ΟΜΑΔΑ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΠολιτική ομάδα για "Δημοκρατία εν δράσει" στο λεκανοπέδιο της Αττικής

[1] «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΛΙΤ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Η νέα κοινοβουλευτική Χούντα που επέβαλε, άμεσα πια και χωρίς προσχήματα και μεταμφιέσεις, η υπερεθνική Χούντα/ελίτ, (με Πρωθυπουργό μάλιστα ένα από τα ίδια τα μέλη της που εκπροσωπείται επάξια στο γνωστό λόμπι της ελίτ αυτής, την Trilateral Commission, και ήταν από τους πρωτεργάτες της κίνησης των ελίτ μας για την καταστροφική ένταξη στην ΕΕ/Ευρωζώνη!), έχει για βασικό στόχο να περάσει όλα τα προβλεπόμενα μέτρα που υλοποιούν τη δανειακή σύμβαση. Δηλαδή, τη σύμβαση που συμφώνησε στις 27 Οκτώβρη η προηγούμενη μονοκομματική κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ, την οποία διαδέχθηκε η σημερινή διακομματική κοινοβουλευτική Χούντα. Η νέα δανειακή σύμβαση, την επικύρωση της οποίας από διακομματική κυβέρνηση είχε απαιτήσει η υπερεθνική Χούντα, (απειλώντας  εκβιαστικά, σαν κοινός γκάνγκστερ, ακόμη και να μην εκταμιεύσει την επόμενη δόση που είχε ήδη συμφωνήσει!), είναι σχεδιασμένη να αλλάξει ριζικά το Ελληνικό τοπίο, και όχι μόνο, στο οικονομικό επίπεδο.

Στο πολιτικό επίπεδο, τα τελεσίγραφα της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ ήδη μετέτρεψαν το άτυπο Ελληνικό προτεκτοράτο, που είχε καθιερωθεί με την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010, και σε τυπικό, με το εκτελεστικό της όργανο στην Ελλάδα, την Τρόικα, να καθορίζει ουσιαστικά τη σύνθεση της νέας κοινοβουλευτικής μας Χούντας, τα καταστροφικά για τα λαϊκά στρώματα μέτρα που θα πάρει, καθώς και το στενό χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να τα πάρει ―όλα αυτά χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, παρόλο που τα μέτρα αυτά αφορούν τη ζωή όλων μας τουλάχιστον για τα προσεχή 10 χρόνια. Δεδομένου ότι παρόμοιες κινήσεις παρατηρούνται και στην Ιταλία, είναι φανερό ότι ο Λαός στη δυτική «δημοκρατία» σήμερα παίζει μόνο διακοσμητικό ρόλο επικύρωσης των ειλημμένων αποφάσεων της υπερεθνικής Χούντας και της κάθε ντόπιας κοινοβουλευτικής Χούντας!

Στο οικονομικό επίπεδο, η συμφωνία της 27ης Οκτώβρη στην ουσία επικυρώνει την προηγούμενη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011, δηλαδή την απόλυτα ελεγχόμενη (από τις ελίτ) «συναινετική» χρεοκοπία, όπου είχε αποφασιστεί «κούρεμα» κατά 21% της αξίας των Ελληνικών ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες (εξαιρουμένου, δηλαδή, του μεγαλύτερου μέρους του Χρέους που σήμερα είναι στα χέρια της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κ.λπ.). Το «κούρεμα» αυτό τώρα επεκτάθηκε στο 50% ώστε να γίνει «βιώσιμο» το υπόλοιπο Χρέος. Δηλαδή, να εξασφαλιστεί ακόμη και με διάφορες εγγυήσεις, ότι οι δανειστές μας θα εισπράξουν κάθε Ευρώ από αυτό, όπως από την αρχή δήλωνε ο Γιωργάκης και «ξόρκιζε» ο Σαμαράς. Έτσι, οι ελίτ όχι μόνο θα έχουν ελαχιστοποιήσει οποιαδήποτε τυχόν ζημιά αλλά και μεγιστοποιήσει τα οφέλη τους, σε βάρος βέβαια πάντα των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα μας.

Τα μακροπρόθεσμα αυτά οφέλη των ελίτ περιλαμβάνουν όχι μόνο τις μαζικές απολύσεις και τους λεηλατημένους μισθούς και συντάξεις (μέτρα που δεν τόλμησαν να επιβάλλουν σε καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης), την άκρατη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την «καρτελοποίηση» των ελευθέρων επαγγελμάτων, και την τελική ιδιωτικοποίηση της Υγείας και Παιδείας (δηλαδή όλα τα μέτρα που θεσμοθετήθηκαν με στόχο οι επενδύσεις στην Ελλάδα των ξένων και ντόπιων ελίτ να γίνουν απόλυτα ευνοϊκές γι’ αυτές), αλλά και κάτι ακόμη πιο καταστροφικό για τα λαϊκά στρώματα: το ξεπούλημα σε τιμές εξευτελιστικές ολόκληρου του κοινωνικού μας πλούτου, από τα λιμάνια και τις παραλίες μας, μέχρι τα τρένα και τα αεροδρόμια, από το νερό και το ηλεκτρικό που χρειαζόμαστε για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες, μέχρι την ίδια την ηλιοφάνεια. Πράγμα που σημαίνει ότι τεράστιες εκτάσεις της δημόσιας γης αντί να χρησιμοποιούνται για αγροτική χρήση, ή έστω σαν τμήμα του απαράμιλλου Ελληνικού τοπίου, τώρα θα καλυφθούν από μαζικές εγκαταστάσεις συλλογής ηλιακής ενέργειας, ώστε οι Γερμανοί καταναλωτές να απολαμβάνουν φθηνή και ανανεώσιμη ενέργεια —κάνοντας ευτυχισμένους και τους υποστηρικτές αυτής της νέας μπίζνας, Οικολόγους-Πράσινους, στη Γερμανία και το εδώ υποκατάστημά τους που έδειξε στην κρίση τον άθλιο συστημικό ρόλο που παίζει! Και ποια θα είναι η «ελάφρυνση» για τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, για την οποία πανηγυρίζουν οι απατεώνες πολιτικάντηδες που παριστάνουν την κυβέρνηση του τόπου; Όταν θα έχει συντελεστεί, σε μια δεκαετία, όλη αυτή η καταστροφή, το Χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ, από 127% που ήταν το 2009 όταν εξερράγη η κρίση, ελπίζεται ότι θα έχει «κατέβει» στο 120%, γεγονός που για κάθε έγκυρο διεθνή οικονομικό αναλυτή σημαίνει ότι το Χρέος θα εξακολουθήσει να είναι μη βιώσιμο και θα απαιτεί στο διηνεκές νέα δάνεια για την αποπληρωμή του και νέα πιο ληστρικά μέτρα!

[2] ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ Ε.Α.Μ.

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση που γίνεται σήμερα με τυφλό όργανο (των ντόπιων και ξένων ελίτ)  μια διακομματική («Κοινοβουλευτική») Χούντα, έχει μοναδικό στόχο την προστασία των συμφερόντων της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Και, φυσικά, η νέα κοινοβουλευτική Χούντα απολαύει και της στήριξης των αριστερών «δεκανικιών» του συστήματος που, εσκεμμένα, μπερδεύουν τον κόσμο για τα αίτια και τις συνέπειες της κρίσης και τον τρόπο διεξόδου από αυτή, η οποία δήθεν είναι δυνατή μέσα στην Ε.Ε., έστω και αν κάποιοι, εντελώς αποπροσανατολιστικά, μιλούν μεν για έξοδο, αλλά  μόνο από το Ευρώ και όχι και από  την ΕΕ, «ξεχνώντας» τη συνθήκη του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας , οι οποίες καθιερώνουν τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές και αποκλείουν την προστασία της απασχόλησης για την οποία δήθεν κόπτονται ! Όλη αυτή η εκστρατεία έχει βέβαια από πίσω της σύσσωμο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό, δηλαδή τα Μιντιακά και Πανεπιστημιακά παπαγαλάκια που δήθεν «επιστημονικά» προπαγανδίζουν τον «Μονόδρομο» της καταστροφής και Γκεμπελικά καταστροφολογούν για την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό της κατάστασης της εκφυλισμένης «Αριστεράς» μας ότι στην εκστρατεία αυτή συμμετέχουν ασύστολα και «Μαρξιστές» Πανεπιστημιακοί ―«τρόφιμοι» και αυτοί συνήθως Ευρω-ερευνητικών κονδυλίων! ―  τη στιγμή μάλιστα που σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας έντιμος (ανεξάρτητος από την ΕΕ) έγκυρος διεθνής οικονομολόγος που να μην επισημαίνει ότι χωρίς την έξοδο (τουλάχιστον από το Ευρώ) τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται σε δραματική και μόνιμη φτωχοποίηση. Και, φυσικά, οι Χούντες αυτές έχουν στην πλήρη διάθεσή τους τον πιο τελειοποιημένο κατασταλτικό μηχανισμό (αστυνομία, ηγεσία στρατού, Ευρω-στρατοχωροφυλακή, «δικαιοσύνη» κ.λπ.) .

Με βάση τον προβληματισμό αυτό, η ολομέτωπη αυτή επίθεση ανατρέπεται μόνο με αγώνα για τη εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, ανάλογο σε έκταση με τον αγώνα του ιστορικού ΕΑΜ κατά της ξένης Κατοχής. Όταν πέρυσι τον Μάη προτείναμε μέτρα που δεν προϋπέθεταν επαναστατικές αλλαγές (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/mprosoura_protomagia_2010.htm)

ακόμη δεν είχε διαφανεί το μέγεθος και το βάθος της ολομέτωπης επίθεσης και ήταν δυνατές και άλλες επιλογές. Τώρα πια που αυτό είναι ολοφάνερο, όσοι «μετά λόγου γνώσης» μιλούν ακόμη για ανακοπή της σημερινής καταστροφικής πορείας μέσα από την έξοδο μόνο από την Ευρωζώνη αλλά όχι και την ΕΕ, ή προτείνουν Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους κ.λπ., αντικειμενικά, και κάποιοι ίσως και συνειδητά, εξαπατούν τον Ελληνικό λαό και πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν από αυτόν ανάλογα. Η εξαπάτηση άλλωστε αυτή γίνεται σήμερα φανερή από το γεγονός ότι ο Λογιστικός Έλεγχος του Χρέους, για την ανάγκη του οποίου είχαν «πείσει» ακόμη και τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος, είχε βασικό στόχο το δραστικό «κούρεμα» του Χρέους, που τώρα ήδη επιβάλλουν οι ίδιες οι ελίτ (κάτι που είχαμε προβλέψει από καιρό)! Αύριο, η έξοδός μας από την Ευρωζώνη, ―ή την «πρώτη κατηγορία» της αν διασπαστεί― θα γίνει ίσως γεγονός αλλα, στο μεταξύ, οι υποστηρικτές της εξόδου μας από την Ευρωζώνη (αλλά όχι και από την ΕΕ) θα έχουν προλειάνει και το έδαφος γι’ αυτό—όπως έκαναν και με τον Λογιστικό έλεγχο και το «κούρεμα».

Η συσπείρωση, επομένως, όλων των αντιστεκόμενων (είτε ανήκουν στις οργανωμένες δυνάμεις της ευρείας αντισυστημικής Αριστεράς, είτε είναι ανένταχτοι) με βάση συγκεκριμένους στόχους που θα συνενώσουν και θα συνεγείρουν τα λαϊκά στρώματα, είναι επιτακτικό καθήκον όλων μας, εάν πραγματικά επιδιώκουμε την αποτροπή μιας ιστορικής καταστροφής. Μιας καταστροφής που  αφορά όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού λαού και τον κοινωνικό του πλούτο, αλλά και την ίδια την δυνατότητα αυτοδιάθεσης, τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον (σε σχέση με την προοπτική για συστημική αλλαγή, πέρα από την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»). Οποιαδήποτε, επομένως, οργανωμένη δύναμη της αντισυστημικής Αριστεράς δεν συμμετάσχει στην προσπάθεια για τη σύμπηξη παρόμοιου Μετώπου, θα φέρει το αναλογούν σ’ αυτήν μέρος της ευθύνης για την επερχόμενη ιστορική καταστροφή που θεσμοθετεί η υπό ψήφιση αποικιοκρατική «δανειακή σύμβαση».

 [3] ΕΘΝΙΚΗ AΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Αρχικά, είναι περισσότερο επείγουσα παρά ποτέ η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης αν θέλουμε ν’ αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή μας. Μιλάμε δηλαδή για απελευθέρωση που είναι:

(Α) ΕΘΝΙΚΗ, εφόσον η Ελλάδα δεν έχει πια την παραμικρή οικονομική και πολιτική κυριαρχία, δηλαδή ούτε αυτή που είχε από της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους. Πάντα είχαμε δικό μας νόμισμα και επομένως νομισματική πολιτική, και δική μας δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή ένα ελάχιστο επίπεδο οικονομικής κυριαρχίας. Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση από ανδρείκελα της Τρόικας που θα υπακούουν άμεσα την κάθε εντολή της για να εκταμιεύεται η εκάστοτε δόση ενός Χρέους που δεν πρόκειται (ούτε μπορεί πρακτικά, ακόμα και με εκτιμήσεις/αναλύσεις κατεστημένων οικονομολόγων στο εξωτερικό) να ξεπληρωθεί ποτέ, ιδιαίτερα μέσα στην ΕΕ.  Επομένως, η δημιουργία των προϋποθέσεων εθνικής αυτοδυναμίας από μια κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας είναι αναγκαία για την πραγματική εθνική απελευθέρωση.

(Β) ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, εφόσον είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση συμφερόντων της ντόπιας με αυτά της υπερεθνικής ελίτ, και των προνομιούχων στρωμάτων της αστικής τάξης στη χώρα μας με τα αντίστοιχα στρώματα στην ΕΕ, ώστε μόνο αν ο απελευθερωτικός αγώνας στρεφόταν ενάντια στις ελίτ αυτές και τα αντίστοιχα προνομιούχα στρώματα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την κοινωνική απελευθέρωσή μας, δηλαδή για την πολιτική και οικονομική αυτοδιεύθυνσή μας σαν Λαός.

[4] ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Μιλάμε μόνο για τις «βάσεις» της κοινωνικής απελευθέρωσης γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των δυνάμεων της αντισυστημικής Αριστεράς όσον αφορά το περιεχόμενό της.

Για παράδειγμα, για την «Περιεκτική Δημοκρατία», κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει την οικοδόμηση μιας πραγματικής άμεσης δημοκρατίας όπου οι συνελεύσεις των πολιτών σε κάθε δήμο (οι «δημοτικές συνελεύσεις») σε συνεργασία με τις συνελεύσεις των εργαζομένων («συνελεύσεις στον τόπο δουλειάς») ελέγχουν τα «δημοτικοποιημένα» μέσα παραγωγής, δηλαδή την οικονομία, σε μια Συνομοσπονδιακή Περιεκτική Δημοκρατία όπου η κατανομή των οικονομικών πόρων γίνεται μέσα από ένα σύστημα που ξεπερνά τόσο την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, όσο και τον σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό (οικονομική δημοκρατία). Οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών παίρνουν όλες τις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις (άμεση πολιτική δημοκρατία), ενώ οι συνελεύσεις των τόπων δουλειάς, εκπαίδευσης κ.λπ. παίρνουν τις αποφάσεις που υλοποιούν μια γενικευμένη αυτοδιεύθυνση (δημοκρατία στο κοινωνικό επίπεδο) και, τέλος, οι ίδιες συνελεύσεις των πολιτών, εργαζομένων κ.λπ. θέτουν βασικό τους στόχο την κάλυψη των αναγκών των πολιτών και όχι την «ανάπτυξη» για την ανάπτυξη και το κέρδος (όπως στον καπιταλισμό), μέσα σε μια κοινωνία που επανενσωματώνεται στη Φύση (Οικολογική Δημοκρατία).

Αντίθετα, οι σύντροφοι που υποστηρίζουν τον κρατικιστικό σοσιαλισμό πιστεύουν στον κεντρικό σχεδιασμό και τον έλεγχο της οικονομίας και της Πολιτείας από την εργατική πρωτοπορία, ενώ οι πραγματικά αναρχικοί (πέρα από τους μεταμοντέρνους ή λάιφ στάιλ «αναρχικούς» και «αντι-εξουσιαστές», οι οποίοι δεν έχουν καν πρόταγμα ή υποστηρίζουν κάποια μορφή «συμμετοχικών οικονομικών» και «συμμετοχικής πολιτικής») υποστηρίζουν τον ελευθεριακό σοσιαλισμό ή τον αναρχοσυνδικαλισμό με βάση την αυτοδιεύθυνση που θεμελιώνεται στα εργατικά συμβούλια.

[5] ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Ο απώτερος στόχος της λαϊκής εξουσίας, για την οποία μπορεί ν’ ανοίξει τον δρόμο η προτεινόμενη Συντακτική Συνέλευση [βλ. παρακάτω Θέση 10, β)], είναι η απεξάρτηση της Ελλάδας από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (όπως αυτή εκφράζεται στον χώρο μας με την ΕΕ), η οποία δεν αποτελεί απλά επιλογή κάποιων «κακών» πολιτικών, ή δόγμα, ή, ακόμη χειρότερα, συνωμοσία, όπως υποστηρίζουν βαθύτατα αντιδραστικές συνωμοσιολογικές θεωρίες (π.χ. η δήθεν «θεωρία» της Ναόμι Κλάιν για «σοκ και δέος» που υποστηρίζουν στελέχη της ρεφορμιστικής, της «πατριωτικής», αλλά και της δήθεν «ελευθεριακής» Αριστεράς), με στόχο την παραπλάνηση των λαών ότι αρκεί να αλλάξουμε τους «κακούς» πολιτικούς και τις πολιτικές τους για να ανατρέψουμε τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση! Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα από την ανατροπή των θεσμών της, και ιδιαίτερα των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Οι αγορές αυτές είναι αποτέλεσμα της δυναμικής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και επιβάλλονται σήμερα από τις ελίτ, είτε «ειρηνικά», μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχουν (ΔΝΤ, ΕΕ κ.λπ.), ή ακόμη και με σφαγές (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), με στόχο την ένταξη κάθε χώρας σε αυτή. Στον γεωγραφικό χώρο μας, αυτό γίνεται μέσω της ΕΕ, και ήταν ακριβώς η ένταξή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη που οδήγησαν στην έκρηξη της χρόνιας καπιταλιστικής κρίσης της οικονομίας μας (η παγκόσμια οικονομική κρίση, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές προσεγγίσεις «Μαρξιστών» και ρεφορμιστών, λειτούργησε μόνο ως καταλύτης της δικής μας κρίσης και όχι ως η αιτία της), τη σημερινή οικονομική καταστροφή και τη μετατροπή της χώρας, στη συνέχεια, σε προτεκτοράτο.

[6] ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ: ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΕΥΘΕΝΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

Αυτό σημαίνει ότι άμεσοι και επιτακτικοί στόχοι του Μετώπου που πρέπει να επιτευχθούν στο πρώτο στάδιο των απαιτούμενων επαναστατικών αλλαγών γα την μόνιμη έξοδο από την κρίση είναι οι εξής:

[1] Άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

[2] Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν η μονοκομματική και η σημερινή διακομματική Χούντα με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.

[3] Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

Απαραίτητα συμπληρωματικά μέτρα των παραπάνω πρέπει να είναι:

[4] Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία ―κινητή και ακίνητη― καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας).

[5] Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών (τελωνειακοί έλεγχοι, συναλλαγματικοί έλεγχοι, ποσοστώσεις κλ.π.) ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας.

[6] Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ Μνημονίων επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

[7] Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, στο πλαίσιο του προτεινόμενου παρακάτω μίγματος μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων.

[8] Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας (φόρος δηλαδή ανάλογος με το μέγεθος της περιουσίας που μπορεί να φθάνει και στο 100% της περιουσίας για τις πολύ μεγάλες περιουσίες κ.λπ.), με στόχο τη δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.

[7] ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ

Πέρα όμως από τα παραπάνω μέτρα που είναι απλά αμυντικά για την αυτοπροστασία της κοινωνίας από τα ληστρικά μέτρα που επέβαλαν οι ελίτ μέσω της Χούντας, είναι αναγκαίο, σε ένα δεύτερο στάδιο, να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή οικονομικής δημοκρατίας είτε κρατικοσοσιαλιστικής οικονομίας, αναρχοσυνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο.

Στο δεύτερο αυτό στάδιο των επαναστατικών αλλαγών προτείνεται ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (κρατική, δημοτική, συνεταιριστική, ατομική μικροϊδιοκτησία) και, επομένως, ένα αντίστοιχο μίγμα των μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (Ενδεικτικός Σχεδιασμός, Οικονομική Δημοκρατία, Αγορά). Η παραγωγή, δηλαδή, στο στάδιο αυτό θα μπορούσε να στηριχθεί σε μια ποικιλία μορφών ιδιοκτησίας, ώστε να δοθεί η πρακτική δυνατότητα στον Λαό να αποκτήσει άμεση εμπειρία απο τις διάφορες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και να επιλέξει κατόπιν τις πιο κατάλληλες για την απελευθερωτική κοινωνία:

[Α] Στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής που καλύπτουν ανάγκες, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια των δήμων και των συνεταιρισμών (Ενέργεια, Επικοινωνίες, Μεταφορές), αλλά και βασικές ανάγκες στο εθνικό επίπεδο. Η κατανομή των οικονομικών πόρων σε αυτούς τους κλάδους μπορεί να γίνεται μέσω ενός εθνικού μακρο-οικονομικού σχεδιασμού (Ενδεικτικός Σχεδιασμός) που θα θεμελιώνεται όχι μόνο στις καταναλωτικές προτιμήσεις που εκφράζει η αγορά αλλά και στις γνωμοδοτήσεις των δημοτικών συνελεύσεων (δηλαδή των συνελεύσεων των δημοτών ανά δήμο που συνομοσπονδιοποιούνται στο εθνικό επίπεδο), αλλά και των συνελεύσεων των εργαζομένων στους κλάδους αυτούς.

