Απάντηση στο άρθρο του Lenin Reloaded “Μια μερική αντι-τοποθέτηση πάνω στο πρόσφατο άρθρο-ομιλία του Τάκη Φωτόπουλου”

2

Απαντάμε στην κριτική του έντιμου συναγωνιστή Lenin Reloaded με τίτλο  «Μια μερική αντι-τοποθέτηση πάνω στο πρόσφατο άρθρο-ομιλία του Τάκη Φωτόπουλου», επάνω στο κείμενο του Τάκη Φωτόπουλου «Η επιτακτική ανάγκη για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης: Μετά την ήττα του λαϊκού κινήματος». Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μας.

 

Lenin Reloaded

«(…) Ξεκινάμε με την αποτίμηση:

“ακόμη και όταν αντισυστημικά κόμματα όπως το ΚΚΕ έπαιρναν σωστές θέσεις για τη διαγραφή του Χρέους και τη συνακόλουθη έξοδο από την ΕΕ/Ευρωζώνη και την ανάγκη αυτοδύναμης ανάπτυξης, ουσιαστικά τις αχρήστευαν με το να συνδέουν την έξοδο από την ΕΕ με τη κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, δηλαδή με την αλλαγή του συστήματος, η οποία βέβαια αυτή τη στιγμή ήταν αδύνατη, όπως άλλωστε και το ίδιο τόνιζε. […] Όχι τυχαία, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπέστησαν εκλογική συντριβή, που, συνακόλουθα, δεν οφείλεται μόνο στην τρομοκρατία των ελίτ και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.”

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να συμφωνήσω με την τελευταία πρόταση του παραθέματος: πράγματι το ΚΚΕ υπέστη εκλογική συντριβή και πράγματι η συντριβή αυτή “δεν οφείλεται μόνο στην τρομοκρατία των ελίτ και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ”, αλλά έχει πολλαπλές αιτίες. Η αιτία όμως που παραθέτει εκτός από αυτές τις δύο ο Φωτόπουλος είναι μόνο μία και είναι η εξής: οι σωστές θέσεις του ΚΚΕ για έξοδο από την ΕΕ/Ευρωζώνη και την ανάγκη αυτοδύναμης ανάπτυξης “αχρηστεύθηκαν” από την σύνδεσή τους με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Το πρώτο ερώτημα που ανακύπτει από μια τέτοια διάγνωση είναι γιατί δεν εμφανίστηκε καμία απολύτως πολιτική δύναμη που να προκρίνει την έξοδο από την ΕΕ/Ευρωζώνη και την ανάγκη αυτοδύναμης ανάπτυξης χωρίς να τις συνδέσει με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας

 

Απάντηση ομάδας ΠΔ Αθήνας: Η απάντηση στο ερώτημα είναι βέβαια γιατί ούτε το ΚΚΕ ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν έβλεπε όπως η ΠΔ ότι το συστημικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί άμεσα (γιατί δεν υπάρχουν βέβαια οι επαναστατικές συνθήκες ούτε στην Ελλάδα αλλά ούτε και πουθενά αλλού στην ΕΕ η τον Βορρά γενικότερα, στον δε Νότο έχουμε απλά «επαναστάσεις-μαϊμού» όπως η Αραβική Άνοιξη) και επομένως το μόνο που μπορεί να επιδιώξει σήμερα μια αντισυστημική αριστερά θα ήταν να θέσει αιτήματα που μπορεί να ικανοποιηθούν και μέσα στο σύστημα, αλλά μόνο από ένα ριζοσπαστικό Λαϊκό Μέτωπο σαν αυτό που προτείνουμε, το οποίο θα στόχευε:

Α) ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ μέσα από την έξοδο από ΕΕ/Ευρω κλπ

Β) ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ  ΣΑΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ

Γ) ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

L.R.: «Ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στον οποίο αναφέρεται επίσης ο Φωτόπουλος, ανέπτυξε αποσπασματικά και κατά περίσταση θέσεις για έξοδο, ανέπτυξε όμως και πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που δεν συμβαδίζει με το πρόταγμα της εξόδου και ρητορική που “θόλωνε” τα νερά με μια αφηρημένη επίκληση “ρήξης και ανατροπής” που δεν περιελάμβανε συγκεκριμένη πρόταση για το ποια πολιτική μορφή και οικονομική μορφή θα είχαν αυτές. Και φυσικά, καταποντίστηκε και ο ίδιος εκλογικά. Στην πραγματικότητα, κανένα από τα κόμματα τα οποία εξελέγησαν στη Βουλή πλην ΚΚΕ δεν έθεσε ζήτημα εξόδου από την ΕΕ/Ευρωζώνη.

Το ρεαλιστικό “μίνιμουμ” λοιπόν του προγράμματος που προκρίνει ο Φωτόπουλος συμπίπτει στην πολιτικά εκπεφρασμένη πράξη (στη βάση των διαθέσιμων πολιτικών επιλογών) με το μάξιμουμ, με αυτό που ο ίδιος θεωρεί ότι ακύρωσε την θελκτικότητα του “μίνιμουμ”: την ανατροπή του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος μέσα από την μαζική κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Δεν θα θίξουμε εδώ το κατά πόσο το “μίνιμουμ” ήταν πράγματι “θελκτικό”: αρκεί να πούμε ότι αν ήταν, δεν θα υπήρχε τόση πίεση από την κοινή γνώμη στο ΚΚΕ να συμμαχήσει με κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ/ΔΗΜΑΡ) που καμία τέτοια πρόταση δεν εκπροσώπησαν, και δεν θα αναδεικνυόταν πρώτο κόμμα η βαρυφορτωμένη με διαχειριστικά σκάνδαλα και πρώην “απονομιμοποιημένη” ΝΔ, με μια ατζέντα που διακήρυττε την παραμονή στο ευρώ ως απόλυτη προτεραιότητα και στόχο.

Τα παραπάνω παραπέμπουν σε μια λογική την οποία ο Φωτόπουλος είναι ξεκάθαρο ότι δεν αποδέχεται, δεν είναι όμως ξεκάθαρο τι τον οδηγεί να την απορρίψει: και η λογική αυτή, που κατά την δική μου εκτίμηση εξέφρασε η πολιτική στάση του ΚΚΕ, είναι πως οι αντικειμενικές συνθήκες σε ότι αφορά την σύνδεση του ελληνικού καπιταλισμού με τον ευρωπαϊκό είναι τέτοιες που η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αδύνατη (εξόν ως ρητορική φαμφάρα και άσκηση στην πολυγλωσσία) χωρίς ριζική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών σε βαθμό τέτοιο που να ανατρέπεται η ίδια η υφιστάμενη κρατική εξουσία. Το ζήτημα το έθεσε προεκλογικά κατ’ επανάληψη η ΓΓ, τα στελέχη και όργανα του κόμματος, όταν έκαναν λόγο για τη διαφορά μεταξύ της αναγκαστικής, νομοτελειακής διαχειριστικότητας μιας “αριστερής κυβέρνησης” ακόμα και αν αυτή περιελάμβανε το ΚΚΕ, και της ρηξιγενούς προοπτικής μιας συνολικής ανατροπής του πολιτικού συστήματος. »

 

Απάντηση μας: Όλη η ανάλυση και η κριτική για μινιμαλιστικές και μαξιμαλιστικές θέσεις, στηρίζονται στην παραπάνω λαθεμένη εκτίμηση. Από πού κι ως πού λοιπόν, η ρήξη με την ΕΕ είναι αδύνατη χωρίς αλλαγή συστήματος και λαϊκή εξουσία; Δηλαδή οι άλλες χώρες που δεν μπαίνουν σήμερα στην ΕΕ ακριβώς για να μην πάθουν την Ελληνική καταστροφή (Ισλανδία), ή δεν μπαίνουν στο Ευρώ ( ακόμη και η Βουλγαρία και η Πολωνία) άλλαξαν το σύστημά τους; Ή θα καταλήξουμε να υιοθετήσουμε τις τρομολαγνικές συστημικές ανοησίες, ότι άλλο το να μπαίνει μια χώρα στην ΕΕ και άλλο να βγεί από αυτή; Γιατί άραγε; Αν έκανε κυβέρνηση ένα ισχυρό Λαϊκό Μέτωπο στο οποίο θα μπορούσε να παίζει καθοριστικό ρόλο το ΚΚΕ με αιτήματα σαν κι αυτά που προτείνουμε, τι θα έκανε το σύστημα για να το εμποδίσει να πάρει την εξουσία, ή, αν την έπαιρνε,  να εφαρμόσει μια διαδικασία μονομερούς εξόδου απο την ΕΕ/Ευρωζώνη; Απόβαση του 6ου στόλου ή στρατιωτική δικτατορία;; Μα ακριβώς τότε ήταν που ακόμη και αυτοί που δεν θα είχαν στηρίξει το Μέτωπο θα το πλαισίωναν μαζικά και θα αποκαλυπτόταν πλεον σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο ο ρόλος της ΕΕ σαν τμήμα της Νεας Διεθνούς Τάξης που στηρίζεται στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» της πλάκας…Αυτή την έλλειψη πολιτικής βούλησης από την αντισυστημική Αριστερά πληρώνουν τώρα τα λαϊκά στρώματα και θα την πληρώνουν για πολλά χρόνια ενώ θα τους εξαπατούν οι αγύρτες της «Αριστεράς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ…

 

L.R.: «Πράγμα το οποίο μας φέρνει σε μια κρίσιμη λεπτομέρεια στο πιο πάνω παράθεμα: για τον Φωτόπουλο, υπήρχε μια αντίφαση στην στάση του ΚΚΕ διότι “το ίδιο τόνιζε” πως η “αλλαγή του συστήματος” που ήταν η μαξιμαλιστική προϋπόθεση για το φαινομενικά ελάχιστο ήταν αδύνατη. Δεν γνωρίζω όμως κανένα κείμενο ή ομιλία του κόμματος που να “τονίζει” κάτι τέτοιο· το αντίθετο, αυτό που τονιζόταν ήταν η ανάγκη ο λαός να κατανοήσει την ιστορική αναγκαιότητα μιας τέτοιας αλλαγής. Και εκεί βέβαια ήταν που το ΚΚΕ απέτυχε να πείσει για τον “ρεαλισμό” των προσδοκιών του, όπως και εκεί ήταν που “πάτησε” ο υποτιθέμενα ρεαλιστικός σαρκασμός ΣΥΡΙΖΑ περί “πίστης στην δευτέρα παρουσία.” Ο λαός συμμερίστηκε την άποψη πως το ΚΚΕ έχει χιλιαστικές προσδοκίες που δεν τον αφορούν ούτε επιλύουν τα προβλήματά του στο παρόν, όχι την ιδέα ότι το ΚΚΕ προωθούσε αντιφατικά ένα όραμα ανατροπής για το οποίο το ίδιο “τόνιζε” πως είναι ανέφικτο.»

 

Απάντηση μας: Δεν τόνιζε το ΚΚΕ ότι ΤΩΡΑ είναι αδύνατη η κατάληψη της λαϊκής εξουσίας; Αφού το πρόγραμμα του για την επόμενη ημέρα των εκλογών μιλούσε για πάλη στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές κτλ. ώστε να γίνει καταληπτή (προφανώς στο μέλλον) αυτό που άλλωστε γράφεις και εσύ: δηλαδή «η ανάγκη ο λαός να κατανοήσει την ιστορική αναγκαιότητα μιας τέτοιας αλλαγής». Είναι προφανές ότι αυτό το πρόγραμμα σε σχέση με το τώρα, δεν δίνει καμία διέξοδο πραγματική στα λαϊκά στρώματα, τη στιγμή που τώρα βέβαια πρέπει να ανακόψουν την κρίση, κάτι που δεν θα γίνει απλά με οργάνωση στις γειτονιές και εκπαίδευση για την αναγκαιότητα της Επανάστασης αλλά και με το χτίσιμο ενός Μετώπου για άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ και θεσμικές αλλαγές σαν αυτές που προτείνουμε.

Προφανώς ο Τ.Φ. μιλάει για την περίπτωση να γίνει μια ριζική αλλαγή που θα βγάλει τα λαϊκά στρώματα από την κρίση σήμερα (κάτι που προϋποθέτει ότι δεν υπάρχουν ακόμη επαναστατικές συνθήκες και όλοι παραδέχονται ότι δεν υπάρχουν), όχι μετά από 20 ή 100 χρόνια που θα ανατρέψει ο λαός το καπιταλιστικό σύστημα και θα πάρει τη λαϊκή εξουσία, όταν στο μεταξύ θα έχει καταστραφεί, και αυτό είναι το ζήτημα που θίγει από την αρχή. Το πώς δηλαδή θα βγούμε από την κρίση πριν την οριστική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων, το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου, την υποκειμενική καταστροφή κάθε απελευθερωτικής συνείδησης μέσα στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης (όπως έχει γίνει σε κάθε χώρα που έχει ενσωματωθεί πλήρως σε αυτή όπως στον Ευρωπαϊκό Βορρά κτλ. και έχει καταστρέψει κάθε εναπομείναν σημαντικό αντισυστημικό κίνημα).

 

L.R.: «Στην πραγματικότητα, και εδώ θα περάσουμε στο δεύτερο παράθεμα, είναι ο ίδιος ο Φωτόπουλος που διακηρύσσει το αδύνατο της “αλλαγής του συστήματος” και βασίζει σε αυτή την πεποίθηση την λογική και το σκεπτικό της συνολικής του πρότασης:

“Ο απώτερος στόχος ενός παρόμοιου Μετώπου δεν μπορεί παρά να είναι η απεξάρτηση της Ελλάδας από τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση […] Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα από την ανατροπή των θεσμών της, και ιδιαίτερα των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου, εργασίας, εμπορευμάτων και υπηρεσιών. […]

Όμως ο στόχος αυτός είναι και άρρηκτα δεμένος με την συστημική αλλαγή και επομένως συναρτάται απόλυτα με τον συσχετισμό δυνάμεων που θα επικρατεί αφού θα έχουν επιτευχθεί οι άμεσοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι οι ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΟΥΝ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ […]

Όμως γιατί οι στόχοι του ΛΜ δεν πρέπει να προϋποθέτουν τη Λαϊκή Εξουσία και τη συστημική αλλαγή γενικότερα, όπως υποστηρίζει σχεδόν σύσσωμη η πραγματική αντισυστημική Αριστερά […];

-Γιατί σήμερα όλοι παραδέχονται ότι δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες (έστω και αν υπάρχουν εξεγερσιακές συνθήκες), ούτε προβλέπονται για το προσεχές μέλλον, πράγμα που κάνει επιτακτική της ανάγκη ενός Λαϊκού Μετώπου με στόχους σαν τους παραπάνω για να σταματήσουμε την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, να βάλουμε τις βάσεις για μόνιμη έξοδο από την κρίση αλλά και τα θεμέλια για συστημική ή επαναστατική αλλαγή.”

Δεν έχει νόημα να ρωτήσουμε γιατί ο Φωτόπουλος δεν θεωρεί υφιστάμενες τις επαναστατικές συνθήκες σήμερα ή μάλλον αδύνατες στο “προσεχές μέλλον”, και συνεπώς απορρίπτει τη θέση του ΚΚΕ για την αναγκαιότητα της λαϊκής εξουσίας ως προϋπόθεσης. Είναι προφανές από το “όλοι παραδέχονται ότι…” πως ο ίδιος θεωρεί αναμφισβήτητη την διαπίστωση, και φυσικά δεν είναι ο μόνος απλώς επειδή είναι σχεδόν ο μόνος που έχει την εντιμότητα να το πει. Μάλλον, η απάντηση εδώ στον Φωτόπουλο οφείλει να έρθει με τη μορφή μιας ερώτησης που απευθύνεται στο ΚΚΕ: γιατί, την στιγμή που “όλοι παραδέχονται ότι δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες” επέμενε και επιμένει το ΚΚΕ στην πρόταξη της “λαϊκής εξουσίας”; Η ερώτηση αυτή έχει το πλεονέκτημα να αντικατοπτρίζει ένα πραγματικό, και αναπάντητο για τους περισσότερους, αίνιγμα, σε αντίθεση με την ερώτηση περί επιμονής στην λαϊκή εξουσία όταν το ίδιο το ΚΚΕ δέχεται το αδύνατο της συστημικής αλλαγής (παραδοχή που έδειξα ότι αφορά μάλλον τον ίδιο τον Φωτόπουλο παρά το ΚΚΕ).»

 

Απάντηση μας: Εδώ διακρίνουμε (α) μια παρανόηση και (β) ένα «κυκλικό αδιέξοδο» που επαναλαμβάνεται: Η (α) παρανόηση αφορά στο ότι ο Φωτόπουλος μιλάει για τους άμεσους και μεσοπρόθεσμους στόχους που είναι οι τωρινοί στόχοι που πράγματι δεν προϋποθέτουν την επαναστατική αλλαγή, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες. Και το ότι δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες είναι αυτονόητο, από το γεγονός ότι δεν έγινε ούτε μια γενική απεργία να παραλύσει τη χώρα, ούτε καν μια διαδήλωση εκατομμυρίων και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το 70-80% να φοβάται μη χάσει το Ευρώ «του», γι’ αυτό και ψηφίζει τα κόμματα εξουσίας ή τη …γιαλαντζί «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται έξοδο από την κρίση …μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη! Μιλάμε λοιπόν για το «τώρα» και το «ορατό μέλλον». Δεν μιλάμε για το τι θα μπορούσε ίσως να γίνει σε 20 χρόνια, αφού έχει εξοντωθεί ο λαός και αντικειμενικά και υποκειμενικά (επαναφέρουμε και το εμπειρικό παράδειγμα της Βόρειας Ευρώπης καθώς και πολλών άλλων χωρών με τεράστιο επαναστατικό παρελθόν που κάθε άλλο παρά η υποταγή των λαών τους έφερε απελευθερωτικές προοπτικές).

Όταν ο Τ.Φ. μιλάει για συστημικό φαινόμενο, δεν «διακηρύσσει το αδύνατο της συστημικής αλλαγής» όπως γράφεις, αλλά ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι συστημικό φαινόμενο με την έννοια ότι η ενσωμάτωση μιας χώρας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν ανατρέπεται απλά με την καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού και την αλλαγή πολιτικής, όπως διακηρύσσει η ρεφορμιστική Αριστερά, αλλά μόνο μέσα από την ανατροπή των ίδιων των θεσμών της (ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές κ.λπ.). Όμως η ανατροπή των θεσμών αυτών ΔΕΝ προϋποθέτει ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος! Οι αγορές δεν ήταν ανοιχτές και απελευθερωμένες μέχρι σχεδόν πριν 30-35 χρόνια στις περισσότερες χώρες, ενώ βέβαια καπιταλισμό είχαμε. Το τι μορφή θα πάρει μακροπρόθεσμα η κοινωνία αυτή (ΠΔ, κρατικοσοσιαλιστική, αναρχοσυνδικαλιστική κτλ.) είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων στο μέλλον, αφού θα έχουν επιτευχθεί οι άμεσοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι και κυρίως η οικονομική αυτοδυναμία, που ΔΕΝ προϋποθέτουν συστημική αλλαγή, στις σημερινές και ορατές για τον λαό συνθήκες.

