Εκτύπωση Στείλτο με email

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

   http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_02_10.html

Η Νέα Διεθνής Τάξη που σηματοδότησαν αφενός η άνοδος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σαν συνέπεια της ανάδυσης του νέου φαινόμενου των πολυεθνικών, και αφετέρου η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζεται από δύο αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα αφορά το οικονομικό επίπεδο, και συνοπτικά ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ενώ το άλλο, το πολιτικό επίπεδο, αφορά  τη μορφή που παίρνει στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μη αναστρέψιμα φαινόμενα μέσα στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και δεν έχουν επομένως σχέση με συνωμοσίες, δόγματα και κακές πολιτικές «κακών» πολιτικών, όπως ισχυρίζεται αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά.

Ανάλογα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά η συνέχιση της αποτυχημένης απόπειρας στις αρχές του περασμένου αιώνα για τη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως ισχυρίζονται αναχρονιστικές εκδοχές του Μαρξισμού που βασίζονται σε αντίστοιχα αναχρονιστικές θεωρίες του ιμπεριαλισμού και του υπερ-ιμπεριαλισμού οι οποίες αγνοούν το θεμελιακό γεγονός που χαρακτηρίζει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση: την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής και, συνακόλουθα, της πολιτικής (αλλά και πολιτιστικής) κυριαρχίας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δηλαδή μια δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννήθηκε και καθολικεύθηκε χάρη στην μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών, οι οποίες σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και παραγωγή, μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθορίσαν οι ίδιες, με βάση τους διεθνείς οργανισμούς κάτω απο τον έλεγχό τους, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ αλλά και οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ και η NAFTA. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο συνοψίζεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα σαν το παγκόσμιο κριτήριο του τι, πως και που θα παραχθεί.

Όλα τα άλλα (το πετσόκομμα του κράτους πρόνοιας, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές λιτότητας και συνακόλουθα η μαζική ανεργία και φτώχεια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) είναι αναπόφευκτες  συνέπειες των παραπάνω θεσμικών αλλαγών. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε κόμμα να εκλεγεί σε μια χώρα που είναι ενσωματωμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς θα εφαρμόσει βασικά τις ίδιες πολιτικές—εκτός αν αποκόψει τους δεσμούς της χώρας με αυτήν. Με δεδομένες επομένως τις παραμέτρους που καθορίζει το διεθνές θεσμικό πλαίσιο που ανέφερα, τα κράτη-έθνη περιορίζονται στον ρόλο διαχειριστή της παγκοσμιοποίησης, μολονότι φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις, στις οποίες δεν μπορώ να επεκταθώ, ανάλογα με τον βαθμό και τον τρόπο ενσωμάτωσης μιας χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κ.λπ.

Όπως είναι αυτονόητο από τα παραπάνω, η μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αλλάζει ριζικά στο νέο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και γίνεται ένα υβρίδιο μεταξύ της παλαιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας Χούντας, εξ ου και ο όρος «κοινοβουλευτική Χούντα». Έτσι τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα εκλέγονται μέσα από μια διαδικασία που έχει ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά με τις παλαιές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπου κόμματα μαζών, με σαφώς διαφοροποιημένα εκλογικά προγράμματα (συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, κ.λπ.) εναλλάσσονταν στην  εξουσία. Σήμερα, πολιτικά κόμματα χωρίς μαζική βάση  και με πολιτικά προγράμματα που αποτελούν απλά παραλλαγές τη ίδιου θέματος απευθύνονται σε ένα περίπου 50%-60% του εκλογικού σώματος, εφόσον τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης βασικά απέχουν από την εκλογική διαδικασία θεωρώντας (σωστά), ότι δεν τους αφορά. Και φυσικά η όλη διαδικασία χειραγωγείται κατάλληλα από τα ΜΜΕ (και κυρίως τα κανάλια) που ανήκουν στις ίδιες οικονομικές ελίτ, οι οποίες στις ΗΠΑ —την αποθέωση κοινοβουλευτικής Χούντας— χρηματοδοτούν και τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας!

Με αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής Χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσα από μια ψευδο-δημοκρατική εκλογική διαδικασία σαν την παραπάνω και κυβερνά μέσα από «νόμους» που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ, με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει άλλου. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και καταφεύγουν συχνά στην κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της τη συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά.

*Ο Τάκης Φωτόπουλος γράφει κάθε δεύτερη Κυριακή στην ΚΕ, με εναλλαγή κάθε δεύτερο Σάββατο στην Σαββατιάτικη

Εκτύπωση Στείλτο με email

Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων με εμφανή τα σημάδια βασανισμού τους δεν ήταν ούτε κάποιο τυχαίο γεγονός ούτε υπήρξε σοβαρή προσπάθεια αποσιώπησης των βασανισμών — Ήταν εσκεμμένη.                                              

Εκτύπωση Στείλτο με email

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_02_02.html

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών φανερώνουν ότι έχουμε μια συντονισμένη απόπειρα συντριβής κάθε αντίστασης από την Κοινοβουλευτική Χούντα, με στόχο το άνετο ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, που πρέπει μάλιστα να γίνει στις πιο εξευτελιστικές τιμές, αφού μας επιβάλλεται ακόμη και να αρνηθούμε καλύτερες προσφορές που δεν προέρχονται  απο μέλη της υπερεθνικής ελίτ (π.χ. Ρωσία)! Αναφέρομαι συγκεκριμένα:

―στην Χουντική πράξη της επίταξης απεργών για να σπάσουν την απεργία στο μετρό, κάτι που δεν τόλμησε να κάνει ούτε η πιο αντιδραστική Βρετανική κυβέρνηση της Θάτσερ, όταν οι ανθρακωρύχοι  για μήνες παρέλυαν την οικονομική ζωή της χώρας,

―στην παρεμπόδιση των αγροτών από τα ΜΑΤ να διαμαρτυρηθούν,  κάτι που ούτε η πιο  αντιδραστική Γαλλική Κυβέρνηση του Σαρκοζί τόλμησε, όταν  οι αγρότες έμπαιναν με τα τρακτέρ στις πόλεις! Και, τέλος,

―στην επίθεση των ΜΑΤ κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ με Γκεμπελικές δικαιολογίες ότι κατέστρεψαν κρατική περιουσία, όταν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είναι γνωστά για τις …Γκαντικές πρακτικές τους στη μεταπολίτευση.