[Β] Στις δημοτικές επιχειρήσεις (που θα ανήκουν στους δήμους και θα ελέγχονται από τις δημοτικές συνελεύσεις καθώς και τις συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτές), των οποίων η παραγωγή θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό.

[Γ] Στους συνεταιρισμούς που θα ανήκουν στα μέλη και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις τους. Η παραγωγή τους θα είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό και, τέλος,

[Δ] Στην ατομική μικρο-ιδιοκτησία (μικρομάγαζα κάθε είδους, βασικά οικογενειακής μορφής, αυτό-απασχολούμενοι κ.λπ.), των οποίων η παραγωγή ―έμμεσα, όσον αφορά τουλάχιστον τη διαθεσιμότητα των πόρων― είναι επίσης ενταγμένη στον εθνικό μακρο-οικονομικό σχεδιασμό 

Οι σημερινές επομένως καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εάν μεν ανήκουν σε πολυεθνικές θα απαλλοτριωθούν αναγκαστικά χωρίς αποζημίωση και θα υπαχθούν στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής (βλ. Α), ενώ η τύχη των υπολοίπων θα καθοριστεί σε εθνικό επίπεδο, μετά από γνωμοδότηση των συνελεύσεων των εργαζόμενων και των κατά τόπους δημοτικών συνελεύσεων, για το ποια από τις παραπάνω μορφές ιδιοκτησίας (εκτός της ατομικής μικρο-ιδιοκτησίας) θα υιοθετήσουν.

Η νέα αυτή παραγωγική δομή θα οδηγήσει και στη διαμόρφωση ενός νέου καταναλωτικού προτύπου, πέρα από αυτό που μας επέβαλαν η εξάρτησή μας από την ΕΕ και το υπάρχον σύστημα, και οδήγησαν στη σημερινή πολυδιάστατη κρίση και στη συνακόλουθη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή. Χρειάζεται δηλαδή στο στάδιο αυτό να δημιουργηθεί μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ (όχι αυτάρκης) οικονομία που θα στηρίζεται κατ’ αρχήν στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους για την κάλυψη των αναγκών μας, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους παραγωγικούς πόρους, τους οποίους μπορούμε ν’ αποκτούμε μέσω των εξαγωγών των πλεονασμάτων μας, και ενός τουρισμού που θα σέβεται τον ελληνικό λαό και το περιβάλλον, προσφέροντας υπηρεσίες, όχι απλά στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα του εξωτερικού, όπως σήμερα, αλλά σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε ένα κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης.

Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε τη μόνη δυνατή διέξοδο από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ! Πιο σημαντικό, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια ΠΔ, ούτε μια σοσιαλιστική (κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή) οικονομία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει ανακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς.

[8] ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ & ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Υπάρχουν όμως οι υποκειμενικές συνθήκες (πέρα από τις αντικειμενικές που κανένας δεν αμφισβητεί) και ποιό θα είναι το νέο απελευθερωτικό υποκείμενο για έναν παρόμοιο αγώνα;

Όσον αφορά πρώτα το κοινωνικό υποκείμενο, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κάθε άλλη χώρα ενταγμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, αυτό αποτελείται από όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο δηλαδή το προλεταριάτο, αλλά και τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους και περιθωριακά απασχολούμενους, τους φοιτητές που καταλήγουν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά διαθέσιμη, ακόμη και εντελώς άσχετη με τις σπουδές τους (εάν δεν αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό), τους συνταξιούχους που καταδικάζονται σε συντάξεις πείνας, αλλά και όλους αυτούς που έχουν συνειδητοποιήσει την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», καθώς και την ανάγκη αυτοδιαχείρισης σε κάθε τομέα, και φυσικά αυτούς που βλέπουν την επερχόμενη οικολογική καταστροφή όσο συνεχίζεται η σημερινή «ανάπτυξη».

Όσον αφορά τις υποκειμενικές συνθήκες, είναι αλήθεια ότι δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη στον απαραίτητο βαθμό για παρόμοιες επαναστατικές αλλαγές, αλλά αυτό σε σημαντικό βαθμό εξηγείται από την απουσία ενός παλλαϊκού Μετώπου που θα έκανε λαϊκή συνείδηση το γεγονός ότι διέξοδος από την κρίση μέσα στην ΕΕ και τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς αποκλείεται. Η απουσία μάλιστα αυτή γίνεται ιδιαίτερα σημαντική σήμερα που είναι τέτοια η γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ η οποία βαφτίζει οργουελικά τη μεγαλύτερη συμφορά ως τη μεγαλύτερη νίκη και «σωτηρία» της Πατρίδας, ώστε πολλά από τα θύματα ακόμη να ελπίζουν ότι με τα δήθεν μέτρα σωτηρίας και το «κούρεμα» του Χρέους που προβλέπει η καταστροφική «δανειακή σύμβαση», την οποία, άμεσα ή έμμεσα υιοθέτησαν τώρα όλα τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα δεκανίκια τους (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι-Πράσινοι) θα περάσει η κρίση, το πολύ σε μια δεκαετία, όπως υπόσχονται οι δύο Χούντες –υπερεθνική και ντόπια. Είναι όμως τέτοια η αγανάκτηση του κόσμου ενάντια στη Χούντα και την γκεμπελική προπαγάνδα των ΜΜΕ, η οποία ξεδιάντροπα δικαιώνει τη ραγδαία εξαθλίωσή του, ώστε γίνεται όλο και περισσότερο φανερή η αναζήτηση από μεγάλη μερίδα του λαού μιας επαναστατικής λύσης που θα στηρίζεται σε ένα νέο ΕΑΜ. Η προ-εξεγερσιακή κατάσταση που φανερώθηκε με τις απεργίες και συγκεντρώσεις της 19/20 Οκτώβρη και η εξεγερσιακή κατάσταση που εκδηλώθηκε στις 28 Οκτώβρη, η οποία κατατρόμαξε τις δύο Χούντες, ήταν αυτή που οδήγησε στη σημερινή τρομερή εξαπάτηση του λαού, που σύσσωμο πια το κατεστημένο επιχειρεί με τη «μεταβατική κυβέρνηση». Είναι όμως ολοφάνερο ότι αυτό είναι και το τελευταίο χαρτί των ελίτ, που αν καεί, όπως είναι σχεδόν σίγουρο και σύντομα μάλιστα, θα είναι και η αρχή του τέλους του πολιτικο-οικονομικού συστήματος που με τόση συστηματικότητα στήνουν. Και αυτό, γιατί, όσο στο προσεχές μέλλον θα αποδείχνονται φρούδες οι ελπίδες των εξαπατημένων λαϊκών στρωμάτων και θα προσγειώνονται ανώμαλα στη μαζική φτωχοποίηση και απώλεια του καταναλωτικού τους επιπέδου, την Κινεζοποίηση των εργατικών συνθηκών και τη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας, τόσο θα γίνονται ακόμη πιο ώριμες οι συνθήκες για να ανθήσει ο εθνικο-κοινωνικός απελευθερωτικός αγώνας.

[9] ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Η σύμπηξη επομένως του εθνικο-κοινωνικού απελευθερωτικού μετώπου από πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους που θα αποδέχονταν τους παραπάνω στόχους για την οικοδόμηση μιας αυτοδύναμης οικονομίας, σαν το πρώτο βήμα στην μακροπρόθεσμη οικοδόμηση μιας απελευθερωτικής κοινωνίας, θα αποτελούσε αποφασιστικό βήμα στη δημιουργία τόσο των υποκειμενικών συνθηκών όσο και του πολιτικού υποκειμένου.

[10] ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΑ

Το βασικό επομένως αίτημα του Μετώπου θα έπρεπε να είναι η άμεση διεξαγωγή εκλογών  –τις οποίες η  υπερεθνική Χούντα μαζί με τη δική μας Χούντα είναι πολύ πιθανόν, εαν διαπιστώσουν οτι τα κόμματα που στηρίζουν τη διακομματική Χούντα δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν  τη πλειοψηφία στη Βουλή, να προσπαθήσουν να τις αναβάλλουν επ’ αόριστο. Στις εκλογές αυτές το Μέτωπο θα κατέβαινε με πρόγραμμα :

α) για την άμεση υλοποίηση των άμεσων στόχων και των συμπληρωματικών μέτρων που περιγράφηκαν παραπάνω για το πρώτο στάδιο, ώστε να επιτευχθεί η άμεση έξοδος απο την κρίση (βλ 6^η Θέση), και,

β) με δέσμευση, αφού θα έχει υλοποιήσει τους παραπάνω στόχους, να προχωρήσει στην προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα θεσμοθετούσε τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας (βλ. 7^η Θέση 

Οι μορφές του αγώνα για την επίτευξη αυτών  των στόχων  θα κυμαίνονταν από ένα κίνημα άγριων απεργιών από κάτω, που θα ξεπερνούσαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ) –οι οποίες δεν διανοούνται να θέσουν στόχους σαν τους παραπάνω– μέχρι τις καταλήψεις και, το κυριότερο, την οργανωμένη μαζική άρνηση πληρωμών των χαρατσιών. Το Μέτωπο θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, συντονίζοντας και πολιτικοποιώντας τις απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων, που θα κλιμακώνονταν σε επαναλαμβανόμενες ανά εβδομάδα 48ωρες απεργίες, οι οποίες θα παρέλυαν την οικονομική και κοινωνική ζωή της Χώρας, και θα οδηγούσαν στον εξαναγκασμό της νέας διακομματικής Χούντας για άμεσες εκλογές 

Εάν η Χούντα κατέφευγε σε επιστρατεύσεις απεργών ή σε αναστολή άρθρων του Συντάγματος για να αφαιρέσει και τυπικά κεκτημένες ατομικές ελευθερίες με στόχο την παρεμπόδιση της ανάπτυξης του αγώνα αυτού, ή εάν αρνιόταν την άμεση διεξαγωγή εκλογών, ή, ακόμη σημαντικότερο, αν αρνιόταν να παραδώσει την εξουσία σε ένα νικηφόρο στις εκλογές Μέτωπο που θα δεσμευόταν από τους παραπάνω στόχους, τότε η προηγούμενη αγωνιστική δραστηριότητα θα έπρεπε να κλιμακωνόταν σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας μέχρι την ανατροπή της Χούντας και την ανάδειξη μιας Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας (από εντολοδόχους των λαϊκών συνελεύσεων, των συνελεύσεων εργαζομένων κ.λπ.), η οποία θα καλούσε σε εκλογές για Συντακτική Συνέλευση για την υλοποίηση ολόκληρου του προγράμματος του Μετώπου. Ο λαός στην περίπτωση αυτή θα είχε κάθε δικαίωμα να υποστηρίξει την αυτοάμυνα του, οι δε πραιτοριανοί της Χούντας που θα είχαν προτιμήσει ―αντί για την έντιμη παραίτηση και την συμπαράταξή τους με τα λαϊκά στρώματα― να χτυπήσουν τη λαϊκή Αντίσταση, θ’ αντιμετωπίζονταν σαν εσωτερικός στρατός Κατοχής, ενώ αντίστοιχα θα αντιμετωπιζόταν σαν κανονικός στρατός Κατοχής η οποιαδήποτε δύναμη Ευρωχωροφυλακής ή μισθοφόρων ερχόταν στη χώρα εκ μέρους της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ. Η μαζική αυτή λαϊκή αντίσταση άλλωστε θα έβρισκε άμεση ανταπόκριση στους λαούς της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, οι οποίοι μια σπίθα σαν αυτή περιμένουν να ξεσηκωθούν, παρόλη την καταστροφική πλύση εγκεφάλου, με την οποία έχουν αποπροσανατολίσει εντελώς τους λαούς τα διεθνή ΜΜΕ ―ποτέ τόσο αποτελεσματικά στη Ιστορία όπως, για παράδειγμα, έγινε σε σχέση με τον κυριολεκτικό σφαγιασμό του λαού της Λιβύης, χωρίς ούτε μια γνωστή απώλεια για τους ΝΑΤΟϊκούς εγκληματίες, οι οποίοι ήδη κατάφεραν να επιβάλουν το πελατειακό καθεστώς της αρεσκείας τους, με την άμεση ή έμμεση υποστήριξη της εκφυλισμένης «Αριστεράς».

 13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011

απάντηση στο άρθρο Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του ελληνικού σταλινισμού

Το «Πρόταγμα» του πολιτικού αυτισμού και της εξυπηρέτησης των χρήσιμων «κολλητών» του συστήματος

Καταρχάς, αποτελεί ένδειξη του πολιτικού επιπέδου που διέπει τη σκέψη και το πράττειν τους, το ότι οι «αυτόνομοι» εξυπνάκηδες που αποτελούν την ομάδα σας (και ιδιαίτερα ο Ειδικός Ψυχαναλυτής, «ιθύνων νους» μέσα σε αυτήν, Νίκος Μ.), ταυτοποιούν το ελληνικό δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία με τον Τάκη Φωτόπουλο. Κάτι τέτοιες πρακτικές πολιτικού αυτισμού ειδικά από άτομα του χώρου, στον οποίο φιλοδοξείτε να αναφέρεστε (Αυτονομία), δείχνουν, σε συνδυασμό με τις διαστρεβλώσεις και την ανεκδιήγητη «χαρτοκοπτική» που κάνετε στις θέσεις άλλων, τον σαφή γκεμπελικό χαρακτήρα των πρακτικών σας. Στο δια ταύτα, τα παρακάτω αποτελούν μια απάντηση στη (διόλου τυχαία, όπως θα δούμε) «χρήσιμη» και έγκαιρη «κομουνιστοφαγική» ανακοίνωση της ομάδας του «Προτάγματος», αλλά και των αντίστοιχων σχολίων στο μπλόγκ της, που βγήκαν φυσικά στο κατάλληλο «timing»: Δηλαδή,σε μια από τις πιο κρίσιμες εποχές για τις αποφάσεις των ντόπιων και ξένων ελίτ ενάντια στον λαό, και το διαφαινόμενο (με τα σημερινά δεδομένα) γονάτισμα του για ολόκληρες γενιές.

Επίσης, θα θέλαμε, επί τη ευκαιρία, να δώσουμε μια απάντηση στην προηγούμενη σκόπιμα ύπουλη «κριτική» του «Προτάγματος» για τη στάση του Τάκη Φωτόπουλου και της ΠΔ απέναντι στις τεκμηριωμένες πρακτικές ύπουλης χειραγώγησης της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, μια «κριτική» που ήταν επίσης «χρήσιμη» αφού ανέλαβε την υπεράσπιση, από ψευτο-ελευθεριακή σκοπία, των ρεφορμιστών κομματικών και ΕΕ-χορηγούμενων πολιτικών «κολλητών» τους, … υποτίθεται «αμεσοδημοκρατών» στη Συνέλευση, όπως θα δούμε.

Άλλωστε, η ομάδα του «Προτάγματος» έχει φροντίσει να θέσει και να «ξεπετάξει» προ καιρού «δευτερεύοντα» σήμερα ζητήματα που δημιουργούνται (από) και αναπαράγουν την κυρίαρχη ετερονομία, όπως τα αίτια της κρίσης, τον τρόπο εξόδου από αυτή, το γεγονός της επ’ αόριστον μετατροπής της χώρας και σε τυπικό πλέον προτεκτοράτο του διεθνούς συστήματος και των ντόπιων και ξένων ελίτ που το εκπροσωπούν, της οποίας τα συμπτώματα ήδη βλέπουμε. Αλλά, είπαμε, άλλοι χρησιμοποιούν τον ορθολογισμό για να διακρίνουν τις ανάγκες και τις εν δυνάμει προοπτικές των ετεροκαθοριζόμενων στρωμάτων και ατόμων, και άλλοι ανάγουν κατά το δοκούν των προσωπικών τους φιλοδοξιών και «σχέσεων», ξεκομμένες κοινωνικές συμπεριφορές στη ψευτο-ανάλυση της «ψυχής», με αυθαίρετα συμπεράσματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα από τον εκάστοτε «ειδικό» πολιτικό «Ψυχαναλυτή» (καλή ώρα όπως κάνει η ομάδα σας) για να «νομιμοποιούν» την εκάστοτε ετερονομία, και «όλως τυχαίως», ιδιαίτερα την κυρίαρχη σήμερα, οικονομική, και γενικά κοινωνική. Ο μύθος των Ειδικών , στον οποίον υποτίθεται αντιτίθεστε, αναπαράγεται πλήρως, λοιπόν, από την όλη «ψυχαναλυτική» και εσκεμμένα αποσπασματική προσέγγιση της ομάδας σας στα κοινωνικά φαινόμενα.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι στο μεγαλύτερο μέρος της όποιας ανάλυσης της ομάδας του «Προτάγματος» μέσω του ομώνυμου οργάνου της, για τη σημερινή μορφή του συστήματος και την κρίση, αυτά ερμηνεύονται βασικά ως εκφάνσεις» ενός κακού (νέο)φιλελεύθερου δόγματος και αντίστοιχα ως ζήτημα «πολιτικής επιλογής» , και όχι ως ζήτημα συστημικής δομικής εξέλιξης που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης υποκειμενικών και αντικειμενικών συνθηκών, στην οποία δομική αλλαγή εν συνεχεία ήρθε και «έδεσε» η νεοφιλελεύθερη θεωρία και οι αντίστοιχες πολιτικές. Το ίδιο δηλαδή παραμύθι που «όλως τυχαίως» αναπαράγουν και τα συστημικά φερέφωνα στη ρεφορμιστική «Αριστερά», και στην, καπελωμένη από αυτά, Συνέλευση στο Σύνταγμα, αλλά και αλλού, αναπαράγεται αυτούσιο ή με «ελευθεριακές» παραλλαγές από το «Πρόταγμα».

Τα χρήσιμα (στο σύστημα) και ευκαιριακά «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος»

Άλλωστε, όπως θα δούμε, τα «θεματάκια» της κρίσης και των υπαιτίων της, για την οποία κατά κύριο λόγο «αγανάκτισαν» οι «Αγανακτισμένοι», τα άφησε εσχάτως στα (ευκαιριακά;) στενά πολιτικά φιλαράκια της των «αμεσοδημοκρατικών» (!) κομματικών εγκάθετων της ρεφορμιστικής Αριστεράς και των στελεχών της (δοξασμένης από την Ε.Ε.) ΕΛΕ, που είχαν πιάσει «πρώτο τραπέζι πίστα» μέσα στις αμεσοδημοκρατικές επιτροπές και στις «θεματικές» της Συνέλευσης στο Σύνταγμα, αλλά και σε άλλες πόλεις.

Έτσι, τα «προτάγματα» της ομάδας του «Προτάγματος», για το πώς εννοεί και ιεραρχεί τη σημερινή κυρίαρχη ετερονομία παγκόσμια και τα αίτια της έχουν καταντήσει να είναι το «σταλινικό» ΚΚΕ και τα μη πελατειακά καθεστώτα στην Ανατολή, που εκφράζουν προφανέστατα γι’ αυτήν, τη βασική ετερονομία σήμερα, και όχι η κτηνώδης ετερονομία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής πραγματικότητας, που πηγάζει από το διεθνές σύστημα και επηρεάζει άμεσα και έμμεσα δισεκατομμύρια κόσμο, μη επιτρέποντας τη συστημική αλλαγή. Παράλληλα, τις κρίσιμες αυτές πολιτικές της προτεραιότητες, που όλως τυχαίως συμπίπτουν με αυτές των φιλελευθέρων συστημικών εξουσιαστών, τις «φιλοτεχνεί» και φιλοσοφικά και με τους, αντίστοιχα «χρήσιμους» στο διεθνοποιημένο σύστημα και τη ρεφορμιστική «Αριστερά», θεωρητικούς της. Τους θεωρητικούς και φανφαρόνους (μέσα στην κοινοτοπία τους) αναλυτές του «κακού πολιτικού συστήματος» και της δημοκρατίας ως μιας βασικά «πολιτικής διαδικασίας», αντί ενός πολιτεύματος, που σήμερα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει όλες τις σφαίρες της κοινωνικής δράσης (πολιτική, οικονομική, στη μικρο-κοινωνία και στην οικολογία –δηλαδή μιας ΠΔ). Αυτοί οι θεωρητικοί φιλοξενούνται συχνά και στο «Πρόταγμα», αλλά και μερικοί εξ αυτών («όλως τυχαίως» – για ακόμα μια φορά) και στα πάνελ της πλατείας των φιλαράκων που λέγαμε, ακριβώς γιατί είναι «χρήσιμοι» (για να μην πούμε και αναγκαίοι) στο να προσδώσουν και «αμεσοδημοκρατικά», «ελευθεριακά» χαρακτηριστικά στο άγριο ρεφορμιστικό και κομματικό καπέλωμα που την χαρακτήριζε.