(β) («κυκλικό αδιέξοδο») Έγραψες επάνω και το επαναφέρουμε και εδώ σε σχέση με το ΚΚΕ ότι «αυτό που τονιζόταν από τη μεριά του ήταν η ανάγκη ο λαός να κατανοήσει την ιστορική αναγκαιότητα μιας τέτοιας αλλαγής».

Μα είναι το ίδιο πράγμα το να παλεύεις για να πείσεις για την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ μιας τέτοιας αλλαγής, με το ότι υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες;; Δεν υπάρχει καμία αιτιώδης συσχέτιση μεταξύ αυτών των δύο. Μπορεί να παλεύεις 100 χρόνια να πείσεις για την επαναστατική αλλαγή (βλ. π.χ. τους Τροτσκιστές, αν και ίσως να μην είναι το καταλληλότερο παράδειγμα) και όχι απλά να μην πείθεις, αλλά να χάνεις και σχετικές δυνάμεις. Συνεπώς επανερχόμαστε στην «κοινή» εκτίμηση ότι ΣΗΜΕΡΑ και στο ορατό μέλλον δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες. Άλλο αν θέλεις να τις δημιουργήσεις και άλλο αν υπάρχουν. Το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο.

 

L.R.: «(…)

 Τι σημαίνει στην πράξη το να ξέρεις ότι ο χειμώνας της παρούσας κρίσης είναι μακρύς όσο και βαθύς; Σημαίνει το να ξέρεις ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις· σημαίνει να ξέρεις ότι η ελληνική αστική τάξη, μια τάξη που στηρίχτηκε για την βιωσιμότητά της στην πολιτική και οικονομική παρέμβαση του ξένου παράγοντα, βρίσκεται μπροστά σε δομικά και όχι απλώς  συγκυριακά αδιέξοδα· σημαίνει το να ξέρεις ότι οι τακτικές της αστικής εξουσίας, στην bona fide “δεξιά” ή στην “αριστερή”, “μεταρρυθμιστική” εκδοχή της, έχουν πάρα πολύ μικρό shelf life, πολύ σύντομη ζωή στο ιδεολογικό ράφι. Καταρρέουν όσο γρήγορα εμφανίζονται, και η σαγήνη τους ξεθωριάζει πολύ σύντομα. Δεν είναι λοιπόν η πίστη ότι “υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες” (αυτό προϋποθέτει πολύ συγκεκριμένη αλληλεπίδραση ανάμεσα σε αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις) αλλά η έλλειψη πίστης στο ότι υπάρχουν “μεταρρυθμιστικές προϋποθέσεις” (ζήτημα καθαρά αντικειμενικό στη διάγνωσή του) που καθυπαγορεύει τόσο την επιμονή του ΚΚΕ σε ένα πρόγραμμα ολικής και μετωπικής ρήξης με το αστικό καθεστώς όσο και την μορφή και κατεύθυνση της αυτοκριτικής για το παρελθόν της περιόδου 1941-49.

 Το ΚΚΕ θεωρεί βέβαιο ότι η ελληνική αστική τάξη συγκεκριμένα δεν έχει επιλογές που να μπορούν να εξασφαλίσουν την διαβίωση των μικροαστικών στρωμάτων και δεν μπορεί κατά συνέπεια να χτίσει σταθερές συμμαχίες μαζί τους (αλήθεια, μετρά κανείς από όσους πιστεύουν σε μια τέτοια δυνατότητα πόσοι μικροαστοί έπαψαν να πιστεύουν σ’ αυτή αρκετά ώστε να μεταναστεύσουν την τελευταία τριετία); Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών εκτός Ελλάδας δημιουργεί ένα εξόχως αρνητικό περιβάλλον για “μεσοβέζικες λύσεις” και συμβιβασμούς. Και το ΚΚΕ επέλεξε την άμεση, ραγδαία φθορά της εκλογικής του δύναμης από την μαθηματικά βέβαιη φθορά της ενσωμάτωσης σε έναν μεταρρυθμισμό χωρίς περιεχόμενο ή αντικείμενο βάζοντας ένα έλλογο στοίχημα κάτω από ακραίες συνθήκες: ρισκάρει ενσυνείδητα τα πάντα γιατί ξέρει ότι, σε τελική ανάλυση, για το ίδιο και το μέλλον του κρίνονται τα πάντα.»

 

Απάντηση μας: Η έννοια της αυτοδύναμης Οικονομίας (ή αυτοδύναμης «Ανάπτυξης» όπως από τη μεριά του το έχει θέσει το ΚΚΕ κατά καιρούς) δεν είναι «μεταρρυθμιστικό» αίτημα. Είναι ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για τη συστημική αλλαγή (κάτι που τονίζεται σε όλα τα κείμενα μας), στις ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες και, με βάση την εμπειρία των τελευταίων 30 χρόνων από τις εξελίξεις των κινημάτων στον Βορρά και αλλού, πιθανότατα και στις μεσοπρόθεσμες μελλοντικές. Στην πραγματικότητα, η απεξάρτηση από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ντε φάκτο επαναστατικό αίτημα με τη στενή έννοια, καθώς η συγκέντρωση που συνεπάγεται αυτή, ο έλεγχος που ασκείται σήμερα στα μέσα παραγωγής, το εμπόριο, τους πολιτικούς/στρατιωτικούς θεσμούς, από τις πολυεθνικές και την υπερεθνική ελίτ σε συνεργασία με τις μεταπρατικές/υποτελείς ντόπιες ελίτ, είναι συντριπτικός που δεν επιτρέπει καν να μιλάμε απλά για την «ντόπια αστική τάξη» (που βασικά πάντα ήταν παρασιτική και μεταπρατική στην Ελλάδα – οι εφοπλιστές για τους οποίους γίνεται συχνά λόγος βέβαια είναι κοσμοπολίτικο κεφάλαιο και δεν νοούνται σαν ισχυρή «ντόπια» τάξη καθώς ουσιαστικά μόνο τα… ονόματα τους είναι ελληνικά) σαν μια ξεχωριστή –και πόσο μάλλον αυτόνομη- οντότητα.

Ένα τέτοιο Μέτωπο συνεπώς εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι μόνο του ΚΚΕ ή μόνο της ΠΔ, γι’ αυτό και είναι πάντα ένας ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ, με άξονα όμως την Αυτοδύναμη Οικονομία και ένα μίγμα ιδιοκτησιών και ελέγχου των μέσων παραγωγής, όπου οι μακροοικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται μέσω ενδεικτικού, μερικώς κεντρικού σχεδιασμού καθώς και αποκέντρωσης σε δημοτικούς οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς, που θα ελέγχεται από τις συνελεύσεις πολιτών και εργαζομένων του Μετώπου.

Αν θέλουμε λοιπόν να μιλάμε για Μέτωπο Κοινωνικής αλλά και ΕΘΝΙΚΗΣ απελευθέρωσης το οποίο να μην είναι μόνο «κομουνιστικό», δεν φαίνεται να υπάρξει πιο δόκιμη λύση από αυτή που προτείνουμε, παρά να περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία της δημιουργίας τέτοιων συνθηκών σε ολοένα μεγαλύτερη κρίση, που όμως εμπειρικά ακριβώς δείχνει ότι επαναστατικές συνθήκες δεν δημιουργούνται μέσα σε αυτή τα τελευταία 30 χρόνια της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, και μάλιστα σε χώρες με πολύ μεγαλύτερη επαναστατική και εργατική παράδοση από την Ελλάδα. Αν βέβαια δεν λαμβάνεται η πρόσφατη ιστορική εμπειρία υπόψη και δεν υπάρχει κάποια υιοθετημένη, στέρεη άποψη περί αυξανόμενης οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης λόγω παγκοσμιοποίησης (αν δεν αποκηρύσσεται κιόλας η θεωρία ή δεν μπλέκεται με τον «υπερ-ιμπεριαλισμό» και άλλες απαρχαιωμένες θεωρίες), τότε μπορεί κανείς να πιστέψει πως το ζήτημα είναι απλά η σχέση των μικρομεσαίων με την ελληνική αστική τάξη και η σχέση της με τις «ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις» — αλήθεια όμως, μεταξύ ποιων αντιθέσεων «ιμπεριαλισμών»; Της Γαλλίας με τη Γερμανία και παρόμοιες ανοησίες που ξεφουρνίζονται από Μαρξιστές που δεν διαθέτουν μια σύγχρονη θεωρία για την παγκοσμιοποίηση και στηρίζονται στην εκατόχρονη  θεωρία του Ιμπεριαλισμού ή του υπερ-ιμπεριαλισμού που προϋπέθετε έθνη-κράτη ως τις βασικές οικονομικές μονάδες και οχι τις πολυεθνικές επιχειρήσεις και υπερεθνικές καπιταλιστικές τάξεις (όπως κάνουν σύγχρονοι Μαρξιστές) ή υπερεθνικές ελίτ (όπως υποστηρίζει η ΠΔ);

 

L.R. : « Κανείς δεν ξέρει, και δεν μπορεί να ξέρει, αν αυτό το ιστορικό στοίχημα θα του “βγει”, αν δηλαδή το πλήρωμα του πολιτικού κόστους νωρίς θα του επιτρέψει να εκμεταλλευτεί το “ξερό του κεφάλι” όταν τα “εύπλαστα” θα έχουν γίνει πολτός. Αυτό όμως που μπορούμε να ξέρουμε είναι ότι πρόκειται ακριβώς για ιστορικό στοίχημα, για στοίχημα αναμέτρησης με την ιστορία, με αυτό το υπαρκτικά αφόρητο μείγμα τυχαιότητας και αναγκαιότητας που μας ωθεί σε ένα μέλλον που δεν μπορούμε να δούμε ποτέ καθαρά. Πολλοί γελούν με την δυνατότητα να βάλει οποιοσδήποτε τέτοια στοιχήματα σε τέτοιους καιρούς: είναι αυτοί που θεωρούν πως έχουν κάνει τις “καβάντζες” τους για να “τη βγάλουν” ώσπου “να περάσει η μπόρα.” Ο χρόνος θα δείξει αν υπάρχουν τέτοιες “καβάντζες” σήμερα, ή αν ήρθε αντίθετα καιρός που η “νίκη” και η “ήττα” σχετικοποιούνται και αλλάζουν θέσεις με μεγαλύτερη ευκολία και ταχύτητα από ό,τι θα ανέμεναν οι “ρεαλιστές.”»

 

Απάντηση μας: Προφανώς η ανάλυση περί «καβάντζας» να υποθέσουμε(;) αφορά τους «ρεαλιστές» καιροσκόπους της εκφυλισμένης «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και κομματιών της μεσοαστικής τάξης που στήριξαν το εν λόγω κόμμα ή ακόμα και άλλα κόμματα. Αφήνεται επίσης να νοηθεί ότι σε μελλοντικό χρονικό ορίζοντα που θα στερέψουν οι «καβάντζες», αντίστοιχα το ΚΚΕ θα βρεθεί σε διαφορετική θέση απ’ ό,τι σήμερα, μετατρέποντας την σημερινή ήττα σε «νίκη»…

Πέρα όμως από «αναλύσεις» περί «καβαντζών» που αφορούν αποκλειστικά αυτούς που …δύνανται να τις έχουν, και πολλοί από αυτοί μπορεί να συνεχίζουν να τις έχουν στο μέλλον, η πρόταση της ΠΔ αφορά τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα που υφίστανται μια άνευ προηγουμένου μεταπολιτευτική καταστροφή και όχι σε ρεβανσισμούς οργανώσεων με την ιστορία, και σε τελική ανάλυση καλό είναι τα αίτια των αποτυχιών να αναζητούνται επίσης και στην ίδια την αδυναμία των ιστορικών καθολικών προταγμάτων να γίνουν κτήμα της κοινωνίας, και όχι απλά στην ίδια την κοινωνία.


Πώς υποτιθέμενοι “αντισιωνιστές” συνεργάζονται με τα συμφέροντα του Ισραήλ κατά της Συρίας

4

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο από το μπλοκ της ανεξάρτητης δημοσιογράφου και ακτιβίστριας Lizzie Phelan.

Μετά την καταστροφή της Λιβύης και τον εξανδραποδισμό του λαού της που αποτελούσε ένα από τα καθεστώτα που δεν ήταν ενταγμένα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αναρωτιόμασταν πως θα δικαιολογηθεί επικοινωνιακά πλέον η επερχόμενη επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ, κυρίως στον Αραβικό κόσμο και στις αλληλέγγυες πολιτικές ομάδες στον αγώνα των Παλαιστινίων και του Λιβάνου. Η επικοινωνιακή συστημική προπαγάνδα, έπρεπε να λύσει αυτό το «γρίφο» ώστε να στηριχθούν σε επιπεδο προπαγάνδας οι παραστρατιωτικές επιχειρήσεις των δολοφονικών ταγμάτων που υποστηρίζονται από τις μυστικές υπηρεσίες και βαφτίστηκαν «εξεγερμένοι», «ελεύθερος στρατός της Συρίας» κλπ… Έπρεπε να βρεθεί μια φόρμουλα που να δικαιολογεί  στα ματια των Αράβων κυρίως, τους Ισλαμιστές «εξεγερμένους» που αγωνίζονται κατά του βασικού υποστηριχτή της Παλαιστινιακής και Λιβανέζικης αντίστασης.

Γι αυτό ακριβώς το παρακάτω κείμενο είναι σημαντικό, αφού αποδομεί το συγκεκριμένο επικοινωνιακό δόγμα που χρησιμοποιείται για το νέο έγκλημα κατά του λαού της Συρίας.

 

Εχει υπάρξει μια γελοία αντίληψη ανάμεσα σε πολλές αριστερές ομάδες, αυτών που αντιτίθενται στη συριακή κυβέρνηση, ότι το καθεστώς του Ισραήλ δεν θέλει να δει την πτώση του Άσαντ. καθώς οι αυτο-διακηρυγμένοι “αντισιωνιστές”, πολλοί σε αυτές τις ομάδες ικανοποιούνται να αυταπατώνται πιστεύοντας ότι και οι δύο εχθροί είναι στην ίδια πλευρά. στην περίπτωση των διαφόρων σοσιαλιστικών ομάδων, πιστεύουν ότι ερμηνεύοντας την Συριακή κρίση με την “αντιεξουσιαστική ” κάλυψη της εκδοχής τους (ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία έχει εφαρμογή η εν λόγω εκδοχή) τους επιτρέπει να διατηρούν μια πρόσοψη του αντι-ιμπεριαλισμού .

Η Λονδρέζικη σοσιαλιστική εφημερίδα The Socialist Review γράφει: “Το Ισραήλ, αν και εχθρικό προς τη Συρία, θα μπορούσε να βασισθεί στο καθεστώς του κόμματος Μπάαθ για να κρατήσει ήσυχα τα σύνορα. γι’ αυτό η κριτική του Μπασάρ είναι πιο υποτονική στο Τελ Αβίβ. ”

και ο Simon Assaf του SocialistWorker γράφει:

η ιδέα ότι οι απλοί Σύριοι που αγωνίζονται για να αλλάξουν τη χώρα τους είναι τα πιόνια της “Δυτικής πλεκτάνης» είναι παράλογη … στην πραγματικότητα, ο Αραβικός Σύνδεσμος προσπαθεί να ρίξει το καθεστώς ανέκαθεν.

Η άποψη αυτή είναι επίσης διάχυτη μεταξύ της ισλαμικής αντιπολίτευσης της Συρίας. ο Rafiq Α. Tschannen των The Muslims Times γράφει:

το Ισραήλ πιστεύει ότι θα ήταν ασφαλέστερο υπό καθεστώς Άσαντ από ότι με τη νέα κυβέρνηση της οποίας η ταυτότητα είναι άγνωστη ή από το νέο ισλαμικό καθεστώς των εξτρεμιστών που θα ανοίξει ένα νέο μέτωπο του πολέμου με το Εβραϊκό κράτος.

Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του Ισραήλ έχουν τροφοδοτήσει ενεργά αυτή τη χειραγώγηση, καθώς αποδείχθηκε ευεργετική για το κράτος του Ισραήλ για να δυσφημίσουν την κυβέρνηση της Συρίας στα μάτια των Αράβων αλλά και των Σύριων μεταξύ των οποίων η συνεργασία με το Ισραήλ ήταν ανέκαθεν μια κόκκινη γραμμή. ως εκ τούτου ο στόχος των εκθέσεων αυτών ήταν να δημιουργήσει την εσφαλμένη αντίληψη ότι το Ισραήλ είναι αμέτοχο στην εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης της Συρίας. ομοίως για το πώς οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ήταν πρόθυμες να απεικονίσουν τη λιβυκή εξέγερση ως “γηγενή επανάσταση”.

Σε αυτό το άρθρο, η Haaretz στις αρχές του 2011 με τίτλο “ο αγαπημένος δικτάτορας του Ισραήλ”, προσπάθησε να ζωγραφίσει τον Πρόεδρο της Συρίας ως ένα αδύναμο υποχείριο του Ισραηλινού κράτους. το άρθρο ανάγεται στην κριτική των απλών Συρίων και σε πηγές απογοήτευσης για την αποτυχία της συριακής κυβέρνησης να πάρει πίσω τα Υψίπεδα του Γκολάν. φτάνει μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζεται τιμωρία του Ασαντ για τη μη επίθεση στο Ισραήλ. Η ειρωνεία είναι ότι to ισραηλινό “χαρτί” θα είναι κρίσιμης σημασίας στην αποτυχία ενός προέδρου να επιτεθεί στο Ισραήλ και προφανώς αποτέλεσμα να χαθούν πολλά. Το πιο απίστευτο  γεγονός είναι ότι αυτές οι «αντι-σιωνιστές» ομάδες επέλεξαν να πιστεύουν στην αναστροφή των ισραηλινών κρατικών μέσων ενημέρωσης.

Η Συριακή αντιπολίτευση το Syrian National Council (SNC) που έχει τη βάση του στην Τουρκία ακολούθησε την ίδια μόδα. ο έκπτωτος πια ηγέτης της SNC, Burghan Ghallion είπε στην ισραηλινή εφημερίδα Ynetnews “Είμαστε πεπεισμένοι ότι ο ισχυρότερος σύμμαχος στο συριακό καθεστώς είναι το Ισραήλ”.

Απομυθοποιώντας το Μύθο

Ωστόσο, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά εκθέτουν όλα τα παραπάνω απλώς ως μέρος της μηχανής του ψυχολογικού πολέμου που κατευθύνεται από το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και τις χώρες του ΝΑΤΟ, η οποία αποτελεί ουσιαστικό μέρος της συνολικής επίθεσης ενάντια στη Συρία, και ότι οι αριστεροί έχουν γίνει πρόθυμα ένα μέρος της:

Ο πιο σημαντικός σύμμαχος του Ισραήλ, οι ΗΠΑ, μεταξύ των άλλων συμμάχων τους έχει εκφράσει επανειλημμένα την επιθυμία για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία.

