Οι πραιτοριανοί της ντόπιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε αγαστή σύμπνοια με την «ανεξάρτητη» ελληνική δικαιοσύνη την Πέμπτη 11/3/10, ημέρα της πανελλαδικής απεργίας και διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, συνέλαβαν, τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και πέταξαν στην φυλακή με τυπικές διαδικασίες έναν διαδηλωτή. Για μας, χωρίς να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες αλλά γνωρίζοντας καλά τις πρακτικές του κατασταλτικού μηχανισμού, ο συλληφθείς αποτέλεσε ιδανικό δείγμα δυνητικού «γνωστού άγνωστου» (κατά τους μιντιακούς όρους!). «Προκλητική» εμφάνιση με βάση τα… Ελληνορθόδοξα πρότυπα και σακίδιο, μέσο μεταφοράς ύποπτων ή…..και εύκολα τοποθετούμενων ή βαπτιζόμενων (όπως βολεύει τα όργανα της τάξης) ύποπτων αντικειμένων αξιόποινων πράξεων. Επόμενο βήμα….«αδιάβλητη» διαδικασία εκδίκασης με καταθέσεις αστυνομικών και ο στόχος της τιμωρίας για παραδειγματισμό και νουθεσίας των εξεγερμένων μαζών έχει επιτευχθεί.
Καταγγέλλουμε γι’ αυτό το λόγο την ίδια την αστική νομιμότητα του καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που άτυπα έχει ήδη διολισθήσει σε μια ημιολοκληρωτική «δημοκρατία», που αφαιρεί ακόμα και τα προσχήματα της φιλελεύθερης ολιγαρχίας, ενώ απειλεί και τυπικά ήδη κεκτημένα αστικά δικαιώματα. Ωστόσο δεν τρέφουμε αυταπάτες. Τα δικαιώματα αυτά είναι απλά παραχωρήσεις από τη μεριά του συστήματος και όταν η παραβίαση αυτών δουλεύει υπέρ της προστασίας του αυτή γίνεται με οποιοδήποτε τρόπο, προκλητικό ή συγκαλυμμένο. Μετά την υιοθέτηση του δόγματος του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» από την υπερεθνική ελίτ, το οποίο βέβαια δεν παρέλειψε να ενστερνιστεί η ντόπια πολιτική ελίτ που πρόλαβε μάλιστα και έδωσε και διαπιστευτήρια (βλ. παλιότερα περίπτωση Οτσαλάν, και μόλις πρόσφατα την ενεργή «πλήρη συμπαράσταση» του πρωθυπουργού στον «ομότιμο» του Ομπάμα, στον «αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή τυραννίας και καταπίεσης»), διότι έγινε φανερό ότι η ένταση της συστημικής βίας θα προκαλέσει κύματα οργής και λαϊκής δυσαρέσκειας εκφρασμένης συχνά ως ατομικής ή λαϊκής αντιβίας, βρέθηκε ο τρόπος κατάπνιξης οποιωνδήποτε «τρομοκρατικών» αντιδράσεων, ενάντια σε άλλους λαούς με τις γκαγκστερικές επιδρομές «εκδημοκρατισμού» των «βαρβάρων» και στο εσωτερικό με την καταπάτηση πολιτικών ελευθεριών, συλλήψεις, φυλακίσεις, «νόμιμες» ή «παράπλευρες» εκτελέσεις.
Ωστόσο δεν θα παίξουμε το παιχνίδι του συστήματος. Η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν αποτελεί πραγματικά Δημοκρατικό πολίτευμα και επομένως οι νόμοι που θεσμίζει κατά το δοκούν δεν διεκδικούν κανενός είδους δημοκρατική νομιμότητα. Αποτελεί απλά το αναγκαίο πολιτικό συμπλήρωμα της οικονομίας της αγοράς και μαζί αποτελούν τους κύριους θεσμούς οι οποίοι εδώ και διακόσια χρόνια ευθύνονται για τη διαρκώς εντεινόμενη πολυδιάστατη κρίση της ανθρωπότητας. Επομένως, έχει νόημα να διακηρύξουμε ότι ο Μ.Ζ. είναι αθώος μόνο ακολουθώντας τους νόμους του καθεστώτος και στο πλαίσιο τους, χωρίς αυτό να αναιρεί ότι ο Μ.Ζ. για εμάς είναι πάνω από όλα πολιτικός όμηρος του συστήματος και όχι απλά ένα ακόμα θύμα μιας «κακιάς στιγμής» ή ένα «εξιλαστήριο θύμα». Αυτή η διευκρίνιση είναι απαραίτητη γιατί διαφορετικά είναι σαν να νομιμοποιούμε οποιεσδήποτε αναπόφευκτες (και συνήθως μαζικότερες) συλλήψεις γίνονται κατά τη διάρκεια εξάρσεων λαϊκής αντιβίας όπου χρησιμοποιούνται μέσα (που ποτέ δεν στρέφονται εναντίον της ζωής –σε αντίθεση με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος που δεν διστάζουν ωμά πολλές φορές να τη θυσιάσουν) με τα οποία μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις κάποιος να διαφωνεί ως προς την αποτελεσματικότητα τους για τη δημιουργία μιας δημοκρατικής συνείδησης σε μεγάλη κλίμακα, αλλά δεν παύουν να αποτελούν υγιείς, λαϊκές εκφράσεις αυτονομίας. Μπροστά στη σαρωτική βία του υπάρχοντος συστήματος σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικολογικό) δεν θα τηρήσουμε ίσες αποστάσεις μεταξύ βίας και αντιβίας. Το εναρκτήριο σημείο του φαύλου κύκλου της βίας αποτελεί η εντεινόμενη συστημική βία και η λαϊκή ή ατομική αντιβία αποτελεί μόνο