Παρόλα αυτά, ακόμα και στελέχη της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που πρωτοστάτησαν στο χτίσιμο της ΕΛΕ και των μέσων προπαγάνδας της, όπως ο Ά. Χατζηστεφάνου είχαν την εντιμότητα να καταδικάσουν απερίφραστα τις φασιστικές επιθέσεις στον κόσμο του ΠΑΜΕ (και βέβαια στη στενή περιφρούρηση, την οποία εν γνώσει του επέλεξε), χωρίς να κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» για να μη χάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά τους φιλαράκια, που παίζουν τον ρόλο «αριστερού» δεκανικιού του συστήματος (βλ. http://thepressproject.gr/theme.php?id=6225#.TqQBtYCc64A.twitter). Σε ό,τι αφορά ιδιαίτερα την παράθεση «στοιχειών» που κάνει η ανακοίνωση σας, για τη βία των «σταλινικών» κ.λπ., η γελοία κοπτοραπτική που κάνατε βέβαια παραλείπει να δείξει –όπως και τα Ιντιμίντια, «όλως τυχαίως»– ότι οι επιθέσεις αυτές έγιναν εκατέρωθεν αφού είχε ξεκινήσει η φασιστική αυτή επίθεση (που τεκμηριώνεται από παρόμοιες κομουνιστοφαγικές πηγές – βλ. βίντεο πώς ξεκίνησε η επίθεση μετά τις αντεγκλήσεις μεταξύ ΠΑΜΕ και διαδηλωτών http://www.youtube.com/watch?v=Td1nOjqm3L4&feature=player_embedded), ενώ δεκάδες θύματα (από φλεγόμενους από μολότοφ ηλικιωμένους, μέχρι δεχόμενους επιθέσεις με σφυριά και γκλομπ, όπως δείχνουν δεκάδες φωτογραφίες) δέχτηκε και ο κόσμος του ΠΑΜΕ, αλλά και περαστικοί. Και βέβαια όταν κάποιοι απλά αναφέρονται επικριτικά σε επιθέσεις με μολότοφ κ.λπ. από τη μία και από την άλλη βγάζουν μύδρους για «ξεκάρφωτες» «σταλινικές» επιθέσεις με καδρόνια στον κόσμο, χωρίς να αναφέρουν πώς ξεκίνησε η βία ενάντια στους διαδηλωτές, νομιμοποιούν απόλυτα πολιτικά και ηθικά αυτούς που ξεκίνησαν τα επεισόδια. Εκτός βέβαια και αν η αυστηρή περικύκλωση του κόσμου του ΠΑΜΕ που κατέκλυζε εκείνη τη μέρα την πλατεία, είναι για εσάς υπαίτια της βίας (αφού οι «σταλινικοί» είναι λίγο-πολύ το… «σύστημα»), οπότε το τι και ποιον εξυπηρετείτε πλέον είναι προφανές. Τέλος, σχετικά με την πολιτική καταγωγή και ανάλυση επιτιθέμενων και αμυνόμενων (γιατί η απλή παράθεση αποκομμένων στοιχείων χωρίς συστημική ανάλυση για τα κίνητρα της καθεμιάς πλευράς, καταλήγει βέβαια εύκολα σε αυτό που θέλει να «περάσει» για το συμφέρον του κάποιος – βλ. π.χ. πώς γίνεται η προπαγάνδα για τη Λιβύη, τη Συρία κ.λπ. με βάση ξεκομμένες εικόνες και βίντεο κ.λπ.), η ανακοίνωση που έβγαλε το δίκτυο μας είναι σαφής.

Το «Πρόταγμα» της ανιστόρητης ασυναρτησίας και των γκεμπελικών διαστρεβλώσεων

Στη συνέχεια, ας δούμε και μερικά από τα σχόλια του βασικού στελέχους του «Προτάγματος», Ν.Μ., που δείχνει ότι η εργολαβική διαστρέβλωση –ποιος ξέρει, δεν αποκλείεται τώρα να χρηματοδοτείται και κατευθείαν από την «αντισταλινική» Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως η ΕΛΕ– αντισυστημικών θέσεων της ΠΔ, που έχει αναλάβει με συνέπεια εδώ και χρόνια, συνεχίζει ακάθεκτη.

Γράφει ο Ν.Μ. στα σχόλια: «ο Τάκης αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των χειρότερων πλευρών του αριστερίστικου αντιδυτικισμού και τριτοκοσμισμού της δεκαετίας του ’60: φανατικά ισλαμόφιλος (υπέρ Αχμαντινεζάντ, Χαμάς κ.λπ.), εμμονές με το Ισραήλ και τη Νέα Τάξη κ.λπ. Έχει όλο το πακέτο, από πλευράς πολιτιστικού υποβάθρου, για να αισθάνεται μια χαρά με το σταλινο-αριστερισμό, εφόσον είναι και κάργα οικονομιστής, ανάγοντας το πολιτικό πρόβλημα σε γεωπολιτικού τύπου συσχετισμούς (είμαστε με Αχμαντινεζάντ και Τσάβες, επειδή τα βάζουν με τους Αμερικάνους κ.λπ.). Αν βάλεις τώρα και τον αντικαστοριαδισμό του, τις εμμονές του με το Ιντυμίντια της Αθήνας (από όπου είχε αποχωρήσει θεαματικά πριν 6-7 χρόνια), με την ΑΚ (επειδή δεν τον κάλεσε στο πρώτο Μπι Φεστ) και με το κίνημα των πλατειών (όπου έφαγε χυλοπίτα, όταν πήγε να καπελώσει), τότε μπορούμε, νομίζω, να καταλάβουμε, γιατί πήρε αυτή τη στάση. Αν προσέξεις στην ανακοίνωσή του, αναφέρεται και σε εμάς (“ψυχαναλυτική Αυτονομία” κ.λπ.).»

Έτσι, με το κόψε-ράψε –τώρα, του λόγου–, στο οποίο έχει διαπρέψει πολλάκις το πρώην «αυτόνομο μέλος» του Μάγματος και, πλέον, ο πολιτικός και… πολιτισμικός Ειδικός Ψυχαναλυτής της ομάδας του «Προτάγματος», ανάγει σε «εμμονές» (!) τη συστημική ανάλυση της εξουσίας και των μορφών που παίρνει αυτή, μια ανάλυση που προέρχεται από την αξιωματική επιλογή της αυτονομίας έναντι της ετερονομίας (και συνεπώς των αντίστοιχων συστημάτων θεσμών και αξιών που οι παραδόσεις αυτές δημιουργούν αντίστοιχα βέβαια σε κάθε χρονικό πλαίσιο). Έτσι, ανάγεται σε «εμμονή» ο κομβικός ρόλος του σιωνισμού και του Σιωνιστικού κράτους σήμερα στο σύστημα (που έχει τεκμηριωθεί και από διαπρεπείς Εβραίους της διασποράς – και μάλλον πρώτιστα από αυτούς), ο ρόλος της ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης κ.λπ. (που δεν υπήρχε βέβαια το ’60 όπως ηλιθιωδώς γράφει, αλλά αναδύθηκε μετά τα τέλη του’70 με την άνοδο των πολυεθνικών και την απελευθέρωση των αγορών).

Επίσης, το αυταπόδεικτο (για κάθε σοβαρό πολιτικό αναλυτή, ακόμα και φιλελεύθερο) γεγονός ότι σήμερα είναι πρώτιστα η οικονομική συγκέντρωση δύναμης και η αντίστοιχη ετερονομία ντε φάκτο μακράν κυρίαρχη, και ασκείται μέσω των διεθνοποιημένων θεσμών κ.λπ., της υπερεθνικής ελίτ (μια επίσης συστημική έννοια που χρησιμοποιείται ευρέως πλέον από όλο το φάσμα της κοινωνικής θεωρίας και της αριστεράς, και μάλιστα όχι της «σταλινικής»), ανάγεται από τον Ειδικό πολιτικό Ψυχαναλυτή μας σε…οικονομισμό! Για τέτοια οξεία αντίληψη των ιδιαιτεροτήτων της νεωτερικότητας μιλάμε.

Σε «εμμονή» ανάγει επίσης ο ίδιος κατ’ επανάληψη διαστρεβλωτής (του οποίου η σκοπιμότητα είναι εξόφθαλμη, μιας και ξέρει καλά τις σχετικές μας θέσεις, που έχουν αναλυθεί σε άρθρα και έχουν τεθεί σε δημόσιο διάλογο, ακόμα και στα Ιντιμίντια), τον, σκόπιμα ή μη, πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο της οργάνωσης ΑΚ (η οποία άλλωστε έσπευσε να δημοσιεύσει την ανακοίνωση του «Προτάγματος»), τον ντε φάκτο αντισυστημικό σήμερα ρόλο των μη πελατειακών καθεστώτων στην Ανατολή κ.λπ.. Και αυτό γιατί για οποιονδήποτε έχει μια συστηματική κοινωνικά αντίληψη της σημερινής πραγματικότητας και δεν βλέπει υπό το πρίσμα της «ψυχανάλυσης» του άμεσου κοινωνικού του περιβάλλοντος, και των «κολλητών» αριστερών δεκανικιών που αναφέραμε, σύστημα σήμερα, με όλες τις συντριπτικές του συνέπειες στη μεγάλη πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι το πανίσχυρο διεθνοποιημένο σύστημα και τα προτεκτοράτα τους, που βασίζονται στο φιλελεύθερο πρόταγμα, και όχι τα… «εσωτερικά» και, εύκολα ανατρέψιμα, ισλαμικά καθεστώτα ή οι κομουνισμοί (!). Άλλωστε, η στρεβλωτική αθλιότητα της σκέψης του «Ψυχαναλυτή» μας, τον κάνει μεν να «βλέπει» ότι ο Τάκης Φωτόπουλος είναι «ισλαμόφιλος», αναφερόμενος στο Ιράν (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is20-21/issue_20-21_takis_iran_ekstrateia.htm) και στην παλλαϊκή αντίσταση που κάνει η Χαμάς (βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm), αλλά να κάνει την ίδια στιγμή «γαργάρα» το γεγονός ότι ο Τ.Φ. έχει στηρίξει επίσης την παλλαϊκή αντίσταση, μέσω του Καντάφι, απέναντι στους Ισλαμιστές και μοναρχοφασίστες νατοϊκούς «επαναστάτες» που αιματοκυλούν τον λαό της Λιβύης, και ότι δεν δίστασε να καταγγείλει στο άρθρο του για τη Λιβύη τον ηλίθιο ρόλο των Ιρανών ισλαμιστών και της Χαμάς, Χεζμπολάχ, να υποστηρίξουν έμμεσα την κτηνώδη Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, υποστηρίζοντας τους ψευτο-επαναστάτες του ΝΑΤΟ (όπως βέβαια έκανε και η ΑΚ και η ομάδα του «Προτάγματος»), ή να καταγγείλει την ίδια στάση για την επερχόμενη επέλαση του συστήματος και της υπερεθνικής ελίτ στη Συρία, με την καθοριστική βοήθεια πάλι μιας δράκας Ισλαμοφασιστών.

Το ίδιο, οι Ειδικοί «Ψυχαναλυτές» μας κάνουν γαργάρα ότι εμείς σαν Δίκτυο ΠΔ καταδικάσαμε μεν τη διασπαστική ενέργεια βίαιης επίθεσης εναντίον συνδιαδηλωτών που μόνο προβοκάτορες ή «αναρχικοί» θα μπορούσαν να κάνουν, αλλά δεν διστάσαμε να κατακρίνουμε το ΚΚΕ για τη στάση του σε σχέση με τις αποδοκιμασίες της 28ης Οκτώβρη, πράγμα που δεν είδαμε να κάνουν οι έτοιμοι να επιτεθούν στο ΚΚΕ, επειδή δεν άφησε τον «λαό» να μπει στη Βουλή αλλά όχι και να πάρει το μέρος του λαού όταν αποδοκίμαζε την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, προφανώς γιατί εκεί «βρωμάει μπαρούτι» (βλ. «πατριωτικό φαντασιακό» ως βασικός κίνδυνος κ.ο.κ.) για τους αυτόνομους μας….

Ένα «Πρόταγμα» για τον «αντι-αυταρχισμό», «ελευθεριακό» φερέφωνο της προπαγάνδας των κυρίαρχων ΜΜΕ

Φυσικά, αυτά τα βασικά ζητήματα που επηρεάζουν ολοένα περισσότερους λαούς, λόγω της διεθνοποίησης του συστήματος, όπως ο εγκληματικός πόλεμος στη Λιβύη κ.λπ., η ομάδα σας προτίμησε να τα κάνει γαργάρα, και όχι μόνο αυτό, αλλά να βρει και ευκαιρία να θέσει ως «πρόταγμα» της τον «αυταρχισμό» των καθεστώτων αυτών, όπως κάνει σήμερα. Έτσι το Πρόταγμα για Αυτονομία = Πρόταγμα για επιλεκτικό «αντι-αυταρχισμό» (παρά τις ψευτο-ρητορίες του περιοδικού σας περί αντιθέτου), και ιδιαίτερα μάλιστα, ενάντια στον «αυταρχισμό» των «πολιτισμικά υπανάπτυκτων», που ξεπήδησαν ουσιαστικά στο κενό, από τα «ανατολίτικα φαντασιακά». (Το κατά πόσο βέβαια η Λιβύη και άλλες μη πελατειακές χώρες ήταν πράγματι πολιτισμικά υπανάπτυκτες σε σχέση με πολλές χώρες της «γενικά σεβαστής Διεθνούς Κοινότητας» -βλ. υπερεθνικής ελίτ-, ένα ακόμα από τα «μαργαριτάρια» που έχει εκστομίσει ξεδιάντροπα ο Ειδικός πολιτικός Ψυχαναλυτής σας, Νίκος Μ., είναι πράγματι κάτι που αμφισβητείται, ακόμα και από διεθνείς οργανισμούς)

Τέτοιες «λεπτομέρειες», τα ψυχαναλυτικά υποκείμενα της ομάδας σας (σε αντίθεση με τα περισσότερα πολιτικά, που βασίζονται τουλάχιστον στον ορθολογισμό και σε μια κοινά αποδεκτά ηθική, και όχι τη συστηματική λασπολογία) τις «μασάνε», γιατί είναι βέβαια ενοχλητική πολυτέλεια για το κοινό στο οποίο βασικά απευθύνονται: «αντιαυταρχικοί» της κατανάλωσης της εικόνας των κυρίαρχων μίντια, ΑΚ και δογματικοί καστοριαδικοί που ακολουθούν τον τυφλοσούρτη «το ’πε – δεν το‘πε ο Καστοριάδης». Το κακό όμως είναι ότι με τη γαρνιτούρα της πολιτισμικής «επανάστασης» που πρεσβεύουν, ομάδες όπως το «Πρόταγμα», προσελκύουν και κόσμο που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με πολιτική, με αποτέλεσμα να παίζουν για άλλη μια φορά, σκόπιμα κάποιες τουλάχιστον από αυτές κατά τη γνώμη μας, ευρύτερα αποπροσανατολιστικό ρόλο.

Τέλος ο επικοινωνιακός σας λαϊκισμός δεν διαφέρει – κατά έναν «περίεργο» τρόπο -, σε τίποτα από τις σχηματικές φόρμες του επικοινωνιακού μηχανισμού του συστήματος που με τόσο πάθος και αυταπάρνηση αναπαράγετε και σε τοπικό και διεθνές επίπεδο:

Σχηματικές φόρμες και δογματικές «προσωποποιημένες» δαιμονοποιήσεις σύνθετων κοινωνικών καταστάσεων και στάσεων ολόκληρων λαών, όπως «σταλινισμός», «Αχματινετζάντ», «Καντάφι», «Χαμάς», επιστρατεύονται, με παραπλήσιο τρόπο όπως προβάλλονται και στα δυτικά μίντια, για να «δικαιολογήσουν» την ενσωμάτωση των χωρών και την υποταγή των λαών τους στη Νέα Διεθνή Τάξη που επιβάλλει – με πολιτική ή οικονομική βία – το διεθνοποιημένο σύστημα, τοποθετώντας βολικότατα το ίδιο το σύστημα που σήμερα τροφοδοτεί άλλωστε παρόμοιους «δαίμονες», στο απυρόβλητο. Την ίδια στιγμή, το αυτονόητο της αυτοδιάθεσης των λαών και του δικαιώματος της αντίστασής τους στη συστημική ετερονομία και την κατοχή, – κοινός τόπος των αντισυστημικών προταγμάτων και των θεμελιωτών τους, προκειμένου να χτιστεί μια πραγματικά αυτόνομη κοινωνία – εξοβελίζεται και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων.

Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο βέβαια, από φιλοσιωνιστικά γκρουπούσκουλα, των οποίων το «πρόταγμά» και οι παρεμβάσεις τους δεν ξεφεύγουν κατ’ ουσίαν, αλλά μόνο στην «ελευθεριακή» ρητορική, από τις αναλύσεις και προσεγγίσεις, με αυτά των επίσημων καλοπληρωμένων συστημικών αναλυτών και διεθνών ινστιτούτων ανάλυσης της υπερεθνικής ελίτ. Έτσι δεν μας προξενεί καμία εντύπωση ότι οι «αναλύσεις» των αυτοαποκαλούμενων «Αυτόνομων», αναπαράγονται από τα μέσα «αντιεξουσιαστών» σαν την «Βαβυλωνία», που έχουν νομιμοποιήσει καραμπινάτες φιλοσιωνιστικές ομάδες (βλ. Τέρμιναλ), όπου την περίοδο της σφαγής των ακτιβιστών των πλοίων για τη Γάζα, αναπαρήγαγαν αυτούσια την επικοινωνιακή προπαγανδιστική οδηγία της «Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης» (WZO), προς υπεράσπιση του Ισραήλ.

Το «Πρόταγμα» της «αμεσοδημοκρατικής» μονομέρειας και της σκόπιμης υπονόμευσης της δημοκρατικής ισηγορίας

Όσο για τη θέση μας για τις πλατείες, που δήθεν ο Φωτόπουλος «πήγε να καπελώσει», ήδη γράψαμε κάποια πράγματα για τον «αμεσοδημοκρατικό» ρόλο σας σε αυτές, αλλά ας δούμε το θέμα «πλατείες» με βάση και την προηγούμενη λασπολογική επίθεση του «Προτάγματος» στον Τ.Φ. και την ΠΔ (βλ. http://protagma.wordpress.com/2011/09/11/κάτω-οι-γραφειοκρατίες-πάνω-οι-πλατεί-2/), όταν φάνηκε ότι θίχτηκαν τα φιλαράκια της ομάδας σας, η οποία τοποθετήθηκε και αυτή βολικότατα κάπου ανάμεσα στους εγκάθετους κομματικούς και ΕΕ-χορηγούμενους «αμεσοδημοκράτες» μέσα στη Συνέλευση του Συντάγματος.

Έτσι, τι αποτέλεσμα έχουμε όταν η ψυχαναλυτική δογματίλα με πασπάλισμα «αμεσοδημοκρατίας», δεν της επιτρέπει ούτε να διαβάζει, ούτε να κρίνει την κριτική που έχουμε ασκήσει στην παρωδία λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος
[http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.04__ekklisi_laiki_sinelefsi_sintagma.html, http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.06.09__exeftelismos_amesis_dimokratias.html, http://inclusivedemocracy.org/brochures/2011.07.10__amesi_dimokratia_theseis.html], αλλά, αντ’ αυτού, να συκοφαντεί, πάντα «δημοκρατικά»; Μια ανακοίνωση ακατάσχετης λασπολογίας που συνδυάζεται με διαστρεβλώσεις, και βέβαια το αναγκαίο συμπλήρωμα για να πιάσει ο γκεμπελικός οίστρος αυτός στους αφελείς: μπόλικη κενόλογη ρητορεία για «άμεση δημοκρατία».

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η ομάδα σας στην ανακοίνωση εκείνη, ότι η ΠΔ άσκησε δριμεία κριτική στην συνέλευση του Συντάγματος επειδή… δεν κατάφερε να την καπελώσει ιδεολογικά;! Κανένας καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν θα ήταν δυνατό να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, εκτός αν φορά τις στρεβλωτικές σας παρωπίδες, οι οποίες βέβαια είναι γνωστές από παλιότερα http://www.inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm. Άλλωστε, αν ο Φωτόπουλος δεν δέχτηκε την πρόσκληση να μιλήσει στην καπελωμένη συνέλευση του Συντάγματος από τα φιλαράκια σας, γιατί άραγε δέχτηκε να μετάσχει στη συνέλευση της Χαλκίδας; Επειδή την είχε «καπελώσει», ή μήπως γιατί τα φιλαράκια σας στη ρεφορμιστική «Αριστερά» δεν την είχαν καπελώσει και αυτή, επιβάλλοντας με συνοπτικές «προκάτ» διαδικασίες και κομματοκρατούμενες επιτροπές τις θεματικές της, όπως στο Σύνταγμα;

Πέρα όμως από την εμπάθεια και το θράσος, από το οποίο διακατέχεστε, «κάνετε» πως δεν γνωρίζετε τι σημαίνουν οι στοιχειώδεις κανόνες ισηγορίας. Και αυτό παρά την αμεσοδημοκρατική ρητορική και διάρρηξη των ιματίων σας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Ο Τ. Φωτόπουλος, στον οποίο αναφέρεστε, έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το θέμα της ελληνικής κρίσης, αναλύοντας ορθολογικά τις πραγματικές αιτίες της, αλλά και τρόπους να βγούμε από αυτή την κρίση από αντισυστημική σκοπιά, τόσο μέσω της αρθρογραφίας του στην Ελευθεροτυπία όσο και στο τελευταίο του βιβλίο. Τις απόψεις αυτές υιοθετεί το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και τις έχει υποστηρίξει δημοσίως τόσο σε εκδηλώσεις όσο και με μπροσούρες του ώστε να συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια τελικά συμπεράσματα και την οργάνωση ανάλογης δράσης.

Από την άλλη, προσπαθούμε πάντα να ασκούμε κριτική σε απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε, εκθέτοντας πάντα τους λόγους διαφωνίας μας με ορθολογικά επιχειρήματα. Η κριτική μας στον μύθο της «κρίσης χρέους» (με την έννοια ότι υπεύθυνο για την ελληνική κρίση είναι το δυσθεώρητο χρέος, δηλαδή το σύμπτωμα) και του Λογιστικού Ελέγχου του ως «σημαντικού βήματος» για την αντιμετώπιση της κρίσης γενικότερα ήταν από καιρό διατυπωμένη και γνωστή στον δημόσιο διάλογο (http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/logistikos_elenhos_12_4_2011.htm).