Ο πιο σημαντικός σύμμαχος του Ισραήλ, οι ΗΠΑ, έχουν πιεσθεί για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία πριν αρχίσουν τα πρώτα σημάδια της “εξέγερσης”. Το πιο διάσημο (σημάδι) το 2007, ο στρατηγός Wesley Clarke, ο οποίος υπηρέτησε ως Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ μεταξύ 1997 και 2000 δήλωσε ότι είχε λάβει ένα σημείωμα από το Γραφείο του Αμερικανού Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, στο οποίο διάβασε ότι η κυβέρνηση της Συρίας θα είναι μία από τις επτά κυβερνήσεις, που θα καταστρέψει στα επόμενα πέντε χρόνια (στο παραπάνω βίντεο η συνέντευξη του Clarke στην Amy Goodman).

Ο πρόσφατος τίτλος του Guardian “η Σαουδική Αραβία σχεδιάζει να χρηματοδοτήσει το στρατό ανταρτών στη Συρία” είναι στο χαρακτηριστικό στιλ των ελεύθερων μέσων μαζικής ενημέρωσης από τις χώρες του ΝΑΤΟ, μια κακοήθης χειραγώγηση. Το κείμενο του εν λόγω άρθρου αναφέρεται στα σχέδια των ΗΠΑ και κατ’ επέκταση των σημαντικότερων συμμάχων του Ισραήλ, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, για την πληρωμή των μισθών των ανταρτών. Αλλά, θαμμένο πιο κάτω, το ίδιο άρθρο αναφέρει επίσης ότι η στήριξη αυτή άρχισε μήνες πριν. Ενας λιγότερος παραπλανητικός τίτλος ως εκ τούτου θα αντικαταθιστούσε το “προγράμματα για τη χρηματοδότηση” με “αυξήσεις για την υποστήριξη”, και, ένας ειλικρινής κύριος τίτλος θα ανέφερε ότι ο εξωτερικός έλεγχος της εξέγερσης της Συρίας έχει υπάρξει από την εμφάνιση του.

Πράγματι, τόσο το Κατάρ όσο και η Σαουδική Αραβία έχουν μια μακρά ιστορία εχθρότητας με το κόμμα Μπάαθ της Συρίας και την εξωτερική πολιτική της Συρίας, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στην από τα δύο από τα κορυφαία μέσα ενημέρωσης τους (Al Jazeera και το Al Arabiya, αντίστοιχα) σοβαρά διαστρεβλωμένη κάλυψη των γεγονότων στη Συρία από την αρχή.

Αλλά για να τονίσουμε αυτό το πλαίσιο, θα δώσουμε πολύ μεγάλο βάρος στη συνεπή ανάλυση της συριακής κυβέρνησης ότι η κρίση εντός των συνόρων της δημιουργήθηκε εξωτερικά. Ενα γεγονός στο οποίο «αριστερές» ομάδες πέφτουν έξω και προσπαθούν να υποβαθμίσουν ή να απορρίψουν, με αποτέλεσμα την ενίσχυση της αντίπαλης άποψης που ο ιμπεριαλισμός έχει καταστήσει κυρίαρχη μέσα από τον ενημερωτικό μηχανισμό του.

Γιατί το ίδιο άρθρο του Guardian, και οι δυτικοι αριστεριστές οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο Άσαντ είναι καλός για το Ισραήλ, δεν ανέφεραν ότι για παράδειγμα στις αρχές Απριλίου, οι ΗΠΑ ανοιχτά υποσχέθηκαν να διπλασιάσουν τη βοήθειά τους προς τους αντάρτες της τάξης των πλέον των 12 εκατ. $, υπό την κάλυψη της «ανθρωπιστικής ενίσχυσης”; ή η πρόσφατη παραδοχή των ΗΠΑ ότι ενεργά εξοπλίζει την εξέγερση χρησιμοποιώντας το Κατάρ ως πληρεξούσιο; ή ότι τον Φεβρουάριο, ο συμπαγής σύμμαχος του Ισραήλ Βρετανός υπουργός Εξωτερικών William Hague δεσμεύθηκε περισσότερο εξοπλισμό των ανταρτών, επιμένοντας ότι “δεν υπάρχει όριο σχετικά με το τι πόρους” η Βρετανία θα προσφέρει;

Δεν θα πρέπει να εξηγηθεί στους «αντι-Σιωνιστές» ότι η αμερικανική και την ισραηλινή εξωτερική πολιτική είναι ένα και το αυτό.

Άξονας της Αντίστασης

Η Συρία είναι μέλος του Άξονα της Αντίστασης, η οποία είναι η μόνη αποτελεσματική στρατιωτική αντίσταση που έμεινε ενάντια στο Ισραήλ. Αποτελείται από τη Συρία, το Ιράν και την αντίσταση στο εσωτερικό του Λιβάνου, με τη Χεζμπολάχ στο τιμόνι. Μακράν του να είναι «ασφαλής» επιλογή για το Ισραήλ, όπως η συγγραφέας Amal Saad-Ghorayeb στο Al Akhbar αναφέρει στην τριμερή κριτική της στην θέση του τρίτου-δρόμου ότι έχει αδράξει πολλά από τη δυτική αριστερά, η Συρία έχει θέσει εαυτόν με συνέπεια στην πρώτη γραμμή, διακινδυνεύοντας τη δική της επιβίωση, και έχει συμμετάσχει σε όλες τις αραβο-ισραηλινές διενέξεις, απ’ όταν ανέλαβε την εξουσία. Η Συρία υπήρξε ο ισχυρότερος υποστηρικτής των κινημάτων αντίστασης του Λιβάνου κατά της ισραηλινής κατοχής: Η Χεζμπολάχ έχει επανειλημμένα αποδώσει απερίφραστα την ικανότητά της να κερδίσει αποτελεσματικά το 2006 τον πόλεμο κατά της ισραηλινής εισβολής στο Λίβανο στην υποστήριξή της από τη Συρία και το Ιράν.

Ενα χρόνο μετά την έναρξη της εξέγερσης στη Συρία, η γελοία ιδέα ότι το Ισραήλ δεν επιδιώκει καθεστωτική αλλαγή στη Συρία άρχισε να καταρρέει. Ο υπουργός Πληροφοριών του Ισραήλ, Νταν Μέριντορ αναφέρθηκε στο ισραηλινό ραδιόφωνο, επισημαίνοντας αυτό που ήταν προφανές σε όλο το μήκος: η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία θα έσπαζε το σύμφωνο αμοιβαίας άμυνας Ιράν-Συρίας, απομονώνοντας το Ιράν και μειώνοντας την προμήθεια όπλων στη Χεζμπολάχ. Τέλος, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ισραήλ, η Συρία, θα παρέλυε.

Αυτό δεν αναφέρθηκε στα ισραηλινά μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία διασφάλισαν ότι η κάλυψη στο προφανές, καθαρά υπ’ όψιν ότι θα έκανε την τοποθέτηση των εξεγερμένων μαριονέτων των αυτο-αποκαλούμενων «αντι-Σιωνιστών» στη Δύση και τον αραβικό κόσμο πιο ανυπόφορη. Ωστόσο, οι μαζορέτες που υποστηρίζουν ότι ο Άσαντ είναι καλός για το Ισραήλ δεν είναι ικανές να συμβιβάσουν τότε το γιατί το Ισραήλ χτυπάει ανελέητα τα τύμπανα του πολέμου εναντίον ενός από τους πιο σημαντικούς συμμάχους της Συρίας, του Ιράν.

Εκτός από την επιθυμία να απαλλαγεί από τον Άσαντ για να εξασφαλίσει στρατιωτική ηγεμονία του στην περιοχή, το Ισραήλ έχει επίσης οικονομικό συμφέρον να τορπιλίσει τον αγωγό πετρελαίου της Συρίας, του Ιράν, του Ιράκ που θα ανταγωνιστεί τόσο τον αγωγό BTC του Ισραήλ όσο και τα αιώνια εν τη γενέσει σχέδια για τον αγωγό Nabucco της Ευρώπης.

 Φιλο-Ισραηλινή Αντιπολίτευση [μέσα στο καθεστώς Ασαντ]

Με μια αυξανόμενη δυναμική, η ήδη αδύναμη βιτρίνα του «φιλο-Ασαντικού» [Δόγματος] στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης άρχισε να καταρρέει όλο και περισσότερο, οι φωνές μέσα από το εσωτερικό της αντιπολίτευσης της Συρίας, έχουν διασχίσει την κόκκινη γραμμή, ηχώντας φιλικές προς το Ισραήλ.

Το μέλος της Κνεσσέτ Γιτζάκ Χέρτσογκ, ο οποίος στο παρελθόν κατείχε θέσεις σε υπουργικά αξιώματα στην Ισραηλινή Βουλή, είπε ότι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης της Συρίας έχουν πει ότι θέλουν ειρήνη με το Ισραήλ μετά την πτώση του Σύριου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ.

Πράγματι, το μέλος του SNC Bassma Kodmani παρακολούθησε το συνέδριο Bilderberg 2012 όπου η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η Kodmani έχει ήδη ζητήσει για τις φιλικές σχέσεις μεταξύ της Συρίας και του Ισραήλ σε ένα γαλλικό talk show, φτάνοντας μέχρι του σημείου να πει: «χρειαζόμαστε το Ισραήλ στην περιοχή».

Ενα άλλο μέλος της SNC, ο Ammar Abdulhamid δήλωσε την υποστήριξή του στις φιλικές σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Συρίας σε μια συνέντευξη στην Ισραηλινή εφημερίδα Ynetnews.

Στις αρχές του έτους σε μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του Radwan Ziyade και του Mouhammad Abdallah του SNC παρακάλεσαν τον ισραηλινό υπουργό Άμυνας Εχούντ Μπαράκ για περισσότερη υποστήριξη.

Εκτός από το SNC τα παιδιά των πρώην ηγετών, τώρα πια στην αντιπολίτευση, έχουν προσχωρήσει στην φιλο-Ισραηλινή φυλή των αρουραίων. ο Ribal al-Assad, ο γιος του θείου του Μπασάρ Άσαντ και ο εξόριστος πρώην αντιπρόεδρος Αλ-Rifaat Asaad δέχθηκαν τη δυνατότητα της Συρίας να κάνει ειρήνη με το Ισραήλ. Και ο γιος του πρώην πρωθυπουργού της Συρίας Nofal Αλ-Dawalibi, δήλωσε σε συνέντευξή του στο ισραηλινό ραδιόφωνο ότι ο συριακός λαός θέλει την ειρήνη με το Ισραήλ. Ο Dawalibi αποτέλεσε την “Ελεύθερη Μεταβατική Εθνική Κυβέρνηση της Συρίας», μια άλλη ομάδα εξωτερικής αντιπολίτευσης που ανταγωνίζεται την SNC για την εξουσία στην περίπτωση όπου η συριακή κυβέρνηση πέσει. Η θρησκευτική φαγωμάρα και ο διχασμός, που είναι ένας καθρέφτης της μετα-Καντάφι Λιβύης, απειλούν τώρα να μαστίσουν τη Συρία.

Ακόμη χαμηλότερα την ιεραρχία της αντιπολίτευσης, έχουν βρεθεί φωνές υπέρ του Ισραήλ.

Ο Σύριος Danny Abdul-Dayem, ο σχεδόν ανεπίσημος εκπρόσωπος της FSA, εμφανίστηκε στο CNN να επαιτεί το Ισραήλ να επιτεθεί στη Συρία.

Και σε μια συνέντευξη στο κανάλι 2 του Ισραήλ, ο σεΐχης Abdullah Tamimi, ένας εξόριστος ιμάμης από τη συριακή πόλη Χομς, δήλωσε ότι η συριακή αντιπολίτευση δεν έχει καμία εχθρότητα προς το Ισραήλ. Ο Tamimi έφτασε να ζητήσει τη νομισματική και στρατιωτική υποστήριξη για τους Σουνίτες στη Συρία και το Λίβανο.

Αντι-Άσαντ Σιωνιστές και ηγέτες του Ισραήλ

Οι σοσιαλιστές επέλεξαν να εθελοτυφλούν για το γεγονός ότι εξέχοντες σιωνιστές έχουν υποστηρίξει την εξέγερση στη Συρία από την έναρξή της.

Ο γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζον Μακέιν και Τζο Λίμπερμαν, που είναι πολύ γνωστοί ως στενοί φίλοι της σιωνιστικής οντότητας, αφού συναντήθηκαν με το SNC και τους αντάρτες της Συρίας στα τουρκικά σύνορα, στη συνέχεια, κάλεσαν τις ΗΠΑ να τους εξοπλίσει. Στην πραγματικότητα, Τζο Λίμπερμαν έχει ζητήσει πόλεμο κατά της Συρίας από το 2011.

                       

Ενας άλλος γνωστός σιωνιστής ο Bernard Henri-Levy, ο οποίος ήταν επικεφαλής στην καταστροφή της Λιβύης από τον εναέριο βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ , απηύθυνε επίσης έκκληση για μια επίθεση στην Συρία.

Πιο πρόσφατα φωνές στο εσωτερικό της ισραηλινής κυβέρνησης ήταν πιο έντονες και απαιτητικές στην επιθυμία τους να δουν την αντικατάσταση της συριακής κυβέρνησης με ένα πιο φιλικό κατοχικό καθεστώς.

Ο Ισραηλινός πρόεδρος Σιμόν Πέρες, κατά την παραλαβή του “Μετάλλιου της Ελευθερίας” από τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε ότι ο κόσμος έπρεπε να ξεφορτωθεί τον Άσαντ. Η απονομή τέτοιου μεταλλίου είναι θέμα για ψυχανάλυση τη στιγμή που ενώ αποτελεί γεγονός ότι αυτός είναι μέρος ενός συστήματος που πραγματοποιεί μια από τις μεγαλύτερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ανθρώπινη ιστορία (κατοχή Παλαιστίνης), επικαλείται “ανθρωπιστικούς” λόγους για την απομάκρυνση του Άσαντ. Αυτή είναι η λεγόμενη Σιωνιστική σκέψη.

Άλλα μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης, όπως ο Ισραηλινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Σαούλ Μοφάζ, προέτρεψε παγκόσμιες δυνάμεις να εξαπολύσουν ένα Λιβυκό στυλ αλλαγής καθεστώτος στη Συρία.

και ο ισραηλινός υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπαράκ ζήτησε την «διεθνή δράση» για την απομάκρυνση Άσαντ.

Τέλος, ο Ισραηλινός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ντάνι Αγιαλόν κατηγόρησε τον «κόσμο» που κάνει λάθος για την απραξία κατά της κυβέρνησης της Συρίας και, στη συνέχεια, προσέφερε Ισραηλινή «βοήθεια» στους «πρόσφυγες» της Συρίας. Σικάτος ευφημισμός για τους οπλισμένους αντάρτες στα σύνορα.

Τελικό συμπέρασμα

Παρά την έκδηλη επιθυμία της κυβέρνησης των ΗΠΑ για την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, την οποία έχουν καταστήσει σαφή ξανά και ξανά, το Ισραήλ έχει προφανή οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα για την επιδίωξη αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, και κυρίως τη διάσπαση του Άξονα της Αντίστασης και την καταστροφή των σχεδίων για τους αντίπαλους πετρελαιαγωγούς. παρά τις επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις από μέλη της αντιπολίτευσης της Συρίας ότι είναι υπέρ του Ισραήλ και το πλήθος των ισραηλινών κυβερνητικών αξιωματούχων να ζητά την πτώση της κυβέρνησης της Συρίας καθώς και το σιωνιστικό λόμπι και τα βασικά σιωνιστικά στελέχη όπως ο Bernard Ανρί Λεβί να υποστηρίζουν την εξέγερση, οι λεγόμενες “σοσιαλιστές αντι-σιωνιστικές” και ισλαμικές ομάδες εξακολουθούν να επιμένουν στον ισχυρισμό τους ότι το Ισραήλ δεν έχει μερίδιο στην αλλαγή καθεστώτος στη Συρία και ότι η εξέγερση στο εσωτερικό της Συρίας προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα. αν και όλες οι πληροφορίες που αντιβαίνουν σ’αυτήν την αυταπάτη είναι ξεκάθαρες, φαίνεται ότι οι σοσιαλιστικές και ισλαμικές ομάδες είναι εκούσια τυφλές.

Αυτή η θέση έχει γίνει ολοένα και πιο αφόρητη, καθώς και πιο πρόσφατα η δολοφονία του αναπληρωτή Άμυνας της Συρίας υπουργού Asef Shawkat, που μαζί με την ταυτόχρονη δολοφονία του υπουργού Άμυνας Raoud Dajiha και βοηθού Αντιπροέδρου Χασάν Turkomani, που η κυβέρνηση της Συρίας ρίχνει την ευθύνη στο Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, νέα στοιχεία έρχονται στο φως, όπως αποκαλύπτεται από τον αρχισυντάκτη της Αλ Akhbar, Ιμπραήμ αλ-Αμίν.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε, ο Αμίν γράφει ότι ο Shawkat, ότι παρά τις συνεχείς προσπάθειες από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ κ.α. να τον δαιμονοποιήσουν, στην πραγματικότητα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή και γύρω από την Παλαιστίνη. Απ’ την αρχή ως στο τέλος, ανέλαβε την πρακτική χρέος να ανταποκριθεί στις ανάγκες των δυνάμεων της αντίστασης στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο, και των μελών και των στελεχών τους στη Συρία. Επέβλεψε τα πάντα από τη διαμονή και τη μεταφορά τους, σε στρατόπεδα εκπαίδευσης και τις διατάξεις τους, και μεριμνώντας για στελέχη από το εσωτερικό της Παλαιστίνης για να έρθουν στη χώρα κρυφά για την εκπαίδευση.

Για την αντίσταση στο Λίβανο, ο Shawkat ήταν ένας αληθινός σύντροφος, παρέχοντας ό,τι βοήθεια χρειάζεται, χωρίς να χρειάζεται έγκριση ή εντολές από την ηγεσία. Ήταν ένας κεντρικός παίκτης στον πόλεμο του Ιουνίου του 2006. Πέρασε όλο το χρόνο στην κεντρική αίθουσα επιχειρήσεων που συστάθηκε σύμφωνα με την οδηγία του Άσαντ να παρέχει στην αντίσταση τα αναγκαία όπλα, ιδίως πυραύλους, από τα αποθέματα του στρατού της Συρίας. Ο Shawkat και άλλοι αξιωματικοί και άνδρες του συριακού στρατού – συμπεριλαμβανομένου του Muhammad Suleiman ο οποίος δολοφονήθηκε από τη Μοσάντ στη συριακή ακτή το 2008 – πέρασε εβδομάδες στον συντονισμό της διαδικασίας της προμήθειας που βοήθησε την αντίσταση στις επιτυχίες που οδήγησαν στην ήττα του Ισραήλ.