Η κυβέρνηση αυτή είναι και συμπεριφέρεται σαν κοινοβουλευτική Χούντα, παρά τα άθλια ψέματα των καλοπληρωμένων παπαγάλων στα κανάλια, (που επαναλαμβάνουν τα αντίστοιχα ψέματα της τρικομματικής κυβέρνησης των καλοβολεμένων αρχηγών με τα δεκάδες ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία στη διάθεση τους) ότι δήθεν στηρίζεται στη λαϊκή πλειοψηφία για να περνά «νόμους» που συντρίβουν, όσο ποτέ άλλοτε απο συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, τα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Και αυτό, για τρεις λόγους.

Πρώτον, διότι η κυβέρνηση αυτή που στηρίζεται σε τρία κόμματα ψηφίστηκε από μια (σχετικά) μικρή μειοψηφία του εκλογικού σώματος. Έτσι, λόγω της μαζικής αύξησης της αποχής (που σημείωσε αύξηση ρεκόρ πάνω από 20% μεταξύ των εκλογών 2009 και 2012) η «λαοπρόβλητη» τρικομματική κυβέρνηση εκλέχτηκε από μόλις το 30% του εκλογικού σώματος! Δηλαδή, ακριβώς από το ίδιο ποσοστό που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αγωνίζεται σήμερα να μείνουμε στην ΕΕ, παρά την καταστροφή που μας επιβάλλει η παραμονή μας σε αυτή. Όχι από σύμπτωση, αυτό είναι περίπου και το ποσοστό των βολεμένων συμπολιτών μας, οι οποίοι είτε δεν υπέστησαν το παραμικρό από την καταστροφή αυτή, όταν οι άλλοι πεινούν, κοιμούνται στους δρόμους ή σε παγωμένα σπίτια, αυτοκτονούν, η μεταναστεύουν, είτε, πολλοί από αυτούς, ωφελήθηκαν κιόλας αφού φρόντισαν (με την αρωγή των μνημονιακών κυβερνήσεων) να φυγαδεύσουν στο εξωτερικό τα συσσωρευμένα κεφάλαια τους. Και φυσικά, η Κινέζικη «ανάπτυξη» που ετοιμάζει για εμάς η υπερεθνική ελίτ μαζί με την εγχώρια, δεν αποκλείεται να έλθει, αφού τώρα έχουν ήδη καθιερώσει τις προϋποθέσεις γι αυτή: ελαστικές εργασιακές συνθήκες Αμερικάνικου τύπου, ατομικές συμβάσεις εργασίας, μισθούς και συντάξεις στα όρια (ή χαμηλότερα) της επιβίωσης, κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών συμπεριλαμβανομένης της Υγείας, Εκπαίδευσης κ.λπ.

Δεύτερον, η ωμή οικονομική βία που εφαρμόζει η Κυβέρνηση δεν έχει καμιά σχέση με τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων που την απαρτίζουν που είχαν κοινή δέσμευση την ανα-διαπραγμάτευση για την βελτίωση των μνημονίων. Έτσι, τη μόνη «υπόσχεση» που τήρησαν (που ήταν και «υπόσχεση» του ΣΥΡΙΖΑ, του μεγαλυτέρου μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της πατριωτικής Αριστεράς κ.λπ.) ήταν συγχρόνως και απαίτηση των ελίτ να παραμείνουμε στην ΕΕ (έστω και αν φύγουμε―μας διώξουν―από την Ευρωζώνη), ανεξάρτητα από το κοινωνικό ή οικονομικό κόστος. Πρόκειται δηλαδή για καθαρή περίπτωση υφαρπαγής ψήφου, σαν αυτή του «Γιωργάκη».

Τρίτον, η επιστράτευση που επέβαλε είναι, στο εύρος της, καθαρά χουντικής φύσης που, όπως δηλώνουν οι εγκυρότεροι συνταγματολόγοι, καταπατά κατάφωρα το Σύνταγμα (άλλο πώς την βλέπουν τα δικαστήρια, όπως και τις απεργίες…). Η επίταξη όμως είναι μια μπλόφα της εξουσίας γιατί προφανώς αν όλοι, ή έστω η μεγάλη πλειοψηφία των απεργών, ήταν αποφασισμένοι να την αγνοήσουν θα ήταν αδύνατη η συλλήβδην φυλάκιση τους, που όχι μόνο θα ήταν πρακτικά ατελέσφορη αφού τα ΜΜΜ θα παρέμεναν ακινητοποιημένα, αλλά και θα οδηγούσε στην κατάρρευση του μύθου της «δημοκρατικής» ΕΕ. Όμως, για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει ένα βαθιά συνειδητοποιημένο απεργιακό κίνημα που, αυτο-οργανωμένο  «από τα κάτω», θα ξεπέρναγε τις κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες (που σήμερα το βραχυκυκλώνουν), αλλά και την ηγεσία της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανόμενης της αντισυστημικής) που, αντί να προχωρήσει στην σύσσωμη αποχώρηση από την Βουλή μέχρι την άρση της επίταξης, προτίμησε να κάνει κοινοβουλευτικές… ερωτήσεις για το θέμα, ενισχύοντας την ψευδή εικόνα της «κανονικότητας» που τόσο επιδίωκε η κοινοβουλευτική Χούντα και οι ελίτ!

1) Η υπερεθνική ελίτ μέσα από την Τρόικα (ΔΝΤ, ΕΕ) και τα τοπικά όργανα της στην Χούντα που παριστάνει την κοινοβουλευτική κυβέρνηση χτύπησαν με απίστευτο θράσος. Σε καμιά άλλη Ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει τολμήσει κυβέρνηση να κτυπήσει μια απεργία με στρατιωτικά μέτρα όπως η επίταξη. Η δική μας Χούντα που δεν έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση για τα μέτρα που καταστρέφουν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού (υποτίθεται εκλέχτηκε με πρόγραμμα επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων!) τώρα έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Αν δεν την σταματήσουμε ΤΩΡΑ πρέπει να υποταχτούμε στη μοίρα μας. Σήμερα θα κριθούν οι κάθε μορφής «προοδευτικές» ηγεσίες.