Επομένως, θεωρήσαμε ότι η πρόσκληση του Τ.Φ. σε μια εκδήλωση που είχε σαν θέμα της το Χρέος, με ένα πάνελ το οποίο βλέπει σαν κύρια αιτία της ελληνικής κρίσης το Χρέος και «Χρεολογεί», είναι επιεικώς υποκριτική, καθώς δεν τηρεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ισηγορίας των πραγματικά διαφορετικών απόψεων, και όχι παραλλαγών της ίδιας άποψης, ότι το Χρέος είναι ουσιαστικά αίτιο της Κρίσης. Οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις της δημοκρατικής ισηγορίας, συνεπώς, θα έπρεπε να είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για μια Λαϊκή Συνέλευση, και όχι βέβαια να επιτρέπει σε μεθοδευμένα σχηματισμένες θεματικές ομάδες να την καπελώνουν ξετσίπωτα, υφαρπάζοντας τη ψήφο της με αστείες «δημοκρατικές» ψηφοφορίες του τύπου «θέλετε να κάνουμε μια μέρα διαβούλευσης για το Χρέος, ΝΑΙ ή ΌΧΙ;», χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση για την κρίση, και χωρίς να έχουν ακουστεί πραγματικά διαφορετικές απόψεις των συμμετεχόντων στη συνέλευση για το Χρέος και τον πραγματικό ρόλο του στην ελληνική κρίση.

Δόθηκε με αυτό τον τρόπο λειτουργίας της Συνέλευσης, που στήθηκε πολύ καλά εκ των έσω, μέσω την Κεντρικών και δευτερευουσών Επιτροπών, με τους εγκάθετους και τα ρεφορμιστικά φιλαράκια τους (παγιωμένες πρακτικές για τις οποίες σφοδρή κριτική έγινε από πλήθος ανένταχτου κόσμου από την πρώτη μέρα λειτουργίας της Συνέλευσης), η δυνατότητα να δημιουργηθεί μια ακόμα «παράπλευρη» ομάδα, στην οποία βέβαια προσέτρεξαν να συμμετάσχουν, όλως τυχαίως, μέλη και στελέχη οργανώσεων της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» και της ΕΛΕ, η οποία θα ασχολούνταν με μια εκδήλωση διαβούλευσης για το Χρέος βασικά ως αιτία της κρίσης.

Άλλο ένα ψέμα που θα έπρεπε – από άτομα με πολιτικό ήθος βέβαια– να ανασκευαστεί είναι ότι δεν κλήθηκε ο Τ.Φ. από τη «θεματική της οικονομίας», αλλά από μια θεματική που ήταν επιφορτισμένη με τη διοργάνωση «Ημέρας Διαβούλευσης για το Χρέος». Αυτό έχει τη σημασία του, γιατί με τη δημιουργία θεματικών για κάθε επί μέρους θέμα που σχετίζεται με την κρίση (π.χ. θεματική οικονομίας, πολιτικής, χρέους, εργασίας, παιδείας κ.λπ.,), ήταν εξ ορισμού αδύνατο για κάποιον να παρακολουθεί τις διαδικασίες αυτές και να παρεμβαίνει στοιχειωδώς, πέρα από τα εγκατεστημένα μέλη οργανώσεων και κομμάτων, τα οποία περνούσαν τη γραμμή τους σε κάθε θεματική, μετατρέποντας κατόπιν τη λαϊκή συνέλευση σε βήμα «συνθημάτων» διάρκειας 1 ½ λεπτού και ανάγνωσης προειλημμένων αποφάσεων.

Σε αυτή τη θεματική («Διοργάνωση Ημερίδας για το Χρέος») και, αφότου σχηματίστηκε η υπεύθυνη ομάδα διαχείρισης της (που βέβαια κάθε άλλο παρά απλά διαχειριστικό ρόλο είχε, αφού αποφάσιζε και επέβαλε χωρίς καμία ευρύτερη διαβούλευση στη Γενική Συνέλευση ποιοι οικονομολόγοι θα κληθούν, χωρίς να γίνεται δημόσια σαφές το σκεπτικό της κ.λπ., και η απόφαση να εγκρίνεται μετά από σχετικό διάλογο), εγγράφησαν και πήραν μέρος μέλη και συμπαθούντες της ΠΔ.

Αυτοί πρότειναν, πρώτον, την επιστροφή του (επιβεβλημένου αντιδημοκρατικά όπως είδαμε) θέματος στη λαϊκή συνέλευση, με εναλλακτική πρόταση (μετά από σχετική συζήτηση στη Γενική Συνέλευση) μια ημέρα Διαβούλευσης για το θέμα της Κρίσης (της οποίας το Χρέος είναι σύμπτωμα) Δεύτερον, τη διοργάνωση μιας ημέρας διαβούλευσης για την κρίση γενικότερα, στην οποία θα καλούνταν κάποιοι οικονομολόγοι να καταθέσουν τις απόψεις τους για αυτήν, φροντίζοντας όμως να διατηρηθεί η ισηγορία μεταξύ των αντιτιθέμενων απόψεων (και όχι των παραλλαγών της ίδιας «Χρεολογικής» άποψης όπως γινόταν μέχρι τότε, με «μαϊντανό» την αντισυστημική άποψη), ώστε να μην υπερισχύουν οι συστημικές απόψεις που ακούγονται ούτως ή άλλως καθημερινά στα ΜΜΕ και προτείνουν διαχειριστικές λύσεις για την αντιμετωπίση της κρίσης και, βασικά του «Χρέους».. Ωστόσο, επειδή κάτι τέτοιο κατέστη αδύνατο, αφού η πλειοψηφία της θεματικής το καταψήφισε, στηριζόμενη βασικά στην υφαρπαγμένη (κατά τον συνοπτικό και αντιδημοκρατικό τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω) και τη στρεβλωτικά ερμηνευμένη εντολή της Γ.Σ. (ενδεικτικά αποφάσισαν χωρίς καμία γενική διαβούλευση απλά να καλέσουν βασικά «αντιμνημονιακούς» οικονομολόγους, κάτι που θα περιλάμβανε ακόμα και οικονομολόγους του…Σαμαρά!), αποφασίστηκε αρκούντως συνοπτικά να γίνει μια ακόμα διαβούλευση με βάση το Χρέος ως «αίτιο της κρίσης».

Από αυτή την άποψη θεωρήσαμε απαράδεκτο από τη μεριά του Τ.Φ. να συμμετέχει σαν γραφική μειοψηφία του ενός και μιας «αιρετικής άποψης», σε ένα ρεφορμιστικό πάνελ, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα μια τέτοια παρωδία δημοκρατικής συζήτησης, με 4 ομιλητές να εκφράζουν απόψεις που είναι παραλλαγές της «Χρεολογίας» ως της βασικής παραμέτρου της Κρίσης, στην οποία εν πολλοίς σκόπιμα οδηγήθηκε από τις κομματικές και ρεφορμιστικές μειοψηφίες και τα «φιλαράκια» τους η Συνέλευση, και που βέβαια δεν θίγουν το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», με βασικό θεσμικό μηχανισμό ενσωμάτωσης στη χώρα μας την ΕΕ..

Επομένως, αποτελεί απαράδεκτη λασπολογία και συκοφάντηση να υποστηρίζει η ομάδα του «Προτάγματος» ότι ο Τ.Φ. «αρνήθηκε τη συμμετοχή ‘λέγοντας ότι του ήταν αδύνατο να καθίσει στο ίδιο πάνελ με τους υπόλοιπους, «συστημικούς» ομιλητές (που, ως τέτοιοι, μιλούν απλώς ενάντια στο χρέος κι όχι ενάντια στο σύστημα γενικώς) και αντιπρότεινε να τον καλέσουν αφού άλλαζαν, ταυτόχρονα, τη σύνθεση του πάνελ και τον τίτλο της εκδήλωσης, ώστε αμφότερα να συμφωνούν με τις «αντισυστημικές» του απόψεις», γιατί κάτι τέτοιο δεν στοιχειοθετείται από πουθενά, και αποτελεί τουλάχιστον προϊόν εμπάθειας που στρέφεται γενικά κατά της Περιεκτικής Δημοκρατίας.

Ως υπέρμαχοι λοιπόν του χαρακτήρα της «ελεύθερης διαβούλευσης» θα πρέπει πλέον να είστε ικανοποιημένοι που ακούστηκαν ΚΑΙ οι ρεφορμιστικές και σοσιαλδημοκρατικές απόψεις στην εκδήλωση, παρότι κινδύνευαν να μην ακουστούν (!!!), αλλά τελικά κατάφεραν περιέργως να τη μονοπωλήσουν. Ωστόσο, είναι ενδεικτικό της άγνοιας σας για τη διάκριση μεταξύ της συστημικής και της αντισυστημικής άποψης, το ότι ισχυρίζεστε ότι στη διαβούλευση για την άμεση δημοκρατία στις 17/6 στο Σύνταγμα συμμετείχαν και «αντισυστημικοί ομιλητές». Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί και ποιες ήταν οι αντισυστημικές προτάσεις τους για την έξοδο από την κρίση; Άλλα και θα θέλαμε να μάθουμε τι σχέση είχαν οι ομιλητές (μεταξύ των οποίων …βουλευτές!) για την «άμεση δημοκρατία», με το πρόταγμα της αυτονομίας και την… άμεση δημοκρατία;

Η μονομέρεια σας είναι ενδεικτική και στο σημείο που κρίνετε ως γελοιότητα την προσπάθεια του ΜΛ-ΚΚΕ (http://www.m-lkke.gr/texts/view/101/Ανακοινώσεις/) να μοιράσει μπροσούρες στην πλατεία, την ίδια ώρα βέβαια που η «αντιγραφειοκρατική» και «ακομμάτιστη» ΕΛΕ των πολιτικών φιλαράκων σας, είχε καπελώσει για τα καλά τη λαϊκή συνέλευση, παραμένοντας για μέρες μπροστά ακριβώς από το χώρο της συνέλευσης και παρά τις διαμαρτυρίες των συμμετεχόντων, μετά από πολλές μέρες έκανε τη χάρη της συνέλευσης απλά να μετακομίσει πιο πέρα. Προφανώς σας βρίσκει σύμφωνους και η φασιστοειδής και τραμπούκικη επίθεση της ομάδας περιφρούρησης της πλατείας προς το ΜΛ-ΚΚΕ που κατέβασε με βία και με χρήση φαλτσετών το πανό της οργάνωσης και δεν αρκέστηκε απλώς στο ευγενικό «να πάει πιο πέρα» όπως ιδανικά το παρουσιάζετε, παραχαράσσοντας γι’ ακόμα μια φορά τα γεγονότα.

Το Δίκτυο μας καταδικάζει απερίφραστα τη φασίζουσα συντονισμένη επίθεση μερικών δεκάδων οργανωμένων ανεγκέφαλων (στην «καλή» περίπτωση) ενάντια στο μπλοκ του ΠΑΜΕ που περιφρουρούσε το σημαντικότατο εκείνο κομμάτι του λαού που ενσωματώνεται στους κόλπους του, και το οποίο ειρηνικά επέλεξε να περικυκλώσει τη Βουλή. Και μιλάμε για την «καλή περίπτωση» γιατί δεν αποκλείεται βέβαια  αυτοί που επιτέθηκαν (ή κάποιοι απο αυτούς) να είναι παρακρατικοί. Δεδομένου όμως ότι, αντί να δούμε τις διάφορες «αντιεξουσιαστικές»  οργανώσεις να καταδικάζουν την αποτρόπαια αυτή πράξη, την εγκωμιάζουν κιόλας στα Ιντιμίντια και αλλού, και ήδη οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ πολλαπλασιάζονται σε όλη τη χώρα, θα επικεντρωθούμε στους δήθεν αυτούς «αναρχικούς».

Αρχικά, η «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ  δεν σήμαινε βέβαια την «περιφρούρηση της Βουλής», όπως άθλια υποστήριξαν κάποιοι ύποπτοι μηχανισμοί για να εξευτελίσουν το ΚΚΕ, και ο ισχυρισμός αυτός αναπαράχθηκε άμεσα (και ομοιόμορφα) στη συνέχεια από τα Ιντιμίντια και γνωστές οργανώσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή της «Αριστεράς» (κρατικιστικής και «ελευθεριακής»),  η οποία πρωτοστατεί στην υποστήριξη των Νατοϊκών «επαναστατών» στη Λιβύη, Συρία και Ιράν (και επομένως σε όλες τις σημερινές εγκληματικές εκστρατείες της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ για την επιβολή πελατειακών καθεστώτων), αλλά και στην παραπλάνηση του Ελληνικού λαού για τις πραγματικές αιτίες της σημερινής καταστροφικής κρίσης, για την οποία αποφασιστικό ρόλο έχει παίξει η ένταξη μας στην ΕΕ/Ευρωζώνη.

Οι οργανώσεις αυτές της εκφυλισμένης «Αριστεράς» συστηματικά αποπροσανατολίζουν δυνητικά αντισυστημικά σκεπτόμενο κόσμο, είτε σε lifestyle αγώνες για ατομικά δικαιώματα, είτε στην υιοθέτηση «υπερεπαναστατικών» ρητορικών στόχων που δεν στηρίζονται σε καμιά ανάλυση για τις πραγματικές δυνατότητες του λαϊκού κινήματος αυτή τη στιγμή. Πρόκειται δηλαδή για μια ανέξοδη «αντεξουσία» που καταφέρνει παράλληλα να τα έχει καλά με το πιο αντιδραστικό κομμάτι της «Αριστεράς», αλλά και τον «ριζοσπαστικό» «πατριωτικό χώρο» (Καζάκης κ.λπ.). Δεν είναι όμως τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που ανήκουν στην εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», δεν θέτουν ποτέ θέμα άμεσης εξόδου της χώρας από την ΕΕ, που είναι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για την έξοδο από την κρίση . Σε όλα αυτά τα κρίσιμα θέματα επομένως (πόλεμοι, ΕΕ), η εκφυλισμένη «Αριστερά», όχι τυχαία, συμπλέει απόλυτα με  τις θέσεις της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ.

Μπορεί, επομένως, με το ΚΚΕ να έχουμε θεμελιακές διαφωνίες για την απελευθερωτική κοινωνία, και την τακτική και στρατηγική μετάβασης σε αυτή,  αλλά εκτιμούμε ως γνήσια αντισυστημικές (αντίθετα με τις παραδοχές και θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς») τις θέσεις του για τα παραπάνω θέματα, και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Και είναι αρχή απαράβατη για μια πραγματικά αντισυστημική οργάνωση να μη διαστρεβλώνει κατά παρόμοιο «ασφαλίτικο» τρόπο τη δράση άλλου, επίσης πραγματικά αντισυστημικού κομματιού του λαϊκού κινήματος, ακόμη και αν διαφωνεί με συγκεκριμένες τακτικές και δραστηριότητες του.  Ιδιαίτερα όταν αυτό το κομμάτι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κόμμα, του οποίου τα μέλη έχουν χύσει περισσότερο αίμα για μια «άλλη Ελλάδα» (όπως την έβλεπαν αυτά), από οποιοδήποτε άλλο δήθεν ή πραγματικό αντισυστημικό κόμμα ή οργάνωση στον κρατικοσοσιαλιστικό και ελευθεριακό χώρο.

Αλλά ας έρθουμε στα συγκεκριμένα γεγονότα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα άτομα που προέβησαν στη λυσσώδη επίθεση μέσα σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές με μάρμαρα και μολότοφ ενάντια σε πλήθος άοπλου, αλλά και κάποιου (σωστά) αμυντικά οπλισμένου, κόσμου του ΠΑΜΕ, θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς, ποια σχέση έχει η επίθεση αυτή εναντίον συνδιαδηλωτών και μάλιστα εν ώρα μάχης και ενώ τα ΜΑΤ καραδοκούσαν λίγο πιο κάτω, με τον αναρχισμό; Μόνο άκρως ετερόνομα υποκείμενα που εκπαιδεύονται αποκλειστικά με  τσιτάτα του 19^ου αιώνα, χωρίς να έχουν ιδέα από το αντισυστημικό πρόταγμα πίσω απ’ αυτά των κλασικών του αναρχισμού ή, χειρότερα, από σύγχρονους «αναρχικούς» τύπου Τσόμσκι, Άλμπερτ κ.α. καθώς και «δοξασμένους» (από το σύστημα) θεωρητικούς της… ψυχαναλυτικής «Αυτονομίας», δεν θα αντιλαμβάνονταν ότι δε ζούμε σε… κομουνιστικό καθεστώς και επομένως ο εχθρός δεν είναι οι κομουνιστές. Ιδιαίτερα μάλιστα  τη στιγμή που το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και η κατάλυση ακόμη και της ελάχιστης οικονομικής κυριαρχίας της χώρας που είχε το αστικό Κράτος, κάνει καθήκον κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου την προσπάθεια απαλλοτρίωσης του σταδιακά ληστευόμενου αυτού κοινωνικού πλούτου από τις ξένες και ντόπιες ελίτ, και όταν στον αγώνα αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουμε με το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικό αντισυστημικό αγωνιστή, είτε ανήκει στον κρατικιστικό σοσιαλισμό, είτε στον ελευθεριακό και την ΠΔ, το ΚΚΕ είναι σύμμαχος στον αγώνα αυτό και όχι αντίπαλος.

Και αυτό, σε αντίθεση με την παντελή έλλειψη προτάγματος των περισσότερων αναρχικών, οι οποίοι ακόμα και μετά την ιστορική ευκαιρία του Δεκέμβρη του '08, όπου πράγματι δημιουργήθηκαν εξεγερσιακές συνθήκες «από τα κάτω», αυτοί επέλεξαν να παραμείνουν βολικά προσκολλημένοι στα ευτελισμένα από την μονότονη και ανούσια ανακύκλωση, τσιτάτα τους, που όλως τυχαίως ακούγονται αρεστά σε όλους, (περί «Κράτους, αφεντικών και Κεφαλαίου» και «αυτοδιαχείρισης» για την αυτοδιαχείριση), χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μεταδώσουν κοινωνικά την εμπειρία τους, αφού δεν τόλμησαν, όχι απλά να υιοθετήσουν, αλλά ούτε καν να προσεγγίσουν θεωρητικά, κάποιο συνολικό πρόταγμα που θα ανανέωνε ριζικά το αναρχικό κίνημα.

Είναι φανερό ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε απλά , όπως τον 19^ο και τον 20^ο αιώνα, ένα κρατικό σύστημα και μια σχετικά κλειστή καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, που τ’ αντιμετωπίζουμε απλά με το δίπτυχο «κάτω το Κράτος, κάτω ο Καπιταλισμός». Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα διεθνοποιημένο σύστημα, το οποίο απειλεί με νέο Μεσαίωνα οριζόντια τον λαό και όλες τις ετεροκαθοριζόμενες κοινωνικές του ομάδες, με τους δοσίλογους εκτελεστές του, τους εγκάθετους στην ντόπια κοινοβουλευτική Χούντα, αλλά και τους συμπράττοντες  βολεμένους «ακτιβιστές» της ΕΕ και των ατομικών δικαιωμάτων στην εκφυλισμένη  «Αριστερά» (κρατικιστική και «ελευθεριακή»).

Για καθέναν, λοιπόν, που δεν βλέπει αποκλειστικά  με τις προκαταλήψεις των «κοινωνικών του φίλων» ή δεν ενστερνίζεται τη γκεμπελική προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και των δήθεν εναλλακτικών μέσων όπως το Ιντιμίντια, το ΚΚ είναι η μόνη εναπομείνασα ισχυρή δύναμη σε όλη την Ευρώπη που αμφισβητεί με συνέπεια και  χωρίς μισόλογα την ένταξη κάθε χώρας, και εν προκειμένω της Ελλάδας, στην ΕΕ και στους υπερεθνικούς συστημικούς θεσμούς εξουσίας (ΝΑΤΟ κ.λπ,) σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Αριστερά και το παρακλάδι της στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις αναρχικές οργανώσεις που δεν ασχολούνται καν με την ΕΕ, νομίζοντας ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης αρκεί να λες «κάτω το Κράτος και το Κεφάλαιο»!.

Πρόκειται δηλαδή για ένα κόμμα που αμφισβητεί στην πράξη και με τη δική του στρατηγική την πεμπτουσία του συστήματος στη χώρα μας. Η στρατηγική αυτή  είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανύπαρκτη πλέον στρατηγική των μεταμοντέρνων εξεγερσιακών «αναρχικών», και δεν συνίσταται απλά στην αύξηση της εκλογικής του δύναμης, όπως παπαγαλίζουν νυχθημερόν τα κυρίαρχα και «εναλλακτικά» ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν και οι χρήσιμοι («αναρχικοί») ανόητοι.

Μόνο ετερόνομα μυαλά (στην καλύτερη  περίπτωση) θα μιλούσαν για «παρεμπόδιση»  να προσεγγίσουν τη Βουλή ως το αίτιο για τη βάρβαρη επίθεση. Ας υποθέσουμε, στην «καλή περίπτωση», ότι υπήρξε κάποια έστω συλλογική διαδικασία –μέσω συνήθως της «αμεσοδημοκρατικότατης» ομοφωνίας και άλλων διαδικασιών που αποκλείουν τους περισσότερους–, με την οποία λήφθηκε η «απόφαση» της επίθεσης, και δεν λήφθηκε απευθείας με συνοπτικές «διαδικασίες» μέσα από παράλληλους μονολόγους σε… ναούς δήθεν «εναλλακτικής» ενημέρωσης, όπως τα Ιντιμίντια. Αποτελεί (στην καλή περίπτωση) έκφραση ολοκληρωτικής νοοτροπίας να απαιτούν 2-3 εκατοντάδες κουκουλοφόροι (δεν καταδικάζουμε βέβαια την κουκούλα σαν μέσο προστασίας της ταυτότητας των διαδηλωτών από τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά όταν χρησιμοποιούνται κατά συνδιαδηλωτών είναι άκρως ύποπτες),  να εισέλθουν στο μπλοκ του (απολύτως γνωστού για την αυστηρή περιφρούρηση του) ΠΑΜΕ, το οποίο κατά τα φαινόμενα είχε συγκεντρώσει στο μπλοκ του δεκάδες χιλιάδες λαού. Και αυτό, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία πραγματικά κινηματική διαβούλευση (εκτός και αν τα Ιντιμίντια κ.λπ. που προλείαναν με φασίζουσες προκλήσεις εδώ και μέρες το έδαφος για επιθέσεις κατά του ΚΚΕ θεωρούνται μέρος του αντισυστημικού κινήματος για τους «αναρχικούς» αυτούς!) και χωρίς να έχει προηγηθεί  κανένα κάλεσμα (ακόμα και για τους «γνωρίζοντες»), καμία ευρύτερη κινηματική συζήτηση για το πώς θα χειρίζονταν τη στάση τους απέναντι στην ανταγωνιστική τακτική του ΠΑΜΕ, που ήταν απόλυτα αναμενόμενο οτι θα κατέκλυζε τον χώρο γύρω από τη  Βουλή.

