνο το οποίο θα μπορούσε, αν ενώνονταν όλες οι πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις,  να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να βγει ο λαός από τη σημερινή κρίση; Ποιους συμφέρει η συστηματική καλλιέργεια πολεμικού κλίματος μεταξύ ελευθεριακών ομάδων και κομουνιστών σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η πολιτική ζύμωση με κοινό στόχο πρώτιστα  τον άμεσο απεγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων από το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ/ΟΝΕ και το άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου; Μήπως τις ντόπιες και ξένες ελίτ που προτιμούν τη γιαλατζί «Αριστερά» των δικαιωμάτων (που στηρίζει τους πολέμους τους) και της ΕΕ; Και μια τελευταία ερώτηση σε όλους τους καλοπροαίρετους. Γιατί άραγε κάποιοι διάλεξαν τη στιγμή αυτή, που διαφαίνεται ότι οι αντισυστημικές δυνάμεις ενώνονται, με το ΚΚΕ πρώτη φορά να μετέχει σε περικύκλωση της Βουλής και γενικότερα να έχει εντείνει τη δραστηριότητες του στα συνδικάτα, τις γειτονιές κ.λπ., για να ξεκινήσουν αυτή τη διασπαστική εκστρατεία, ξεθάβοντας γι’ αυτό μέχρι τη …Βάρκιζα;

22 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011