2) Παράλληλα, η ξεπουλημένη "αριστερή" ηγεσία των εργαζομένων στα ΜΜΜ που κομπορρημονούσε ότι θα τους βγάλουν νεκρούς από εκεί, μόλις έγινε η επίταξη, όπως κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι στο Μετρό που ήταν στο αμαξοστάσιο, εξαφανίστηκε για να μην συλληφθεί και έστειλε τους δικηγόρους του συνδικάτου να συμβουλέψουν τους εργαζόμενους να παραλάβουν τα φύλλα επίταξης γιατί αλλιώς θα είχαν ποινικές κυρώσεις και πιθανή απόλυση! Και αυτό, ενώ ήξεραν πολύ καλά ότι αν ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έπαιρνε το φύλλο πορείας και δεν γύριζε στη δουλειά, δεν θα μπορούσαν βέβαια να τους φυλακίσουν όλους, αφού άλλωστε και να τους φυλάκιζαν πάλι δεν θα έλυναν το πρόβλημα τους να κινήσουν τα ΜΜΜ! ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ.

Οι ηγεσίες των συνδικάτων πρέπει να καλέσουν σε άμεση γενική απεργία μέχρι ν’ ανακληθεί η επίταξη. Αν δεν το κάνουν, πρέπει «απο κάτω» ν’ αυτο-οργανωθούμε σε κάθε τόπο δουλειάς για γενική απεργία ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΑΛΥΣΕΙ Η ΧΩΡΑ, ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ. Δεν αρκούν πια οι 24ωρες απεργίες για την τιμή των όπλων.

3) Τα κοινοβουλευτικά κόμματα και προπαντός αυτά της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) πρέπει να δείξουν ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ότι πιστεύουν  αυτά που λένε. Πρέπει Ν‘ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ από τη Βουλή και να μην επανέλθουν αν δεν ανακληθεί πρώτα η επιστράτευση, καλώντας τον λαό σε μαζικές κινητοποιήσεις για γενική απεργία. ΈΤΣΙ ΜΟΝΟ ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ‘ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ’ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ Η ΧΟΥΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΖΟΥΛΑ. Αν δεν το κάνουν και περιοριστούν σε ρητορείες για «αγώνα» κ.λπ. πρέπει να πεταχτούν ΑΜΕΣΑ στο καλάθι της Ιστορίας. ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ.

4) Οι φοιτητικές ηγεσίες πρέπει να καλέσουν σε άμεση απεργία και καταλήψεις των πανεπιστημιακών χώρων. Αν δεν το κάνουν πρέπει να τις ξεπεράσουν οι φοιτητές απο κάτω . ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ

5) Οι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι κ.λπ.  πρέπει ν’ αυτο-οργανωθούν σε πανελλήνιο κίνημα που θα συμβάλλει με όποιο τρόπο μπορεί στη γενική παράλυση της χώρας.

6) ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΚΤΥΩΘΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΨΑΜΕΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΑΣ

7) Η λύση δεν είναι η άμεση σύγκρουση με τον κατασταλτικό μηχανισμό. Έχουν τα μέσα να μας συντρίψουν και έχουν και τα πληρωμένα κανάλια και τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους και Πανεπιστημιακούς να μας διασύρουν, παρασύροντας όχι μόνο τους βολεμένους αλλα και αυτούς που περιμένουν τη μοίρα τους στον καναπέ. Η λύση είναι να παραλύσει η χώρα με γενική απεργία διαρκείας. Αυτο κανένας απο τις ελίτ και τα όργανα τους δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Τα ΜΑΤ δεν μπορούν να κουνήσουν τον παραγωγικό μηχανισμό, ούτε οι φαντάροι θα δεχτούν ποτέ —ακόμη και αν μπορούσαν — να αντικαταστήσουν τους εργαζόμενους.

ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΕΠΙΤΑΞΗ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΑΛΛΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΜΕΤΡΑ.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΛΥΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.

Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ!

ΚΕΕΡΦΑ, ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΑΓΑΖΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

Στις 19 Ιανουαρίου, γινόμαστε ακόμη μια φορά μάρτυρες μιας από τις πιο καλοστημένες επιχειρήσεις, για τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων απ’ τις αιτίες της εξαθλίωσής του που έχει φτάσει πλέον σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Το σύστημα επιστρατεύει – όπως θα δούμε – όλες τις εφεδρείες του για τον αποπροσανατολισμό του λαού στη πιο κρίσιμη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιδράσουν για να σταματήσουν και να ανατρέψουν την πιο αισχρή επίθεση που δέχονται από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία και τους ντόπιους εντολοδόχους της.

Απέναντι  στους αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων, των αγροτών, των μικροεπαγγελματιών και όλων των κοινωνικών ομάδων που καταστρέφονται από την «κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, την «βουλγαροποίηση» των μισθών και συντάξεων, απέναντι στην εκτόξευση της ανεργίας και στο πιο αισχρό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πόρων της στις πολυεθνικές, τα «παραμάγαζα» αυτά καλούν σε ένα «αντιφασιστικό» αγώνα κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα του πραγματικού σημερινού φασισμού, αυτού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των «αριστερών» της «κλώνων». Ένας «αντιφα/αντιναζιστικός» αγώνας ξεπλυμένος από κάθε πολιτικό περιεχόμενο, δηλ στημένος έτσι ώστε να μην διατυπώνει πολιτική πρόταση κατά της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και των μηχανισμών που μας εντάσσουν σε αυτή – ΕΕ/ΟΝΕ – αλλά αντίθετα άδειος από κάθε αντισυστημική προοπτική χρησιμοποιείται καταρχήν για τον αποπροσανατολισμό του λαού και δεύτερον ως  προκάλυμμα για τον αντιδραστικό φιλοσυστημικό χαρακτήρα των κέντρων που τον χρησιμοποιούν. Δεν υπάρχει χρησιμότερο επικοινωνιακό εργαλείο για το σύστημα σήμερα, από το να προβάλλεται ο υποτιθέμενος «φασιστικός κίνδυνος» – από τα καθεστωτικά ΜΜΕ μέχρι τις ΜΚΟ και το κάθε λογής παραμάγαζο της εκφυλισμένης «αριστεράς»  που συντηρούνται απο διαφόρων ειδών άμεσες ή έμμεσες χρηματοδοτήσεις – ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζεται η μετατόπιση της λαϊκής οργής από τις συστημικές αιτίες της κρίσης, ώστε να συνεχίζεται ανεμπόδιστα η διαδικασία για την καθολική εξάρτηση της χώρας μέσω της οικονομικής κατοχής και της παραίτησης – βάση νόμου του κράτους – από κάθε δυνατότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής.