Πρόκειται δηλαδή για άτομα ή «ομάδες» ψευτο-πρωτοποριών που έχουν χάσει κάθε θεωρητική επαφή με την ιστορική παράδοση του ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά και κινηματικά αποτελούν ελάχιστη δύναμη, ενώ καμία συλλογικότητα τους (αν υπάρχει!) δεν τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες για την επίθεση. Και αυτό, ενώ είχαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν πολλές φορές την ευκαιρία να μπουν ελεύθερα στη Βουλή αν πραγματικά αυτό ήθελαν, μετά τις γενικά ανώδυνες (συγκρουσιακά) πορείες του ΠΑΜΕ που τελείωναν κατά τη 1 η ώρα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν «τόλμησαν», παρότι σκίζουν σήμερα τα εξεγερσιακά τους ιμάτια.

Όμως, την Πέμπτη 20 Οκτώβρη οι ανεγκέφαλοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «αναρχικούς», αποφάσισαν πως έπρεπε να τα δώσουν όλα για να μπουν στη Βουλή – βολικό ίσως αφού τα  ΜΑΤ  δεν είχαν τόσο έντονη παρουσία λόγω ακριβώς της παρουσίας του ΠΑΜΕ, εφόσον βέβαια το σύστημα δεν θέλει να έρθει άμεσα σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, που θα σήμαινε γενικευμένη σύγκρουση, την οποία αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά την επιθυμεί.  Γιατί άραγε; Υπέθεσαν  ότι το ΠΑΜΕ θα τους έλεγε «Περάστε» μέσα στο μπλοκ τους, ώστε να…καταλάβουν τη Βουλή; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν πραγματικά γελοία, πόσο μάλλον για άτομα που γνωρίζουν εμπειρικά τον τρόπο οργάνωσης του ΠΑΜΕ.

Ή μήπως πίστευαν οι «αναρχικοί» αυτοί, ότι πηγαίνοντας να καταλάβουν τη Βουλή, οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν επιλέξει να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας πολύ καλά από πριν τον ειρηνικό και αυστηρά περιφρουρούμενο χαρακτήρα της, θα ακολουθούσαν ενθουσιωδώς στη «λαϊκή εξέγερση» που ονειρεύονταν ότι θα προκαλέσουν; Και αυτά, χωρίς οι «αναρχικοί» αυτοί να έχουν απολύτως κανένα πρόταγμα και συστημική ανάλυση της σημερινής κρίσης, και θεωρώντας ότι σήμερα απλά το «Κράτος» και το Κοινοβούλιο είναι ο υπέρτατος εχθρός – κάτι που κανένας  φίλος του ΚΚΕ δεν το πιστεύει (και απολύτως σωστά από αντισυστημική αλλά και ελευθεριακή πλευρά); Ποιους κοροϊδεύουν λοιπόν και τελικά σε ποιους είναι χρήσιμοι; 

Ακόμα, γιατί άραγε οι ίδιοι «αναρχικοί» δεν πήγαν από την προηγούμενη μέρα να κάνουν το ντου στη Βουλή, οπότε μάλιστα ψηφιζόταν επί της αρχής το νομοσχέδιο, αφού πίστευαν ότι θα την καταλάβουν μαζί με τον ανένταχτο κόσμο, και ενώ αυτή ήταν ελεύθερη από ΠΑΜίτες, οπότε πράγματι θα είχε, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά συμβολικό και πρωταγωνιστικό χαρακτήρα η κίνηση τους; Μήπως γιατί ήθελαν να κάνουν την «εξέγερση» τους με τις πλάτες άλλων, που έχουν όμως δική τους γνωστή τακτική, (με την οποία φυσικά υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, αλλά άλλο διαφωνία και άλλο η φασιστική επίθεση), θυσιάζοντας ακόμα και αν χρειαστεί στην πορεία και μερικούς από τους «φιλήσυχους» και αντι-«εξεγερσιακούς» κομουνιστές, κ.λπ.;

Τέλος, αν τα άτομα αυτά είχαν την παραμικρή γενικότερη επαφή με τις υποτονικές, ακόμη και σήμερα, διαθέσεις της κοινωνίας και του λαϊκού κινήματος, ακριβώς λόγω της παραπληροφόρησης που επικρατεί και τα ίδια συχνά αναπαράγουν, δεν θα επέλεγαν ως μια ακόμα πιο μικρή «πρωτοπορία» (με την αρνητική έννοια), να επιτεθούν στη Βουλή, όταν είναι παραπάνω από προφανές όλο αυτό το διάστημα ότι δεν υπάρχουν όχι καν επαναστατικές συνθήκες, αλλά ούτε εξεγερσιακές ανάμεσα στον λαό, και όταν η κοινοβουλευτική Χούντα μπορεί με τα μέσα που έχει να συνθλίψει τους μερικούς χιλιάδες (στην πιο αισιόδοξη περίπτωση) που θα επέλεγαν να καταλάβουν τη Βουλή ή να εμποδίσουν τους βουλευτές.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που μιλάμε για έναν ανεγκέφαλο αναρχικό δογματισμό άνευ προηγουμένου (κάτι που δεν ισχύει βέβαια για κατά συρροή περιπτώσεις πέμπτης φάλαγγας του συστήματος, που παίζουν οι οργανώσεις μεγάλου τμήματος του σημερινού εκφυλισμένου «ελευθεριακού» χώρου, όπως η ΑΚ, το Ιντιμίντια κα.), πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο δογματισμό (ο οποίος μάλιστα ούτε κατά σύμπτωση δε συμπίπτει με τη σημερινή πραγματικότητα), που οδηγεί εκ των πραγμάτων σε επικίνδυνη απαξίωση το αντισυστημικό κίνημα, ειδικά στα μάτια των νέων ανένταχτων ανθρώπων, που βρίσκονται σήμερα με το πιστόλι της πιθανής μόνιμης εξαθλίωσης στο κρόταφο, και επιτρέποντας (εκτός των άλλων) να χρησιμοποιείται ήδη διεθνώς από τα ΜΜΕ η ρητορική περί «διάσπασης» του κινήματος απέναντι στη σημερινή λαίλαπα του συστήματος και της κοινοβουλευτικής Χούντας ενάντια στο λαό.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές, αλλά και στις ίδιες τις συλλογικότητες και τα πολιτικά υποκείμενα που τις στηρίζουν (πολλοί με το να κρατούν τις πάντα βολικές «ίσες αποστάσεις»), το μόνο που έχουμε να προτάξουμε, είναι την ξεκάθαρη και πιο ισχυρή καταδίκη και την κινηματική τους απομόνωση – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Καλούμε όλες τις πραγματικά ελευθεριακές συλλογικότητες που μπορούν ακόμα να διακρίνουν τα στοιχειώδη τους ιστορικά προτάγματα και το τι και ποιους αντιπαλεύονται πρώτιστα σήμερα, να καταδικάσουν τις άθλιες επιθέσεις αυτές, καθώς και τις επιθέσεις που γίνονται ήδη σε γραφεία του ΚΚΕ (αν βέβαια δεν είναι προβοκάτσιες).

Όσοι δεν κινούνται από ύποπτα κίνητρα, αλλά απλά από «αναρχική» αφέλεια, θα πρέπει στη σημερινή κρίσιμη καμπή για τη χώρα μας, που θα καθορίσει τη μορφή της για πολλές γενιές, να σκεφτούν το εξής απλό: ποιοι έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν αυτή ακριβώς τη στιγμή μια καταστροφική εμφύλια σύγκρουση στο αντισυστημικό κίνημα στην Ελλάδα, που είναι το μόνο το οποίο θα μπορούσε, αν ενώνονταν όλες οι πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις,  να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να βγει ο λαός από τη σημερινή κρίση; Ποιους συμφέρει η συστηματική καλλιέργεια πολεμικού κλίματος μεταξύ ελευθεριακών ομάδων και κομουνιστών σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η πολιτική ζύμωση με κοινό στόχο πρώτιστα  τον άμεσο απεγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων από το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ/ΟΝΕ και το άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου; Μήπως τις ντόπιες και ξένες ελίτ που προτιμούν τη γιαλατζί «Αριστερά» των δικαιωμάτων (που στηρίζει τους πολέμους τους) και της ΕΕ; Και μια τελευταία ερώτηση σε όλους τους καλοπροαίρετους. Γιατί άραγε κάποιοι διάλεξαν τη στιγμή αυτή, που διαφαίνεται ότι οι αντισυστημικές δυνάμεις ενώνονται, με το ΚΚΕ πρώτη φορά να μετέχει σε περικύκλωση της Βουλής και γενικότερα να έχει εντείνει τη δραστηριότητες του στα συνδικάτα, τις γειτονιές κ.λπ., για να ξεκινήσουν αυτή τη διασπαστική εκστρατεία, ξεθάβοντας γι’ αυτό μέχρι τη …Βάρκιζα;

22 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011

Με τους λαούς σε όλο τον κόσμο να διαπιστώνουν καθημερινά την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», η ιστορική τάση της αυτονομίας που εκδηλώνεται με αμεσοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης σε κάθε επανάσταση και εξέγερση, από τη Γαλλική επανάσταση και την κομούνα του Παρισιού, στη σύγχρονη εποχή, μέχρι τα σοβιέτ και τις συνελεύσεις του Ισπανικού Εμφυλίου και την εξέγερση της Αργεντινής, η ίδια τάση βρίσκεται σήμερα πάλι στο προσκήνιο, όχι μόνο σε χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα όπως στον Αραβικό κόσμο όπου τώρα η υπερεθνική ελίτ θέλει να μαντρώσει τους λαούς σε κάποιο είδος αντιπροσωπευτικής ψευτο-δημοκρατίας, αλλά και στην ίδια την Δύση, όπου ξέρουμε καλά πώς λειτουργεί αυτή η «δημοκρατία» από την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα.

Στη χώρα μας, με την αγανάκτηση να πνίγει τα λαϊκά στρώματα, μαζεύτηκαν χιλιάδες λαού στις πλατείες των Ελληνικών πόλεων για να ακούσουν και να μιλήσουν, χωρίς ταμπέλες και τίτλους, να προβληματιστούν ζωντανά, μακριά από την πνευματική δικτατορία των καναλιών, πολίτης με πολίτη, άνθρωπος με άνθρωπο, διαφορετικοί ίσως, αλλά ίσοι μεταξύ τους. Ακριβώς αντίθετα δηλαδή απ’ ό,τι συμβαίνει μέσα στη Βουλή, όπου τα νήματα κινούν –από μακριά– οι ντόπιες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, ενώ η κοινοβουλευτική διαδικασία είναι απλά μια «συζήτηση» κουφών. Αυτή την παρωδία δημοκρατίας είναι που χαρακτήρισαν πολλοί «αγανακτισμένοι» στις πλατείες ‘μπουρδέλο’, με τις ανοιχτές παλάμες υψωμένες. Κι όμως, η μετουσίωση αυτής της «χυδαίας» (κατά τους «καθωσπρέπει» καναλόβιους) λέξης σε πολιτικό σύνθημα, ήταν για την άγουρη πολιτική ή ακόμα και εθνικιστική λαϊκή συνείδηση ένα μικρό πρώτο βήμα, όταν ο λαός αυτός ένιωσε όσο ποτέ άλλοτε ότι είναι υπήκοος και ότι η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» είναι μια καλοστημένη απάτη.

Όμως, το ίδιο το γεγονός πως με τις συγκεντρώσεις στις πλατείες γινόταν μια απόπειρα να ξεπεραστεί η απάτη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με τη δημιουργία αμεσοδημοκρατικών νησίδων μέσα σε μια έρημο ψευτο-δημοκρατίας, δημιουργούσε μια θεμελιακή αντίφαση: ότι ουσιαστικά επιχειρούνταν η συμβίωση άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και όχι η αντικατάσταση της δεύτερης από την πρώτη. Μπορεί οι πιο συνειδητοποιημένοι μέσα στις συνελεύσεις να θεωρούσαν ότι οι πλατείες αποτελούσαν το σπέρμα για την αντικατάσταση αυτή, όμως τα κόμματα και οι ινστρούχτορές τους, που δήθεν σαν απλοί πολίτες μετείχαν στις συνελεύσεις για να τις καθοδηγήσουν μέσω της γραφειοκρατίας που δημιούργησαν και των ομιλητών που επέλεξαν, άλλο είχαν σκοπό, (όπως άλλωστε φανερά τον διατύπωσαν οι ομιλητές που κάλεσαν στην ημερίδα για …την Άμεση Δημοκρατία): να δημιουργήσουν μια «καλύτερη» δημοκρατία που θα συνδυάζει την αντιπροσωπευτική με την Άμεση!

Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε σειρά μεθοδεύσεων.

Πρώτον, αντί η Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα να αναλωθεί στο μοναδικό κρίσιμο θέμα, τη βαθιά οικονομική κρίση και την παράλληλη πολιτική/πολιτειακή κρίση, από την επίλυση άλλωστε του οποίου θα κρινόταν και κάθε άλλο θέμα που αναφέρεται στις άλλες διαστάσεις της κρίσης (κοινωνική, πολιτιστική κλπ), αναλώθηκε σε συζητήσεις επί παντός επιστητού. Αποτέλεσμα: ο αποπροσανατολισμός (ότι δήθεν όλα αυτά τα προβλήματα είναι ξεχωριστά «κουτάκια» που τα συζητάμε χωριστά το καθένα και όχι σαν ένα ενιαίο σύνολο —κατά τη γνωστή μεταμοντέρνα αντίληψη της ρεφορμιστικής Αριστεράς), αλλά και η διάσπαση της συζήτησης και η δημιουργία προβλήματος χρόνου για τις παρεμβάσεις των πολιτών. Όλοι κάτι είχαν να πουν όταν συζητούνται τα πάντα σαν χωριστά κουτάκια και έτσι καθιερώθηκε ο δίλεπτος περιορισμός χρόνου για τους πολίτες «από κάτω». Η ίδια μεθόδευση επέβαλε και τη δημιουργία επιτροπών για κάθε χωριστό κουτάκι. Στα λόγια οι επιτροπές αυτές ήταν δήθεν ανοικτές, αλλά στη πραγματικότητα επανδρωνόντουσαν από τα ίδια στελέχη των κομμάτων που επέβαλλαν την παραπάνω μεθόδευση γιατί, σε αντίθεση με τον μέσο πολίτη σε αγώνα επιβίωσης, αυτοί διέθεταν άπλετο χρόνο για να συνεδριάζουν και να κανονίζουν τις λίστες των «ειδικών» που θα καλούσαν για ν’ αναπτύξουν το κάθε θέμα-κουτάκι, στο οποίο ειδικευόταν –υποτίθεται– ο καθένας.

Δεύτερον, καθιερώθηκε η διάκριση μεταξύ απλών πολιτών στη Λαϊκή Συνέλευση από τη μια μεριά και «ειδικών» από την άλλη, οι οποίοι έπρεπε να επανδρώσουν τα διάφορα πάνελ, στα οποία θα ανέλυαν τα «θέματα-κουτάκια» – υποτίθεται – «εμπεριστατωμένα». Οι πρώτοι με ένα δίλεπτο στη διάθεσή τους και συνήθως με κλήρο, οι δεύτεροι με άνετο χρόνο στη διάθεσή τους για να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Δεδομένου λοιπόν ότι οι ανοικτές επιτροπές αποτελούνταν, για τους παραπάνω λόγους, από μέλη που «κατά σύμπτωση» ανήκαν στη συντριπτική πλειοψηφία τους στον χώρο της ρεφορμιστικής Αριστεράς, ανάλογοι ήταν και οι προσκληθέντες «ειδικοί» με άνετο χρόνο στη διάθεσή τους για να αναπτύξουν «προοδευτικές» παραλλαγές των συστημικών απόψεων. Και αυτό, παρά το γεγονός βέβαια ότι η απήχηση της Αριστεράς αυτής στον Ελληνικό λαό είναι οριακή! Έτσι, η δημοκρατική ανταλλαγή απόψεων αντικαταστάθηκε από τους από καθέδρας διδάσκοντες «ειδικούς», που προσκαλούνταν κατ’ επιλογήν μιας επιτροπής, η οποία απλά έβαζε σε ψηφοφορία τις επιλογές της χωρίς διάλογο στη Λαϊκή Συνέλευση γι’ αυτές και αναφορά στις διάφορες απόψεις που υπάρχουν για το θέμα που συζητιόταν, ούτε λογοδοτούσε για τις επιλογές της.

Το συνδυαστικό αποτέλεσμα των παραπάνω μεθοδεύσεων ήταν ότι στο Σύνταγμα φτάσαμε να έχουμε δυο παρωδίες της δημοκρατίας: την παρωδία της ίδιας της δημοκρατίας μέσα στη Βουλή και την παρωδία της Άμεσης Δημοκρατίας έξω από αυτήν! Και ακριβώς για να μη συντελέσουμε στη λαϊκή «νομιμοποίηση» της δεύτερης αυτής παρωδίας, η ΠΔ δεν μετείχε σε κάποια από αυτές τις παρωδίες δημοκρατικής συζήτησης αφού οι προϋποθέσεις δημοκρατικής ισηγορίας που έθεσε απορρίφτηκαν από τους «οργανωτές», δηλαδή τα μέλη των παντοδύναμων «ανοικτών» επιτροπών που αποφασίζουν ποιο πρέπει να είναι το επικρατούν ρεύμα απόψεων στα πάνελ (και επομένως και στη Λαϊκή Συνέλευση) και ποιες απόψεις να περιθωριοποιούνται ή να εξαφανίζονται. Κάτι που άλλωστε διαπιστώσαμε με την εικονική πρόσκληση του Τάκη Φωτόπουλου να μετάσχει στη συζήτηση για το «θέμα-κουτάκι Χρέος» (προς Θεού όχι για την κρίση αλλά μόνο για το σύμπτωμα της, ώστε να μη θιγούν τα συστημικά αίτια της κρίσης και η ΕΕ η οποία χρηματοδοτεί και την ΕΛΕ που δρούσε και δρα ανενόχλητα στο Σύνταγμα) καθώς και στην παρωδία συζήτησης για την Άμεση Δημοκρατία, όπου οι προσκεκλημένοι «ειδικοί» ήταν μέχρι πρόσφατα …βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ή διανοούμενοι που πρεσβεύουν τη μόνιμη συμβίωση άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας!

Με βάση αυτές τις εμπειρίες προτείνουμε ένα νέο ξεκίνημα για το «κίνημα» των πλατειών που αυτή τη στιγμή βέβαια δεν είναι καν κίνημα. Σήμερα, οι στόχοι του κινήματος των αγανακτισμένων παραμένουν ασαφείς, όπως: να φύγει το μνημόνιο, να φύγει η τρόικα κλπ. χωρίς να συζητιέται καν από ποιους τα ζητούν αυτά ή με ποιες διαδικασίες θα πραγματοποιηθούν. Παράλληλα δημιουργούνται δραστηριότητες όπως π.χ. η δημιουργία συσσιτίων ή ανταλλακτικής οικονομίας, και γενικότερα «κοινωνικής» οικονομίας που επικροτεί και η κοινοβουλευτική Χούντα του γιωργάκη. Κάπως έτσι τη φαντάζεται αυτός και η παρέα του την Ελλάδα. Όμως ο στόχος ενός κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της επίθεσης που δεχόμαστε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα στα πλαίσια της λειτουργίας του κανιβαλικού συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της όποιας δωσίλογης κυβέρνησης την πραγματοποιεί. Και όχι μόνο. Εφόσον μέσα στο υπάρχον σήμερα θεσμικό πλαίσιο όποια κυβέρνηση διαδεχτεί τη σημερινή Χούντα θα εφαρμόσει τις ίδιες πολιτικές, το βασικό πρόβλημα είναι πώς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις, πολιτικές και οικονομικές, για μια πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα όπου εμείς, σαν πολίτες, θα παίρνουμε άμεσα όλες τις σημαντικές οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις σε ένα σύστημα που οι οικονομικοί πόροι θα ανήκουν και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις μας. Αυτό που εμείς ονομάζουμε Περιεκτική Δημοκρατία. Έτσι μόνο η Άμεση Δημοκρατία μπορεί να γίνει τρόπος ζωής για όλους μας είτε στον τρόπο που αποφασίζουμε σε πολιτικό επίπεδο για τα μεγάλα κοινά μας προβλήματα, είτε στον τρόπο που παράγουμε και χρησιμοποιούμε προϊόντα και υπηρεσίες σε οικονομικό επίπεδο, είτε στη γενική κοινωνική μας δραστηριότητα στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στη διασκέδαση κλπ., είτε τέλος στη σχέση μας με τη Φύση που είναι το κοινό μας σπίτι και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο ιδιωτικής και αλόγιστης εκμετάλλευσης. Τότε ο άνθρωπος θα γίνει Άνθρωπος.