Παρά τις κατηγορίες που διατυπώνονται εναντίον του Asef Shawkat σχετικά με την ασφάλεια, τα πολιτικά ή άλλα θέματα, για τον Imad Mughniyeh, δολοφονημένο στρατιωτικό ηγέτη της Χεζμπολάχ, ήταν απλά ένας άλλος σύντροφος, ένας σεμνός άνθρωπος ο οποίος θα υποκλινόταν, όταν έκανε χειραψία με τον Χασάν Νασράλα, και ήθελε να ακούσω τα νέα από την Παλαιστίνη ως το τελευταίο πράγμα τη νύχτα.

Όμως, ότι και να διακηρύσσουν οι αυταποκαλούμενοι «αντι-σιωνιστές» [του δόγματος Αντί-Ασαντ], υπάρχουν λίγοι σε αυτόν τον κόσμο που να μπόρεσαν να κάνουν όσα οι παραπάνω για την παλαιστινιακή αντίσταση ενάντια στην σιωνιστική οντότητα. Αλλά έχοντας αποδείξει ότι αγνοούν εσκεμμένα το σύνολο των γεγονότων και της ιστορίας της μακράς ιστορίας της Συριακής αντίστασης ενάντια στο Ισραήλ, είναι μια μεγάλη τραγωδία το γεγονός ότι εκείνοι που προσκολλώνται στο επιχείρημα που πραγματεύεται το παρόν δοκίμιο, θα ήταν μόνο ίσως σε θέση να αφήσουν τη Συρία να νικηθεί. και στη συνέχεια η πραγματικότητα της συνολικής στρατιωτικής εγκατάλειψης της Παλαιστίνης να είναι πολύ οφθαλμοφανώς καταστροφική.

 

το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο μπλογκ της Lizzie Phelan

 

*μετέφρασα ως “αριστεριστές” τη λέξη leftist και όχι ως “αριστεροί” για να μην αδικήσω το κομμάτι της αριστεράς που έχει πάρει θέση κάθετα εναντίον της όποιας εξωτερικής παρέμβασης στα εσωτερικά της Συρίας και συγκεκριμένα στα Κ.Κ. Συρίας, Τουρκίας και Ελλάδας που στάθηκαν στο ύψος της αντι-ιμπεριαλιστικής θέσης τους καταδικάζοντας τους υποδαυλιστές της κρίσης στην περήφανη χώρα.

 

http://lizzie-phelan.blogspot.gr/search/label/Greek

Η μετάφραση του κειμένου έγινε εδώ:

http://iridizon.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html


Συνέντευξη του Τάκη Φωτόπουλου εφ όλης της ύλης στην εκπομπή “Αντιθέσεις” στη “ΚΡΗΤΗ TV”

0
Eφ’ όλης της ύλης συνέντευξη:

Η Παγκόσμια Κρίση και η σχέση της με την Ελληνική δομική κρίση που οδηγεί στη σημερινή καταστροφή του λαού, ο ρόλος της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, η έννοια της υπερεθνικής ελίτ, η ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης, ο ρόλος του συστήματος και των εθνών-κρατών πριν την ανάδυση της Παγκοσμιοποίησης (σοσιαλδημοκρατική συναίνεση, κρατικίστικος σοσιαλισμός κτλ.), ο Νέος Βορράς και ο Νέος Νότος μέσα στο διεθνοποιημένο σύστημα, οι αραβικές “επαναστάσεις”, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό ειδικά μετά τις εκλογές, οι θέσεις των συστημικών πολικάντηδων και η τρομοκρατία για το Ευρώ, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, η ανάγκη για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης για την Αυτοδύναμη Οικονομία και τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση,  ο δρόμος και η προοπτική μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας.


Η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΔ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

0

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012


Η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΔ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ


PDF (εκτυπώσιμο)

Α. Το Δίκτυο ΠΔ ήδη έναν μήνα πριν τις  εκλογές, με το καταστροφικό για την αντισυστημική Αριστερά αποτέλεσμα (που σημαίνει ότι η εκφυλισμένη «Αριστερά», παραπαίδι της υπερεθνικής ελίτ, η οποία είναι σήμερα κυρίαρχη σε όλο τον κόσμο, τώρα γίνεται κυρίαρχη και στην Ελλάδα), τόνιζε σε σχετική ανακοίνωση του τα εξής:

«Τα λαϊκά στρώματα που προχώρησαν με τις εκλογές σε μια πρωτοφανή καταδίκη των κομμάτων εξουσίας, η οποία συνέτριψε τη λογική του Μνημονιακού μονόδρομου, κινδυνεύουν  στις επόμενες εκλογές να πέσουν στη παγίδα που έστησαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, δηλαδή το δίλημμα “Ευρώ η καταστροφή”, που όχι μόνο θα ανατρέψει την προηγούμενη κατάκτηση αλλά και θα τα οδηγήσει στη πιο βαριά ήττα μετά τον εμφύλιο. Αυτό θα συμβεί αναπόφευκτα αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβει με το σημερινό αντιφατικό αλλά και επικίνδυνο πρόγραμμα, είτε οι νέοι ψηφοφόροι του επιστρέψουν στα κόμματα εξουσίας από όπου βασικά προήλθαν και νομιμοποιήσουν τα εγκληματικά Μνημόνια, τη δανειακή συνθήκη και τους εφαρμοστικούς Νόμους, είτε αυξηθούν περισσότερο και δώσουν τη νίκη σε αυτό το κόμμα. Και αυτό, γιατί στις προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με μια λαϊκίστικη και αντιφατική, δήθεν αντιμνημονιακή, πρόταση που, όσο εύκολα υπερψηφίστηκε για τους λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να καταψηφιστεί στις επόμενες. Ακόμα μάλιστα και αν δεν γίνει αυτό το σενάριο, που είναι το πιθανότερο, και ψηφιστεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν κατέβει στις εκλογές με συγκροτημένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση μέσα από την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και την ακύρωση της δανειακής συνθήκης, η προοπτική θα είναι το ίδιο σκοτεινή και επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα».

http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2012.05.17__protasi_antimnimoniaki_aristera_krisi.html

 

Β. Οι προβλέψεις μας επιβεβαιώθηκαν απόλυτα από τα γεγονότα, και στην πραγματικότητα οδήγησαν στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα, τόσο για τα λαϊκά στρώματα, όσο και για την αντισυστημική Αριστερά: το λαϊκίστικο «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν όχι μόνο αντιφατικό αλλά και άκρως αποπροσανατολιστικό, διότι καλλιέργησε ψευδαισθήσεις στα λαϊκά στρώματα ότι δήθεν μπορούσε να αποφύγει τα Μνημόνια ακόμη και μέσα στην ΕΕ, προσελκύοντας έτσι όλους τους «νοικοκυραίους» που τρέμουν μην χάσουν το Ευρώ «τους», αλλά δυστυχώς και μεγάλα λαϊκά στρώματα που δεν είχαν καν Ευρώ στην τσέπη, τρομοκρατήθηκαν από την αδίστακτη Γκεμπελική προπαγάνδα των ξένων και ντόπιων ελίτ ότι έξοδος από το Ευρώ σημαίνει την ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας, αν όχι τον …κατακλυσμό του Νώε, όπως το παρουσίαζαν τα πανάθλια κανάλια της ντόπιας ελίτ. Το ρεύμα όμως προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αρκετό για να τον οδηγήσει στην κυβέρνηση, οπότε θα αποδείχνονταν και η αθλιότητα των θέσεων του και θα επιταχυνόταν η ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνειδητοποίησης, ιδιαίτερα  εάν ταυτόχρονα παρέμεναν σε αρκετά υψηλά επίπεδα τα ποσοστά της αντισυστημικής, αντι-ΕΕ Αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ. Αντίθετα, η τρομοκρατία των ελίτ από τη μία και ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, τον οδήγησαν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ακριβώς ήθελαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ (και πιθανότατα και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται καθαρά τώρα), ώστε να συνεχίσει να αποπροσανατολίζει και να λαϊκίζει ανώδυνα πλέον από τη θέση τώρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και έμμεσα  να ευνουχίζει κάθε διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης και κάθε συναφή αγώνα, αφού πρώτα κατάφερε να αποδομήσει σημαντικά την αντισυστημική Αριστερά.

Συγχρόνως, ακόμη και όταν αντισυστημικά κόμματα όπως το ΚΚΕ έπαιρναν σωστές  θέσεις για τη διαγραφή του Χρέους και τη συνακόλουθη έξοδο από την ΕΕ/Ευρωζώνη και την ανάγκη αυτοδύναμης ανάπτυξης, ουσιαστικά τις αχρήστευαν με το να συνδέουν την έξοδο από την ΕΕ με τη κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, δηλαδή με την αλλαγή του συστήματος, η οποία βέβαια αυτή τη στιγμή ήταν αδύνατη, όπως άλλωστε και το ίδιο τόνιζε. Από την άλλη μεριά, αντισυστημικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τόνιζαν τις αποπροσανατολιστικές και ρεφορμιστικές προτάσεις της ΕΛΕ, ενώ το θέμα της εξόδου από την ίδια την ΕΕ (σε αντίθεση με την Ευρωζώνη) συχνά παραπεμπόταν στο απώτερο μέλλον ή μπερδευόταν με την αντικαπιταλιστική ρήξη με την ΕΕ και τη διάλυση της ίδιας της ΕΕ κάτω απο τον αντικαπιταλιστικό αγώνα των Ευρωπαϊκών λαών, που παρέπεμπε στις Ελληνικές καλένδες. Όχι τυχαία, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπέστησαν εκλογική συντριβή, που, συνακόλουθα, δεν οφείλεται μόνο στην τρομοκρατία των ελίτ και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Γ. Είναι λοιπόν φανερό, εν όψει της ολοκλήρωσης της σύνθλιψης των λαϊκών στρωμάτων και της καθιέρωσης εργασιακών σχέσεων Ινδικού ή Κινέζικου τύπου, παράλληλα με το ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου από τη νέα κυβέρνηση, και ενώ η  αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ θα περιμένει την επανάσταση του Ολλάντ και «των άλλων προοδευτικών δυνάμεων» στην ΕΕ, είναι μονόδρομος να συνενωθούν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις κάτω από ένα ελάχιστο πρόγραμμα κοινών στόχων που θα έβγαζαν τη χώρα από την καταστροφική κρίση, όχι μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα, βάζοντας τις βάσεις για την οικονομική αυτοδυναμία, ώστε όταν αυτό θα είχε επιτευχθεί, ο λαός να αποφάσιζε δημοκρατικά τι είδους συστημική αλλαγή θα προτιμούσε για το μέλλον, με βάση τις προτάσεις των αντισυστημικών δυνάμεων που θα διατηρούσαν την ιδεολογική αυτονομία τους σαν συνιστώσες του Μετώπου αυτού, όπως είχαμε προτείνει παλιότερα στην ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ :

http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2012.04.19__metopo_koinonikis_ethnikis_apeleytherosis.html

 

Δ. Οι άμεσοι στόχοι ενός παρόμοιου Μετώπου, στους οποίους θα έπρεπε να δεσμευτούν όλες οι συνιστώσες, θα μπορούσαν να είναι:

[1]. Άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

[2]. Ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους).

[3]. Αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

[4]. Επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία ―κινητή και ακίνητη― καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας).

[5]. Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών (τελωνειακοί έλεγχοι, συναλλαγματικοί έλεγχοι, ποσοστώσεις κλ.π.) ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας.

[6]. Επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ Μνημονίων επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

[7]. Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, στο πλαίσιο του προτεινόμενου παρακάτω μίγματος μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων.

[8]. Γενική καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου μεγάλης περιουσίας (φόρος δηλαδή ανάλογος με το μέγεθος της περιουσίας που μπορεί να φθάνει και στο 100% της περιουσίας για τις πολύ μεγάλες περιουσίες κ.λπ.), με στόχο τη δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.

[9]. Δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.

Ε. Μεσοπρόθεσμος στόχος του Μετώπου θα έπρεπε να είναι η οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας, δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο, πέρα από αυτό που μας επέβαλαν η εξάρτησή μας από την ΕΕ και το υπάρχον σύστημα, και οδήγησαν στη σημερινή πολυδιάστατη κρίση και στη συνακόλουθη οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή. Χρειάζεται δηλαδή στο στάδιο αυτό να δημιουργηθεί μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ (όχι αυτάρκης) οικονομία που θα στηρίζεται κατ’ αρχήν στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους για την κάλυψη των αναγκών μας, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους παραγωγικούς πόρους, τους οποίους μπορούμε ν’ αποκτούμε μέσω των εξαγωγών των πλεονασμάτων μας, και ενός τουρισμού που θα σέβεται τον ελληνικό λαό και το περιβάλλον, προσφέροντας υπηρεσίες, όχι απλά στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα του εξωτερικού, όπως σήμερα, αλλά σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε ένα κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης.

ΣΤ. Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε τη μόνη δυνατή διέξοδο από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ! Πιο σημαντικό, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια ΠΔ, ούτε μια σοσιαλιστική (κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή) οικονομία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει ανακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς.

 

Πιστεύουμε ότι μόνο ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής με βραχυπρόθεσμους και μεσοπρόθεσμους στόχους σαν τους παραπάνω θα μπορούσε να ενώσει όλες τις αντισυστημικές δυνάμεις γύρω από ένα Μέτωπο κοινωνικής (και συνακόλουθα εθνικής) απελευθέρωσης, που θα ενέπνεε τα λαϊκά στρώματα να ξεσηκωθούν ενάντια στον πραγματικό εχθρό, δηλαδή τη  διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την υπερεθνική ελίτ (που στη χώρα μας εκπροσωπεί η Τρόικα) καθώς και τη ντόπια ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Είναι ο ίδιος εχθρός που οδηγεί καθημερινά όχι μόνο στην εξαθλίωση του λαού μας, αλλά και στον κοινωνικό κανιβαλισμό που φανερώνουν οι αρρωστημένες επιθέσεις κατά άλλων θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που τα βάζει το σύστημα αυτό κάτω από εμάς στην κοινωνική ιεραρχία της εξαθλίωσης: τους μετανάστες. Έτσι, φασιστοειδείς οργανώσεις, με τη φανερή βοήθεια των κρατικών αρχών που θα μπορούσαν σε μια μέρα να πατάξουν, αν ήθελαν, παρόμοια φαινόμενα, δημιουργούν ένα τεχνητό διχασμό μεταξύ των θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό εχθρό τους. Μόνο ένα Μέτωπο σαν αυτό που προτείνουμε θα μπορούσε, κατά συνέπεια, να οδηγήσει στην πραγματική κοινωνική αλλαγή, η οποία θα έφερνε ταυτόχρονα τη μόνιμη έξοδο από τη σημερινή καταστροφική πολυδιάστατη κρίση.

 

ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – 20 ΙΟΥΝΗ 2012


Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]



Κυκλοφορεί το νέο τεύχος #23 (ειδική έκδοση) του περιοδικού ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

0

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΔ – ΕΙΔΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 23

(Χειμώνας – Άνοιξη 2012) (210 σελίδες)

 (κυκλοφορεί)

εξώφυλλο περιοδικό ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 23 - Άνοιξη 2012- ΚΡΙΣΗ

● Εισαγωγικό Σημείωμα της ΣΟ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ (ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΜΟ) ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ Τ. Φωτόπουλος PDF

Γραφτείτε συνδρομητής/συνδρομήτρια

Παραγγείλτε το τεύχος

Σημεία Διανομής


Η ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΙΑ ΛΑΪΚΗ ΗΤΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ

0

 

 

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ      •  17 ΜΑΗ 2012

 ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

     εκτύπωση |      PDF

 

Τα  λαϊκά στρώματα που προχώρησαν με τις εκλογές σε μια πρωτοφανή καταδίκη των  κομμάτων εξουσίας, η οποία συνέτριψε τη λογική του Μνημονιακού μονόδρομου,  κινδυνεύουν  στις επόμενες εκλογές να  πέσουν στη παγίδα που έστησαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, δηλαδή το δίλημμα  «Ευρώ η καταστροφή», που όχι μόνο θα ανατρέψει την προηγούμενη κατάκτηση  αλλά και θα τα οδηγήσει στη πιο βαριά ήττα μετά τον εμφύλιο. Αυτο θα συμβεί  αναπόφευκτα αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβει με το σημερινό αντιφατικό αλλά και  επικίνδυνο πρόγραμμα, είτε οι νέοι ψηφοφόροι του επιστρέψουν στα κόμματα  εξουσίας από όπου βασικά προήλθαν και νομιμοποιήσουν τα εγκληματικά  Μνημόνια, τη δανειακή συνθήκη και τους εφαρμοστικούς Νόμους, είτε αυξηθούν  περισσότερο και δώσουν τη νίκη σε αυτό το κόμμα. Και αυτό, γιατί στις  προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με μια λαϊκίστικη και αντιφατική,  δήθεν αντιμνημονιακή, πρόταση που όσο εύκολα υπερψηφίστηκε για τους λόγους  που θα εξηγήσουμε παρακάτω άλλο τόσο εύκολα μπορεί να καταψηφιστεί στις  επόμενες. Ακόμα μάλιστα και αν δεν γίνει αυτό το σενάριο, που είναι το  πιθανότερο, και ψηφιστεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ,  αν  δεν κατέβει στις εκλογές με συγκροτημένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση μέσα  από την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και την ακύρωση της δανειακής συνθήκης,η προοπτική θα είναι το ίδιο σκοτεινή και επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα.