 Εδώ  θα πρέπει να αναφέρουμε  ότι ακόμα και  κόμματα του κρατικοσοσιαλισμού – που δεν ανήκουν φυσικά στην «εκφυλισμένη αριστερά» που αναφερόμαστε–, φαίνεται να ξεχνούν ότι η αυτοδιάθεση μιας χώρας που -στο σημερινό περιβάλλον της Παγκοσμιοποίησης – καθορίζεται από το βαθμό της οικονομικής αυτοδυναμίας της, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη και για την συστημική αλλαγή που τα ίδια αγωνίζονται, ενώ η επαρκής συνθήκη αναφέρεται στην ωρίμανση των υποκειμενικών συνθηκών για την αλλαγή συστήματος.  Αντί λοιπόν να συμπτύξουν ένα ενιαίο προγραμματικό Μέτωπο που θα οδηγούσε τον τόπο εκτός των κτηνωδών μηχανισμών ΕΕ/ΟΝΕ και συμβάσεων που μας επιβάλλουν την καταστροφή της παραγωγικής δομής μέσω της απελευθέρωσης των αγορών, βήμα για το οποίο οι υποκειμενικές συνθήκες – εκτός φυσικά από τις αντικειμενικές – είναι σε ένα βαθμό ώριμες εδώ και αρκετό καιρό, αποφάσισαν να κάνουν αγώνα για να ωριμάσουν οι υποκειμενικές συνθήκες για την «επανάσταση» όπως την εννοεί η δική τους κοινωνική θεώρηση, αφήνοντας τις κτηνώδεις συμβάσεις με τη Τρόικα ουσιαστικά στο απυρόβλητο και την απελπισία του λαού χωρίς άμεση ριζοσπαστική πολιτική πρόταση.

Είναι σαφές λοιπόν ότι η ανυπαρξία άμεσης ρεαλιστικής πρότασης από την αντισυστημική αριστερά, αφήνει τα αιτήματα που απαιτούν άμεση λύση και αποτελούν ταξικά αιτήματα να διαστρεβλώνονται από την εκφυλισμένη «αριστερά» και τα "μαγαζιά" της αλλά και από πολιτικούς σχηματισμούς σαν την Χρυσή Αυγή που θα παίξει το χρήσιμο ρόλο του «φασιστικού μπαμπούλα». Τα άλλοτε χρήσιμα συστημικά επικοινωνιακά εργαλεία «Καραμανλής ή τάνκς» και αργότερα «ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά», αναβαπτίζονται και συνοψίζονται στο σημερινό «ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΑ», ανακυκλωμένο από σύσσωμο τον καθεστωτικό ντόπιο και διεθνή τύπο.

Με βάση τα παραπάνω δε προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο περιβόητος «αντιφα/αντιναζί» «αγώνας», δεν προέρχεται «από τα κάτω» όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι αστικές αναφορές και οι φιλελεύθεροι υπεργολάβοι τους στην ψευτο-«αριστερά», αλλά από πολύ συγκεκριμένα κέντρα από τα πάνω που αποτελούν και την «πρώτη γραμμή» υπεράσπισης και εγκαθίδρυσης της Νέας Διεθνής Τάξης που διαχειρίζεται τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση. Και δεν θα μπορούσε να αποτελεί έτσι κι αλλιώς σήμερα ο «αντιναζιστικός» λόγος υπόθεση των  λαϊκών στρωμάτων – όπως η αντίσταση επί κατοχής – γιατί  ο πραγματικός αγώνας που επιζητεί ο λαός είναι αυτός κατά του φασισμού της οικονομικής κατοχής της χώρας και κατά αυτών που συνυπέγραφαν όλα αυτά τα χρόνια  (βλ. ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) ολόκληρη τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα (βλ πχ η υπογραφή του Μάαστριχτ) που επέβαλε η Νέα Διεθνή Τάξη. Και βέβαια εδώ δε μιλάμε για την προστασία των πιο ανυπεράσπιστων θυμάτων όπως οι μετανάστες που στοχοποιούνται από γνωστές πλέον ομαδούλες, φαινόμενο το οποίο εύκολα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με ομάδες περιφρούρησης από όλο το φάσμα των πολιτικών οργανώσεων. Στην ουσία ήταν άλλωστε ο συνοδοιπορισμός της ρεφορμιστικής «αριστεράς» με τις ελίτ αυτός που εκτόξευσε ρατσιστικές οργανώσεις από την ανυπαρξία σε διψήφια νούμερα. Αναφερόμαστε  στο αυτονόητο γεγονός ότι ο φασισμός που αντιμετωπίζει ο λαός είναι αυτός της ΕΕ/ΟΝΕ και των αντίστοιχων συμβάσεων που μας επιβάλουν την πιο ωμή οικονομική βία και την καταστροφή κάθε δυνατότητας οικονομικής αυτοδυναμίας, γεγονός που μας έφερε στο σημείο η χώρα να αποτελεί ακόμα και τυπικό προτεκτοράτο με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και την δημόσια περιουσία προς πώληση.

Για του λόγου το αληθές ας δούμε το πεμπτοφαλλαγγίτικο προφίλ των οργανώσεων που αγωνίζονται σήμερα για τον «αντιφασιστικό» τους αγώνα, που ακόμα και η βλακώδης ρητορολογία τους δε κρύβει την υποστήριξή τους, στον εξανδραποδισμό και του Ελληνικού λαού αλλά και των λαών στην ημιπεριφέρεια που σφάζονται από τις παρακρατικές ομάδες των μυστικών υπηρεσιών και του ΝΑΤΟ για την αφομοίωσή τους στη Νέα Διεθνή Τάξη.