Με βάση τα παραπάνω, για να ολοκληρωθεί το νέο ξεκίνημα στην πορεία της Άμεσης Δημοκρατίας, και για να αποκλείσουμε τις μεθοδεύσεις που μετέτρεψαν τη Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα σε παρωδία Άμεσης Δημοκρατίας, έχουμε να προτείνουμε τις παρακάτω βασικές αρχές λειτουργίας της Άμεσης Δημοκρατίας στα πλαίσια των Λαϊκών Συνελεύσεων (Λ.Σ.).

1) ΟΛΕΣ οι αποφάσεις παίρνονται από τη Λ.Σ. ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ.

2) ΜΟΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΕΣ των αποφάσεων διαδικασίες ανατίθενται σε επιτροπές (π.χ. πρακτικά θέματα για την αποστολή Δελτίων Τύπου, των οποίων το κείμενο αποφασίζεται από την Λ.Σ. κλπ.). Τα μέλη των επιτροπών λογοδοτούν σε τακτά διαστήματα στην Λ.Σ. και είναι ανακλητά.

3) Ο κύκλος των θεμάτων που απασχολούν την Λ.Σ. έχει αποκλειστικό κέντρο την κρίση (που δεν είναι μεν μόνον οικονομική αλλά σήμερα είναι πρωταρχικά οικονομική) και περιλαμβάνει την ανάλυση και εκλαΐκευση των θεμάτων για τα αίτια και τον τρόπο διεξόδου απ’ αυτήν καθώς και την οργάνωση της κοινής πάλης με το εργατικό, το φοιτητικό κίνημα κλπ. Μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο περιλαμβάνεται και η αυτοοργάνωση της Λ.Σ. και του κόσμου που την πλαισιώνει. Θέματα εκτός αυτού του κύκλου απορρίπτονται ως αποπροσανατολιστικά.

4) Κατοχυρώνεται η ισηγορία ως πρώτη αρχή της Άμεσης Δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπονται προνομιακές μεταχειρίσεις «ειδικών». Σε μια πραγματική ΑΔ/κή συνέλευση δεν υπάρχουν προνομιακές διακρίσεις, ούτε χρειάζονται πάνελ «ειδικών». Οι «ειδικοί» μπορούν να μιλούν από κάτω σαν απλοί πολίτες σε μια συνέλευση όπου όλοι θα έχουν τον ίδιο χρόνο ομιλίας π.χ. 15 λεπτά μάξιμουμ. Εάν η Λ.Σ. θεωρεί ότι η γνώμη ενός ομιλητή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μπορεί να δώσει παράταση χρόνου ομιλίας, αν δεν ολοκλήρωσε την ομιλία του. Ανάλογα ισχύουν και για το δικαίωμα δευτερολογίας.

5) Η ισηγορία όμως αναφέρεται στις απόψεις και όχι στα μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης διότι, βέβαια, αν όλα τα μέλη μιας Λ.Σ. 1.000 ατόμων ήθελαν να πάρουν το λόγο, θα χρειάζονταν μήνες για την κάθε συζήτηση! Οι εκάστοτε ασκούντες (εκ περιτροπής ή με κλήρο) καθήκοντα συντονιστή της συζήτησης, με τη σύμφωνη γνώμη Λ.Σ., θα μπορούσαν να κρίνουν αν ένας ομιλητής απλά επαναλαμβάνει θέσεις που έχουν ήδη διατυπωθεί, και μάλιστα με τα ίδια επιχειρήματα, και να αφαιρούν τον λόγο, ώστε να καλύπτονται όλες οι απόψεις και τα επιχειρήματα μέσα σε λογικό χρόνο.

10 ΙΟΥΛΗ 2011

Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]

Η Περιεκτική Δημοκρατία, με την προηγούμενη επείγουσα έκκληση της 4ης Ιούνη, θέλησε να ενημερώσει αλλά και να προειδοποιήσει την Λαϊκή Συνέλευση (ΛΣ) και τους πολίτες της Αθήνας που την πλαισίωσαν από την πρώτη μέρα νομίζοντας ότι μετείχαν σε ένα πρωτοφανές πείραμα αμεσοδημοκρατίας στη χώρα μας, ότι η πραγματικότητα που διαμορφωνόταν από κάποιους στην πλατεία ελάχιστη σχέση είχε με την αντίληψη της άμεσης δημοκρατίας την οποία επικαλούνταν. Δυστυχώς οι προειδοποιήσεις μας δεν εισακούστηκαν και σήμερα αποδεικνύεται πια περίτρανα ότι η ΛΣ καπελώνεται ξεδιάντροπα και θρασύτατα από μια ανίερη συμμαχία ρεφορμιστικής και πατριωτικής «Αριστεράς», η οποία όχι μόνο αποκλείει, με το πρόσχημα της συνέλευσης απλών πολιτών και όχι κομματικών ή συνδικαλιστικών στελεχών, κάθε άλλο προβληματισμό από αυτόν της ανίερης αυτής συμμαχίας (η οποία βέβαια αποτελείται από κομματικά στελέχη και μέλη που παριστάνουν τους απλούς πολίτες!), αλλά και περνά μέσα από υποτιθέμενα λαϊκές διαδικασίες τη συστημική γραμμή ότι η ένταξη μας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς όπως αυτή εκφράζεται στον γεωγραφικό χώρο μας, με την ΕΕ και την ΟΝΕ, είναι ουσιαστικά απυρόβλητη. Έτσι, η χειραγωγούμενη αυτή δήθεν άμεση δημοκρατία όχι μόνο ευτελίζει την ίδια την έννοια της άμεσης δημοκρατίας πριν ακόμη δοκιμαστεί στην πράξη, αλλά και λειτουργεί σαν βασικό μέσο εκτόνωσης της λαϊκής οργής και αποπροσανατολισμού της από τους βασικούς ενόχους της συντελούμενης καταστροφής: τις ντόπιες και ξένες ελίτ και το ίδιο το σύστημα που τις θρέφει και μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Τη στιγμή μάλιστα που οι ξένες ελίτ, δηλαδή το Ευρωπαϊκό (ΕΕ) και το Αμερικάνικο (ΔΝΤ) τμήμα της υπερεθνικής ελίτ επιβάλλουν, με πρόσχημα το Χρέος, και την τυπική κατοχή της χώρας διορίζοντας γκαουλάιτερ στα υπουργεία και τώρα ακόμη και αυτούς που θα ξεπουλήσουν τον κοινωνικό μας πλούτο, ενώ οδηγούν παράλληλα στην απόγνωση τα λαϊκά στρώματα, η ΛΣ το μόνο με το οποίο δεν ασχολείται ήταν πως να πολεμήσει το σύστημα που μας έφερε στη σημερινή καταστροφή και τις ντόπιες και ξένες ελίτ που το υπηρετούν κι ωφελούνται από αυτό σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων…

Αντίθετα, στη μοναδική ευκαιρία που δόθηκε στη ΛΣ να συζητήσει το θέμα, (όταν δεν αναλώνεται σε συζητήσεις επί παντός επιστητού που απλά αποσπούν τη προσοχή της από το κύριο θέμα για το οποίο άλλωστε συνέρρευσαν στο Σύνταγμα οι Αθηναίοι πολίτες), μετά από την ουσιαστική υφαρπαγή της ψήφου της στις 31 Μάη, αφού δεν προηγήθηκε καμιά ουσιαστική συζήτηση για το ποιο ακριβώς θα ήταν το θέμα και ποιοι οι ομιλητές, οργανώθηκε «ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ», αποκλείοντας στην πράξη κάθε άλλη συζήτηση για τις βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στο Χρέος, το οποίο είναι απλά το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης (είναι σαν να συζητάμε για τον πυρετό και πώς θα τον κατεβάσουμε χωρίς ν ασχολούμαστε με τις αιτίες του!) Έτσι προχώρησε στη δημιουργία «ανοιχτής ομάδας οργάνωσής για την οποία συμμετοχές μπορούν να κατατίθενται στη γραμματεία», η οποία ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ απλά θα έκανε την πρακτική δουλειά της οργάνωσης της διαβούλευσης, όπως σε κάθε πραγματική αμεσοδημοκρατική διαδικασία όπου όλες τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνει η ίδια η ΛΣ. Στην πραγματικότητα όμως η ομάδα αυτή που τυπικά ήταν «ανοικτή» και όλοι μπορούσαν (θεωρητικά) να μετέχουν, επανδρώθηκε από μέλη και στελέχη της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της ΕΛΕ (δηλαδή του “πνευματικού της τέκνου”, που πιστεύει ότι θα βγούμε από την κρίση αν μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου βρει ποιο είναι το τμήμα του Χρέους που είναι παράνομο και το κηρύξουμε άκυρο!) με τη γνωστή μεθοδολογία: τα στελέχη της ρεφορμιστικής «Αριστεράς», έχοντας προφανώς την οικονομική άνεση και άνεση χρόνου να βρίσκονται συνεχώς στο Σύνταγμα για να επανδρώνουν παρόμοιες επιτροπές και να καθοδηγούν τη ΛΣ, τη στιγμή που ο μέσος πολίτης αγωνίζεται για να βρει κάποια ώρα από το κυνήγι τη επιβίωσης να παραστεί απλά στη ΛΣ (κάτι που ήξερε ακόμη και ο Περικλής και επιδοτούσε τους φτωχούς Αθηναίους για να μετέχουν στις διαδικασίες της άμεσης δημοκρατίας ώστε να μην μονοπωλούνται από τους έχοντες την οικονομική άνεση και, επομένως, χρόνου). Περιττό λοιπόν να προστεθεί ότι η ΛΣ ποτέ δεν ρωτήθηκε για τους «ειδικούς» οι οποίοι θα έδιναν τα φώτα τους στη ΛΣ, οι οποίοι «κατά σύμπτωση» προέρχονταν όλοι από την ανίερη συμμαχία. Δεδομένου όμως ότι η ρεφορμιστική Αριστερά στο ευρύτερο κοινό δεν εκπροσωπεί ούτε το 4% του λαού, το ερώτημα είναι πώς τα “καταφέρνει” και κυριαρχεί στη ΛΣ και επιβάλλει τους ομιλητές της, πολλοί από τους οποίους είναι και αστέρες των τηλεοπτικών καναλιών (ακριβώς λόγω των «επικίνδυνων» για το σύστημα απόψεων που εκφράζουν), αστέρες που δεν χρειαζόταν καν να τους καλέσει μια ΛΣ! Έτσι, στην πρώτη εκδήλωση για τη διαβούλευση, στην ανίερη αυτή συμμαχία, κλήθηκαν μόνο πανεπιστημιακοί ― στελέχη της ΕΛΕ και της ρεφορμιστικής Αριστεράς που υποτίθεται είναι «ειδικοί» και άρα «ουδέτεροι» (πράγμα που δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια στην ανάλυση οικονομικών ιδιαίτερα φαινομένων όπου δεν υπάρχουν «αντικειμενικές» αλήθειες) και ένας εκπρόσωπος της πατριωτικής «Αριστεράς», κατά του οποίου μάλιστα επιτέθηκαν οι υπόλοιποι ομιλητές γιατί τόλμησε να θέσει θέμα εξόδου από το Ευρώ, θίγοντας, έστω ουτοπικά και έμμεσα την ΕΕ, αφού δεν έθετε θέμα εξόδου αλλά απλά «διάλυσης» της ΕΕ σε τρία τέρμινα. Και φυσικά η αντίδραση της ΕΛΕ (και των στελεχών της ρεφορμιστικής Αριστεράς) ήταν απόλυτα δικαιολογημένη εφόσον έχει κηρύξει ταμπού την ΕΕ, με βάση τις εντολές των πατρώνων της που χρηματοδότησαν το πολυδάπανο διεθνές συνέδριο της στην Αθήνα τον περασμένο μήνα και έμμεσα το πολυπροβεβλημένο (χάρη στην προβολή των ΜΜΕ) φιλμ «debtocracy». (http://www.eurodad.org/uploadedFiles/Whats_New/News/Agenda draft_online2104(1).pdf?n=4317)

Παρά την προηγούμενη επείγουσα έκκληση και τις διαμαρτυρίες πολλών μελών της ΛΣ στα ιντιμίντια και αλλού (καθώς στη ΛΣ με διάφορες ”δικλείδες” διαδικαστικού τύπου αποκλείονταν για να τις εκφράσουν), η «ανοικτή» επιτροπή (που «κατά σύμπτωση» αποτελείται κατά κανόνα από τα ίδια περίπου πρόσωπα, κήρυξε «επιτυχημένο» το φιάσκο της περασμένης Δευτέρας και αποφάσισε να προχωρήσει στη νέα Ημέρα διαβούλευσης στις 10 Ιούνη, σύμφωνα με την αρχική δήθεν “λαϊκή εντολή” που υφαρπάχτηκε με συνοπτικές διαδικασίες, όπως είδαμε παραπάνω. Οι αρχικές προτάσεις της ήταν να καλέσουν πάλι άλλα μέλη της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της ΕΛΕ. Η κατάπτυστη στάση της ΕΛΕ στον ρόλο πατροναρίσματος στις αποφάσεις της ΛΣ είναι ενδεικτική και από το γεγονός ότι διατηρούσε για 12 μέρες το πανό και το περίπτερο της μπροστά από τον χώρο που συνεδρίαζε η συνέλευση, παρά την απόφαση της ΛΣ της 31/5 και τις συνεχείς διαμαρτυρίες μελών της ΛΣ για την ύπαρξη του εκεί, ενώ κάθε άλλο κομματικό ή συνδικαλιστικό πανό αποκλείεται δια ροπάλου. Και βέβαια το πανό συνεχίζει ακόμα και σήμερα να βρίσκεται στο χώρο της πλατείας αλλά σε άλλο σημείο, ενώ όταν το ΚΚΕ(μ-λ) προσπάθησε να αναρτήσει πανό με τον τίτλο «Η Αριστερά της Πλατείας» και να μοιράσει κείμενο δέχτηκε τραμπούκικη επίθεση από μέλη της ομάδας περιφρούρησης που φαίνεται τα βρίσκει μια χαρά με τα μέλη της ΕΛΕ των απογοητευμένων ΠΑΣΟΚων πατριωτών και ρεφορμιστών Όταν μάλιστα κάποια νέα μέλη της ανοιχτής ομάδας για το Χρέος πρότειναν ν’ ακουστούν αυτή τη φορά άλλες απόψεις οικονομολόγων, οι οποίες εκφράζουν έναν εντελώς διαφορετικό προβληματισμό που θέτει το καίριο πρόβλημα της εξόδου από την ΕΕ (π.χ. Περιεκτική Δημοκρατία, Κίνηση Επαναστατικής Αριστεράς, ΚΚΕ) και μετά από προτάσεις πολιτών και τοπικών συνελεύσεων, απλά εδέησαν να προτείνουν ως πιθανούς ομιλητές τον Τάκη Φωτόπουλο και πανεπιστημιακό της Κίνησης Επαναστατικής Αριστεράς, με τη φανερή πρόθεση να τους περιθωριοποιήσουν ως «μειοψηφία του ενός», όπως κάποιο άλλο στέλεχος της ΕΛΕ είχε χαρακτηρίσει τον Τάκη Φωτόπουλο παλιότερα. Το πρόσχημα γι’ αυτή τη μεθόδευση ήταν ότι αρκεί οι ομιλητές να είναι “αντιμνημονιακοί”, οπότε όποιος απλά “δήλωνε” αντιμνημονιακός μπορούσε να μπει μέσα στη λίστα με τα ονόματα (πιθανόν και ο …Σαμαράς)! Και αυτό ενώ ο ΤΦ είχε διαμηνύσει στην επιτροπή αυτή ότι δεν θα δεχόταν μεθόδευση περιθωριοποίησης της αντισυστημικής θέσης, αν ήθελε να κρατήσει τα στοιχειώδη προσχήματα δημοκρατικής ισηγορίας, ειδικά μετά το φιάσκο της πρώτης ημερίδας. Τότε, οι ίδιοι «ινστρούχτορες» που αποτελούν τη μόνιμη πλειοψηφία της «ανοικτής» ομάδας, μετά την άρνηση, για τους ίδιους λόγους , και του Οικονομάκη, πανεπιστημιακού της ΚΕΑ να πάρει μέρος στην ημερίδα, προχώρησαν να καλέσουν εναλλακτικό θίασο της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της ΕΛΕ, αυτή τη φορά μάλιστα προσκαλώντας δύο πολυπροβεβλημένους οικονομολόγους της. Φυσικά, μερικοί από τους ομιλητές και των δύο ημερίδων δηλώνουν «αντικαπιταλιστές» και όχι ρεφορμιστές, χωρίς βέβαια να διστάζουν να μιλούν μόνο για την καλύτερη διαχείριση της κρίσης του κεφαλαίου (δηλαδή τη διαχείριση της ΕΕ) και ενώ δεν διανοούνται βέβαια να θέσουν θέμα ΕΕ που θα ήταν το πρώτο βήμα στην αμφισβήτηση του συστήματος και των ελίτ που μας έφεραν στη σημερινή καταστροφική κρίση!.

Επειδή ξέρουμε ότι οι γκεμπελίσκοι της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» θα μας κατηγορήσουν ότι υπονομεύουμε τις λαϊκές συνελεύσεις επαναλαμβάνουμε: υποστηρίζουμε ολόψυχα ένα γνήσιο αμεσοδημοκρατικό κίνημα που θα δίνει την εξουσία για όλες τις σημαντικές αποφάσεις στην ίδια τη ΛΣ χωρίς οποιαδήποτε δυνατότητα μεθόδευσης από εξωγενείς παράγοντες, εφόσον άλλωστε για την Περιεκτική Δημοκρατία, η Αμεση Δημοκρατία είναι το θεμέλιο του προτάγματος της και όχι απλά μια διαδικαστική τσόντα, όπως για την παραδοσιακή Αριστερά. Απόκειται επομένως στην ίδια τη ΛΣ να αποδοκιμάσει την σημερινή στημένη συνέλευση για το Χρέος όπου θα ακούσει παραλλαγές των ανώδυνων απόψεων που άκουσε και τη Δευτέρα και να αποφασίσει τη σύγκληση άλλης συνέλευσης με θέμα «Τα αίτια της κρίσης του συστήματος στην Ελλάδα και οι τρόποι διεξόδου από αυτήν» όπου θα κληθούν να μετάσχουν μόνο επιστήμονες που δέχονται την αρχή ότι έξοδος από την κρίση χωρίς έξοδο από την ΕΕ (και όχι απλά το Ευρώ) είναι αδύνατη. Και είναι αυτονόητο ότι θ’ αποφασίσει μόνο η Λαϊκή Συνέλευση ποιο θα είναι το θέμα της εκδήλωσης και οι ομιλητές σε αυτή, και όχι κάποιοι …για λογαριασμό της, με τις συνοπτικές διαδικασίες για λήψη βασικών αποφάσεων και το συστηματικό “καπέλωμα” μέσα από τις ουσιαστικά ελεγχόμενες “ανοιχτές” επιτροπές και ομάδες, όπως γίνεται στη σημερινή παρωδία άμεσης δημοκρατίας που έχει επιβάλλει η ρεφορμιστική Αριστερά στο Σύνταγμα. Μιας ρεφορμιστικής Αριστεράς, της οποίας άλλωστε το ενδιαφέρον για άμεση δημοκρατία είναι όψιμο, αν όχι ύποπτο, εφόσον η άμεση δημοκρατία μόνο σαν “διαδικασία” συμβαδίζει με την κοσμοθεωρία της, και όχι σαν πολίτευμα, όπως είναι η πραγματική έννοια της.

10 ΙΟΥΝΗ 2011

Η Περιεκτική Δημοκρατία, όπως και πολλοί άλλοι καλοπροαίρετοι στον ελευθεριακό και γενικότερα ριζοσπαστικό χώρο της Αριστεράς, υποδεχτήκαμε με θετικά σχόλια και ελπίδα τις «συνελεύσεις των Πλατειών» σαν ένα βήμα για μια πραγματική ειρηνική εξέγερση «από τα κάτω», παρά την ύποπτη μαζική στήριξη που απολάμβαναν από την αρχή οι συνελεύσεις αυτές από τα ΜΜΕ. Τώρα όμως αποδείχνεται περίτρανα ότι εξαπατηθήκαμε από μια απόλυτα μεθοδευμένη ψευτο-δημοκρατία που εξευτελίζει και την ίδια την έννοια της άμεσης δημοκρατίας, η οποία, αν δεν καταγγελθεί ΑΜΕΣΑ από τους καλοπροαίρετους μέσα στη συνέλευση, θα οδηγήσει όχι μόνο στην οριστική υποταγή των λαϊκών στρωμάτων στην κατοχή των ντόπιων και ξένων ελίτ αλλά και στον ευτελισμό της Άμεσης Δημοκρατίας πριν ακόμη έχουν την ευκαιρία να δοκιμαστούν στη πράξη. Να πώς έγινε η μεθόδευση:

1) Η συνέλευση, τόσο από έλλειψη πείρας σε παρόμοια εγχειρήματα, όσο και από τη σαφή μεθόδευση συγκεκριμένων συστημικών τάσεων εντός της συνέλευσης με καθοδηγητικό ρόλο σε αυτήν, οδηγήθηκε από την αρχή να παίρνει συνεχώς αποφάσεις σχεδόν επί παντός επιστητού και όχι για το μοναδικό θέμα που μαζεύτηκε ο λαός εκεί να συζητήσει: τα αίτια της κρίσης και να πάρει αποφάσεις για το πως θα οργανωθούν τα λαϊκά στρώματα ν’ανατρέψουν τη κατοχική Χούντα που επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ και να διώξει την Τρόικα ακυρώνοντας τα Μνημόνια. Γι’ αυτόν το λόγο ήταν και είναι επιτακτικό να ακουστούν αντισυστημικές απόψεις (τα συστημικά ψέματα, άπατες και τους υποστηρικτές τους τα ακούμε κάθε μέρα στα κανάλια!) με σκοπό να οργανωθεί ένα δημοψήφισμα ελεγχόμενο από τις συνελεύσεις στις πλατείες, τις γειτονιές, τα εργοστάσια, τα γραφεία κ.λπ. και μια γενική απεργία διαρκείας που θα ανέτρεπε τη Χούντα και θα επέβαλε μια κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας από εντολοδόχους των συνελεύσεων και όσους βουλευτές θα υιοθετούσαν τις αποφάσεις τους. Οι αντισυστημικές απόψεις δεν μπορεί παρά να έχουν ως ελάχιστο παρονομαστή την άμεση ανάγκη εξόδου από την ΕΕ (και όχι απλά την ΟΝΕ), η οποία επιβάλλει το παγκοσμιοποιημένο σύστημα στη χώρα μας, που δημιούργησε το Χρέος και την κρίση, ώστε να μπουν τα θεμέλια για μια πραγματική δημοκρατία των λαών, την οποία ευαγγελίζεται η συνέλευση. Αντ’ αυτού οργανώθηκε μια συνέλευση-χυλός που περνούσε αποφάσεις σχεδόν επί παντός επιστητού, τις οποίες κατόπιν ειδικές επιτροπές υποτίθεται έβαζαν σε εφαρμογή. Έτσι διασπάστηκε η Συνέλευση και αποπροσανατολίστηκε από τον μοναδικό στόχο της.