 

ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΡΩΤΟ: ΝΙΚΗ ΤΟΥ  ΚΑΘΑΡΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ, «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ» ΜΕΤΩΠΟΥ

Όσον αφορά το πρώτο σενάριο, είναι φανερό ότι οι επιπλέον  ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές δεν αποτελούν  συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους, οι οποίοι ξαφνικά ανακάλυψαν το «φως το  αληθινό»! Είναι γνωστό και όλες οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων δείχνουν, ότι  πρόκειται βασικά για στρώματα που πριν την κρίση κυρίως ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ  (δηλαδή πρόκειται για τα κρατικοδίαιτα πρώην μεσαία στρώματα που έχουν  πληγεί πιο συντριπτικά από το Μνημόνιο, το οποίο θεσμοποιεί τη  νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στη χώρα μας). Επομένως, πρόκειται για βασικά  συντηρητικά στρώματα που ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει την καταστροφή από  την ένταξη μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, την οποία ένταξη δεν αμφισβητούν,  αλλά απλά είναι αγανακτισμένα με τα Μνημόνια και τις συνέπειες τους, χωρίς  να συνδέουν την ένταξη μας στην ΕΕ με αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους πρόσφερε, εντελώς  λαϊκίστικα, την ιδανική γι’ αυτά λύση: τη λύση της παραμονής μας στην ΕΕ και  το Ευρώ με παράλληλη κατάργηση του Μνημονίου! Δηλαδή τη λύση που άφηνε και  την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: τα στρώματα αυτά  μετακινήθηκαν μαζικά προς τους «μάγους» του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μετακινηθούν  προς τις δυνάμεις που με συνέπεια υποστήριζαν ότι χωρίς την έξοδο από την  Ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ καμία διέξοδος από την κρίση δεν ήταν δυνατή —ένας  επίπονος και μακρύς αλλά αναγκαίος δρόμος για την πραγματική και μόνιμη  έξοδο από την κρίση. Και έτσι καταλήξαμε σε ένα τραγελαφικό εκλογικό  αποτέλεσμα που υγιώς μεν καταδικάζει τα κόμματα εξουσίας, αλλά  αντιφατικότατα προτείνει «λύση» τετραγωνισμού του κύκλου, όπως αυτή που  προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και σύμπασα η αντιμνημονιακή Αριστερά, στην οποία  περιλαμβάνουμε και όλες εκείνες τις δυνάμεις που παριστάνουν την  αντισυστημική Αριστερά, αλλά δεν τολμούν να θέσουν σαφώς σαν βασική  προϋπόθεση διεξόδου από την κρίση την έξοδο από την ΕΕ, ή τη συναρτούν με  την καπιταλιστική κατάρρευση σε όλη την Ευρώπη και παρόμοιες Μεσσιανικές  ανοησίες που ουσιαστικά την παραπέμπουν στις καλένδες (πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΛΕ  κ.λπ.) Έτσι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για καταγγελία του Μνημονίου και  συνέχιση της παραμονής μας στην Ευρωζώνη, ενώ ξέρουν και τα ίδια ότι θα ήταν  αδύνατη, (για καθαρά οικονομικούς λόγους που έχουν να κάνουν με την οργανική  σύνδεση οργάνων της ΕΕ, όπως η ΕΚΤ, με την ελληνική οικονομία), η συνέχιση  της παραμονής μας στο Ευρώ —που σημαίνει εξαφάνιση κάθε οικονομικής (και όχι  μόνο!) κυριαρχίας της χώρας— έχοντας καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση και τα  μνημόνια. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η κωλοτούμπα που έδειξε η επιστολή Τσίπρα  προς τα κεντρικά όργανα της ΕΕ, όπου δεν μιλούσε πια για καταγγελία του  Μνημονίου και ακύρωση της δανειακής σύμβασης, αλλά για απλή επανεξέταση  (δηλαδή επαναδιαπραγμάτευση) των όρων του Μνημονίου—κάτι για το οποίο ούτε  οι ξένες ούτε οι ντόπιες ελίτ θα είχαν αντίρρηση (άλλο βέβαια τι νόημα δίνει  ο καθένας στην επαναδιαπραγμάτευση). Ούτε φυσικά είναι τυχαίες οι σχετικές  δηλώσεις Δραγασάκη.

Είναι λοιπόν φανερό, αν αληθεύουν οι δημοσκοπήσεις που  φέρνουν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού υπέρ της ΕΕ και του Ευρώ —γεγονός  για το όποιο φέρνει βαρύτατη ευθύνη η ρεφορμιστική Αριστερά που ποτέ δεν  προσπάθησε να δείξει στα λαϊκά στρώματα τη πραγματική σημασία της ΕΕ και της  ευρωζώνης— τότε το δίλημμα που ήδη βάζουν επιτυχημένα οι ξένες και ντόπιες  ελίτ (Ευρώ η καταστροφή) θα πείσει τους ίδιους ψηφοφόρους, οι οποίοι  μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να καταδικάσουν τα κόμματα εξουσίας, να  ξαναγυρίσουν τώρα στο μαντρί τους για να μην πάθουν μεγαλύτερη καταστροφή.  Τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει στο δίλημμα  αυτό όχι μόνο δεν πρόκειται να πείσουν κανένα αλλά αντίθετα θα τους κάνει να  συγχωρήσουν και τα εγκλήματα των κόμματων εξουσίας σε βάρος τους!

ΤΑ ΕΩΛΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ  ΣΥΡΙΖΑ

 

Έτσι, πρώτον, το επιχείρημα ότι οι εταίροι μας «μπλοφάρουν» και δεν θα  τολμήσουν να μας σπρώξουν στη χρεοκοπία και την «εκούσια» αποχώρηση μας από  την Ευρωζώνη, φοβούμενοι τον κίνδυνο «μεταδοτικότητας» των συνεπειών της  ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ιδιαίτερα στην περιφέρεια της Ευρωζώνης, μόνο  εν μέρει στέκει γιατί στα δυο χρόνια που μεσολάβησαν, οι οικονομίες στο  Ευρωπαϊκό κέντρο έχουν θωρακιστεί σημαντικά, ακριβώς για ένα τέτοιο  ενδεχόμενο, και η Ελλάδα εκπροσωπεί μόνο 2% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ, κάτι που  κάνει πιο εύκολη μια τέτοιου είδους θωράκιση. Ο μόνος λόγος που οι  ευρωπαϊκές ελίτ θα είχαν δίκιο να φοβούνται να μας σπρώξουν στη χρεοκοπία  και την αποχώρηση από το Ευρώ θα ήταν αν αυτή η εξέλιξη δημιουργούσε  δυναμική και για έξοδο από την ΕΕ, καθώς και για άλλες θεσμικές αλλαγές σαν  αυτές που περιγράφουμε στο κείμενο για το Μέτωπο (Έκκληση  για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης). Και αυτό  γιατί τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να οδηγήσει μεσο-μακροπρόθεσμα όχι σε  οικονομική καταστροφή αλλά, αντίθετα, σε πραγματική έξοδο από τη κρίση, και  η Ελλάδα θα γινόταν παράδειγμα όχι προς αποφυγή αλλά προς μίμηση, κατ’ αρχήν  στις άλλες περιφερειακές χώρες της Ευρώπης. Γι’ αυτό θα προτιμούσαν να μας  κρατήσουν μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη για να μας ελέγχουν απόλυτα στον  οικονομικό τομέα και κατ’ επέκταση και στον πολιτικό, αρκεί να σταματούσαμε  κάθε κουβέντα για συνολική καταγγελία των Μνημονίων και της δανειακής  σύμβασης και να καταλήγαμε σε διαπραγμάτευση για τους (μη ουσιαστικούς για  τις ελίτ) όρους των Μνημονίων. Αρκεί δηλαδή να εκλέγαμε στις προσεχείς  εκλογές είτε τα καθαρά μνημονιακά κόμματα, είτε την αντιμνημονιακή Αριστερά,  όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Δεύτερον, το επιχείρημα ότι δεν θα τολμήσουν οι οικονομικές ελίτ μέσα στην  ΕΕ να μας σπρώξουν σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη γιατί  θα τους σταματήσουν οι νέες ανερχόμενες «προοδευτικές» δυνάμεις, όπως ο  Ολλάντ στην Γαλλία, μάλλον σαν ανέκδοτο πρέπει να το πάρουμε τη  στιγμή που η «προοδευτικότητα» του  είναι γνωστό ότι απλά αποτελεί αναπτυξιακό σοσιαλφιλελευθερισμό (σαν αυτόν  περίπου που θέλει να εφαρμόσει και η ΝΔ) και ότι  βέβαια ποτέ δεν θα διακινδύνευε τα συμφέροντα των Γαλλικών Τραπεζών που  είναι ανάμεσα στους δανειστές μας, για χάρη της «σοσιαλιστικής αλληλεγγύης». Αποτελεί άλλωστε  άλλη μια εξαπάτηση ότι δήθεν φταίνε οι «κακοί» Μέρκελ κ.λπ. και αρκεί να  βγουν οι «σοσιαλιστές» του Ολλάντ και του σοσιαλδημοκρατικού και Πράσινου  κόμματος στη Γερμανία για να αλλάξουν αυτές οι πολιτικές. Και είναι  εξαπάτηση γιατί βέβαια ο …Μιτεράν ήταν πολύ πιο ριζοσπάστης σοσιαλιστής από  τον νερόβραστο σοσιαλφιλελεύθερο Ολλάντ, και όμως μετά από έναν χρόνο  απόπειρας ανατροπής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης «μπήκε και αυτός  στο μαντρί». Και το ίδιο συνέβη και με το δικό μας ΠΑΣΟΚ και φυσικά με τους  σοσιαλδημοκράτες στην Βρετανία και τη Γερμανία. Γιατί άραγε; Ήταν όλοι αυτοί  προδότες και θα μας σώσουν οι γνήσιοι σοσιαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της  ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ή μήπως γιατί στο πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών  που καθιερώνει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση κάθε άλλη πολιτική είναι  αδύνατη; Είναι δηλαδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που έκανε αδύνατη  κάθε μορφή σοσιαλδημοκρατίας σήμερα —κάτι που δεν κατάλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ που  φέρεται σαν να θέλει να κατακτήσει την σοσιαλδημοκρατική θέση του ΠΑΣΟΚ,  όταν η σοσιαλδημοκρατία είναι παγκόσμια νεκρή, ακριβώς λόγω των ανοικτών και  απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση!

 

ΣΕΝΑΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η  «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

 

Αλλά  ας έλθουμε στο δεύτερο σενάριο και ας υποθέσουμε ότι, με το σημερινό  αντιφατικό και λαϊκίστικο πρόγραμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται πρώτο κόμμα και  διεκδικεί την εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι αν καταφέρει και σχηματίσει  κυβέρνηση, το κύριο σώμα των Μνημονίων και οι βασικές διατάξεις των  συνακόλουθων νόμων θα εφαρμοστούν με κάποιες (ανώδυνες για τις ελίτ)  τροποποιήσεις κατόπιν διαπραγματεύσεων. Τις τροποποιήσεις άλλωστε αυτές θα  τις έκαναν περίπου και τα μνημονιακά κόμματα,  με τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής ελίτ, που  προτιμά, όπως θα δούμε, τη συνέχιση  της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη και το Ευρώ. Και δεν πρόκειται ο  ΣΥΡΙΖΑ να καταγγείλει τη δανειακή συμφωνία και τα Μνημόνια γιατί ξέρει πολύ  καλά ότι η καταγγελία αυτή, εάν δεν συνοδευτεί από μονομερή έξοδο από την ΕΕ  και το Ευρώ, θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία (δηλαδή χρεοκοπία που θα  ελέγχουν οι αγορές) και εξαναγκασμό μας να φύγουμε από το Ευρώ (όχι όμως και  την ΕΕ όπως σύσσωμη η ευρωπαϊκή ελίτ επιβεβαίωσε στο Eurogroup), πράγμα  που μπορεί να έχει και χειρότερα αποτελέσματα  από τα σημερινά.

Έτσι, αν πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αναφέρουμε  μερικά παραδείγματα, δεν πρόκειται να επαναφέρει τους απολυθέντες δημόσιους  υπαλλήλους, και αντίθετα θα υποχρεωθεί να απολύσει και άλλους. Δεν πρόκειται  να καταργήσει τους νόμους για την ελαστικοποίηση της εργασίας. Δεν πρόκειται  να επιβάλλει αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές, και τη κίνηση  κεφαλαίου (παρά μόνο προσωρινά). Δεν πρόκειται να κοινωνικοποιήσει τις  ιδιωτικοποιημένες δημόσιες επιχειρήσεις. Ούτε πρόκειται να σταματήσει το  σημερινό ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και την έρπουσα ιδιωτικοποίηση της  Υγείας και της Παιδείας. Και αυτό γιατί όλα τα παραπάνω δεν επιβάλλονται  μόνο από τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους, αλλά από την ίδια  τη συνθήκη του Μάαστριχτ και τις άλλες συμβάσεις της ΕΕ (Λισαβόνας κ.λπ.)  που την ακολούθησαν και επιβάλλουν την αρχή της ανταγωνιστικότητας, χωρίς  την οποία δεν μπορεί να επιβιώσει καμία οικονομία που έχει ανοικτές και  απελευθερωμένες αγορές! Και ούτε το Ευρώ, ούτε πολύ περισσότερο την ΕΕ,  αμφισβήτησε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ  ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

 

Είναι λοιπόν φανερό ότι είναι αδύνατη η  πραγματική έξοδος από την κρίση αν δεν φύγουμε τόσο από την Ευρωζώνη όσο και  την  ΕΕ, γιατί, όπως έχουμε τονίσει  επανειλημμένα, η καταστροφή της γεωργίας μας, η καταστροφή της εγχώριας  βιομηχανίας, η ελαστικοποίηση της εργασίας, το πετσόκομμα του δημόσιου τομέα  και του κοινωνικού κράτους κ.λπ. —όλα αυτά είναι συνέπεια των συνθηκών  Μάαστριχτ και των συνθηκών της ΕΕ που ακολούθησαν, πολύ πριν να φτάσουμε στα  Μνημόνια. Και αυτές οι συνθήκες που μας επέβαλαν τις ανοιχτές και  απελευθερωμένες αγορές (τις «4 ελευθερίες») είναι που μας οδήγησαν στη  σημερινή καταστροφική κρίση, και όχι η γενικότερη παγκόσμια καπιταλιστική  κρίση που ξεκίνησε από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως εσκεμμένα ή από  ασχετοσύνη υποστηρίζουν οι «οικονομολόγοι» του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ..  Δεν είχαμε κρίση στον τραπεζικό τομέα που οδήγησε σε χρηματοπιστωτικές  φούσκες, όπως π.χ. στην Ιρλανδία, ή φούσκες στον κατασκευαστικό τομέα που  οδήγησαν σε εκτόξευση του ιδιωτικού χρέους, όπως στην Ισπανία. Η κρίση μας  είναι μακροχρόνια και δομική και προέκυψε από τα ελλείμματα στον  δημοσιονομικό τομέα και στον τομέα του εξωτερικού εμπορίου και τα  συνακόλουθα ελλείμματα που οδήγησαν στην ανάγκη του αυξανόμενου δανεισμού  (δηλαδή του Χρέους), ο οποίος, μέσα στην Ευρωζώνη του ευκολότερου δανεισμού  (λόγω ισχυρού νομίσματος), εκτοξεύτηκε. Με την παγκόσμια κρίση έγινε όμως  αδύνατος ο φτηνός αναδανεισμός, με τον οποίο καλύπταμε τα ολοένα αυξανόμενα  χρέη. Το Χρέος είναι επομένως η ΣΥΝΕΠΕΙΑ της μακροχρόνιας δομικής κρίσης και  όχι η αιτία της κρίσης, όπως παραπλανητικά υποστηρίζει όλη η αντιμνημονιακή  Αριστερά.

 

Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ Η ΖΟΥΓΚΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 

Σε  αυτό το έργο των δύο πόλων εξουσίας που διαμορφώνονται επικίνδυνα σήμερα με  στόχο τον εγκλωβισμό του λαού, τον ρόλο «μπαμπούλα» που θα δικαιολογεί  θεσμικά τον ρόλο τους στα ανώτερα και μεσαία στρώματα που κατά κανόνα  ψηφίζουν τους δύο αυτούς πόλους (η λεγόμενη «ικανοποιημένη εκλογική  πλειοψηφία» στις αντιπροσωπευτικές «δημοκρατίες»), θα αναλάβουν οι  ανανήψαντες φασίστες και η ισλαμοφαγική ακροδεξιά, η οποία ισχυροποιείται σε  όλη την Ευρώπη. Τα μορφώματα αυτά ψήφισε σημαντικό τμήμα του λαού επειδή  απέδωσε την ευθύνη για τη μαζική ανεργία, την καταρράκωση των συστημάτων  κοινωνικής  πρόνοιας, την  κατάρρευση των αστικών κέντρων κ.λπ. στη μετανάστευση, και όχι στην  παγκοσμιοποίηση, που μέσω της ΕΕ μας επιβάλλει τις σχετικές πολιτικές.  Άλλωστε η ίδια η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δημιουργεί και τη μαζική  μετανάστευση, με το ξερίζωμα εκατομμυρίων ανθρώπων λόγω των πολέμων της  υπερεθνικής ελίτ στην Ανατολή και της καταστροφής της οικονομικής  αυτοδυναμίας των λαών του Νότου. Την ακροδεξιά και τον φασισμό εξέθρεψε το  ίδιο το σύστημα και η εκφυλισμένη «Αριστερά» με τον αποπροσανατολισμό για  την κρίση και τις διαχειριστικές της «λύσεις» εντός της παγκοσμιοποίησης, με  τις θέσεις ίσων αποστάσεων στα εγκλήματα της υπερεθνικής ελίτ κατά των λαών  της Μ. Ανατολής και του Νότου, όπως και με τον φιλο-σιωνισμό της. Και  φυσικά, οι φασίστες δεν θα αποτελούν κίνδυνο βασικά στο κοινοβούλιο, όπως το  παρουσιάζουν τα κομματικά στελέχη της λαϊκίστικης «Αριστεράς», ούτε είναι  πιθανό να επιστρέψουμε στον …Φασισμό, όπως κινδυνολογούν αγωνιστές/στριες  ακόμα και της αντισυστημικής Αριστεράς, βασιζόμενοι/ες σε αναλύσεις προ 80  ετών. Και αυτό γιατί στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που σήμερα έχει  φτάσει σε πρωτοφανή ολοκλήρωση, μέσω της συγκέντρωσης εξουσίας στην  υπερεθνική ελίτ, ένας (φυσικά) ψευτο-διεθνισμός, υπάρχει ντε φάκτο, σε  αντίθεση με την περίοδο του κρατισμού όπου το κράτος-έθνος ήταν πανίσχυρο  και μπορούσε να πάρει μεγάλες διαστάσεις ο εθνικισμός και ο φασισμός για  ιστορικούς λόγους που σήμερα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και έχουν  εξεταστεί από την Περιεκτική Δημοκρατία. Όμως θα είναι ο λαός και οι  μετανάστες που θα αντιμετωπίζουν τους —βασικά θερμόαιμους και όχι  «ιδεολόγους»— θιασώτες του φασισμού, τον τραμπουκισμό και τον ρατσισμό, την  εγκληματικότητα κτλ., καθημερινά στις γειτονιές, και όχι οι λίγοι βολεμένοι,  σε μεγάλο βαθμό, μελλοντικοί ψηφοφόροι των «Αριστερών Κυβερνήσεων».