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε εδώ ότι η επιχείρηση στιγματισμού του Ελληνικού λαού ως «ρατσιστικού», «ομοφοβικού», «αντισημίτικου» και επομένως «φιλοναζιστικού», καλλιεργούνταν ανέκαθεν από τα διεθνή σιωνιστικά μεγαλο-ιδρύματα και τα ντόπια παραρτήματά τους – όπως το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και τις όμορες ομάδες του. Έτσι εξηγείται ότι ένα από τα βασικά σημεία που αποτελούν κοινό τόπο των παρακάτω ομάδων που ευαγγελίζονται τον «φασιστικό κίνδυνο» , εκτός από τα φίλο-νεοφιλελεύθερα στοιχεία τους, είναι ο άμεσος ή έμμεσος φιλοσωνισμός τους.

ΟΑΚΚΕ/ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ.

Παραδοσιακά την «υπεργολαβία» για την υπεράσπιση των σιωνιστικών συμφερόντων στην Ελλάδα, όπως και τη διοργάνωση «αντιφα/αντιρατσιστικών» πανηγυριών της ΕΕ όπως το «EGAM» (Ευρωπαϊκό αντιρατσιστικό κίνημα) την κατείχε η εν λόγω οργάνωση-«φάντασμα». Εκτός από το να υπερασπίζεται κάθε σφαγή των Ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων, η οργάνωση φροντίζει να επιτίθεται σε όλες τις αριστερές οργανώσεις που θίγουν τον σιωνισμό, έτσι διαβάζουμε από το μπλογκ τους:  «η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία αποκάλυψε και καταγγέλλει σταθερά το βαθύ ενοποιητικό συστατικό των ηγεσιών όλης της υποτιθέμενης «αντιρατσιστικής» αριστεράς, που είναι ο καλυμμένος της αντισημιτισμός, ο οποίος αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του ναζισμού.»

Ο «ριζοσπαστισμός» όσον αφορά σε πολιτικό επίπεδο αυτής της «αντί-ΚΚΕ» σιωναζιστικής γκρούπας είναι ο εξής:

Επί δεκαετίες αγωνίζεται υπέρ του ξεπουλήματος ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Υπερασπίστηκε την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και στιγμάτιζε ως «τάγματα εφόδου» και «τρομοκρατία» τους αγώνες των φοιτητών κατά των ιδιωτικοποιήσεων των πανεπιστημίων (http://oakke.blogspot.gr/2012/03/o_15.html)

Αγωνίστηκε υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 24 – για τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων και αρχαιολογικών χώρων – για το ξεπούλημά τους στις πολυεθνικές. Το θράσος τους – με τις ανάλογες «πλάτες» φυσικά – έφτασε να υπερασπίζεται το ξεπούλημα των καμένων δασικών εκτάσεων και μη, σε πολυεθνικές εταιρείες την ώρα που η Ελλάδα θρηνούσε για τους καμένους ανθρώπους της Ηλείας και τη καταστροφή χωριών και κοινοτήτων από τις φωτιές. (http://www.oakke.gr/na427/fotiesekloges_427.htm)

Αγωνίζεται επί δεκαετίες για τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφαλαίου στη ζώνη Περάματος καταγγέλλοντας κάθε απεργία των εργαζομένων – ως «σαμποταριστές» και το παραμάγαζό τους (Αυτοοργάνωση ζώνη περάματος) φιγουράρει στο κανάλι του εφοπλιστή Αλαφούζου. Αντίστοιχα, πρόσφατα καταγγέλλουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτου μετάλλου στο Βόλο που αγωνίζονται να μην ξεπουληθούν και κλείσουν τα εργοστάσια, στήνοντας το κατάλληλο σκηνικό για την υποβάθμιση των απεργιών με τη σύμπραξη της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6650515&publDate=2012-01-22%2000:00:00.0)

Η πιο μεγάλη «εργολαβία» που ανέλαβε η γκρούπα αυτή όμως ,ήταν η προσπάθεια δημιουργίας «αντισημιτικού» κλίματος στην Ελλάδα με τηνδιαφήμιση της περιβόητης δίκης ενός περιθωριακού φιλοναζιστή, του Κ.Πλεύρη. Η δίκη Πλεύρη αποτελούσε μια φτηνή αντιγραφή της στρατηγικής του σιωνισμού σε διεθνές επίπεδο: ανακαλύπτουν έναν ξεπεσμένο περιθωριακό αντισημίτη και τον εξυψώνουν ως τον απόλυτο κίνδυνο. Παρά το ότι σε αυτό το γνωστό στημένο θέατρο που δημιουργήθηκε και υποστηρίχτηκε καταρχήν από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, από τις αμιγώς σιωνιστικές γκρούπες (ΟΑΚΚΕ, Τέρμιναλ 119, και συγκεκριμένες ομάδες Αντιφα), αλλά και από το «βαρύ πυροβολικό» δημοσιογραφικών ομάδων σε εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας όπως ο «Ιός» (http://www.oakke.gr/na439_440/antinazi440.htm) που τα άρθρα τους διαφημίζονται από το σαιτ της ΟΑΚΚΕ, το εγχείρημα να στιγματιστεί ο ελληνικός λαός και να παραπλανηθούν κομμάτια της αριστεράς αποτυγχάνει. Έτσι μια φιλοσιωνιστική «αντιφα» λέει χαρακτηριστικά : Εκκωφαντικά απούσα και από την αίθουσα αλλά και από οποιαδήποτε εκδήλωση πολιτικής συμπαράστασης ήταν σύσσωμη η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική – με εξαίρεση την ΟΑΚΚΕ – και σύσσωμος ο αναρχικός χώρος – με εξαίρεση την ομάδα Τέρμιναλ 119. Χαρακτηριστικό σχόλιο για το πώς μεθοδεύουν το χαρακτήρα της ελληνικής αριστεράς οι σιωνιστές: ο Μαρξιστικός χώρος να εκπροσωπείται από σιωναζιστικές ομάδες τύπου ΟΑΚΚΕ και ο ελευθεριακός από σιωναζιστικές ομάδες τύπου Τέρμιναλ. Βέβαια, η αλήθεια είναι οτι τα παραρτήματα/γκρουπούσκουλα αυτά της Ισραηλινής πρεσβείας δεν ειχαν ποτέ ρόλο να γίνουν τα ίδια πλειοψηφικά κόμματα και ομάδες, αλλά να περνάνε τη γραμμή των συμφερόντων της υπερεθνικης και σιωνιστικής ελίτ με το να νομιμοποιούνται απο μεγαλύτερες οργανώσεις με παρόμοια αντζέντα. Το Τερμιναλ π.χ. φιλοξενείται και στηρίζεται απο την "Αντιεξουσιαστική Κίνηση" και η τελευταία αποτελεί το δεκανίκι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των νέων κυβερνητικών εφεδρειών που  προορίζονται να παρατείνουν την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ/ΟΝΕ.