2) Μέσα στη σωρεία των αποφάσεων αυτών, μεθοδεύεται από κάποιους στις 31 Μάη να παρθεί και μια δήθεν ανώδυνη απόφαση για «ΗΜΕΡΑ ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ», η οποία και περνά χωρίς ουσιαστική συζήτηση, παρά το γεγονός ότι προκαθόριζε τόσο τους στόχους του αγώνα όσο και τον τρόπο «ανάλυσης» τους. Δηλαδή, ουσιαστικά προκαθόρισε τη μορφή που θα έπαιρνε η «διαβούλευση» αυτή, ώστε να εκφράσει πιστά τις συστημικές απόψεις. Έτσι σύμφωνα με την απόφαση: «Πιθανότατα τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τη συνέλευση στο Σύνταγμα, αλλά και όλη την κοινωνία είναι δύο και από αυτά πηγάζουν όλα τα άλλα: πρώτον, αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους, δεύτερον, η έλλειψη ή και απόλυτη απουσία δημοκρατικών διαδικασιών στη λήψη αποφάσεων σε αυτή τη χώρα (με δυο λέξεις αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς)». Στην πραγματικότητα, κανένα από αυτά τα «προβλήματα» δεν είναι αυτά που εκφράζουν τη σημερινή κρίση. Ούτε η οικονομική κρίση είναι απλά «θέμα δημόσιου χρέους» (όπως υποστηρίζει η συστημική άποψη και επαναλαμβάνει υιοθετώντας την η Λαϊκή Συνέλευση, αλλά είναι θέμα συνολικής κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος γενικά και του Ελληνικού μοντέλου «ανάπτυξης» ειδικότερα), ούτε η πολιτική κρίση είναι θέμα «απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών στη λήψη αποφάσεων» (άποψη που έμμεσα θεωρεί τη δημοκρατία σαν ένα σύνολο διαδικασιών και όχι σαν πολίτευμα που εξασφαλίζει την πολιτική και οικονομική ισότητα μεταξύ όλων των πολιτών).

3) Η ιδία η απόφαση μεθοδεύει και τον τρόπο «ανάλυσης» της κρίσης όταν δηλώνει «Για να αποκτήσει πλήρη γνώση ο λαός και να μπορεί να αποφασίσει δημοκρατικά και με καθαρή κρίση αποφασίσαμε: «Το συντομότερο δυνατό…να οργανώσουμε μία ημέρα λαϊκής διαβούλευσης και ενημέρωσης με 4-5 καλεσμένους ομιλητές που να αναπτύξουν όλες τις αντίστοιχες απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση του χρέους και τη δανειακή σύμβαση του μνημονίου.». Και τη μεθοδεύει, γιατί αυστηρά περιορίζει τη συζήτηση της οικονομικής κρίσης στη συστημική άποψη ότι το χρέος είναι η αιτία της κρίσης, αποκλείοντας την αντισυστημική άποψη πως το Χρέος αποτελεί απλά το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της κρίσης.

4) Με βάση τη μεθόδευση αυτή, η ίδια απόφαση προβλέπει τη δημιουργία «ανοιχτής ομάδας οργάνωσής για την οποία συμμετοχές μπορούν να κατατίθενται στη γραμματεία». Και φυσικά αυτοί που μεθόδευσαν την παραπάνω διαδικασία σχημάτισαν και την Ομάδα αυτή, η οποία «κατά σύμπτωση» επιλεγεί τους ομιλητές μεταξύ των συστημικών αστέρων της ρεφορμιστικής «αριστεράς» που μιλούν βέβαια μόνο για Χρέος κάθε μέρα στα κανάλια, χωρίς ν’ αναφέρουν κουβέντα για έξοδο από ΕΕ, αλλά το πολύ κάποιοι από αυτούς για να μιλούν έξοδο από το Ευρώ, που βέβαια κάθε άλλο μας βγάζει από την βαθιά κρίση για γενιές στην οποία μας καταδικάζουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ.

5) Έτσι, χωρίς βέβαια να ρωτήσει καμιά συνέλευση η Ομάδα Οργάνωσης, καλεί για τη Δευτέρα 6/6 γενική συνέλευση όπου θα μιλήσουν οι γνωστοί συστημικοί «ειδικοί» και αστέρες των καναλιών (καθώς και κομματικά στελέχη κάποιοι από αυτούς) για να περάσουν μια δήθεν «εναλλακτική» άποψη για την κρίση, η οποία βέβαια δεν θίγει στο παραμικρό τα πραγματικά συστημικά αίτια της κρίσης και τους αντισυστημικούς τρόπους εξόδου από αυτή!

Γιάννης Βαρουφάκης: Οικονομολόγος. Σχολιαστής του γνωστού αντιδραστικού site protagon του πασόκου Θεοδωράκη. Μέλος της Δημοκρατικής (γιαλαντζι) Αριστεράς του Κουβέλη.

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και σύμβουλος του Τσίπρα.

Δημήτρης Καζάκης: Πρώην μέλος της ΣΠΙΘΑΣ, εθνικιστής, υποστηρικτής της πατριωτικής αριστεράς του κεφαλαίου (ο μόνος από τους συστημικούς «ειδικούς» αυτούς που μιλά για έξοδο από Ευρώ αλλά όχι βέβαια και από ΕΕ!)

Γιώργος Κατρούγκαλος: Αναπληρωτής Καθηγητής Συνταγματολόγος στο πανεπιστήμιο της Θράκης. Μεσολαβητής του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας, δηλαδή μεσολαβητής μεταξύ συνδικάτων και καπιταλιστών.

6) Η ίδια μεθόδευση στήνεται και με πολλά αλλά μέσα, τα κυριότερα από τα οποία είναι να επιτραπεί το στήσιμο περιπτέρου της ΕΛΕ μέσα στη Συνέλευση (προφανώς γιατί θεωρείται… ακομμάτιστη), ενώ πολλά μέλη της συνέλευσης που διαμαρτύρονται γι αυτήν την κατάφωρη παραβίαση του δήθεν ακομμάτιστου χαρακτήρα της συνέλευσης (που δεν επιτρέπει την ανάρτηση ούτε συνδικαλιστικού πανό) αγνοούνται, καθώς και να επιτραπεί πάνω από την κεντρική πλατφόρμα η ανάρτηση πανό για την ΕΛΕ που αποτελεί βέβαια βασικό μέσο διαχείρισης της κρίσης και του χρέους, δηλαδή διαχείρισης του συστήματος!

7) Προφανώς, ακόμη και να διοργάνωναν εκ των υστέρων (για να ικανοποιήσουν τους αφελείς αντισυστημικούς της συνέλευσης) και άλλη ημέρα διαβούλευσης όπου τυχόν θα καλούσαν ακόμη και κάποιον/ους εκφράζοντας αντισυστημικές απόψεις, θα φαίνονταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, ΑΦΟΥ ΟΛΗ Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΘΑ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΓΝΩΜΗ ΣΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Αντί δηλαδή να καθιερώσει η Συνέλευση τη δημοκρατική ισηγορία που αποτελεί τη βασική αρχή της άμεσης δημοκρατίας και να καλέσουν ΤΟ ΠΟΛΥ και ένα εκπρόσωπο των συστημικών απόψεων (κανονικά δεν χρειαζόταν καν ν’ ακουστούν οι συστημικές απόψεις που τις ακούν όλοι κάθε μέρα στα κανάλια, ενώ φυσικά ποτέ δεν παρουσιάστηκε η αντισυστημική άποψη για την κρίση!) για ν’ αντιπαραθέσει την άποψη τους στην αντισυστημική άποψη, ―ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ―, κάνουν το ακριβώς αντίθετο! Και μάλιστα χειρότερα, αφού σε άλλη συνέλευση (αν γινόταν) θα έπρεπε κάποιος να αντιπαραθέσει αντισυστημικές απόψεις στη μαζική προπαγάνδα που γίνεται στο Σύνταγμα για ΕΛΕ (και φυσικά όλη την αντίστοιχη προπαγάνδα των ΜΜΕ)! Δηλαδή η αντισυστημική άποψη αντί να είναι η κυρίαρχη άποψη και ο κανόνας σε μια λαϊκή συνέλευση που θέλει να αντιπαλέψει το σύστημα έχει καταλήξει, χάρη στη μεθόδευση αυτή, να είναι η εξαίρεση!

8 ) Το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας καλεί την ύστατη αυτή στιγμή τη γενική συνέλευση να σταματήσει άμεσα τη μεθόδευση αυτή, ακυρώνοντας την απόφαση για την πρόσκληση των συστημικών οικονομολόγων και, αντίθετα, να οργανώσει μόνο μια συζήτηση μεταξύ αντισυστημικών οικονομολόγων για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης. Σε περίπτωση που δεν το κάνει αυτό η συνέλευση θα θεωρηθεί μια απόπειρα εξαπάτησης του λαϊκού κινήματος και θα καταγγελθεί δημόσια ως απόπειρα δημιουργίας συναίνεσης «από τα κάτω» για να περάσουν τελικά όλα τα ληστρικά μέτρα των ελίτ.

4 ΙΟΥΝΗ 2011

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 28 ΜΑΗ 2011

Θεωρούμε ότι οι αυθόρμητες συνελεύσεις των πλατειών ΔΥΝΗΤΙΚΑ θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζικές αλλαγές και έξοδο από την κρίση με μέτρα σε βάρος των ντόπιων και ξένων ελίτ που μας οδήγησαν σε αυτή, και όχι με μέτρα ενάντια στα λαϊκά στρώματα όπως αυτά που μας επιβάλλουν σήμερα. Γι’ αυτό όμως απαιτείται συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, με συγκεκριμένους στόχους και όχι αοριστολογίες όπως “να φύγει η τρόικα” κ.λπ., χωρίς να προτείνουμε συγκεκριμένα μέτρα που θα καταργήσουν την εξάρτηση μας από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και θα μας οδηγήσουν σε μια πραγματική Άμεση Δημοκρατία, δηλαδή μια Πολιτική, Οικονομική, Κοινωνική και Οικολογική Δημοκρατία: αυτό που εμείς ονομάζουμε “Περιεκτική Δημοκρατία”. Με βάση αυτό το σκεπτικό προτείνουμε το ακόλουθο ψήφισμα.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

1. Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να μετέχει στις διεργασίες της συνέλευσης, αλλά ως πολίτης και όχι ως μέλος κόμματος, συνδικάτου κ.λπ. Τα μέλη των συνδικάτων πρέπει να οργανώσουν ανάλογες συνελεύσεις εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, τα μέλη των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα κ.λπ., όπως και οι ίδιοι οι πολίτες στις γειτονιές τους θα μπορούσαν να οργανώσουν συνελεύσεις γειτονιάς στις γειτονιές τους. Καλούμε τον λαό να αυτο-οργανωθεί σε όλα τα επίπεδα: από τις γειτονιές και τα χωριά μέχρι τα εργοστάσια και τα γραφεία, να πάρει μέρος σε ένα δημοψήφισμα “από τα κάτω”, και όχι στα ψευτο-δημοψηφίσματα “από πάνω” που τυχόν θα επιβάλλουν οι ελίτ, με την πιθανότητα να το κερδίσουν μέσα από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ που ελέγχουν.

2. Όλες αυτές οι επί μέρους συνελεύσεις μαζί με τις συνελεύσεις των πλατειών θα έπρεπε να πάρουν άμεση απόφαση εάν θέλουμε τα Μνημόνια και τη σημερινή καταστροφή που οδηγούν και στο ξεπούλημα του κάθε κοινωνικού μας πλούτου και την απόλυτη παντοτινή εξάρτηση μας απο τις ντόπιες και ξένες ελίτ ή αν θέλουμε να καταργήσουμε τα Μνημόνια, τα ληστρικά μέτρα που καταστρέφουν τη ζωή μας και αυτή των παιδιών μας και να κόψουμε τους δεσμούς της εξάρτησης από αυτούς που μας τα επέβαλαν, δηλαδή τις ντόπιες και ξένες ελίτ.

3. Παίρνοντας δεδομένο ότι η απόφαση στο παραπάνω θα είναι θετική το επόμενο βήμα είναι να πάρουμε απόφαση για το πως μπορούμε να το πετύχουμε. Είναι φανερό ότι παραμένοντας στην ΕΕ και την ΟΝΕ δεν έχουμε άλλες επιλογές παρά τον “Μονόδρομο” των μέτρων που μας κατέστρεψαν ή κάποια ανώδυνη παραλλαγή του, που προτείνουν κάποιοι δήθεν “αντιπολιτευόμενοι” τα Μνημόνια. Η άμεση έξοδος από την Ευρωζώνη θα έκανε δυνατή την επανάκτηση της οικονομικής κυριαρχίας μας και θα μας έδινε τη δύναμη να επιβάλλουμε στις ξένες και ντόπιες ελίτ να πληρώσουν αυτές το χρέος, οι οποίες άλλωστε και το δημιούργησαν και επωφελήθηκαν τόσα χρόνια από τη φούσκα της «ανάπτυξης», και όχι τα λαϊκά στρώματα. Η έξοδος όμως από το Ευρώ χωρίς έξοδο από την ΕΕ δεν καταργεί την ‘ελαστικοποίηση’ της εργασίας που μας έχει κάνει απασχολήσιμους, ούτε σταματά την καταβαράθρωση της παραγωγής μας με την απόλυτη ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων που επιβάλλει, η οποία τελικά οδήγησε στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία χωρίς παραγωγή που είναι και η απώτερη αιτία της κρίσης. Επομένως η έξοδος από την Ευρωζώνη χωρίς έξοδο από την ΕΕ είναι μια απάτη, μια παγίδα που θα μας οδηγήσει σε ακόμη χειρότερη κρίση.

4. Η έγκριση από τις συνελεύσεις ψηφίσματος για άμεση έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ θα έκανε δυνατή την επανεισαγωγή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας ώστε να προστατευθεί η κοινωνία από τις αγορές (κατάργηση των «4 ελευθεριών» του Μάαστριχτ), την εθνικοποίηση των Τραπεζών, καθώς και την επιβολή δραστικών φόρων στο εισόδημα και την περιουσία των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη πιο σημαντικό, θα άνοιγε το δρόμο για ριζικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που θα οδηγούσαν σε μια οικονομία που θα την ελέγχαμε εμείς, η πλειοψηφία του λαού, μέσα από τις συνελεύσεις μας, με τρόπους που θα ορίζαμε εμείς συλλογικά και όχι οι αγορές και αυτοί που ελέγχουν τις αγορές, δηλαδή οι οικονομικές ελίτ. Θα άνοιγε δηλαδή το δρόμο για μια πραγματική Άμεση Δημοκρατία, δηλαδή μια Πολιτική, Οικονομική, Κοινωνική και Οικολογική Δημοκρατία, αυτό που εμείς ονομάζουμε “Περιεκτική Δημοκρατία”.

5. Μετά την έγκριση του ψηφίσματος αυτού “από κάτω” οι συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, εκπαίδευσης, γειτονίες και πλατείες θα μπορούσαν να οργανώσουν μια πραγματική γενική απεργία διαρκείας, που δεν θα έχει σχέση με τις ψευτο γενικές απεργίες των κομματικών εγκάθετων στα συνδικάτα, η οποία θα παρέλυε τον κρατικό μηχανισμό και την οικονομία γενικότερα και θα απαιτούσε τον σχηματισμό Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας από μέλη της Βουλής που δέχονται τα παραπάνω μέτρα και από μέλη της επιτροπής εντολοδόχων των συνελεύσεων (που θα είχαν την πλειοψηφία στη κυβέρνηση αυτή).

6. Η Κυβέρνηση αυτή αφού έπαιρνε τα απαραίτητα μέτρα για την έξοδο από την κρίση θα προχωρούσε στη συνέχεια σε συντακτική συνέλευση για τη ψήφιση νέου συντάγματος που θα θεσμοποιούσε τις προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής Δημοκρατίας, στη θέση της σημερινής ψευτο-”δημοκρατίας”.

28 ΜΑΗ 2011

Την Τετάρτη 1η Ιούνη, στις 7 μ.μ, το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και η ομάδα Αθήνας ΠΔ οργανώνουν στη Νομική Σχολή του Παν. Αθηνών (είσοδος από πεζόδρομο Μασσαλίας, αίθουσα 4, 3ος όροφος) συζήτηση με θέμα:

Για μια πραγματικά αντισυστημική πρόταση για την κρίση.

Προς μια κοινή πλατφόρμα αντεπίθεσης “από τα κάτω”

με ομιλητές τους Τάκη Φωτόπουλο, Γιάννη Ραχιώτη και μέλη της ομάδας Αθήνας ΠΔ

Στόχοι της συζήτησης θα είναι

– να γίνουν ξεκάθαροι οι λόγοι της βαθιάς και επιδεινούμενης κρίσης που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα και γενικά στον ευρωπαϊκό Νότο και

– να διερευνηθούν οι λύσεις που συνάγονται από την ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν στη σημερινή δραματική κατάσταση και απειλούν να ρίξουν το λαό για δεκαετίες στην έσχατη εξαθλίωση, οικονομική και γενικά κοινωνική.

– η συζήτηση μιας κοινής πλατφόρμας αντεπίθεσης “από τα κάτω” ως μια ΕΛΑΧΙΣΤΗ βάση προγραμματικής συμπαράταξης των ριζοσπαστικών δυνάμεων, τοπικών κινήσεων, της βάσης των συνδικάτων, απλών εργαζόμενων και πολιτών. Με στόχο, φυσικά, την οριστική διέξοδο από τη σημερινή κρίση και την θεμελίωση μιας αυτοδύναμης Οικονομίας, στον δρόμο για την οριστική ανατροπή και αντικατάσταση του συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς και της Αντιπροσωπευτικής “Δημοκρατίας”.

Η προσέγγιση αυτή συνεπάγεται την απόρριψη των ουσιαστικά αποπροσανατολιστικών και ουτοπικών (με την αρνητική έννοια) προτάσεων της Αριστεράς, ρεφορμιστικής και αντισυστημικής, που δεν οδηγούν σε κάποια λύση, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην απάθεια των πολιτών.

Παλεύουμε για τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) του ελληνικού λαού, σ' ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο, ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ. Σε αμέσως επόμενο στάδιο, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που έχουν παρόμοιο επίπεδο Ανάπτυξης (και  πλήττονται μαζικά από τη σημερινή δομική κρίση), όταν βγουν από την ΕΕ, θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ξέχωρη ένωση, με στόχο στο τελικό βήμα μια συνομοσπονδία Περιεκτικών Δημοκρατιών των λαών της περιοχής.

Με την ελπίδα πως πρόκειται για παρανοήσεις που δεν φτάνουν τα όρια της συνειδητής διαστρέβλωσης

Στο ποστ της Ομάδας Ελευθεριακών Κομμουνιστών με τον τίτλο "για το σταμάτημα ενός διαλόγου που δεν έγινε ποτέ", που υπογράφεται απο τον “ΓΚ” (προφανώς με τη συναίνεση της ομάδας του που το φιλοξενεί), παρότι αναγνωρίζεται η συμβολή του Τ. Φωτόπουλου στον ελευθεριακό χώρο, παρατηρείται το είδος (ανθούσας στις μέρες μας!) “κριτικής” απέναντι στο πρόταγμα της ΠΔ και στον ίδιο τον Τ.Φ. προσωπικά, η οποία προέρχεται από ανθρώπους που είτε α) (στην καλή περίπτωση) έχουν χάσει κάθε επαφή και έχουν πλήρη άγνοια σε σχέση με το πρόταγμα και τις συλλογικές (στο εξωτερικό και στην Ελλάδα) διεργασίες του Δικτύου για την ΠΔ και του Τ.Φ. εδώ και καμιά δεκαπενταετία, είτε β) (στη χειρότερη) διέπονται από μια κακεντρέχεια απέναντι σε ανθρώπους που επεξεργάζονται και μάχονται με ένα καθολικό πρόταγμα, η οποία τους οδηγεί σε ανιστόρητες μικρότητες και ανοησίες, που ελάχιστη σχέση έχουν με τον ελευθεριακό χώρο ιστορικά. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για την περίπτωση (α), αν και αυτό δεν αναιρεί βέβαια τη διαπίστωση μας ότι η κατάσταση στο “χώρο”, που έχει άλλωστε οδηγήσει και συνεπείς αντισυστημικούς συναγωνιστές να απορρίψουν τον μεταμοντέρνο “αναρχικό” χώρο (με πρώτο, ως γνωστόν, τον τελευταίο σημαντικό αναρχικό, τον Μπούκτσιν), όπως έχει διαμορφωθεί μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα, δεν είναι άσχετη με τον τρόπο σκέψης και την αντίληψη περί διαλόγου (τον οποίον επικαλούνται) ομάδων σαν την Ο.Ε.Κ..