Δηλαδή η ζουγκλοποίηση της κοινωνίας δεν θα απειλεί τόσο  τα προνομιούχα στρώματα που αποτελούν κατά κανόνα την, «ικανοποιημένη  εκλογική πλειοψηφία», (που στην πραγματικότητα είναι και θα γίνει ακόμα  περισσότερο μια ελάχιστη μειοψηφία στον γενικό πληθυσμό), η οποία, μαζί με  τα φθίνοντα, σήμερα, κρατικοδίαιτα στρώματα στην Ελλάδα, είναι αυτή που  καθορίζει κάθε φορά την εκάστοτε εκδοχή της διαχείρισης του συστήματος. Τα  προνομιούχα στρώματα θα δημιουργούν τα γκέτο πολυτελείας τους με ιδιωτική  αστυνομία, περίθαλψη κτλ., όπως γίνεται εκτεταμένα στη Λατινική Αμερική, ενώ  ο υπόλοιπος πληθυσμός θα βρίσκεται στο έλεος της κοινωνικής κρίσης.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΡΙΣΤΙΚΗ  ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Να γιατί θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος εξόδου από την κρίση  είναι η απεξάρτησή μας από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μέσα από τη  δημιουργία των προϋποθέσεων οικονομικής αυτοδυναμίας, σαν αυτή που  προτείνουμε στην  έκκληση για το Μέτωπο. Αναγκαία προϋπόθεση για να αρχίσουμε τη  διαδικασία αυτή είναι η έξοδος από την ΕΕ που είναι ο κύριος εκφραστής της  νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στη χώρα μας. Μόνο έτσι ο ελληνικός λαός  και άλλοι λαοί στην καπιταλιστική περιφέρεια θα αποφύγουν, μέσα σε μια νέα  ένωση των λαών που θα στηρίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης, την καταστροφή  που μας επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ. Αυτό απαιτεί βέβαια ο  ελληνικός λαός να πάρει στο πρώτο βήμα στα χέρια του την οικονομία από τις  ντόπιες και ξένες ελίτ και να εφαρμόσει δραστικά μέτρα σαν αυτά που  προτείνουμε στην Έκκληση για το Μέτωπο, για να την προστατεύσουμε από τις  αγορές, και σε ένα δεύτερο βήμα να αποφασίσει μέσα από πραγματικά  δημοκρατικές διαδικασίες, τι είδους κοινωνία επιθυμεί (Περιεκτική  Δημοκρατία, κρατικοσοσιαλιστική, αναρχοσυνδικαλιστική κτλ.).

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω την τελευταία αυτή στιγμή, και σαν απάντηση στο δίλημμα  που βάζουν οι ελίτ «ευρώ η καταστροφή» κατέβαινε με συγκροτημένο πρόγραμμα  εξόδου από την κρίση, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και την ακύρωση  της δανειακής συνθήκης, και  με σύνθημα «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ», τότε θα είχε μαζί του συμμάχους και όλη την πραγματική αντισυστημική  Αριστερά, αλλά και λαϊκά στρώματα πέρα από την Αριστερά, σε ένα ντε φάκτο  λαϊκό Μέτωπο που θα έσωζε τον λαό από την καταστροφή και θα έβαζε και τις  βάσεις για μια νέα κοινωνία και οικονομία, που θα έλεγχε πραγματικά ο λαός  και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ.

Εάν αντίθετα αγνοήσει  την πρόταση αυτή και κατέβει στις εκλογές με το σημερινό λαϊκίστικο και  αποπροσανατολιστικό «πρόγραμμα» τότε, όπως δείξαμε παραπάνω, θα είναι  απόλυτα υπεύθυνος για την καταστροφή που θα επακολουθήσει. Τότε, ο μόνος  δρόμος που θα απομένει στις λαϊκές δυνάμεις για την πραγματική έξοδο από την  καταστροφική κρίση θα είναι ο παραμερισμός και περιθωριοποίηση της  αντιμνημονιακής Αριστεράς και η σύμπηξη ενός Λαϊκού Μετώπου Κοινωνικής και  Εθνικής Απελευθέρωσης για την έξοδο από την ΕΕ και το ΕΥΡΩ και τα  συνακόλουθα θεσμικά μέτρα. Ο καθένας και η καθεμιά ας αναλάβουν τις  ιστορικές ευθύνες τους.-

 

 

17ΜΑΗ 2012

 

 

Ελληνικό      Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας:     www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο      Περιεκτικής Δημοκρατίας:     www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία:     [email protected]


ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΠΑΤΗ!

0

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2012


ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΠΑΤΗ!


εκτύπωση | PDF

Τα μηνύματα των ιστορικών γεγονότων της 1η Μαίου είναι επίκαιρα όσο ποτέ, σήμερα που τα λαϊκά στρώματα της χώρας, εν μέσω της μετατροπής της χώρας ακόμη και σε τυπικό προτεκτοράτο,  και με νόμο του κράτους, καλούνται μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ και έναν ορημαγδό παραπληροφόρησης από τα «εναλλακτικά», να «νομιμοποιήσουν» και στην κάλπη το πετσόκομμα κοινωνικών δικαιωμάτων ενός αιώνα και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου. Δηλαδή να νομιμοποιήσουν «δημοκρατικά» το έγκλημα κατά του λαού, αλλά και τους πολιτικούς συνδυασμούς εκείνους που το υποστήριξαν, καθώς και εκείνους που ανήκουν στην Αριστερά και αποπροσανατολίζουν συστηματικά και εσκεμμένα το λαό ώστε να μην ασχοληθεί με τα αίτια της κρίσης και τη συστημική αλλαγή που συνεπάγεται η αντιμετώπισή της, αλλά με τα απλά συμπτώματα της (Χρέος, Ιδιωτικοποιήσεις κτλ.).

Παρόλο όμως που ο αποπροσανατολισμός των λαϊκών στρωμάτων από τα κόμματα εξουσίας και τα καθεστωτικά ΜΜΕ που ελέγχουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, οι οποίες είναι αυτές που καθορίζουν την ανάδειξη των «σωστών» επαγγελματιών πολιτικών, δεν αποτελεί έκπληξη για κανέναν, αφού αυτό αποτελεί ακριβώς την επαγγελματική τους ενασχόληση, το ερώτημα είναι πώς εξηγείται ο συστηματικός αποπροσανατολισμός που προέρχεται από την ίδια την Αριστερά και τα «εναλλακτικά» της μέσα,

Για το ίδιο το σύστημα, η άλωση της Αριστεράς από τα μέσα, προωθώντας τις τάσεις της που δεν έχουν καμία διάθεση να δώσουν πραγματικές λύσεις στη σταδιακή εξαθλίωση του λαού, αποτελεί το χρησιμότερο εργαλείο για τη μονιμοποίηση της υποτέλειας του και της καθολίκευσης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Με την προώθηση της «Αριστεράς των Συμπτωμάτων» της κρίσης, η «Αριστερά» αυτή παίζει τον ρόλο του προοδευτικού υποστυλώματος του συστήματος, μέσα στους πολιτικούς χώρους εκείνους που παραδοσιακά αποτελούσαν την πρωτοπορία των αγώνων για τα λαϊκά στρώματα, ευνουχίζοντας τα πιο αποφασισμένα κομμάτια της κοινωνίας για σύγκρουση με το σύστημα, και αποπροσανατολίζοντάς τα από το να διαμορφώσουν μια ελάχιστη προαπαιτούμενη βάση πολιτικής συγκρότησης για την έξοδο από την ίδια την κρίση.

Για την εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», η αφομοίωση των ιστορικών μαθημάτων πάνω από 150 χρόνων διαρκούς κοινωνικής πάλης και κορυφαίων στιγμών αυτής όπως ο αγώνας των εργατών του Σικάγο, αποτελεί, όχι συστατικό στοιχείο για τη διαμόρφωση πραγματικής διεξόδου από την κρίση μέσα από την αντιμετώπιση των αιτίων της και όχι απλά των συνεπειών της, αλλά φύλλο συκής για την εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων των χορηγών και υποστηρικτών της στις ντόπιες και ξένες ελίτ. Έτσι, με τη βοήθεια των παχυλών μέσων που έχει στη διάθεση της, και την άμεση ή έμμεση προβολή της από τα καθεστωτικά μίντια αλλά και την μαζική προβολή της από τα «εναλλακτικά» (που πολλά έχει δημιουργήσει η ίδια), έχει καταφέρει εδώ και καιρό να μονοπωλεί τη δημόσια συζήτηση, με έναν ανώδυνο και φλύαρα τεχνοκρατικό λόγο που ασχολείται αποκλειστικά με τις συνέπειες της κρίσης τις οποίες όμως προβάλλει ουσιαστικά ως αιτίες που δημιούργησαν και το Χρέος αλλά και τα Μνημόνια.

Η Αριστερά αυτή και πολλοί πρόθυμοι «συνδαιτυμόνες» της στον «ελευθεριακό» (κατ’ όνομα) χώρο, συμβάλλουν με μιντιακούς όρους πλέον στην παραπληροφόρηση αυτή, παράγοντας και προωθώντας ακόμα και καλογυρισμένα φιλμ που απευθύνονται στη διεθνή αγορά όπως το τελευταίο Catastroika, και σύντομα θα προβάλλονται και από διεθνή καθεστωτικά μέσα της εκφυλισμένης «Αριστεράς» όπως η Γκάρντιαν («όπως συνέβη και με το προηγούμενο φιλμ το Debtocracy) αποπροσανατολίζοντας συστηματικά τα λαϊκά στρώματα ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια απλή ιδεολογία, αν όχι μια συνωμοσία, που επομένως ανατρέπεται αρκεί να εκλέξουμε τους «καλούς» ρεφορμιστές Αριστερούς πολιτικάντηδες στην εξουσία, μαζί με λίγη σάλτσα διαχειριστικής «άμεσης δημοκρατίας» στις (καπελωμένες από την Αριστερά αυτή) πλατείες!

Κατ’ αυτό τον τρόπο, η εκφυλισμένη Αριστερά συγκαλύπτει με συστηματικό τρόπο τα αίτια της κρίσης που ανάγονται στην εξάρτηση της χώρας από το σύστημα της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς, εφόσον συνεχίζει, όντας μέλος της ΕΕ , να δεσμεύεται από τις «4 ελευθερίες» του Μάαστριχτ για την άρση των κοινωνικών ελέγχων στις αγορές μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με αποτέλεσμα την καθολική αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης και την αναγκαστική στήριξη της οικονομίας από τον δανεισμό, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την ανεξέλεγκτη ροή κεφαλαίων κ.α..

Η άνοδος της ακροδεξιάς, για την οποία κλαίει και οδύρεται η Αριστερά, στην πραγματικότητα, οφείλεται στον ξεπεσμό της εκφυλισμένης “Αριστεράς”. Όταν στη Γαλλία για παράδειγμα μόνο η ακροδεξιά μιλά για έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, που αλλού μπορούν να καταφύγουν τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης από την ακροδεξιά;

Εν όψει εκλογών, το πραγματικό δίλημμα που καλούνται να απαντήσουν τα λαϊκά στρώματα που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, είναι:

—ή μέσα στην ΕΕ, το οποίο εκ των πραγμάτων σημαίνει παραμονή της χώρας στις ανοιχτές αγορές, νομιμοποίηση των μνημονίων και αποδόμηση κάθε ίχνους οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν έλθει στην εξουσία, ακόμη και της «Αριστεράς»

—ή άμεση μονομερής έξοδος από την ΕΕ για τη δημιουργία αυτοδύναμης οικονομίας και την ανατροπή όλων των συμβάσεων με την Τρόικα.

Επειδή ακριβώς οι εκλογές αυτές στήθηκαν μόνο για να νομιμοποιήσουν τη φίλο-ΕΕ γραμμή και την προώθηση της «Αριστεράς» που εσκεμμένα αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα και τώρα επιδιώκει να παίξει και ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης στα Τροϊκανά κόμματα εξουσίας,  θεωρούμε χρέος μας να κατονομάσουμε την απάτη αυτή.

Ο κύριος εκφραστής στον Ελληνικό χώρο της ρεφορμιστικής/εκφυλισμένης «αριστεράς», το κόμμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που παραδοσιακά και μέχρι πριν κάποια χρόνια έπαιζε αποκλειστικά το ρόλο του «αριστερού» δεκανικιού για την πλήρη ένταξή μας στις ανοιχτές αγορές, υπογράφοντας μάλιστα την αντίστοιχη συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ υποστήριξε έμμεσα όλες τις Νατοϊκές εισβολές, δικαίως προωθείται σήμερα ως η Αριστερή αντιπολίτευση στα κόμματα εξουσίας, καθότι είναι όχι μόνο παντελώς ακίνδυνο, αλλά και χρήσιμο εργαλείο για τα σχέδια της υπερεθνικής και ντόπιας ελίτ, για τη μετατροπή της χώρας σε δεξαμενή φθηνού δυναμικού και τουριστικό παράδεισο, καθώς και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε τιμή ευκαιρίας.

Εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου που ξεκίνησε η θεσμοθέτηση της καταστροφής των κοινωνικών κατακτήσεων και της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο, εμφανίστηκε ταυτόχρονα και ο μηχανισμός διαχείρισης της αντίδρασης των λαϊκών στρωμάτων, που επέκτεινε και συμπλήρωνε τον ρόλο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε πιο «ακαδημαϊκούς» και «ελευθεριακούς» κύκλους. Η εμφάνιση της «Πρωτοβουλίας των Αριστερών Οικονομολόγων», μετατράπηκε στην «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου», στελεχωμένη από «ειδήμονες» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρωτοστάτησε στις πρωτοβουλίες αυτές, που ασχολούνταν αυτάρεσκα με τις συνέπειες της κρίσης και τη Χρεολογία αφήνοντας βολικότατα την εγκληματική ένταξή μας στην ΕΕ των ανοιχτών αγορών στο απυρόβλητο ή στη…Δευτέρα παρουσία. Ακόμη και πανάκριβα διεθνή συνέδρια στήθηκαν από τις «Πρωτοβουλίες» αυτές για να προωθήσουν τις αποπροσανατολιστικές αυτές λύσεις, που χρηματοδοτήθηκαν και προωθήθηκαν έμμεσα ή άμεσα και από την ίδια την ΕΕ, όπως έχουμε καταγγείλει.

Όμως είναι καθαρή εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ότι θα ήταν δυνατή η έξοδος από την καταστροφική κρίση, στην οποία μας οδήγησαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μέσα στην Ευρωζώνη (όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ) η ακόμη και μέσα στην ΕΕ αλλά έξω από την Ευρωζώνη (όπως υποστηρίζει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,), καθώς και οι ανάλογες θέσεις της Πατριωτικής Αριστεράς/Δεξιάς (ΕΠΑΜ, Ανεξάρτητοι Έλληνες κ.λπ..)—και φυσικά δεν μιλάμε για τα καθαρά δεκανίκια του συστήματος (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι Πράσινοι και Δημοκρατική Συμμαχία). Το Χρέος είναι μόνο η συνέπεια της κρίσης. Η αιτία της κρίσης είναι η ίδια η ενσωμάτωση μας στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική Οικονομία της Αγοράς, μέσα από την ένταξη μας στην ΕΕ, και μόνο η μονομερής μας έξοδος από αυτή θα άνοιγε πραγματικά τον δρόμο για έξοδο από την κρίση, μέσα από το χτίσιμο λαϊκών δομών αυτοδύναμης οικονομίας. Μια διαδικασία που θα μπορούσε να αρχίσει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, όπως προτείνουμε στην Έκκληση για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης.

Τέλος, καλούμε αυτούς που για λόγους αρχής δεν συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές, να καθιερώσουν μόνιμες συνελεύσεις στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, αποτρέποντας τη σαλαμοποίηση των αγώνων των κοινωνικών ομάδων και ενώνοντάς τους σε ένα πραγματικά αυτο-οργανωμένο κίνημα (εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών, αγροτών ή απλά πολιτών), Οι συνελεύσεις αυτές θα μπορούσαν να αναλάβουν οργανωμένα την άμεση επαφή παραγωγών-καταναλωτών και τη διανομή των προϊόντων, αποτρέποντας πρωτοβουλίες διανομής βασικών αγαθών που ήδη χειραγωγούνται από το ίδιο το σύστημα και τους «αριστερούς» στυλοβάτες του —όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ— και λειτουργούν ως διαχειριστές της φτωχοποίησης. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι οι σκιώδης αυτοί δημοτικοί θεσμοί θα αποτελούσαν οργανικό μέρος προτάγματος για κατάληψη της τοπικής εξουσίας και δημιουργίας πραγματικών και μόνιμων αμεσοδημοκρατικών θεσμών άσκησης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας από τους ίδιους τους πολίτες, έξω από την ΕΕ, το Κράτος και τη διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς.

Αλλά για αυτούς που θα συμμετάσχουν στις εθνικές εκλογές το ξεκάθαρο μήνυμα δεν μπορεί να είναι άλλο από το εξής:

ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (ΠΑΣΟΚ –ΝΔ) ΑΛΛΑ ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ» ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΘΕΜΑ ΜΟΝΟΜΕΡΟΥΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ (ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ) ΣΑΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

—Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ: ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΤΙΣΙΜΟ ΕΝΟΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!

1 ΜΑΗ 2012


Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org/pd • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]



Το πραγματικό (και κρίσιμο) διακύβευμα των εκλογών *

0

Περιεκτική Δημοκρατία, Ειδικό Τεύχος (Άνοιξη 2012) [υπό έκδοση]

Tρίτη, 17 Απρίλη 2012


Το πραγματικό (και κρίσιμο) διακύβευμα των εκλογών *

printable version

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

 

Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι απλά οι πιο κρίσιμες στην μεταπολίτευση, αλλά, θα μπορούσε βάσιμα να υποστηριχθεί, και για όλη τη μεταπολεμική Ιστορία της Χώρας. Ο βαθμός όμως κρισιμότητας των εκλογών είναι απόλυτη συνάρτηση του ποιο θεωρούμε ότι είναι το διακύβευμά τους. Και αυτό, κάθε άλλο παρά σαφές είναι, εφόσον άλλο σχεδόν είναι το διακύβευμα αυτό για κάθε εκλογική παράταξη—αν περιοριστούμε μόνο σε αυτές αρχικά και δεν αναφερθούμε και στις παρατάξεις που δεν μετέχουν στις εκλογές και συνιστούν αποχή.

Φυσικά, το ποιο είναι το διακύβευμα για τον λαό είναι βασικά ταξικό θέμα και, στην πραγματικότητα το διακύβευμα που υιοθετεί η κάθε παράταξη είναι επίσης ταξικό, έστω και αν επιμελώς το αποκρύβει τόσο η παράταξη όσο και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν, ώστε να παρασύρουν και τμήματα του εκλογικού σώματος να στηρίξουν παρατάξεις που δεν εκπροσωπούν το ταξικό τους συμφέρον. Αυτή άλλωστε είναι η πεμπτουσία της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου, ενώ υπάρχουν σαφείς ταξικές διαιρέσεις στη κοινωνία, οι διαιρέσεις αυτές αγνοούνται για χάρη δήθεν ενός ‘γενικού συμφέροντος’ που στην πραγματικότητα όμως,  και ιδιαίτερα σε μια κρίση καταστροφική σαν τη σημερινή, είναι απλά προϊόν φαντασίας ή θα έλεγα μέσο εξαπάτησης για την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, εφόσον βέβαια η ύπαρξη ταξικών συμφερόντων δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε αναγωγή σε γενικό συμφέρον, τουλάχιστον  για θέματα που αφορούν την οικονομική σφαίρα. Γι’ αυτό άλλωστε και μια πραγματική δημοκρατία, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία (ΠΔ) που υποστηρίζουμε, δεν αρκεί να είναι άμεση δημοκρατία, όπως εκ του πονηρού υποστηρίζουν διάφοροι «ελευθεριακοί». Άμεση δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία με την έννοια της εξασφάλισης της οικονομικής ισότητας μεταξύ όλων των πολιτών, δηλαδή χωρίς τη κατάργηση των ταξικών διαιρέσεων, που αποτελεί το θεμέλιο μιας πραγματικής δημοκρατίας, είναι μια απλή απάτη.