Παταγώδη αποτυχία θα έχει και η επόμενη επιχείρηση στησίματος αντισημιτικού κλίματος στην Ελλάδα, με το κάψιμο της συναγωγής των Χανίων από υποτίθεται «αντισημίτες» Έλληνες, που αποδείχτηκαν όμως Αμερικανοί και Άγγλοι από τη βάση της Σούδας και την εκει Νατοϊκή βάση. Οι παραπάνω όμως ομάδες/παραρτήματα της ισραηλινής πρεσβείας επιμένουν : «Οι φλόγες που έκαψαν τη συναγωγή των Χανίων δεν έχουν σβήσει»… (ΟΑΚΚΕ, Τέρμιναλ κλπ). Η ΟΑΚΚΕ/Αντιναζιστική Πρωτοβουλία ωστόσο χωρίς ίχνος  ερείσματος σε οποιοδήποτε κομμάτι του πολιτικού φάσματος, κρίνεται ανίκανη να σηκώσει το βάρος του «αντιφα/αντιναζιστικού» αποπροσανατολισμού στην Ελλάδα. Η άλλη σιωνιστική γκρούπα «Τερμιναλ 119» επιβιώνει ακόμα χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες της προστάτιδάς της, αυτής της «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης». Για το ποια είναι η ομάδα Τερμιναλ έχουμε ήδη απαντήσει παλιότερα όταν οι τελευταίοι υπερασπιζόντουσαν την επέμβαση και τις εκτελέσεις ακτιβιστών απο τους δολοφόνους του IDF στα πλοία βοήθειας στη Γάζα το 2010, εφαρμόζοντας κατα γράμμα την οδηγία που είχε ανακοινώσει η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση (WZO): http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is22/issue_22_adam_sionistiki_propaganda_internetikes_omades.htm

ΣΕΚ/ΚΕΕΡΦΑ.

Ως συνεχιστές του «έργου» της ΟΑΚΚΕ αναλαμβάνουν από ένα σημείο και μετά οι «αντιρατσιστικές» και «αντιφασιστικές» πρωτοβουλίες (ΚΕΕΡΦΑ)  του ΣΕΚ, βασική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ και των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ.

Το ΣΕΚ, όπως και οι προκάτοχοί του της ΟΑΚΚΕ στον «αντιφα» «αγώνα», υπερασπίστηκε την εφαρμογή του φασισμού των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα (βλ. παρακάτω) ενώ σήμερα παίζει το ρόλο του διαμεσολαβητή για την νομιμοποίηση των παρακρατικών οργανώσεων που καθοδηγούνται από της μυστικές υπηρεσίες και το ΝΑΤΟ στα πρότυπα των ταγμάτων εφόδου τύπου «Κόντρας» στη Συρία και Λιβύη, κατ’ εντολή της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ. http://www.youtube.com/watch?v=CnouhUwcovk&feature=player_embedded

Μέσα από τα μαγαζιά/πυροτεχνήματα του ΣΕΚ (πρωτοβουλία "Σταματήστε τον πόλεμο") αποξένωσαν τόσο το αντιπολεμικό κίνημα από το πολιτικό του περιεχόμενο, οδηγώντας το στην εξαφάνισή του. Οι άλλοτε μαζικές διαδηλώσεις των 150 χιλ. κόσμου κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, κατάντησαν «συγκεντρώσεις» των 150 ατόμων την περίοδο επέμβασης στη Λιβύη και τώρα στην παρουσίαση των δολοφόνων του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» ως «εξεγερμένων»…

Το «δεξιό δεκανίκι του Πασοκ» όπως έχει χαρακτηριστεί το ΣΕΚ, καλούσε το 93 σε ψήφο υπέρ του ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα «ψήφο στο ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες», αγωνίστηκε για την καταξίωση της αφρόκρεμας του Πασοκικού αριβισμού (υποστήριξη στο Πάγκαλο για δήμαρχο Αθηνών το 94 και όχι μόνο) και ενώ στήριζε το ΠΑΣΟΚ για να εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Ελλάδα, από την άλλη έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για τα αποτελέσματά τους.

Η στάση του για τα μνημόνια ανάλογα αισχρή και υποκριτική για να χωθεί ακόμα περισσότερο ο Ελληνικός λαός στην εξαθλίωση. Με μια κωλοτούμπα 180 μοιρών οι ηγετίσκοι του ΣΕΚ παρατάνε το «καμένο χαρτί» του ΠΑΣΟΚ και στηρίζουν την εκφυλισμένη «αριστερά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για να πείσουν ότι «το μνημόνιο είναι ανατρέψιμο μετά τις εκλογές» http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/meta-tis-ekloges-mnimonio-einai-anatrepsimo-toy-petroy-konstantinoy

Αυτό είναι το πολιτικό «στριπτίζ» των «αντιφα» μαγαζιών και των κέντρων που τα στηρίζουν. Ο αγώνας των λαϊκών στρωμάτων θα είναι – όπως πάντα ήταν – και αγώνας κατά των δήθεν υπερασπιστών του λαού και των πιο σάπιων κοινωνικών στρωμάτων που επί της ουσίας σκάβουν τον ίδιο του το λάκκο, ευθυγραμμισμένοι με τα κελεύσματα των αφεντικών τους.

Καλούμε τις λαϊκές μάζες και τις ριζοσπαστικές οργανώσεις να αντιμετωπίσουν Τώρα το μαύρο μέλλον που τους επιφυλάσσουν οι διάφοροι προσκυνημένοι στα συμφέροντα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης με το να οργανωθούν άμεσα σε ένα λαϊκό Μέτωπο κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης που θα μας βγάλει από το καθεστώς οικονομικής κατοχής με την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας, βάζοντας έτσι τα θεμέλια για την συστημική αλλαγή.