Εξηγούμαστε:

Αρχικά, πώς άραγε θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τη χοντροειδή διαστρέβλωση του “ΓΚ” και της Ο.Ε.Κ., οι οποίοι συμπεραίνουν από την εξής παράγραφο στο άρθρο του Τ.Φ. στην “Ε”:

“Όσον αφορά στο κίνημα αυτό-οργάνωσης δεν εννοώ τις  κινήσεις που δεν θεμελιώνονται σε συνολικό πολιτικό πρόταγμα (π.χ. τοπικά δίκτυα άμεσης ανταλλαγής, συνεταιρισμοί παραγωγών/καταναλωτών χωρίς μεσάζοντες, αγροτικές κολεκτίβες και οικο-κοινότητες, τοπικά νομίσματα και άλλες μορφές «κοινωνικής οικονομίας») ή τα αντίστοιχα πειράματα «από-ανάπτυξης». Ούτε, βεβαία, τις διάφορες «συνελεύσεις» που βλέπουν την δημοκρατία σαν διαδικασία και όχι σαν μορφή πολιτεύματος και είναι κατά κανόνα βραχύβιες, είτε διότι αναλώνονται στην υπεράσπιση συγκεκριμένων αιτημάτων, είτε διότι η απουσία δύναμης επιβολής των αποφάσεων τους δεν προσελκύει το σημαντικό ενδιαφέρον των πολιτών. Οι μορφές αυτές αυτό-οργάνωσης συνήθως είναι εντελώς ακίνδυνες για το σύστημα―γι’ αυτό τώρα ακόμη και η Χούντα ενισχύει διάφορες μορφές κοινωνικής οικονομίας και εθελοντικής εργασίας, με στόχο την παραπέρα μείωση των κοινωνικών δαπανών.”

πως ο Τ.Φ.:

“Φτάνει στο σημείο (…) με ισοπεδωτικό τρόπο να ταυτίζει συλλήβδην, όλες τις τοπικές προσπάθειες, τις επιτροπές αγώνα, τις μονοθεματικές κινήσεις στις οποίες συμμετέχουν και ελευθεριακοί (χάρη στην προσπάθεια των οποίων, έννοιες όπως αποκέντρωση, άμεση δημοκρατία κλπ. έχουν γίνει κοινός τόπος) με διάφορες καθεστωτικές δράσεις ΜΚΟ, ΑΜΚ, κλπ. «που η Χούντα ενισχύει… με στόχο την παραπέρα μείωση των κοινωνικών δαπανών».”

Προφανώς, για την Ο.Ε.Κ., η διαπίστωση πως τα μονοθεματικά πειράματα και οι τοπικές κινήσεις, συνελεύσεις κλπ. που περιγράφει ο Τ.Φ., όταν λειτουργούν εκτός ενός συνολικού προτάγματος είναι ακίνδυνα για το σύστημα και πολλές φορές γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από αυτό και τις ελίτ, όπως μπορεί κάποιος να δει και σε σχέση και με τη βρετανική ή ισπανική εμπειρία (σχήματα LETS, συνεταιρισμοί κ.λπ. – εμπειρίες που έχει αναλύσει επανειλημμένα ο Τ.Φ.), ισοδυναμεί με το… φαεινό συμπέρασμα πως ο Τ.Φ. και η ΠΔ ταυτίζει τις κινήσεις αυτές με τις καθεστωτικές ΜΚΟ!!

Εξίσου δογματική μέχρι κεραίας, απαξιωτική για το Δίκτυο ΠΔ και καταφανώς ανιστόρητη είναι η διαπίστωση του συγγραφέα και της Ο.Ε.Κ. πως:

“Το πολιτικό βέβαια στο οποίο είμαστε πίσω, δεν είναι διότι δεν γίνονται προσπάθειες αλλά είναι άλλο να δίνει τη λύση η αρχή του ενός κι άλλο να το προσεγγίζεις συλλογικά και μάλιστα δημοκρατικά.”

Έτσι, οι Μπακούνιν, Κροπότκιν, Μαλατέστα, Μπούκτσιν κ.λπ., τους οποίους αναφέρει ή παπαγαλίζει συχνά-πυκνά η Ο.Ε.Κ., επέβαλαν κάποια “αρχή του ενός που δίνει λύσεις” και το πρόβλημα ήταν πως δεν υπήρχαν γνήσιοι κολεκτιβιστές Ελευθεριακοί που θα έβρισκαν τις σωστές λύσεις “δημοκρατικά και συλλογικά” ως ομάδα προφανώς 20, 30 ή 100 “Μπακούνιν” όπως είναι σε τελική ανάλυση κάθε πολιτική συλλογικότητα. Μετά απ' αυτό φυσικά, για την Ο.Ε.Κ. και τους παρόμοια σκεφτόμενους αναρχικούς, θα εξέλιπε δια μαγείας η ανάγκη ώστε οι “λύσεις” αυτές και το “πρόταγμα”, που θα είχαν φτιάξει “δημοκρατικά και συλλογικά” (σε αντιδιαστολή με την… “αρχή του ενός” ενός μακρόβιου και συνεχιζόμενου διαλόγου για την ΠΔ) οι συλλογικότητες αυτές, να διαχυθούν στην κοινωνία, γιατί …θα την καπέλωναν! Όμως, κάπως έτσι… επανήλθαμε στις διαπιστώσεις του Τ.Φ. στο άρθρο του Σαββάτου περί μεταμοντέρνων ρευμάτων μέσα στο “χώρο” που μποϊκοτάρουν ως αυταρχικά τα καθολικά προτάγματα, οι οποίες έδωσαν την αφορμή για την επίθεση αυτή της Ο.Ε.Κ. εναντίον του!

Σε άλλο σημείο ο αρθρογράφος και η Ο.Ε.Κ. διαπιστώνουν:

“Κατά την αρθρογραφία του στην Ελευθεροτυπία ενίοτε και με διακριτικό τρόπο δεν παρέλειπε να συμβουλεύει τους αναρχικούς ή να εντοπίζει τις ελλείψεις του χώρου μας. Στο πρόσφατο άρθρο του όμως με μια ισοπεδωτική λογική τοποθετεί τον πολιτισμικό παράγοντα, με ένα ιδιόρρυθμο τρόπο στο εποικοδόμημα, προσαρτώντας και την έννοια της αυτό-οργάνωσης αποκλειστικά στην πολιτική σφαίρα.”

Ο παραπάνω διαχωρισμός του πολιτισμικού παράγοντα από τον πολιτικό δημιουργεί ερωτήματα σε σχέση με τους στόχους της Ο.Ε.Κ., τα οποία εντείνονται αν παρακολουθήσει κανείς τις αναφορές και τις δράσεις της. Η Ο.Ε.Κ. επιθυμεί τελικά τη συνολική απελευθερωτική αλλαγή μέσα από ένα καθεστώς αμφισβήτησης και εναλλακτικής κοινωνικής οργάνωσης, που είναι εξ ορισμού άρρηκτο τμήμα της πολιτικής σφαίρας (του “εποικοδομήματος”), όπως το αντιλαμβάνονταν ανέκαθεν οι κλασικοί ελευθεριακοί σοσιαλιστές, και έτσι συνθέτει ένα νέο πολίτευμα, ή τελικά αντιλαμβάνεται την αυτο-οργάνωση σαν μια διαδικασία, της οποίας το “πρόταγμα” είναι να χωρέσει σε κάθε υπάρχοντα τοπικό χώρο και κίνηση, χρήσιμη στην πολιτισμική σφαίρα, και πιθανόν σε …τρία τέρμινα ίσως και για την πολιτική;

Αλλού, κάνοντας το σύνηθες σφάλμα των μεταμοντέρνων να αφαιρούν την ιστορική εμπειρία και το κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο από το δημιουργικό στοιχείο (κάτι που δεν έκανε ούτε ο Καστοριάδης, παρότι υποκειμενιστής), οι συγγραφείς γράφουν ότι:

“οι αδιαμεσολάβητες κινήσεις στο μερικό όπως και οι αμεσοδημοκρατικές τοπικές πρακτικές δεν οδηγούν στη λύση για το πολιτειακό ζήτημα αλλά σίγουρα ενισχύουν την καλλιέργεια των ανθρώπων σε αδιαμεσολάβητες σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης και αυτό είναι πολλαπλά πολύτιμο. Από τη μια σε κάνουν να προχωράς και από την άλλη σου δίνουν την ευκαιρία να αφουγκραστείς το πώς.”

Με τη διαφορά ότι οι κινήσεις και πρακτικές αυτές έχουν δοκιμαστεί για δεκαετίες στον Αγγλοσαξονικό (αλλά και σε χώρες του Νότου) κόσμο και είδαμε πού οδήγησαν. Ας αναλογιστεί μόνο η Ο.Ε.Κ. γιατί οι κινήσεις αυτές δεν στάθηκαν ως ανάχωμα στην επιδεινούμενη επέλαση του διεθνοποιημένου συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής "δημοκρατίας", καθώς και στην περαιτέρω συγκέντρωση εξουσίας σε όλα τα επίπεδα στα χέρια των ελίτ που το ελέγχουν.

Ακόμα, όμως, ένα δείγμα ανεκδιήγητης προχειρότητας (για τους έχοντες στοιχειώδη επαφή με το πρόταγμα εδώ και 15 χρόνια) των συγγραφέων, που δεν μπήκαν καν στον κόπο να ρίξουν μια ματιά έστω στο αρχείο της ΠΔ, είναι η παρακάτω ρήση:

 “ξεμπερδεύει και στα γρήγορα με τους Μπούκτσιν και Καστοριάδη που και οι δυο έχουν ελλείψεις σε κάποιες από τις τρεις προϋποθέσεις που θέτει ο ΤΦ: ή στην ανάλυση ή στην παραγωγή θεσμικού πλαισίου ή στο μεταβατικό πρόγραμμα. Δεν είναι ο χώρος το παρόν ιστολόγιο ούτε και η περίσταση για να γραφτούν θέσεις τόσο για όλα αυτά όσο και να απαντηθούν αυτά που ο ΤΦ προσάπτει με αυθαίρετο τρόπο”

Ο Τ.Φ. έχει γράψει ολόκληρα άρθρα και δεν ξεμπερδεύει καθόλου γρήγορα με αυτά τα προτάγματα (εκτός και αν εννοούν πως στις 600 λέξεις που μετά βίας του παραχωρεί η “Ε” θα έπρεπε να κάνει τη διατριβή που αυτοί βαριούνται να διαβάσουν στο ελληνικό και διεθνές περιοδικό της ΠΔ!), ούτε “αυθαίρετα”. Όμως, ο “ΓΚ” και η Ο.Ε.Κ. (που γράφουν …τεκμηριωμένα και όχι “αυθαίρετα”) γιατί δεν μας λένε την κριτική τους στα άρθρα αυτά αλλά την κρατούν… μυστική;

Και συνεχίζουν αλλού:

“Με έλλειψη γνώσης για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα αφού μιλά για μποϋκοτάζ από τους μεταμοντέρνους του χώρου κάθε προσπάθειας για την ανάδειξη πολιτικού προτάγματος (πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει λόγω μποϋκοτάζ αλλά λόγω της προσπάθειας από μια μειοψηφία).”

Εδώ ο αρθρογράφος και η Ο.Ε.Κ. δείχνουν παντελή ασχετοσύνη σε σχέση με το Δίκτυο ΠΔ, αγνοώντας τη σημαντική κινηματική δουλειά που γίνεται και στην Ελλάδα από τα μέλη του Δικτύου, και τα οποία προφανώς ενημερώνουν τον Τ.Φ. πολύ καλά για τις τάσεις στο χώρο με τον οποίο έχουν επαφές, σε κριτική όμως βάση. Και δεν ξέρουμε αν οι φίλοι της Ο.Ε.Κ. πάνε σε άλλες συνελεύσεις ή έχουν “γνώση” από άλλους “χώρους”, αλλά είναι σοβαρό το να ισχυρίζονται πως τα συνολικά ελευθεριακά προτάγματα δεν μποϊκοτάρονται (με τη βοήθεια της ομοφωνίας/συναίνεσης, βεβαίως-βεβαίως) από μεταμοντέρνους γραμμής τύπου ΑΚ (με την εξαίρεση ίσως του Καστοριαδικού, μιας και ο ύστερος Καστοριάδης δεν είχε πια πρόταγμα, γι' αυτό και τώρα πολλοί μεταμοντέρνοι ελευθεριακοί στην Ελλάδα τον επικαλούνται), από την ΠΔ μέχρι τον κομουναλισμό, ακριβώς γιατί είναι προτάγματα;

Εξίσου απαξιωτικό για το πρόταγμα της ΠΔ και το Δίκτυο της ΠΔ, πέρα από τον Τ.Φ., είναι και το παρακάτω:

“Αυτό βέβαια μπορεί και να θεωρείται χάσιμο χρόνου για τον ΤΦ που έχει το πρόταγμα ήδη έτοιμο, εδώ και μια δεκαετία, αλλά μάλλον έτσι δημιουργούνται εποικοδομητικές σχέσεις, λαμβάνοντας υπόψη και σημαντικές προσωπικές προσπάθειεςπου πραγματοποιούνται.”

Σε ό,τι αφορά το ότι το πρόταγμα είναι “έτοιμο” εδώ και μια δεκαετία απαντάμε και στο τέλος, όπου κάνουμε μια ανασκόπηση της εξέλιξης της σύνθεσης του προτάγματος.

Βέβαια, για την Ο.Ε.Κ., ίσως είναι προτιμότερο στο μέσον της μεγαλύτερης κρίσης που περνά αυτός το λαός εμείς να προτρέπουμε σε πολιτιστικές δραστηριότητες ή σε εργαστήρια αυτοδιαχείρισης για την αυτοδιαχείριση για να τον μάθουμε να ζει “αμεσοδημοκρατικά και συλλογικά” μέσα στο σύστημα, και όχι να ανακατευτεί ενεργά στην πολιτική δράση που προτείνει η ΠΔ, για να χτίσει ο ίδιος τους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς του, ανατρέποντας συγχρόνως τις ντόπιες και ξένες ελίτ.

Όμως, όλα αυτά φαίνεται είναι “ψιλά γράμματα” για τον “ΓΚ” και την Ο.Ε.Κ…

Οι οποίοι κλείνουν με το εξής, που φανερώνει εξαιρετική άγνοια ή απλά διάθεση για κακοπροαίρετο “θάψιμο”:

“Αυτά, λοιπόν και κρίμα που σταμάτησε ένας διάλογος που δεν ξεκίνησε ποτέ. Αναμένοντας την εδώ και μια δεκαετία ανάπτυξη της περιεκτικής δημοκρατίας που θα προσελκύσει μέσω της ανάδειξης του προτάγματος, το «σημαντικό ενδιαφέρον των πολιτών».”

Φυσικά, δεν ξεκίνησε κανένας εκτενής διάλογος ποτέ με λάιφ στάιλ αναρχικούς, παρότι έχουν γίνει και τέτοιοι μεμονωμένοι διάλογοι στο παρελθόν, ενώ και η ΠΔ δεν υποτιμά το ρόλο της αλλαγής του τρόπου ζωής κατά τη μετάβαση σε μια νέα κοινωνία, μέσα όμως πάντα ενταγμένη σε ένα καθολικό πρόταγμα (όπως περιγράφεται στη μεταβατική μας στρατηγική). Παρόλα αυτά, το πιο ανησυχητικό από την επίθεση αυτή στο Δίκτυο της ΠΔ και στον Τ.Φ. είναι η εντελώς αστοιχείωτη αντίληψη περί της έννοιας του διαλόγου που έχει ο “ΓΚ” και τα μέλη της Ο.Ε.Κ. Είναι εμφανές πως για την Ο.Ε.Κ., οι τακτικές δημοσιεύσεις στις στήλες του διεθνούς και ελληνικού περιοδικού διαλόγων με εκπροσώπους της ριζοσπαστικής αριστεράς, η δημοσίευση άρθρων με πλείστες αναφορές σε κινήματα, απελευθερωτικά έργα και έρευνες, η διαρκής ενημέρωση της αρθρογραφίας με νέα δεδομένα, η κριτική νεο-εμφανιζόμενων (ή παλιότερων που επανεμφανίζονται) ρευμάτων και τάσεων στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, και η τακτική ανανέωση των κύριων θεωρητικών έργων της ΠΔ, που λαμβάνει υπόψη όλα τα παραπάνω, κατά κάποιον… ανεξήγητο τρόπο δεν αποτελούν έναν διάλογο που δεν σταμάτησε ποτέ, αλλά γίνονται μάλλον για την… πλάκα!

Όσο για το ότι προτάγματα σαν αυτό της ΠΔ δεν έχουν τραβήξει το “σημαντικό ενδιαφέρον των πολιτών”, είναι απορίας άξιον τι περίμεναν ο ΓΚ και η Ο.Ε.Κ., όταν αντιμετωπίζουν όχι απλά το μποϊκοτάζ, αλλά και τη λοιδορία λάιφ στάιλ ή μεταμοντέρνων αναρχικών όπως της ΑΚ (και τώρα –καλή ώρα– της Ο.Ε.Κ.!), που παίζουν κατά τη γνώμη μας τελικά έναν αποπροσανατολιστικό ρόλο απέναντι στο διογκούμενο κίνημα κατά της κοινοβουλευτικής Χούντας και της σταδιακής απεξάρτησης από το υπερεθνικό και ντόπιο σύστημα εξουσίας.

Κλείνουμε, τέλος, με μια –θεωρούμε– αναγκαία αναδρομή στην ιστορία των περιοδικών “Κοινωνία & Φύση” και “Δημοκρατία & Φύση”, η οποία απαντά και συνολικά στο άρθρο του “ΓΚ” και της Ο.Ε.Κ.:

Το περιοδικό “Κοινωνία και Φύση” και το αντίστοιχο αγγλικό, που βγήκαν με πρωτοβουλία του Τ.Φ., ο οποίος ήταν ο editor και των δύο, ακριβώς την εποχή που μόλις είχε καταρρεύσει ο κρατικιστικός σοσιαλισμός (1992) και φαινόταν ότι ανέτελλε η μέρα, μετά από πολλά χρόνια, για τον ελευθεριακό σοσιαλισμό, αλλά και για τα νέα αντισυστημικά ρεύματα στην οικολογία και τον φεμινισμό, ήδη από το πρώτο τεύχος έγραφε: “στόχος μας είναι η πολυεδρική συζήτηση του κάθε θέματος στην προσπάθεια επεξεργασίας ενός νέου απελευθερωτικού προτάγματος”. Πιστά στη δέσμευση τους, και τα δύο περιοδικά για μια σχεδόν πενταετία φιλοξένησαν έναν πολύ ευρύ διάλογο μεταξύ των σημαντικότερων διανοητών στον χώρο της ευρύτερης αντισυστημικής Αριστεράς, μέχρις ότου άρχισε να αναδεικνύεται μέσα από τις στήλες των περιοδικών αυτών μια νέα σύνθεση αλλά και υπέρβαση της ελευθεριακής σοσιαλιστικής παράδοσης με τα αντισυστημικά ρεύματα στα νέα κοινωνικά κινήματα, η οποία ονομάστηκε “Περιεκτική Δημοκρατία”. Από την άλλη μεριά, ο Μπούκτσιν και οι υποστηρικτές του, όταν διαπίστωσαν ότι τα περιοδικά δεν μπορούσαν να γίνουν όργανα της Κοινωνικής Οικολογίας, λόγω των φιλοσοφικών και άλλων διαφορών που διαφοροποιούσαν τη θέση τους από την αναδυόμενη νέα σύνθεση της ΠΔ, διαχώρισαν τη θέση τους από τα περιοδικά.

Όμως, τόσο οι Μπουκτσινικοί, όσο και οι Καστοριαδικοί και φυσικά τα περιοδικά Κ&Φ και μετέπειτα “Δημοκρατία & Φύση” είχαν κάτι κοινό: το πρόταγμα. Αντίθετα, ο “ΓΚ” και οι “Ελευθεριακοί Κομμουνιστές” φαίνεται ούτε κατάλαβαν ούτε θα ήθελαν να καταλάβουν την ανάγκη της ρητής κατάθεσης ενός καθολικού προτάγματος για την αλλαγή της κοινωνίας και θα προτιμούσαν, αντίθετα, την κουβέντα για την κουβέντα να συνεχίζεται επ' άπειρον, γιατί στην πραγματικότητα δείχνουν ότι δεν απέχουν πολύ από αυτό που ο Μπούκτσιν σωστά χαρακτήριζε “λάιφ στάιλ αναρχισμό”. Το ίδιο λάιφ στάιλ και μεταμοντέρνα, άλλωστε, είναι η αντίληψη ότι τα πολιτικά προτάγματα γεννιούνται μέσα από ένα –βασικά- “παρεΐστικο” συνονθύλευμα επιμέρους ή “πρακτικών” απόψεων που ελεύθερα ακούγονται και “συνθέτονται” μέσα από “συναινετικές διαδικασίες” στις πρώιμες συνελεύσεις γειτονιάς, στις καταλήψεις κ.λπ., μια αντίληψη που δυστυχώς φαίνεται να ενστερνίζεται και η Ο.Ε.Κ..

Ελπίζουμε παρόλα αυτά να κάνουμε λάθος…

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

20 ΓΕΝΑΡΗ 2011

Οι Ομιλίες και η συζήτηση στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου: “Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη Οικονομία”.

Η συζήτηση με θέμα “Είναι αναγκαία η έξοδος από την ΕΕ για την έξοδο από την κρίση;” πραγματοποιήθηκε στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στις 9/11/2010. Συμμετείχαν οι Γιάννης Ελαφρός, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γιώργος Οικονομάκης, Γιάννης Ραχιώτης, Πάνος Δράκος και ο συγγραφέας.

http://vimeo.com/album/1478208