Για τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), που προφανώς αποτελούν τους κύριους εκφραστές όχι μόνο της εγχώριας οικονομικής ελίτ αλλά και της υπερεθνικής ελίτ (μέσω της τρόικας η οποία εκπροσωπεί τόσο το Ευρωπαϊκό τμήμα της όσο και το υπερατλαντικό) το διακύβευμα, είτε το λένε ρητά είτε όχι, είναι : «Ευρώ ή δραχμή». Με άλλα λόγια, παίρνοντας δεδομένες τις δανειακές συμβάσεις και μνημόνια, για τα οποία έχουν δεσμευτεί οι ηγεσίες τους ακόμη και εγγράφως, το δίλημμα που θέτουν , κυρίως στους νοικοκυραίους μικροαστούς που αποτελούν σήμερα—μετά τη δραστική συρρίκνωση της μεσαίας αστικής τάξης που θα δούμε στη συνέχεια— την κύρια εκλογική πελατεία τους, είναι: συνέχιση της σταθερότητας, έστω μέσα στην αυξανόμενη φτωχοποίησή τους, ή «το χάος που (υποτίθεται) θα φέρει η δραχμή.»  Φυσικά,  η εγχώρια ελίτ και τα ανώτερα στρώματα της αστικής τάξης, των οποίων τα συμφέροντα υποστηρίζουν πραγματικά τα κόμματα εξουσίας, όχι μόνο δεν έχουν υποστεί την παραμικρή ζημιά από την καταστροφική κρίση αλλά αντίθετα ωφελούνται από αυτή, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου η φοροδιαφυγή των προνομιούχων στρωμάτων είναι πολύ σημαντικότερη από αυτή των αντίστοιχων στρωμάτων σε χώρες του καπιταλιστικού κέντρου. Αρκεί μια βόλτα στα βόρεια προάστια της Αθήνας καθώς και στις αυξανόμενες γεωμετρικά φτωχογειτονιές της για να δει κανείς από κοντά τους «δύο κόσμους» στη σημερινή Ελλάδα[1].

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι για τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα και τις εγχώριες ελίτ το Ευρώ αποτελεί μονόδρομο. Όμως, για τις Ευρωπαϊκές ελίτ η Ελλάδα ήδη θεωρείται «βαρίδι» μέσα στην Ευρωζώνη, και ενώ βέβαια δεν διανοούνται τη χώρα έξω από την ΕΕ, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ενσωμάτωσή της στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς που συνεπάγεται την  προσφορά φθηνού εργατικού δυναμικού και προπαντός του κοινωνικού της πλούτου σε τιμή ευκαιρίας, εντούτοις, μέσο-μακροπρόθεσμα την προτιμούν έξω από το Ευρώ, ώστε να αποφευχθούν τα συνεχή προβλήματα στη σταθερότητα του νομίσματος που δημιουργεί η παραμονή της σε αυτό, όπως άλλωστε και άλλων περιφερειακών χωρών της Ευρώπης (Πορτογαλία, Ισπανία κ.ά.). Απλά, δηλαδή, βραχυπρόθεσμα συμπίπτουν τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων ελίτ στην παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού της.

Όμως, αν αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών για τις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, αυτό δεν ισχύει πια για την ιδιότυπη Ελληνική μεσαία τάξη. Ιδιότυπη, γιατί η μεσαία τάξη στην Ελλάδα είχε την ιδιαιτερότητα (όπως άλλωστε και σε πολλές άλλες χώρες της περιφέρειας και ημιπεριφέρειας) ότι ανήκει βασικά στον δημόσιο τομέα. Και αυτό, διότι η στρεβλή ανάπτυξη μιας χώρας στην περιφέρεια που ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, όπως υποχρεώθηκε να κάνει η Ελλάδα από τη στιγμή που εντάχθηκε στην ΕΕ, οδηγεί στην αποδιάρθρωση μιας κατά κανόνα δασμοβίωτης βιομηχανίας και μιας μη ανταγωνιστικής γεωργίας. Γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί τους νέους που αδυνατούν να  απορροφηθούν από τον ιδιωτικό τομέα είτε στη μετανάστευση (όπως έγινε μαζικά τη δεκαετία του 60), είτε στο δημόσιο τομέα. Δηλαδή, η ραγδαία μεγέθυνση του δημοσίου τομέα στη μεταπολίτευση ήταν αναγκαία συνέπεια της εισαγωγής ενός εξωστρεφούς οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης σε μια μη ανταγωνιστική παραγωγική δομή— μολονότι βέβαια τα θεμέλια γι’ αυτή την εξαρτημένη ανάπτυξη είχαν τεθεί από την αρχή της μεταπολεμικής περιόδου.[2] Η διαδικασία όμως αυτή χρησιμοποιήθηκε φυσικά από τα κόμματα εξουσίας για να παράγουν και αναπαράγουν την εκλογική πελατεία τους, με αντίστοιχη επέκταση του δανεισμού,  εφόσον  τα δημόσια έσοδα λόγω της πελώριας φοροδιαφυγής και παραοικονομίας ήταν πάντα εντελώς ανεπαρκή σε σχέση με τις δημόσιες δαπάνες—γεγονός που τελικά οδήγησε στη σημερινή κρίση. Από τη στιγμή όμως που η κρίση λόγω της έκρηξης του δημοσίου Χρέους (που ήταν βέβαια μόνο το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης) οδήγησε στη σημερινή μετατροπή της Ελλάδος  σε τυπικό σχεδόν προτεκτοράτο της ΕΕ,[3] η απόφαση για παραμονή στην Ευρωζώνη αναπόφευκτα συνεπαγόταν τον σημερινό «μονόδρομο» και τη συνακόλουθη καταστροφή της κρατικοδίαιτης μεσαίας τάξης.

Είναι όμως ακριβώς αυτή η διάσπαση του «ταξικού μετώπου εξουσίας», που στήριζε σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο τα κόμματα εξουσίας, το γεγονός που οδηγεί σε πιθανή μόνιμη πολιτική αστάθεια. Και αυτό, γιατί  όσο καιρό τα κόμματα αυτά συγκέντρωναν, εκτός από τις ψήφους των προνομιούχων στρωμάτων (που δεν ξεπερνούν το 20% του εκλογικού σώματος) και τις ψήφους της μεσαίας τάξης, μαζί με αυτές των μικροαστών, μπορούσαν και επιτύγχαναν συντριπτική πλειοψηφία που ξεπερνούσε συνήθως το 75% του συνόλου. Δεδομένου όμως ότι τα προνομιούχα κοινωνικά  στρώματα ελέγχουν απόλυτα τα επίσημα ΜΜΕ, και έμμεσα ακόμη και κάποια από τα εναλλακτικά, έχουν τη δύναμη να καθορίζουν την εκλογική ατζέντα και να αποπροσανατολίζουν ακόμη και κοινωνικά στρώματα από εκείνα που ιδιαίτερα υποφέρουν σήμερα, και είναι σίγουρο ότι θα υποστούν για δεκαετίες, ακόμη χειρότερες συνέπειες από την Βουλγαροποίηση των εισοδημάτων και την Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων, καθώς και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας που επιβάλλει η τρόικα. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα προσελκύοντας πάλι ψήφους από τους  μικροαστούς, τους αυτο-απασχολούμενους κ.λπ.: από την ανάδειξη της μετανάστευσης στην Ελλάδα ως βασικής αιτίας της κρίσης, καλλιεργώντας στη διαδικασία και ρατσιστικές τάσεις, μέχρι την ανακήρυξη της διαφθοράς ως του κύριου στοιχείου της κρίσης, που υποτίθεται θα πατάξει τώρα η ελίτ με τη δίωξη παροπλισμένων πολιτικών τύπου Τσοχατζόπουλου ή κάποιων παρόμοιων ακίνδυνων πολιτικάντηδων στο μέλλον!

Είναι φανερό επομένως ότι ακόμη και αν το διακύβευμα των εκλογών ήταν μόνο «Ευρώ ή δραχμή», όπως το παρουσιάζουν τα κόμματα εξουσίας, τα ΜΜΕ κ.λπ. πάλι θα ήταν σημαντικές οι εκλογές αυτές, για τους λόγους που ανέπτυξα. Όμως οι εκλογές είναι κρίσιμες (από τη μεριά πάντα των ελίτ) και για ένα άλλο βασικό λόγο: ότι μόνο εάν σχηματιστεί κυβέρνηση που θα συνεχίσει τις πολιτικές του μονόδρομου, έστω και με κάποιες επουσιώδεις τροποποιήσεις των δανειακών συμβάσεων για να στηρίξουν τη νέα δανειακή κυβέρνηση και τα δεκανίκια του συστήματος στην Αριστερά (ΔΗΜΑΡ, Κοινωνική Συμμαχία, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.λπ.) και στην δεξιά (ΛΑΟΣ κ.ά.) θα νομιμοποιηθεί τουλάχιστον εκ των υστέρων το συστημικό έγκλημα που διαπράχθηκε με τις δανειακές συμβάσεις, οι οποίες όχι μόνο οδηγούν στη μόνιμη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού και στην κατάργηση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, αλλά και στο ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας. Και είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που όσοι προτείνουν αποχή ειδικά για αυτές τις εκλογές λειτουργούν αντικειμενικά σαν συστημικά όργανα. Είναι δηλαδή ένα πράγμα να μην μετέχεις γενικά στις κοινοβουλευτικές εκλογές γιατί δεν δέχεσαι την κοινοβουλευτική «δημοκρατία», όπως είναι άλλωστε και η θέση της ΠΔ , και εντελώς άλλο να μην μετέχεις ειδικά στις συγκεκριμένες εκλογές, ακόμη και αν το διακύβευμα τους ήταν μόνο αυτό που περιέγραψα, εφόσον η συγκεκριμένη αποχή, στη πράξη, σημαίνει τη «νομιμοποίηση» του συστημικού εγκλήματος. Φυσικά, δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι αυτοί που δεν ψηφίζουν ποτέ για λόγους αρχής θα λειτουργήσουν αντικειμενικά σαν συστημικά όργανα αν απόσχουν πάλι, και απόκειται στη συνείδηση τους η απόφαση για το εάν η κρισιμότητα των επικείμενων εκλογών δικαιολογεί την παραβίαση των αρχών τους ή όχι.

Όμως, το διακύβευμα των εκλογών αυτών είναι ακόμη κρισιμότερο από τη μεριά του Λαού. Στην πραγματικότητα, το διακύβευμα δεν είναι καν απλά, «Ευρώ ή δραχμή», αλλά «ΕΕ ή αυτοδύναμη οικονομία». Και η διαφορά μεταξύ των δύο είναι καθοριστική. Και αυτό, διότι το πρώτο, για τα λαϊκά στρώματα, είναι ένα ψευτοδίλημμα εφόσον είτε παραμείνουμε στην Ευρωζώνη είτε όχι, από τη στιγμή που συνεχίσουμε να παραμένουμε στην ΕΕ, όλες οι αιτίες που δημιούργησαν το Χρέος και την κρίση εξακολουθούν να παραμένουν και μάλιστα σε απείρως χειρότερες συνθήκες για τα λαϊκά στρώματα. Ακόμη και όλο το Χρέος να μας χάριζαν οι ελίτ, σε μερικά χρόνια θα είχαμε νέο δυσβάστακτο χρέος όσο η παραγωγική δομή της χώρας παραμένει μη ανταγωνιστική. Και η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται απλά από το επίπεδο τιμών και μισθών, όπως βολεύει να λένε οι ελίτ και τα ΜΜΕ που ελέγχουν, αλλά και από την παραγωγικότητα, δηλαδή από τις επενδύσεις στην παραγωγική δομή. Όμως, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ποτέ δεν πραγματοποίησε τις απαιτούμενες παραγωγικές επενδύσεις στη μεταπολεμική περίοδο[4] και φυσικά δεν πρόκειται να το κάνει ούτε στο μέλλον, ακόμη και αν Κινεζοποιηθεί όλο το εργατικό δυναμικό μας  (από άποψη εργασιακών συνθηκών), εφόσον η Ελλάδα δεν έχει τη παραγωγική υποδομή που είχε δημιουργήσει στη Κίνα η κομουνιστική επανάσταση. Με άλλα λόγια, στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς οι χώρες στην περιφέρεια/ ημιπεριφέρεια είναι καταδικασμένες να χάσουν κάθε ίχνος οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας και οι λαοί τους, πέρα από τις ελίτ και κάποια προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, είναι καταδικασμένοι στη φτώχεια, τον εργασιακό Μεσαίωνα και την περιστασιακή ή μερική απασχόληση, ή εναλλακτικά τη μετανάστευση, όταν ανακάμψουν οι χώρες του κέντρου. Η συνθήκη άλλωστε του Μάαστριχτ και αυτές που την ακολούθησαν ακριβώς θεσμοποίησαν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία αυτών των συνθηκών.

Αυτό σημαίνει ότι αν δεν δημιουργηθούν οι δυνάμεις για ένα Μέτωπο[5] με στόχο την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την οικονομική αυτοδυναμία που θα θέσει και τις βάσεις για μια οικονομία πραγματικά ελεγχόμενη από τον Λαό και όχι από τις ελίτ, με μορφή την οποία θα αποφασίσει ο λαός σε ένα δεύτερο στάδιο, τότε η οριστική οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που θα σημάνει η νομιμοποίηση του συστημικού εγκλήματος θα είναι μη αναστρέψιμη. Επομένως δεν αρκεί να καταψηφιστούν τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους.

Όμως, εδώ θα πρέπει να κάνουμε τη σημαντική διάκριση μεταξύ συστημικών και μη συστημικών κομμάτων και παρατάξεων, μια θεμελιακή διάκριση  που είναι ιδιαίτερα σημαντική στις εκλογές αυτές, όπου, σε σημαντικό βαθμό, κρίνεται η μακροπρόθεσμη επιβίωση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στον τόπο μας, και όχι απλά το αν θα επικρατήσουν μνημονιακές ή αντιμνημονιακές δυνάμεις οπως ισχυρίζεται η ρεφορμιστική «Αριστερά»  —επιλογή που αποτελεί άλλη μια φενάκη. Και αυτό, διότι στην πραγματικότητα κανένα κόμμα δεν μπορεί να εφαρμόσει στην εξουσία πραγματικά διαφορετικές πολιτικές από αυτές που δεσμεύθηκαν να εφαρμόσουν τα κόμματα εξουσίας, εφόσον δεν επιτύχει πρώτα την μονομερή έξοδο, όχι απλά από την Ευρωζώνη, όπως παραπλανητικά υποστηρίζει ένα τμήμα της δήθεν αντισυστημικής Αριστεράς  (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΛΕ κ.λπ.), αλλά από την ίδια την ΕΕ, και ό,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη συμπληρωματικών πολιτικών[6]. Άλλωστε έξω από την Ευρωζώνη μπορεί να βρεθούμε έτσι και αλλιώς σύντομα χάρη σε απόφαση των ελίτ, όπως ανέφερα παραπάνω, όπως άλλωστε είχαμε και «κούρεμα του Χρέους» από τις ίδιες ελίτ (άλλο παλαιότερο αίτημα της ίδιας Αριστεράς!). Και τα ίδια βέβαια ισχύουν και για την «πατριωτική» Αριστερά (ΕΠΑΜ κ.λπ.) που επίσης δεν θέτει θέμα εξόδου από την ΕΕ. Και, φυσικά, έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει έξοδο από την Ευρώπη, όπως υποστηρίζουν οι λακέδες του κεφαλαίου επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά απλά έξοδο από την Ευρώπη των ελίτ, για μια νέα Ευρώπη των Λαών.

Είναι δηλαδή η θέση ενός κόμματος ή οργάνωσης απέναντι στην ίδια την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, (που είναι το κύριο μέσο για την ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς), αυτό που καθορίζει αποφασιστικά την ενσωμάτωση ενός κόμματος ή οργάνωσης στις συστημικές δυνάμεις ή όχι. Η μη θέση επομένως θέματος άμεσης εξόδου από την ΕΕ, με στόχο τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (που είναι ο μόνος τρόπος απεμπλοκής μας από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), τη στιγμή που βλέπουμε να συντελείται  μπροστά στα μάτια μας η εντεινόμενη εξαθλίωση της πλειοψηφίας του λαού και η μετατροπή της χώρας σε μόνιμο προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, είναι αυτόχρημα εγκληματική, και έτσι θα κριθεί από την Ιστορία.-

*Το άρθρο αυτό αποτελεί προδημοσίευση του υπό έκδοση ειδικού τεύχους του περιοδικού Περιεκτική Δημοκρατία (κυκλοφορεί τέλος Απριλίου)


[1] Rupert Neate, “Crisis, what crisis? In Greece’s Chelsea they are still enjoying a life of luxury”, The Observer, 11/3/2012

[2] βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Εξαρτημένη Ανάπτυξη: η Ελληνική περίπτωση, (Εξάντας, 1987)

[3] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010)

[4] Εξαρτημένη Ανάπτυξη, ο.π. κεφ. Γ3

[5] Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία, Έκκληση για ένα νεο Μέτωπο Κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης, (Νοέμβρης 2011) http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html

[6] στο ίδιο


Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

0

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ • 5 ΑΠΡΙΛΗ2012

 

ΚΑΤΩ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

 

 

Ένας συνταξιούχος ηλικίας 77 ετών τερμάτισε τη ζωή του μπροστά στη πλατεία Συντάγματος, αρνούμενος να υποκύψει στην εξαθλίωση τρώγοντας μέσα από τα σκουπίδια. Στην υπέρτατη πράξη αυτή αυτοθυσίας, ο Δημήτρης Χριστούλας έδωσε σαφές μήνυμα, δείχνοντας τους πραγματικούς δολοφόνους του: «η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» (φράση που απέκρυψαν τελείως τα φασιστικά ΜΜΕ, ιδιωτικά και κρατικά).