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη10 Ιανουαρίου 2013

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_01_10.html

Μετά από αναγκαστική απουσία πάνω από ένα χρόνο η στήλη επανέρχεται με ιδιαίτερη χαρά στην τακτική δεκαπενθήμερη βάση της, και από τις 19/1 στη Σαββατιάτικη θέση της. Το γεγονός ότι η έκλειψη της μοναδικής πολυφωνικής εφημερίδας «συνέπεσε» με τον πιο κρίσιμο χρόνο, όπου το τρίτο Μνημόνιο έβαλε τις βάσεις για να συντελεστεί η σημερινή οικονομική καταστροφή της χώρας, την κάνει ελάχιστα συμπτωματική. Ιδιαίτερα, όταν στο φίμωμα της εφημερίδας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όχι μόνο συστημικές δυνάμεις, αλλά και δυνάμεις της χρεοκοπημένης Αριστεράς που στόχο είχαν την μονοπώληση του μη «μνημονιακού»Τύπου από φερέφωνα της (π.χ. νεοπαγείς εφημερίδες –η μια κακή απομίμηση της «Ε»–από τ. συντάκτες της εφημερίδας), καθώς και εργατοπατέρες που αντικειμενικά έπαιξαν ρόλο συνοδοιπόρων τους, σε μια λυσσώδη προσπάθεια να κλείσει και στη συνέχεια να αποτραπεί η επανέκδοση της εφημερίδας­­, εξαπατώντας τους εργαζόμενους (που, ορθότατα βέβαια, διεκδικούν δεδουλευμένα μηνών) ότι έτσι θα ικανοποιούνταν τα απαράγραπτα δικαιώματά τους!

Μιλώ για καταστροφή, και όχι απλά για κρίση,γατί ποτέ άλλοτε δεν είχε θεσμοποιηθεί, όπως σήμερα, η συστηματική φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και η μετατροπή της χώρας σε καθαρό προτεκτοράτο των ξένων ελίτ με την αγαστή σύμπνοια των ντόπιων ελίτ και τη στήριξη των προνομιούχων στρωμάτων που ξεπουλάνε όλο τον κοινωνικό πλούτο της χώρας, και προσδοκούν μια«ανάπτυξη» που θα στηρίζεται στην Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Για να συγκαλυφθεί αυτή η ιστορική καταστροφή, που θα μετατρέψει τη χώρα σε μπανανία της ΕΕ και τα λαϊκά στρώματα σε άθυρμα των ξένων και ντόπιων ελίτ,καλλιεργούνται από το σύστημα μια σειρά ανώδυνοι αντιπερισπασμοί, με την αμέριστη βοήθεια της ρεφορμιστικής Αριστεράς, δηλ. αυτής που δεν αμφισβητεί,όχι το σύστημα, αλλά ούτε καν την ένταξή μας στην ΕΕ (πέρα απο αυτή που ζητά την απλή έξοδο από την Ευρωζώνη που είναι άλλη μια απάτη). Και αυτό, παρόλο που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αμφισβητεί σήμερα την ένταξή μας στην ΕΕ, εφόσον βλέπει «στο πετσί της» ότι μέσα στην ΕΕ είναι καταδικασμένη στη μόνιμη φτωχοποίηση, που θα προκαλεί η ανάπτυξη με βάση την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, μια «ανάπτυξη» που συνεπάγεται είτε την ανοικτή ανεργία, είτε τη συγκαλυμμένη ανεργία της μερικής και περιστασιακής απασχόλησης, είτε, τέλος, μισθούς ανατολικής Ευρώπης.

Η Αριστερά αυτή εξαπατά διπλά τα λαϊκά στρώματα.

Πρώτον, με το να υπόσχεται ότι μέσα στην ΕΕ θα μπορούσε να εφαρμόσει ριζικά διαφορετική πολιτική από την ήδη εφαρμοζόμενη από την Τρόικα. Όμως, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλή επιλογή κάποιων «κακών» πολιτικών και οικονομικών ελίτ, όπως παραμυθιάζει τον λαό η Αριστερά αυτή. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η οποία είναι δομικό φαινόμενο που οδήγησε στις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (κεφαλαίου, εμπορευμάτων εργασίας), μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι, εφόσον αναγκαστικά θεμελιώνεται στην ανταγωνιστικότητα. Αλλά,η ανταγωνιστικότητα, στις συνθήκες αυτές, μπορεί να ενισχυθεί είτε μέσα από μαζικές επενδύσεις στην έρευνα και τεχνολογία σε συνδυασμό με τη δραστική μείωση του κόστους παραγωγής (δηλ. του εργατικού κόστους, των φόρων στο κεφάλαιο, εργοδοτικών εισφορών κ.λπ.) ––όπως κάνουν οι χώρες του κέντρου–– είτε μέσα μόνο από τη μείωση του κόστους που ελπίζεται να προσελκύσει τις επενδύσεις των πολυεθνικών ––όπως κάνουν οι χώρες στη περιφέρεια σαν την Ελλάδα. Όλες οι νεοφιλελεύθερες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» επιβάλλονται με βάση αυτή τη λογική και καμιά ρεφορμιστική αριστερά δεν μπόρεσε να τις ανατρέψει: από αυτήν του Μιτεράν μέχρι του Ολάντ. Και αυτό,διότι η ανατροπή τους προϋποθέτει μονομερή έξοδο μιας χώρας από την ΕΕ, σαν πρώτο βήμα για την αποκοπή των δεσμών της, μέσω της οικονομικής αυτοδυναμίας(όχι αυτάρκειας), από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Δεύτερον, με το να στρέφει την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων είτε στις ανώδυνες (για το σύστημα) διαμάχες για την διαφθορά,ώστε να εκτονωθεί η διογκούμενη οργή, είτε στον φασιστικό μπαμπούλα που δήθεν απειλεί την Ελλάδα, αν όχι τον πλανήτη ολόκληρο! Όμως, η Ελλάδα είναι ήδη εκφασισμένη με την ωμή οικονομική βία που επιβάλλεται στα λαϊκά στρώματα και την απαιτούμενη για τη στήριξή της φυσική βία. Αν, επομένως, μεγάλα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, αλλά και στην ΕΕ γενικότερα, στρέφονται σε εθνικιστικά κινήματα και κινήματα κατά των μεταναστών,δεν το κάνουν γιατί ξαφνικά έγιναν ρατσιστικά ή …φασιστικά. Το κάνουν διότι η Αριστερά σήμερα είναι απόλυτα χρεοκοπημένη στην Ευρώπη ––και σύντομα και στην Ελλάδα, όταν θα αποκαλυφθεί η απάτη της–– εφόσον δεν θέλησε να ηγηθεί ενός Μετώπου για να αποτρέψει τη συντελούμενη μέσα στην ΕΕ καταστροφή τους. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι τα στρώματα αυτά, παραπλανημένα από την αντί-μεταναστευτική προπαγάνδα παρόμοιων κινημάτων, στρέφονται κατά των μεταναστών, ενώ βέβαια η μετανάστευση είναι απλό σύμπτωμα της παγκοσμιοποίησης.