μέσο έκφρασης της αντίστασης πολλών αμυνόμενων της συστημικής βίας. Δεν μπορούμε όμως να διεκδικήσουμε κανένα «τεκμήριο αθωότητας» για τους αντιστεκόμενους που υιοθετούν την ομαδική ή ατομική αντιβία ως μέσο αντίστασης ενάντια στο σύστημα, όταν αυτοί πέσουν στα χέρια του. Το σύστημα, από τη στιγμή που λειτουργεί βάσει των νόμων που έχει θεσμίσει προς όφελος κυρίως των ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων και όταν συλλαμβάνει ή στέλνει στη φυλακή ανθρώπους που καταφεύγουν στην ατομική ή ομαδική αντιβία, λειτουργεί εντός της νομιμότητας του και δεν μπορεί να καταγγελθεί ότι την παραβιάζει. Εν τη γενέσει της είναι παράνομη και θεωρούμε ότι δεν θα πρέπει κανένας αντισυστημικός αγωνιστής να πέφτει στην παγίδα της καταγγελίας ενάντια στο κράτος για την άδικη σύλληψη, κράτηση ή μεταχείριση κάποιου με βάση το υπάρχον νομικό πλαίσιο αλλά πάνω από όλα να φωνάζει σε κάθε του παρέμβαση (και όχι «παρεμπιπτόντως» μεταξύ τσιτάτων για «απελευθέρωση τώρα του κρατουμένου» κλπ., ρόλο που μπορεί άνετα να παίξει, ως συνήθως, η ρεφορμιστική αριστερά) ότι αυτός/ή που υπόκειται την κρατική καταστολή είναι όμηρος και θύμα ενός συγκεκριμένου, αιματοβαμμένου και σχεδόν καθολικευμένου πλέον συστήματος που δημιουργεί εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα: αυτού της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, της αντιπροσωπευτικής ψευτο-«δημοκρατίας» και των ντόπιων και υπερεθνικών ελίτ που το διαχειρίζονται προς όφελος τους.
Για εμάς έχει κομβική σημασία να γνωρίζουμε ποιος είναι ο κυριότερος αντίπαλος στον αγώνα για αυτονομία και δημοκρατία και αυτός είναι πρώτιστα το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» καθώς και οι συναφείς ιεραρχικοί θεσμοί (Κράτος, Πατριαρχία, Εκκλησία κλπ.) που δημιουργούν και αναπαράγουν την πελώρια ανισοκατανομή και συγκέντρωση εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Κάθε αγωνιστής θα πρέπει να έχει συναίσθηση της ευθύνης του όταν καταφεύγει στην ατομική ή ομαδική αντιβία, καθώς οποιοσδήποτε πολιτικός αγώνας για απελευθέρωση του, με καταγγελία της «νομιμότητας» της φυλάκισης του (με συστημικούς όρους) καταλήγει ένας ανώδυνος ανθρωπισμός και η πράξη συνδιαλλαγής με το συστήμα, ρεφορμισμός. Η πράξη αυτή μπορεί κάλλιστα να γίνεται σε προσωπικό επίπεδο για την ελάφρυνση των συμπτωμάτων της συστημικής βίας επάνω σε κάποιον άνθρωπο, αλλά όταν γίνεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ επιλογή στην οποία μάλιστα καλούνται να συμπαραταχθούν γενικώς και αορίστως όλες οι πολιτικές δυνάμεις, είναι αποπροσανατολιστική για το αντισυστημικό κίνημα. Το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας προτείνει τη συγκρότηση μαζικού αντισυστημικού δημοκρατικού κινήματος, το οποίο με βάση τη μεταβατική στρατηγική του προτάγματος δεν υιοθετεί καταρχήν τη φυσική βία ως απάντηση στη συστημική βία (παρά μόνο σε περίπτωση που δεχτεί φυσική βία από το σύστημα) αλλά τη δημιουργία συλλογικών δημοκρατικών θεσμών (οικονομικών, πολιτικών κλπ) στο τοπικό επίπεδο που οδηγούν σταδιακά με την αύξηση της επιρροής του δημοκρατικού παραδείγματος μέσω της συμμετοχής στις τοπικές εκλογές και την κατάληψη και κατάλυση την επόμενη μέρα της τοπικής δημοτικής εξουσίας, προς μια νέα (εν δυνάμει παγκόσμια) δημοκρατική τάξη.
Στόχος, δηλαδή, από την πρώτη μέρα της εφαρμογής της μεταβατικής στρατηγικής της ΠΔ είναι η σταδιακή μεταφορά δύναμης από τους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος στις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών και στους ελεγχόμενους από αυτές δημοκρατικούς οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, μέχρι την τελική κατάρρευση των πρώτων. Η συμμετοχή ενός κινήματος ΠΔ σε διαδηλώσεις και δράσεις που αναδεικνύουν πρώτιστα την καθολική και κτηνώδη φύση του συστήματος σε όλο το εύρος της κοινωνικής δραστηριότητας, καθώς και η «στάση» του στο δρόμο θα προκύπτει από συλλογικές δημοκρατικές αποφάσεις στη βάση μιας διαδικασίας δημοκρατικού ορθολογισμού η οποία θα δεσμεύει όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό, θα αυτοπεριφρουρείται διαρκώς και θα αποτρέπει φαινόμενα ατομικής και ομαδικής βίας ή παραβίασης των συλλογικών αποφάσεων.