Η οικονομική κατοχή της Ελλάδας από τις ξένες και ντόπιες υποτελείς οικονομικές και εγκάθετες πολιτικές ελίτ έχει αρχίσει προ πολλού να δείχνει τα ανατριχιαστικά της αποτελέσματα. Υποσιτισμένα παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία, με 1 στα 4 παιδιά πλέον να ζουν κάτω από το όριο της επίσημης φτώχειας, ολοένα περισσότεροι νέοι και νέες εξαρτώνται από τις κάθε είδους «ουσίες», η ανεργία παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, οι άστεγοι πληθαίνουν, το άγχος και η απελπισία γίνονται ο μόνιμος «σύντροφος» της καθημερινότητας. Οι κοινωνικές υπηρεσίες όπως η (στοιχειώδης, ούτως ή άλλως) δημόσια υγεία, η ασφάλιση και η παιδεία τείνουν να γίνουν οριστικά παρελθόν, καταλήγοντας στα χέρια των πολυεθνικών και του ντόπιου κεφαλαίου. Η Ελλάδα διαγράφει μια πορεία ανάλογη με αυτές του «τρίτου κόσμου» όπου έσπευσαν το ΔΝΤ και η «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους» να τις «σώσουν», καταλήγοντας σε χειρότερη εξαθλίωση.

Η απελπισία των πολιτών γιγαντώνεται ακόμη περισσότερο βλέποντας πολιτικούς  χώρους  που παραδοσιακά σε περιόδους κρίσης έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο δίνοντας πολιτικές λύσεις, να «αγωνίζονται» για τα εκλογικά αποτελέσματα, ενσωματώνοντας την εξαθλίωση του λαού στα συνθήματά τους, αλλά όχι στην πράξη τους. Και αυτό, ενώ είναι φανερό ότι οι εκλογές θα είναι μια ακόμα μεγαλύτερη εξαπάτηση του Ελληνικού λαού από τις προηγούμενες που μας οδήγησαν στη σημερινή κοινοβουλευτική Χούντα, εφόσον τώρα ούτε τα προσχήματα των διαφορετικών δήθεν εκλογικών προγραμμάτων δεν θα υπάρξουν. Όλα τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους έχουν αναλάβει (ακόμη και γραπτές!) δεσμεύσεις να εφαρμόσουν τα ίδια μέτρα που θα φέρουν τα λαϊκά στρώματα σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση από τη σημερινή και γίνονται μόνο για να «νομιμοποιήσουν» αυτά τα μέτρα, ενώ η «Αριστερά» θα είναι ικανοποιημένη εάν θα αυξήσει μερικές εκατοστιαίες μονάδες τη δύναμη της μέσα στον γενικό ορυμαγδό!

Η καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και η αδυναμία δημιουργίας μιας αυτοδύναμης οικονομίας που θα μας έδινε τη δυνατότητα απεξάρτησης από τον χρόνιο δανεισμό και κατά συνέπεια αποτροπής του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό κυρίως μέσα από την ένταξή μας στην ΕΕ/ΟΝΕ. Η πρόσδεση της Ελλάδας στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση επιτυγχάνεται βασικά μέσα από τον μηχανισμό της Ευρωπαϊκής και Νομισματικής Ένωσης. Μέσα στα πλαίσια του «ελεύθερου» ανταγωνισμού των αγορών, καμία αυτοδύναμη οικονομία δεν υφίσταται.

Η ακύρωση των Μνημονίων και η ανατροπή όλων των μέτρων που μας επέβαλαν οι υπερεθνικοί θεσμοί  ΔΝΤ, ΕΕ/ΟΝΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΕΚΤ,  είναι δυνατή πλέον μόνο με την κατάκτηση της  εξουσίας  από ένα ευρύτερο κοινωνικό Μέτωπο δυνάμεων που θα μας οδηγήσουν εκτός ΕΕ/ΟΝΕ, με στόχο την αυτοδύναμη οικονομία.

Δεν έχουμε δικαίωμα πια να συνηθίσουμε στην εξαθλίωση. Η αυτοθυσία του Δημήτρη Χριστούλα να γίνει αφετηρία γενικού ξεσηκωμού, όπως η ιστορία μας έχει διδάξει στο παρελθόν.

 

Η κηδεία του ανθρώπου αυτού να πάρει τη μορφή παλλαϊκού συλλαλητηρίου, με αίτημα

“ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ – ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ”, στον δρόμο για μια αυτοδύναμη παραγωγική και καταναλωτική οργάνωση ελεγχόμενη από τα λαϊκά στρώματα.

 

Ο συγκλονιστικός επικήδειος της κόρης του Δημήτρη Χριστούλα, Έμης (προσθήκη 8 Απριλίου 2012)

 

 Ελληνικό Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.periektikidimokratia.org • Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org • Επικοινωνία: [email protected]

 5 ΑΠΡΙΛΗ 2012


OTAN O ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ «ΒΑΖΕΙ ΠΛΑΤΗ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΣΤΑ MEDIA

0
Αναδημοσιεύουμε, στο πλαίσιο των αποκαλύψεων για τον όλο και πιο ξεκάθαρο πολιτικό ρόλο μιας μειοψηφικής ομάδας Εργαζομένων και μη Εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας, που εξέδωσαν και τα απροσχημάτιστα ελεγχόμενα “απεργιακά” και..”αυτοδιαχειριζόμενα” φύλλα της “Ελευθεροτυπίας των Εργαζομένων”, και η οποία στόχο έχει, όπως διαφαίνεται, το κλείσιμο της μόνης ίσως αντιμνημονιακής (με έντονο το στοιχείο της αντι-ΕΕ αρθρογραφίας) και πολυφωνικής εφημερίδας μαζικής κυκλοφορίας εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και των εργαζομένων σε αυτή, το ακόλουθο σημαντικό, κατά την άποψη μας, άρθρο.http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=3845

 

τoυ Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη

Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ  Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε, προ ελαχίστων ημερών, τα γραφεία της «ΑΥΓΗΣ», εις τον 3ον όροφον του κτηρίου επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου 12, προκειμένου να κατευνάσει τους εργαζομένους εις την εφημερίδα-επιχείρησιν του ΣΥΝ, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι από μηνών.

Αν και η συγκεκριμένη «πρωϊνή εφημερίδα της Αριστεράς» δεν είναι το πρώτο έντυπο ΜΜΕ που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, πράγμα το οποίο λυπεί όλως ιδιαιτέρως τον υπογράφοντα, ο οποίος εργάσθηκε περίπου 25 χρόνια εις την «ΑΥΓΗ», σημασία έχουν όσα ανέφερε ο πολιτικός ανήρ κατά την επίσκεψή του.

Ιδίως η επισήμανση του Τσίπρα, ότι επιχειρείται «ΜEDIA-κος ολοκληρωτισμός», από την πλευρά επιχειρήσεων Τύπου οι οποίες οφείλουν ιλιγγιώδη ποσά, θα έπρεπε να αποτελεί  σήμα κινδύνου, καθ΄ο μέτρο η πολυεπίπεδη κρίση, από την οποία δοκιμάζεται η πατρίδα μας,  προϋποθέτει πλήρη ενημέρωση και έκφραση των αγωνιών των Ελλήνων πολιτών.  Τα διαδοχικά Μνημόνια που έχουν έχουν σφραγίσει την πορεία της χώρας γιά πολλά χρόνια εις το μέλλον, έχουν διαμορφώσει μία πραγματικότητα γιά την οποία υπάρχουν πλείονες της μίας απόψεις, οι οποίες πρέπει εξ ίσου να γίνονται γνωστές, ώστε η πληροφόρηση της κοινής γνώμης να είναι ισορροπημένη. Εις εναντίαν περίπτωσιν, όντως το διακύβευμα αυτό, απολύτως αρνητική εξέλιξις, επαπειλείται.

Δυστυχώς, όμως, γιά τον Τσίπρα, η συμπλήρωση περίπου τριών ημερών από την 22α Δεκεμβρίου 2011, οπότε κυκλοφόρησε το τελευταίο φύλλο της «Ελευθεροτυπίας», θέτει το αδήριτο ερώτημα του επιμερισμού ευθυνών, διά το γεγονός ότι μία ιστορική- πολυφωνική εφημερίδα και κύρια έπαλξη του αντιμνημονιακού μετώπου δεν «κρεμιέται» πλέον εις τα περίπτερα. Βεβαίως οι ευθύνες είναι πολλές και πολλαπλές, πρωτίστως της ιδιοκτήτριας εταιρείας του εντύπου. Υπάρχουν οι πρόδηλες ευθύνες του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, ώς προς τους ουσιαστικούς λόγους που δεν έγιναν δεκτές οι αιτήσεις προς δανειοδότηση της Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ, συνεπεία των οποίων διαμορφώθηκε ένα χρονίζον καθεστώς στραγγαλισμού της εφημερίδος.

Εξ ίσου όμως προς τα ανωτέρω, ερευνητέα και τελικώς διόλου ασήμαντη είναι και η στάση των εργαζομένων εις την Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ, οι οποίοι, μέσω μιάς δυναστικής μειοψηφίας, επέτυχαν να επιβάλουν εις την πλειοψηφίαν των εργαζομένων συνεχείς και εξοντωτικές πολυήμερες απεργίες, την ώρα που οι συνθήκες απαιτούσαν και απαιτούν να συνεχίζει να κυκλοφορεί η «Ελευθεροτυπία», παραλλήλως με κάποια διευθέτηση στη ροή καταβολής των οφειλομένων σε αυτούς δεδουλευμένων, από πολλών μηνών. Πολλώ μάλλον, εμφανίζονται αντίθετοι στην προοπτική υπαγωγής της Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ εις την διαδικασία του άρθρου 99 του πτωχευτικού κώδικος και μάλλον δηλώνουν οτι επιθυμούν να οδηγήσουν τα πράγματα σε πτώχευση.

Η παράταξη που ακούει εις το όνομα «Συσπείρωση», γύρω από την οποία σχηματίσθηκε μία ετερόκλητη πλειοψηφία συνεπεία της οποίας ο εξ αυτής προερχόμενος Δημ. Τρίμηςανέλαβε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ευθύνεται, ώς προς τον προηγούμενο επιμερισμό, γιά τα δεινά της «Ελευθεροτυπίας» και της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας». Μία ισχνή μειοψηφία σε ρόλο εξουσιαστή των συναδέλφων τους, πίσω από την οποία κρύβονται ποικιλώνυμες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και ακροαριστεροί, αφού επέτυχε να μην κυκλοφορούν τα έντυπα του ομίλου, προχώρησε εις το επόμενο βήμα, αυτό της κυκλοφορίας ψευδοαπεργιακού φύλλου, με συνθετικό του τον τίτλο της εφημερίδος. Και όλα αυτά με την ευλογία του προέδρου της ΕΣΗΕΑ, του οποίου η παράταξη αποτελεί το «μακρύ χέρι» του ΣΥΡΙΖΑ εις τον χώρο των δημοσιογράφων. Το αγνοεί αυτό ο Τσίπρας; Οι χειρισμοί Τσίπρα και των ανθρώπων του τυγχάνουν της συμφωνίας του και εν τέλει επιχαίρει γιά το τοπίο το οποίο τείνει να διαμορφωθεί εις το χώρο των ΜΜΕ, με ευθύνη και της συνδικαλιστικής παρατάξεως, της προσκείμενης εις τον ΣΥΡΙΖΑ;

Γεγονός, πάντως, παραμένει ότι δεν έχει υπάρξει οποιαδήποτε σαφής δήλωση στήριξης Τσίπρα ώς προς την «Ελευθεροτυπία», ο οποίος δεν έκρινε σκόπιμο να αποστασιοποιηθεί από το περιεχόμενο ερωτήσεως του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (και πρώην υψηλοτάτου στελέχους του ΔΟΛ) Βασ. Μουλόπουλου, εν σχέσει, ουσιαστικώς, με την προοπτική «αλλαγής χεριών» του τίτλου, από την Χ.Κ. Τεγόπουλος Α.Ε. σε «σχήμα αυτοδιαχείρισης». Και το ερώτημα είναι απλό γιά τον Τσίπρα, αν ευνοεί ή όχι την υφαρπαγή ή όχι από διάδοχο σχήμα…΄Ως προς αυτό προτιμά να μην απαντά!

Θα έλεγε δε κανείς, ότι, πρόκριμα προς την κατεύθυνση αυτή, αποτελεί η δημόσια συζήτηση με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ εις την Δημοτική Αγορά Κυψέλης, προχθές Παρασκευή, γιά «το πείραμα των εργαζομένων της Χ.Κ. Τεγόπουλος Α.Ε.». Κλήθηκαν να μιλήσουν οι: Παν. Σώκος (συνδικαλιστικός εκπρόσωπος εις το Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ) και οι δημοσιογράφοι Τάσος Παππάς, Δημ. Ψαρράς και Βαγγ. Καραγιώργος. Σημειωτέον ότι ο τελευταίος έχει και την «πολιτική» ιδιότητα του επί κεφαλής συνιστώσης του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αριθμεί περισσότερα από 50-60 μέλη.

Αν αναλογισθούμε την έννοια του όρου «δυναμική» και ότι «πείραμα» αποτελούν τα δύο ψευδοαπεργιακά φύλλα- ιστορικού χαρακτήρος κατά τον Μανώλη Γλέζο!– τότε είναι προφανές ότι τα εκδοθέντα φύλλα που ήσαν πλήρεις εφημερίδες, δεν αποτελούσαν παρά τη «μαμή» επαναστατικών ενεργειών, δηλαδή την υφαρπαγή του τίτλου της εφημερίδας. Και επειδή «κρατικοποίηση» της εφημερίδας δεν νοείται, ούτε «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», τότε το «σχήμα αυτοδιαχείρισης» μπορεί να εξυπηρετήσει όλα αυτά, ως φύλλον συκής…Αυτά υποστηρίχθηκαν την Παρασκευή; Εις ό,τι αφορά, δε, τον Παν. Σώκο (εκ του ΠΑΣΟΚ, ώς γνωρίζω, προερχόμενο) η παρουσία του νομιμοποιείται συνδικαλιστικώς; Πολιτικώς ο χώρος του ευνοεί μία τέτοια προοπτική; Ή υπάρχουν και κρίσιμες λεπτομέρειες που δεν γνωρίζουμε γιά όλα αυτά;

Να προσθέσουμε, τέλος, ότι το ψευδοαπεργιακό φύλλο «Οι εργαζόμενοι της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» (η τελευταία λέξη με την ίδια γραμματοσειρά του τίτλου της εφημερίδος, όπου απεργούν διαρκώς από τις 22/12/11 ανελλιπώς μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι της) έχει «υιοθετηθεί» από αστική ΜΚΕ, της οποίας ο ένας εκπρόσωπος είναι αποτυχών να εκλεγεί Δήμαρχος Ιλίου, στέλεχος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας, συνιστώσης του ΣΥΡΙΖΑ. Από σπουδή μάλιστα (μόνον;), η υπεύθυνη γιά την έκδοση του φύλλου αυτού αστική ΜΚΕ παραπέμπει σε ανύπαρκτο ΑΦΜ, όπου απουσιάζει ένα ψηφίο και ένα δεύτερο είναι λάθος. Δεν υπήρξε δημοσιογράφος περί τα οικονομικά, εκ των απεργών, να τους πληροφορήσει ότι δύο τέτοιες παραβάσεις του ΚΦΣ -και μάλιστα όχι μόνον άπαξ- είναι ελέγξιμες; Και οι αρμόδιες φορολογικές υπηρεσίες (αρμοδία ΔΟΥ, ΣΔΟΕ κ.ο.κ.) δεν το αντελήφθησαν;

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των πολλών συνιστωσών δεν είναι άμοιρος ευθυνών γιά τα δεινά της «Ελευθεροτυπίας» και της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», σε πολλά επίπεδα, με πολλούς τρόπους και σε ποικίλα επίπεδα. Υπό την έννοια αυτή, όσα είπε ο Τσίπρας εις την «Αυγή» ηχούν ορθώς, πλην όμως είναι και παραπλανητικά, διότι έρχονται να διασκεδάσουν ή και να συγκαλύψουν προφανείς ευθύνες, γιά επι μέρους, πλην όμως και σημαντικές, πρωτοβουλίες που έχουν συμβάλει εις την κακοδαιμονία ενός πράγματι ιστορικού εντύπου, με πορεία 10.918 εκδόσεων και όχι 2 εκδόσεων κ. Μαν. Γλέζο…Έπ΄ αυτών σιωπά ο Τσίπρας. Ο λόγος;

Πέραν αυτών, οι συνδικαλιστικές ευθύνες- αλλά και πολιτικές, υπό την έννοια της συνδικαλιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ εις το χώρο των ΜΜΕ- βαρύνουν εν πολλοίς τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Δημ. Τρίμη, πολλώ μάλλον που προέρχεται από την εφημερίδα αυτή, την οποία θέλει να ζημιώσει, από τη θέση που κατέχει και με τις ψήφους της συγκυριακής πλειοψηφίας των μελών του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, γιά λόγους που δεν νομιμοποιούνται γιά οποιοδήποτε λόγο.

Αν δεν ακολουθούσε μία πολιτική δύο μέτρων και σταθμών, ο Τρίμης θα εισηγείτο εις το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αυτοτελή απεργία και εις την «Αυγή», όπου, επίσης, υπάρχουν καθυστερήσεις καταβολής δεδουλευμένων, ενώ, εκ παραλλήλου, θα επιβληθούν και μειώσεις μισθών. Βεβαίως, κατά τον αριστερό διευθυντή της «Αυγής» Ν. Φίλη, θα πρόκειται γιά «θυσίες», επιτρεπτές γιά τις επιχειρήσεις του ΣΥΝ. Δεν το έπραξε ο Τρίμης και τεχνηέντως ώθησε την απεργία αυτή, μαζύ με τη διήμερη απεργία εις τα ΜΜΕ γιά το PSI, ώστε να χαθεί! Συνδικαλιστικά «τερτίπια», ώστε να μην εκτεθεί συνδικαλιστικώς ο Τρίμης και παραλλήλως να μην εκθέσει το κόμμα του…Όπως ακριβώς έπραξε- δηλαδή δεν έπραξε…-και γιά τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών είς τον «Ριζοσπάστη» και την «Τυποεκδοτική», διότι και οι ψήφοι των εκπροσώπων της παρατάξεως του ΚΚΕ τον κρατούν πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ.

Φοβούμαι ότι και στο χώρο των ΜΜΕ έχουμε να καταγράψουμε άλλη μία εκδοχή της χαμένης τιμιότητας και θολής, πλέον, λάμψης της Αριστεράς. Η πρωϊνή εφημερίδα της αριστεράς, η «ΑΥΓΗ», έχει χάσει την αίγλη που γνώρισε στο παρελθόν. Υπάρχουν πλευρές και πτυχές, γιά τις οποίες δεν θα πρέπει να σεμνύνεται, δίπλα σε μία ιστορική παράδοση πολλών ετών. Η εφημερίδα που διηύθυναν ο αείμνηστος Θανάσης Τσουπαρόπουλος, ο αείμνηστος Γρηγόρης Γιάνναρος ή ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης, γιά να αναφερθώ σε διευθυντές της μόνον στην περίοδο μετά το 1974, είναι ανάμνηση, πλέον, σε σχέση με το σημερινό φύλλο. Δυστυχώς. Η εφημερίδα που «γέννησε» πολλούς δημοσιογράφους που έχουν αναδειχθεί εις όλο το φάσμα των ΜΜΕ, είναι σήμερα ένα καχέκτυπο άλλων καλών καιρών.