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos

Όπως είχαμε ενημερώσει ήδη εδώ και καιρό σε άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου «Η «αυτοδιαχειριζόμενη» (και μεταλλαγμένη) Ελευθεροτυπία», ο «πόλεμος» που μαίνεται για την εξαφάνιση του πλουραλιστικού χαρακτήρα της Ε, έχει ξεκάθαρα πολιτικά κίνητρα. Πολιτικά κίνητρα τα οποία αναφέρονται στην φίμωση κάθε ίχνους αντισυστημικής φωνής που θίγει τα πραγματικά αίτια της κρίσης προτείνοντας άμεσες ρεαλιστικές λύσεις για την ανοικοδόμηση της οικονομίας και την κατάργηση κάθε σύμβασης με τη Τροϊκα, κάτι το οποίο είναι εφικτό μόνο εκτός των μηχανισμών της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, δηλ πρώτιστα εκτός ΕΕ/ΟΝΕ. Κατ' επέκταση ο πλουραλιστικός χαρακτήρας της "Ε" θίγει άμεσα την «πρώτη γραμμή» της εκφυλισμένης «αριστεράς» (δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών, οικονομολόγων κλπ…) η οποία φέρει ακέραια σήμερα την ευθύνη για την συνεχώς επιδεινούμενη εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, προασπίζοντας με απύθμενο θράσος τα συμφέροντα του συστήματος με το να αποπροσανατολίζουν το λαό για τα αίτια της κρίσης. Η "Ε" λοιπόν ή έπρεπε να αλλάξει σε ένα τυπικό φερέφωνο της εκφυλισμένης «αριστεράς» όπως η «Αυγή» ή έπρεπε να κλείσει με το γνωστό τρόπο. Παράλληλα με την επιχείρηση φίμωσης της Ε, οι γνωστοί βολεμένοι «εργατοπατέρες» που μεθόδευσαν τόσο καιρό το κλείσιμό της – και που αποτελούν στελέχη των «αριστερών» δεκανικιών του συστήματος – διανθίζοντάς το με τσιτάτα «αυτοδιαχείρισης» και «εργατικού ελέγχου»–, βρέθηκαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με καινούργιες εφημερίδες/κλώνους της Ελευθεροτυπίας…  όπου εκει προφανώς τα «εργατικά δικαιώματα» είναι λυμμένα…

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο στις δυο εφημερίδες «μαϊμούδες» της Ε, όχι απλά δε χωράνε αντισυστημικές φωνές, αλλά αντίθετα προβάλουν «αμάσητη» τη συστημική προπαγάνδα που τους έρχεται έτοιμη από τα αφεντικά τους και τα αντιστοιχα ΜΜΕ. Έτσι η αναφορά στα αίτια της Ελληνικής κρίσης είναι κάτι απαγορευμένο στις  φυλλάδες κακέκτυπα της Ε. (Εφημερίδα των Συντακτών/ 6 ημέρες) , ενώ η αισχρή συστημική προπαγάνδα για τις χώρες που μακελεύονται από τις ταγματασφαλήτικες παραστρατιωτικές ομάδες που τα Think Tanks της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ ονόμασαν «εξεγερμένους» (Λιβύη, Συρία, Ιραν ) ανακυκλώνεται συστηματικά.

Δυστυχώς, όπως πρόσφατα μάθαμε, στο παιχνίδι αυτό μπήκε και μια συνδικαλιστική ένωση που πρόσκειται στο Παμε, η οποία και καλεί σε διαμαρτυρία έξω απ τα γραφεία της Ε που πρόκειται να επαναλειτουργήσει. Προφανώς οι διαμαρτυρόμενοι του εν λόγω σωματείου ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούν για την περίεργη ταύτιση των "επιχειρημάτων" τους με αυτά της εκφυλισμένης «αριστεράς» και την κατα πως βολεύει χρησιμοποίησή τους. Εκτός αν οι εκβιαστικές επιθέσεις του προέδρου της ΕΣΗΕΑ κατά των «απολύσεων του Ριζοσπάστη» τόσο καιρό, έπιασαν τόπο…

Με βάση τα παραπάνω αναδημοσιεύουμε εδώ, μια αποκαλυπτική ανταλλαγή για τις πολιτικές σκοπιμότητες που παίζονται πάνω στις «πλάτες» του αναγνωστικού κοινού της εφημερίδας αλλά και των εργαζομένων της , που φανερώνει ταυτόχρονα και από ποια κέντρα στηρίζονται οι πρωτεργάτες αυτοί «εργατοπατέρες» θιασώτες της συστημικής προπαγάνδας.

Καταρχήν δημοσιεύουμε την αρχική ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ που ξανα-ανακάλυψε τα "εργατικά δικαιώματα" στην Ε, αλλά οχι πχ στο συγκρότημα Λαμπράκη…, κατόπιν οι αποκαλυπτικές απαντήσεις του παλαίμαχου δημοσιογράφου της Ε. Νίκου Ρούσση και στο τέλος ένα ακόμα μήνυμα δημοσιογράφου που αγαναχτεί με την επί μήνες αυτή υποκρισία και εμπαιγμό.

Read the rest of this entry »